Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 22 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie, Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski (sprawozdawca)

Sędziowie: SSO Piotr Sałamaj

SSR Rafał Lila

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w P.

przeciwko Ż. B.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 30 maja 2017 roku w sprawie X GNc 2257/16

postanawia:

I. oddalić zażalenie;

II. zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 600,00 (sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

Piotr Sałamaj Leon Miroszewski Rafał Lila

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 30 maja 2017 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie odrzucił sprzeciw pozwanej Ż. B. od nakazu zapłaty tego Sądu z dnia 4 października 2016 roku. Stwierdził, że termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, określony w art. 502 § 1 k.p.c. bezskutecznie upłynął w dniu 16 listopada 2016 roku. Powołał się na przepis art. 504 k.p.c.

Na powyższe postanowienie pozwana wniosła zażalenie, zarzucając naruszenie art. 133 § 1 w zw. z art. 135 § 1 oraz art. 504 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że pozwanej upłynął termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, podczas gdy zawiadomienie o nakazie zostało skierowane na adres, pod którym pozwana nie mieszka. Pozwana podniosła, że pod tym adresem prowadzi działalność gospodarczą, przy czym jest ona prowadzona w miesiącach od kwietnia do września. Pozwana przyznała, że nie zameldowała się pod nowym adresem zamieszkania. Przypuszczała też, że korespondencja sądowa będzie doręczana jej księgowej, której udzieliła pełnomocnictwa dla celów podatkowych, w związku z czym doręczana była księgowej korespondencja z urzędu skarbowego czy ZUS.

W odpowiedzi na zażalenie powódka wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego. Powołała się na dane o adresie do doręczeń wskazanym przez pozwaną w CEIDG.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Argumentacja zażalenia odnosi się do stanu faktycznego, który został przedstawiony przez pozwaną w sprawie jej rzeczywistego przebywania pod adresem doręczenia jej nakazu zapłaty, od którego wniosła sprzeciw odrzucony zaskarżonym postanowieniem, natomiast pomija dane wynikające z samych jej wskazań w odpowiednich ewidencjach.

Pozwana przyznała, że nie dokonała zameldowania w swoim nowym miejscu zamieszkania. Przyznała też, że nie podjęła żadnych czynności w celu zapewnienia odbioru kierowanych do niej przesyłek sądowych, choć o zapewnieniu konieczności odbioru przesyłek urzędowych zdawała sobie sprawę, o czym świadczy jej twierdzenie o udzieleniu w zakresie korespondencji dotyczącej obowiązkowych danin publicznoprawnych pełnomocnictwa współpracującej z pozwaną księgowej. Wreszcie pozwana nie dokonała uaktualnienia danych adresowych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej (CEIDG).

Ta ostatnia okoliczność jest niezwykle doniosła, a w niniejszej sprawie decydująca, bowiem zgodnie z art. 133 § 2a k.p.c. pisma procesowe dla przedsiębiorców, także tych, którzy są wpisani do CEIDG, doręcza się na adres wskazany w tej ewidencji, chyba, że strona wskazała inny adres dla doręczeń. W niniejszej sprawie pozwana wskazała właśnie ten adres, pod który przesłano pozwanej nakaz zapłaty z dnia 4 października 2016 roku. Dla porządku trzeba zauważyć, że pojęcie „pismo procesowe” obejmuje także przesyłki sądowe w ramach prowadzonych postępowań, skoro powołany przepis został zamieszczony w części (tytule) Kodeksu postępowania cywilnego poświęconej postępowaniu.

Tym samym nieodebranie przez pozwaną przesyłki zawierającej nakaz zapłaty z dnia 4 października 2016 roku, mimo dwukrotnego awizowania, odnosi skutek doręczenia zgodnie z art. 139 § 3 k.p.c. Bez znaczenia jest kwestia faktycznego korzystania przez pozwaną z adresu wskazanego w odpowiednim rejestrze, czy ewidencji (tutaj CEIDG), a więc ta, która została podniesiona z rozpoznawanym zażaleniu. Nie ma zatem potrzeby badania, w jaki sposób pozwana posługuje się adresem, który sama podała w ewidencji, w której zgłoszona została jej działalność, i to właśnie jako adres do doręczeń.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawy i oddalić zażalenie na podstawie art. 385 k.p.c., jako bezzasadne. Orzeczenie o kosztach znajduje podstawę w treści art. 98 § 1 k.p.c., natomiast jego wysokość, obejmująca wynagrodzenie radcy prawnego, została ustalona na podstawie § 3 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Piotr Sałamaj Leon Miroszewski Rafał Lila