Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 12 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Patrycja Baranowska (spr.)

Sędziowie: SO Anna Górnik

SO Natalia Pawłowska- Grzelczak

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2018 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) -LOGISTYKA spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko J. U.

o zapłatę

na skutek zażalenia świadka M. R. (obecnie R.-U.) na postanowienie Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim V Wydziału Gospodarczego z dnia 5 lipca 2017 roku o ukaraniu grzywną

uchylić zaskarżone postanowienie.

SSO A. Górnik SSO P. Baranowska SSO N. Pawłowska-Grzelczak

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim ukarał świadka M. R. grzywną w kwocie 1.000,00 zł za nieusprawiedliwione niestawiennictwo w miejscu zamieszkania na termin przesłuchania wyznaczony na dzień 4 lipca 2017 roku g. 10.00.

W uzasadnieniu wskazano, że Sąd wyznaczył termin przesłuchania świadka w miejscu zamieszkania na dzień 4 lipca 2017 roku, g.10.00. W wyznaczonym terminie świadek M. R. nie była obecna w miejscu zamieszkania, dlatego też należało świadka ukarać grzywną w wysokości 1.000,00 zł. Sąd podał, że złożone przez świadka pismo nie może zostać uwzględnione jako usprawiedliwienie niestawiennictwa świadka, albowiem wyjazd prywatny nie stanowi wystarczającej przyczyny niestawiennictwa świadka. Sąd wskazał, że świadek powinien bezwzględnie stawić się na wezwanie Sądu, tak planując wyjazdy prywatne, aby nie kolidowały z terminem rozprawy, tym bardziej, że w niniejszej sprawie świadek uchyla się od złożenia zeznań. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd wskazał art. 274 §1 k.p.c..

Zaskarżonemu postanowieniu M. R. zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść postanowienia, tj. art. 139 §1 k.p.c. w zw. z art. 274 §1 k.p.c. poprzez ukaranie jej grzywną w kwocie 1.000,00 zł za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na terminie przesłuchania w miejscu zamieszkania, pomimo braku podstaw.

M. R. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Świadek wskazała, że nie została prawidłowo i skutecznie zawiadomiona o terminie przesłuchania. Na dzień jego wyznaczenia nie zostało świadkowi doręczone zawiadomienie o planowanym przesłuchaniu.

Pismo z dnia 20 czerwca 2017 roku zostało nadane przed otrzymaniem przez świadka zawiadomienia o wyznaczeniu terminu przesłuchania, nie było zatem usprawiedliwieniem nieobecności, a miało na celu usprawnienie postępowania, poinformowanie Sądu o planach wakacyjnych świadka.

Poza tym świadek nie zgodziła się ze stwierdzeniem Sądu, że uchyla się od złożenia zeznań.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie świadka M. R. (noszącej obecnie nazwisko R.-U.) okazało się uzasadnione i doprowadziło do uchylenia zaskarżonego postanowienia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela argumentację świadka przedstawioną w zażaleniu, iż nie doszło do prawidłowego zawiadomienia świadka o terminie przesłuchania w miejscu zamieszkania.

Zgodnie z treścią art. 263 k.p.c. przesłuchanie osób dotkniętych chorobą lub kalectwem odbywa się w miejscu, gdzie przebywają, jeżeli nie mogą go opuścić.

Sąd Rejonowy zarządzeniem z dnia 25 maja 2017 roku wyznaczył na dzień 4 lipca 2017 roku, g. 10.00 termin przesłuchania świadka w miejscu jego zamieszkania. Wyznaczono również dodatkowy termin na przesłuchanie świadka na dzień 11 lipca 2017 roku g. 10.00.

Wezwanie na termin przesłuchania w dniu 4 lipca 2017 roku zostało wykonane w dniu 13 czerwca 2017 roku.

W dniu 21 czerwca 2017 roku do Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim wpłynęło pismo zatytułowane „informacja”, w którym świadek wskazała, że w lipcu nie będzie obecna w miejscu zamieszkania, zaś w przypadku chęci wezwania jej na świadka wniosła o wyznaczenie przesłuchania w sierpniu.

W dniu 4 lipca 2017 roku M. R. nie przebywała w miejscu zamieszkania, w związku z tym nie doszło do jej przesłuchania.

Zdaniem Sądu Okręgowego nieobecność świadka w miejscu zamieszkania we wskazanym dniu nie uprawniała Sądu do nałożenia na świadka grzywny. Zawiadomienie o przesłuchaniu świadka w miejscu zamieszkania w dniu 4 lipca 2017 roku nie zostało bowiem doręczone świadkowi przed dniem jego przesłuchania. Przesyłka była dwukrotnie awizowana, zaś za dzień jej doręczenia uznać należy 5 lipca 2017 roku, co również wynika z zarządzenia z dnia 10 lipca 2017 roku umieszczonego na kopercie. W zaistniałej sytuacji brak było uzasadnionych podstaw do ukarania świadka grzywną.

Zgodnie z treścią art. 274 § 1 k.p.c. za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd skaże świadka na grzywnę, przy czym wezwie go powtórnie, a w razie ponownego niestawiennictwa skaże go na ponowną grzywnę i może zarządzić jego przymusowe sprowadzenie.

Zastosowanie tego przepisu wymaga uprzedniego prawidłowego wezwania świadka na termin przesłuchania.

N. świadka w miejscu zamieszkania w dniu 4 lipca 2017 roku, wobec braku wiedzy o wyznaczonym na ten dzień terminie przesłuchania, nie mogło skutkować ujemnymi konsekwencjami.

Zauważyć poza tym należy, że z informacji z dnia 20 czerwca 2017 roku przesłanej przez świadka do Sądu nie można wysnuć wniosku, iż świadek miała wiedzę o wyznaczeniu terminu przesłuchania na dzień 4 lipca 2017 roku. Z pisma wynika, że świadek poinformowała Sąd, że w miesiącu lipcu nie będzie przebywała w miejscu zamieszkania i wnosi o wyznaczenie terminu przesłuchania na sierpień 2017 roku. Omawianego pisma, wbrew stanowisku zajętemu w postanowieniu z dnia 5 lipca 2017 roku nie można traktować jako usprawiedliwienia nieobecności w miejscu zamieszkania w dniu 4 lipca 2017 roku, skoro świadek na dzień sporządzenia pisma nie posiadał wiedzy o wyznaczonym na dzień 4 lipca przesłuchaniu.

Bezzasadne było stanowisko Sądu, że świadek uchyla się od złożenia zeznań. Z zaświadczenia lekarza specjalisty ginekologa-położnika z dnia 20 kwietnia 2017 roku wynika, że świadek w dniu wystawienia zaświadczenia lekarskiego była w 36 tygodniu ciąży, zaś do końca czerwca 2017 roku (okres ciąży i połogu) niemożliwe było stawiennictwo świadka przed Sądem. W tej sytuacji zarzut uchylania się od składania zeznań przez świadka w okresie ciąży i połogu świadka był całkowicie nieuprawniony.

Powyższe uzasadnia potrzebę uchylenia zaskarżonego zarządzenia na podstawie art. 386 §4 k.p.c. w zw. z art. 397 §2 k.p.c..

SSO A. Górnik SSO P. Baranowska SSO N. Pawłowska-Grzelczak

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)