Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 sierpnia 2018 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S. wniósł przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 5854,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 maja 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż 19 marca 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) nr rej. (...) należący do K. S.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z (...) spółką akcyjną w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.

Dnia 20 marca 2018 r. poszkodowany zawarł z powódkę umowę najmu pojazdu zastępczego, marki V. nr rej. (...) wraz z umową cesji wierzytelności, na czas postepowania likwidacyjnego. W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 170 zł netto. Dnia 16 kwietnia 2018 r. poszkodowany zwrócił wynajęty pojazd. Powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 5854,80 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 28 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 170 zł netto. Powódka dokonała zgłoszenia wierzytelności z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który nie udzielił odpowiedzi na zgłoszone roszczenie.

Nakazem zapłaty z dnia 27 sierpnia 2018 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W przepisanym terminie pozwany zakład ubezpieczeń wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut spełnienia roszczenia co do kwoty 3444 zł, uznając za uzasadniony okres najmu 28 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 100 zł netto/doba; w tym zakresie wskazano, że pozwany poinformował pełnomocnika poszkodowanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przy stawce 100 zł netto, z czego poszkodowany mimo skierowania również bezpośrednio do niego ww. informacji nie skorzystał, przyczyniając się do zwiększenia rozmiarów szkody. W ocenie pozwanej zastosowana przez powódkę stawka najmu została znacznie zawyżona.

Pismem z dnia 15 października 2018 r. powódka ograniczyła powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 3444 zł, podtrzymując żądanie pozwu co do kwoty 2410,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 maja 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2019 r. (sygn. akt XI GC 1655/18) Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie umorzył postępowanie co do kwoty 3444 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 maja 2018 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1817 zł tytułem kosztów procesu.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd Rejonowy przedstawił następujące ustalenia faktyczne i wnioski prawne:

„Dnia 19 marca 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) nr rej. (...) należący do K. S.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z (...) spółką akcyjną w W..

Dnia 20 marca 2019 r. poszkodowany K. S. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. nr rej. (...). W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu w kwocie 170 zł netto/doba.

Dnia 21 marca 2018 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy w imieniu poszkodowanego.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 20 marca 2018 r. k. 16;

- oświadczenie poszkodowanego k. 31

- OWU k. 17;

- wiadomość e-mail z dnia 21 marca 2018 r. k. 59v.;

- druk zgłoszenia szkody k. 60-62;

- akta szkody 0355701,02, płyta CD k. 63;

- umowy z wypożyczalniami k. 84-93;

- zeznania świadka K. S. k. 97;

Wiadomością e-mail z dnia 12 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody poinformował poszkodowanego o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej oraz o otrzymaniu oferty nabycia pozostałości pojazdu w trybie aukcji za kwotę 600 zł.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 12 kwietnia 2018 r. k. 22-23;

- kalkulacja naprawy k. 23v.-29;

- zeznania świadka K. S. k. 97;

Wiadomością e-mail z dnia 23 marca 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody poinformował powódkę o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, wskazując na możliwość weryfikacji stawki do kwoty 230 zł netto w przypadku wynajmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego, wskazując jednocześnie stawki najmu dla pojazdów innych klas. Dla klasy C była to stawka 100 zł.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 23 marca 2018 r. k. 30, 59;

Wiadomością e-mail z dnia 24 marca 2018 r. powódka zwróciła się do pozwanej o przesłanie wzoru dokumentów, które należy wypełnić w przypadku wynajmu pojazdu zastępczego zorganizowanego przez ubezpieczyciela.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 24 marca 2018 r. k. 30;

Dnia 16 kwietnia 2018 r. poszkodowany zwrócił powódce wynajęty pojazd zastępczy, wobec czego powódka wystawiła na jego rzecz fakturę VAT nr (...) na kwotę 5854,80 zł brutto (4760 zł netto) tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 28 dni (od 20 marca 2018 r. do dnia 16 kwietnia 2018 r.) przy dobowej stawce najmu wynoszącej 170 zł netto/doba.

Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji wierzytelności na podstawie, której przelał na rzecz powódki wierzytelność przysługująca mu z tytułu zdarzenia z dnia 19 marca 2018 r. w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody - (...) spółki akcyjnej w W., w szczególności z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 18;

- umowa cesji z dnia 16 kwietnia 2018 r. k. 15;

- zeznania świadka K. S. k. 97;

Pismem z dnia 16 kwietnia 2018 r. powódka dokonała zgłoszenia nabytej od poszkodowanego wierzytelności, wnosząc o zapłatę kwot 5854,80 zł w terminie 7 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 16 kwietnia 2018 r. wraz z dowodem nadania k. 19-20;

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy przyznał powódce odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego w kwocie 3444 zł uznając za uzasadniony okres najmu wynoszący 28 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 100 zł netto/doba.

Dowód:

- decyzja A. z dnia 31 sierpnia 2018 r. k. 55v.-56;

- potwierdzenie przelewu k. 57;

Wynajmowany przez poszkodowanego pojazd zastępczy marki V. (...) był o dwa segmenty niższy w stosunku do pojazdu uszkodzonego marki A. (...). Rynkowa stawka w okresie powstania szkody, dla najmu z uwzględnieniem bezgotówkowego rozliczenia kosztów, braku kaucji oraz przy zawarciu umowy na czas nieokreślony, z pełnym ubezpieczeniem OC i AC wynosiła od 154 zł 230 zł netto, średnio 184,43 zł netto (223,16 zł brutto). Stawki dla najmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego tj. A. (...) wynosiły odpowiednio 300-510 zł netto, średnio 377,06 zł netto (469,79 zł brutto).

Dowód:

- opinia biegłego sądowego R. S. k. 104-109;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest nieuzasadnione.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powódka dochodziła kwoty odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania, w którym to zakresie powódka oświadczyła o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia ( (...),80 + 3444 złotych = 2410,80)

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność z tytułu kosztów likwidacji szkody oraz zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

Poszkodowany zawarł z powódką umowę cesji wierzytelności. Umowa przelewu wierzytelności była skutecznie zawarta. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§ 1), a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Za wykonanie umowy najmu powódka nie miała otrzymać wynagrodzenia w formie świadczenia pieniężnego, a świadczeniem wzajemnym poszkodowanej było przeniesienie wierzytelności.

W niniejszym postępowaniu poza sporem pozostała kwestia odpowiedzialności pozwanej za powstałą szkodę, jak i obowiązek wypłaty odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego. Sporna okazała się jedynie wysokość stawki dziennej (art. 361 § 1 i 2 kc). Pozwana za zasadną uznała niższa stawkę aniżeli przyjęta przez powódkę tj. 100 zł netto zamiast 170 zł netto. Pozwana wskazywała również, że istniała możliwość najmu pojazdu zastępczego oferowanego przez ubezpieczyciela. Okoliczność tę potwierdził świadek.

Poszkodowany zeznała, że otrzymała informację od ubezpieczyciela o możliwości najmu pojazdu zastępczego. Nie skorzystała ona jednak z tej możliwości. Pełnomocnik powoda nie kwestionował tych zeznań, wskazał, że pozwana nie wykazała, że miała możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego. Sąd przyjmuje, że pozwana był zwolniona z obowiązku przedstawienia kompletnej oferty najmu ponieważ świadek (poszkodowany) nie był w ogóle najmem zainteresowany, nie było zatem potrzeby i konieczności przekonywania świadka o zasadności skorzystania z tej możliwości.

O ile zatem, co wskazał świadek a nie przeczył temu powód, w toku najmu ubezpieczyciel zaoferował poszkodowanemu najem, to mógł on z tej propozycji skorzystać beż żadnych komplikacji i uciążliwości. Najem został bowiem przerwany z uwagi na ofertę pozwanej, zakładającą przyznanie większego odszkodowania w przypadku zrezygnowania z najmu oferowanego przez powódkę.

Koszty najmu pojazdu zastępczego przez 28 dni a zatem od dnia szkody do dnia 16 kwietnia 2018 roku zostały w pełni zaspokojone przez pozwaną, biorąc pod uwagę stawkę wskazywaną przez powoda. Przy przyjęciu bowiem stawki wskazywanej przez pozwaną (100 złotych) pozwana pokryła koszty najmu. Naruszona została zatem zasada minimalizacji kosztów postępowania likwidacyjnego (art. 354 k.c.) Stąd sąd przyjmuje, że dotychczas wypłacone odszkodowanie jest wystarczające i rekompensuje w pełni koszt najmu pojazdu zastępczego.

Mając powyższe na uwadze wobec oświadczenia powódki o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 3444 zł, postępowanie w tym zakresie podlegało umorzeniu na podstawie art. 355 §1 k.p.c. Stosownie do art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (§ 4).

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu o czym orzeczono w pkt II wyroku.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodu z dokumentów i zeznania świadka. Sąd dał im wiarę. Brak było dowodów przeciwnych i okoliczności wskazujących na utratę wiarygodności przedłożonych dowodów. Opinia biegłego jest jasna i pełna. Wnioski zostały logicznie uzasadnione.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwana wygrała sprawę w całości.

Na poniesione przez pozwaną koszty w kwocie 1817 złotych złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w kwocie 1800 złotych oraz opłata od pełnomocnictwa 17 złotych.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.”

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona powodowa. Zaskarżyła go w części co do pkt. I, tj. co do umorzenia postępowania także co do odsetek od kwoty 3444 zł, podczas gdy oświadczeniem o cofnięciu objęta była wyłącznie należność główna, oraz co do pkt. II i III (oddalenie powództwa i rozstrzygnięcie o kosztach). Wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 361 § 1 i 2 k.c. przez przyjęcie, że stawka z umowy stron nie mieści się w granicach normalnego następstwa działania, podczas gdy była to stawka rynkowa; art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 362 k.c. i 354 § 2 k.c. przez przyjęcie, że poszkodowany naruszył zasadę minimalizacji szkody odrzucając ofertę pozwanej, podczas gdy ta ostatnia nie przedstawiła warunków najmu; art. 363 § 1 k.c. przez niezastosowanie i przyjęcie, że poszkodowany miał obowiązek przyjąć ofertę pozwanej. Zarzucono też naruszenie przepisów prawa procesowego: art. 278 § 1 k.p.c. przez niezastosowanie i zaniechanie rozstrzygnięcia sprawy w oparciu o opinię biegłego; art. 232, 233 § 2 k.p.c., art. 6 k.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez uznanie za udowodnioną stawki 100 zł netto, mimo że dokumenty złożone przez pozwaną nie pozwalają stwierdzić, jakie warunki najmu obejmowałaby stawka 100 zł, czy zawierała zniesienie udziału własnego i możliwość wyjazdu za granicę; uznanie za wykazane, że poszkodowany nie był zainteresowany najmem od pozwanej, choć z maila z 24.03.2018 r. wynikał fakt przeciwny; uznanie, że pozwana wykazała, iż jej oferta była porównywalna z ofertą powódki; art. 233 § 1 k.p.c. przed dowolną ocenę materiału dowodowego wyrażającą się m. in. brakiem oceny oferty pozwanej, brakiem oceny maila z 23.03.2018 r., z którego wynikało, że pozwana zweryfikuje stawkę najmu do 230 zł, błędnym ustaleniem, że pozwana spełniła świadczenie w części przed wytoczeniem powództwa, zaniechaniem oceny nagrania na płycie CD, z którego wynikało, że numer wypożyczalni wskazanej przez pozwaną był niedostępny, nieprawidłową oceną zeznań poszkodowanego i przyjęciem, że nie był on zainteresowany najmem pojazdu od pozwanej; pominięciem opinii biegłego w części wskazującej na to, że stawki podawane przez pozwaną nie istnieją na rynku; naruszenie art. 98 § 1 k.p.c. przez uznanie, że powódka przegrała sprawę w całości, podczas gdy 59% żądanej kwoty zostało zapłacone w toku procesu; art. 203 § 1 i 2 k.p.c. i umorzenie postępowania w części nieobjętej cofnięciem.

Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie kwoty 2410,80 zł z odsetkami za opóźnienie od kwoty 5.854,80 zł od 17.05.2018 r. do 3.09.2018 r. i od kwoty 2410.80 zł od 4.09.2018 r. do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W apelacji powódka rozwinęła zarzuty apelacyjne.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona, jako że zasadny jest podniesiony w niej zarzut, sformułowany pod punktem 1b (naruszenie art. 826 § 1 k.c. w zw. z art. 362 k.c. i 354 § 2 k.c. przez przyjęcie, że poszkodowany naruszył zasadę minimalizacji szkody) – aczkolwiek nie z tych względów, które przedstawiono w apelacji.

Wstępnie Sąd Okręgowy zaznacza, że ustalenia Sądu Rejonowego są prawidłowe, korespondują z treścią zebranych dowodów. Sąd Okręgowy ustalenia te podziela, nie widząc potrzeby ponownego ich przytaczania. Prawidłowo również Sąd Rejonowy wskazał podstawy prawne wyrokowania. Jednakże z dokonanych ustaleń Sąd Rejonowy wywiódł nietrafne wnioski, jeśli idzie o sprzeciwienie się przez poszkodowanego obowiązkowi minimalizacji szkody. Kwestię tę Sąd Okręgowy ocenia odmiennie. Jak wynika z treści korespondencji kierowanej do poszkodowanego, zakład ubezpieczeń zaoferował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego za własnym pośrednictwem, wskazując przy tym, że najem dla poszkodowanego odbywał się będzie bez żadnych kosztów i dostępne są wszystkie klasy pojazdu, zaś najem spoza sieci wypożyczalni współpracujących z pozwaną będzie skutkował weryfikacją stawki – dla klasy pojazdu uszkodzonego do kwoty 230 zł, a przy klasie C – do 100 zł. Niespornym jest też, że pojazd uszkodzony był klasy E, a wynajęty – klasy C. Dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu, bez koniczności rozstrzygania dalej idących zarzutów apelacji, należy w pierwszej kolejności ustalić, jak dalece – przy tak sformułowanej propozycji ubezpieczyciela – sięga obowiązek poszkodowanego minimalizacji szkody.

Niewątpliwie poszkodowany ma obowiązek minimalizacji szkody i obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem, ale obowiązek ten w ocenie Sądu Okręgowego nie idzie tak dalece, by wybierać jako pojazd zastępczy pojazd niższej klasy niż uszkodzony. Przeciwnie, orzecznictwo zarówno sądów powszechnych jak i Sądu Najwyższego przyznaje poszkodowanemu prawo do wynajmu pojazdu równorzędnego. Sam zatem fakt, że poszkodowany w firmie innej, niż współpracująca z ubezpieczycielem, wynajął pojazd klasy niższej za stawkę wyższą niż w ofercie ubezpieczyciela, nie oznacza, że odszkodowanie związane z najmem należy obniżać do stawki najmu pojazdu klasy niższej w wypożyczalniach współpracujących z pozwaną. Prawidłowa realizacja obowiązku współdziałania z ubezpieczycielem i minimalizacji szkody nastąpiłaby bowiem w razie skorzystania przez poszkodowanego z oferty ubezpieczyciela dotyczącej pojazdu o tej samej klasie co uszkodzony, ubezpieczyciel poniósłby koszt związany z takim wynajmem, a zatem to ta stawka wyznacza poziom odszkodowania pozostającego w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem (art. 361 § 1 k.c.) i nie zawyżonego niewłaściwym działaniem poszkodowanego (art. 362 k.c.) Nie jest zatem istotne, na jaki poziom rekompensaty poszkodowany mógłby liczyć (bo do poszkodowanego nie trafiają żadne środki), lecz z jakim wydatkiem liczyć się musi ubezpieczyciel i jak wyglądałaby wysokość szkody przy modelowym postępowaniu poszkodowanego.

Skoro w niniejszej sprawie ubezpieczyciel gwarantował wypożyczenie pojazdu zastępczego za cenę 230 zł netto, a poszkodowany wynajął pojazd za kwotę niższą, to bez względu na to, jakiej klasy było auto wynajęte, obowiązek współdziałania i minimalizacji szkody został dopełniony. Tym samym odszkodowanie powinno zostać policzone jako iloczyn bezspornej ilości dni (28) oraz stawki wynikającej z umowy stron, jako niższej od oferowanej przez ubezpieczyciela (170 zł), łącznie 5854,80 zł brutto. Ponieważ pozwana zapłaciła 3444 zł, do zapłaty pozostało 2410,80 zł.

Wobec powyższego ustalenia bezprzedmiotowym jest ustosunkowywanie się do większości pozostałych zarzutów apelacji, wobec czego skrótowo jedynie Sąd Okręgowy stwierdza, że zakład ubezpieczeń przedstawił wystarczająco szczegółową informację o warunkach najmu, wskazując, że najem jest dla poszkodowanego w całości bezgotówkowy („najem nie będzie powodował żadnych dodatkowych kosztów”). Taka informacja nie wymaga żadnego doszczegółowienia, skoro wynika z niej brak obowiązku jakichkolwiek dopłat. Jeśli poszkodowany zwróciłby się o podstawienie auta i przy podpisywaniu umowy okazałoby się, że zapewnienia ubezpieczyciela są nieprawdziwe, wówczas byłby to argument za tym, że nieskorzystanie z propozycji było usprawiedliwione. Dopóki jednak taka sytuacja nie zaistniała, bezcelowym jest zwracanie się z wyprzedzeniem o „warunki najmu”. Kwestia tego, czy stawka z umowy stron była stawką rynkową czy też nie, nie była w niniejszej sprawie kwestią sporną (pozwana wskazała, że nie podnosi zarzutu nierynkowości stawki, a wyłącznie zarzut nieskorzystania z jej oferty), wobec czego jakiekolwiek ustalenia biegłego w tym zakresie były bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, podobnie jak ustalenie biegłego, że stawki wskazywane przez pozwaną „nie istnieją” na rynku. Pozwana jako duży podmiot ma możliwość wynegocjowania z wypożyczalniami stawek dużo niższych niż stosowane dla klientów indywidualnych, zatem przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego celem ustalenia, czy jest możliwe wynajęcie pojazdu za stawki wskazywane przez ubezpieczyciela należy uznać za pozbawione znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy nie nałożył na poszkodowanego obowiązku korzystania z propozycji ubezpieczyciela, toteż niezasadny jest zarzut apelacji zawarty pod nr. 1 lit. c. Kwestia, czy przedstawiciel powoda mógł dodzwonić się pod numer wypożyczalni również nie ma wpływu na rozstrzygnięcie, wobec ustalenia, że poszkodowany wynajmując pojazd za stawkę niższą niż wskazana przez ubezpieczyciela nie przyczynił się do powiększenia szkody.

Niezasadny jest również zarzut dotyczący nieprawidłowego ustalenia przez Sąd Rejonowy zakresu oświadczenia o cofnięciu pozwu. W pozwie powód żądał jednej kwoty z odsetkami od jednej daty. W piśmie z dnia 15.10.2018 r. powód wskazał, że ogranicza żądanie pozwu o kwotę 3444 zł i wobec tego wnosi o zasądzenie kwoty 2410,80 zł (w miejsce kwoty 5854,80 zł) z odsetkami liczonymi w sposób wskazany w pozwie (a więc nadal od tej jednej daty). Wobec takiego sformułowania Sąd Rejonowy miał pełne prawo dokonać takiej wykładni tego oświadczenia, że powód w miejsce kwoty 5853,80 zł wstawia kwotę 2410,80 zł, a odsetek żąda tej samej daty, co w pozwie, a więc od 17 maja 2018 r. Wskazywał na to nie tylko zwrot „w miejsce”, ale i brak sprecyzowania żądania odsetek od kwoty 5853,80 zł poprzez wskazanie daty początkowej i końcowej, za jaki powód żąda odsetek. Z tego względu Sąd Okręgowy za niezasadny uznał przedostatni z zarzutów apelacji.

Zasadny jest natomiast zarzut ostatni (naruszenie art. 98 § 1 k.p.c. przez uznanie, że powód przegrał sprawę w całości). Jak bowiem wynika z materiału dowodowego, pozew złożono w sądzie 23.03.2018 r., decyzja pozwanej o przyznaniu kwoty 3444 zł zapadła 31.08.2018 r., zaś środki wypłacono 3.09.2018 r. (k. 57) – zatem już po wniesieniu pozwu i w tej sytuacji to powód jest stroną wygrywającą co do tej kwoty. Ostatecznie zaś, w wyniku odmiennej oceny ustalonego stanu faktycznego i zmiany wyroku, powód jest podmiotem wygrywającym w całości. Na podstawie art. 108 k.p.c. orzeczono wyłącznie o zasadzie ponoszenia kosztów w pierwszej instancji, pozostawiając szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

Z uwagi na powyższe zaskarżony wyrok należało zmienić na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w punktach II i III., co zaś do punktu I apelacja podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 i 100 k.p.c. – powód został uznany za wygrywającego apelację w całości, jako że apelacja została oddalona tylko co do odsetek objętych orzeczeniem o umorzeniu. Wobec tego na rzecz powoda zasądzono opłatę od apelacji (135 z) oraz wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej adekwatnej do wartości przedmiotu zaskarżenia – 450 zł, zgodnie z § 2 pkt. 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

N. Pawłowska-Grzelczak P. Baranowska A. Wójcik-Wojnowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)