Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. pozwem skierowanym przeciwko (...) spółce akcyjnej w Ł. wniosła o zapłatę kwoty 7.948 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 19 kwietnia 2014 r. oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że 27 stycznia 2014 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) należący do poszkodowanej P. K.. Na czas naprawy pojazdu poszkodowana wynajęła pojazd zastępczy, zaś należność za najem pojazdu w okresie od 29 stycznia 2014 r. do 10 lutego 2014 r. pozwana wypłaciła bezpośrednio wynajmującemu pojazd zastępczego. Wypłata w kwocie 1.938 złotych nastąpiła na podstawie faktury VAT o nr (...). Pozwana poinformowała poszkodowaną, że od dnia 10 lutego 2014 r. nie będzie już przyjmować płatności za usługę najmu pojazdu. Ze względu na konieczność prowadzenia działalności gospodarczej i brak środków na zakup nowego pojazdu, poszkodowana kontynuowała najem pojazdu zastępczego. Za pozostały okres najmu w okresie od 11 lutego 2014 r. do 15 marca 2014 r., poszkodowanej została wystawiona faktura VAT nr (...) na kwotę 9.240 złotych netto (11.365,20 zł brutto). Poszkodowana przelała na powódkę wierzytelność powstałą w związku z przedmiotową szkodą. Decyzją z 20 maja 2014 r. pozwana uznała roszczenie powódki w części i przyznała odszkodowanie w kwocie 1.292 złotych. Pozwana zakwestionowała okres i dobową stawkę najmu.

W odpowiedzi, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, oraz o zasądzenie kosztów procesu. Zakwestionowała legitymację czynną powódki do wytoczenia powództwa, wskazując, na brak kauzalności umowy cesji z 10 lutego 2014 r. Wskazała także, iż powódka nie wykazała, by poniosła koszty w związku z najmem pojazdu zastępczego, w związku z czym poszkodowana nie poniosła szkody, a w konsekwencji nie powstała wierzytelność mogąca być przedmiotem cesji. Pozwana zakwestionowała także konieczność najmu pojazdu zastępczego, wysokość dobowej stawki oraz jego okres. Zdaniem pozwanej stawki najmu pojazdu zastępczego o standardzie zbliżonym do pojazdu zastępczego oscylują w granicach 160 złotych netto. Zdaniem pozwanej korzystanie z pojazdu zastępczego po dacie uzyskania przez poszkodowaną informacji o szkodzie całkowitej było nieuzasadnione.

Wyrokiem z 25 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w pkt I zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.714,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty; w pkt II oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w pkt III zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 467,86 zł tytułem kosztów procesu; w pkt IV zwrócił powódce kwotę 170,60 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 27 stycznia 2014 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr. rej. (...) należący do poszkodowanej P. K.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej w Ł..

Dnia 29 stycznia 2014 r., na okres od dnia 29 stycznia 2014 r. do dnia 10 lutego 2014 r. P. K. wynajęła u M. M. pojazd zastępczy marki F. (...) o nr. rej. (...) – koszt najmu wyniósł kwotę 1938 zł netto. Dobowa stawka najmu wyniosła kwotę 161,50 zł netto. Decyzją z dnia 24 kwietnia 2014 r. (...) spółka akcyjna w Ł. przyznała P. K. odszkodowanie w wysokości 1938,00 złotych.

Dnia 10 lutego 2014 r., na okres od dnia 11 lutego 2014 r. do dnia 15 marca 2014 r. P. K. wynajęła u M. M. pojazd zastępczy marki F. (...) o nr. rej. (...). Tytułem najmu pojazdu zastępczego, dnia 17 marca 2014 r. M. M. wystawiła P. K. fakturę VAT nr (...) na kwotę 11365,20 złotych brutto (9240,00 zł netto, 33 dni najmu przy dobowej stawce w wysokości 344,40 zł brutto).

Pojazd poszkodowanej był niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej – hurtowni drobiu.

Dnia 10 lutego 2014 r. P. K. przelała na rzecz (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wierzytelność (prawo do zwrotu koszów najmu pojazdu zastępczego) w związku ze szkodą z dnia 27 stycznia 2014 r. spowodowaną przez ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej w Ł. (nr polisy (...)).

W wiadomości elektronicznej z dnia 11 lutego 2014 r. (...) spółka akcyjna poinformowała P. K., że odszkodowanie zostanie wyliczone jako szkoda całkowita.

Decyzją z dnia 24 lutego 2014 r. (...) spółka akcyjna w Ł. przyznała odszkodowanie w wysokości 12700,00 złotych. Szkodę rozliczono jako całkowitą. Wypłata środków nastąpiła w dniu 27 lutego 2014 r.

Pismem z dnia 4 kwietnia 2014 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 9240,00 złotych, w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma.

Decyzją z dnia 20 maja 2014 r. (...) spółka akcyjna w Ł. przyznała P. K. odszkodowanie w wysokości 1292,00 złotych.

Pismem z dnia 28 maja 2014 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 7948,00 złotych, w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma. Pismem z dnia 30 maja 2014 r. (...) spółka akcyjna poinformowała, że okres 7 dni o przekazaniu informacji o kwalifikacji szkody jako całkowitej, co nastąpiło w dniu 11 lutego 2014 r., jest zazwyczaj wystarczający i powinien zostać uwzględniony w refundowanym okresie użytkowania auta zastępczego.

Pismem z dnia 10 czerwca 2014 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zwróciła się do Rzecznika Ubezpieczonych Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Komisji Nadzoru Finansowego, z prośbą o podjęcie interwencji wobec (...) spółki akcyjnej. W odpowiedzi na pismo Rzecznika Ubezpieczonych (...) spółka akcyjna stwierdziła, że po ponownym zbadaniu sprawy nie widzi podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska.

Niezbędny okres naprawy pojazdu marki R. (...) o nr. rej. (...) wyniósł łącznie 51 dni kalendarzowych. Technologiczny czas naprawy wyniósł 16 dni roboczych. Okres od zaistnienia szkody do dnia przekazania prawidłowej informacji o kwalifikacji szkody wraz ze szczegółowymi jej wyliczeniami wyniósł 22 dni (od dnia 27 stycznia do dnia 18 lutego 2014 r.). Okres na zakup i sprowadzenie części zamiennych wyniósł 3 dni. Okres na czynności związane z wykończeniem prac, schnięciem lakieru, przyjęciem i wydaniem pojazdu po naprawie, wykonanie badań technicznych, odtworzenie emblematów reklamowych wyniósł 2 dni. Dni wolne od pracy w okresie zakupu i sprowadzenie części zamiennych, naprawy pojazdu oraz czynności związanych z wykończeniem prac, przyjęciem i wydaniem pojazdu po naprawie wyniósł 8 dni (22-23 styczeń, 1-2, 8-9, 15-16 mara 2014 r.).

Dobowa stawka najmu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego, tj. R. (...) w okresie zaistnienia szkody, na lokalnym rynku obejmującym województwo (...), w opcji rozliczenia bezgotówkowego, kształtowała się od kwoty 270,00 do kwoty 340,00 zł netto (od 332,10 zł do 418,20 zł brutto), zaś średnia wartość dla wskazanych cen wyniosła kwotę 315,00 zł netto (387,45 zł brutto).

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za częściowo zasadne. Podkreślił, powołując się na treść art. 509 k.c. w zw. z art. 353 k.c., że pozwana niezasadnie kontestowała legitymację czynną powódki do występowania w niniejszej sprawie, albowiem przedmiotem przelewu oprócz wierzytelności istniejących mogą być również wierzytelności przyszłe. Sąd I instancji zważył, że cesją objęta została wierzytelność - prawo do odszkodowania tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, przysługującye poszkodowanej w związku ze szkodą z 27 stycznia 2014 r. zarejestrowaną przez pozwany zakład ubezpieczeń pod nr (...)-2014. Jakkolwiek wierzytelność w chwili zawierania umowy nie została skonkretyzowana co do wysokości, to została zindywidualizowana poprzez określenie stosunku zobowiązaniowego, którego stanowi element; oznaczenie stron tego stosunku oraz charakteru świadczenia, co oznacza, że brak jest wątpliwości, iż wskutek zawartej umowy wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów poniesionych na najem pojazdu zastępczego należna poszkodowanej przeszła na powódkę, która tym samym stała się uprawniona do dochodzenia jej od pozwanej. Pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, zgodnie z przepisem art. 513 k.c., przysługiwały natomiast przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Sąd Rejonowy podkreślił, że zakład ubezpieczeń co do zasady przyjął odpowiedzialność za szkodę powstałą w 27 stycznia 2014 r., bowiem w toku postępowania likwidacyjnego przyznał odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1.292,00 zł, a z tytułu szkody w pojeździe w wysokości 12.700,00 złotych. Ponadto, powołując się na przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, wskazał że, w niniejszej sprawie zachodziła szkoda całkowita, co oznacza, że decyzja strony o naprawianiu pojazdu nie może mieć wpływu na zwiększenie zakresu odpowiedzialności ubezpieczyciela. W przypadku wystąpienia szkody całkowitej, odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita), co też znajduje uzasadnienie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd Rejonowy zaznaczył, że w takiej sytuacji zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego jest uzasadniony od chwili powstania szkody do chwili upływu 14-dniowego terminu od wypłaty poszkodowanemu odszkodowania z tego tytułu – czas niezbędny na zagospodarowanie tzw. pozostałości oraz zakup sprawnego pojazdu).

Sąd I instancji zważył, za przyznany uznał fakt, iż wypłata odszkodowania nastąpiła 27 lutego 2014 r., w świetle czego, najem pojazdu zastępczego do 13 marca 2014 r. był uzasadniony. Jeśli zaś chodzi o dobową stawkę najmu, to poszkodowana w okresie od 29 stycznia 2014 r. do 5 stycznia 2014 r., ten sam pojazd zastępczy wynajmowała, w tej samej wypożyczalni, przy stawce na poziomie 161,50 złotych netto za dobę (k. 43). Nie ma więc podstaw, by za sporny okres przyjmować stawkę wyższą, skoro była możliwość wynajmu pojazdu po wyżej wskazanej stawce. Sąd Rejonowy uznał zatem za zasadny najem przez okres 31 dni (od 10 lutego 2014 r. do 13 marca 2014 r., przy dobowej stawce w wysokości 161,50 złotych netto).

Mając na uwadze powyższe, a także biorąc pod uwagę, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwana tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego wypłaciła kwotę 1.292 zł, Sąd uznał powództwo za uzasadnione co do kwoty 3.714,50 złotych, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. przy uwzględnieniu art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie powódka domagała się zapłaty odsetek w terminie 14 dni po upływie wezwania do zapłaty z dnia 4 kwietnia 2014 r.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd Rejonowy oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Sąd oparł się również na przesłuchaniu poszkodowanej P. K. nie znajdując podstaw by odmówić im wiary. Podstawą ustaleń była również opinia biegłego sądowego, która sporządzona została na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i którą Sąd uznał za rzetelną i jasną, a przedstawione w niej wnioski za logicznie uzasadnione.

Jednocześnie Sąd Rejonowy rozstrzygnął kwestię kosztów procesu po myśli art. 100 k.p.c., uwzględniając fakt, iż powódka wygrała proces w 47 % i przegrała w 53 %. Po stronie kosztów powódki należało uwzględnić 398 zł opłaty od pozwu, 1800 zł wynagrodzenia pełnomocnika powoda, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 765,60 zł i 63,80 zł wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Z kolei koszty pozwanej to 1800 zł wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Ponadto, na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd I instancji zwrócił powódce kwotę 170,60 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w zakresie oddalającym powództwo ponad kwotę 3.714,50 zł oraz co do rozstrzygnięcia o kosztach. Rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 i 2 poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wyrażające się w naruszeniu wynikających z niego kryteriów ustalania wysokości należnego powódce odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego, skutkujące nieuwzględnieniem powództwa co do 2 dni najmu oraz rażące zaniżenie wysokości stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego.

W uzasadnieniu wskazała, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu. Poszkodowana zaś prowadziła działalność gospodarczą i potrzebowała sprawnego pojazdu użytkowego o konkretnych parametrach i właściwościach, a nie zwykłego samochodu osobowego, który ma jedynie odpowiadać upodobaniom estetycznym właściciela. Zakup samochodu koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej jest znacznie bardziej skomplikowany niż zakup pojazdu osobowego, trudniej też znaleźć korzystne oferty. Ponadto, w uzasadnionym zdaniem sądu okresie najmu były aż cztery dni wolne. Jednocześnie powódka podkreśliła, że najem za wyższą stawkę niż w okresie niespornym był uzasadniony, albowiem trakcie najmu doszło do zmiany podmiotu który za najem płacił i sposobu rozliczenia z bezgotówkowego na zwykły. Stawka ustalona przez strony była indywidualna i obejmowała okres jedynie od 29 stycznia 2014 r. do 10 lutego 2014 r. Tym samym, w miejsce uzgodnionej składki zastosowanie znalazła składka wyższa, obowiązująca w ubezpieczalni.

Wskazując na powyższe, powódka wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez uwzględnienie powództwa w całości i dokonanie stosownej zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu za postępowanie przed sądem I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania drugoinstancyjnego.

W odpowiedzi na apelacje pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Podstawę faktyczną orzeczenia Sądu Okręgowego w zakresie rozpatrywanym wskutek wniesionej apelacji stanowią prawidłowe i rzetelnie poczynione ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, będące efektem wnikliwej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, w sposób adekwatny do wniosków stron, a zebrany materiał dowodowy poddał wszechstronnej ocenie stosownie do treści art. 233 §1 k.p.c.. Sąd, na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego poczynił także prawidłowe rozważania prawne. Zarówno ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne Sąd II instancji w pełni podziela i przyjmuje za własne, bez potrzeby ich ponownego przytaczania.

Nie budzi także wątpliwości dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materialnoprawna roszczenia, jako roszczenia nabywcy wierzytelności poszkodowanego względem ubezpieczyciela sprawcy szkody o zapłatę, w reżimie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych opartego na art. 822 k.c.

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie albowiem jak trafnie wskazała pozwana w odpowiedzi na apelację, bez wątpienia korzystanie przez poszkodowaną z pojazdu zastępczego po dniu 13 marca 2014 r. tj. 14 dni po wypłacie odszkodowania było obiektywnie nieuzasadnione. Za w pełni uzasadnione należy uznać stanowisko Sądu Rejonowego postulujące, że w przypadku wystąpienia szkody całkowitej - gdzie odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzeniem powodującym szkodę, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym - odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu. Sąd I instancji trafnie przyjął, że w takiej sytuacji zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego jest uzasadniony od chwili powstania szkody do chwili upływu 14 – dniowego terminu od wypłaty poszkodowanej odszkodowania z tego tytułu i ma na celu umożliwienie zagospodarowania tzw. pozostałości oraz zakup sprawnego pojazdu.

W tym kontekście argumenty powódki, że w okresie 14 dni po wypłacie środków przez ubezpieczyciela były 4 dni wolne od pracy nie przemawia za wydłużeniem okresu, za jaki miało zostać wypłacone odszkodowanie albowiem, jak już wskazano powyżej przyjęty przez Sąd Rejonowy, korzystny dla pozwanego 14 - dniowy okres uzasadniający najem pojazdu po wypłacie odszkodowania nie jest związany z ewentualną naprawą uszkodzonego pojazdu, gdzie znaczenie mają dni wolne od pracy ze względu na ustalenie rzeczywistego czasu naprawy, w odniesieniu do możliwości zakładu naprawczego.

Nie można też podzielić argumentacji zaprezentowanej w apelacji wskazującej, iż Sąd Rejonowy przyznając odszkodowanie rażąco zaniżył wysokość dobowej stawki najmu pojazdu, gdyż winien przyjąć stawkę w kwocie 280 zł netto za cały okres najmu pojazdu. Wbrew zarzutom apelującego w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął jednolitą stawkę najmu za cały okres najmu pojazdu zastępczego nie znajdując podstaw, aby ją różnicować biorąc pod uwagę, że umowa najmu zawarta w dniu 10 lutego 2014 r. została zawarta pomiędzy tymi samymi podmiotami i dotyczyła tego samego pojazdu. W odniesieniu do zarzutu apelacji, w którym powód wskazuje, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę mającej wpływ na cenę najmu, zmiany sposobu rozliczenia się za najem pojazdu z bezgotówkowego na rozliczenie gotówkowe wskazać należy, że strona powodowa, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. - w żaden sposób nie wykazała, że kontynuacja najmu tego samego pojazdu za znacznie wyższą (o około 120 zł) stawkę była uzasadniona. Tym samym brak jest w rozważanej sprawie dowodów, które by pozwalały na stwierdzenie, że w istocie istniały obiektywne przyczyny z powodu, których kontynuowanie najmu pojazdu na warunkach wcześniej zawartej umowy z dnia 29 stycznia 2014 r. było niemożliwe. Należy przy tym dodać, że w dniu 10 lutego 2014 r., a więc na początku kolejnego okresu najmu pojazdu biegnącego od 10 lutego 2018 r. do 14 marca 2014 r. objętego kolejną umową najmu pojazdu z dnia 10 marca 2014 r., została zawarta pomiędzy (...) spółkę z o.o. w S. umowa cesji wierzytelności, w której cedent zobowiązał się przekazać cesjonariuszowi wszelkie informacje i dokumenty związane z wierzytelnością, co powinno ułatwić powodowi sprostanie ciążącemu na nim, w niniejszym postępowaniu, ciężarowi dowodu.

Wprawdzie, zgodzić się należy z powódką, że dobowa stawka za najem pojazdu wynosząca 280 zł netto mieści się w skali przeciętnych stawek rynkowych, na co wskazuje opinia biegłego sądowego, z której wynika, że dobowa stawka najmu pojazdu w tym samym segmencie, co samochód marki R. (...), kształtuje się w przedziale 270 – 340 zł przy średniej stawce 315 zł, jednak w realiach niniejszej sprawy nie ma podstaw do obciążenia pozwanej stawką wyższą niż przyjęta w pierwotnej umowie. Analiza umów najmu pojazdu prowadzi do wniosku, że zarówno umowa z dnia 29 stycznia 2014 r. jak i z dnia 10 marca 2014 r. zostały zawarte pomiędzy tymi samymi podmiotami, a mianowicie poszkodowaną P. K., prowadzącą działalność pod nazwa (...), a wynajmującą M. M. prowadzącą działalność pod nazwą (...) -U (...), natomiast okres najmu w umowie z dnia 29 stycznia 2014 r. określono od dnia 29 stycznia do dnia 5 stycznia 2014 r., natomiast w umowie z dnia 10 marca 2018 r. wskazano od dnia 10 lutego 2014 r. do 14 marca 2014 r. , przy czym data 14 marca została przekreślona i nadpisano 14 lutego 2014 r. pozostawiając niezmienionym zapis o zwrocie pojazdu w dniu 14 marca 2014 r. Z uwagi na niejasność uregulowań umownych, w świetle przeprowadzonych dowodów, należy zakładać, że umowa obowiązywała od dnia 29 stycznia 2014 r. i w trakcie okresu najmu, tj. w dniu 10 marca 2014 r., została zawarta kolejna umowa, w której uregulowano stosunek najmu trwający od 10 lutego 2014 r, z zastosowaniem wyższej stawki stanowiącej kwotę 280 zł netto. Oznacza to, że wyższa stawka najmu została zastosowana za okres poprzedzający zawarcie umowy najmu z dnia 10 marca 2018 r., co poddaje w wątpliwość zasadność w ten sposób ukształtowanych warunków umownych tym bardziej, że pozwana przeczy, aby miała wpływ na wysokość stawki najmu ustalonej pomiędzy wynajmująca, a poszkodowaną.

W kontekście zgłoszonych zarzutów wskazać należy, że art. 361 k.c. wprowadza zasadę pełnego odszkodowania; jednocześnie należy z niego wyprowadzać zakaz przyznawania odszkodowania przewyższającego wysokość faktycznie poniesionej szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, lex nr 55515, uchwała z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74). Podstawową funkcją odszkodowania jest zatem pełna kompensacja poniesionej przez poszkodowanego szkody, co znaczy że podmiot zobowiązany musi przywrócić uszkodzone mienie do takiego stanu, jakby zdarzenie nie nastąpiło. Wysokość odszkodowania powinna zatem ściśle odpowiadać rozmiarom wyrządzonej szkody - nie może być ono wyższe ani niższe od szkody poniesionej przez poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, lex nr 55515 Mając zatem na uwadze, że odszkodowanie nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego to nie ma podstaw, aby ubezpieczyciel ponosił nieuzasadnione ekonomicznie koszty najmu biorąc pod uwagę możliwość skorzystania przez poszkodowanego z tańszych usług, jak również nieuzasadnione jest określenie wysokości odszkodowania za okres najmu przekraczający 14 dni od wypłaty odszkodowania na zasadach przyjętych w odniesieniu do szkody całkowitej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje jako niezasadną.

O kosztach postępowania drugoinstancyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zawartą w art. 98 § 1 k.p.c., przy czym powódka obowiązana jest zwrócić pozwanej koszty postępowania w zakresie wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym, tj. kwotę 450 zł obliczona stosownie do treści § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

SSO (...)SSO (...)SSR del. (...)

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

3. (...)

3. (...) (...) (...)