Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim zasądził od pozwanego J. L. na rzecz powoda Syndyka masy upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Usługowego (...) spółka z o.o. w upadłości likwidacyjnej w M. kwotę 16.974,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19.07.2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej.

Wyrok ten oparto na następujących ustaleniach faktycznych :

Sąd Rejonowy w Gorzowie Wlkp. postanowieniem z dnia 19 lipca 2013 r. ogłosił upadłość Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Usługowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. obejmującą likwidację majątku dłużnika. Pozwany J. L. od dnia 14 marca 2012 roku był prokurentem upadłej spółki. Wykreślenie z KRS nastąpiło w dniu 4 września 2013 roku. Ojciec pozwanego G. L. jest wspólnikiem upadłej spółki i posiada w niej 40 udziałów o łącznej wartości 500,000 zł oraz pełni funkcję prezesa jednoosobowego zarządu upadłej spółki. Pozwanego łączyła z upadłą spółką umowa w sprawie stałych usług informatycznych zawarta w dniu 4 stycznia 2010 roku w T.. W przedmiotowej umowie strony ustaliły, iż za wykonywanie czynności wskazanych w umowie J. L. otrzyma wynagrodzenie w wysokości 12.800,00 zł netto miesięcznie powiększone o podatek od towarów i usług (...) w wysokości określonej obowiązującymi przepisami. Aneksem nr (...) do umowy w sprawie stałych usług informatycznych z dnia 3 stycznia 2011 roku zmieniono wysokość wynagrodzenia z tytułu wykonywanych usług na kwotę 13.800,00 zł netto. W dokumentacji upadłej spółki, która okazała się w wielu sprawach niekompletna, syndyk odnalazł m.in. wystawioną upadłej spółce przez pozwanego prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) fakturę VAT za świadczone usługi. Za wystawioną fakturę VAT z rachunku bankowego upadłego została wypłacona kwota 16.974,00 zł w dniu 29 marca 2013 roku.

Sąd uznał roszczenie za uzasadnione w świetle art. 128 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, że zapłata kwoty pieniężnej stanowiąca spełnienie świadczenie wynikającego z wcześniej zawartej umowy ma charakter wyłącznie techniczny. Podkreślił, że czynnością prawną jest zdarzenie faktyczne, w skład którego wchodzi przynajmniej jedno oświadczenie woli zmierzające do ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego. O spełnieniu świadczenia można mówić dopiero wtedy, gdy zostanie ono zaoferowane przez dłużnika i przyjęte przez wierzyciela. Niezależnie od tego, w jakiej formie następuje spełnienie świadczenia pieniężnego: przelewu na konto wierzyciela, czy wręczenia określonej sumy pieniężnej, ze strony dłużnika ma ono na celu wykonanie zobowiązania i zwolnienie się z długu. Wierzyciel przyjmując świadczenie na zaspokojenie określonej wierzytelności, powoduje, że wierzytelność ta gaśnie. Działania obu stron są zatem celowe - nakierowane na wykonanie zobowiązania i zniesienie łączącego je stosunku prawnego. Zawierają więc oświadczenia woli, które mogą być wyrażone przez każde zachowanie ujawniające wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.). Z tych przyczyn spełnienie świadczenia pieniężnego w wykonaniu zobowiązania należy uznać za czynność prawną w rozumieniu także art. 128 p.u.n.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził, według Sądu, iż zawarcie przez pozwanego z upadłym umowy w sprawie stałych usług informatycznych miało na celu przede wszystkim wypłatę pieniędzy ze spółki. Świadczone usługi (o ile w ogóle były świadczone) były nieekwiwalentne do wypłaconego pozwanemu wynagrodzenia miesięcznego w wysokości 16.974,00 zł. W upadłej spółce było kilka komputerów, które nie zostały zamieszczone w wykazie środków trwałych ani w żadnym innym wykazie majątkowym. W zakładzie upadłej spółki był system telewizji przemysłowej (monitoring) jednak o stosunkowo niewielkiej wartości. Jak bowiem wynika z listy środków trwałych upadłej spółki cały system monitoringu był wart początkowo 15.000,00 zł. Tymczasem pozwany za świadczenie swoich usług wystawiał miesięczne faktury o wyższej wartości.

Niewątpliwie pozwany należy do kategorii osób wymienionych w dyspozycji art. 128 ust. 2 prawa upadłościowego. Skoro więc wniosek o ogłoszenie upadłości Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Usługowe (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w M. złożyło 3 kwietnia 2013 r., to wszelkie czynności prawne dokonane przez tę spółkę z pozwanym w okresie od 3 października 2012 r. do dnia 3 kwietnia 2013 r. są bezskuteczne z mocy prawa, bez względu na to, czy wynikały one z wcześniej zawartych umów czy zobowiązań. Mając na uwadze powyższe należało przyjąć, iż wypłacone przez upadłego kwoty w dniach 13 grudnia 2012 roku, 5 marca 2013 roku oraz 29 marca 2013 roku podlegają zwrotowi do masy upadłości na podstawie art. 134 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze. Zgodnie bowiem z powyższym przepisem – jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości, a gdy przekazanie w naturze jest niemożliwe, do masy upadłości powinna być wpłacona równowartość w pieniądzach.

Sąd wskazał nadto, że pozwany w żaden sposób nie dowiódł, że wykonał jakąkolwiek usługę.

Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości i domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu ewentualnie skierowanie na podstawie art. 390 §1 k.p.c., do Sądu Najwyższego wniosku o rozpatrzenie zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 128 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, poprzez: jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, podczas gdy pomiędzy stronami postępowania nie doszło do wykonania czynności prawnej w okresie 6 miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości i jego niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, że zastrzeżenie zawarte w zd. 1 o treści „nie doszło do pokrzywdzenia wierzycieli" obejmuje wyłącznie sytuacje, gdy wszyscy wierzyciele upadłego zostali zaspokojeni;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 56 i 60 k.c. w związku z art. 128 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe poprzez niewłaściwą wykładnię pojęcia czynności prawnej i zakwalifikowanie zapłaty (spełnienia świadczenia) jako samodzielnej czynności prawnej;

- naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 202 k.p.c. polegające na dopuszczeniu do rozpoznania sprawy przez Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim, pomimo podniesionego skutecznie przez pozwanego zarzutu niewłaściwości miejscowej;

- 228 § 1 k.p.c. w zw. art. 6 k.c., poprzez przyjęcie, że zakład produkujący setki tysięcy ton biomasy rocznie może funkcjonować w oparciu wyłącznie o kilka komputerów stacjonarnych, podczas gdy fakt, że taki zakład działa przy pomocy szeregu skomplikowanych maszyn wymagających stosownego oprogramowania i elektroniki, powinien być powszechnie znany, a tym bardziej znany stronie powodowej, która jest w posiadaniu ww. sprzętu; a zatem naruszenie polegało na uznaniu w całości twierdzeń powoda, które nie zostały poparte żadnym materiałem dowodowym i jednocześnie odmówieniu wiarygodności twierdzeniom pozwanego w tym zakresie, pomimo istnienia przesłanek obiektywnych do ich uznania za prawdziwe.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania przed sądem drugiej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dokonując w pierwszej kolejności analizy faktów, jakie legły u podstaw rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stwierdzić trzeba, że niektóre z nich nie znajdują oparcia w materiale dowodowym zebranym w tej sprawie. Dotyczy to w szczególności faktu odnalezienia przez syndyka faktury wystawionej przez pozwanego oraz braku w dokumentacji upadłej spółki umowy zawartej pomiędzy pozwanym a Przedsiębiorstwem Produkcyjno Usługowym (...) spółką z o.o. z siedzibą w M.. Okoliczności te nie zostały wskazane w pozwie; przeciwnie syndyk powołał się wprost na ww. umowę i wystawioną na jej podstawie fakturę nr (...). Podobnie, brak było podstaw do wywodu na temat pozostających w dyspozycji upadłej kilku komputerów, skoro do akt sprawy nie złożono w rzeczywistości listy środków trwałych, z której fakty te miałyby wynikać.

Podkreślenia wymaga, że nawet jeśli wskazane okoliczności znane były Sądowi z urzędu, np. z poprzedniej sprawy pomiędzy tymi samymi stronami, niedopuszczalne było wykorzystanie tej wiedzy w niniejszej sprawie bez zwrócenia na te fakty uwagi stron, jak wymaga tego przepis art. 228 §2 k.p.c.

W tym zatem zakresie za trafny uznać trzeba zarzut apelującego odnoszący się do ustaleń faktycznych, aczkolwiek wskazać jednocześnie należy, że twierdzenia zawarte w apelacji, a odnoszące się do wchodzących w skład majątku upadłej spółki linii technologicznych, w pełni zautomatyzowanych i skomputeryzowanych, jak również skomputeryzowanego sytemu ważenia pojazdów, również nie zostały poparte jakimkolwiek dowodem. Wbrew sugestiom apelującego nie sposób zaś faktów tego rodzaju uznać za powszechnie znane w rozumieniu art. 228 § 1 k.p.c.

Okoliczności przytoczone przez skarżącego w celu zaprzeczenia faktom wskazanym w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji pozostają jednak bez wpływu na rozstrzygnięcie sporu. Miałyby one znaczenie tylko wtedy, gdyby istniała potrzeba wykazywania ekwiwalentności świadczenia pieniężnego przekazanego ze strony upadłej spółki na rzecz pozwanego w stosunku do pracy świadczonej prze pozwanego na rzecz spółki, a tym samym braku pokrzywdzenia wierzycieli wskutek zapłaty należności. W istocie jednak potrzeba taka w rozpoznawanej sprawie nie występuje.

Podkreślenia bowiem wymaga, że w sprawie tej zastosowanie nie znajduje zastosowania przepis art. 128 zd. 1 Prawa upadłościowego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r., zgodnie z którym Sędzia-komisarz z urzędu albo na wniosek syndyka uzna za bezskuteczną w stosunku do masy upadłości odpłatną czynność prawną dokonaną przez upadłego w terminie sześciu miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości z małżonkiem, krewnym lub powinowatym w linii prostej, krewnym lub powinowatym w linii bocznej do drugiego stopnia włącznie, z osobą pozostającą z upadłym w faktycznym związku, prowadzącą z nim wspólnie gospodarstwo domowe albo z przysposobionym lub przysposabiającym, chyba że druga strona czynności wykaże, że nie doszło do pokrzywdzenia wierzycieli.

Z treści przepisów przejściowych do ustawy Prawo restrukturyzacyjne (Dz.U. z 2016 r. poz. 1574 t.j.), w szczególności art. 449, wynika, iż w sprawach, w których wniosek o ogłoszenie upadłości wpłynął przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Biorąc zatem pod uwagę fakt, że wniosek o ogłoszenie upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno Usługowego (...) sp. z o.o. M. wpłynął w dniu 3 kwietnia 2013 r., a więc przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy Prawo restrukturyzacyjne, zastosowanie w rozpoznawanej sprawie znajduje przepis art. 128 w brzmieniu dotychczasowym.

Zgodnie zaś z tym przepisem czynności prawne odpłatne dokonane przez upadłego w terminie sześciu miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości z małżonkiem, krewnym lub powinowatym w linii prostej, krewnym lub powinowatym w linii bocznej do drugiego stopnia włącznie albo z przysposobionym lub przysposabiającym są bezskuteczne w stosunku do masy upadłości (ust. 1) Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do czynności upadłego, będącego spółką lub osobą prawną, dokonanej z jej wspólnikami, ich reprezentantami lub ich małżonkami, jak również ze spółkami powiązanymi, ich wspólnikami, reprezentantami lub małżonkami tych osób. (ust. 2) Przepis ust. 1 stosuje się także do czynności upadłego będącego spółką, których dokonał z inną spółką, jeżeli jedną z nich była spółką dominującą (ust. 3).

Z analizy treści dotychczasowego art. 128 Prawa upadłościowego i naprawczego i art. 128 Prawa upadłościowego wynika, że przed 1 stycznia 2016 r w treści ust. 1. tego przepisu brak było zastrzeżenia, czy ograniczenia w jego zastosowaniu w przypadku wykazania przez drugą stronę (w tym wypadku pozwanego), że nie doszło do pokrzywdzenia wierzycieli. W konsekwencji ustalanie tych okoliczności w toku niniejszego postępowania uznać należało za zbędne. Tym samym nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawała kwestia ekwiwalentności świadczeń pozwanego i upadłej spółki, a w konsekwencji także i fakt wykonania usługi przez pozwanego. Wobec tego postawiony przez Sąd Rejonowy pozwanemu zarzut, iż nie dowiódł wykonania jakiejkolwiek usługi, choć zbędny, w niczym nie mógł zmienić trafności rozstrzygnięcia; (wbrew twierdzeniom apelującego brak jest w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku tezy o nieprzeprowadzeniu przez pozwanego dowodu wyłączającego jego odpowiedzialność z art. 128 Prawa upadłościowego).

Wniosku o konieczności stosowania przepisu art. 128 w dawnym brzmieniu w żaden sposób nie mogą zmienić przyczyny, jakie doprowadziły do zmiany jego brzmienia, w szczególności krytyczne uwagi wobec dawnej regulacji. W konsekwencji zawarty w apelacji wywód odnoszący się do braku pokrzywdzenia wierzycieli w rozpatrywanym przypadku był irrelewantny dla rozstrzygnięcia sprawy, co czyni zbędną analizę, czy przesłanka ta spełniona jest tylko wówczas, gdy zaspokojeni zostają wszyscy wierzyciele.

Mając na uwadze powyższą argumentację za prawidłowe i wystarczające do rozstrzygnięcia uznać należało ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji (z wyjątkami wskazanymi na wstępie), wskutek czego Sąd odwoławczy przyjął je za własne, nie widząc potrzeby ponownego ich przytaczania.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 202 k.p.c. zauważyć trzeba, że wbrew twierdzeniom skarżącego zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu został przez Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim rozpoznany. Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2018 r. Sąd oddalił bowiem wniosek strony pozwanej o przekazanie sprawy. Przyznać jednak trzeba, że rozprawa w tym dniu została odroczona celem prawidłowego zawiadomienia pełnomocnika pozwanego. Niemniej, nawet negatywna weryfikacja podniesionego zarzutu nie wymagała wydania odrębnego postanowienia, które nie jest zaskarżalne. Co istotniejsze jednak, bez względu na ocenę prawidłowości przyjęcia przez Sąd Rejonowy swojej właściwości, rozpoznanie sprawy przez sąd niewłaściwy miejscowo pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. W szczególności nie dochodzi w takiej sytuacji do nieważności postępowania, gdyż ta ma miejsce jedynie wtedy gdy – zgodnie z art. 379 pkt 6 k.p.c. - sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu. Wobec tego, choć Sąd Okręgowy podzielił stanowisko pozwanego co do właściwości miejscowej, ocena ta w żaden sposób nie mogła zmienić oceny trafności orzeczenia w przedmiocie żądania zgłoszonego w pozwie.

Niezasadny, w ocenie Sądu Okręgowego, okazał się zarzut naruszenia przepisów art. 56 i 60 k.c., którego skarżący upatrywał w błędnym, jego zdaniem, zakwalifikowaniu zapłaty kwoty pieniężnej w wykonaniu wcześniej zaciągniętego zobowiązania jako samodzielnej czynności prawnej. Sąd drugiej instancji podzielił w tym zakresie pogląd akcentujący w szczególności, iż spełnienie świadczenia pieniężnego że strony dłużnika ma na celu wykonanie zobowiązania i zwolnienie się z długu, zaś przyjęcie tego świadczenia przez wierzyciela na zaspokojenie określonej wierzytelności powoduje, że wierzytelność gaśnie. Z przepisu art. 60 k.c. wynika zaś, że wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażone przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Jednocześnie pamiętać trzeba, że mimo wielości definicji czynności prawnej, niemalże każda z nich zakłada wystąpienie co najmniej jednego oświadczenia woli (por. Zbigniew Radwański [w:] System Prawa Cywilnego Prawo cywilne część ogólna tom 2, Wydawnictwo C. H. Beck Instytut Nauk Prawnych PAN , Warszawa 2002, str. 32 – 33). Skoro zatem poprzez zapłatę należności dłużnik zmierza do jej wykonania umowy i tym samym zwolnienia się z długu, to z uwagi na cel tego działania i zamiar wywołania skutku prawnego, działaniu temu przypisać należy przymiot czynności prawnej. Nie przeczy takiemu wnioskowi, a wręcz go wspiera, definicja czynności prawnej przytoczona w apelacji, wedle której ma być to działanie podmiotów prawa cywilnego polegające co najmniej na złożeniu oświadczenia woli, zmierzające do wywołania skutków prawnych, które prawo materialne uważa za zamierzone przez te osoby. Podkreślenia wymaga, że działanie stanowiące oświadczenie woli ma zmierzać do wywołania skutków prawnych, co nie jest tożsame z jednoczesnym ich wywołaniem. Dłużnik płacąc należność oczekuje wygaśnięcia jego zobowiązania wskutek przyjęcia tego świadczenia przez wierzyciela na poczet danego zobowiązania. Wbrew sugestiom apelacji skutkiem prawnym, jakie zamierza osiągnąć podmiot dokonujący czynności prawnej, nie musi być przyjmowanie na siebie obowiązków prawnych i zyskiwanie uprawnień, ale również i zniesienie stosunku prawnego, co ma miejsce w rozpatrywanym przypadku.

Ponadto, wbrew zarzutom skarżącego, nie wyłącza kwalifikacji zapłaty wynagrodzenia jako czynności prawnej okoliczność, iż przewidziane w umowie wynagrodzenie stanowi element umowy o świadczenie usług, która sama stanowi czynność prawną. Rozróżnienia bowiem wymaga zobowiązanie do zapłaty sumy pieniężnej przewidziane w umowie od faktycznego spełniania świadczenia w wykonaniu tego zobowiązania.

Stanowisko, według którego spełnienie świadczenia pieniężnego w wykonaniu zobowiązania spełnia kryteria czynności prawnej odpłatnej w rozumieniu art. 128 Prawa upadłościowego i naprawczego wielokrotnie prezentowane było w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 1992 r., sygn. akt I PZP 19/92, OSNC 1992/9/166, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., sygn. akt II CK 592/04, OSP 2006/3/36, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt I CSK 154/09, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012 r. II CSK 546/11, OSNC 2013/2/24, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2013 r., sygn. akt IV CSK 157/13, LEX nr 1409531).

W apelacji, dla uzasadnienia odmiennego poglądu, powołano – oprócz poglądu jednego z komentatorów - uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1976 r., wydaną w sprawie III CRN 46/76 (OSP 1977/2/29), w której uznano, że wykonanie zobowiązania nie jest czynnością prawną. Podkreślenia jednak wymaga, że stanowisko to wyrażone zostało na tle art. 75 i 247 k.p.c. w obowiązującym wówczas brzmieniu, nie zaś art. 128 Prawa upadłościowego. W uchwale te przyjęto bowiem, że przewidziane w art. 75 k.c. wymaganie formy pisemnej dla celów dowodowych odnosi się do czynności prawnej, ani do jej wykonania; wykonanie zobowiązania nie jest czynnością prawną, dowodzenie więc tego faktu nie podlega restrykcjom przewidzianym w art. 75 k.c. i art. 247 k.p.c.

Wbrew sugestiom apelującego wsparcia dla tego poglądu trudno poszukiwać w orzeczeniach Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 15 maja 2014 r., I Aca 769/13 i z dnia 21 sierpnia 2014 r., I Aca 326/14).

W świetle powołanego wcześniej orzecznictwa, odnoszącego się wprost do treści art. 128 Prawa upadłościowego, przytoczone przez apelującego stanowisko nie uzasadniało odmiennej oceny spełnienia świadczenia przez upadłą spółkę na rzecz pozwanego.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał za prawidłową wykładnię tego przepisu zaprezentowaną w zaskarżonym wyroku, co czyniło niezasadnym zarzut naruszenia prawa materialnego w tym zakresie. Skoro zaś kwestionowana zapłata wynagrodzenia nastąpiła w okresie 6 miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Usługowego (...) spółki z o.o. w M., to na podstawie art. 134 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego kwota powinna być przekazana do masy upadłości.

W związku z przytoczoną argumentacją Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 265).

Rafał Lila Anna Budzyńska Agnieszka Górska

VIII Ga 476/18 8 marca 2019 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)