Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie. Podkreślenia wymaga, że ustalenia faktyczne nie były przez skarżącą kwestionowane, w szczególności fakt wystawiania pozwanemu faktur uwzględniających rabaty od cen za odbiór ścieków. Spór zatem dotyczył dopuszczalności i skuteczności przyznania pozwanemu rabatów, a to z uwagi na formę uzgodnień stron w tym zakresie.

Zauważyć trzeba, że w chwili zawierania przez strony w dniu 1 lipca 2004 r. umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzania ścieków przez strony przepis art. 6 ust. 1 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (teks jedn. Dz.U. z 2018, poz. 1152) brzmiał w sposób następujący : dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Dopiero od 17 sierpnia 2005 r. w przepisie tym wprowadzono wymóg pisemności umowy, choć nawet wówczas nie obwarowano go rygorem nieważności.

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 1 tej ustawy rozliczenia za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków są prowadzone przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne z odbiorcami usług na podstawie określonych w taryfach cen i stawek opłat oraz ilości dostarczonej wody i odprowadzonych ścieków.

Wbrew zarzutom apelującej brak jest, zdaniem Sądu Okręgowego, podstaw do uznania, że przyznanie stronie rabatów w ramach umowy o odprowadzanie ścieków nastąpić mogło wyłącznie w formie uchwały rady gminy. Wymaganie takiej formy niewątpliwie odnosi się do samych stawek za odprowadzanie ścieków; przepisy ww. ustawy nie wykluczają jednakże przyznania odbiorcy rabatu od wskazanych w taryfach stawek, jak również nie stanowią wymagań co do formy ustaleń w takim przypadku. W tej sytuacji zastosowanie znajdują ogólne reguły dotyczące składania oświadczeń woli i zawierania umów, ujęte w szczególności w art. 60 i 65 kodeksu cywilnego.

Apelująca nie kwestionowała dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń co do tego, iż po kilku latach udzielania rabatów na zrzut ścieków na podstawie uchwał rady gminy, w następnym okresie rabaty te przyznawane były na podstawie ustaleń ustnych. Okoliczności te potwierdzone zostały pismem powódki z dnia 13 maja 2015 r. (k. 50) oraz pismem (bez daty) LDz. (...) (k. 49), jak również sposobem wystawiania pozwanemu faktur, w których uwzględniano już cenę z upustem.

Drugorzędne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma ocena skuteczności umowy z dnia 10 lipca 2003 r. zawarta przez pozwanego z Gminą W., której postanowienia stały się podstawą dalszych ustaleń dokonywanych bezpośrednio między powódką i pozwanym, znajdujących odzwierciedlenie zarówno w umowie z dnia 1 lipca 2004 r., uchwałach Rady Miejskiej, jak i ustnych ustaleniach, a to z uwagi na fakt wstąpienia powódki - na podstawie art. 23 ust. 3 ustawy o gospodarce komunalnej z dnia 20 grudnia 1996 r. (tj. z dnia 5 kwietnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 827) w prawa i obowiązki przekształconego zakładu budżetowego Gminy. Znaczenie umowy z dnia 10 lipca 2003 r. ogranicza się w rozpoznawanej sprawie do ustalenia źródeł i przyczyny odmiennego traktowania pozwanego w zakresie stawek za odbiór ścieków. Niezależnie od tego, nie można podzielić stanowiska apelującej, jakoby wskutek naruszenia przepisu art. 46 ust. 3 ustawy 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. z dnia 9 maja 2018 r. Dz.U. z 2018 r. poz. 994) umowa ta stanowiła czynność bezskuteczną. W orzecznictwie niejednokrotnie wskazywano, że kontrasygnata skarbnika gminy może być udzielona także w sposób dorozumiany, w szczególności poprzez przystąpienie gminy do wykonywania umowy (por. orzeczenia wydane w sprawach II CSK 28/14, I ACa 1156/17, I Aca 355/15). Co istotne, nawet w powołanym przez powódkę orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie IV CSK 117/2009, wskazano w uzasadnieniu, że wykonanie umowy przez gminę pozbawia ją możliwości powoływania się na brak kontrasygnaty skarbnika.

Taka właśnie sytuacja niewątpliwie miała miejsce w omawianej sprawie, tym samym bezzasadne są zarzuty powódki odnośnie bezskuteczności umowy z dnia 10 lipca 2003 r.

Niezależnie od przytoczonej argumentacji podzielić należało także stanowisko Sądu pierwszej instancji co do przedawnienia roszczenia.

Bez względu na to, czy umowa, z której wywodzone jest roszczenie powódki, zakwalifikowana zostanie jako umowa o świadczenie usług, do której zastosowanie mają przepisy art. 750 k.c, (na który powoływała się sama powódka w korespondencji z pozwanym) i art. 751 pkt 1 k.c., czy też jako umowa mieszana obejmująca zarówno dostawę wody oraz świadczenie usług w zakresie odprowadzania ścieków, do roszczeń z tytułu wynagrodzenia za odbiór ścieków stosować należy termin dwuletni. Nie zmienia tego wniosku okresowy charakter roszczenia powódki, jak również związek roszczenia z prowadzeniem działalności gospodarczej. Trzyletni termin przedawnienia, o którym mowa w art. 118 k.c., na który powołuje się apelująca, ma bowiem zastosowanie wówczas, gdy „przepis szczególny nie stanowi inaczej”. Skoro więc przepis szczególny ustanawia krótszy termin przedawnienia, to właśnie ten termin jest właściwy dla oceny przedawnienia. Wobec tego zaś, że dwuletni termin niewątpliwie w chwili wniesienia pozwu już upłynął, powództwo także i z tych względów winno być oddalone.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

W związku z tym, że powódka przegrała sprawę zasądzono od niej koszty postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 ze zm.).