Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Protokolant: st.sekr.sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w S.

przeciwko R. D.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego R. D. od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 22 lutego 2016 roku, sygnatura akt XI GC 1114/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

(...)

Sygn. akt VIII Ga 441/16

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka akcyjna w S. wniosła o zasądzenie od pozwanego R. D. kwoty 922,50 zł wraz z odsetkami od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu. Dochodzona pozwem kwota stanowiła opłatę za udział pozwanego w szkoleniu zorganizowanym przez powódkę w dniu 14 lutego 2015 r., której to kwoty pozwany pomimo wezwania nie zapłacił.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 czerwca 2015 r. (sygn. akt XI GNc 257/15) Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie uwzględnił zgłoszone żądanie i obciążył pozwanego kosztami procesu.

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenia kosztów procesu. Pozwany potwierdził swój udział w szkoleniu, za które powódka domagała się zapłaty, zakwestionował jednak by w ramach szkolenia powódka przekazała mu jakąkolwiek wiedzę. Pozwany zarzucił niski poziom szkolenia, wskazał też na brak organizacji szkolenia i brak uzyskania przyrzeczonego certyfikatu. Zaznaczył, że świadczoną usługę szkolenia reklamował. W świetle powyższego w ocenie pozwanego powódka nie wykonała swojego zobowiązania zgodnie z ofertą.

W piśmie z dnia 7 października 2015 r. powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

Na rozprawie w dniu 22 lutego 2016 r. powód ograniczył powództwo do kwoty 750 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r., zrzekając się cofniętego roszczenia.

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2016 r. w zakresie cofniętego powództwa Sąd I instancji umorzył postępowanie.

Wyrokiem wydanym w dniu 22 lutego 2016 roku w sprawie o sygn. akt XI GC 1114/15 Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego R. D. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej w S. kwotę 750 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a także 184,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany. W uzasadnieniu apelacji wskazując na niezasadność zaskarżonego rozstrzygnięcia pozwany zarzucił, że szkolenie w którym uczestniczył nie spełniło jego oczekiwań, brak było merytorycznie przygotowanej kadry, wystąpiły braki w przygotowaniu praktycznym i przeprowadzeniu szkolenia, które nie przyniosło spodziewanego przez pozwanego wyniku.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstw procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka zaznaczyła, że pozwany w apelacji nie podniósł żadnych okoliczności, które pozostawałyby poza rozpoznaniem i badaniem przez Sąd I instancji. Zdaniem powódki materiał dowodowy zgromadzony w sprawie jest wyczerpujący i został prawidłowo oceniony i zweryfikowany przez Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się niezasadna.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i wywiedzione na ich podstawie przez Sąd Rejonowy wnioski, czyniąc je podstawą faktyczną rozstrzygnięcia w sprawie, podzielając tym samym w całości zaprezentowane przez Sąd I instancji stanowisko, że powództwo na gruncie podniesionych twierdzeń, zgłoszonych zarzutów oraz naprowadzonych w sprawie dowodów okazało się uzasadnione.

Przedmiotowa sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, regulowanym przepisami art. 505 ¹ - 505 ¹³ k.p.c. Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Powództwo spółki (...) dotyczyło zapłaty wynagrodzenia za szkolenie przeprowadzone w dniu 14 lutego 2015 r. w przedmiocie odnawialnych źródeł energii w zakresie fotowoltaiki. Podstawę roszczenia stanowił art. 750 k.c., zgodnie z którym do umów o świadczenie usług, nieuregulowanych samodzielnie innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Skoro zaś ani z umowy, ani z okoliczności nie wynikało, że powódka jako przyjmująca zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, w myśl art. 735 § 1 k.c. za przeprowadzone szkolenie wynagrodzenie powódce niewątpliwie się należy. Na aprobatę Sądu Okręgowego zasługują nie tylko przedstawione przez Sąd Rejonowy rozważania dotyczące kwalifikacji prawnej zgłoszonego w pozwie roszczenia, ale także stanowisko, że umowy, które mają za przedmiot naukę należy traktować w kategorii umów starannego działania.

Dla potrzeb niniejszego rozstrzygnięcia podkreślenia wymaga, iż materialnoprawny rozkład ciężaru dowodu opisany regułą art. 6 k.c. wskazuje kierunek aktywności dowodowej stron. Stosownie do powołanej regulacji ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienia żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Według tych ogólnych norm na powódce spoczywał więc ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających wniosek o oddalenie powództwa, przy czym dla obalenia powództwa nie jest wystarczające jedynie negowanie wszystkich twierdzeń strony przeciwnej.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wyraźnie zaznaczyć trzeba, że w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd I instancji powołując się na ogólną zasadę dotyczącą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną właśnie w art. 6 k.c. oraz regułę procesową zawartą w art. 232 k.p.c. trafnie przyjął, że ciężar udowodnienia faktów przemawiających za istnieniem roszczenia objętego powództwem spoczywał na powódce i to powódka winna była wykazać, iż na mocy umowy, pozwany zobowiązany był do zapłaty na jej rzecz należności objętej załączoną do pozwu fakturą za świadczone usługi szkoleniowe. Wskazane okoliczności Sąd Rejonowy uznał za udowodnione na podstawie materiału dowodowego przedstawionego przez powódkę w formie dokumentów i zeznań świadków a także dowodu w postaci korespondencji mailowej. Kwestia, że pozwany zgłosił wolę przystąpienia do szkolenia i faktycznie brał w nim udział (w drugim dniu szkolenia) nie była sporna. Pozwany faktów tych w ogóle nie kwestionował. Odmawiając zapłaty powód zarzucił, że szkolenie nie odpowiadało jego oczekiwaniom jako zawierające braki merytoryczne, braki w przygotowaniu praktycznym i jako takie nie przynoszące spodziewanego przez pozwanego wyniku. Twierdzeniom tym przeczy jednak jednoznacznie treść korespondencji elektronicznej skierowanej przez pozwanego do powódki w dniu 17 lutego 2015 r. W korespondencji wysłanej niemal bezpośrednio po odbytym szkoleniu pozwany napisał bowiem „… Dziękuje za obszerną wiedzę na szkoleniu 14.02. Kusi by zainwestować, kredytów mam już dość, dlatego chciałbym najtańszym kosztem. Jakby założyć firmę montażowa instalacji fotowoltaicznych łatwiej by było wejść w układ z kimś kto w tej branży już jest. W jakiej cenie dostałbym kupić zestaw instalacji 15 kw, a w jakiej 40 kw…”. Z treści tej korespondencji nie wynika jakoby pozwany miał jakiekolwiek zastrzeżenia do szkolenia.

Zdaniem Sądu odwoławczego, ocena dowodu w postaci tego właśnie emaila dokonana przez Sąd Rejonowy była zatem prawidłowa jako potwierdzająca prawidłowe wykonanie umowy przez powoda. W postępowaniu apelacyjnym pozwany wywodził, że szkolenie nie spełniło jego oczekiwań i jego zamiarem było opatrzenie zawartego w emailu zwrotu – dziękuję za obszerną wiedzę na szkoleniu - cudzysłowem, co miałoby swiadczyć o ironicznym użyciu tych słów przez pozwanego. Stanowiska powyższego - jak słusznie uznał Sad Rejonowy nie sposób jednak zaakceptować. Użyty zwrot nie został rzeczywiście opatrzony cudzysłowem; na wskazywany przez pozwanego charakter użytych słów nie wskazuje jednak dalsza treść korespondencji. O ile pozwany miałby zastrzeżenia do przeprowadzonego szkolenia i podziękowania stanowiłyby rodzaj ironii to za zupełnie niespójną uznać należałoby dalszą treść korespondencji, wyrażającą zadowolenie oraz zawierającą zapytanie o możliwość współpracy oraz ceny zakupu wskazanych urządzeń.

Kryteria zasad dowodzenia w procesie cywilnym - o czym powyżej już wspomniano - uregulowane zostały m.in. w art. 3 k.p.c., art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. Określają one zarówno zakres postępowania dowodowego, jak i obowiązki stron. W myśl art. 3 k.p.c. strony zobowiązane są przedstawiać dowody. Zgodnie z tym przepisem strony muszą przejawiać aktywność procesową i na nich spoczywa obowiązek wyraźnego, jednoznacznego powoływania konkretnych środków dowodowych. Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Wynikająca z powyższego przepisu zasada kontradyktoryjności - aktywnego uczestnictwa stron w procesie, wyczerpującego przedstawiania twierdzeń, zarzutów i dowodów, skutkuje przyjęciem odpowiedzialność stron za wynik postępowania. Skoro pozwany w niniejszym postępowaniu powoływał się na to, że szkolenie było nieprawidłowo zorganizowane i prezentowało niski poziom powinien to udowodnić. Pozwany zaniechał zaś jakiejkolwiek inicjatywy i na tą okoliczność nie przedłożył żadnego dowodu. Nie wskazał też na istnienie przeszkód uniemożliwiających podjęcie takiej aktywności, w tym na ograniczenia w zakresie możliwości wskazania konkretnych osób jako „sprawców bezpośrednich braków szkolenia”; nie zawnioskował o przesłuchanie zarówno osób - w jego ocenie - za taki stan rzeczy odpowiedzialnych jak i innych osób uczestniczących w szkoleniu, które mogłyby potwierdzić twierdzenia pozwanego o nieprawidłowym przebiegu szkolenia.

Twierdzenia pozwanego dotyczące zaistnienia braków w szkoleniu, nieprzygotowania osób prowadzących czy nieumiejętność udzielania odpowiedzi na pytania wymagały udowodnienia. Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszy spór w I instancji, takimi dowodami nie dysponował, a oceniając w całokształcie zgromadzony materiał, zaoferowany przez strony Sąd I instancji miał - w ocenie Sadu Okręgowego - pełne podstawy do przyjęcia, że szkolenie zostało prawidłowo przeprowadzone, co jednoznacznie potwierdza omawiany powyżej email pozwanego, w którym pozwany żadnych zarzutów co do braków szkolenia w dacie jego wysłania nie zgłaszał.

Reasumując w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd Okręgowy uznał apelację pozwanego za nieuzasadnioną.

Odnosząc się dodatkowo do zawartego w apelacji zarzutu pozwanego „podstawienia świadków”, który zdaje się zmierzać do sugestii, że świadkowie zeznawali nieprawdę zaznaczenia wymaga, że wszyscy zawnioskowani przez powódkę świadkowie zgodnie obowiązującą procedurą (art. 266 k.p.c.) przez przesłuchaniem zostali uprzedzeni o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań; od świadków zostały też odebrane przyrzeczenia, po pouczeniu o znaczeniu tego aktu. Powyższe znalazło wyraz w protokołach rozpraw (k. 69-77 i 96-99). Odebranie przyrzeczenia zaś nie musi oznaczać braku wątpliwości co do prawdomówności świadka, podkreśla jednak wagę aktu zeznania. Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym podstaw, ażeby zeznaniom tym odmówić wiarygodności ani też by uznać je za składne fałszywie. Składanie fałszywych zeznań co do zasady jest penalizowane, o ile istnieją dowody potwierdzające takie właśnie działanie.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego zapadło przy zastosowaniu przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. urzędu w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień zainicjowania postępowania przed Sądem II instancji.

SSO A. B.