Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2015 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w R.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w D.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 18 czerwca 2015 roku, sygnatura akt XI GC 1241/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO (...)

Sygn. akt VIII Ga 381/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie (sygn. akt XI GC 1241/14) zasądził od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej w R. kwotę 2. 352,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 647 zł tytułem kosztów procesu.

Wyrok zapadł w sprawie, w której powódka (...) S.A. w R. wniosła o zasądzenie od (...) spółki z o. o. w D. kwoty 2.352 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu, tytułem kary umownej za odstąpienie przez pozwaną od podpisanej z powódką umowy.

Po wydaniu w sprawie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany wniósł sprzeciw, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że kontakty z powódką były efektem jej starań o to, by pozwany zmienił operatora, jednak dotychczasowy operator złożył ofertę korzystniejszą, czym uniemożliwił realizację umowy z powódką. Ta ostatnia umowa została zawarta pod warunkiem rozwiązania umowy z dotychczasowym dostawcą, co nie nastąpiło, zatem umowa nie została skutecznie zawarta i powódka nie może na jej podstawie dochodzić żadnych opłat. Ponadto zawarcie umowy nastąpiło pod wpływem błędu (dotyczącego możliwości rozwiązania umowy z dotychczasowym dostawcą bez karnych opłat) i pozwana uchyliła się do skutków swego oświadczenia woli w tym zakresie.

Sąd I instancji ustalił, że pozwaną łączyła umowa sprzedaży energii, zawarta z (...) dla firm spółką z o. o. z dnia 6.12.2011 r., z gwarancją najniższej ceny.

W dniu 2.12.2012 r. został zawarty aneks do tej umowy, będący następstwem przekazania przez pozwaną konkurencyjnej oferty sprzedaży. Dotychczasowy dostawca udzielił więc pozwanej rabatu, tak, by wyrównać cenę oferowaną przez konkurencyjnego sprzedawcę. Postanowiono, że umowa obowiązywać będzie do 31.12.2015 r. Jednocześnie zmieniono ogólne warunki umów, postanawiając w punkcie 9, że w przypadku umowy w ofercie gwarancja najniższej ceny sprzedawca zobowiązuje się, w przypadku gdy odbiorca otrzyma i przekaże sprzedawcy konkurencyjną ofertę sprzedaży, sprzedawca w ciągu 30 dni udzieli rabatu tak, by wyrównać cenę konkurencji albo poinformuje o możliwości wypowiedzenia umowy bez konsekwencji finansowych dla odbiorcy. Wypowiedzenie umowy przez odbiorcę przed upływem okresu jej obowiązywania powiązano z koniecznością zapłaty opłaty jednorazowej, obliczonej wg wzoru: ilość energii zamówionej zgodnie z umową minus ilość energii już zakupionej razy cena energii.

Sąd I instancji ustalił, że w drugiej połowie roku 2013 prokurent pozwanej, M. S. (1), negocjował z przedstawicielem powoda, A. M. (1), zawarcie umowy sprzedaży energii z powódką. Przesłał jej posiadane umowy, sam tych umów nie sprawdzał i oparł się na informacji A. M., że dotychczasowa umowa przewiduje 3-miesięczne wypowiedzenie i jest możliwe złożenie takiego oświadczenia bez kosztów.

W sierpniu 2013 r. pozwana skierowała do spółki (...) dla firm oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. W odpowiedzi została poinformowana pismem z 5.11.2013 r., że opłata jednorazowa związana z wypowiedzeniem wyniesie 24694,97 zł.

W dniu 5.09.2013 r. M. S. złożył w imieniu pozwanej oświadczenie, że korzysta z oferty promocyjnej/umowy lojalnościowej dotyczącej sprzedaży energii, umowa lojalnościowa z poprzednim sprzedawcą kończy się 31.12.2013 r.

Tą samą datą została opatrzona oferta powódki, z przewidywanym terminem wejścia w życie 1.1.2014 r., z gwarancją ceny do 31.12.2014 r., którą to ofertę wraz z regulaminem M. S. w imieniu pozwanej zaakceptował, wskazując, iż zna okres wypowiedzenia umowy z poprzednim sprzedawcą i wynosi on 3 miesiące.

W regulaminie zawarte były m. in. następujące postanowienia: Odbiorca zobowiązał się do przestrzegania postanowień oferty i nierozwiązywania umowy. W przypadku rozwiązania umowy lub w przypadku uniemożliwienia realizacji umowy z przyczyn po stronie odbiory, zobowiązał się on zapłacić sprzedawcy karę umowną w wysokości iloczynu szacowanej ilości energii elektrycznej do końca okresu obowiązywania gwarancji ceny oraz stawki jednostkowej w wysokości 50 zł z MWh, w terminie 7 dni, od doręczenia wezwania.

Z ta samą datą podpisana została umowa stron, w której zadeklarowano roczne zużycie energii (...). W § 3 ust 1 postanowiono, że umowa wchodzi w życie z dniem podpisania, ze skutkiem od 1.01.2014 r. i obowiązuje do 31.12.2014 r., jednak nie wcześniej niż po skutecznym rozwiązaniu umowy, na podstawie której dotychczas odbiorca nabywał energię.

M. S. przekazał ofertę powódki swojemu dostawcy energii, w efekcie czego zaproponowano mu niższe ceny i zawarto aneks datowany na 21.11.2013 r.

W dniu 17.12.2013 r. M. Starości skierował do powódki oświadczenie o rozwiązaniu umowy z 5 września 2014 r., która to umowa została zawarta pod warunkiem, że pozwana skutecznie rozwiąże umowę z dotychczasowym dostawcą energii. Dla pozwanej warunkiem było bezkosztowe rozwiązanie poprzedniej umowy, jednak po wystaniu wypowiedzenia okazało się, że będzie to wiązało się z wysoką opłatą karną. Pozwana próbowała wykorzystać tryb bazujący na przesłaniu oferty konkurencyjnej, ale (...) dla firm obniżyła cenę i uniemożliwiła rozwiązanie umowy. Z ostrożności w piśmie wskazano, że umowa z powódką została zawarta pod wpływem błędu, gdyż pozwana była zapewniana, że umowa z Energią dla firm będzie mogła zostać bezkosztowo rozwiązana. Wobec tego spółka uchyliła się od oświadczenia woli.

W dniu 17.02.104 r. powódka wystawiła pozwanej notę obciążeniową na 2352 zł z terminem płatności 4.03.2014 r. , a następnie wezwała pozwaną do zapłaty.

W oparciu o poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione.

Wskazał, że podstawę prawna powództwa stanowił przepis art. 483 § 1 k.c., zgodnie z którym można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna), przy czym w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły (art. 484 § 1 k.c.) Na tle tych uregulowań ugruntowany jest pogląd, że żądanie kary umownej nie jest uzależnione od wykazania szkody.

W ocenie Sądu I instancji w niniejszej sprawie strony zawarły umowę, której częścią był regulamin oferty, zawierający postanowienie, że o ile umowa zostanie rozwiązana, lub nie będzie możliwa realizacja umowy z przyczyn po stronie odbiorcy, będzie on zobowiązany zapłacić sprzedawcy karę umowną w wysokości iloczynu szacowanej ilości energii elektrycznej do końca okresu obowiązywania gwarancji ceny oraz stawki jednostkowej w wysokości 50 zł za MWh. Pozwana podkreślała, że umowa została zawarta pod warunkiem zawieszającym, który nie doszedł do skutku, zatem powyższe postanowienie nie obowiązuje. Z poglądem tym Sąd I instancji nie zgodził się wskazując, że kara została zastrzeżona także na wypadek, gdyby nie była możliwa realizacja umowy, co wprost wiąże się z tą częścią umowy, która stanowi, że umowa wejdzie w życie po rozwiązaniu umowy z poprzednim sprzedawcą. Stwierdził, że pozwana z przyczyn finansowych nie zdecydowała się rozwiązać umowy z poprzednim sprzedawcą, zatem do realizacji umowy nie doszło z przyczyn leżących po jej stronie. Uznał, że takie zastrzeżenie jest dopuszczalne w ramach swobody umów; w obrocie profesjonalnym powszechnie zastrzega się kary umowne za odstąpienie od umowy z przyczyn obciążających drugą stronę i mimo, iż kara wynika z umowy, od której odstąpiono, jest ona uznawana za zastrzeżoną skutecznie i to bez względu na charakter świadczeń, do jakich zobowiązały się strony umowy, od której się odstępuje (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 października 2006 r., IV CSK 154/06, OSNC 2007, nr 7-8, poz. 117 i z dnia 13 czerwca 2008 r., I CSK 13/08, nie publ.). Podobnie należy ocenić możliwość zastrzeżenia kary umownej na wypadek nie dojścia umowy do skutku. Jeśli postanowienie o wejściu umowy w życie po skutecznym rozwiązaniu umowy z poprzednim dostawcą potraktować jako warunek w rozumieniu art. 89 k.c., to strony mogą skutecznie zastrzec karę za to, że jedna ze stron uniemożliwi ziszczenie się warunku. Jeśli na wypadek sprzecznego z zasadami współżycia społecznego przeszkodzenia w ziszczeniu się warunku ustawodawca wprowadza fikcję ziszczenia się warunku (art. 93 § 1 k.c.), to za zgodne z zasadą swobody umów należy uznać umowne uregulowanie odpowiedzialności za nieziszczenie się warunku z przyczyn obciążających jedną ze stron przez powiązanie takiego stanu z obowiązkiem zapłaty kary umownej.

Nie mogło w ocenie Sądu I instancji odnieść skutku powoływanie się przez stronę pozwaną na błąd i złożone w związku z tym oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli. Zgodnie z art. 84. § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Stosownie do § 2 można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny). Jak wynika z przytoczonego przepisu, błąd, aby uprawniał do uchylenia się od skutków oświadczenia woli, musi dotyczyć treści czynności prawnej. W niniejszej sprawie warunek ten nie jest spełniony, bo błąd, opisywany przez świadka – prokurenta pozwanej, nie dotyczy treści umowy zawieranej z powódką, lecz możliwości zerwania innej umowy bez ponoszenia dodatkowych opłat. Na marginesie trzeba dodać, że błąd, w świetle zeznań M. S., wywołany został przede wszystkim niedbalstwem przedstawiciela pozwanej, który przyznał, że umowy z poprzednim dostawcą nie przeczytał i „zaufał” zapewnieniom przedstawiciela handlowego, że wypowiedzenie wynosi 3 miesiące.

Nie zostały też wykazane przez pozwaną okoliczności, które uzasadniałyby miarkowanie kary umownej. Zgodnie z art. 484 § 2 k.c. jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana. Zobowiązanie nie zostało wykonane w ogóle, skoro pozwana nie zrezygnowała z poprzedniej umowy i nie rozpoczęła pobierania energii od powoda. Rażące wygórowanie kary odnosi się m. in. do wysokości odszkodowania, jakie przysługiwałoby na zasadach ogólnych, jednak ciężar dowodu przesłanej, uzasadniających miarkowanie, spoczywa na dłużniku. Pozwana podniosła brak szkody, jednak jest to tylko gołosłowne twierdzenie, tymczasem sam fakt, że do pobierania energii nie doszło, oznacza, że powódka poniosła szkodę w postaci utraconego zysku, jaki mogłaby osiągnąć, gdyby umowa była realizowana. Innych argumentów uzasadniających uznanie kary za rażąco wygórowaną pozwana nie podnosiła. Sama wysokość kary w niniejszej sprawie w porównaniu z karą, jaką chciał nałożyć na pozwaną poprzedni sprzedawca energii, pozwala stwierdzić, iż pozwana nie wykazała rażącego wygórowania kary nałożonej przez powódkę.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy uwzględnił w całości powództwo. Kara została naliczona zgodnie z umowa (47 MWh x 50 zł), odsetki ustawowe należą się zgodnie z art. 455 i 481 k.c. od wezwania do zapłaty, powódka żądała ich od daty późniejszej (od wniesienia pozwu).

O kosztach procesu orzeczono stosownie do treści art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. § 3 ust 3.3 poprzez jego niewłaściwą interpretację i przyjęcie, że strony ustaliły w regulaminie, że „ o ile umowa zostanie rozwiązana lub nie będzie możliwa realizacja umowy z przyczyn po stronie odbiorcy będzie on zobowiązany zapłacić sprzedawcy karę umową”,

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 84 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwany nie działał pod wpływem błędu,

3. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, ze pozwany uniemożliwił swoim działaniem ziszczenie się warunku,

4. sprzeczność ustaleń Sądu ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, polegająca na nieprawidłowym uznaniu, że umowa sprzedaży energii elektrycznej nr (...) z dnia 5 września 2013 roku , pomimo nieziszczenia się warunku dla skutecznego wejścia w życie, jest skuteczna w zakresie możliwości nałożenia na pozwanego kary umownej.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. Apelujący nie złożył nowych wniosków dowodowych, nie było też podstaw do przeprowadzenia dowodów z urzędu. W tej sytuacji, zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku Sądu drugiej instancji powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku doprowadziła do stwierdzenia, że wyrok został wydany po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych, a następnie przyjęciu właściwej podstawy prawnej. Sąd Rejonowy trafnie określił podstawę prawną zobowiązania pozwanej względem powódki, wskazując na przepis art. 483 k.c. W konsekwencji ustalenia faktyczne Sądu I instancji oraz przedstawione wnioski prawne Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów stawianych w apelacji w postaci naruszenia art. § 3 ust 3.3 regulaminu poprzez jego niewłaściwą interpretację stwierdzić należy, iż jest on nieuzasadniony.

Przedstawiona przez Sąd I instancji ocena tego postanowienia umownego - w ocenie Sądu Okręgowego - jest prawidłowa. Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji skarżącego, iż literalne brzmienie powyższego zapisu wskazuje, że kara umowa została zastrzeżona jedynie na wypadek rozwiązania umowy w okresie obowiązywania gwarancji ceny tj. w okresie od 1.01.2014 r. do dnia 31.12.2014 roku. Takie stanowisko nie wynika ani z wykładni literalnej, czy też systemowej § 3 ust. 3 pkt 3.3. regulaminu oferty powoda (...) 2014 z dnia 2 lipca 2013 roku, stanowiącej integralną część umowy z dnia 5 września 2013 roku nr (...). Stosownie do treści§ 3 ust. 3 pkt 3.3. regulaminu – „odbiorca zobowiązał się do przestrzegania postanowień oferty oraz nierozwiązywania zawartej ze Sprzedawcą umowy, o której mowa w § 2 ust 1 pkt 1.3. W przypadku zaś rozwiązania umowy, w tym okresie obowiązywania gwarancji ceny lub w przypadku uniemożliwienia realizacji sprzedaży energii elektrycznej z przyczyn leżących po stronie odbiorcy odbiorca zapłaci sprzedawcy karę umowną”. Rozwiązanie umowy z dnia 5 września 2013 roku przez pozwanego – pismem z dnia 17 grudnia 2013 roku bez wątpienia – jak przyjął to Sąd I instancji – uniemożliwiało powodowi realizację na rzecz pozwanego zawartej umowy sprzedaży energii elektrycznej. Zaistniały zatem podstawy dla naliczenia kary umownej.

W świetle powyższych postanowień, zaakceptowanych przez reprezentującego pozwaną spółkę prokurenta M. S. (1), brak jest podstaw dla przyjęcia, że naliczenie kary umownej mogłoby nastąpić dopiero w dacie obowiązywania gwarancji ceny tj. od 1 stycznia 2014 do 31.12.2014 r. czy też – jak wskazuje skarżący- po rozpoczęciu wykonywania świadczenia przez powoda.

Do przyjęcia takiej stanowiska nie prowadzi bowiem interpretacja językowa powyżej umowy i regulaminu oferty. Sąd Okręgowy nie znajduje także podstaw do przyjęcia w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż umowa strona została zawarta pod warunkiem. Z analizy całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wynika, że między stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy. Reprezentujący pozwanego prokurent zaakceptował ofertę powoda – złożył bowiem oświadczenie, że po zapoznaniu się z treścią oferty oraz regulaminu oferty - przyjmuje niniejszą ofertę sprzedaży energii elektrycznej oraz że podpisanie niniejszego Oświadczenia o przyjęciu oferty jest równoznaczne z zawarciem umowy (§ 5 ust 2 regulaminu oferty k. 70 akt). Po zapoznaniu się z treścią oferty oraz regulaminu oświadczył, że przyjmuje powyższą ofertę sprzedaży energii elektrycznej (oferta k. 69). Prokurent pozwanej potwierdził następnie na piśmie zawarcie umowy. Umowa stron została więc, w ocenie Sądu Okręgowego, zawarta w dniu jej podpisania, ze skutkiem od 1.01.2014 do dnia 31.12.2014 roku, jednak – jak wskazano - nie wcześniej niż po skutecznym rozwiązaniu umowy, na podstawie której dotychczasowy odbiorca nabywa energię elektryczną oraz po skutecznym przeprowadzeniu procesu zmiany u (...) (Operatora Systemu Dystrybucyjnego).

Podkreślić należy, że to pozwany zapewnił powoda, że od 1.01.2014 r. będzie kupował energię elektryczną od powoda oraz że nie zachodzą ku temu żadne przeszkody. Z pisma pozwanego z dnia 5 września 2013 r. (k.67) wynika, że pozwana spółka złożyła oświadczenie, że jest stroną umowy sprzedaży energii elektrycznej, że na dzień dzisiejszy korzysta z oferty promocyjnej, umowy lojalnościowej dotyczącej sprzedaży energii elektrycznej od aktualnego sprzedawcy oraz – co jest istotne – że umowa z poprzednim sprzedawcą kończy się 31.12.2013 roku.

Powyższe uzasadnia, iż powód, zawierając powyższą umowę mógł być w pełni przekonany, iż od 1.01.2014 r. pozwany od niego właśnie będzie kupował energię elektryczną. Rozwiązanie przez pozwanego umowy z powodem – pismem z dnia 17 grudnia 2013 roku a więc przed rozpoczęciem 2014 roku uniemożliwiało osiągnięcie założonego celu.

Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego umowa została zawarta skutecznie i wobec powyższego powód co do zasady uprawniony był do żądania kary umownej wynikającej z tej umowy oraz z regulaminu stanowiącego jej załącznik. W regulaminie oferty jednoznacznie wskazano, że odbiorca zobowiązuje się do przestrzegania postanowień oferty oraz nierozwiązywania zawartej ze Sprzedawcą umowy, o której mowa w § 2 ust 1 pkt 1.3. W przypadku zaś rozwiązania umowy, w tym okresie obowiązywania gwarancji ceny lub w przypadku uniemożliwienia realizacji sprzedaży energii elektrycznej z przyczyn leżących po stronie odbiorcy odbiorca zapłaci sprzedawcy karę umowną”.

Sąd Okręgowy podziela także stanowisko Sądu I instancji, że to pozwany swoim działaniem uniemożliwił realizację zawartej umowy sprzedaży. W materiale procesowym brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione twierdzeń pozwanej, zawartych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy, jakoby umowa stron została zawarta pod warunkiem „bezkosztowego” rozwiązania umowy o sprzedaż energii elektrycznej z poprzednim dostawcą. Powyższemu przeczy to, że sam pozwany złożył już w dniu 5.09.2013 roku oświadczenie, że umowa ta kończy się przed 1.01.2014 roku. Zawarcie przez pozwanego po podpisaniu umowy ze stroną powodową – aneksu z dnia 6.12.2013 (aneksu) dotyczącego dostaw dla pozwanej energii elektrycznej przez poprzedniego dostawcę energii do 31.12.2015 roku - uniemożliwiło więc i to z przyczyn leżących po stronie pozwanego realizację umowy sprzedaży przez powódkę czyli rozpoczęcie świadczenia dostaw energii.

W ocenie Sądu odwoławczego – Sąd i instancji należycie rozważył także możliwość zastosowania w sprawie art. 84 k.c., trafnie uznając, że w sprawie nie zaistniały przesłanki do zastosowania tej normy. Podzielając w pełni argumentację Sadu Rejonowego w tym zakresie, że błąd nie dotyczył treści umowy stron, należy dodać, że w materiale procesowym brak jest dowodów, iż ewentualne mylne przekonanie pozwanej o możliwości „bezkosztowego” rozwiązania umowy z poprzednim dostawcą zostało wywołane przez powoda. To pozwany wskazał bowiem, że umowa ta kończy się z dniem 31.12.2013 roku, zaś twierdzenia pozwanego, że zaufał w tym względzie zapewnieniom przedstawiciela powoda, nie zapoznając się z posiadaną umową zawartą z poprzednim dostawcą – nie mogą być uznane za świadczące o wprowadzeniu w błąd przez powoda.

Mając powyższe rozważania na uwadze apelacja pozwanej jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego, które powód wygrał w całości - oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO (...)