Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2016 roku powodowie T. T. i T. D. wnieśli do Sądu Rejonowego w Koszalinie pozew przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 31.750 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 listopada 2015 roku oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu swoich żądań powodowie wskazali, że w wyniku zdarzenia z dnia 1 czerwca 2015 roku stwierdzono szkodę w obiekcie hotelowym należącym do powodów. W dniu zdarzenia powodowie legitymowali się umową ubezpieczenia (...) zawartą z pozwaną, do której zastosowanie miały Ogólne Warunki Ubezpieczeń (...) ( dalej OWU). Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania, powołując się na zapis OWU wyłączający odpowiedzialność ubezpieczyciela za szkody w budynku i mieniu w nim się znajdującym, jeżeli obiekt został wyłączony z eksploatacji na okres ponad 60 dni. Powodowie zaprzeczyli aby taka sytuacja miała miejsce, wskazując, że hotel był eksploatowany w sposób ciągły.

Sąd Rejonowy w Koszalinie V Wydział Gospodarczy uwzględniając roszczenie powodów wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 26 lipca 2016 roku, w sprawie V GNc 1474/16.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła przedmiotowy nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu, kwestionując wysokość roszczenia odszkodowawczego powołała się na zapis OWU wyłączający odpowiedzialność ubezpieczyciela za szkody w budynku i mieniu w nim się znajdującym, jeżeli obiekt został wyłączony z eksploatacji na okres ponad 60 dni, a tym samym odmawiając zapłaty zgłoszonego roszczenia.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca roku Sąd Rejonowy w Koszalinie V Wydział Gospodarczy zasądził od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 26.752,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 6 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkty I i II wyroku), zasądził od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 2.435,00 zł tytułem kosztów sądowych i kwotę 4.080 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt III).

Wyrok Sądu Rejonowego zapadł na gruncie następujących ustaleń faktycznych:

Powodowie w ramach działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej Grupa (...) cywilna z siedzibą w B. mieli zawartą z pozwaną umowę ubezpieczenia obiektu hotelowego, położonego w K. przy ul. (...). Okres ochrony ubezpieczeniowej obejmował okres od 14 maja 2015 roku. Element umowy stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczenia BIZNES PRO.

W dniu 1 czerwca 2015 roku stwierdzono włamanie do obiektu hotelowego położonego w K. przy ul. (...) i powstanie szkody, w wyniku dokonanego aktu wandalizmu i kradzieży. Szkodę zgłoszono policji oraz ubezpieczycielowi.

Sąd Rejonowy ustalił też, że likwidator pozwanej dokonał oględzin w obecności jednego z powodów T. D. i sporządził protokół likwidacji szkody wraz ze szczegółowym opisem zniszczeń. Sprawca zdarzenia między innymi zdewastował instalację CO, kradnąc rury miedziane i baterie łazienkowe, zniszczył drzwi i ściany pomieszczeń wyrywając rury, zdemontował i ukradł grzejniki, uszkodził instalację wodną, co spowodowało częściowe zalanie. Likwidator ocenił szkodę jako dużą i wymagającą powtórnych oględzin w obecności drugiego ze wspólników.

Zgodnie z dalszymi ustaleniami Sądu I instancji protokół likwidacji szkody zawiera zapis likwidatora C. S.: ”od stycznia obiekt nieczynny”. Powód T. D. podpisał protokół, jednak protokół nie został mu odczytany.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 24 czerwca 2015 roku pozwana odmówiła powodom wypłaty odszkodowania, na podstawie § 28 ust. 3 OWU, powołując się na zaprzestanie przez powodów działalności w obiekcie hotelowym.

Ponadto Sąd Instancji ustalił, że hotel był sklasyfikowany jako jednogwiazdkowy, pokoje były wyposażone w meble: łóżko, szafa, każdy pokój miał łazienkę, pokoje były ogrzewane, oświetlone i z czystą pościelą. Ostatni remont był robiony 2 lata przed szkodą. Obiekt był malowany, wymieniana była armatura sanitarna. Powodowie zrezygnowali z kwaterowania pojedynczych osób zgłaszających chęć skorzystania z noclegu, co pozwoliło na zlikwidowanie całodobowej obsługi hotelowej wykonywanej przez pracowników. Powodowie wykorzystywali hotel do zakwaterowania większych grup, głównie osób pracujących na okolicznych budowach, a także wędkarzy. Sąd ustalił, iż nie było takiej sytuacji, aby hotel nie funkcjonował przez dwa miesiące, bowiem zawsze znalazła się grupa gości, która dzwoniła, umawiała się telefonicznie i ustalano warunki pobytu. Pobyty te były kilkudniowe, tygodniowe, dwutygodniowe. Sporny budynek hotelowy był kontrolowany przez powodów każdego dnia i nie zdarzyła się sytuacja, aby nie był on wykorzystywany przez okres 60 dni. Budynek hotelowy był w pełni sprawny technicznie i w każdej chwili gotowy do przyjęcia gości. Przed wytoczeniem powództwa, powodowie zlecili osobie zawodowo zajmującej się usługami remontowymi, T. W., dokonanie wyceny likwidacji szkody, który oszacował koszt remontu na kwotę 31.750 zł.

Sąd I instancji w przedstawionym stanie faktycznym uznał powództwo za uzasadnione w części.

Na wstępie Sąd Rejonowy zważył, że na podstawie zapisu § 28 ust. 3 OWU pozwany ubezpieczyciel bezpodstawnie uchylił się od przyjęcia odpowiedzialności za szkodę z łączącej strony umowy ubezpieczenia.

Sąd w Koszalinie wskazał, że zgodnie z art. 805 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji na podstawie treści zeznań świadków i powodów ustalił, że obiekt hotelowy był użytkowany bez dwumiesięcznej przerwy przed zaistnieniem szkody, dając wiarę zeznaniom świadków T. W. i R. W., a także zeznaniom powodów, ponieważ były one logiczne, spójne i wzajemnie zgodne, nadto znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd Rejonowy oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka C. S., na okoliczność sporządzenia protokołu likwidacji szkody oraz poczynionych w trakcie oględzin obiektu ustaleń w zakresie zaprzestania prowadzenia działalności w styczniu 2015r., uznając, że dowód ten jest zbędny dla rozstrzygnięcia. Sąd w Koszalinie ustalił, że protokół ten został sporządzony jednostronnie przez likwidatora i co do zasady miał obrazować stan fizyczny spornego obiektu hotelowego powstały na skutek szkody. W związku z tym, w ocenie Sądu, podpis złożony przez powoda T. D. na tym dokumencie należy interpretować ściśle, to jest nie wychodząc poza ramy celu, dla którego sporządzono protokół. Podpis powoda stanowił potwierdzenie jego obecności przy oględzinach. Sam C. S. w treści protokołu zaznaczył, że szkoda jest duża i wymaga powtórnych oględzin w obecności drugiego ze wspólników. Zdaniem Sądu, nie było więc jakichkolwiek podstaw by uznać, że zawarte przez likwidatora w treści stwierdzenie o zaprzestaniu działalności w styczniu 2015 roku zyskało na tym etapie walor ustalenia faktu zaprzestania działalności w konkretnym okresie czasu jedynie poprzez fakt, że powód protokół ten podpisał.

Konkludując, zdaniem Sądu Rejonowego pozwana nie sprostała obowiązkowi udowodnienia faktu, z którego wywodziła skutki prawne i nie udowodniła podnoszonego zarzutu, że hotel powodów był wyłączony z eksploatacji przez okres 60 dni przed szkodą.

Opinię biegłego sądowego J. P. Sąd Rejonowy określił jako sporządzoną zgodnie z wymogami, w związku z czym dał jej wiarę w całości. Treść sporządzonej opinii biegłego wskazała, że koszt przywrócenia obiektu do stanu sprzed szkody wynosił 26.752,87 zł, a więc była to kwota niższa niżeli objęta żądaniem pozwu.

Sąd Rejonowy uznał, że pozwaną co do zasady obciąża odpowiedzialność odszkodowawcza wobec powodów, a wysokość szkody została udowodniona przez stronę powodową zeznaniem świadka T. W. i treścią opinii biegłego.

Kończąc rozważania, Sąd I instancji uwzględnił powództwo co do kwoty 26.752,87zł, na podstawie art. 805 k.c. i art. 481 k.c., oddalając je ponad wyżej wskazaną kwotę. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art.98 k.p.c.

Apelację od przedmiotowego wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 28 czerwca 2018 roku (sygn. akt V GC 907/16) wywiodła pozwana, zaskarżając wyrok w części uwzględniającej powództwo. Pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez rozpoznanie - w oparciu o art. 380 k.p.c. - postanowienia Sądu I instancji z dnia 26 czerwca 2018 roku oddalającego wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka C. S. i zmianę tego postanowienia, poprzez dopuszczenie dowodu z zeznań świadka C. S. na okoliczność ustaleń poczynionych w czasie sporządzania protokołu z likwidacji szkody, w szczególności dotyczących zaprzestania prowadzenia działalności w obiekcie hotelowym, zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa w całości, zmianę rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu, poprzez zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu przed Sądem I instancji wedle norm przepisanych oraz zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu przed Sądem II instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwana zarzuciła:

-

naruszenie norm prawa procesowego, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niedokonanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie przez Sąd I instancji, w szczególności w postaci protokołu likwidacyjnego podpisanego przez jednego z powodów a w konsekwencji błędne, sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przyjęcie, że ubezpieczony obiekt hotelowy nie był wyłączony z eksploatacji (nieczynny) przez okres dłuższy niż 60 dni;

-

naruszenie przepisów art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 258 k.p.c. - poprzez oddalenie wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka C. S. na okoliczność ustaleń poczynionych w czasie oględzin obiektu dotyczących zaprzestania prowadzenia tam działalności, który to wniosek zmierzał do ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

-

naruszenie norm prawa materialnego, tj. art. 65 § 1 i 2 k.c. w związku z § 8 ust. 6 i 7 oraz § 39 ust. 5 pkt. 5 OWU (...) nr (...) - poprzez ich niewłaściwą wykładnię, a w konsekwencji zasądzenie świadczenia ubezpieczeniowego w kwocie niezgodnej z zawartą między stronami umową ubezpieczenia mienia, ponad kwotę kosztów naprawienia szkody w obiekcie hotelowym, do której nie zalicza się podlegającej odliczeniu przez powodów kwoty podatku VAT.

W uzasadnieniu stanowiska zajętego w apelacji pozwana wskazała, że roszczenie odszkodowawcze powodów nie zasługiwało na uwzględnienie zgodnie z § 28 ust. 3 OWU, stanowiącymi integralną część umowy zawartej przez strony „Z uwzględnieniem wyłączeń określonych w § 3 niniejszych OWU ochrona ubezpieczeniowa nie obejmowała budynków, budowli i lokali oraz znajdującego się w nich mienia, jeśli zaprzestano prowadzenia działalności gospodarczej lub były one wyłączone z eksploatacji przez okres dłuższy niż 60 dni, chyba że InterRisk został o tym fakcie powiadomiony na piśmie i pisemnie potwierdził ochronę ubezpieczeniową". Podkreśliła, że ustalenia poczynione w postępowaniu likwidacyjnym, a w szczególności podpisany przez jednego z powodów, T. D. protokół z likwidacji szkody, wskazywały na to, że w ubezpieczonym obiekcie hotelowym nie prowadzono działalności od stycznia 2015 roku. Protokół likwidacyjny został sporządzony 8 czerwca 2016 roku, wobec czego obiekt ten był już nieczynny co najmniej półtora roku. Podała, że powyższą okoliczność pozwana zamierzała udowodnić przed Sądem I instancji, a tym samym zwolnić się od odpowiedzialności, poprzez zeznania świadka C. S., który jako rzeczoznawca sporządzał wyżej wskazany protokół likwidacyjny. Wskazała, że protokół z likwidacji szkody został podpisany bez żadnych zastrzeżeń. Dodała, że wniosek o przeprowadzenie dowodu został oddalony przez Sąd I instancji na rozprawie w dniu 26 czerwca 2018 roku, w związki z czym zgłosiła zastrzeżenie do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. zgłaszając zarzut naruszenia art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. Pozwana nadto podkreśliła, że to właśnie zgłoszony w sprzeciwie od nakazu zapłaty dowód z przesłuchania świadka (likwidatora przedmiotowej szkody) zmierzał do wykazania okoliczności iż hotel był wyłączony z eksploatacji przez okres 60 dni przed szkodą, tym samym Sąd I instancji oddalając w istocie ten wniosek, błędnie uznał, że pozwana obowiązkowi udowodnienia tego faktu nie sprostała. Zdaniem skarżącego, wbrew stanowisku Sądu I instancji, informacja wyrażona w protokole szkody stanowiła podstawę do uznania, że zaprzestano prowadzenia działalności w obiekcie. Pozwana uwypukliła, że zeznania świadka C. S. w niniejszej sprawie były kluczowe, a co za tym idzie miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W konsekwencji wskazała, że konieczne jest przeprowadzenie tego dowodu przed Sądem II instancji w trybie art. 380 k.p.c. Na marginesie pozwana wskazała, że ewentualna, zasądzona na rzecz powodów kwota powinna być kwotą netto, a nie kwotą brutto, zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, który wyjaśnił kwestię wysokości odszkodowania w odniesieniu do możliwości odliczenia podatku VAT przez poszkodowanego.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu wskazali, że wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu. Powodowie podnieśli, że zarzuty pozwanej w apelacji są w całości chybione, a Sąd I instancji prawidłowo oddalił dowód z zeznań świadka wnioskowanego przez pozwaną i nie ma jakichkolwiek podstaw do przeprowadzania dowodu z jego przesłuchania przed Sądem II instancji. Powodowie podkreślili, że Sąd Rejonowy nie dokonał zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., bowiem prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i doszedł do logicznych wniosków, znajdujących odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym, a pozwana bezpodstawnie interpretowała treść protokołu likwidacji szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej okazała się w pełni uzasadniona, skutkiem czego koniecznym stało się wydanie orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

Stosownie do treści art. 386 § 4 k.p.c. Sąd II instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy lub jeżeli koniecznym jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zachodzi konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z tego względu, że koniecznym jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w znacznej części wobec nierozpoznania istoty sprawy.

Zwięźle wyjaśniając pojęcie nierozpoznania istoty sprawy należy odwołać się do powszechnie akceptowanej w literaturze oraz orzecznictwie tezy, iż zachodzi ona wówczas, gdy Sąd pierwszej instancji nie odniósł się do meritum (przedmiotu) sprawy lub zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony (pozwanej), niezasadnie uznając, że konieczność taka nie zachodzi ze względu na występowanie materialnoprawnych lub procesowych przesłanek, które unicestwiają zgłoszone roszczenie ( vide M. Kłos, komentarz do art. 386 k.p.c., w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. T. II: art. 367-729, red. K. Piasecki, Legalis 2016; wyrok Sądu Najwyższego z 16 lipca 1998 r., sygn. akt I CKN 804/97, Legalis).

Skarżąca pozwana zarzucała wyrokowi naruszenie norm prawa procesowego w tym art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny i przyjęcie że ubezpieczony obiekt nie był wyłączony z eksploatacji (nieczynny) przez okres dłuższy niż 60 dni. Kolejnym zarzutem było naruszenie przez Sąd Rejonowy norm proceduralnych tj. art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 258 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka C. S. na okoliczność ustaleń poczynionych w czasie oględzin obiektu dotyczące zaprzestania prowadzenia tam działalności. Skarżący zarzucił także wyrokowi naruszenie norm prawa materialnego tj. art. 65 § 1 i 2 w zw. z § 8 ust. 6 i 7 § 39 ust. 5. pkt 5 OWU poprzez zasądzenie kwoty wraz z podatkiem VAT. Pozwana argumentowała, że informacja wyrażona w protokole szkody stanowiła podstawę do uznania, że zaprzestano prowadzenia działalności w obiekcie powodów, a zeznania świadka C. S. w niniejszej sprawie były kluczowe i niezbędne do przeprowadzenia.

Analizując akta sprawy Sądu I instancji w tym protokoły rozpraw Sąd Okręgowy doszedł do wniosku , że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, bowiem kluczowy dla zarzutu strony pozwanej - a właściwie jedyny - dowód z zeznań świadka C. S. - nie został przeprowadzony - pomimo z złożenia stosownego wniosku już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Przeprowadzenie tego dowodu jako kluczowego dla strony pozwanej przed Sądem II instancji w istocie ograniczyłoby się do merytorycznego rozpoznania zarzutu do jednej instancji. Nawet możliwość uzupełnienia czy ponowienia dowodów w postępowaniu drugoinstancyjnym w modelu tak zwanej apelacji pełnej nie może zastąpić obowiązku przeprowadzenia przez Sąd pierwszej instancji postępowania dowodowego w zakresie niezbędnym do prawidłowego ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia oraz rozważenia całego zebranego materiału, bez pomijania jakiejkolwiek jego części, z uwagi na powstanie niebezpieczeństwa jednoinstancyjnego rozpoznania sprawy.

Kolejnym argumentem na postawioną tezę jest też zauważona znaczna nieprawidłowość w przeprowadzeniu postępowania dowodowego, a właściwie jego nieprzeprowadzenie co do kluczowego dowodu - tym razem dla strony powodowej - a mianowicie dowodu z przesłuchania stron. Sąd I instancji na rozprawie w dniu 23 lutego 2017 roku przeprowadził jedynie informacyjne wysłuchanie stron - zgodnie z art. 212 § 1 k.p.c., a czynności tej nie można uznać za dowód. Przewidziane w przepisie art. 212 § 1 k.p.c. wstępne wyjaśnienie stanowisk stron (potocznie zwane informacyjnym wysłuchaniem stron) stanowi bardzo ważny instrument umożliwiający sądowi, w ramach kierownictwa materialnego procesem, realizację zasady koncentracji materiału procesowego (art. 6 k.p.c.). Ma przede wszystkim dać wskazówkę, w jakim kierunku powinno zmierzać postępowanie dowodowe. Sąd - zgodnie z tym przepisem - jeżeli to możliwe, jeszcze przed wszczęciem postępowania dowodowego powinien przez zadawanie pytań stronom ustalić, jakie z istotnych okoliczności sprawy są między nimi sporne, i dążyć do ich wyjaśnienia. Inaczej rzecz ujmując wstępne wyjaśnienie stanowisk stron nie stanowi elementu postępowania dowodowego. Pełni natomiast wskazaną wyżej funkcję pomocniczą, służy prawidłowemu zaplanowaniu czynności dowodowych, które sąd zamierza przeprowadzić. Celem oświadczeń stron w trybie art. 210 § 1 k.p.c. nie jest więc uzyskanie dowodu, ale otrzymanie wyjaśnień lub oświadczeń, które będą stanowiły podstawę do podjęcia przez sąd czynności dowodowych. (wyr. SA w Warszawie z dnia 22.11.2016 r., III AUa 1229/15, LEX nr 2191528).

Sąd zaniechał przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron, który zgodnie z art. 299 k.p.c. przeprowadza się co do zasady na końcu postępowania. Co prawda dowód z przesłuchania stron nie jest obligatoryjny i Sąd może odstąpić od jego przeprowadzenia w sytuacji, w której zgromadzony dotychczas materiał dowodowy dostatecznie wyjaśnia fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, niemniej jednak, pomimo nieprzeprowadzenia tego dowodu Sąd I instancji w stanie faktycznym ujął informacyjne wyjaśnienia powodów – nazywając tę czynność dowodem z zeznań powodów, a nawet dokonał ich „oceny” pod kątem wiarygodności. Postępowanie to uznać należy za nieprawidłowe z powodów wyżej wskazanych.

Celowym tym samym stało się wydanie orzeczenia przewidzianego w art. 386 § 4 k.p.c., ponieważ ocena po raz pierwszy poddanych przez strony pod osąd żądań i zarzutów oraz twierdzeń i dowodów zgłoszonych na ich poparcie, a następnie wydanie orzeczenia co do istoty sporu, ograniczyłyby merytoryczne rozpoznanie sprawy do jednej instancji. Podkreślić przy tym należy, że merytoryczny charakter postępowania odwoławczego, nie oznacza, że Sąd drugiej instancji pełni taką samą rolę, jak Sąd orzekający w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Pomimo tego, że postępowanie apelacyjne jest postępowaniem merytorycznym, to nie można pomijać, że przede wszystkim ma charakter kontrolny. Rozstrzyganie zatem po raz pierwszy określonych kwestii przez sąd apelacyjny, prowadzi do pozbawienia stron możliwości zgłoszenia ewentualnych zarzutów dopuszczalnych tylko w ramach zaskarżenia w toku postępowania dwuinstancyjnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Sąd I instancji koniecznym jest zbadanie zarzutów strony pozwanej i przeprowadzenie w tym kierunku postępowania dowodowego w zakresie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka C. S. oraz przesłuchania w charakterze stron powodów.

Z tych względów wobec niemożności uznania, że Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy wskutek praktycznego braku postępowania dowodowego na kluczowy zarzut strony pozwanej, Sąd Okręgowy widząc potrzebę przeprowadzenia przez Sąd I instancji postępowania dowodowego dla kluczowej okoliczności - zarzutu pozwanego – uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji na podstawie art. 386 § 4 k.p.c., pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w instancji odwoławczej.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 108 § 2 k.p.c.

Piotr Sałamaj Agnieszka Woźniak Jarosław Łazarski

Sygn. akt VIII Ga 303/19

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)