Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. Podniesione przez apelującego zarzuty naruszenia błędnej wykładni oświadczenia woli pozwanej zawartego w piśmie z dnia 24 grudnia 2014 r. zmierzały do wykazania, że poprzez złożenie tego pisma doszło do przerwy biegu przedawnienia. Tymczasem już Sąd pierwszej instancji w taki właśnie sposób ocenił znaczenie tego pisma, przyjmując, że oświadczenie woli przerywające bieg terminu przedawnienia co do całości roszczenia ujawnione zostało w piśmie z dnia 24 grudnia 2014 r., co znalazło wprost odzwierciedlenie na stronie 5 uzasadnienia. Konstatacja ta nie zmienia jednak w niczym trafności ostatecznego wniosku co do upływu przedawnienia, które biegło na nowo – zgodnie z art. 124 § 1 k.p.c. – po przerwaniu w dniu 24 grudnia 2014 r. i nastąpiło z upływem dwóch lat, tj. w dniu 24 grudnia 2016 r. Skoro zaś pozew złożony został w roku 2017 r. skutecznie zgłoszony zarzut przedawnienia uniemożliwiał uwzględnienie powództwa.

Argumentacji przytoczonej w apelacji nie można podzielić także w przypadku, gdyby (na skutek omyłki) odnosić ją należało do pisma pozwanej z dnia 13 sierpnia 2015 r. , w którym złożony został wniosek o miarkowanie kary umownej do 50%. W tym zakresie słusznie wskazywała pozwana, że w istocie o uznaniu powództwa można było mówić jedynie w części, w której gotowa była zaspokoić wierzytelność z tytułu kary umownej. Skoro zaś w piśmie tym zarzucono rażące wygórowanie kary umownej , jak również powołano się na okoliczności niezależne od pozwanej, które doprowadziły do opóźnienia, nie sposób interpretować treści tego pisma jako uznania całego roszczenia powódki w zakresie kary umownej. Przeciwnie, z treści tego pisma wynika wprost , że pozwana uznaje jedynie karę w wysokości połowy naliczonej przez powoda.

W sytuacji, w której uzasadniony okazał się zarzut przedawnienia, wtórne znaczenie miały zarzuty naruszenia art. 483 § 2 w zw. z art. 353 ¹ k.c. Z uzasadnienia apelacji wynika, ze w istocie zarzut odnosi się do normy regulującej miarkowanie kary umownej, tj. art. 484 § 2 k.p.c. Chybiony jest jednak wywód, według którego niedopuszczalne jest miarkowanie kary umownej w sytuacji, w której wysokość tej kary wynika z umowy zawartej przez strony. Podkreślenia wymaga, że kara umowna - z racji swej istoty - zawsze wynika z treści umowy łączącej strony, zaś instrument pozwalający sądowi na jej miarkowanie ma zastosowanie tylko do kar skutecznie zastrzeżonych w tej umowie. W przypadku gdy strony nie uzgodniły kary umownej nie wchodzi w ogóle w rachubę stosowanie przepisu art. 484 § 2 k.p.c. Zastosowanie tej instytucji , wbrew twierdzeniom apelacji, nie oznacza naruszenia zasady swobody umów statuowanej przepisem art. 353 ¹ k.c.

Niezależnie od tego zauważyć trzeba, że w toku postępowania strona powodowa nie odniosła się w żaden sposób do twierdzeń pozwanej co do przyczyn opóźnienia w realizacji umowy, co dało podstawę do przyjęcia przez Sąd Rejonowy, w oparciu o przyznanie okoliczności faktycznych, że do opóźnienia doszło z przyczyn, za które pozwana nie odpowiada

Powód nawet w apelacji nie odniósł się do tych twierdzeń, które poprzedzić winny rozważania nad zasadnością miarkowania kary umownej. Przyjęcie, że do opóźnienia doszło wskutek okoliczności, za które pozwana nie odpowiada, wyklucza jej odpowiedzialność na podstawie art. 483 w zw. z art. 471 k.c.

Mając na uwadze powyższe okoliczności apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.

Na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. zasądzono od powoda, jako tego, który przegrał sprawę, koszty postępowania apelacyjnego obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, którego wysokość ustalono stosownie do § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz. 1800).

VIII Ga 206/18 21 sierpnia 2018 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)