Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

(...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła 21 września 2020 r. pozew przeciwko P. S. o zapłatę 163.453,22 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od 31 marca 2020 r. Nadto powódka domagała się zasądzenia na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, jak też zasądzenia od pozwanego kwoty 2.044,19 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się wyroku tytułem poniesionych kosztów w elektronicznym postepowaniu upominawczym pod sygnaturą VI Nc-e 498291/20 umorzonego postanowieniem z 14 lipca 2020 r.

Uzasadniając powództwo wskazała, że udzieliła pozwanemu 26 marca 2018 r. kredytu, który został wypowiedziany 4 kwietnia 2019 r. ze względu na nierealizowanie przez pozwanego zaciągniętych zobowiązań. Na dzień wniesienia pozwu miały w konsekwencji powódce przysługiwać roszczenia w łącznej kwocie 163.453,22 zł, na którą składały się:

-

147.453,22 zł tytułem kapitału,

-

3.000 zł tytułem opłat i prowizji,

-

13.272,07 zł tytułem odsetek za zwłokę naliczanych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w umownej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Pozew doręczono pozwanemu 9 listopada 2020 r., a ten złożył 23 listopada 2020 r. odpowiedź na pozew, w której domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że powódka naruszyła art. 75c prawa bankowego, gdyż nie wskazała pozwanemu na możliwość restrukturyzacji zadłużenia na którymkolwiek etapie wykonywania umowy kredytu i to pomimo uregulowania takiego obowiązku również w umowie stron. Pozwany podnosił tym samym, że oświadczenie powódki o wypowiedzeniu umowy kredytu jest nieważne na podstawie art. 58 § 1 k.c. z uwagi na jego sprzeczność z art. 75c prawa bankowego. Pozwany podnosił nadto, że nie sposób ustalić, kto właściwie złożył oświadczenie w imieniu banku (bowiem złożono w zasadzie nieczytelną parafkę a nie podpis), a nadto powódka nie udowodniła w ogóle, że pozwanemu środki z kredytu zostały wypłacone.

W toku procesu pozwany wskazał, że 19 listopada 2020 r. powódka dochodzone pozwem wierzytelności przelała na Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, a powód nie wyraził zgody na wstąpienie do niniejszej sprawy podmiotu trzeciego w charakterze powoda w miejsce banku. Stanowisko to pozwany podtrzymał na rozprawie 10 marca 2021 r., na której za powódkę nikt się nie stawił mimo zawiadomienia o terminie. Powódka w piśmie, które wpłynęło do biura podawczego Sądu już po wydaniu wyroku, przyznała dokonanie cesji wierzytelności i wnosząc o zawiadomienie nabywcy wierzytelności o toczącym się procesie na podstawie art. 196 § 1 k.p.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany P. S. prowadzi działalność gospodarczą w S. pod firmą „130 procent S. P.”, z kolei powódka (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. – jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność bankową.

Dowody:wydruk z (...) dotyczący pozwanego (k. 10);

informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców KRS dotycząca powódki (k. 17-23).

23 marca 2018 r. powódka zawarła z pozwanym umowę nr (...) o prowadzenie rachunków bankowych oraz świadczenie usług płatniczych dla Klientów biznesowych oraz o limit odnawialny w rachunku bieżącym dla (...).

W umowie w części dotyczącej limitu odnawialnego w rachunku bieżącym BIZnest Limit w koncie (zwanej (...)), powódka jako kredytodawca zwany Bankiem zobowiązała się do udzielenia pozwanemu jako (...) limitu odnawialnego w rachunku bieżącym (§ 1 ust. 1). Zgodnie z § 2 ust. 1 Bank udzielił Kredytobiorcy limitu w wysokości 150.000 zł (pkt 1), upoważniającego do korzystania ze środków przez 12 miesięcy od dnia udostępnienia środków, z zastrzeżeniem, że pierwszy miesiąc liczony jest od dnia udostepnienia środków do ostatniego dnia miesiąca, w którym nastąpiło ich udostępnienie (pkt 2). Celem limitu miało być finansowanie działalności gospodarczej Kredytobiorcy (pkt 3). Oprocentowanie wykorzystanego limitu było zmienne i określone w § 2 ust. 4 jako suma stopy bazowej WIBOR 1M i marży banku, która była stała w okresie kredytowania i wynosiła 8,2 p.p. Na dzień zawarcia umowy limit był oprocentowany na 9,85% w skali roku.

Zgodnie z § 3 ust. 1 uruchomienie limitu miało nastąpić przez podstawienie środków do dyspozycji Kredytobiorcy na Rachunku bieżącym, zgodnie z Dyspozycją uruchomienia limitu, stanowiącą Załącznik nr 1 do umowy, w terminie pięciu dni roboczych, po spełnieniu warunków wskazanych w ust. 3 i z zastrzeżeniem ust. 4, jak też pod warunkiem wysłania Kredytobiorcy wiadomości, o której mowa w § 5 ust. 1. Postanowienie to stanowiło, że spłata limitu następuje z wpływów na Rachunek bieżący, a każdy wpływ środków na rachunek zmniejsza wysokość zadłużenia bez konieczności składani odrębnej dyspozycji Kredytobiorcy. Po uruchomieniu limitu Bank miał wysłać Kredytobiorcy wiadomość na wskazany w umowie adres e-mail, zawierającą numer Rachunku bieżącego, w którym udostępniony został limit oraz dokumenty, o których mowa w § 15 ust. 2 pkt 2.

Kredytobiorca zobowiązany był przy tym do zapewnienia na rachunku wystarczającej ilości środków na pokrycie zobowiązań wynikających z umowy co najmniej na 1 dzień roboczy przed terminem ich wymagalności (ust. 4). W § 5 ust. 5 umowy postanowiono, że w przypadku, gdy Kredytobiorca nie zapewni niezbędnej kwoty, na zasadach określonych w ust. 4, od dnia następującego po dniu wymagalności do niespłaconej w terminie raty kapitału stosowane będzie oprocentowanie określone w Tabeli Oprocentowania w wysokości obowiązującej dla zadłużenia przeterminowanego, o ile w tym dniu nie nastąpiła spłata. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie dla zadłużenia przeterminowanego wynosiło 14% w skali roku.

Stosownie do § 6 ust. 1 limit miał charakter odnawialny, zgodnie zaś z ust. 2 miał stać się w całości wymagalny w następnym dniu po upływie okresu na jaki został udzielony, o ile nie byłby przedłużony na następny okres.

§ 7 umowy wskazywał, że za wykonanie czynności związanych z udzieleniem i obsługą limitu Bank pobiera prowizje i opłaty określone w umowie oraz Tabeli opłat i Prowizji. Obowiązki Kredytobiorcy określał § 8 w ust. 4 wskazując m.in. na obowiązek zapewnienia na rachunku wystarczającej ilości środków na pokrycie zobowiązań wynikających z umowy w terminie ich wymagalności. Natomiast § 13 ust. 1 stanowił, że umowa limitu może być wypowiedziana przez każdą ze stron na warunkach określonych w Regulaminie i umowie.

Zgodnie z § 14 ust. 1 w przypadku, gdy Kredytobiorca opóźniałby się ze spłatą zobowiązania z tytułu limitu, Bank przed skorzystaniem z uprawnienia do wypowiedzenia umowy limitu miał wezwać Kredytobiorcę do uregulowania zaległej płatności, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 roboczych, jednocześnie informując Kredytobiorcę w wezwaniu o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Dowód:umowa nr (...) z 23.03.2018 r. (k. 11-13v).

Powódka skierowała do pozwanego datowane na 4 kwietnia 2019 r. pismo zatytułowane „wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności”. W piśmie tym wskazano, że w Bank, w związku z niedotrzymaniem przez pozwanego terminów płatności rat, wypowiada umowę kredytu nr (...) (nr ref. (...)\ (...)) z 26 marca 2018 r. zgodnie z postanowieniami Umowy Kredytu oraz zgodnie z Regulaminem Kredytowania.

W związku z tym powódka zażądała jednocześnie spłaty całości kredytu. Wskazana w wypowiedzeniu kwota należności na 3 kwietnia 2019 r. wynosić miała 150.076,04 zł, w tym kapitał 148.729,01 zł, odsetki umowne 0,00 zł, opłaty i prowizje 1.000 zł oraz odsetki karne 347,03 zł. Zapłaty powódka domagała się na wskazany rachunek bankowy w terminie 30 dni, pod rygorem podjęcia kroków zmierzających do windykacji.

Jednocześnie wskazano, że w razie uregulowania wskazanej kwoty w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma, bank będzie traktował oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu jako niebyłe i niezłożone.

Pismo zawierało także informacje o możliwości zgłoszenia pozwanego do Krajowego Rejestru Długów, jak również zawierało klauzulę dotyczącą przetwarzania danych osobowych.

Pozwany odebrał pismo powódki 18 kwietnia 2019 r.

Dowody:wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności z 4.04.2019 r. z potwierdzeniem odbioru (k. 14-16v).

31 marca 2020 r. powódka złożyła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu o zapłatę 163.453,22 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od 31 marca 2020 r. i uiściła 2.044 zł tytułem opłaty sądowej, domagając się przy tym zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kwoty 19 groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Uzasadniając pozew wskazywała, że zawarła z pozwanym umowę, a ponieważ pozwany nie wykonywał wynikających z niej zobowiązań, wypowiedziała ją 4 kwietnia 2019 r. Wskazywała też, że na datę złożenia pozwu przysługuje jej roszczenie, na które składa się kapitał w kwocie 147.181,15 zł, odsetki umowne w kwocie 0,00 zł, opłaty i prowizje w kwocie 3.000 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 13.272,07 zł naliczone do dnia poprzedzającego złożenie pozwu. Dodała, że pozwany nie zapłacił pomimo skierowania do niego wezwania do zapłaty.

18 maja 2020 r. wydano przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, lecz pozwany wniósł skutecznie sprzeciw, wskutek czego postanowieniem z 14 lipca 2020 r. referendarz sądowy stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty i umorzył postępowanie.

Dowody:wydruk akt sprawy Nc-e (...) (k. 7-9).

19 listopada 2020 r. powódka zawarła z Horyzont Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której dokonała przelewu na Fundusz szeregu wierzytelności wymienionych w załączniku nr 3 do umowy, a uzupełnionych następnie w załączniku n 3a, sporządzonymi zgodnie ze stanem aktualnym na dzień rozliczenia. Powódka w § 2 ust. 2 umowy przelewu wierzytelności oświadczyła, że przenosi na Fundusz własność wymienionych we wskazanych załącznikach wierzytelności wraz ze związanymi z nimi prawami, w tym o odsetki, opłaty sądowe i egzekucyjne, koszty sądowe itp.

W załączniku nr 3a pod pozycją 3225 wymieniono wierzytelność powódki wobec pozwanego, ze wskazaniem sumy zadłużenia na 18 października 2020 r. wynoszącej 172.985,65 zł, w tym kapitał 147.181,15 zł, odsetki 22.804,50 zł, koszty windykacji 1.000 zł oraz prowizje 2.000 zł. Wskazano też, że sprawa o zapłatę tych kwot toczy się przed Sądem Okręgowym w S., z podaniem sygnatury elektronicznego postępowania upominawczego Nc-e (...).

Dowody:umowa przelewu wierzytelności z 19.11.2020 r. z załącznikami (k. 53-94);

wyciąg z załącznika nr 3a do umowy przelewu wierzytelności z 19.11.2020 r. (k. 95).

Pismem z 5 lutego 2021 r. Horyzont (...) w W. poinformował zawodowego pełnomocnika pozwanego, że na mocy umowy z 19 listopada 2020 r. powódka dokonała przelewu wierzytelności na rzecz Funduszu w tym wierzytelności obejmującej zadłużenie pozwanego mające wynikać w umowy nr (...) z 26 marca 2018 r., a kwota zobowiązania na dzień sporządzenia pisma według Funduszu miała wynosić 175.446,87 zł. Fundusz jednocześnie proponował spłatę zobowiązania w comiesięcznych ratach w wysokości 5.000 zł, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca, począwszy od 20 lutego 2021 r.

Dowód:pismo z 5.02.2021 r. (k. 51).

Sąd zważył, co następuje:

Podstawy prawnej roszczenia powódki upatrywać należy w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Nie budziło przy tym wątpliwości Sądu, że zawarta przez strony umowa nr (...) była umową kredytu w rozumieniu przytoczonego przepisu i zawierała wszystkie elementy, o których mowa w ust. 2 wskazanej jednostki redakcyjnej, przy czym niektóre z tych kwestii regulowała przez odesłanie do ogólnych warunków w postaci Regulaminów czy Tabel Opłat i Prowizji, które stosowane były przez powódkę, a ich treść miała się składać na treść zawartej 26 marca 2018 r. umowy kredytu.

Na podstawie umowy nr (...) powódka jako bank zobowiązała się zatem oddać do dyspozycji pozwanego na czas 12 miesięcy kwotę 150.000 zł jako kredyt odnawialny w prowadzonym dla pozwanego rachunku bieżącym, zaś pozwany zobowiązywał się do zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu po upływie okresu kredytowania wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Powódka twierdziła przy tym, że pozwany nie realizował spoczywających na nim na podstawie umowy kredytu zobowiązań, w związku z czym wypowiedziała mu umowę kredytu, przez co cały kapitał stał się wymagalny, a ze względu na brak dokonania zapłaty przez pozwanego mimo wezwania naliczyła mu także odsetki umowne za opóźnienie.

W ocenie Sądu w stanie faktycznym niniejszej sprawy powództwo nie mogło być uwzględnione z uwagi na trzy – niezależne od siebie i wystarczające dla oddalenia powództwa przyczyny.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że powódka w toku procesu utraciła legitymację czynną do występowania w nim po stronie powodowej, bowiem na podstawie zawartej 19 listopada 2020 r. z Horyzont Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowy przelewu wierzytelności, przeniosła jako cedent – stosownie do art. 509 k.c. – na rzecz Funduszu jako cesjonariusza dochodzone w niniejszej sprawie wierzytelności, które miałyby powódce przysługiwać względem pozwanego.

Zgodnie z art. 192 pkt 3 k.p.c. zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej.

Podkreślenia wymaga, że (Fundusz) nie zgłosił w rozpatrywanej sprawie woli wstąpienia do niniejszego postpowania. Nawet jednak w przypadku złożenia przez niego stosownego oświadczenia, byłoby ono bezskuteczne z uwagi na brak zgody pozwanego.

Ubocznie przy tym wskazać należy, iż powołany w piśmie powódki z 3.03.2021r., (które wpłynęło do sądu już po wydaniu wyroku), przepis art. 196 § 1 k.p.c. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Dotyczy on bowiem sytuacji, w której „ okaże się, że powództwo zostało wniesione nie przez osobę, która powinna występować w sprawie w charakterze powoda”. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że w czasie wniesienia pozwu powódka miała legitymację czynną, która utraciła dopiero w toku postępowania na skutek zbycia wierzytelności. Taka sytuacja uregulowana zaś została odrębnie w przepisie art. 192 pkt 3 k.p.c.

Sam fakt, że doszło do przelewu dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności z powódki na podmiot trzeci, nie budził przy tym wątpliwości Sądu ze względu na złożenie przez pozwanego zarówno kopii umowy przelewu wierzytelności zawartej między powódką a Horyzont Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W., jak i pisma nabywcy wierzytelności, którym informował on o jej nabyciu i proponował zawarcie porozumienia co do ratalnego jej uregulowania. Niemniej w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.) powódka nie była już podmiotem legitymowanym czynnie do dochodzenia objętej pozwem wierzytelności.

Drugiej, niezależnej podstawy oddalenia powództwa w niniejszej sprawie upatrywać należy w normie odczytywanej z art. 75c prawa bankowego. Zgodnie z jego ust. 1 jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Jak zaś stanowi ust. 2 w wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Nadto, w stanie faktycznym niniejszej sprawy także sama umowa zawarta przez strony w § 14 ust. 1 wskazywała, że w przypadku, gdy kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania, bank przed skorzystaniem z uprawnienia do wypowiedzenia umowy ma obowiązek wezwać kredytobiorcę do uregulowania zaległej płatności, wyznaczając mu termin nie krótszy niż 14 roboczych, a jednocześnie informując kredytobiorcę w wezwaniu o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Postanowienia zawartej przez strony umowy dokonywały tym samym przeniesienia także do jej treści przytoczonych wyżej przepisów prawa bankowego.

Jak tymczasem wskazuje się w orzecznictwie na tle art. 75c prawa bankowego, wypowiedzenie umowy kredytu przez bank wymaga podjęcia dwóch odrębnych czynności. Pierwszej, polegającej na sporządzeniu wezwania do zapłaty zaległej płatności pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku bezskuteczności wezwania – drugiej polegającej na wypowiedzeniu umowy. Opisane działania upominawcze muszą dodatkowo objąć wystosowanie wezwania zawierającego wymogi z tego przepisu [por. uzasadnienie wyroku SA w Lublinie z 4.11.2020 r. w sprawie I ACa 705/19, L.]. Dopiero zatem po skierowaniu do kredytobiorcy przez bank wezwania do dokonania spłaty w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych z jednoczesnym poinformowaniem kredytobiorcy o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia bank może wobec kredytobiorcy złożyć oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. W przypadku gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-pożyczkowej polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.). W szczególności nie prowadzi ona do wymagalności wierzytelności banku czy też kasy o spłatę tej części kredytu lub pożyczki, co do której kredytobiorca (pożyczkobiorca) nie pozostawał w opóźnieniu [por. uzasadnienie wyroku SA w Gdańsku z 3.12.2019 r. w sprawie V ACa 454/19 L.].

Tymczasem z przedłożonych przez powódkę dowodów z dokumentów nie wynikało, ażeby spełniła ona przed złożeniem datowanego na 4 kwietnia 2019 r. oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu z jednoczesnym wezwaniem do zapłaty opisane wyżej wymagania. Powódka nie sformułowała także żadnych twierdzeń w tym zakresie, a zatem nie tylko nie udowodniła, że wymogów tych dochowała, ale nawet nie twierdziła, że przed skierowaniem do pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu wzywała go wcześniej do spłaty wymagalnego zadłużenia z wyznaczeniem mu dodatkowego terminu 14 dni roboczych oraz że informowała pozwanego o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Powyższe sprawia, że złożenie przez powódkę wobec pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu uznać trzeba za niewywołujące skutku prawnego, a w konsekwencji nie sposób przyjąć, że zobowiązanie pozwanego w zakresie spłaty kapitału udzielonego kredytu stało się wymagalne. Nieudowodnienie przez powódkę wymagalności dochodzonego roszczenia również zatem prowadziło do oddalenia powództwa w niniejszej sprawie.

Trzecią, niezależną podstawę oddalenia powództwa w niniejszej sprawie stanowiło niesprostanie przez powódkę spoczywającemu na niej stosownie do art. 6 k.c. ciężarowi dowodu. Zgodnie bowiem z brzmieniem wskazanej jednostki redakcyjnej ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymczasem powódka, formułując pozew w niniejszej sprawie ograniczyła się w zasadzie tylko do lakonicznego wskazania, że zawarła z pozwanym umowę, pozwany nie zrealizował spoczywającego na nim zobowiązania, a wobec tego przysługuje jej wierzytelność we wskazanej kwocie. W swoich wnioskach dowodowych powódka powołała się na dokumenty obejmujące: lakoniczny pozew złożony w elektronicznym postępowaniu upominawczym, umowę nr (...) (jednak bez załączników do niej w postaci chociażby powoływanego w jej postanowieniach Regulaminu, Tabeli Oprocentowania, czy Tabeli Opłat i Prowizji) oraz pismo z 4 kwietnia 2019 r. zatytułowane „Wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności” ze zwrotnym potwierdzeniem jego odbioru przez pozwanego.

Niezależnie zatem od braku przedstawiania przez powódkę dowodu na spełnienie wymogów z art. 75 c ust. 1 i 2 prawa bankowego oraz z § 14 ust. 1 umowy co do uprzedniego wezwania kredytobiorcy do spłaty zadłużenia przed wypowiedzeniem umowy kredytu, powódka nie przedstawiła żadnego dowodu wskazującego, w jakiej części kredyt został wykorzystany przez pozwanego, (co mogła uczynić choćby przez złożenie historii rachunku bieżącego, w którym kredyt miał być udzielony jako odnawialny limit w tym rachunku), nie przedstawiła żadnego dowodu wskazującego na umowną podstawę dochodzonych w niniejszej sprawie wraz ze zwrotem kapitału kredytu opłat i prowizji, nie formułując nawet twierdzeń co do tego, z jakiego tytułu zostały one naliczone. Wreszcie, nie przedstawiła nie tylko dowodów, w oparciu o które dokonała wyliczenia dochodzonych skapitalizowanych odsetek, ale nawet nie sformułowała w tym zakresie żadnych konkretnych twierdzeń.

Całość materiału dowodowego na poparcie dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń ograniczała się tym samym do trzech wymienionych wyżej dowodów z dokumentów, które pozwalały co najwyżej na ustalenie, że strony zawarły umowę kredytu (ale już nie na ustalenie pełnej jej treści z uwagi na brak złożenia składających się na treść nawiązanego stosunku prawnego Regulaminu, Tabeli Oprocentowania oraz Tabeli Opłat i Prowizji), że powódka skierowała do pozwanego datowane na 4 kwietnia 2019 r. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu (ale już nie, czy oświadczenie to było skuteczne, z uwagi na brak jakichkolwiek dowodów czy choćby twierdzeń co do uprzedniego spełnienia wymogów z art. 75 c ust. 1 i 2 prawa bankowego oraz z § 14 ust. 1 umowy) oraz że powódka wniosła przeciwko pozwanemu pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, jednak wydany nakaz zapłaty utracił moc a postępowanie umorzono z uwagi na skuteczne wniesienie przez pozwanego sprzeciwu, (przy czym trzeba mieć na względzie, że stosownie do art. 505 ³² § 1 k.p.c. w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd nie opiera się na dowodach, które nie są załączane do pozwu a jedynie wymieniane w jego treści, ale na samych twierdzeniach co do faktów formułowanych w pozwie). Taki materiał dowodowy nie może w konsekwencji zostać uznany za wystarczający dla ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a wskazanych wyżej, faktów. Powództwo podlegało w konsekwencji oddaleniu również na podstawie art. 6 k.c. ze względu na niesprostanie przez powódkę ciężarowi dowodu.

W związku z powyższym orzeczono jak w punkcie I. wyroku, oddalając powództwo w całości.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II. wyroku na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy, bowiem strona pozwana wygrała w całości. Poniesione przez pozwanego koszty niezbędne do celowego dochodzenia jego prac obejmowały przy tym wynagrodzenie jednego zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym (art. 98 § 3 w zw. z art. 99 k.p.c.) w wysokości 5.400 zł, tj. w wysokości stawki minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).