Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj

Protokolant: stażysta Patrycja Predko

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2013 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko M. L.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. L. na rzecz powoda K. G. kwotę 131.601,06 zł (sto trzydzieści jeden tysięcy sześćset jeden złotych sześć groszy) wraz z:

1. odsetkami umownymi w wysokości 2% miesięcznie od kwoty 131.085 zł od dnia 1 grudnia 2011 r.,

2. odsetkami ustawowymi od kwoty 516,06 zł od dnia 24 maja 2012 r.,

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.198 zł (dziesięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt osiem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 402/13

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 24 maja 2012 r. powód K. G. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. L. kwoty 131.601,06 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 2 % miesięcznie od kwot: 39.610 zł od dnia 1.12.2011 r. i 91.475 zł od dnia 1.12.2011 r. oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 516,06 zł od dnia wytoczenia powództwa. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana zakupiła od powoda towary szczegółowo wymienione w wystawionych przez siebie fakturach VAT. Wskazane towary zostały wydane pozwanej. Wobec nieterminowego wywiązania się pozwanej ze zobowiązań wynikających z faktur VAT powód wystawił noty odsetkowe. Pozwana uregulowała jedynie część należności z wynikających z faktur VAT oraz not odsetkowych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniono żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podniosła, że strony ustaliły, że należność z wystawionych faktur VAT zostanie uregulowana przez pozwaną do końca 2012 r. wobec czego roszczenie jest niewymagalne, a co za tym idzie żądanie pozwu jest przedwczesne. Niezależnie od tego sprzedane pozwanej pojazdy były wadliwe, tkwiące w wadliwych pojazdach wady dotyczyły m.in. awarii skrzyni napędowej załączającej przedni napęd w odniesieniu do pojazdu marki M. (...) (...)2. Powołując się na powyższe pozwana zażądała obniżenia ceny o kwotę równą wartości przedmiotu sporu. Pozwana złożyła ponadto oświadczenie o potrąceniu kwoty 131.601,60 zł żądanej przez powoda w pozwie z kwotą w wysokości 140.000 zł przysługującą jej z tytułu szkody w związku z nienależytym wykonaniem przez powoda umowy. Nadto podniosła, że nie było uzgodnień co do naliczania odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 2 %. Zaprzeczyła temu aby doręczono jej noty odsetkowe. Zakwestionowała także dokument w postaci uznania długu, wskazując, że jest to kserokopia, nadto według jej wiedzy powód nie dysponuje takim dokumentem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. G. sprzedał pozwanej M. L. w dniu 9 listopada 2011 r. używany samochód specjalistyczny M. (...) (...)2 o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 1995. Z tytułu tej sprzedaży powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 131.610 zł z terminem zapłaty do dnia 23 listopada 2011 r. W dokumencie tym wskazano, że kupujący zobowiązuje się do zapłaty umownych odsetek za zwłokę w zapłacie należności w wysokości 2 % miesięcznie liczonych od daty 1 grudnia 2011 r. Odbiór tej faktury został potwierdzony przez O. L. (1). Faktura ta została wystawiona przez pracownika powoda – M. K. (1).

W dniu 9 listopada 2013 r. powód sprzedał pozwanej drugi używany samochód specjalistyczny M. (...) (...)C o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 1995 za cenę 101.475 zł. Z tytułu tej sprzedaży powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) z terminem zapłaty na dzień 23 listopada 2011 r. W fakturze wskazano, że kupujący zobowiązuje się do zapłaty odsetek umownych za zwłokę w zapłacie wysokości 2% miesięcznie liczonych od daty 1 grudnia 2011 r. Odbiór tej faktury został potwierdzony przez O. L. (1). Także ta faktura została wystawiona przez pracownika powoda – M. K. (1).

Na poczet ceny zakupu obu samochodów marki M. pozwana uiściła powodowi w dniu 7 listopada 2011 r. zaliczki po 10.000 zł.

O. L. (1), syn pozwanej, był upoważniony przez nią do zawarcia umów sprzedaży z powodem, w tym podpisania faktur. Powód informował O. L. (1) o tym, że brak zapłaty do dnia 1 grudnia 2011 r. spowoduje naliczanie odsetek umownych w wysokości 2% miesięcznie.

Samochody przed ich zakupem były oglądane przez O. L. (1) kilkakrotnie, w tym w październiku 2011 r. kiedy to pozwana zakupiła u powoda piaskarkę. Także w odniesieniu do umowy sprzedaży tej piaskarki powód zastrzegł odsetki umowne w wysokości 2 % miesięcznie. Jednym z zakupionych w dniu 9 listopada 2011 r. pojazdów O. L. (1) odbył jazdę próbną.

O. L. (1) wraz z kierowcami dokonał odbioru samochodów marki M. w dniu 9 listopada 2011 r. Z czynności tej sporządzono protokoły odbioru, w których O. L. (1) oświadczył, że odbierane samochody wraz z wyposażeniem są sprawne technicznie oraz, że nie wnosi żadnych zastrzeżeń co do ich sprawności. W jednym z pojazdów akumulator wymagał wymiany i zapalenie silnika wymagało skorzystania z zewnętrznej baterii. Powód wyposażył O. L. (1) w nowe baterie na wypadek zgaśnięcia silnika podczas podróży.

Powód zatrzymał karty pojazdów sprzedanych pozwanej samochodów marki M. w celu zabezpieczenia spłaty zadłużenia.

(dowód: faktura VAT nr (...) k. 13, protokół odbioru z 9.11.11 r. k. 16, faktura VAT nr (...) k. 14, protokół odbioru z 9.11.11 r. k. 15, zeznania świadka M. K. (1) – protokół rozprawy 00:07:34 - 00:21:40, k. 186, zeznania świadka O. L. (1) – protokół rozprawy 00:04:21 - 00:42:37, k. 220-221, zeznania świadka F. L. (1) – protokół rozprawy od 00:45:21 - 00:52:38, k. 221, zeznania powoda K. G. – protokół rozprawy 00:57:18 do 01:23:40, k. (...))

W piśmie z dnia 28 grudnia 2011 r., nazwanym „Uznanie długu”, pozwana oświadczyła, że uznaje za bezsporne i wymagalne zobowiązanie w wysokości 213085 zł, wynikające z faktur VAT nr (...), których termin wymagalności upłynął w dniu 23 listopada 2011 r.

(dowód: uznanie długu z 28.12.11 r. k. 20)

W dniu 18 stycznia 2012 r. powód wystawił pozwanej notę odsetkową na kwotę 1.354,52 zł z tytułu zwłoki w płatności kwot: 30.000 zł (40 dni) i 20.000 zł (43 dni) z faktury FS (...). W dniu 20 stycznia 2012 r. pozwana zapłaciła na rzecz powoda kwotę w wysokości 1.354,52 zł wskazując w tytule przelewu ,,odsetki”.

W dniu 5 marca 2012 r. powód wystawił pozwanej kolejną notę odsetkową na kwotę 1.916,06 zł z tytułu zwłoki w płatności kolejnych kwot z faktury FS (...). Na poczet tej noty odsetkowej pozwana uiściła w dniu 30 marca 2012 r. kwotę 1.400 zł.

(dowód: nota odsetkowa z 18.01.12 r. k. 17, potwierdzenie przelewu z 20.01.12 r. k. 134, nota odsetkowa z 5.03.12 r. k. 18, potwierdzenie przelewu z 30.03.12 r. k. 135)

Powód udzielił pełnomocnictwa (...) spółce z o.o. w Ł. do prowadzenia negocjacji w zakresie windykacji, wyszukiwania nabywcy wierzytelności oraz uzyskiwania informacji o stanie majątkowym kontrahenta w tym występowania do właściwych organów w sprawach dotyczących wierzytelności przysługujących od dłużników firmy.

W dniu 30 listopada 2011 r. dokonano wpisania do rejestru (...) S.A. w Ł. powstałej w wyniku przekształcenia (...) spółki z o.o.

W piśmie z dnia 10 maja 2012 r. (...) S.A., działając w imieniu i na rzecz powoda, wezwała pozwaną do zapłaty 131.085 zł, na którą złożyły się kwota 39.610 zł z faktury VAT nr (...) oraz kwota 91.475 zł z faktury VAT nr (...), w nieprzekraczalnym terminie do dnia 14 maja 2012 r. Wskazano jednocześnie, że powyższą kwotę należy uiścić wraz z umownymi odsetkami.

(dowód: pełnomocnictwo k. 23, odpis (...) S.A. k. 25-28, upoważnienie k. 24, wezwanie do zapłaty z 10.05.12 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 21-22, zeznania świadka M. K. (1) – protokół rozprawy 00:07:34 - 00:21:40, k. 186)

Pozwana w okresie od stycznia do kwietnia 2012 r. przedstawiała powodowi harmonogramy spłaty zadłużenia w ratach, jednakże żadne ze wskazanych przez nią terminów spłaty nie zostały dotrzymane. W piśmie z dnia 23 maja 2012 r., nadanym faksem w dniu 24 maja 2012 r., do (...) S.A. pozwana ponownie zwróciła się z prośbą o wyznaczenie nowego terminu spłaty zadłużenia wobec powoda wskazując, że I ratę w wysokości 15.000 zł spłaci do 15 czerwca 2012 r., II ratę w wysokości nie mniejszej niż 20.000 zł do 10 lipca 2012 r., III ratę – pozostała kwota do końca sierpnia 2012 r. Także te terminy nie zostały przez pozwaną dotrzymane.

Uzgodnienia w przedmiocie rozłożenia należności na raty nie stanowiły zmiany terminu zapłaty określonego w wystawionych przez powoda fakturach, lecz miały na celu umożliwienie pozwanej spłatę wierzytelności już wymagalnej.

(dowód: pismo pozwanej z 23.05.12 r. k. 133, zeznania świadka O. L. (1) – protokół rozprawy 00:04:21 - 00:42:37, k. 220-221, zeznania powoda – protokół rozprawy 00:57:18 - 01:23:40, (...))

Podczas eksploatacji pojazdów wystąpiła awarii skrzyni napędowej w pojeździe M. (...) (...)2, która została usunięta przez pozwaną we własnym zakresie, przy pomocy zakupionych przez nią części. Jednym z naprawiających był F. L. (1). Pojawiły się też drobne problemy z elektryką i skrzynią biegów.

Pozwana nie zgłaszała powodowi żadnych uwag co do sprawności sprzedanych jej samochodów, nie powiadomiła go o jakichkolwiek wadach zakupionych pojazdów.

(dowód: zeznania świadka M. K. – protokół rozprawy 00:07:34 - 00:21:40, k. 186, zeznania świadka O. L. – protokół rozprawy 00:04:21 - 00:42:37, k. 220-221, zeznania świadka F. L. – protokół rozprawy od 00:45:21 - 00:52:38, k. 221, zeznania powoda – protokół rozprawy 00:57:18 do 01:23:40, k. (...))

Do zapłaty na rzecz powoda pozostała łącznie kwota 131.601,06 zł na którą składają się: 39.610 zł z faktury VAT nr (...), 91.475 zł z faktury VAT nr (...) oraz należność w wysokości 516,09 z noty odsetkowej z dnia 5 marca 2012 r.

(dowód: rozrachunki kontrahenta k. 19)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. Jego podstawą prawną był art. 535 k.c., zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca [powód] zobowiązuje się przenieść na kupującego [pozwana] własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała faktu zawarcia z powodem umów sprzedaży, w tym wysokości ceny, oraz wydania jej samochodów marki M. (...) (...)2 i 14. 14.(...).

W celu uwolnienia się od odpowiedzialności za zapłatę pozwana powołała się na uprawnienia z tytułu rękojmi żądając obniżenia ceny. Wskazać należy, że zastrzeżenia co do istnienia wad sprzedanych jej samochodów zostały podniesione przez pozwaną dopiero w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Przed wszczęciem postępowania w niniejszej sprawie pozwana nie informowała powoda o wadliwości pojazdów, co wynika zarówno z zeznań świadków M. K. (1), O. L. (1), jak i powoda. Co więcej w piśmie z dnia 28 grudnia 2011 r. pozwana uznała dług powoda wynikający z faktur VAT nr (...) (k. 20). Podniesione przy tym przez pozwaną zarzuty co do tego, że dokument ten stanowi jedynie kserokopię stały się nieaktualne wobec przedłożenia przez pełnomocnika powoda do wglądu Sądu i pełnomocnika pozwanej oryginału tego dokument na rozprawie w dniu 16 października 2013 r. (k. 187). Ponadto pozwana w piśmie z dnia 23 maja 2012 r. zwróciła się o rozłożenie całości zadłużenia na raty (k. 133). W pismach tych nie ma mowy o wystąpieniu jakichkolwiek wad w sprzedanych pozwanej samochodach. W ocenie Sądu gdyby rzeczywiście zakupione pojazdy obarczone były wadami za które odpowiedzialność ponosił sprzedawca, to pozwana, korzystając z uprawnień z tytułu rękojmi, powiadomiłaby o tym powoda, nie składała zaś oświadczenie o uznaniu długu czy też wniosku o rozłożenie płatności na raty, które to czynności stanowią wyraz akceptacji w całości istniejącego wobec powoda zadłużenia. Bierność pozwanej w tym zakresie świadczy o tym, że powołanie się na wady pojazdów dopiero w sprzeciwie do nakazu zapłaty zostało poczynione wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania.

I chociaż według świadka O. L. (1) problem z jednym z samochodów pojawił się już w drodze do siedziby firmy pozwanej, a już w pierwszym dniu pracy M. (...).222 uległ awarii (protokół rozprawy 00:04:21-00:42:37, k. 220-221), to jednak pozwana dopiero w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 9 lipca 2012 r., a zatem po ponad dziewięciu miesiącach od jej wystąpienia, podniosła kwestię rzekomych wad zakupionych pojazdów. Wobec braku dopełnienia aktów notyfikacyjnych pozwana utraciła zatem uprawnienia z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (art. 563 § 2 k.c.).

Dodać zresztą należy, że pozwana nie wykazała jakie konkretnie wady wystąpiły w sprzedanych samochodach. W sprzeciwie od nakazu zapłaty ograniczyła się do podania, że sprzedane jej samochody okazały się wadliwie. Wyjaśniła przy tym jedynie, że wady te dotyczyły m.in. awarii skrzyni napędowej w pojeździe M. (...) (...)2 (k. 49). Wystąpienie tej awarii potwierdzili świadkowie J. K., O. L. (1) i F. L. (1) wskazując, że pozwana dokonała naprawy we własnym zakresie. Wskazać jednakże należy, że z treści zeznań O. L. (1) wynika, że części związane z tą awarią były zamawiane z serwisu, pozwana zaś na tę okoliczność nie przedłożyła nawet faktur VAT za te części. W odniesieniu do istnienia innych ,,wad” zawnioskowani przez pozwaną świadkowie zeznawali w sposób na tyle ogólny, że w oparciu o treść tych zeznań niemożliwym było ustalenie rodzaju i zakresu usterek. Świadek J. K. podał najpierw, że samochody marki M., którymi się posługiwał wykonując obowiązki kierowcy, były sprawne technicznie, dopiero zaś na pytanie pełnomocnika pozwanej wskazał na awarię skrzyni napędowej i uszkodzenia pompy wytryskowej. Przy czym świadek ten nie potrafił dokładnie określić, w którym z samochodów marki M. awarie te miały miejsce, jak zaś wynika z jego zeznań, pozwana posiadała trzy samochody tej marki (vide zeznania świadka J. (...):28:25-00:37:55, k. 186). Nie można zatem jednoznacznie przyjąć, że awarie te odniosły się akurat do samochodów zakupionych od powoda. Zresztą wystąpienie awarii pojazdów, kupionych jako używane, nie jest jednoznaczne z tym, że pojazdy posiadały wady w rozumieniu przepisów o rękojmi przy sprzedaży. N. w tym zakresie były także zeznania O. L. (1). Świadek ten wskazał na awarię skrzyni załączającej napęd w samochodzie M. (...) (...)2 oraz ,,inne” drobne problemy z elektryką i skrzynią biegów w tym samochodzie, bez jednak szczegółowego opisania na czym polegały te „problemy”. Z kolei w odniesieniu do samochodu M. (...).(...) O. L. (1) powołał się na jego bardzo zły stan techniczny, niemniej jednak nie sprecyzował zakresu wad i ich rodzaju wskazując jedynie ogólnie na problemy ze skrzynią biegów . Także świadek F. L. (1) wskazał na uszkodzenie przekładni napędowej oraz stwierdził, że w jednym samochodzie wystąpiły problemy ze skrzynią biegów, a w drugim z układem chłodzenia, bez szczegółowego opisania na czym ta wadliwość polegała.

Podobne uwagi co do braku wykazania na czym miałaby polegać wadliwość przedmiotowych pojazdów należało odnieść do zgłoszonego zarzutu potrącenia. Niezależnie od tego Sąd podkreśla, że pozwana nie wykazała wysokości szkody. Jak już zasygnalizowano powyższej świadkowie O. L. (1), J. K. i F. L. (1) podali, że naprawa samochodów została wykonana we własnym zakresie, z czego należy wywieść, że pozwana, w przypadku gdyby rzeczywiście naprawa taka miała miejsce, nie poniosła kosztów robocizny. Pozwana przy tym nie przedłożyła żadnych faktur VAT dokumentujących zakup części samochodowych.

Zaakcentować ponadto należy, że sprzedane pozwanej samochody były używane. Przy kupnie rzeczy używanych kujący jest zazwyczaj przygotowany na to, że normalne zużycie rzeczy zawsze zmniejsza jej wartość, a przeważnie i użyteczność w stopniu zależnym od rodzaju rzeczy i celu, któremu ona służy. Dotyczy to zwłaszcza rzeczy, których używanie polega na eksploatacji mechanicznej, w takich wypadkach bowiem techniczne zużycie materiałów lub poszczególnych zespołów powoduje wcześniejsze awarie, nie zawsze możliwe do przewidzenia, a będące normalnym następstwem prawidłowego używania. Takie wady objęte są świadomością kupującego, znajdują ekwiwalent w niższej (w stosunku do rzeczy nowej) cenie kupna i mieszczą się w granicach podjętego przez kupującego ryzyka. Najbardziej bowiem prawidłowa eksploatacja rzeczy zawsze powoduje zmniejszenie jej wartości lub użyteczności, zwiększając w realny sposób niebezpieczeństwo awarii będącej normalnym następstwem takiej eksploatacji. Wyjaśnienia wymaga, że w odniesieniu do rzeczy używanych nie jest wyłączona odpowiedzialność sprzedawcy za wady rzeczy sprzedanej, nie obejmuje ona jednakże odpowiedzialności za takie zmniejszenie wartości lub użyteczności rzeczy, które jest normalnym następstwem jej prawidłowego używania (patrz uchwała Sądu Najwyższego z 21 marca 1977 r., III CZP 11/77, System Informacji Prawnej LEX nr 2081). Pozwana zaś nawet nie twierdziła, że awarie te nie są normalnym następstwem zmniejszonej, wskutek normalnej eksploatacji, użyteczności (trwałości) tych samochodów oraz ich poszczególnych części.

Kierując się treścią przepisu art. 217 § 3 k.p.c. Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Wymaga wyjaśnienia, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi przeprowadzenia należytej oceny zebranego w sprawie materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Nie może ona natomiast sama być źródłem materiału faktycznego sprawy, ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 1969 r., I CR 140/69, LEX nr 1001). Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy wskazać należy, że to pozwana była zobligowana do wskazania czy i jakie konkretnie wady wystąpiły w sprzedanych jej samochodach. Dopiero ustalenie rodzaju i zakresu tej wadliwości (awarii) powodowałoby konieczność zasięgnięcia w sprawie wiadomości specjalnych, wtedy to bowiem możliwa stałaby się weryfikacja czy rzeczywiście wady takie wystąpiły. Bez takich przytoczeń faktycznych, których próżno szukać w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty, biegły sądowy nie byłby w stanie w oparciu jedynie o ogólnikowe stwierdzenia pozwanej, co do wystąpienia wad, wydać opinii. Ponadto pojazd (pojazdy) były naprawiane i pozostają w eksploatacji pozwanej, więc praktycznie niemożliwe byłoby określenie przez biegłego czy awarie, które wystąpiły wynikały z przyczyny tkwiącej w rzeczy sprzedanej, czy były wynikiem używania rzeczy przez pracowników pozwanej.

Dodać także należy, że w odniesieniu do zarzutu potrącenia konieczne w pierwszym rzędzie było wykazanie przez pozwaną, że poniosła szkodę. Jak już zaś wskazano pozwana nie przedłożyła żadnych rachunków dokumentujących zakup części samochodowych, z zeznań zaś przesłuchanych w sprawie świadków wynikało, że naprawy zostały przeprowadzone przez pozwaną we własnym zakresie. Według pozwanej poniosła ona szkodę w wysokości 140.000 zł z związku z nienależytym wykonaniem umowy sprzedaży przez powoda, tj. dostarczeniem wadliwych pojazdów (k. 48), przedstawiając tę kwotę do potrącenia. Jednakże treść sprzeciwu nie zawiera rozwinięcia tego zarzutu, w szczególności wskazania co składa się na tę kwotę i jak została ona ustalona. Uwzględniając zatem fakt, że pozwana nabyła pojazdy, których stan był jej znany ( vide protokoły odbioru k. 15-16), dokonała napraw pojazdów we własnym zakresie i nie zgłosiła powodowi żadnych reklamacji z tytułu wadliwości pojazdów, to już z tych względów zarzut potrącenia okazuje się być bezzasadnym, podniesionym li tylko na potrzeby niniejszego postępowania.

W efekcie wobec braku nie tylko udowodnienia, ale choćby uprawdopodobnienia przez pozwaną, że poniosła jakąkolwiek szkodę, przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wad pojazdów, z tytułu których to rzekomego wystąpienia pozwana wywodziła zarzut potrącenia, było zbędne, a sam wniosek należało potraktować jako powołany jedynie dla zwłoki.

Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut pozwanej przedwczesności żądania pozwu z uwagi na to, że strony umówiły się na odroczenie terminu zapłaty do końca 2012 r. Przede wszystkim wskazać należy, że przyjęcie, iż powód zgodziłby się na ponad 13 miesięczny termin zapłaty pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki i racjonalnego działania przedsiębiorcy. Zauważyć trzeba, że przedsiębiorca jest zobowiązany z chwilą wystawienia faktury, nie później zaś niż w ciągu 7 dni od dnia wydania towaru, zapłacić podatek od towarów i usług (art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), który to obowiązek jest niezależny do uiszczenia przez nabywcę ceny za sprzedany towar. Już tylko w tym kontekście nie sposób jest przyjąć, że w powód, licząc się z koniecznością zapłaty podatku VAT oraz nie mając pewności co do stabilizacji finansowej swego kontrahenta, ustaliłby tak odległy termin płatności. Zauważyć przy tym należy, że powyższe twierdzenie pozwanej i zeznania świadka O. L. (1) pozostają w sprzeczności z treścią wystawionych jej faktur VAT, w których wskazano na 14. dniowy termin płatności (k. 13, 14), jak i z zeznaniami samego powoda, że termin płatności był taki jak wskazano w fakturach. Ponadto dodać trzeba, że pozwana w swym piśmie z dnia 28 grudnia 2011 r., zawierającym uznanie długu, sama wskazała, że termin wymagalności należności wynikających z tych faktur upłynął w dniu 23.11.2011 r. (k. 20). Wreszcie zauważyć należy, że pozwana w piśmie z dnia 23 maja 2012 r., zwróciła się do (...) S.A. z prośbą o wyznaczenie nowego terminu spłaty zadłużenia istniejącego wobec powoda (k. 133). Nie mogły przy tym odnieść skutku zarzuty skarżącej, że pismo to zostało skierowane do innego podmiotu niż powód. Jak wynika z zeznań O. L. (1) pozwana została poinformowana o tym, że powód zlecił windykacje swoich należności spółce (...) Pozwana miała zatem świadomość tego, że złożona tej spółce propozycja zmiany terminu spłaty zadłużenia odnosiła się do zobowiązań powoda, co zresztą wprost wynika z treści tego pisma. Dodać należy, że z zeznań M. K. (1) oraz powoda wynikało, że powód nigdy nie wyznaczał dłuższego aniżeli 30 dni terminu płatności. Reasumując stwierdzić zatem należy, że wskazane dowody przeciwstawiały się przyjęciu, że strony ustaliły odmienny aniżeli wynikający z faktury VAT termin płatności.

Niewiarygodne w tym przedmiocie były zeznania świadka O. L. (1), który wskazał, że strony umówiły się na odroczony termin zapłaty do końca roku 2012. Świadek ten bowiem powołując się odroczenie terminu zapłaty przyznał jednocześnie, że pozwana w maju 2012 r. zwracała się do firmy (...) o rozłożenie płatności na raty. Z uwagi na wewnętrzną sprzeczność tych zeznań Sąd przyjął, że ustalony przez strony termin zapłaty był taki jak wynikający z treści wystawionych przez powoda faktur VAT.

Dla wyczerpania tego wywodu dodać należy, że okoliczność, iż powód wydał pozwanej karty pojazdu dopiero w maju 2012 r. nie mogła stanowić podstawy do poczynienia odmiennych ustaleń w tym zakresie. Jak bowiem wynika z treści zeznań powoda, zatrzymanie tych kart stanowiło wyraz swoistego zabezpieczenia spłaty należności, a ostateczne ich wydanie nastąpiło tylko dlatego, że pozwana zaproponowała sprzedaż tych aut w celu uregulowania zobowiązania wobec powoda.

Z uwagi na to, że pozwana uregulowała w całości należność wynikającą z noty odsetkowej z dnia 18 stycznia 2012 r. (k. 134) oraz częściowo z noty odsetkowej z dnia 5 marca 2012 r. (k. 135) za bezzasadne należało uznać zarzuty odnoszące się do braku doręczenia pozwanej tych dokumentów rozliczeniowych.

Odnośnie kwestii wysokości umownych odsetek Sąd wskazuje, że w treści faktur VAT nr (...) znalazł się zapis o treści: ,,kupujący zobowiązuje się do zapłaty umownych odsetek za zwłokę w zapłacie należności w wysokości 2% miesięcznie, liczonych do daty 01.12.2011 r.”. Z zeznań M. K. (1) wynika, że pozwana nigdy nie wnosiła zastrzeżeń do treści faktur VAT. Powyższe korespondowało z treścią pisma pozwanej z dnia 23 maja 2012 r. (k. 133). W piśmie tym pozwana nie podważała uzgodnień co do obowiązku zapłaty odsetek umownych w wysokości 2 % miesięcznie, pomimo tego, że wcześniej otrzymała wezwanie do zapłaty z dnia 10 maja 2012 r., w którym wskazano że żądaną kwotę należy wpłacić wraz z umownymi odsetkami (k. 21). Dodać należy, że powód wskazał, iż informował pełnomocnika pozwanej (taki status należy przypisać O. L. (1)) o tym, że brak zapłaty w terminie będzie skutkować naliczeniem odsetek umownych w wysokości 2 % miesięcznie. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, że pozwana wcześniej dokonała zakupu u powoda piaskarki na takich samych warunkach jak wynikających z treści faktur VAT objętych niniejszym sporem. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd nie podzielił twierdzeń pozwanej co do tego, że odsetki umowne w wysokości 2 % nie były objęte uzgodnieniem stron. Powyższemu sprzeciwiała się bowiem świadomość pozwanej co do istnienia takiego obowiązku umownego oraz brak kwestionowania przez nią, w korespondencji przedprocesowej, zawartego w tym zakresie w fakturach zapisu, jak i fakt zapłacenia (jednej w całości, drugiej w części) not odsetkowych wyliczonych wg tej umownej stopy procentowej.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w pierwszej kolejności na niekwestionowanych przez żadną ze stron dowodach z dokumentów (kwestia kopii pisma zawierającego oświadczenie o uznaniu długu została już wyjaśniona powyżej) oraz zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków i powoda. Pozwana nie stawiła się pomimo prawidłowego wezwania, wiec dowód z jej przesłuchania został pominięty. W całości na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania M. K. (1) oraz powoda albowiem treść tych zeznań korespondowała z dowodami z dokumentów, stanowiąc ich uzupełnienie. Zeznania świadka J. K. nie wniosły nic istotnego do sprawy, świadek ten bowiem nie znał warunków zawartych pomiędzy stronami umów sprzedaży oraz nie potrafił przyporządkować opisanych przez siebie wad do konkretnego samochodu. Podobnie niedużą wiedzę miał świadek F. L. (1), który potwierdził awarię pojazdu i jej usunięcie we własnym zakresie przez pozwaną. Jeżeli natomiast chodzi o zeznania świadka O. L. (1), to w kontekście treści dokumentów oraz zeznań M. K. (1) i powoda, a także zasad doświadczenia życiowego, tylko częściowo zasługiwały one na uwzględnienie, o czym w zasadzie była już wyżej mowa. Podkreślić jeszcze trzeba, że jeżeli awaria pojazdu M. (...).222, która według O. L. (1) wydarzyła się tuż po sprowadzeniu samochodu do firmy pozwanej, byłaby rzeczywiście spowodowana wadą tkwiącą w rzeczy sprzedanej, to oczywistym byłoby zgłoszenie tej wady powodowi i żądanie jej usunięcia, bądź obniżenia ceny. Brak takich czynności przekonuje nie tylko o niespotykanej niefrasobliwości rzeczonego O. L. (1), ale także o tym, że pozwana miała świadomość stanu pojazdu jaki nabyła i wynikających z tego konsekwencji. Poza tym zamieszczenie w serwisie (...) oferty sprzedaży pojazdu M. (...).163, ze wskazaniem „M. hakowiec w dobrej kondycji, godny polecenia” ( vide k. 167), poddaje w wątpliwość zeznania O. L. (1) o rzekomym fatalnym stanie technicznym tego pojazdu nabytego od powoda.

Mając na uwadze powyższe żądanie pozwu zasługiwało w całości na uwzględnienie, a na zasądzoną kwotę, oprócz reszty ceny za sprzedane pojazdy wraz z odsetkami w wysokości umownej (art. 359 § 1 k.c.) od dnia następnego po terminie zastrzeżonym do zapłaty bez naliczania odsetek ( vide faktury), złożyła się reszta należności z noty odsetkowej z dnia 5.03.2012 r., tj. kwota 516,06 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 maja 2012 r., czyli dnia wytoczenia powództwa (art. 481 § 1 i art. 482 § 1 k.c.).

Rozstrzygając o odsetkach Sąd wziął pod uwagę, że pozwana nie przedstawiała twierdzeń zmierzających do wykazania, że brak zapłaty w terminie nastąpił z przyczyn przez nią niezawinionych. Z tego też względu należało przyjąć, że do uwzględniania żądania odsetkowego wystarczające było pozostawanie pozwanej w opóźnieniu w zapłacie, nie zaś wystąpienie zwłoki, jak to wskazano w fakturach VAT.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, który powód wygrał w całości, o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Na koszty te złożyła się: opłata sądowa od pozwu - 6.581 zł, wynagrodzenie radcy prawnego - 3.600 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa - 17 zł.