Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powódka Przedsiębiorstwo Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. L. i D. L. kwoty 131 974,22 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 9 611,04 zł od dnia 29 sierpnia 2013 r., od kwoty 7 554,23 zł od dnia 7 września 2013 r., od kwoty 5 987,22 zł od dnia 30 listopada 2013 r., od kwoty 6 221,46 zł od dnia 30 listopada 2013 r., od kwoty 30 830,44 zł od dnia 30 listopada 2013 roku, od kwoty 2 400,04 zł od dnia 16 września 2013 r., od kwoty 8 186,29 zł od dnia 1 października 2013 r., od kwoty 22 340,19 zł od dnia 23 września 2013 r., od kwoty 3 424,79 zł od dnia 16 września 2013 r., od kwoty 1 827,90 zł od dnia 23 września 2013 roku, od kwoty 32 483,62 zł od dnia 30 listopada 2013 r., od kwoty 246,00 zł od dnia 2 listopada 2013 r., od kwoty 123,00 zł od dnia 1 lutego 2014 r., od kwoty 369,00 zł od dnia 15 kwietnia 2014 r., od kwoty 369,00 zł od dnia 12 lipca 2014 r. wraz z kosztami procesu w kwocie 1 650,00 zł oraz kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że w ramach współpracy handlowej pozwani dokonywali u powódki zakupów towarów. Z tego tytułu powódka wystawiła pozwanym faktury VAT na łączną kwotę 130 867,22 zł. Towar objęty fakturami został pozwanym wydany. Jednocześnie powódka obciążyła pozwanych kwotą 1 107,00 zł z tytułu dzierżawy mieszalnika farb. Pozwani nie uregulowali tych należności pomimo wezwania do zapłaty. Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Nadto zasądził solidarnie od pozwanych kwotę 5 267,00 zł tytułem kosztów postępowania. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwani zaprzeczyli aby istniały jakiekolwiek zobowiązania z ich strony na rzecz powódki z tytułu zakupu i nieopłacenia materiałów budowlanych od powódki oraz z tytułu zapłaty czynszu dzierżawy mieszalnika farb. Podnieśli, że powódka wbrew obowiązkowi z art. 6 k.c. nie wykazała swojej wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Przedsiębiorstwo Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. i pozwani nawiązali współpracę handlową, ramach której pozwani dokonywali u powódki zakupu produktów będących w ofercie powódki, przy czym powódka dostarczała pozwanym towar, za który płacili nie w chwili odbioru a dopiero po jego sprzedaży. Proces współpracy został ukształtowany w ten sposób, że pozwani składali zamówienie u powódki drogą elektroniczną za pomocą e – maila. Potem zamówienie wysyłane było do działu handlowego, pracownik powódki wypisywał dokument (...), czyli przesunięcie magazynowe i na podstawie tego dokumentu w systemie komputerowym pozwanych tworzył się dokument przyjęcia towaru objętego tym zamówieniem. Wraz z towarem kierowca powódki przywoził pozwanym dokument (...) a pracownik pozwanej kontrolował, czy przywiezione produkty zgadzają się z zamówieniem. Następnie pozwani co tydzień przesyłali powódce raport produktów sprzedanych. Na podstawie tego raportu powódka wystawiała pozwanym cotygodniowo fakturę VAT tylko za towar, który został sprzedany, co było odnotowywane w systemie zewnętrznym. Raporty odzwierciedlały ilość i oznaczenie sprzedanych produktów. Ewentualne rozbieżności były korygowane w postaci faktur korekt. Strony umówiły się, że była możliwość zwrócenia towaru niesprzedanego na trzy miesiące przed końcem ważności tego towaru.

Dowód: zeznania świadka M. F. (k. 271 verte - 273), zeznania świadka T. D. (k. 273 – 273 verte), zeznania świadka W. K. (k. 296 verte), zeznania świadka R. O. (k. 296 verte – 297), przesłuchanie reprezentanta powódki H. J. (k. 297 – 297 verte), przesłuchanie pozwanego D. L. (k. 297 verte – 298).

Pozwani sporządzili raporty sprzedaży za następujące okresy: 25 – 28 lutego 2013 r., 29 – 30 kwietnia 2013 r., 20 – 26 maja 2013 r., 10 – 16 czerwca 2013 r., 24 – 30 czerwca 2013 r., 29 – 31 lipca 2013 r. Natomiast raporty te zostały wygenerowane z systemu i przesłane powódce w dniach: 6 marca 2013 roku, 30 sierpnia 2013 roku, 18 czerwca 2013 r., 2 sierpnia 2013 r.

Dowód: raporty okresowe wraz z e – mailami (k.233 - 251).

Na podstawie powyższych raportów powódka wystawiła w dniach 21 sierpnia 2013 r., 30 sierpnia 2013 r., 31 sierpnia 2013 r., 10 września 2013 r., 20 grudnia 2013 r., 22 stycznia 2014 r., 15 lutego 2014 r., 24 kwietnia 2014 r. faktury VAT wraz z korektami na łączną kwotę 130 867,22 zł.

Dowód: faktury VAT (k. 49 – 141). Po otrzymaniu powyższych faktur pozwani nie zgłaszali powódce żadnych zastrzeżeń co do zakupionego towaru, czy co do nieprawidłowości wystawionych faktur a jeśli takie były to powódka wystawiała faktury korekty.

Dowód: zestawienia dokumentów z kasy i banku (k. 229 – 232), zeznania świadka M. M. (k. 271 – 271 verte), zeznania świadka M. F. (k. 271 verte - 273), świadka T. D. (k. 273 – 273 verte), zeznania świadka W. K. (k. 296 verte), zeznania świadka R. O. (k. 296 verte – 297).

Zgodna współpraca stron trwała do czasu kiedy powstały zadłużenia po stronie pozwanych, którzy przestali płacić za wystawione za sprzedaż faktury. Powódka kierowała do pozwanych monity. Pozwany twierdził, że najpierw oczekuje korekty nieprawidłowości co do ilości towaru. Pozwany jednak nie uregulował należności nawet po dokonanej przez powódkę korekcie na kwotę ok 14 000 zł. Strony próbowały jeszcze później rozwiać wątpliwości ale nie doszły do porozumienia.

Dowód: zeznania świadka M. M. (k. 271 – 271 verte), zeznania świadka M. F. (k. 271 verte - 273), przesłuchanie reprezentanta powódki H. J. (k. 297 – 297 verte), przesłuchanie pozwanego D. L. (k. 297 verte – 298).

Strony zawarły także umowę dzierżawy mieszalnika farb marki K.. Miesięczny czynsz wynosił 100 zł netto (123, 00 zł brutto). Mieszalnik był dzierżawiony od października 2012 r. do czerwca 2014 r. Jeszcze w lutym 2014 r. pozwany podpisał fakturę VAT nr (...) za dzierżawę mieszalnika obejmującą czynsz za grudzień 2013 r., która została ujęta w rejestrze zakupów. Po zakończeniu tej współpracy pozwany nie zwrócił mieszalnika powódce. Był on potrzebny pozwanym bowiem bez niego nie byłaby możliwa sprzedaż farb kolorowych. U pozwanych pozostały produkty bazowe do mieszania farb. Powódka sama też była obciążona czynszem z tytułu dzierżawy mieszalnika farb przez spółkę (...). Czynsz jaki mieli pozwani zapłacić powódce odpowiadał należności jaką uiścić miała powódka tej spółce. Z tytułu dzierżawy mieszalnika powódka wystawiła na rzecz pozwanych faktury VAT na łączną kwotę 1 107,00 zł.

Dowód: faktury VAT (k. 142 – 145), rejestr zakupów (k. 286), zeznania świadka M. M. (k. 271 – 271 verte), zeznania świadka M. F. (k. 271 verte - 273), świadka T. D. (k. 273 – 273 verte), zeznania świadka W. K. (k. 296 verte), przesłuchanie reprezentanta powódki H. J. (k. 297 – 297 verte), przesłuchanie pozwanego D. L. (k. 297 verte – 298).

W związku z brakiem terminowego uregulowania zaległych należności w kwocie 131 974,22 zł powódka skierowała do pozwanych w piśmie z dnia 6 lipca 2014 roku wezwanie do zapłaty, które okazało się bezskuteczne.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dowodem nadania (k. 146 – 149).

Sąd zważył co następuje:

W świetle przedstawionych ustaleń powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. Powódka dochodziła w niniejszej sprawie zapłaty od pozwanych za sprzedany i dostarczony towar, jak również czynszu dzierżawnego z tytułu dzierżawy mieszalnika do farb. Podstawę prawną żądania pozwu stanowi zatem przepis art. 535 k.c., zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Odnośnie drugiego żądania jego podstawę prawną stanowi art. 693 § 1 k.c., w myśl którego przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W realiach rozważanej sprawy bezspornym pozostawał fakt zawarcia przez strony zarówno umowy sprzedaży produktów będących w ofercie powódki, jaki i umowy dzierżawy mieszalnika farb. W toku niniejszego procesu pozwani podnieśli jednak, że nie są zobowiązani do zapłaty jakiejkolwiek kwoty wynikającej z łączącego ich węzła obligacyjnego, ponieważ po ustaniu współpracy stron, wszystkie należności zostały rozliczone a towar w części w jakiej nie został sprzedany zwrócono powódce. Jeśli chodzi o dzierżawę mieszalnika pozwani wskazali, że nie ma podstaw do zapłaty, gdyż pozwani wzywali powódkę do jego odbioru lecz powódka tego nie zrobiła, a jednocześnie nadal naliczała opłaty za dzierżawę. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie procesowym reguła ta została rozwinięta w art. 232 k.p.c. W związku z powyższym strona twierdząca chcąc udowodnić swoje roszczenie, winna jest podawać twierdzenia istotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wskazywać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Powódka w niniejszej sprawie wywodzi skutki prawne z faktu zawarcia umów, które zostały przez nią wykonane, zaś pozwani mimo tego nie uiścili umówionej ceny. Nie ulega wątpliwości, że na gruncie rozważanej sprawy powódka wykazała fakty uzasadniające roszczenie zarówno odnośnie zapłaty ceny sprzedaży produktów jak i czynszu najmu mieszalnika farb. Jeśli chodzi o żądanie, którego źródłem jest umowa sprzedaży to nie budzi wątpliwości Sądu, że została ona ukształtowana przez strony w ten sposób, iż termin płatności następował po faktycznej sprzedaży towarów dokonanej przez pozwanych. Z zeznań świadków, w szczególności M. F. i T. D., jak i przesłuchania stron wynika, że strony obowiązywała określona procedura według, której pozwani najpierw wskazywali powódce, zazwyczaj w formie e – maila, towary jakie zamierzali zamówić, a powódka dokonywała przesunięcia magazynowego tych towarów z magazynu spółki (...) na konto pozwanych. Następnie towary te były dostarczane wraz z dokumentem wydania, które były kontrolowane przez pracownika pozwanych. Potem pozwani co tydzień przesyłali powódce raport ze sprzedanych towarów, na podstawie którego powódka wystawiała fakturę VAT. Ta współpraca przebiegała bez zastrzeżeń do momentu kiedy w okresie kwietnia – czerwca 2013 r. powstały zatory płatnicze po stronie pozwanych. Wówczas powódka zaczęła kierować do pozwanych monity o dokonanie płatności i gdy zaległość urosła do kwoty dochodzonej pozwem powódka zintensyfikowała monity. Pozwani w tym czasie zdecydowali się na zakończenie współpracy i jej rozliczenie, niemniej jednak swojego zadłużenia nie uregulowali. Zasadność swego roszczenia powódka wykazała przede wszystkim złożonymi dowodami w postaci raportów za sporny okres, wygenerowanych z systemu komputerowego przez pracownika pozwanych T. D. oraz e - maili, z których wynika, że pozwani złożyli zamówienie na materiały objęte fakturami dołączonymi do pozwu. Z podpisów złożonych na tych fakturach wynika natomiast, że towary te zostały pozwanym wydane. Zresztą okoliczność tę pozwani przyznali w toku procesu, nadto potwierdzili świadkowie, M. F. i T. D. - odpowiedzialny za przyjęcie towaru u pozwanych. Faktury VAT, których zapłaty powódka dochodzi, w swojej treści odzwierciedla treść zamówienia. Powódka wykazała więc spełnienie podstawowego obowiązku jaki spoczywał na niej w ramach umowy sprzedaży tj. wydanie kupującemu rzeczy z zamiarem przeniesienia jej własności a także fakt odebrania rzeczy przez kupującego. Sprzeciwiając się żądaniu i celem zniweczenia powództwa pozwani nie kwestionowali wprawdzie faktu dostarczenia im zamówionego towaru, jednak zarzucili, że po ustaniu współpracy stron, za część towaru objętego spornymi fakturami pozwani zapłacili, a w pozostałej części, w jakiej nie został sprzedany - towar powódce zwrócono. Okoliczności sprawy wskazują, że pozwani w toku współpracy nie podnosili jakichkolwiek zarzutów odnośnie braku dostarczenia im określonych towarów albo rozbieżności w stanach magazynowych obu stron. Świadek M. F. zeznał: „pozwany nie kwestionował faktur wystawianych na podstawie zestawień, które sporządzał jego pracownik do czasu kiedy został wyfakturowany towar do końca wraz z końcem współpracy” (k. 272) . Wszystkie ewentualne zastrzeżenia były korygowane na bieżąco fakturami VAT po wyjaśnieniu, co potwierdził T. D. - pracownik pozwanych zeznający w charakterze świadka (k. 273 verte). Również w okresie późniejszym powódka uwzględniła zarzuty pozwanego i dokonała korekty faktur na kwotę ok 14 000 zł. Natomiast w toku niniejszego procesu, zdaniem Sądu, pozwani nie wykazali, jeśli chodzi o pozostałe towary, których zapłaty powódka dochodzi niniejszym pozwem, zostały zwrócone powódce. Zauważyć przy tym należy, że taka forma rozliczenia była przewidziana w stosunkach między stronami, zwrot towaru był możliwy na trzy miesiące przed końcem ważności. Pozwani nie przedstawili jednak jakiegokolwiek dowodu, z którego by wynikało, iż dokonali rozliczenia za wskazany towar z powódką. Skoro pozwani nie kwestionowali węzła obligacyjnego łączącego ich z powódką ani faktu, że towary otrzymali to na pozwanych, w myśl zasady wyrażonej w art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. spoczywał ciężar dowodu w postaci wykazania, iż z tych towarów się rozliczyli kończąc współpracę. W ocenie Sądu pozwani ciężaru dowodzenia w tym zakresie nie udźwignęli a ich obrona ograniczyła się jedynie do sformułowania gołosłownych twierdzeń. Stanowisko pozwanych co do rozliczenia się z dostarczonych towarów i zapłaty a także zwrotu niesprzedanych towarów nie zostały poparte jakimikolwiek dowodami. Skoro pozwani twierdzą, że zwrócili towary to winni na tę okoliczność przedstawić np. pisemny dowód ich wydania. W toku procesu pozwani takiego dowodu nie zaoferowali. Jest to o tyle niezrozumiałe, że jak zeznał świadek T. D., w takich sytuacjach pozwani „ściągali” ten towar dokumentem WZ (k. 273). Natomiast zeznania tego świadka odnośnie faktu, że po zakończeniu współpracy wszystkie rzeczy zostały zwrócone nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, nadto pozostaje w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków. Wskazać nadto należy, że przesłuchiwany w charakterze strony pozwanej D. L. powiedział, że nie wie czy jego pracownik kontrolował poprawność wszystkich zwrotów. W tej sytuacji należało przyjąć, że pozwani w rzeczywistości nie posiadają wiedzy, czy faktycznie dokonano rozliczenia wszystkich towarów i należności. Podkreślić należy, że w świetle tych wyjaśnień, zarzuty pozwanych nie dość, że są niepotwierdzone żadnymi dowodami to jeszcze nie znajdują potwierdzenia w rzeczywistości. Jeśli chodzi o kwestię zapłaty za dzierżawę mieszalnika farb to, o ile pozwani nie kwestionowali faktu, że taka umowa dzierżawy faktycznie strony łączyła, to nie wykazali zasadności swojego stanowiska mającego zniweczyć żądanie w tym zakresie. Pozwany D. L. twierdził, że mieszalnik wprawdzie był w firmie przez około 1,5 roku i zapłacił za jego dzierżawę za rok 2012 i połowę 2013 r. to jednak po zakończeniu współpracy w sierpniu 2013 r. wzywał powódkę do jego odbioru. Gdyby przyjąć za prawdziwe twierdzenia pozwanych, że wzywali powódkę do odebrania tego mieszalnika, to na tę okoliczność powinna być sporządzona dokumentacja, choćby pisemne wezwanie do odbioru mieszalnika skierowane do powódki. Takiego dowodu w niniejszej sprawie nie zaoferowano, a powódka, ani zeznający na tę okoliczność świadkowie, nie potwierdzili faktu wzywania jej do odbioru mieszalnika. Natomiast ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że po ustaniu współpracy pozwani korzystali z mieszalnika a to dlatego, że sprzedawali jeszcze farby firmy (...) do czego niezbędny był mieszalnik, gdyż w przeciwnym razie nie można byłoby realizować umów na zakup farb tej firmy. Stanowisko takie potwierdza podpisanie w dniu 28 lutego 2014 r. przez pozwanego faktury VAT nr (...) za dzierżawę mieszalnika obejmującą czynsz za grudzień 2013 r. Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że powódka w dostatecznym stopniu wykazała zarówno fakt zawarcia umowy, jak też jej treść oraz wykonanie, a zatem istnienie i wymagalność roszczenia stanowiącego żądanie pozwu. Całokształt dowodów zgromadzonych w sprawie, a zwłaszcza w świetle jedynie gołosłownych twierdzeń pozwanych, nakazuje przyjąć za prawdziwe twierdzenia pozwu. Pozwani wbrew obowiązkowi wynikającemu z normy art. 6 kc w zw. z art. 232 k.p.c. nie przedstawili miarodajnych dowodów niweczących roszczenie a zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie ustaleń zgodnych z intencją pozwanych. Stan faktyczny w rozważanej sprawie Sąd ustalił na podstawie przedstawionych w toku procesu dokumentów oraz dowodów z zeznań świadków i przesłuchania stron. Podnoszone przez pozwaną zarzuty nie zostały poparte jakimkolwiek materiałem dokumentarnym. Zgromadzone w toku postępowania dowody z dokumentów przedstawione przez powódkę ocenić należy jako rzetelnie i wiarygodnie przedstawiające stanowisko strony i okoliczności sprawy. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich prawdziwości dlatego też uznał, że powyższe dowody z dokumentów stanowią podstawę do czynienia w oparciu o nie ustaleń faktycznych w istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kwestiach. Sąd nie znalazł też podstaw do kwestionowania wiarygodności świadków jak i stron bowiem na okoliczność charakteru umów łączących strony jak i przyjętej procedury ich realizacji zeznawali oni zgodnie a zeznania te wzajemnie się uzupełniały. Natomiast Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka T. D., jak i dowodowi z przesłuchania pozwanego D. L., w zakresie w jakim twierdzili, że pozwani dokonali rozliczeń w związku z zakończeniem współpracy, zwrotu niesprzedanego towaru oraz że wzywano powódkę do odbioru mieszalnika. Te zeznania nie znajdują jakiegokolwiek poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, nadto pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków, w szczególności M. M., która zeznała, że pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do zakupionego towaru ani też nie wzywał do odebrania przez powódkę mieszalnika. Zresztą zeznania świadka T. D. i twierdzenia pozwanego D. L. w tym zakresie jawią się jako niewiarygodne także w kontekście zaakceptowania przez pozwanego w lutym 2014 r. faktury obejmującej należność z tytułu dzierżawy mieszalnika za grudzień 2013 r., a zatem już po zakończeniu współpracy stron. Powyższe ustalenia skutkowały zasądzeniem solidarnie od pozwanych na rzecz powódki w pkt I sentencji wyroku kwoty 131 974,22 zł. O odsetkach za opóźnienie w płatności orzeczono na podstawie art. 481 k.c. zasądzając od pozwanych na rzecz powódki ustawowe odsetki od poszczególnych należności od dnia następującego po upływie terminu zapłaty tych należności przyjmując terminy zapłaty przyjęte przez powódkę jako niekwestionowane przez pozwanych. O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanych. Na zasądzoną solidarnie od pozwanych kwotę 5 267 złotych składa się uiszczona opłata od pozwu w wysokości 1 650,00 zł, oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powódki w wysokości 3 600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.