Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Natalia Pawłowska - Grzelczak

Protokolant: sekr. sądowy Marta Serwatka

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. S.

przeciwko E. K. i W. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  ustala, że pozwani wygrali niniejszy proces w 100 % przy czym szczegółowe rozliczenie kosztów procesu pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt VIII GC 136/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 lutego 2016 r. powódka Gmina M. S. wniosła o zasądzenie od solidarnie od E. K. i W. K. kwoty 130 350, 00 złotych z odsetkami ustawowymi od kwoty 19 750 złotych od dnia 9 lipca 2014 r. i od kwoty 110 600 złotych od dnia 30 grudnia 2014 r. oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że łączyła ją z pozwanymi umowa o roboty budowlane, której przedmiotem było dokończenie zadania polegającego na budowie boiska sportowego z niezbędną infrastrukturą i budynkiem zaplecza socjalnego przy Szkole Podstawowej nr (...) w S.. Pozwani na podstawie umowy zobowiązani byli o do dokonywania napraw ewentualnych wad wykonanego zadania ujawnionych w okresie 60 miesięcy od dnia odebrania przez powódkę dokumentacji technicznej i robot budowlanych oraz podpisania protokołu. W wykonanych pracach, po dokonaniu odbioru, pojawiły się wady, których pozwani nie usunęli w terminie. Powódka wskazała, że pozwani dokonali naprawy wad w postaci poderwania trawy przy białej linii w okolicach bramki od strony sali sportowej, oderwania obróbki przy świetliku i odprysku farby na podłodze w dniu 5 maja 2014 r. a nie w terminie do 30 kwietnia 2014 r. Wobec tego domaga się zapłaty kary umownej za 5 dni opóźnienia w kwocie 19 750 zł. Z kolei wadę w postaci pozapadanej nawierzchni parkingu pozwani ostatecznie naprawili w dniu 2 czerwca 2014 r. czyli z 33 - dniowym opóźnieniem i w związku z tym naliczyli pozwanym karę umowną w kwocie 110 600 zł, której domagają się niniejszym pozwem. W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podnieśli, że dochowali ustalonego terminu tj. 30 kwietnia 2014 r. wyznaczonego na usunięcie wad stwierdzonych protokołem przeglądu gwarancyjnego z dnia 7 marca 2014 r. Pozwani wskazali, że prace wykonali w dniu 30 kwietnia 2014 r. w godzinach popołudniowych. W pierwszym dniu roboczym po długim weekendzie powódka mogła zobaczyć efekt prac co zostało stwierdzone protokołem z dnia 7 maja 2014 r. Jeśli chodzi o kwestię wad związanych z zapadniętą nawierzchnią z polbruku to, zdaniem pozwanych, powstała ona wyłącznie z przyczyn leżących po stronie użytkowników nawierzchni, nie zaś z powodu wadliwego jej ułożenia. Natomiast pozwani dokonali naprawy pozapadanej kostki nie z uwagi na obowiązek gwarancyjny, którego istnienie w tym zakresie od początku kwestionowali, a z uwagi na dobra współpracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2011 r. powódka Gmina M. S. zawarła z pozwanymi E. K. i W. K. umowę pn. „Dokończenie zadania pod nazwą (...) – program (...) wraz z niezbędną infrastrukturą i budynkiem zaplecza socjalnego przy Szkole Podstawowej nr (...) ul. (...) w S.. Na podstawie tej umowy powódka zleciła pozwanym opracowanie dokumentacji technicznej i wykonanie robót budowlanych. Za wykonanie przedmiotu umowy strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 790 000 zł brutto (§ 2 ust. 1). W § 5 strony ustaliły, że pozwani jako wykonawca udzieli powódce rękojmi za wady fizyczne. Niezależnie od rękojmi pozwani udzielili powódce gwarancji na przedmiot umowy. Wymagany okres gwarancji dla przedmiotu zamówienia wynosił 60 miesięcy od dnia odebrania przez powódkę dokumentacji technicznej i robót budowlanych oraz podpisania (bez uwag) protokołu odbioru końcowego robót (§ 5 ust. 2). Gwarancja obejmowała odpowiedzialność z tytułu wad tkwiących w użytych materiałach i urządzeniach oraz w wadliwym wykonaniu prac oraz szkód powstałych w związku z wystąpieniem wady. Strony ustanowiły odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązania (§ 15 ust. 1). Pozwani (wykonawca) zobowiązali się zapłacić powódce karę umowną m.in. za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych w okresie gwarancji bądź rękojmi za wady w wysokości 0,5 % wynagrodzenia umownego brutto za przedmiot odbioru za każdy dzień zwłoki liczonej od dnia wyznaczonego na usunięcie wad (§ 15 ust. 2 pkt 3).

Dowód: umowa nr (...) (k. 14 – 22), warunki gwarancji (k. 23)

Pozwani zakończyli wykonywanie prac objętych umową w dniu 6 grudnia 2011 roku. W dniu 9 stycznia 2012 r. zakończono czynności odbiorowe przedmiotu umowy przy udziale przedstawicieli powódki oraz pozwanych. Wykonane prace były wolne od wad.

Dowód: protokół (k. 25 – 27).

Po odbiorze ujawniły się wady. W piśmie z dnia 13 listopada 2013 r. powódka wezwała pozwanych do: poprawienia ułożenia chodnika, poprawienia ułożenia polbruku przed wejściem do szkoły od strony boiska i na parking, podklejenia trawy syntetycznej i przeczesania, uzupełnienia granulatu na boisku piłki nożnej, naciągnięcia dolnej linki na piłkołapie oraz zespawania pękniętego słupa, naprawienia balustrady, dosiania trawy na trawnikach, naprawienia opierzenia świetlików w budynku socjalnym. W piśmie z dnia 16 grudnia 2013 r. powódka ponownie poinformowała pozwanych o wystąpieniu następujących wad: odklejenie się trawy syntetycznej na boisku do piłki nożnej, pęknięcie słupa piłkochwytu przy S. gimnastycznej, obluzowanie linki piłkochwytu przy S. gimnastycznej, obluzowanie mocowania słupa balustrady na murze oporowym, oderwanie blacharki przy świetlikach, pozapadanie nawierzchni z polbruku przed wejściem do szkoły od strony boiska i na parkingu oraz nawierzchni z płytek chodnikowych, braki granulatu i trawy na trawnikach. Jednocześnie powódka wezwała pozwanych do usunięcia wad w terminie do 30 stycznia 2014 r., natomiast wady polegającej na zapadnięciu się nawierzchni polbruku przed wejściem do szkoły i na parkingu do 30 kwietnia 2014 r. W piśmie z dnia 10 lutego 2014 r. dyrektor Szkoły Podstawowej nr (...) poinformował powódkę, że do dnia 30 stycznia 2014 r. nie zostały usunięte wady, które w tym terminie miały zostać usunięte. W odpowiedzi na powyższe pismo pozwani wskazali, że podklejenie trawy i poprawa mocowania słupa zostaną wykonane do 30 kwietnia 2014 r. z uwagi na zbyt niską temperaturę powietrza natomiast pozwani nie stwierdzili pęknięcia słupa piłkochwytu oraz, że wada w postaci źle zamontowanej blacharki przy świetlikach nie występuje. Powódka w odpowiedzi na pismo pozwanych z dnia 18 lutego 2014 r. wyznaczyła komisyjny przegląd gwarancyjny na dzień 7 marca 2014 r.

Dowód: pismo z dnia 12 listopada 2013 r. (k. 24), pismo z dnia 16 grudnia 2013 roku (k. 28-29), pismo z dnia 10 lutego 2014 r. (k. 30), pismo z dnia 18 lutego 2014 r. (k. 31), pismo z dnia 25 lutego 2014 r. (k. 32).

W dniu 7 marca 2014 r. odbył się komisyjny przegląd gwarancyjny robót zrealizowanych przez pozwanych. Podczas tego przeglądu strony stwierdziły występowanie m.in. wad w postaci poderwanej trawy przy białej linii w okolicach bramki, od strony S. sportowej, oderwanej obróbki przy świetliku oraz zacieki na suficie w pomieszczeniu poniżej, odprysków farby na podłodze. Pozwani zobowiązali się, że usuną te wady do 30 kwietnia 2014 r. Powódka w piśmie z dnia 4 kwietnia 2014 r. wyznaczyła pozwanym termin na usunięcie powyższych wad do 30 kwietnia 2014 r.

Dowód: protokół (k. 33 – 34), pismo z dnia 4 kwietnia 2014 r. (k. 35 – 36), zeznania świadka M. K. (k. 131v. – 132v.), zeznania świadka I. G. (k. 133 – 134),

W dniu 30 kwietnia 2014 r. około godziny 15.00/16.00 pracownicy szkoły dokonali oględzin i stwierdzili, że nie zostały usunięte usterki. Wady, o których mowa w protokole z dnia 7 marca 2014 r. został usunięte przez pracowników pozwanej w dniu 30 kwietnia 2014 r. w godzinach popołudniowych między 15.00 a 18.00. Zamiar wykonywania prac w tym dniu nie był zgłaszany żadnemu pracownikowi szkoły. W tym czasie wykonane zostały prace związane z opierzeniem na dachu i malowaniem podbitki a także dosypaniem piasku na polbruk.

Dowód: zeznania świadka J. S. (k. 132v.-133), zeznania świadka M. S. (1) (k. 134 – 135), zeznania świadka A. O. (k. 135v.-136), zeznania świadka G. W. (1) (k. 136 – 136v.), przesłuchanie pozwanego W. K. (k. 136v. – 137).

Pracownica szkoły, kierownik administracyjno-gospodarczy M. S. (1) nie dokonała dokładnego przeglądu terenu szkolnego w dniu 5 maja 2014 roku. Dyrektor Szkoły Podstawowej nr (...) I. G. nie dokonała przeglądu prac w dniu 6 maja 2014 r. Żaden z pracowników szkoły nie widział też by w dniu 6 maja 2014 r. pracownicy pozwanych wykonywali jakiekolwiek prace.

Dowód: zeznania świadka I. G. (k. 133 – 134), zeznania świadka M. S. (1) (k. 134 – 135).

W piśmie z dnia 5 maja 2014 r. dyrektor Szkoły Podstawowej nr (...) poinformowała powódkę, że wady wyszczególnione w protokole przeglądu gwarancyjnego nie zostały usunięte do 30 kwietnia 2014 r. W dniu 7 maja 2014 r. odbył się przegląd gwarancyjny boiska oraz jego otoczenia, podczas którego przedstawiciele powódki stwierdzili, że wady w postaci oderwanej obróbki przy świetliku oraz odpryski farby na podbitce zostały usunięte jednak nie nastąpiło to wcześniej niż 5 maja 2014 r. natomiast pozostałe wady nie zostały usunięte. Jednocześnie stwierdzono, że do dnia 7 maja 2014 r. nie została też naprawiona wada nawierzchni polbruku na parkingu. Pozwany W. K. oświadczył, że wady zostały usunięte w dniu 30 kwietnia 2014 r.

Dowód: pismo z dnia 5 maja 2014 r. (k. 37), protokół z dnia 7 maja 2014 r. (k. 38 – 39), zeznania świadka M. K. (k. 131v. – 132v.),

W piśmie z dnia 30 maja 2014 r. dyrektor Szkoły Podstawowej nr (...) poinformował powódkę, że do 30 maja 2014 r. nie zostały usunięte wady wyszczególnione w protokole z dnia 7 maja 2014 r. Natomiast pozwani przeczesali i uzupełnili granulat na boisku do piłki nożnej. Pozwani w piśmie z dnia 30 maja 2014 r. poinformowali, że wszystkie usterki wymienione w protokole z dnia 7 maja 2014 r. zostały usunięte w dniu 30 maja 2014 r.

Dowód: pismo z dnia 30 maja 2014 r. (k. 40), pismo pozwanych z dnia 30 maja 2014 r. (k. 105).

W piśmie z dnia 2 czerwca 2014 r. powódka poinformowała pozwanych o rozpoczęciu naliczania kar umownych za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych w okresie gwarancji. Powódka wystawiła także w tym dniu notę księgową nr (...) na kwotę 19 750 zł z tytułu kary umownej naliczonej za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych w okresie gwarancji zgodnie z § 15 ust. 2 pkt 3 umowy. Powyższą korespondencję pozwany odebrał w dniu 24 sierpnia 2014 r. Stanowisko odnośnie naliczenia kar umownych powódka podtrzymała także w skierowanym do pozwanych piśmie z dnia 6 listopada 2011 r. Pozwani zakwestionowali powyższą notę księgową.

Dowód: pismo z dnia 2 czerwca 2014 r. (k. 44 – 45), nota księgowa (k. 46 ), pismo z dnia 6 listopada 2014 r. (k. 47 – 51), pismo z dnia 20 listopada 2014 r. (k. 58), pismo z dnia 26 czerwca 2014 r. (k. 100),

Prace związane z poprawą nawierzchni z polbruku (zamuleniem) zostały ostatecznie wykonane w dniu 2 czerwca 2014 r. po wcześniejszym zasypaniu dokonanym 30 kwietnia 2014 r. Wady w wykonanych przez pozwanych w tym przedmiocie pracach polegały na niepełnym zamuleniu spoin między kostkami nawierzchni. W dniu 30 lipca 2014 r. dokonano kolejnego przeglądu gwarancyjnego, w którym stwierdzono że nawierzchnia parkingu została zasypana piaskiem jednak należy jeszcze dokonać zmulenia szczelin pomiędzy kostką. W dniu 17 listopada 2014 r. powódka wystawiła notę księgową nr (...) na kwotę 110 600,00 zł tytułem kary umownej za zwłokę w usunięciu wad nawierzchni parkingu stwierdzonych w okresie gwarancji zgodnie z § 15 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 umowy wynoszącą 33 dni. Przy czym nota ta uwzględniała karę umowną już naliczoną za okres do 5 maja 2014 r. Pozwani zakwestionowali powyższą notę księgową odsyłając ją powódce jako oczywiście bezzasadną. Dowód: protokół z dnia 30 lipca 2014 r. (k. 41 – 43), pismo z dnia 17 listopada 2014 r. (k. 52 – 55), nota księgowa (k. 56), e-mail (k. 57), pismo z dnia 22 grudnia 2014 roku (k. 59), zeznania świadka A. O. (k. 135v.-136), zeznania świadka G. W. (1) (k. 136 – 136v.).

W trakcie jednokrotnego procesu technologicznego jakim jest wypełnienie drobnym kruszywem spoin między elementami nawierzchni po ułożeniu polbruku następuje naturalne zjawisko stopniowego zagęszczenia się materiału wypełniającego spoiny oraz jego częściowe usuwanie z przestrzeni pomiędzy kostkami polbruku spowodowane warunkami eksploatacji. Po pewnym okresie eksploatacji koniecznym jest powtórzenie operacji technologicznej jaką jest zamulenie. Obluzowanie się kostek brukowych w przedmiotowej nawierzchni wynika ze specyfiki tego rodzaju nawierzchni, nie jest natomiast wynikiem użycia niewłaściwych materiałów lub wadliwego wykonaniu prac. Tego typu wady nie powstały też w wyniku nieprawidłowego użytkowania lecz były spowodowane naturalnymi zjawiskami wynikającymi z przyjętego rodzaju nawierzchni parkingu.

Dowód: pisemna opina biegłego sądowego M. S. (2) (k. 164 – 174), ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. S. (2) (k. 204 – 206).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Niniejszym pozwem powódka dochodziła zapłaty kwoty 130 350,00 zł z odsetkami ustawowymi wskazując, że kwota ta stanowi karę umowną z tytułu nieterminowego usunięcia przez pozwanych wad w przedmiocie umowy ujawnionych w okresie gwarancyjnym. Na powyższą kwotę składa się kwota 19 750 złotych dochodzona z tytułu kary umownej naliczonej za opóźnienie w usunięciu wad polegających na poderwaniu trawy przy białej linii w okolicach bramki od strony sali sportowej, oderwaniu obróbki przy świetliku i odprysku farby. Powódka domagała się także zapłaty 110 600 zł z tytułu kary umownej naliczonej w związku z nieterminowym usunięciem wady polegającej na zapadnięciu się polbruku.

Prawo do naliczenia kary umownej w przypadku zwłoki w usunięciu wad w okresie gwarancji wynikało z § 15 ust. 2 pkt 3 łączącej strony umowy z dnia 17 października 2011 r.

Podstawę materialnoprawną powództwa stanowią zatem postanowienia umowy w związku z art. 484 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły (§ 1). Jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana (§ 2). Jest to więc określona przez strony umowy sankcja cywilnoprawna na wypadek niewykonania, czy też nienależytego wykonania zobowiązania. Warunkiem ważności zastrzeżenia kary umownej jest to, co wynika wprost z brzmienia przepisu art. 483 § 1 k.c. a mianowicie jej zastrzeżenie wyłącznie na wypadek niewykonania, czy też nienależytego zobowiązania o charakterze niepieniężnym.

Nie był sporny w niniejszej sprawie fakt, że strony łączyła umowa o wykonanie prac związanych z budową boiska sportowego wraz z infrastrukturą i zapleczem przy Szkole Podstawowej nr (...) w S. zawierająca zapis dotyczący uprawnienia po stronie powódki jako zamawiającego naliczenia kar umownych. Nie była również przedmiotem sporu - nie budziła też wątpliwości Sądu - kwestia skutecznego w świetle art. 484 k.c. zastrzeżenia kary umownej, której obecnie powódka dochodzi. Spór koncentrował się natomiast na zagadnieniu odnoszącym się do tego czy zaistniały okoliczności uzasadniające skorzystanie z uprawnień przewidzianych w umowie do naliczenia kar umownych. Analiza stanu faktycznego i prawnego niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że naliczenie pozwanym jako wykonawcy kary umownej przez zamawiającą Gminę M. S. było nieuzasadnione. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala bowiem na poczynienie ustaleń przeciwnych zgodnych z postulatami powódki.

W pierwszej kolejności Sąd odniósł się do kary umownej naliczonej z tytułu nieterminowego usunięcia wad nawierzchni z polbruku na parkingu Szkoły. Powódka swoje roszczenie w tym zakresie wywodziła z opóźnienia w naprawie gwarancyjnej – jej zdaniem – źle ułożonej kostki polbruku. Przede wszystkim wskazać należy, że wady, na które powołuje się powódka nie stanowiły wad o charakterze gwarancyjnym, których niewykonanie mogłoby uprawniać powódkę do naliczenia kar umownych. W tym zakresie Sąd oparł się w szczególności na sporządzonej przez biegłego sądowego opinii. Dokonując oceny nawierzchni z polbruku biegły sądowy jednoznacznie stwierdził, że nie posiadała ona wad a czynności, które należało wykonać w okresie gwarancyjnym nie wynikały z niewłaściwie wykonanych prac czy niewłaściwych materiałów ale wiązały się z technologią tych robót. Problemy jakie wystąpiły w niniejszej sprawie a mianowicie obluzowanie kostek polbruku w wyniku niepełnego wypełnienia spoin (brak pełnego zamulenia) są typowe dla tego rodzaju wykonawstwa i nie wynikają z niestaranności wykonania lub zastosowania niewłaściwych materiałów, a ze specyfiki tego rodzaju nawierzchni drogowej. Oczywistym jest bowiem, że położenie nawierzchni z polbruku wiąże się z tym, że po pewnym czasie następuje naturalne zjawisko stopniowego zagęszczania się materiału wypełniającego spoiny oraz jego częściowe usuwanie z przestrzeni pomiędzy kostkami polbruku spowodowane warunkami eksploatacji. W konsekwencji – w zależności od tego jakie to jest miejsce i z jakim natężeniem ta powierzchnia jest eksploatowana – staje się ona luźna. W związku z tym po pewnym okresie właściwej eksploatacji konieczne jest powtórne przeprowadzenie operacji technologicznej jaką jest zamulenie. Częstotliwość tych czynności uzależniona jest od takich czynników jak miejsce położenia nawierzchni i sposób użytkowania. Dokonywanie takich operacji technologicznych jak zamulenie nie świadczy o nieprawidłowo wykonanych pracach a jedynie o tym, iż jest to naturalny proces polegający na systematycznym wypełnianiu spoin. Brak więc podstaw do tego by powyższe traktować w kategorii wad wykonawstwa i ich usuwania a tym bardziej do zakreślania terminu na ich usuwanie. Wyznaczenie terminu na zasypywanie piaskiem jest o tyle nieuzasadnione, że nie może wynikać z decyzji stron tylko z naturalnego procesu technologicznego i eksploatacyjnego. Przyjmując zatem, że pod koniec kwietnia czy na początku maja 2014 r. doszło do takiego zasypania to niewątpliwie w okolicznościach niniejszej sprawy czynność ta – z uwagi właśnie na specyfikę technologii - musiała zostać powtórzona, co zresztą faktycznie miało miejsce. Jak wyjaśniał pozwany na rozprawie w dniu 19 grudnia 2016 r. będąc w pobliżu szkoły w połowie maja w innej sprawie zauważył, że występują ubytki a polbruk się ruszał. Doszedł więc do wniosku, że jeszcze trwa proces osadzania i należałoby dla pełnej stabilności ponownie dokonać zasypania i takiej też czynności dokonał na początku czerwca 2014 r. Nie ma podstaw do tego by taką sytuację traktować w kategorii braku usunięcia w terminie wad. Jest to bowiem wykonywanie czynności zamulania czyli uzupełniania spoin w naturalnym cyklu stosownie do potrzeb. Jak wynika z opinii biegłego sądowego taka jest specyfika technologii i jest to proces naturalny, charakterystyczny dla tworzenia i wykonywania powierzchni polbrukowych. Biorąc powyższe pod uwagę roszczenie powódki z tego tytułu okazało się bezzasadne. Jeśli chodzi o drugą kategorię wad stwierdzonych w protokole przeglądu gwarancyjnego z dnia 7 marca 2014 r. w postaci poderwania trawy, oderwania obróbki przy świetliku oraz odprysku farby na podbitce to w tym zakresie powódka naliczyła pozwanej karę umowną za okres 5 dni tj. od 1 do 5 maja 2014 r. Nie ma wątpliwości i nie było zresztą to sporne, że powyższe wady faktycznie zaistniały. Zostały one stwierdzone przez powódkę w toku przeglądu gwarancyjnego i wezwano pozwanych do ich usunięcia. Ostatecznie po rozmowach i negocjacjach stron termin ten ustalono do dnia 30 kwietnia 2014 r. Powódka stała na stanowisku, że termin ten nie został dotrzymany a wady zostały usunięte nie wcześniej niż w dniu 5 maja 2014 r. Na poparcie swych twierdzeń powódka naprowadziła dowody z zeznań świadków jak również dowody z dokumentów w postaci protokołów przeglądów gwarancyjnych, w szczególności protokołu z dnia 7 maja 2014 r. Dowód z dokumentu nie pozwala na zweryfikowanie tej okoliczności tj. kiedy faktycznie miało miejsce usunięcie wad, gdyż z jednej strony użytkownik stwierdził w nim, że wady wymienione w protokole z dnia 7 marca 2014 r. nie były usunięte w dniu 5 maja 2014 r. a z drugiej strony pozwany W. K. zawarł w jego treści oświadczenie, iż owe wady zostały usunięte w dniu 30 kwietnia 2014 r. Powyższe sporne okoliczności mogły natomiast zostać zweryfikowane na podstawie dowodów osobowych. Jeśli chodzi o zeznania świadka I. G. w tym zakresie to wskazała ona, że widziała, iż w dniu 5 maja 2014 r. nie były wykonane wszystkie poprawki do jakich zobligowani byli pozwani, niemniej jednak w toku dalszych zeznań wyjaśniła, że fizycznie nie oglądała terenu ani w dniu 5 ani w dniu 6 maja 2014 r. a zatem brak jest podstaw do tego by mogła stwierdzić, iż te drobne usterki w istocie nie zostały usunięte. Na okoliczność nieusunięcia wad na dzień 5 maja 2014 r. zeznawała również świadek M. S. (1), pełniąca obowiązki kierownika administracyjno-gospodarczego, która wyraźnie wskazała „5 maja w poniedziałek po długim weekendzie nie oglądałam terenu dokładnie” dalej zeznała „nie jestem w stanie stwierdzić, którego dokładnie dnia zostały wykonane te prace ale na pewno nie do 30 kwietnia”. Również w świetle tych zeznań brak podstaw do przyjęcia, że – jak wywodzi powódka - prace nie były wykonane na dzień 5 maja skoro kolejny świadek zeznał, że terenu nie oglądał. Na te okoliczności zeznawała również świadek M. K., która wyjaśniła, że ją poinformowano tylko o nieusunięciu wad w dniu 5 maja (k.132). Wobec tego z zeznań świadków wynika, że w istocie nikt nie widział szczegółowo terenu szkoły w dniu 5 maja tak aby móc stwierdzić, że takie wady, o których mowa w protokole z dnia 7 marca 2014 r. nie zostały usunięte. Pozwani skutecznie zaprzeczyli twierdzeniom powódki o braku usunięcia wad w wyznaczonym terminie, tj. do 30 kwietnia 2014 r. Wskazać należy, że w dniu 7 maja 2014 r. stwierdzono, iż wady zostały usunięte przy czym żaden z powyższych zeznających świadków, w tym pracowników szkoły, nie widział aby w dniach 5 - 7 maja pracownicy pozwanych wykonywali jakiekolwiek prace. W związku z tym zasadne jest zdaniem Sądu przyjęcie, że wady zostały usunięte – jak podawali pozwani - w dniu 30 kwietnia 2014 r. w późnych godzinach popołudniowych. Taki scenariusz zdarzeń wprost potwierdzają świadkowie A. O. i G. W. (2), którzy te prace wykonywali. Zeznali oni, że w dniu 30 kwietnia 2014 r. przed długim weekendem wykonywali prace po południu w godzinach między 15 a 18, które polegały one na usuwaniu wad polbruku, opierzenia na dachu i malowaniu podbitki. Świadek A. O. zeznał, że wykonywanie prac zajęło mu około 2 godzin, przy czym nie zgłosił nikomu ze szkoły swojej obecności, co nie budzi wątpliwości gdyż jak wynika z zeznań wszystkich świadków zazwyczaj tego nie robili z uwagi na to, że dostęp do szkoły nie był w żaden sposób ograniczony. Powódka nie zdeprecjonowała tych zeznań ani nie naprowadziła dowodów przeciwnych. Żaden ze świadków strony powodowej nie zeznał, że teren obejrzał i zawiadomił o tym drugą stronę aby mogła się wypowiedzieć co do braku usunięcia wad, natomiast już 7 maja 2014 r. wszystkie wadliwe prace zostały naprawione, co potwierdzono w stosownym protokole z tego dnia. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków prowadzi więc do wniosku, że faktycznie prace naprawcze zostały wykonane w dniu 30 kwietnia 2014 r. w godzinach popołudniowych, a więc w wyznaczonym przez powódkę terminie. Nie ziściły się zatem przesłanki do naliczenia kary umownej w tym zakresie.

W tym stanie rzeczy przyjąć należało, że roszczenie powódki wynikające z naliczonych kar umownych jest nieuzasadnione i jako takie zostało oddalone. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się o dowody z dokumentów załączone przez strony do składanych przez nie pism procesowych oraz zeznania świadków wnioskowanych przez strony. Autentyczność dokumentów prywatnych nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd nie znalazł też podstaw, by odmówić wiarygodności dowodom osobowym w postaci zeznań świadków w zakresie w jakim korelowały ze sobą. Jeśli chodzi o zeznania świadków M. S. (1) i I. G. odnośnie nieusunięcia wad do dnia 30 kwietnia 2014 r. to w świetle zeznań świadków A. O. i G. W. (2) a także B. K., okazały się one niewiarygodne, zwłaszcza że ani M. S. (1) ani I. G. nie oglądały dokładnie w dniu 5 maja 2014 r. przedmiotu umowy. Także B. K. nie pamiętała aby tych oględzin dokonywała w dniu 5 maja 2014 r., przy czym żaden ze świadków nie widział też by w dniach 5 i 6 czerwca 2014 roku pracownicy pozwanych wykonywali jakiekolwiek prace zaś już dniu 7 maja 2014 roku stwierdzono fakt usunięcia usterek. Kierując się kryteriami, o jakich mowa w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd uwzględnił także opinie (pisemne i ustne) biegłego sądowego M. S. (2) albowiem jest ona spójna, kompleksowa wydana w oparciu o całokształt dowodów znajdujących się w aktach sprawy zaś wnioski tej opinii są jednoznaczne i stanowcze, nadto poprzedzone zostały wszechstronną analizą zgromadzonego materiału dowodowego. Żadna ze stron nie zdołała podważyć wniosków sformułowanych w opinii. Wszelkie wątpliwości jakie powstały po sporządzeniu opinii pisemnej zostały rzeczowo i wnikliwie wyjaśnione przez biegłego w drodze ustnej opinii uzupełniającej. Fakt zaś, iż opinia jest niekorzystna dla jednej ze stron ani nie deprecjonuje jej mocy dowodowej ani nie stanowi uzasadnienia do powołania na tę samą okoliczność kolejnego biegłego tej samej specjalności. Z tego względu postanowieniem z dnia 30 października 2017 r. oddalił wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego. Mając na uwadze art. 98 k.p.c. Sąd orzekł, że pozwani wygrali niniejszy proces w 100 % i na podstawie art. 108 k.p.c. stosownie do wyniku tego procesu szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt VIII GC 136/16

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)