Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 lutego 2016 roku powód M. G. wniósł przeciwko (...) spółce jawnej S. (...) w G. o zwolnienie spod egzekucji należących do powoda ruchomości w postaci ciągnika rolniczego (...) 82, nr rej. (...), przyczepy rolniczej nr rej. (...) i opryskiwacza (...) symbol (...)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując, iż zostało złożone z naruszeniem terminu z art. 841§3 k.p.c., a ponadto podnosząc, że umowa darowizny ruchomości objętych pozew została zawarta z pokrzywdzeniem wierzyciela.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2016 roku powód cofnął powództwo i zrzekł się roszczenia.

Na rozprawie w dniu 28 września 2016 roku pełnomocnik powoda podtrzymał oświadczenie o cofnięciu powództwa, wniósł o zasądzenie kosztów procesu i wskazał, że cofnięcie jest związane ze zwolnieniem spornych przedmiotów spod egzekucji już po wytoczeniu powództwa. Pozwana okoliczności tej nie zaprzeczyła.

Postanowieniem z dnia 28 września 2016 roku Sad umorzył postępowanie, zwrócił powodowi 2500 złotych połowy opłaty i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozew może być jednak cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy (art. 203 § 1 k.p.c.), przy czym okoliczności sprawy nie wskazują, iż tak podjęta czynność procesowa narusza treść art. 203§4 k.p.c., co skutkuje umorzeniem postępowania na posiedzeniu niejawnym (art. 355 § 1 i § 2 k.p.c.) bez konieczności wyrażenia zgody przez pozwanego.

Stosownie do treści art. 79 ustęp 1 punkt 3 podpunkt a ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) Sąd z urzędu zwraca stronie połowę uiszczonej opłaty od pozwu cofniętego po wysłaniu jego odpisu pozwanemu, a przed rozpoczęciem rozprawy – połowa opłaty od cofniętego powództwa wynosi 2500 złotych.

Odnosząc się do żądania strony powodowej w zakresie kosztów procesu trzeba wskazać, że cofnięcie pozwu stanowi wyraz rezygnacji strony z poszukiwania ochrony własnego roszczenia, tym samym co do zasady stronę cofającą pozew uznaje się za przegrywającą sprawę. Jednakże od powyższej zasady zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, dopuszczalne jest odstępstwo w sytuacji, gdy cofnięcie pozwu wynika z zaspokojenia przez pozwanego roszczenia powoda, a wniesienie pozwu było niezbędne do dochodzenia praw lub obrony (vide postanowienie SN z dnia 08.02.2012 roku, V CZ 109/11, postanowienie SN z dnia 24.08.2011 roku, IV CZ 34/11). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie pełnomocnik powoda wskazał, że cofnięcie wynikało z zaspokojenia przez pozwanego roszczenia już po wniesieniu pozwu w związku z czym nie może być on uznany za stronę przegrywającą postępowanie. Pozwany twierdzeniom tym nie zaprzeczył. W okolicznościach niniejszej sprawy za stronę przegrywającą uznać należy pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 listopada 1984r., IV CZ 196/84, Lex 8642). Stąd przy rozliczeniu kosztów niniejszego procesu zastosowanie znajduje zasada odpowiedzialności za jego wynik wyrażona w treści art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona pozwana, jako przegrywająca powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. pozwany został zobowiązany do zwrotu poniesionych przez powoda kosztów, na które składała się połowa opłaty od pozwu w części, w jakiej nie została zwrócona oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, którego wysokość ustalono w oparciu o § 2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804).

Z tych względów należało orzec jak w sentencji postanowienia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)