Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodnicząca:	SSO Monika Miller-Młyńska
Protokolant:	sekr. sądowy Agnieszka Sieczkarz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2016 r. w S.

sprawy H. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania H. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 27 czerwca 2016 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje H. K. (1), poczynając od 11 lipca 2016 roku, prawo do emerytury;

II.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji w niniejszej sprawie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 czerwca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił H. K. (1) prawa do emerytury po osiągnięciu 60 roku życia, z uwagi na nieudowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał za udowodnione przez ubezpieczonego 9 lat 2 miesiące i 16 dni pracy w warunkach szczególnych.

H. K. (1) odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury. Wskazał, że w warunkach szczególnych przepracował ponad 15 lat. Wniósł o uwzględnienie w jego stażu pracy w warunkach szczególnych opkresów zatrudnienia od w przedsiębiorstwach (...), podnosząc, że pracował w nich na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. K. (1) urodził się w dniu (...). Jego łączny staż ubezpieczeniowy (udowodnione okresy składkowe i nieskładkowe) na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosił 26 lat, 11 miesięcy i 7 dni.

Wniosek o emeryturę złożył w organie emerytalnym w dniu 20 czerwca 2016 roku.

Niesporne, a nadto dowody:

- wniosek o emeryturę – k. 1-4 plik I akt rentowych;

- karta przebiegu zatrudnienia – k. 10 plik I akt rentowych.

Ubezpieczony przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego. We wniosku o emeryturę wskazał, że wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa.

Niesporne.

Ubezpieczony do końca 1998 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresach (okresy uwzględnione przez organ rentowy):

- od 3 marca 1980 r. do 22 kwietnia 1989 r. w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony,

- od 7 grudnia 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) sp. z o.o. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony,

tj. łącznie przez 9 lat, 2 miesiące i 16 dni.

Dowody:

-świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k. 8 plik I akt rentowych;

- karta przebiegu zatrudnienia – k. 10 plik I akt rentowych;

- raport z ustalenia uprawnień do świadczenia – k. 11-13 plik I akt rentowych.

W okresie od 24 kwietnia 1989 r. do 30 kwietnia 1994 r. H. K. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) sp. z o.o. GmbH w S. na stanowisku kierowcy.

Spółka (...) była przedsiębiorstwem transportowym. Ubezpieczony jako kierowca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy kierował samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. Ubezpieczony kierował wówczas ciągnikami z naczepami marek M., M., A..

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 20 plik (...);

- umowa o pracę – k. 39-40 plik (...);

- potwierdzenie ubezpieczenia – k. 35, 37 plik (...);

- wyjaśnienia H. K. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 26, 27-28 akt sądowych;

- zeznania świadka L. C. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 27 akt sądowych.

W okresie od 1 maja 1994 r. do 31 października 1995r. H. K. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) sp. z o.o. w S. na stanowisku kierowcy.

W okresie od dnia 13 października 1995 r. do 31 października 1995 r. ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego.

W okresie od dnia 14 listopada 1994 r. do 21 listopada 1994 r. ubezpieczony korzystał z zasiłku chorobowego.

Ubezpieczony w tym czasie jako kierowca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy kierował samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony.

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 44 plik (...);

- potwierdzenie ubezpieczenia – k. 46 plik (...);

- karta zasiłkowa – k. 48 plik (...);

- wyjaśnienia H. K. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 26, 27-28 akt sądowych.

W okresie od 2 listopada 1995 r. do 31 stycznia 1997 r. H. K. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w U.S.T. (...) W. M. (1) na stanowisku kierowcy w okresie od 2 listopada 1995 r. do 31 grudnia 1995 r. oraz kierowcy-mechanika od 2 stycznia 1996 r. do 31 stycznia 1997 r.

W okresie zatrudnienia ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego przez 23 dni.

Ubezpieczony w tym czasie w ramach swoich obowiązków pracowniczych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy kierował samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. Samochody, którymi kierował ubezpieczony służyły do przewozu kontenerów. Innych prac ubezpieczony nie wykonywał.

Nazwę zajmowanego przez H. K. stanowiska pracodawca określił jako „kierowca-mechanik”, gdyż zdarzało się, że ubezpieczony w ramach swoich obowiązków pracowniczych usuwał drobne usterki w samochodzie, gdy zdarzyły się w czasie przewozu towarów. W przypadku poważnej awarii, naprawą zajmowali się mechanicy z serwisu.

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 49 plik (...);

- umowa o pracę z 1.11.1995 r. – k. 50 plik (...);

- umowa o pracę z 31.12.1995 r. – k. 51 plik (...);

- potwierdzenie ubezpieczenia – k. 53plik (...);

- wyjaśnienia H. K. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 26, 27-28 akt sądowych;

- zeznania świadka W. M. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 27 akt sądowych.

W okresie od 1 lutego 1997 r. do 30 listopada 1998 r. H. K. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) sp. z o.o. w S. na stanowisku kierowcy -mechanika.

Ubezpieczony w ramach swoich obowiązków pracowniczych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy kierował samochodem ciężarowymi marki V. o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony, służącym do przewozu kontenerów.

Nazwę zajmowanego przez ubezpieczonego stanowiska określono jako „kierowca-mechanik”, gdyż zdarzało się, że ubezpieczony w ramach swoich obowiązków pracowniczych usuwał drobne usterki w samochodzie, gdy nastąpiły w czasie przewozu towarów. W przypadku poważnej awarii, naprawą zajmowali się mechanicy z serwisu.

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 56 plik (...);

- umowa o pracę z 1.02.1997 r. – k. 57 plik (...);

- potwierdzenie ubezpieczenia – k. 59 plik (...);

- wyjaśnienia H. K. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 26, 27-28;

- zeznania świadka W. M. (1) w wersji elektronicznej oraz protokół – k. 27.

Ubezpieczony posiada uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie kat. C i C+E od 25 stycznia 1979 r.

Niesporne, a nadto dowód: prawo jazdy okazane na rozprawie w dniu 6.09.2016 r.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 887 z późn. zm., dalej jako: ustawa emerytalna) mężczyznom urodzonym po dniu 30 września 1953 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 67 lat, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

W myśl przepisu art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

W ust. 2 wskazano, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepis §4 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi przy tym, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl przepisu §2 powołanego aktu prawnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o którym mowa stwierdza przy tym zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 cytowanego rozporządzenia lub w świadectwie pracy. W załączniku do powyższego rozporządzenia, w Wykazie A w dziale VIII, zatytułowanym „W transporcie i łączności”, w podtytule (...), pod pozycją 2 wskazano, że pracami w szczególnych warunkach są „ prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu 11 lipca 2016 roku, złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz, że na koniec 1998 roku przebył łączny okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, w tym co najmniej 9 lat 2 miesiące i 16 dni przepracował w szczególnych warunkach (nie licząc okresu spornego). Przedmiotem sporu pozostawało wyłącznie to, czy ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych również w okresie zatrudnienia od 24 kwietnia 1989 r. do 30 kwietnia 1994 r. w (...) sp. z o.o. GmbH w S., od 1 maja 1994 r. do 31 października 1995r. w (...) sp. z o.o. w S., od 2 listopada 1995 r. do 31 stycznia 1997 r. w U.S.T. (...) W. M. (1) oraz od 1 lutego 1997 r. do 30 listopada 1998 r. w (...) sp. z o.o. w S..

Mając na uwadze powyższe Sąd w pierwszej kolejności zwrócił uwagę, że faktem jest, że zgodnie z §2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowym. W tym miejscy podkreślenia bowiem wymaga, iż wydanie lub niewydanie przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie rodzi żadnych skutków materialnoprawnych. Zaświadczenie to jest bowiem jedynie dokumentem prywatnym (art. 245 k.p.c.), wydawanym dla celów dowodowych, a okoliczności w tym dokumencie potwierdzone przez pracodawcę podlegają weryfikacji zarówno w postępowaniu sądowym, jak i w postępowaniu przed organem rentowym. Określenie stanowiska pracy i jej charakteru wskazane w wystawionym przez pracodawcę świadectwie pracy nie wiąże zatem sądu, który na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenia, czy ubezpieczony pracował – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze, w niniejszej sprawie w ramach postępowania dowodowego sąd przeprowadził dowody z dokumentów zawartych w aktach emerytalnych ubezpieczonego. Ich autentyczność nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, stąd też zostały uznane za miarodajne. Walor wiarygodności przyznał sąd także zeznaniom świadków oraz korespondującym z nimi zeznaniom ubezpieczonego. Oceniając zeznania H. K. sąd miał na względzie, że ubezpieczony jako osoba zainteresowana korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem mógłby wprawdzie próbować zatajać przed sądem okoliczności mogące wpłynąć niekorzystnie na ustalenia w zakresie wykonywania przez niego prac w warunkach szczególnych, jednak nie ujawniły się żadne okoliczności, które świadczyłyby o tym, że ubezpieczony faktycznie zachowywał się w taki sposób. Przeciwnie, z treści wyjaśnień H. K. wynika, iż nie pomijał on żadnych okoliczności i zdał pełną relację ze wszystkich powierzanych mu w kwestionowanych przez organ rentowy okresach obowiązków, w tym wskazywał na okoliczności które mogły ewentualnie wpłynąć na niekorzystne dla niego rozstrzygnięcie – np. przyznał, że w okresie zatrudnienia w U.S.T. (...) W. M. (1) oraz w (...) sp. z o.o. w S. zdarzało się, że wykonywał drobne naprawy samochodu. Oceniając zeznania świadków sąd miał z kolei na względzie, że przesłuchane osoby są osobami obcymi dla ubezpieczonego i nie mają żadnego interesu w tym by nieprawdziwie zeznawać na korzyść ubezpieczonego, narażając się jednocześnie na odpowiedzialność karną. Zeznania przesłuchanych świadków były przy tym spójne, konsekwentne i zbieżne z wyjaśnieniami ubezpieczonego, nie budząc jakichkolwiek wątpliwości sądu co do ich wiarygodności. Świadek W. M. (1) był przy tym pracodawcą ubezpieczonego w okresie jego zatrudnienia w U.S.T. (...) W. M. (1) oraz w (...) sp. z o.o. w S., natomiast świadek L. C. (1) był pracownikiem firmy (...) w tym samym czasie co ubezpieczony, a zatem mieli bezpośrednią wiedzę o powierzanych wówczas ubezpieczonemu obowiązkach. Nadto świadek L. C. ma już przyznane prawo do wcześniejszej emerytury, a zatem nie był w żaden sposób zainteresowany wynikiem sprawy. Podkreślenia wymaga też, że świadek W. M. został przesłuchany przed sądem z urzędu, a ubezpieczony nie był wcześniej informowany o tym, że takie przesłuchanie nastąpi.

W ocenie sądu zgromadzony materiał dowodowy dał pełne podstawy do przyjęcia, że praca wykonywana przez ubezpieczonego we wszystkich spornych okresach zatrudnienia była pracą w warunkach szczególnych, gdyż w tym czasie H. K. niewątpliwie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się wyłącznie kierowaniem samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Sąd zwrócił przy tym uwagę, że ubezpieczony uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie kat. C i C+E posiada od 25 stycznia 1979 r. Mając takie uprawnienia logicznym jest więc, że ubezpieczony poszukiwał zatrudnienia zgodnego z tymi kwalifikacjami jako kierowca samochodów ciężarowych.

Nie uszło przy tym uwadze sądu, że jeśli chodzi o okres zatrudnienia w firmie (...) oraz spółce (...), to w świadectwach pracy jako nazwę zajmowanego przez ubezpieczonego stanowiska wskazano: „kierowca-mechanik”. Powyższe w ocenie sądu nie miało jednak wpływu na możliwość uznania, że w okresie zatrudnienia tych przedsiębiorstwach ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Z wyjaśnień ubezpieczonego oraz świadka W. M. (1), który był pracodawcą w pierwszym przedsiębiorstwie oraz miał z nim bezpośredni kontakt w drugim z tych zakładów (spółce, której udziałowcem był syn W. M.) wynikało jednoznacznie, że nazwę zajmowanego przez ubezpieczonego stanowiska określono jako „kierowca-mechanik” wyłącznie z tej przyczyny, że zdarzało się, że ubezpieczony w ramach swoich obowiązków pracowniczych usuwał drobne usterki w samochodzie, gdy nastąpiły w czasie przewozu towarów. W przypadku poważnej awarii, naprawą zajmowali się jednak mechanicy z serwisu. Zdaniem Sądu fakt incydentalnego wykonywania innych czynności w czasie zatrudnienia na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego nie podważa ustalenia o stałym i ciągłym wykonywaniu przez ubezpieczonego jako kierowcę samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony pracy w warunkach szczególnych. W tym miejscu podkreślenia bowiem wymaga, że okres pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze w szczególnych warunkach może obejmować również czas krótkotrwałych, ubocznych zajęć. Pogląd ten znajduje przy tym poparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 22 stycznia 2008, I UK 210/07 Sąd Najwyższy wskazał, że „brak jest podstaw zbyt rygorystycznego rozumienia pojęcia pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze użytego w § 2 ust. 1 rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. mającego zastosowanie do wnioskodawcy (art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Tak, jak nie podlegają wyłączeniu godziny poświęcone w niewielkim wymiarze na prace biurowe, do których wykonywania obowiązany był kierownik, podobnie nie odlicza się np. krótkotrwałych szkoleń poza halą produkcyjną, okresów urlopów wypoczynkowych, itp. Takie krótkotrwałe nieobecności "na hali produkcyjnej" nie uniemożliwiają ustalenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach "stale i w pełnym wymiarze". Podobnie w wyroku z dnia 22.04.2009 r. II UK 333/08 Sąd Najwyższy uznał, że „W spornych przypadkach - uwzględnienie okresów wykonywania pracy szkodliwej lub uciążliwej wymaganej do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym - następuje po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia, tyle że ocena prawna tych ustaleń powinna być racjonalna, bez stosowania "aptekarskiej" miary lub "stopera w ręku". Sąd Najwyższy podkreślił, że równoczesne i incydentalne wykonywanie przez spawacza niektórych prac ślusarskich w tym samym szkodliwym środowisku pracy nie wyklucza zaliczenia tego zatrudnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach wymaganego do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym.” Podzielając w pełni te poglądy, także i w niniejszej sprawie sąd przyjął, że wykonywanie przez ubezpieczonego prac związanych z usuwaniem drobnych usterek w samochodzie ciężarowym, którym kierował nie uniemożliwiają ustalenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach "stale i w pełnym wymiarze czasu pracy”.

Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę, koniecznym było uznanie, że ubezpieczony legitymuje się okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych (łącznie z okresem uznanym przez organ za pracę w warunkach szczególnych) przekraczającym 15 lat.

W myśl przepisu art. 129 ust 1 ustawy emerytalnej - świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Ubezpieczony wniosek o emeryturę złożył w dniu w czerwcu 2016 r., jednakże 60 rok życia ukończył dopiero w dniu 11 lipca 2016 r.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. sąd zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 11 lipca 2016 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

W punkcie II wyroku sąd stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji w niniejszej sprawie. W myśl art. 118 ust. 1a zdanie drugie ustawy emerytalnej, organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego (ust. 1a).

W niniejszej sprawie przyznanie prawa do świadczenia nastąpiło na skutek ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. Wydając zaskarżoną decyzję odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia organ rentowy mógł mieć w ocenie sądu uzasadnione wątpliwości co do wykonywania przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych w zakwestionowanych okresach, co uniemożliwiało stwierdzenie jego odpowiedzialności za wydanie błędnej decyzji.