Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2012 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk
Protokolant:	st.sekr.sądowy Joanna Wilczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2012 r. w S.

sprawy J. B. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. B. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 25 sierpnia 2009 roku nr I- (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 271/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 25 sierpnia 2009 roku odmówił J. B. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie treścią orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19 sierpnia 2009 roku, stwierdzającego, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

W dniu 25 sierpnia 2009 roku J. B. (1) wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania wskazał, iż decyzja komisji lekarskiej ZUS budzi wątpliwości, gdyż jej uzasadnienie jest bardzo lakoniczne, a nadto w czasie badania w pokoju, w którym było ono przeprowadzane, było obecnych tylko dwóch z trzech członków komisji. Podniósł, że jego dolegliwości zdrowotne nie ustępują, a są to głównie bóle kręgosłupa – zarówno odcinka górnego, jak i dolnego, ale przede wszystkim zawroty głowy, utrata równowagi oraz ograniczenie ruchowości.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 25 lutego 2011 roku (sygn. akt VI U 1625/09) Sąd Okręgowy w Szczecinie – Wydział VI Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego od zaskarżonej decyzji.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, rozpatrując sprawę na skutek apelacji ubezpieczonego, uchylił zaskrzony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że biegli sądowi nie wyjaśnili, czy ujawnione zmiany chorobowe mogły powstać już po wydaniu decyzji przez organ rentowy, czy raczej potwierdzają pewien proces chorobowy o wielomiesięcznym przebiegu. Sąd Apelacyjny uznał, że opinia biegłych jest zatem niepełna i jako taka nie mogła stanowić miarodajnego dowodu zdolności do pracy J. B. (1). Również lekarz neurochirurg , mimo zaznaczenia w treści opinii z dnia 6 lipca 2010 roku, że zapoznał się z wynikiem badania TK, i w istocie na gruncie posiadanej wiedzy specjalistycznej nie zanalizował wyniku tego badania. Sąd Apelacyjny wskazał nadto, że opinia biegłego neurochirurga jest sprzeczna z opinią uzupełniającą zespołu biegłych z dnia 17 maja 2010 roku, w której mowa o pogorszeniu stanu zdrowia badanego. W opinii Sądu Apelacyjnego zasadny jest zarzut apelującego dotyczący wadliwego pominięcia przez Sąd dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy powinien zlecić wydanie opinii łącznej zespołowi biegłych specjalistów z zakresu neurochirurgii, neurologii, ortopedii oraz medycyny pracy, którzy dokonają oceny zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do wykonywania pracy, mając na względzie wiek, wykształcenie , kwalifikacje i wykonywany przez ubezpieczonego zawód, a także rozpoznane schorzenia praz stopień ich zaawansowania. Istotna przy tym będzie ocena ujawnionych w wyniku w wyniku tomografii komputerowej zmian kręgosłupa w aspekcie okresu ich powstania i ewentualnego wpływu na możliwość aktywności zawodowej J. B. (1).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. (1), urodzony w dniu (...), posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest monterem-mechanikiem kierowcą. W okresie swojej aktywności zawodowej był zatrudniony m.in. jako monter, operator wtryskarki, mistrz, szef produkcji.

Niesporne, a nadto dowody:

- dokumenty związane z przebiegiem pracy zawodowej J. B. w aktach ZUS O/S., plik II.

W roku 2001 przy nagłym odchyleniu głowy do tyłu ubezpieczony stracił przytomność. Stwierdzono wówczas, że przyczyną było wypadnięcie dysków szyjnych. Z tego powodu, po nieskutecznym leczeniu zachowawczym, był w roku 2003 operowany (dyscectomia C5/C6/C7) – dokonano wówczas stabilizacji wszczepami poliwęglanowymi oraz płytą przednią. Po zabiegu stwierdzono poprawę stanu neurologicznego i wypisano ubezpieczonego do domu z zaleceniem dalszej rehabilitacji w warunkach ambulatoryjnych.

Po przebyciu zabiegu J. B. podjął na stałe leczenie u specjalistów ortopedów i neurochirurgów. Skargi na dolegliwości kręgosłupa zgłaszał także podczas wizyt u lekarza POZ. Był także wielokrotnie rehabilitowany – ostatni raz w okresie od 26 kwietnia do 19 maja 2009 r. w ramach prewencji rentowej ZUS.

Dowody:

- dokumentacja medyczna w aktach ZUS O/S. - w pliku dokumentacji medycznej.

- dokumentacja medyczna w aktach sądowych – k. 12, 31, 35-36, 78-79.

W związku ze stanem swojego zdrowia od dnia 14 grudnia 2004 r., tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego, do 30 czerwca 2009 roku J. B. (1) pobierał nieprzerwanie rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Głównym schorzeniem z uwagi na które została mu przyznana renta była dyskopatia szyjna C5/C6 – C6/C7 leczona operacyjnie ze stabilizacją tego odcinka kręgosłupa, ograniczając zdolność do wykonywania pracy fizycznej w pozycji długotrwałej wymuszonej. Po raz ostatni prawo do renty zostało ubezpieczonemu przedłużone na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 2 marca 2007 r., który to orzekł istnienie dalszej okresowej częściowej niezdolności do pracy do czerwca 2007 r. Lekarz ten rozpoznał wówczas u J. B. dyskopatię szyjną i L-S z lewostronnym zespołem bólowo-korzeniowym.

Bezsporne, a nadto dowody – dokumenty w aktach ZUS O/S. dot. J. B.:

- decyzje w sprawie prawa do renty – w pliku II,

- opinie lekarskie lekarzy orzeczników ZUS oraz komisji lekarskich – w pliku dokumentacji lekarskiej.

W dniu 29 maja 2009 roku J. B. (1) złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w S. wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Niesporne, a nadto dowód:

- wniosek o przyznanie prawa do renty – k.139 plik II akt ZUS O/S. dot. J. B..

W dniu 29 czerwca 2009 roku lekarz orzecznik ZUS-u po przeprowadzonym badaniu oraz po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, uznał iż J. B. (1) nie jest osobą niezdolną do pracy. Rozpoznał wówczas u niego zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i L/S na tle dyskopatii u osoby po przebytym leczeniu operacyjnym odcinka szyjnego C5-7 w 2003r. Stwierdził jednakże brak niezdolności do pracy, a to z uwagi na wynik przeprowadzonego badania przedmiotowego, w trakcie którego stwierdzono umiarkowane ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego, bez objawów korzeniowych, zaników mięśniowych, przy sprawnym chodzi i sile mięśniowej kończyn.

Dowody:

- orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 29.06.2009 roku – k. 141, pl. II akt ZUS O/S.;

- opinia lekarska – k. 177, w pliku dokumentacji medycznej akt ZUS O/S..

Po złożeniu przez ubezpieczonego sprzeciwu od powyższego orzeczenia został on poddany badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która w dniu 19 sierpnia 2009 roku wydała orzeczenie stwierdzające, że nie jest on niezdolny do pracy. Członkowie komisji podczas przeprowadzonego badania stwierdzili, iż u J. B. występuje jedynie okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i L-S na tle dyskopatii i zmian zwyrodnieniowych, a w porównaniu do poprzedniego badania nastąpiła poprawa stanu zdrowia.

Dowody:

- orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS-u z dnia 19.08.2009 roku – k. 145 plik II akt ZUS O/S.,

- opinia lekarska – k. 179v w pliku dokumentacji medycznej w aktach ZUS O/S..

Według stanu na dzień wydania zaskarżonej decyzji u ubezpieczonego rozpoznano przebyty zabieg operacyjny usunięcia dysku na poziomie C5 do C7 ze stabilizacją bez cech mielopatii szyjnej.

Po operacji w 2003 roku i upłynięciu koniecznego okresu do rehabilitacji stan zdrowia ubezpieczonego uległ poprawie. Z dokumentacji medycznej wynika, że po 2007 roku nie występowały już objawy neurologiczne. W wyniku operacji, korzeń nerwowy został odbarczony i klinicznie nastąpiła poprawa manifestująca się brakiem deficytu funkcji układu nerwowego. Subiektywnie zgłaszane dolegliwości bólowe muszą znaleźć potwierdzenie w badaniu klinicznym. Przy braku takich objawów jak: asymetria odruchów, nieobecność odruchów, spadek napięcia mięśni, niedowład, u ubezpieczonego nie można stwierdzić organicznej przyczyny zgłaszanych dolegliwości. Również wyniki badań dodatkowych takich jak np. badanie KT musi znaleźć potwierdzenie w badaniu klinicznym.

Okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego bez cech mielopatii szyjnej (niedowładu pochodzenia centralnego, osłabienia siły mięśniowej kończyn górnych) zezwala na podjęcia przez ubezpieczonego pracy na ogólnym rynku pracy. Przeciwwskazane jest jedynie dźwiganie ciężarów. Ubytek obwodu wyrażony w granicach milimetrowych (5 mm) nie powoduje jakiejkolwiek niezdolności do pracy i nie stanowi o ubytku funkcji kończyny, zwłaszcza gdy obiektywnie zbadane inne odczyny neurologiczne w postaci napięcia mięśni i odruchów pozostają w granicach prawidłowych. Również słabszy ucisk ręki lewej (u osoby praworęcznej) jest wartością prawidłową.

Ubezpieczony może wykonywać wszystkie dotychczasowe czynności. Może być mechanikiem, kierowcą, monterem, pracownikiem gospodarczym, kierownikiem technicznym, kierownikiem zmiany czy szefem produkcji. W obecnym stanie zdrowia ubezpieczony może dźwigać jednorazowo i dorywczo ciężary do 25 kg przy uwzględnieniu zasad ergonomii, a stan jego zdrowia nie jest przeciwwskazaniem do wykonywania prac monotypowych i powtarzalnych.

Dowód:

- opinia sądowo-lekarska z dnia 15.03.2012 r., k. 151-153 akt sądowych

- opinia uzupełniająca z dnia 7.07.2012 r., k. 169 akt sądowych

-wyjaśnienia biegłego W. J. k. 202-203

- wyjaśnienia biegłego B. M. k. 203-204

-wyjaśnienia biegłej A. J. k. 204-205

-wyjaśnienia biegłego A. k. k. 206

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

W niniejszym postępowaniu, pod rozwagę sądu została poddana ocena prawidłowości decyzji odmawiającej J. B. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z przepisami art. 57 oraz art. 58 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz.U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 z późn. zm., dalej jako: ustawa rentowa) - renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnił następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, tj. jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat – 5 lat w ostatnim dziesięcioleciu poprzedzającym dzień złożenia wniosku, a jeżeli zainteresowany w chwili złożenia wniosku nie pozostaje w zatrudnieniu – w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem powstania niezdolności do pracy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy albo nie później niż 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Definicję niezdolności do pracy zawiera przepis art. 12 ustawy rentowej, który w ustępie pierwszym stanowi, iż niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Artykuł ten wyróżnia nadto dwa rodzaje niezdolności do pracy: całkowitą oraz częściową, wskazując, iż całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2), natomiast częściowo niezdolną do pracy - osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3).

Analiza treści pozostałych przepisów odnoszących się do niezdolności do pracy pozwala ponadto na wyprowadzenie wniosku, iż pojęcie utraty zdolności do pracy zarobkowej obok elementu ekonomicznego, polegającego na obiektywnej utracie możliwości zarobkowania zawiera w sobie również element biologiczny, czyli naruszenie sprawności organizmu. Naruszenie to należy oceniać pod kątem możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji. Z całkowitą niezdolnością do pracy mamy zatem do czynienia w sytuacji utraty zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, przy czym zgodnie z art. 13 ust. 4 zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok SN z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002, nr 15, poz. 369). Oznacza to, że możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności do pracy w tzw. normalnych warunkach. Częściowa niezdolność do pracy jest natomiast wynikiem utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Jeśli chodzi o pojęcie „poziomu posiadanych kwalifikacji”, to zostało ono wprowadzone do ustawy rentowej po to, aby wyeliminować sytuacje, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec na przykład braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy również wtedy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 14 marca 2006 r., I UK 159/05, niepublikowany; 15 września 2006 r., I UK 103/06, OSNP 2007 nr 17-18, poz. 261; 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06, OSNP 2008 nr 3-4, poz. 45). Przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych bardziej istotne są kwalifikacje rzeczywiste, gdyż ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedza i umiejętności, którymi dysponuje ubezpieczony, mogą być wykorzystane przez niego w pracy pomimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu.

Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę ponownie po uchyleniu przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wcześniej wydanego wyroku, był związany wydanymi w tej sprawie wytycznymi.

W niniejszej sprawie przedmiot sporu sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczony J. B. (1) jest nadal osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów w/w ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy ocenił przy tym stan zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat faktu, iż posiada on wykształcenie zasadnicze zawodowe jako mechanik – kierowca pojazdów samochodowych, a w ostatnim okresie swojej aktywności zawodowej pracował jako operator wtryskarki.

Ustalenia w tym przedmiocie zostały poczynione przez Sąd w oparciu o analizę dokumentacji rentowej i medycznej J. B. (1) oraz w szczególności na podstawie przeprowadzonego w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii, neurologii, neurochirurgii oraz medycyny pracy, tj. lekarzy o specjalnościach obejmujących schorzenia występujące u powoda.

Biegli powołanych wyżej specjalności w opinii głównej z dnia 15 marca 2012 r. (k. 151-153) rozpoznali u powoda przebyty zabieg operacyjny usunięcia dysku na poziomie C5 do C7 ze stabilizacją bez cech mielopatii szyjnej. W ocenie biegłych okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego bez cech mielopatii szyjnej, niewielki niedowład pochodzenia centralnego oraz osłabienie siły mięśniowej kończyn górnych nie uzasadnia kalifikacji ubezpieczonego jako osoby niezdolnej do pracy. Nie negując możliwości odczuwania przez wnioskodawcę dolegliwości bólowych biegli wskazali, że aktualny stan zdrowia pozwala mu podjęcia pracy na ogólnym rynku pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy zwróciła tu uwagę, iż wnioskodawca może podjąć pracę we wcześniej wykonywanych zawodach. Jedynie ze względów prewencyjnych jako ograniczenie, biegła wskazała dźwiganie ciężarów, celem zapobiegania ewentualnym nawrotom dolegliwości. Jednocześnie biegli sądowi podkreślili, że stan przedmiotowy ubezpieczonego nie uległ progresji od chwili badania przez biegłych sądowych w 2010 roku.

Z opinią powyższą nie zgodził się ubezpieczony, który w piśmie procesowym z dnia 16 maja 2012 roku (k. 161-162) podniósł, że biegli zignorowali zanik mięśniowy oraz niesprawną lewą rękę, uznając ją jedynie za „śladowy słaby uścisk ręki”, w konsekwencji błędnie przyjmując iż rozpoznany stan zdrowia umożliwia mu podjęcie zatrudnienia zgodnego z jego kwalifikacjami.

W opinii uzupełniającej z dnia 21 grudnia 2012 roku biegli podtrzymali swoje twierdzenia. Odpowiadając na zarzuty wnioskodawcy, biegli wskazali, iż zaniki mięśniowe 0,5 cm nie są podstawą do otrzymania jakiejkolwiek niezdolności do pracy. W opinii biegłych, również słabszy uścisk ręki lewej umożliwia mu podjęcie zatrudnienia na stanowisku kierownika produkcji czy też kierowcy samochodu ciężarowego.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen.

Zakres czynności Sądu przy dokonywaniu oceny dowodu z opinii biegłych został scharakteryzowany przez orzecznictwo Sądu Najwyższego – choćby w wyroku z dnia 8 maja 2008 roku (sygn. akt I UK 356/07, Lex nr 490392), w którym zawarto konstatację, że jakkolwiek ocena częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny), to jednak ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku w związku z art. 278 § 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy dodał, że ocena, jakiej winien dokonać Sąd, ma charakter prawny, stanowiąc subsumcję stanu faktycznego do norm prawnych, i może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły.

Opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania przez biegłych z zakresu neurologii, ortopedii, neurochirurgii i medycyny pracy, wydane zostały przez biegłych sądowych - specjalistów posiadających wieloletnią praktyką zawodową, cieszących się dużym autorytetem, po uprzednio przeprowadzonym badaniu odwołującego się oraz analizie treści wcześniejszej dokumentacji lekarskiej dotyczącej ubezpieczonego ( w tym wyniku badania TK z dnia 11 marca 2011 rok). Opinie te są logiczne i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione.

Oceny powyższej nie mogą podważać li tylko subiektywne odczucia samego powoda, który poza polemiką z rozpoznaniem postawionym przez biegłych sądowych (dotyczącym zresztą nie tyle medycznego rozpoznania chorób, co postawionej diagnozy dotyczącej oceny stopnia niezdolności do pracy) nie przedstawił żadnych zarzutów co do ewentualnej wadliwości przeprowadzonych przez biegłych badań.

Przy tym podkreślić należy, że o ile powód uważa, że aktualnie stan jego zdrowia uległ pogorszeniu, może ponownie wystąpić do organu rentowego z nowym wnioskiem o przyznanie prawa do renty.

Istotny w sprawie jest również fakt, że opinie obu zespołów biegłych są tożsame. Żaden z lekarzy badających ubezpieczonego w toku postępowania, zarówno podczas rozpatrywania sprawy przez pierwszy, jak i drugi skład sądu I instancji, nie miał wątpliwości, że powód odzyskał zdolność do pracy ponieważ jego stan zdrowia uległ poprawie.

W ustnych opiniach uzupełniających ( k.202-207) biegli podkreślili, że operacja wykonana w 2003 miała na celu poprawę a nie pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego, co też nastąpiło po dłuższym okresie rehabilitacji..

Po operacji w 2003 roku i upłynięciu koniecznego okresu do rehabilitacji stan zdrowia ubezpieczonego uległ poprawie. Z dokumentacji medycznej wynika, że po 2007 roku nie występowały już objawy neurologiczne. W wyniku operacji, korzeń nerwowy został odbarczony i klinicznie nastąpiła poprawa manifestująca się brakiem deficytu funkcji układu nerwowego. Subiektywnie zgłaszane dolegliwości bólowe muszą znaleźć potwierdzenie w badaniu klinicznym. Przy braku takich objawów jak: asymetria odruchów, nieobecność odruchów, spadek napięcia mięśni, niedowład, u ubezpieczonego nie można stwierdzić organicznej przyczyny zgłaszanych dolegliwości. Również wyniki badań dodatkowych takich jak np. badanie KT musi znaleźć potwierdzenie w badaniu klinicznym.

W ocenie Sadu, po przeprowadzeniu analizy wszystkich zebranych w sprawie dowodów w postaci dokumentów i wydanych opinii, ubezpieczony może wykonywać wszystkie dotychczasowe czynności. Może być mechanikiem, kierowcą, monterem, pracownikiem gospodarczym, kierownikiem technicznym, kierownikiem zmiany czy szefem produkcji. W obecnym stanie zdrowia ubezpieczony może dźwigać jednorazowo i dorywczo ciężary do 25 kg przy uwzględnieniu zasad ergonomii, a stan jego zdrowia nie jest przeciwwskazaniem do wykonywania prac monotypowych i powtarzalnych.

Reasumując, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż ubezpieczony na dzień wydawania zaskarżonej decyzji nie był osobą niezdolną do wykonywania pracy. Tym samym, zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S., z przyczyn powyżej wskazanych, Sąd uznał za prawidłową i na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. odwołanie ubezpieczonego oddalił.