Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Aleksandra Mitros (spr.)
Sędziowie:	SSO Monika Miller-Młyńska SSR del. Wioletta Witkowska - Kowalczyk
Protokolant:	sekr.sądowy Renata Sekinda

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 roku w Szczecinie

sprawy z powództwa J. G.

przeciwko Starostwu Powiatowemu w M. i Powiatowi (...)

o przywrócenie do pracy, zasiłek chorobowy, sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji wniesionej przez powoda J. G.od wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu IX Zamiejscowego Wydziału Pracy z siedzibą w Choszcznie z dnia 6 maja 2013 roku sygn. akt IX P 22/13

I.  uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej roszczenia o zasiłek chorobowy i w tym zakresie znosi postępowanie w sprawie oraz przekazuje to roszczenie do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda J. G. na rzecz pozwanych Starostwa Powiatowego w M. oraz Powiatu (...) po 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt VI Pa 85/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 marca 2012 roku powód J. G.wystąpił przeciwko (...) – Powiatowi (...), żądając:

- przywrócenia do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku,

- potwierdzenia przez Sąd, że dotychczasowa umowa o pracę na czas określony z mocy prawa stała się umową bezterminową,

- zasądzenia na jego rzecz od pozwanej poniesionej kosztów procesu według norm przepisanych oraz zwrotu kosztów dojazdu na rozprawy samochodem osobowym.

W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśnił, że w dniu 1 marca 2012 roku odebrał od pozwanej list polecony, w którym – bez dodatkowego wyjaśnienia – znajdowało się świadectwo pracy, z którego wynikało jakoby powód był zatrudniony w (...) w M.na czas określony, czyli do dnia 28 lutego 2012 roku włącznie. Z faktu doręczenia tego świadectwa pracy wynika przy tym, że (...) Ośrodek (...)w M.uznał, że jakoby wiążąca strony umowa o pracę wygasła z upływem terminu na jaki została zawarta. Stanowisko takie jest zdaniem powoda nie do zaakceptowania, ponieważ w świetle obowiązujących przepisów (art. 13 ust. 1 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców z dnia 1 lipca 2009 roku), okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy , nie może przekraczać 24 miesięcy. W tej sytuacji J. G.wskazał, że skoro jego łączny okres zatrudnienia na podstawie dwóch kolejnych umów o pracę przekroczył ustawowy termin dokładnie 2 września 2011 roku, to z dniem tym dotychczasowa umowa o pracę na czas określony przekształciła się w umowę bezterminową.

W odpowiedzi na pozew pozwany M.Ośrodek (...)” w M.wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że J. G.zatrudniony był przez Zespół (...)w M.na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 1 września 2009 roku do dnia 28 lutego 2010 roku, a następnie na podstawie umowy na czas określony od dnia 1 marca 2010 roku do dnia 28 lutego 2012 roku, przy czym w trakcie obowiązywania drugiej z umów po stronie pracodawcy nastąpiła zmiana w trybie art. 23 ¹ k.p. O powyższej zmianie pracownik został powiadomiony w dniu 17 stycznia 2012 roku. Jednocześnie nie uległy zmianie żadne z warunków zatrudnienia powoda, w szczególności nie nastąpiła zmiana rodzaju łączącej strony umowy o pracę. Rozwiązanie Zespołu (...)w M.skutkowało jedynie zmianą podmiotową umowy o pracę, przy czym sama umowa o pracę z dnia 25 lutego 2010 roku na czas określony wygasła z dniem 28 lutego 2012 roku w związku z upływem okresu na jaki została zawarta. Jednocześnie strona pozwana wskazała, że powoływana przez powoda ustawa z dnia 1 lipca 2009 roku o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców ma zastosowanie dla przedsiębiorców, a zatem w sposób osobisty nie może być stosowana w przypadku jednostek organizacyjnych ((...) Ośrodek (...)w M.) jednostki samorządu terytorialnego jaką jest powiat (Powiat (...)).

W piśmie z dnia 21 maja 2012 roku, w którym jako pozwanego powód wskazał (...), J. G. podniósł, że według jego wiedzy (...) Ośrodek (...) w M., który udzielił odpowiedzi na pozew, nie jest prawnie umocowaną stroną w niniejszej sprawie. Powód stwierdził, że prawdopodobnie do sprawy należałoby wezwać Powiat M. jako organ założycielski zarówno Zespołu (...), jaki i (...).

W piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2012 roku powód wniósł o przypozwanie do sprawy Powiatu (...) jako prawnego przedstawiciela zlikwidowanego z dniem 31 stycznia 2012 roku Zespołu (...) w M.. Nadto, w piśmie tym powód w dalszym ciągu kwestionował przejęcie pracowników zlikwidowanego Zespołu przez (...). Podkreślił przede wszystkim, że pomimo wręczenia mu informacji o przejęciu przez nowego pracodawcę, cały czas wykonywał dotychczasowe obowiązki palacza-dozorcy na terenie całego Zespołu, a nie jednej z placówek. Poza tym nowa placówka powstała już po wręczeniu powodowi informacji o zmianie pracodawcy. Powód wskazał, że ponieważ z dniem 31 stycznia 2012 roku jego dotychczasowy zakład pracy został zlikwidowany, to od 1 lutego 2012 roku podjął pracę na podobnym stanowisku w nowo utworzonym M. Ośrodku (...) w M., jednak bez sporządzonej na piśmie umowy o pracę i bez aktualnego zakresu obowiązków, co oznacza, że zatrudnienia nastąpiło na czas nieokreślony.

Na rozprawie w dniu 28 czerwca 2012 roku powód rozszerzył powództwo, domagając się zapłaty za „chorobowe”. Sąd Rejonowy - postanowieniem - oddalił wniosek o przypozwanie Powiatu (...), stwierdzając że pracodawca jest prawidłowo reprezentowany w przedmiotowej sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 5 października 2012 roku powód sprecyzował powództwo wskazując, że wnosi o przywrócenie do pracy oraz o wypłacenie zaległego wynagrodzenia chorobowego, od daty ostatniej wypłaty do daty rozwiązania umowy z (...), co na dzień pisania pisma jeszcze nie nastąpiło Nadto, powód wniósł o zmianę strony pozwanej, poprzez wezwanie do sprawy w miejsce zlikwidowanego z dniem 31 grudnia 2012 roku (...) Powiatu (...).

Na rozprawie w dniu 15 października 2012 roku powód wskazał, że domaga się nie tyle wynagrodzenia chorobowego, co zasiłku chorobowego do dnia likwidacji (...). Nadto wskazał, że domaga się sprostowania świadectwa pracy poprzez wskazanie jako daty rozwiązania umowy daty rozwiązania Zespołu (...). Z oświadczeń powoda składanych przed Sądem w toku procesu wynika też, że według niego w świadectwie pracy powinno być wskazane, że był zatrudniony w (...) od 1 lutego 2012 roku do 31 lipca 2012 roku.

W toku procesu, z uwagi na likwidację pozwanego w sprawie (...) Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Powiat (...) (zgodnie z żądaniem powoda) oraz Starostwo Powiatowe w M., które zaprezentowały w sprawie takie samo stanowisko, jak poprzednio (...).

Wyrokiem z dnia 6 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Myśliborzu (sygn. akt IX P 22/13) oddalił powództwa (pkt I sentencji) oraz odstąpił od obciążania powoda J. G. kosztami procesu (pkt II sentencji).

Sąd Rejonowy ustalił, że J. G. od 1 września 2009 roku był zatrudniony w Zespole (...) w M. na stanowisku dozorcy-palacza. Umowa zawarta została na czas określony od dnia 1 września 2009 roku do dnia 28 lutego 2010 roku, a następnie na okres od dnia 1 marca 2010 roku do dnia 28 lutego 2012 roku.

Uchwałą nr (...)Rady Powiatu w M.z dnia 21 grudnia 2011 roku rozwiązano z dniem 31 stycznia 2012 roku Zespół (...)w M., wyodrębniając dwie samodzielne placówki: - Dom (...), - (...) Ośrodek (...).

Wyodrębnionym placówkom nadane zostały oddzielne statuty, a nadto przekazano im mienie rozwiązanego Zespołu (...) w M.. Jednocześnie wyodrębnione placówki przejęły należności i zobowiązania Zespołu (...) w M. objęte bilansem sporządzonym na dzień 31 stycznia 2012 roku.

W związku z rozwiązaniem Zespołu (...) w M. i przejęciem pracowników tego Zespołu przez (...) Ośrodek (...) w M., po stronie pracodawcy powoda nastąpiła zmiana w trybie art. 23 ¹ k.p., o której pracownik został poinformowany przez pracodawcę pismem z dnia 16 stycznia 2012 roku, doręczonym J. G. w dniu 17 stycznia 2012 roku. Zmiana po stronie pracodawcy nie skutkowała zmianą jakichkolwiek warunków pracy i płacy powoda.

Na okres po 28 lutego 2012 roku pracodawca nie przedłużył z powodem umowy o pracę, w związku z tym wystawił pracownikowi świadectwo pracy, w którym wykazał zatrudnienie powoda w (...) od dnia 1 września 2009 roku do dnia 28 lutego 2012 roku oraz fakt ustania stosunku pracy na skutek wygaśnięcia umowy.

(...) Ośrodek (...) w M. został zlikwidowany z dniem 31 lipca 2012 roku. Mienie i dokumentację (pracowniczą) zlikwidowanej placówki przejął Powiat (...).

Przechodząc do rozważań merytorycznych, Sąd Rejonowy wskazał, że przedstawiony powyżej stan faktyczny był sporny w całości. Jednocześnie w toku postępowania zmieniła się koncepcja samego powoda – i to nie tylko w zakresie dochodzonych roszczeń i ich adresatów – ale również co do okoliczności stanowiących element stanu faktycznego w sprawie. Tym samym, ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności na podstawie dokumentów pracowniczych powoda (angaży, świadectw pracy, zawiadomienia o przejęciu przez nowego pracodawcę) oraz statutów placówek i uchwał Rady Powiatu – których wiarygodności – w ocenie Sądu - żadna ze stron nie kwestionowała, a które jawią się jako rzetelne i sporządzone przez uprawnione do tego osoby – a nadto na podstawie korespondujących z tymi dowodami zeznań starosty A. M.. W ocenie Sądu I instancji, zeznania J. G. nie wniosły niczego do sprawy, albowiem nie wiedział on co ma przed Sądem powiedzieć i zrezygnował z możliwości wypowiedzenia się, pomimo że uprzednio składał do Sądu obszerne pisma procesowe (które jak się okazało, były sporządzane w jego imieniu przez inną osobę). Sąd Rejonowy wskazał, że skomplikowało to przebieg procesu, albowiem Sąd nie miał możliwości precyzyjnego ustalenia, jakie w niniejszej sprawie intencje i zapatrywania ma powód, a nie jego doradca, który w kolejnych pismach procesowych podpisywanych przez powoda wywodził coraz to nowe podstawy faktyczne dla roszczeń powoda, jak i modyfikował same roszczenia. W konsekwencji, skoro powód nie chciał skorzystać z pomocy fachowego pełnomocnika – pomimo, że pomoc takiego została przez Sąd zaproponowana z uwagi na nieporadność strony – a nadto, pomimo wielokrotnych pouczeń Sądu co do roszczeń wynikających z podawanych przez niego (głównie w pismach) okoliczności faktycznych, nie potrafił się przed Sądem oświadczyć co do swych intencji w sprawie (odwołując się do mało precyzyjnych pism w tym zakresie). Sąd I instancji przyjął następującą koncepcję roszczeń w tej sprawie i badał:

a) czy powód winien zostać przywrócony do pracy w M. Ośrodku (...) w M.,

- bądź to z uwagi na przekształcenie się pierwotnej umowy z Zespołem (...) zawartej na czas określony w umowę na czas nieokreślony, bądź to z uwagi na nowe zatrudnienie w M. Ośrodku (...) w M.,

b) czy powodowi powinno zostać wydane sprostowane świadectwo pracy:

- z zapisem, iż powód był zatrudniony w Zespole od 1 września 2009 roku do 31 stycznia 2012 roku, tj. jedynie do czasu rozwiązania Zespołu,

- z zapisem, że powód był zatrudniony w (...) od 1 lutego 2012 roku do czasu rozwiązania (...), tj. do 31 lipca 2012 roku,

c) czy powodowi należy się od (...), a obecnie od Starostwa Powiatowego w M. (odpowiadającego za zobowiązana finansowe zlikwidowanej jednostki na podstawie art. 12 ust. 4 pkt. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych, zgodnie z którym należności i zobowiązania zlikwidowanej jednostki budżetowej, tu: (...), przejmuje urząd odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego, w tym przypadku Starostwo Powiatowe w M.) zasiłek chorobowy.

Przechodząc do dalszych rozważań, Sąd Rejonowy wskazał, że po rozwiązaniu Zespołu (...) w M. J. G. kontynuował zatrudnienie w (...). Nie było to zatrudnienie w ramach nowej umowy o pracę, a w ramach przejęcia pracownika, do którego doszło w trybie art. 23 ¹ k.p. Na tle tego przepisu o przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę świadczy nie tyle treść samej umowy pomiędzy pracodawcą, a podmiotem przejmującym, co faktyczne dysponowanie przez przejmującego placówką zakładu pracy oraz korzystanie przez niego z pracy przejętych w trybie art. 23 ¹ k.p. pracowników. Art. 23 ¹ k.p. jest przepisem bezwzględnie obowiązującym. Powstanie stosunku pracy z nowym pracodawcą na poprzednich warunkach następuje nawet wtedy, gdy strona przekazująca zakład i przejmująca go umówiły się inaczej. Przekształcenie stosunku pracy po stronie podmiotowej następuje „automatycznie” w wyniku przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, niezależnie od tego czy i jakiego rodzaju decyzja (porozumienie) została podjęta, co do przekazania pracowników. Zdaniem Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie nie budzi natomiast wątpliwości, że Zespół (...) faktycznie przestał istnieć, a w jego miejsce powstał (...), który przy użyciu mienia rozwiązanej spółki i jego pracowników prowadził dalszą działalność oświatową, przy wykonywaniu której nadal zatrudniał powoda na stanowisku dozorcy-palacza. Tym samym, ostatnim pracodawcą powoda, który winien być wskazany w świadectwie pracy (i został wskazany prawidłowo) był (...) Ośrodek (...) w M...

Sąd Rejonowy wskazał również, że jednocześnie nie sposób uznać, aby na skutek przejęcia pomiędzy powodem, a (...) nawiązana została kolejna umowa o pracę. Pracownik został prawidłowo poinformowany o przejęciu, które zgodnie z pismem nastąpić miało (i nastąpiło) od 1 lutego 2012 roku (przy braku sprzeciwu powoda). Na skutek tego przejęcia nie zmieniły się także warunki umowy, a w szczególności czas jej trwania lub rodzaj umowy. Wbrew twierdzeniom powoda, umowa ta nie została również przekształcona w umowę na czas nieokreślony jeszcze przed przejęciem pracownika (z upływem 24 miesięcy od czasu zawarcia pierwszej umowy na czas określony pomiędzy powodem, a Zespołem (...), tj. z dniem 31 sierpnia 2011 roku). Powoływany przez powoda art. 13 ust. 1 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców z dnia 1 lipca 2009 roku nie znajduje bowiem zastosowania w razie zatrudnienia przez jednostkę organizacyjną (oświatową) Powiatu (...), nie prowadzącą działalności gospodarczej, albowiem sama ustawa dotyczy wyłącznie przedsiębiorców.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy stwierdził, że – jak prawidłowo wskazano w świadectwie pracy, którego sprostowania obecnie domaga się J. G. – zatrudnienie pracownika w (...) zakończyło się z upływem czasu, na jaki zawarta została umowa na czas określony łącząca J. G. i – po przejęciu pracowników Zespołu – (...), nie zaś w dniu 31 stycznia 2012 roku tj. z momentem rozwiązania Zespołu (...) (pracownik pracował dalej na zasadzie przejęcia), albo w dniu rozwiązania (...) w dniu 31 lipca 2012 roku (bowiem powód nie zawarł z (...) nowej umowy po dniu 28 lutego 2012 roku i nie kontynuował współpracy do czasu rozwiązania nowego pracodawcy).

Konkludując, Sąd I instancji stwierdził, że wobec ustania stosunku pracy z dniem 28 lutego 2012 roku J. G. nie ma także wobec (...) (a obecnie Starostwa Powiatowego w M.) jakichkolwiek roszczeń finansowych za okres następujący po tej dacie. Niezależnie od tego, że od 1 marca 2012 roku powód nie był już pracownikiem (...), to jeszcze nie wykazał, by poi tej dacie, a w ciągu 14 dni od daty zakończenia wystąpiła u niego ponowna niezdolność doi pracy uprawniająca go do zasiłku chorobowego i by zasiłku tego nie wypłacił mu ZUS.

W tym stanie rzeczy Sąd oddalił zatem wszystkie roszczenia powoda.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd I instancji odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu.

Od powyższego wyroku wniósł apelację powód J. G., zaskarżając ten wyrok w całości oraz zarzucając temu wyrokowi:

1) błędne ustalenie stanu faktycznego, m.in. poprzez bezkrytyczne przyjęcie twierdzeń pozwanej, która – zdaniem skarżącego – bezpodstawnie utrzymuje, że (...) Ośrodek (...) w M., który bezsprzecznie utworzony został i rozpoczął swoją działalność z dniem 1 lutego 2012 roku na podstawie uchwały Rady Powiatu w M. z dnia 25 stycznia 2012 roku, był następcą prawnym rozwiązanego z dniem 31 stycznia 2012 roku Zespołu (...) w M.,

2) błędne ustalenie, że został skutecznie przejęty jako pracownik Zespołu przez nowo utworzoną, rozpoczynającą swoją działalność od dnia 1 lutego 2012 roku placówkę, którą miał być (...) w M..

Mając na uwadze powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1) uznanie, że był zatrudniony od dnia 1 lutego 2012 roku włącznie na stanowisku palacz-dozorca na czas nieokreślony, bez pisemnej umowy o pracę w M. Ośrodku (...) w M., który został utworzony i rozpoczął swoją działalność z dniem 1 lutego 2012 roku na podstawie uchwały Rady Powiatu w M. z dnia 25 stycznia 2012 roku, a który nie przejął go w żaden sposób jako pracownika od byłego pracodawcy, tj. Zespołu (...) w M.,

2) nakazanie pozwanej:

- sprostowanie świadectwa pracy wydanego mu przez (...) w M. przez wpisanie, że był zatrudniony w tym Zakładzie od dnia 1 lutego do 31 lipca 2012 roku włącznie,

- wypłacenie kwoty 9.000 złotych z tytułu niewypłaconego mu zasiłku chorobowego za cały okres przebywania na półrocznym zwolnieniu lekarskim ()które trwało jeszcze do 31 lipca 2013 roku),

ewentualnie, z ostrożności procesowej

3) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji powód podniósł m.in., że nie było żadnej potrzeby nadawania wyodrębnionym z Zespołu placówkom „nowych” statutów, ponieważ zarówno przed połączeniem w Zespół, w trakcie jego funkcjonowania, jak i po dniu 21 grudnia 2011 roku takie statuty miały. Wyodrębnionym z Zespoły placówkom nigdy nie zostały nadane żadne nowe statuty. Statuty te nadano natomiast nowoutworzonym na podstawie dwóch odrębnych uchwał Rady Powiatu w M.z dnia 25 stycznia 2012 roku placówkom, tj. odpowiednio M. Ośrodkowi (...)w M.oraz Domowi (...)w M.. Uchwały te nie zostały nigdy uchylone i są nadal wiążące. Rada Powiatu w M.nie mogła nadać statutów już istniejącym placówkom, ponieważ możliwość skorzystania przez nią z art. 58 i 59 ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty skutecznie wyłączał art. 62 ust. 5 tej ustawy, mający zastosowanie zwłaszcza wobec placówek wyodrębnionych z jakiegokolwiek zespołu. Zdaniem skarżącego Rada Powiatu w M.chcąc wbrew przepisom nadać statuty już istniejącym placówkom oświatowo-wychowawczym , zwłaszcza wydając akty o ich utworzeniu, jakoby niechcący utworzyła w Powiecie (...)jeszcze dwie placówki o tych samych nazwach. Działające od dnia 1 lutego 2012 roku „nowe” placówki w żaden sposób, zwłaszcza zgodny z prawem, nie mogły zastąpić już istniejących od bardzo wielu lat w M., wyodrębnionych z dniem 21 grudnia 2011 roku stosowną uchwałą Rady Powiatu w M.z Zespołu i działających już samodzielnie placówek oświatowo-wychowawczych.

W dalszej części uzasadnienia apelacji powód wskazał, że od chwili połączenia tych placówek w Zespół, tj. od dnia 1 września, tych statutów w połączonych placówkach nie stosowano. W żadnej z tych placówek nie funkcjonował też dyrektor (bądź jakiś kierownik), rady pedagogiczne, rady rodziców, rady wychowanków. Stan ten utrzymywał się również po odzyskaniu samodzielności organizacyjnej tych placówek z dniem 21 grudnia 2011 roku po przyjęciu przez Radę Powiatu w M. uchwały o rozwiązaniu dotychczasowego, łączącego do tej daty te placówki Zespołu. Po dniu 21 grudnia 2011 roku nikt nigdy nie przekazał wyodrębnionym placówkom mienia rozwiązanego Zespołu. Pozwana nie przedstawiła Sądowi I instancji dowodów w tej sprawie w postaci protokołów zdawczo-odbiorczych. Nie ma także żadnych protokołów zdawczo-odbiorczych, które potwierdziłyby formalne przejęcie przez wyodrębnione placówki jakichkolwiek należności i zobowiązań w.w. Zespołu oraz dokumentów i pracowników.

W ocenie skarżącego, przesłuchany w sprawie A. M.(starosta (...)), nie może być świadkiem w pełni wiarygodnym, albowiem nie miał wiedzy, czy nastąpiła jakaś miana w jego warunkach pracy, czy pracował w jakiejś wydzielonej części Zespołu w okresie do 31 stycznia 2012 roku włącznie. Ponadto, powód wskazał, że w swoich pismach procesowych wnosił o przesłuchanie jego kolegów palaczy-dozorców, z którymi pracował w Zespole. Sąd Rejonowy przyjął natomiast zeznania zupełnie niewiarygodnego świadka, zamiast wezwać i przesłuchać K. A.i Z. B., którzy pracowali na tym samym co on stanowisku pracy. Świadkowie ci potwierdziliby, że jego warunki pracy przed i po 31 stycznia 2012 roku uległy radykalnej zmianie. Jego nowy pracodawca w nowym zakładzie pracy nie mógł przedłużyć z nim na okres po 28 lutego 2012 roku żadnej umowy o pracę, bo żadnej takiej umowy, zwłaszcza na piśmie, z nim nie zawarł. Powód zaznaczył również, że (...)nie był prostym następcą prawnym rozwiązanego Zespołu, choćby z uwagi na to, że Zespół ten tworzyły dwie odrębne, różniące się znacznie od siebie placówki oświatowo-wychowawcze. Ponieważ duża część pracowników (w tym on), była pracownikami całego Zespołu, a nie jakiejś jego części, należało tych pracowników przed przekazaniem do innego pracodawcy podzielić i przydzielić do cały czas istniejących i działających, a od 21 grudnia 2011 roku samodzielnych, zlokalizowanych w innych obiektach i skoncentrowanych na innych celach i zadaniach, placówek oświatowo-wychowawczych (...)i Dom (...).

Mając na uwadze powyższe powód stwierdził, że jego żądanie wydania mu sprostowanego świadectwa pracy zawierającego wpis, że w (...) był zatrudniony od 1 lutego 2012 roku do dnia likwidacji, jest w pełni uzasadnione, tym bardziej że podpisany pod tym świadectwem K. R. nigdy nie dyrektorem (...). Dodał, że za w pełni uzasadnione uważa także jego żądanie wypłaty przez pozwaną kwoty 9.000 złotych, jako rekompensaty za utracony zasiłek chorobowy. Pozwana nigdy nie zaprzeczała, że faktycznie pół roku chorował, dlatego też jako fakt przyznany w sprawie przez pozwaną nie dokumentował go stosownymi dowodami. We wszystkich swoich pismach procesowych, których treść uparcie na każdej rozprawie przed Sądem potwierdzał i podtrzymywał, kwestionował rzetelność i znaczenie przedstawianych przez pozwaną argumentów i dokumentów.

Do apelacji powód załączył kserokopię str. 1 i 3 odpowiedzi Rady Powiatu w M.z dnia 16 listopada 2012 roku na skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, wydruk z Biuletynu Informacji Publicznej uchwały nr (...)Rady Powiatu w M.z 21 grudnia 2011 roku, uchwały nr (...)z dnia 25 stycznia 2012 roku oraz uchwały Nr (...)z dnia 25 stycznia 2012 roku, a także kserokopię pisma (...)Urzędu Wojewódzkiego w S.do Rady Powiatu w M.z 30 maja 2012 roku.

W odpowiedzi na apelację powoda pozwani Starostwo Powiatowe w M. oraz Powiat (...) wnieśli o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie pozwanych ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny odpowiada rzeczywistemu stanowi sprawy. Wskazali również, że nawet, gdyby nie było koniecznym nadawanie statutów wyodrębnionym z zespołu jednostkom organizacyjnym powiatu, za całkowicie bezpodstawne uznać należy stanowisko powoda, że stanowiły one podstawę utworzenia dwóch nowych jednostek o tych samych nazwach. Żadna z uchwał w sprawie nadania statutów nie zawiera słów o „utworzeniu” jednostek, a jedynie nadaniu statutu jednostkom o nazwach tożsamych. W ocenie pozwanych procedura likwidacyjna wobec (...)mogła zostać przeprowadzona dopiero po wyodrębnieniu placówki z Zespołu. Pismo informujące powoda o zmianie pracodawcy w trybie art. 23 ¹ k.p. wskazało jednoznacznie, jaki podmiot od dnia 1 lutego 2012 roku jest pracodawcą powoda. Nieuzasadnione są zatem jakiekolwiek wątpliwości powoda oraz twierdzenia o nieprawdziwości powyższego, w tym w szczególności stwierdzenia o powstaniu nowych podmiotów, braku skutku przejścia powoda jako pracownika do innego pracodawcy, niewygaśnięciu stosunku pracy i inne. Kończąc pozwani dodali, że postępowanie ze skargi powoda na uchwałę nr (...)Rady Powiatu w M.z dnia 25 kwietnia 2012 roku w sprawie likwidacji M. Ośrodka (...)w M., toczące się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Szczecinie zakończyło się w dniu 11 lipca 2013 roku wyrokiem oddalającym skargę.

W kolejnych pismach procesowych złożonych w toku postępowania odwoławczego powód zmodyfikował częściowo swe wnioski odwoławcze, wnosząc o stwierdzenie przez Sąd Okręgowy nieważności postępowania pierwszoinstancyjnego, uchylenie zaskarżonego wyroku, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie powód wskazał, że z dniem 1 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy w Choszcznie przestał istnieć, a wszyscy sędziowie tego Sądu zostali wbrew własnej woli i zgłaszanym protestom przeciw likwidacji Sądu Rejonowego w Choszcznie, przeniesieni do Sądu Rejonowego w Myśliborzu. Z tych względów, powołując się na treść uchwały SN z dnia 17 lipca 2013 roku skarżący stwierdził, że Sąd I instancji, który wydał zaskarżony przez niego w apelacji wyrok, nie był uprawniony do orzekania w tej sprawie.

Powód załączył również do akt sprawy następujące, kolejne dokumenty: załącznik Nr (...)do uchwały Nr (...)Rady Powiatu w M.z dnia 25 stycznia 2012 roku – Akt Założycielski M. Ośrodka (...)w M., kserokopię pisma Starostwa Powiatowego w M.z 14 sierpnia 2013 roku, protokołu zdawczo-odbiorczego przekazania dokumentów dotyczących działalności (...)z 31 grudnia 2012 roku, a także załączników nr (...)i (...) do tego protokołu (przekazanie książeczek zdrowia (...)i akt osobowych (...)), artykuł prasowych z „PIK-Myśli bez Cenzury” Nr 3/18 pt. „Fałszywe papiery?!” oraz kserokopie zwolnień lekarskich.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się w zasadniczej części nieuzasadniona. Jedynie w zakresie roszczenia o zasiłek chorobowy Sąd Okręgowy stwierdził naruszenie przepisów postepowania skutkujące uchyleniem wyroku w tej części, zniesieniem postępowania w tym zakresie w sprawie i przekazanie tego roszczenia do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S..

Sąd Rejonowy, rozpoznając roszczenia powoda o przywrócenie do pracy w M. Ośrodku (...) w M. oraz o sprostowanie świadectwa pracy, zgromadził niezbędny dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy w tym zakresie materiał dowodowy oraz w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się naruszenia przepisów postępowania, które mogłoby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Zgromadzony w ten sposób materiał dowodowy Sąd poddał następnie zgodnej z wyrażoną w art. 233 § 1 zasadą swobodnej oceny dowodów ocenie, wyprowadzając trafne wnioski w zakresie objętym osądem oraz poczynił prawidłowe, tj. zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, ustalenia faktyczne. Brak było także podstaw do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego. W konsekwencji, apelację powoda i zawarte w niej w tym zakresie wnioski odwoławcze należało w tym zakresie oddalić.

Przechodząc do merytorycznych rozważań w przedmiocie zasadności zarzutów i argumentacji apelacji powoda, w pierwszej kolejności odnieść się należy do podniesionego przez niego w pismach procesowych z 31 października 2013 roku i z 6 listopada 2013 roku zarzutu nieważności postępowania, a to ze względu na jego wagę oraz skutki dla całego postępowania – w razie stwierdzenia jego zasadności – niweczące w istocie potrzebę poddania merytorycznej ocenie pozostałych zawartych w niej zarzutów, okoliczności i argumentów. Z treści przywołanych powyżej pism procesowych powoda wynika, że nieważności postępowania upatruje on w sprzeczności składu orzekającego z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt. 4 k.p.c., a to z tego względu, że z dniem 1 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy w Choszcznie przestał istnieć, a wszyscy sędziowie tego Sądu, w tym - zdaniem skarżącego - również Sędzia, który orzekał w niniejszej sprawie w I instancji - zostali wbrew własnej woli i zgłaszanym protestom przeciw likwidacji Sądu Rejonowego w Choszcznie, przeniesieni do Sądu Rejonowego w Myśliborzu. Skarżący, uzasadniając swoje stanowisko w tym przedmiocie, powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z 17 lipca 2013 roku (III CZP 46/13, LEX nr 1350216), w której Sąd Najwyższy zajmował się kwestią przeniesienia na inne miejsce służbowe około 500 sędziów, z których około 300 złożyło odwołania od decyzji w tym przedmiocie do Sądu Najwyższego, w związku ze zniesieniem z dniem 1 stycznia 2013 roku – na podstawie rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2012 roku w sprawie zniesienia niektórych sądów rejonowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1121) i z dnia 25 października 2012 roku w sprawie ustalenia siedzib i obszarów właściwości sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1223) – 79 sądów rejonowych. Wskazać należy, że – jak słusznie zauważa skarżący – Sąd Rejonowy w Choszcznie był jednym z Sądów Rejonowych w obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Szczecinie, które zostały zniesione na mocy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 października 2012 roku w sprawie zniesienia niektórych sądów rejonowych. Obszar właściwości miejscowej tego Sądu objęty został zaś obszarem właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Myśliborzu, do którego – na mocy decyzji wydanych na podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 427) – przeniesieni zostali sędziowie Sądu Rejonowego w Choszcznie z uprzedniego miejsca służbowego. Podkreślenia tutaj jednakże wymaga, że sam fakt przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe, nawet bez zgody sędziego, w związku ze zniesieniem danego sądu lub wydziału, jest w świetle art. 75 § 2 pkt. 1 w.w. ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych prawnie dopuszczalny i jeśli tylko decyzja Ministra Sprawiedliwości o przeniesieniu sędziego została podjęta we właściwym trybie i przez uprawniony podmiot, to staje się skuteczna z chwilą jej doręczenia (takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w w.w. uchwale z 17 lipca 2013 roku). W konsekwencji, przeniesienie sędziego nie może zatem być co do zasady podstawą do stwierdzenia nieważności postępowania o jakiej mowa w art. 379 pkt. 4 k.p.c. Istota zagadnienia w przedmiotowej sprawie sprowadzała się natomiast do kwestii, że decyzje o przeniesieniu sędziów likwidowanych sądów na mocy wymienionych wyżej rozporządzeń, w tym decyzja o przeniesieniu sędziego Sądu Rejonowego który orzekał w niniejszej sprawie w I instancji z miejsca służbowego w Sądzie Rejonowym w Choszcznie na miejsce służbowe w Sądzie Rejonowym w Myśliborzu, podjęte zostały w sposób wadliwy, albowiem nie zostały podpisane przez Ministra Sprawiedliwości, lecz przez sekretarzy stanu bądź podsekretarzy stanu. Kwestia ta wywołała wątpliwości w orzecznictwie została jednak rozstrzygnięta w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2014 roku (BSA- 4110-4/13), w myśl której w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.) Minister Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu. Jednocześnie Sąd Najwyższy postanowił, że wykładnia dokonana w tej uchwale wiąże od chwili jej podjęcia, co – wnioskując a contrario – oznacza że Sąd Najwyższy pomimo wadliwości decyzji wydanych przed tą datą, doszedł do przekonania, że pozostaną one prawnie skuteczne. Stanowisko takie podziela Sąd Okręgowy uznając, że przemawiają za tym takie wartości konstytucyjne, jak obywatelskie poczucie ciągłości, pewności i stabilności wymiaru sprawiedliwości, zaufanie obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także zaufanie do wymiaru sprawiedliwości. Mając na uwadze przedstawiona argumentację, brak było zatem podstaw do stwierdzenia, aby skład sądu w niniejszej sprawie był sprzeczny z przepisami prawa, a w związku z tym aby postępowanie było dotknięte nieważnością o której stanowi art. 379 pkt. 4 k.p.c.

Odnosząc się w dalszej kolejności do pozostałych podniesionych przez powoda zarzutów i argumentów wskazać należy, że dla oceny, czy w danym konkretnym przypadku doszło do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę w rozumieniu art. 23 ¹ § k.p., bez znaczenia pozostaje fakt, czy ów inny, „nowy” pracodawca o jakim mowa w tym przepisie, jest podmiotem, jednostką organizacyjną od dawna istniejącą, czy też dopiero nowo utworzoną, rozpoczynającą swą działalność dopiero po likwidacji „starego” zakładu pracy pracownika. Nie ma także dla tej oceny znaczenia fakt czy doszło do formalnego przekazania mienia i dokumentacji „nowemu” pracodawcy, a zwłaszcza czy podpisane zostały wszystkie protokoły zdawczo-odbiorcze lub też dopełnione zostały wszystkie inne niezbędne formalności w tym zakresie. Dla oceny, czy w danym przypadku doszło do przejścia zakładu pracy bądź jego części na nowego pracodawcę, istotne znaczenie ma natomiast przede wszystkim to, czy nowy pracodawca rzeczywiście przejął decydujące o funkcjonowaniu tegoż zakładu bądź jego części składniki niematerialne lub materialne i w jakim zakresie. Nie decydują bowiem tutaj kwestie własnościowe, a faktyczne przejęcie i dysponowanie składnikami materialnymi na potrzeby prowadzonej działalności, niezależnie od rodzaju czynności prawnej, na podstawie której nastąpiło przejście części zakładu pracy w faktyczne władanie (por. np. wyrok SN z 13.01.2011 r., III PK 30/10, LEX nr 786813; wyrok SN z 20.10.2009 r., I PK 96/09, OSNP 2011/7-8/103 wyrok SN z 18.02.2010 r., III UK 75/09, LEX nr 585849). Oczywistym jest przy tym, że w zależności od przedmiotu działalności, warunków i sposobu jej realizacji, waga i znaczenie owych składników jest zazwyczaj różna w poszczególnych zakładach. Dlatego też powyższej oceny dokonywać należy zawsze ad casum, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności danego przypadku. Co się natomiast tyczy samych protokołów zdawczo-odbiorczych, czy innych dokumentów potwierdzających fakt przejścia mienia lub dokumentów na „nowego” pracodawcę, to ich znaczenie wyraża się przede wszystkim jedynie w sferze dowodowej. W niniejszej sprawie, zważywszy na charakter i specyfikę działalności placówek oświatowo-wychowawczych, jaką był zarówno Zespół (...)w M., jak i (...) Ośrodek (...)w M., równie istotne znaczenie miało przekazanie tak składników materialnych, jak i niematerialnych. W ocenie Sądu Okręgowego, analiza i ocena zgromadzonego w sprawie materiału procesowego i wynikających z niego okoliczności, nie pozostawia wątpliwości, że z dniem 1 lutego 2012 roku doszło do przejścia dotychczasowego, funkcjonującego do 31 stycznia 2012 roku zakładu pracy Zespołu (...)w M.na nowego pracodawcę, czyli (...) Ośrodek (...)w M.. Słusznie zwraca przy tym uwagę skarżący, że nie było to proste przejęcie, albowiem w ramach Zespołu (...)w M.działały dwie jednostki, czyli (...) Ośrodek (...)w M.oraz Dom (...)w M.. Stąd też w zasadzie można tutaj mówić o przejściu części zakładu pracy na (...) Ośrodek (...)w M.. W świetle całokształtu okoliczności sprawy bezspornym było, że J. G.do dnia 31 stycznia 2012 roku świadczył pracę na rzecz Zespołu (...)w M.. Zdaniem Sądu Okręgowego nie budził również wątpliwości fakt, że od dnia 1 lutego 2012 roku powód wykonywał nadal tę samą pracę i w tym samym zakładzie pracy, lecz na rzecz innego już pracodawcy. W szczególności, zwrócić należy uwagę na fakt, że zgromadzony w toku postępowania pierwszoinstancyjnego materiał dokumentarny w powiązaniu z materiałem dowodowym ze źródeł osobowych, przede wszystkim zaś z zeznaniami A. M., które w przeciwieństwie do zeznań powoda były logiczne, konkretne i korespondowały z dowodami w postaci dokumentów, jednoznacznie wskazuje, że nie zmieniło się miejsce świadczenia pracy powoda, pracodawca zaś kontynuował tę samą działalność, która odpowiadała zakresowi działalności wchodzącego wcześniej w skład Zespołu (...)w M. M. Ośrodka (...)w M., w oparciu o tę samą bazę majątkową i dydaktyczną. Z punktu widzenia zastosowania unormowanej w art. 23 ¹ § 1 k.p. konstrukcji przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, czy – jak już to zostało wspomniane – (...) Ośrodek (...)w M., na rzecz którego powód świadczył pracę po dniu 31 stycznia 2012 roku, był w istocie tym samym podmiotem, który wchodził wcześniej w skład Zespołu (...)w M., czy też inną, nowo utworzoną placówką o tożsamej nazwie. Istotne jest natomiast to, że podmiot ten kontynuował tą samą część działalności, która wcześniej była objęta zakresem działalności Zespołu (...)w M., z faktycznym wykorzystaniem tych samych składników materialnych i niematerialnych, a zwłaszcza budynku (budynków), w którym była prowadzona działalność, pozostałej bazy majątkowej oraz kadry dydaktycznej. Żadna ze stron niniejszego postępowania nie wskazywała, aby składniki te nie zostały przejęte przez podmiot, który zatrudniał J. G.po dniu 31 stycznia 2012 roku. Okoliczność ta nie wynika także z żadnego z przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że nie ma racji skarżący twierdząc jakoby Rada Powiatu w M., podejmując uchwały w dniu 25 stycznia 2012 roku w sprawie aktów założycielskich i nadania statutów placówkom oświatowym M. Ośrodkowi (...)w M.oraz Domowi (...) w M., w istocie utworzyła dwie nowe placówki, pomiędzy którymi brak jest następstwa prawnego z poprzednio rozwiązanym Zespołem (...)w M.oraz że został on zatrudniony z dniem 1 lutego 2012 roku w nowo utworzonym M. Ośrodku (...)w M.na podstawie „nowej” umowy o pracę na czas nieokreślony, która nie została spisana w formie pisemnej, a nie że był zatrudniony w dalszym ciągu na podstawie tej samej umowy o pracę w wyodrębnionej z wymienionego wyżej Zespołu placówce, która również nosiła nazwę (...) Ośrodek (...)w M.. Sąd Okręgowy podziela stanowisko powoda tylko o tyle, że w świetle art. 62 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.), który stanowi że „ organ prowadzący zespół szkół lub placówek albo szkół i placówek może wyłączyć z zespołu niektóre szkoły lub placówki, włączyć do zespołu inne szkoły lub placówki, a także może rozwiązać zespół. W wypadku wyłączenia szkół lub placówek z zespołu oraz rozwiązania przepisów art. 58 i 59 nie stosuje się” (te ostatnie przepisy mówią o zakładaniu szkół lub placówek publicznych na podstawie aktu założycielskiego oraz nadaniu pierwszego statutu), podpisanie aktów założycielskich oraz nadanie statutów wyżej wymienionym placówkom było niewątpliwie nieprawidłowe i zbyteczne, na co zresztą słusznie zwrócił uwagę Radzie Powiatu w M.Urząd Wojewódzki w piśmie z dnia 30 maja 2012 roku, argumentując m.in. że „ wyodrębnienie szkoły (placówki publicznej) z zespołu, w szczególności w efekcie jego rozwiązania, nie może być utożsamiane z utworzeniem nowej szkoły, a oznacza jedynie odzyskanie organizacyjnej samodzielności. Nie jest wobec tego uzasadniona taka interpretacja w.w. regulacji, w konsekwencji której rada powiatu byłaby uprawniona do podpisywania aktu założycielskiego wyodrębnionej z zespołu placówki nadawania jej statutu”. Fakt podjęcia przez Radę Powiatu powyższych uchwał z 25 stycznia 2012 roku w sprawie aktów założycielskich i nadania statutów placówkom oświatowym M. Ośrodkowi (...)w M.oraz Domowi (...) w M., pomimo braku podstaw prawnych do nadania tychże aktów już istniejącym placówkom, wyodrębnionym z zespołu placówek, nie oznacza jeszcze w świetle całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy utworzenia całkowicie dwóch „nowych” placówek. Za takim wnioskiem przemawia chociażby fakt, na który słusznie zwracają uwagę pozwani w odpowiedzi na apelację, że żadna z tych uchwał nie zawiera słów o „utworzeniu” jednostek. Obie mówią natomiast jedynie o podpisaniu aktu założycielskiego i nadaniu statutu. Niewątpliwie, twierdzeniom skarżącego, jakoby powoływały one do życia dwie zupełnie nowe jednostki, oprócz przedstawionych już dotychczas okoliczności i argumentów, przeczy już chociażby sam fakt, że Rada Powiatu w M.podejmując powyższe uchwały posłużyła się dokładnie takimi samymi nazwami placówek, jakie funkcjonowały w ramach Zespołu (...)w M.. Nie sposób tutaj także nie wspomnieć, że podjęta przez Radę Powiatu w M.w dniu 21 grudnia 2011 roku uchwała w sprawie rozwiązania Zespołu (...)w M.i wyodrębnienia z niej samodzielnych placówek, tj. (...) (...) przy ulicy (...)w M.oraz M. Ośrodka (...)przy ulicy (...)w M., zawierała również punkt mówiący o nadaniu tym placówkom statutów odrębnymi uchwałami w terminie do dnia 31 stycznia 2012 roku, co w powiązaniu z przedstawioną już wcześniej argumentacją nie pozostawia wątpliwości, że wymienione wyżej uchwały z 25 stycznia 2012 roku nie kreowały nowych jednostek, lecz nadawały statuty tym, wyodrębnionym z Zespołu (...)w M.. Ponadto, uchwała Rady Powiatu w M.z 21 grudnia 2011 roku stanowiła w § 3 o przekazaniu mienia rozwiązanego Zespołu na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego wyodrębnionym placówkom, a także o przejęciu przez te placówki należności i zobowiązań w.w. Zespołu, objętych bilansem sporządzonym na dzień 31 stycznia 2012 roku. W aktach sprawy znajdują się zaś dokumenty w postaci protokołu zdawczo-odbiorczego przekazania dokumentów dotyczących działalności (...)z 31 stycznia 2012 roku oraz stanowiącego do niego załącznika o przekazaniu akt osobowych, które w powiązaniu z pozostałym materiałem dokumentarnym, przede wszystkim w postaci Statutów w.w placówek oraz uchwał Rady Powiatu M.jednoznacznie wskazują, że doszło do przekazania wyodrębnionemu z w.w. Zespołu (...)w M.oraz Domowi (...) w M.mienia oraz dokumentacji w.w. Zespołu tak w sensie formalnym, jak i faktycznie. Abstrahując w tym miejscu od wcześniejszych rozważań dotyczących znaczenia przejęcia na gruncie art. 23 ¹ § k.p. składników materialnych i niematerialnym przede wszystkim w sensie faktycznym, a nie prawnym, dodać tutaj należy że fakt iż K. R.powierzono pełnienie obowiązków dyrektora M. Ośrodka (...)w M.dopiero z dniem 1 lutego 2012 roku, w żadnym razie nie sprzeciwiał się skuteczności przejęcia dokumentacji oraz mienia w.w. Zespołu już z dniem 31 stycznia 2012 roku, a to z tego względu że przejęcia tego dokonywała komisja, nie zaś sam p.o. dyrektora M. Ośrodku (...)w M., a ponadto kompetencja K. R.do działania w tym zakresie wynikała z faktu podjęcia przez Starostę już 31 stycznia 2012 roku decyzji o powierzeniu mu pełnienia obowiązków dyrektora, a także wynikających z tego faktu przyznanych mu kompetencji, które rozciągały się także na czynności związane z przejęciem składników mienia rozwiązanego w.w. Zespołu.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione dotychczas okoliczności i argumenty, w pełni zgodzić się należy zatem z Sądem Rejonowym, że Zespół (...) faktycznie przestał istnieć, a w jego miejsce powstał (...), który przy użyciu mienia rozwiązanej placówki i jego pracowników, prowadził dalszą działalność oświatową, przy wykonywaniu której nadal zatrudniał powoda na stanowisku dozorcy – palacza. Zupełnie przy tym niezrozumiałe są zarzuty powoda, jakoby Sąd I instancji zdał się wyłącznie na jednostronne wysłuchanie argumentów osób „podobno kompetentnych i wiarygodnych” będących urzędnikami, natomiast on nie miał żadnych szans by z nimi „dyskutować”. Z treści protokołów rozpraw oraz uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że Sąd I instancji dostrzegł, iż pisma procesowe które składał powód w trakcie postępowania nie były przez niego pisane. Zwrócił uwagę na fakt, że przesłuchiwany na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2013 roku J. G. nie chciał zeznawać i nie wiedział co ma powiedzieć. W związku z powyższym Sąd, już na pierwszej rozprawie w dniu 28 czerwca 2012 roku, zaproponował powodowi z uwagi na jego nieporadność, skorzystanie z pomocy fachowego pełnomocnik, udzielając mu w tym zakresie stosownego pouczenia. Pomimo tego powód w piśmie procesowym z 4 lipca 2012 roku jednoznacznie stwierdził, że nie widzi potrzeby, aby był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika. Nie wyraził również woli skorzystania z tej możliwości w toku dalszego postępowania. Z tych względów Sąd Okręgowy uznał podnoszone przez powoda na obecnym etapie postępowania zarzuty dotyczące sposobu procedowania przez Sąd I instancji za całkowicie bezzasadne.

Brak było także podstaw do uwzględnienia zarzutów skarżącego dotyczących pominięcia przez Sąd I instancji jego wniosków o przeprowadzenie dowodów z zeznań jego kolegów palaczy – dozorców K. A. i Z. B. na okoliczność zmiany jego warunków pracy przed i po 31 stycznia 2012 roku. Przede wszystkim ani z pism procesowych J. G. ani z protokołów rozpraw nie wynika, aby faktycznie takie wnioski dowodowe powód zgłaszał, nadto powód nie skonkretyzował nigdy, jakie to warunki jego pracy (poza oczywiście samym charakterem umowy i czasem, na który została ona zawarta) uległy zmianie oraz jakie jest ich znaczenie w kontekście zgłoszonych przez niego roszczeń o przywrócenie do pracy, sprostowanie świadectwa pracy i przyznanie zasiłku chorobowego. Zgromadzony dotychczas materiał dowodowy, przede wszystkim w postaci dokumentów, był natomiast w swej wymowie jednoznaczny i nie pozostawiał wątpliwości co do tego, iż powód po dniu 31 stycznia 2012 roku kontynuował tę samą umowę o pracę na czas określony, zawartą z Zespołem (...) w M.. W konsekwencji Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko Sądu Rejonowego, iż na skutek przejęcia zakładu pracy przez (...) Ośrodek (...) w M. nie zmieniły się warunki umowy o pracę J. G., a w szczególności jej rodzaj i czas trwania. Tym samym, zgodzić się należało również z Sądem Rejonowym, że zatrudnienie powoda w (...) zakończyło się z upływem okresu, na jaki jego umowa o pracę - podpisana jeszcze w okresie funkcjonowania w.w. Zespołu - została zawarta, tj. z końcem lutego 2012 roku, a skoro tak, to powodowi nie przysługiwały jakiekolwiek roszczenia, także wobec (...), za okres następujący po tej dacie. Wobec definitywnego wygaśnięcia umowy o pracę z upływem okresu na jaki została zawarta, z oczywistych względów, nie mogło zostać uwzględnione roszczenie powoda o przywrócenie do pracy w M. Ośrodku (...) w M.. Z tego samego względu nie mogło zostać także uwzględnione roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy, poprzez wpisanie w nim, że powód był zatrudniony w (...) od 1 lutego 2012 roku do czasu rozwiązania (...), czyli do 31 lipca 2012 roku. Brak było również podstaw do sprostowania świadectwa pracy J. G. z zapisem, że był on zatrudniony w Zespole (...) w M. od 1 września 2009 roku do 31 stycznia 2012 roku, tj. jedynie do czasu rozwiązania Zespołu. Wcześniejsze rozważania dowiodły bowiem ponad wszelką wątpliwość, że powód był zatrudniony w wymienionym wyżej Zespole do końca stycznia 2012 roku, a od 1 lutego 2012 roku przeszedł na zasadzie art. 23 ¹ § 1 k.p. do nowego pracodawcy, czyli (...), u którego pracował tylko miesiąc, bo do końca lutego 2012 roku i który był jego ostatnim pracodawcą. Jak słusznie natomiast zauważa Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w świadectwie pracy powinien być wskazany ostatni pracodawca i taki też w przypadku powoda został w jego świadectwie pracy wskazany, tj. (...) Ośrodek (...) w M..

Stosownie do treści art. 381 k.p.c., który stanowi, że sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później, Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej w dniu 14 lutego 2014 roku pominął dowody złożone przez powoda w toku postępowania odwoławczego wraz z pismem z 12 lutego 2014 roku, uznając je za spóźnione. Powód nie uprawdopodobnił bowiem w żaden sposób, aby nie mógł tychże dowodów powołać w toku postępowania pierwszoinstancyjnego bądź też aby potrzeba powołania się na nie powstała dopiero później. Odnosząc się do pozostałych dowodów załączonych przez powoda do apelacji oraz pozostałych jego pism procesowych składanych na etapie postępowania odwoławczego, to zauważyć należy, że w większości zostały one już wcześniej złożone w postępowaniu przed Sądem Rejonowym oraz dopuszczone przez ten Sąd jako dowody w sprawie. W pozostałej części są to natomiast dowody, które w ocenie Sądu Okręgowego nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy lub też wynikające z nich okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione przy pomocy innych dowodów. Stąd też również podlegały one pominięciu na zasadzie art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

Tak argumentując, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił zatem apelację powoda w części, w jakiej powód skarżył wyrok Sądu I instancji w zakresie oddalającym jego powództwo o przywrócenie do pracy i sprostowanie świadectwa pracy.

Odnosząc się natomiast do roszczenia powoda o zasiłek chorobowy, zauważyć należy, że Sąd Rejonowy orzekając merytorycznie w tym przedmiocie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania skutkującego stwierdzeniem nieważności postępowania, a to z uwago na niedopuszczalność drogi sądowej (art. 379 pkt. 1 k.p.c.). Jak trafnie zauważa się bowiem w orzecznictwie „ przed wydaniem przez organ rentowy decyzji w sprawie o świadczenie z ubezpieczenia społecznego droga sądowa jest niedopuszczalna. Jeżeli więc sąd powszechny rozpoznał sprawę na tym etapie, to z powodu czasowej niedopuszczalności drogi sądowej dochodzi do nieważności postępowania (art. 379 pkt. 1 k.p.c.)” (por. wyrok SN z 30.04.1997 r., II UKN 85/97, OSNP 1998/2/60).

Mając na uwadze powyższe, należało zatem na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. uchylić zaskarżony wyrok w części dotyczącej roszczenia o zasiłek chorobowy i w tym zakresie znieść postępowanie w sprawie oraz przekazać to roszczenie do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S..

O zasądzeniu od powoda J. G. na rzecz pozwanych Starostwa Powiatowego w M. oraz Powiatu (...) po 120 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 3 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 4 ust. 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).