Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w(...) VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Konrad Kujawa

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2025 r. w (...)

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko A. C.

o wynagrodzenie, diety, ekwiwalent za urlop i zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w S., IV Wydziału Pracy z dnia 18 lutego 2025 r., sygnatura akt IV P 30/22

oddala apelację.

Sygnatura akt IV Pa 49/25

UZASADNIENIE

J. J. wniósł do Sądu Rejonowego w S. odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 23 lutego 2022 r., złożonego mu przez pracodawcę A. C.. Poza tym wystąpił do tego samego sądu z pozwem o zapłatę kwoty 7 897 zł wraz z odsetkami, w tym:

- 4 100,00 zł określił jako diety, ryczałty i dyżur za okres od 1 stycznia 2022 r. do 31 stycznia 2022 r.,

- 1 941,00 zł. tytułem wynagrodzenia zasadniczego za okres od 01.02.2022 r. do 23.02.2022 r.,

- 1 856,00 zł. tytułem wynagrodzenia za urlop za 10 miesięcy od maja 2021 r. do lutego 2022 r.

Na posiedzeniu przygotowawczym sprecyzował swoje żądania wskazując, iż ostatecznie wnosi o zasądzenie :

- 4 100,00 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres od 1 - 31 stycznia 2022 r., gdyż zgodnie z umową miał zarabiać 6 500 zł netto, a otrzymał za ten okres 2 414 zł;

- 1 941,00 zł. wynagrodzenia za luty 2022 r., kiedy był na wypowiedzeniu i nie otrzymał żadnego wynagrodzenia,

- 7 897,00 zł zadośćuczynienia za nieotrzymanie należności w terminie.

Powód podtrzymywał również odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosząc z tego tytułu o odszkodowanie w wysokości 2 363,00 zł.

Sąd Rejonowy w S. połączył obie sprawy do łącznego rozpoznania i wyrokowania.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że powód od lutego 2022 r. bez usprawiedliwienia nie stawiał się do pracy, a co do urlopu to cały urlop został przez powoda wykorzystany. Tytułem diet powód otrzymał kwotę wyższą od należnej.

W toku procesu powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 18 dni za 2021 r. i za 5 dni za 2022 r. w łącznej wysokości 3.793,60 zł. z odsetkami od dnia złożenia pozwu.

za 14 dni za 2021 rok i za 4 dni za 2022 rok, w łącznej wysokości 1 856,00 zł. netto. Cofnął za zgodą pozwanego żądanie odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę.

Wyrokiem z 18 lutego 2025 r. Sąd Rejonowy w S. Wydział IV Pracy:

- w punkcie I. zasądził od pozwanego A. C. na rzecz powoda J. J. kwotę 4 100,00 zł netto,

- w punkcie II. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 941,00 zł netto,

- w punkcie III. umorzył postepowanie w zakresie żądania odszkodowania z tytułu rozwiązania stosunku pracy,

- w punkcie IV. oddalił powództwo w pozostałej części,

- w punkcie V. zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu,

- w punkcie VI. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w S. kwotę 1 578 zł tytułem kosztów sądowych.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i prawnych:

Strony 3 maja 2021 r. zawarły na piśmie umowę o pracę, w której wskazały, że J. J. zatrudniony jest u pozwanego na czas nieokreślony, na stanowisku kierowcy przewozów towarów, w wymiarze całego etatu, za wynagrodzeniem 3 065,00 zł brutto miesięcznie, na które składa się: 2 365,00 zł brutto tytułem wynagrodzenia zasadniczego, 170,00 zł brutto tytułem ryczałtu za pracę w godzinach nadliczbowych, 95,00 zł brutto tytułem ryczałtu za pracę w porze nocnej oraz 435,00 zł brutto tytułem wynagrodzenia za dyżur. Jako miejsce wykonania pracy ustalono: Polskę i kraje Unii Europejskiej. Określono również w umowie o pracę, iż za podróż służbową krajową pracowników przysługiwać będzie dieta oraz ryczałt za każdy nocleg w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, a z tytułu podróży służbowej zagranicznej będzie pracownikowi przysługiwać dieta zagraniczna na terenie Niemiec w wysokości 49,00 euro, dieta zagraniczna na terenie pozostałych krajów w wysokości 17,00 euro oraz ryczałt noclegowy w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Pracodawca zobowiązał się również przed określeniem podróży służbowej określić kraj lub kraje docelowe, a także ustalono, że podczas podróży zagranicznej ryczałt za nocleg naliczany jest za ostatni postój w danym dniu, trwający co najmniej 8 godzin, a w przypadku postojów trwających więcej niż 24 godziny, ryczałt za noclegi naliczany będzie za każde pełne 24 godziny postoju oraz pozostałą część trwająca co najmniej 8 godzin. Jednak w przypadku zapewnienia pracownikowi miejsca noclegowego, ryczałt za nocleg miał nie być wypłacany.

J. J. umówił się z A. C., że miesięcznie będzie otrzymywać kwotę 6 500,00 zł netto, w tym wynagrodzenie odpowiadające minimalnemu wynagrodzeniu a w pozostałej części należności z tytułu podróży służbowej. Jeżeli w jednym miesiącu wypłacono powodowi niższą kwotę od ustalonej, to w kolejnym była wypłacona kwota wyższa od ustalonej.

Powód wykonywał kursy trwające kilka lub kilkanaście dni. Po każdym kursie miał do 14 dni kalendarzowych przerwę. W styczniu 2022 r. powód wykonał kurs od 08.01.2022 r. do 23.01.2022 r.

Pozwany pracodawca wyliczył należności z tytułu diet i noclegów za podróże wykonane przez powoda :

- za okres od 3 maja 2021 r. do 7 maja 2021 r. do Holandii w wysokości 1.066,57 zł;

- za okres 16 maja 2021 r. do 27 maja 2021 r. do Niemiec w wysokości 4.270,90 zł;

- za okres od 8 czerwca 2021 r. do 20 czerwca 2021 r. do Holandii w wysokości 2.792,82 zł;

- za okres 29 czerwca 2021 r. do 10 lipca 2021 r. do Holandii w wysokości 2.690,59 zł;

- za okres od 22 lipca 2021 r. do 31 lipca 2021 r. do Holandii w wysokości 2.282,26 zł;

- za okres od 10 sierpnia 2021 r. do 22 sierpnia 2021 r. do Holandii w wysokości 2.666,59 zł;

- za okres od 4 września 2021 r. do 16 września 2021 r. do Holandii w wysokości 2.635,44 zł;

- za okres od 28 września 2021 r. do 11 października 2021 r. do Holandii w wysokości 2.882,52 zł;

- za okres od 23 października 2021 r. do 4 listopada 2021 r. do Holandii w wysokości 2.842,09 zł;

- za okres od 17 listopada 2021 r. do 26 listopada 2021 r. do Holandii w wysokości 2.475,95 zł;

- za okres od 27 listopada 2021 r. do 30 listopada 2021 r. do Holandii w wysokości 636,47 zł

- za okres od 12 grudnia 2021 r. do 23 grudnia 2021 r. do Holandii w wysokości 2.605,28 zł;

- za okres od 8 stycznia do 23 stycznia 2022 r. do Holandii w wysokości 3.430,75 zł;

Pozwany przelał J. J.:

- w dniu 22 czerwcu 2021 r. kwotę 4.170,90 zł;

- w dniu 18 lipca 2021 r. kwotę 4.588,64 zł;

- w dniu 19 sierpnia 2021 r. kwotę 350,00 zł;

- w dniu 19 sierpnia 2021 r. kwotę 3.475,65 zł;

- w dniu 21 września 2021 r. kwotę 4.127,29 zł;

- w dniu 21 października 2021 r. kwotę 440,45 zł;

- w dniu 22 listopada 2021 r. kwotę 4.801,11 zł;

- w dniu 21 grudnia 2021 r. kwotę 4.098,76 zł;

- w dniu 20 stycznia 2022 r. kwotę 4.311,29 zł.

Tytułem wynagrodzenia pozwany wypłacił powodowi przelewami następujące kwoty:

- za maj 2021 r., brutto 3033,36 zł., netto 2233,72 zł.,

- za czerwiec 2021 r. brutto 3053,29 zł., netto 2295,16 zł.,

- za lipiec 2021 r. brutto 3187,16 zł., netto 2334,67 zł.,

- za sierpień 2021 r. brutto 3228,08 zł., netto 2363,81 zł.,

- za wrzesień 2021 r. brutto 3065 zł., netto 2248,76 zł.,

- za październik 2021 r. brutto 3114,69 zł., netto 2283,78 zł.,

- za listopad 2021 r. brutto 3065 zł., netto 2248,76 zł.,

- za grudzień 2021 r., brutto 3521,34 zł., netto 2716,10 zł.

- za styczeń 2022 r. , brutto 2314,25 zł., netto 1817,24 zł.

W liście płac za luty 2022 r. ujęto jako płacę brutto kwotę 714,27 zł., netto 597,89 zł. Kwota ta przelana była na konto powoda w dniu 11.03.2022 r. jako wynagrodzenie.

W dniu 23 stycznia 2022 r. J. J. otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, z powodu braku prawidłowych relacji służbowych. W tym samym dniu oddał pracodawcy czip pozwalający na otwieranie bramy wjazdowej zakładu pracy,

W dniu 28.02.2022 r. pozwany wystawił powodowi świadectwo pracy, w którym wskazano, że powód był zatrudniony od 03.05.2021 r. do 28.02.2022 r., stosunek pracy został rozwiązany za wypowiedzeniem. Co do urlopu wypoczynkowego wykorzystanego w roku kalendarzowym, w którym ustal stosunek pracy to wskazano, że powód wykorzystał 32 godziny - 4 dni urlopu.

W dniach: 22 lutego 2022 r., 30 marca 2022 r., 5 kwietnia 2022 r., 20 i 21 kwietnia 2022 r. oraz 28 kwietnia 2022 r. Państwowa Inspekcja Pracy przeprowadziła kontrolę u pozwanego pracodawcy. W protokole kontroli wskazano, że kwotę netto 597,89 zł. powód otrzymał w dniu 11.03.2022 r. tytułem wyrównania za przekroczone ryczałty w styczniu.

W trakcie kontroli pozwany wyjaśnił, że powód po otrzymaniu wypowiedzenia tj. po 23.01.2022 r. nie świadczył pracy i okres od 23.01.2022 r. do 28.02.2022 r. jest traktowany przez pracodawcę jako nieobecność nieusprawiedliwiona. Pracodawca nie zwolnił powoda z obowiązku pracy w okresie wypowiedzenia, pracownik nie kontaktował się z pracodawcą w celu pojęcia obowiązków i zgodnie z wiedzą pozwanego, powód zaraz po otrzymaniu wypowiedzenia szukał innej pracy.

A. C. sporządził PIT-11 – informację o przychodach innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w roku 2022 r., w której wskazał, iż należności ze stosunku pracy służbowego J. J. w zakresie: przychodów wynoszą 6.549,86 zł, koszty uzyskania przychodu: 750,00 zł, a dochody wynoszą 5.799,86 zł.

W skład wynagrodzenia wchodzi:

- 3.521,34 zł brutto tytułem wynagrodzenia za grudzień 2021 r.;

- 2.314,25 zł brutto tytułem wynagrodzenia za styczeń 2022 r.;

- 714,27 zł brutto tytułem kwoty wypłaconej w miesiącu marcu.

Pozwany pracodawca dysponuje następującymi wnioskami o urlop powoda:

- z 23.08.2021 r. o urlop od 23.08.2021 r. do 31.08.2021 r.- 7 dni za 2021 r.,

- z 06.12.2021 r. o urlop od 06.12.2021 r. do 10.12.2021 r.- 5 dni za 2021 r.,

- z 27.12.2021 r. o urlop od 27.12.2021 r. do 31.12.2021 r. – 5 dni za 2021 r.

Biegły grafolog w pisemnej opinii z 24.01.2024 r. wskazał, że powyższe wnioski urlopowe nie zostały nakreślone przez powoda i nie można wykluczyć ani potwierdzić nakreślenia podpisu przez powoda na wniosku z 06.12.2021 r. i z 27.12.2021 r.

W oparciu o powyższy stan faktyczny w pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, iż poza sporem było w sprawie, że strony podpisały umowę o pracę, na podstawie której powód pracował u pozwanego na stanowisku kierowcy i wykonywał przejazdy międzynarodowe. Nie było również sporu co do tego, że 23.01.2022 r. powód otrzymał od pozwanego rozwiązanie umowy za miesięcznym wypowiedzeniem i po 23.01.2022 r. przejazdów nie wykonywał. Natomiast spór dotyczył ustalenia, jakie faktycznie wynagrodzenie strony ustaliły oraz, czy i w jakiej wysokości przysługuje powodowi wynagrodzenie za styczeń i luty (...). oraz, czy w związku z rozwiązaniem umowy przysługuje mu ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Sąd I instancji stwierdził, że ze świadectwa pracy wystawionego powodowi przez pozwanego wynika, że był on zatrudniony do 28 lutego 2022 r. Taka sama data końcowa zatrudnienia wynika ze złożonego powodowi przez pracodawcę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Sąd Rejonowy dał wiarę twierdzeniom powoda, że strony uzgodniły wbrew pisemnej umowie, że powód z tytułu zatrudnienia otrzymywać będzie kwotę 6 500 zł netto miesięcznie.

Zdaniem Sądu I instancji na powyższe ustalenie wskazują nie tylko zeznania powoda, ale kwoty faktycznie przelewane na jego konto przez pozwanego, a określane jako diety i wynagrodzenie. Z sumy tych kwot z całego okresu zatrudnienia wynika, że średnio powód otrzymywał miesięcznie kwotę 6 682,35 zł. Zdaniem Sądu Rejonowego niemożliwym jest, aby pozwany korzystając z profesjonalnych usług księgowych, wbrew wyliczeniom należności za podróże służbowe powoda wypłacał mu inne kwoty. Wynika to wprost z porównania kwot do wypłaty za podróże służbowe, a kwot faktycznie przelanych powodowi.

W świetle powyższego Sąd I instancji zasądził na rzecz powoda kwotę 4 100,00 zł tytułem wyrównania należności za styczeń 2022 r., o czym orzekł w pkt I wyroku.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że za styczeń 2022 r. pozwany wyliczył powodowi na liście płac wynagrodzenie brutto 2 314,25 zł. - netto 1 817,24 zł. Kwota 1 817,24 zł została przelana dniu 13.02.2022 r. Żadna natomiast kwota nie został przelana powodowi tytułem należności za podróże służbowe za styczeń 2022 r. Zatem za styczeń 2022 r. powód powinien otrzymać dodatkowo kwotę 4 683 zł. netto (6 500 - 1 817,24). Z uwagi jednak na to, że powód tytułem wyrównania żądał zapłaty kwoty 4 100,00 zł, sąd związany tym żądaniem nie mógł zasądzić kwoty wyższej.

W ocenie Sądu I instancji zasadne było również żądanie zapłaty wynagrodzenia za luty 2022 r. Pozwany w odpowiedzi na pozew twierdził, że powód od lutego 2022 r. nie stawiał się do pracy bez usprawiedliwienia, zatem wynagrodzenie mu nie przysługuje. W trakcie kontroli pozwany natomiast wyjaśnił, że powód po otrzymaniu wypowiedzenia, tj. po 23.01.2022 r. nie świadczył pracy i okres od 23.01.2022 r. do 28.02.2022 r. jest traktowany przez pracodawcę jako nieobecność nieusprawiedliwiona.

W ocenie Sądu Rejonowego na podstawie zebranego materiału dowodowego należy przyjąć, że po 23.01.2022 r. powód był na urlopie, a w pozostałe dni do 28.02.2022 r. był zwolniony był z obowiązku pracy. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że pozwany nie oczekiwał od powoda świadczenia pracy od 24.01.2022 r., skoro w dniu 23.01.2022 r. pobrał od powoda chip wjazdowy od bramy na teren zakładu.

Dalej Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że w pozwie powód wskazał, że 23.01.2022 r. podpisał „dokumenty urlopowe”. Na posiedzeniu przygotowawczym w dniu 07.06.2022 r. powiedział, że umówił się z pracodawcą, że jak nie będzie dla niego pracy to idzie w lutym na urlop, na urlopie był od 7 lutego, do końca lutego powinien być na urlopie. Ponadto powiedział, że 23 stycznia podpisał wniosek urlopowy in blanco. Również w piśmie z 06.06.2023 r. wskazał, że podczas odbierania wypowiedzenia złożył wniosek o zaległy urlop lub ekwiwalent. Podczas składania zeznań na rozprawie w dniu 18.07.2023 r. powiedział, że 23.01.2022 r. złożył wniosek o urlop 14 dniowy od 24 stycznia2022 r. do 7 lutego 2022 r. Jednocześnie twierdził, że do 7.02.2022 r. był na dyżurze.

Mając to na uwadze Sąd Rejonowy wskazał, że skoro pozwany nie oczekiwał od powoda świadczenia pracy po 23.01.2022 r. i przyjął od niego w tym dniu wniosek o urlop, to najbardziej wiarygodne jest to, że powód po 23.01.2022 r. korzystał z urlopu wypoczynkowego w wymiarze 18 dni, a w pozostałym okresie do końca lutego 2022 r. zwolniony był z obowiązku wykonywania pracy.

Sąd Rejonowy podniósł, iż powód nie wykazał, że ma staż pracy uprawniający do urlopu w wymiarze 26 dni. W aktach osobowych brak jakiegokolwiek dowodu na ten fakt. Wobec powyższego przyjęto, że powodowi przysługuje urlop w wymiarze 20 dni rocznie. Zatem za okres zatrudnienia u pozwanego od 03.05.2021 r. do 31.12.2021 r. nabył prawo do urlopu w wymiarze 14 dni, a za okres od 01.01.2022 r. do 28.02.2022 r. w wymiarze - 4 dni.

Co do wniosków o urlop z 23.08.2021 r., 6.12.2021 r., 27.12.2021 r. Sąd I instancji wskazał, że wobec treści opinii biegłego i braku innych dowodów potwierdzających przebywanie przez powoda na urlopach w terminach wynikających z tych wniosków ( np. ewidencji czasu pracy z adnotacją o urlopach w powyższych terminach, list płac, z których wynikłaby, że za wskazane terminy naliczono powodowi wynagrodzenie za urlop) – przyjęto, że na powyższych urlopach powód nie przebywał.

W świetle powyższego zdaniem Sądu Rejonowego przysługuje powodowi wynagrodzenie za luty 2022 r. , w tym wynagrodzenie za czas urlopu. Powód wniósł o nie w wysokości 1 941,00 zł netto i jak podał zostało ono wyliczone od stawki minimalnej wynagrodzenia. Minimalne wynagrodzenie wynosiło w lutym 2022 r. - 3 010,00 zł brutto, 2 209,00 zł netto.

W świetle powyższego Sąd Rejonowy w pkt II wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda żądaną kwotę 1 941,00 zł netto.

Natomiast co do kwoty 597,89 zł netto Sąd I instancji podniósł, że nie zaliczono jej na poczet żadnej z żądanych przez powoda kwot, gdyż nie ustalono za jaki okres i jakie świadczenie obejmuje ta kwota. Została ona przelana powodowi w dniu 11.03.2022 r. jako wynagrodzenie, bez wyszczególnienia za jaki miesiąc. Pozwany natomiast w czasie składania zeznań powiedział, że ta zapłata dotyczyła ekwiwalentu za urlop.

Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, iż na rozprawie w dniu 18.07.2023 r. pełnomocnik pozwanego wskazał, że na kwotę powyższą składa się ekwiwalent za 3 dni urlopu i kwota „nierozliczonego ryczałtu za przepracowane godziny za granicą”. Natomiast w protokole kontroli PIP wskazano, że kwotę netto 597,89 zł. powód otrzymał w dniu 11.03.2022 r. tytułem wyrównania za przekroczone ryczałty w styczniu i była to informacja uzyskana przez Inspektora Pracy od pozwanego. Pozwany nie przedstawił sposobu wyliczenia tej kwoty, ani nie wskazał osoby, która kwotę tę wyliczyła. W światle powyższego, a w szczególności sprzecznych twierdzeń strony pozwanej Sąd I instancji uznał, iż nie można było przyjąć, że powyższa kwota stanowi część dochodzonych roszczeń.

Dalej Sąd I instancji wskazał, że punkt IV wyroku dotyczy oddalenia żądania o ekwiwalent za urlop i zadośćuczynienie. Zdaniem tego Sądu wobec zasądzenia wynagrodzenia za luty 2022 r., w tym wynagrodzenia za urlop, nie przysługuje powodowi ekwiwalent za urlop. Również nie przysługuje mu żądane zadośćuczynienie. Brak jest podstawy prawnej wypłaty tego zadośćuczynienia.

Wobec częściowego uwzględnienia powództwa, Sąd Rejonowy w pkt V wyroku zniósł wzajemnie koszty procesu na podstawie art. 100 k.p.c.

W pkt VI wyroku Sąd I instancji pozwanego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2023 poz. 1144 ) obciążył w całości kosztami opinii biegłego – 1.178,00 zł i opłatą sądową w wysokości 400,00 zł ustaloną od sumy kwot zasądzonych. Sąd ten uznał, że koszty opinii biegłego powinny w całości obciążać pozwanego, gdyż jako pracodawca nie prowadził w sposób rzetelny dokumentacji dotyczącej czasu pracy i wykorzystywania przez pracowników urlopów wypoczynkowych i tym samym spowodował konieczność dopuszczenia w tej sprawie dowodu z opinii biegłego.

Apelację od ww. wyroku wywiódł pełnomocnik pozwanego, zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonaniu tej oceny w sposób dowolny, naruszający zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a w szczególności na błędnym ustaleniu, iż strony wbrew pisemnej umowie ustaliły, że powód z tytułu zatrudnienia otrzymywać będzie kwotę 6.500 zł netto miesięcznie, podczas gdy powód nie przedstawił żadnego dokumentu, który by to potwierdzał, co więcej z dokumentów rozliczeniowych przedstawionych przez pozwanego wynika, że wszelkie przysługujące powodowi należności z tytułu wykonywanej przez niego pracy zostały mu wypłacone, a nawet powstała nadpłata, której zwrotu pozwany nie dochodził już od powoda, nadto jak wynika z przedstawionego przez pozwanego protokołu kontroli PIP nie wykazano żadnych nieprawidłowości związanych z rozwiązaniem stosunku pracy z powodem;

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonaniu tej oceny w sposób dowolny, naruszający zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a w szczególności na bezpodstawnym daniu wiary nieudowodnionym twierdzeniom powoda, iż po 23 stycznia 2021 r. powód był na urlopie, a w pozostałe dni do 28 lutego 2022 r. zwolniony był z obowiązku świadczenia pracy, podczas gdy powyższe nie wynika z żadnych przeprowadzonych w sprawie dowodów;

c) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonaniu tej oceny w sposób dowolny, naruszający zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a w szczególności na uznaniu, iż po 23 stycznia 2022 r. pozwany przyjął od powoda wniosek o urlop oraz nie oczekiwał od niego świadczenia pracy po 23 stycznia 2022 r., podczas gdy z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodu nie wynika, aby pozwany udzielił powodowi urlopu w tym okresie bądź zwolnił go ze świadczenia pracy;

d) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonaniu tej oceny w sposób dowolny, naruszający zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a w szczególności na uznaniu, iż kwota 597,89 zł wypłacona powodowi przez pozwanego nie może być zaliczona na poczet żadnej z żądanych przez powoda kwot, podczas gdy, pozwany wyjaśnił na poczet jakich należności zaliczył podaną powyżej kwotę;

e) art. 253 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że to na pozwanym ciążył obowiązek dowodowy wykazania prawdziwości wniosków urlopowych z 23 sierpnia 2021 r., 6 grudnia 2021 r. oraz 27 grudnia 2021 r., podczas gdy w związku z zaprzeczeniem przez powoda złożenia swojego podpisu na tych wnioskach, to na nim spoczywał obowiązek wykazania nieprawdziwości dokumentów, a w konsekwencji błędne uznanie, iż powód nie korzystał z urlopu we wskazanych w tych wnioskach terminach.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed sądem pierwszej instancji oraz kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że Sąd Rejonowy dokonał powierzchownej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przepisów prawa procesowego.

Pozwany podniósł, iż Sąd I instancji błędnie uznał, iż strony umówiły się, że comiesięczne wynagrodzenie powoda będzie wynosiło 6.500,00 zł netto. Warunki zatrudnienia zostały ustalone w umowie o pracę z dnia 3 maja 2021 r., zgodnie z którą na miesięczne wynagrodzenie powoda składało się wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2.365,00 zł brutto, ryczał za pracę w godzinach nadliczbowych w wysokości 170,00 zł brutto, ryczałt za pracę w porze nocnej w wysokości 95,00 zł brutto oraz wynagrodzenie za dyżur w wysokości 435,00 zł miesięcznie. Dodatkowo powodowi z tytułu podróży służbowych przysługiwała dieta oraz ryczałt za każdy nocleg. Po rozwiązaniu z powodem umowy o pracę pozwany wypłacił mu wynagrodzenie za styczeń w wysokości 1,817,24 zł netto. Wynagrodzenie za luty nie zostało wypłacone, ponieważ powód w tym okresie nie świadczył pracy. Z dokumentów rozliczeniowych przedstawionych przez pozwanego wynika, że powód otrzymał wszystkie należności wynikające ze stosunku pracy, a nawet nadpłatę, której zwrotu pozwany nie dochodził. Ponadto kontrola przeprowadzona u pozwanego przez PIP po rozwiązaniu stosunku pracy, nie wykazała żadnych nieprawidłowości. Wobec powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany nie wypłacił powodowi wszystkich należnych mu świadczeń. Twierdzenia powoda w tym zakresie nie zostały poparte żadnymi dowodami.

Dalej apelujący wskazał, że Sąd Rejonowy całkowicie bezpodstawnie dał wiarę zeznaniom powoda, jakoby po 23 stycznia 2021 r. powód był na urlopie, a w pozostałe dni do 28 lutego 2022 r. zwolniony był z obowiązku świadczenia pracy. W rzeczywistości pozwany miał w tym okresie znaczną liczbę zleceń, a z powodu braku kierowców jeden lub dwa pojazdy pozostawały niewykorzystane. W takich okolicznościach trudno uznać, aby pozwany dobrowolnie rezygnował z pracy powoda. Dodatkowo pozwany nie przyjmował od powoda wniosków o urlop w tym czasie. Należy także wskazać, iż powód w okresie wypowiedzenia nie kontaktował się z pozwanym i mimo obowiązku nie świadczył pracy, co uzasadnia brak wypłaty wynagrodzenia za luty. Podkreślił, że kontrola Państwowej Inspekcji Pracy przeprowadzona u pozwanego nie wykazała żadnych nieprawidłowości związanych z zatrudnieniem powoda. Co więcej, powód nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających, że w okresie wypowiedzenia przebywał na urlopie lub, że pozwany zwolnił go ze świadczenia pracy. Samo pozostawienie przez powoda czipa umożliwiającego otwieranie bramy wjazdowej do zakładu pracy nie dowodzi, że pozwany nie oczekiwał od niego świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Pozwany nigdy nie złożył powodowi oświadczenia zwalniającego go z tego obowiązku. Co więcej, również z treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę nie wynika, aby pozwany udzielił powodowi takiego zwolnienia.

Nadto Sąd I instancji, wbrew zgromadzonym w sprawie dowodom błędnie uznał, że kwota 597,89 zł wypłacona powodowi przez pozwanego, nie może zostać zaliczona na poczet żadnej z żądanych przez niego należności. Środki te zostały przekazane powodowi tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za styczeń 2022 r., a także obejmowały nierozliczony ryczałt za przepracowane godziny za granicą w wysokości 242,07 zł Co istotne, powód nie kwestionował kwoty ryczałtu, lecz jedynie ekwiwalent za urlop. Dodatkowo kwota ta została wypłacona w marcu, czyli już po rozwiązaniu stosunku pracy, podczas gdy wszystkie wynagrodzenia były dotychczas wypłacane regularnie. Trudno więc przyjąć, że pracodawca przekazał powodowi te środki bezpodstawnie - w realiach obrotu gospodarczego takie sytuacje nie mają miejsca. Wobec tego brak jest podstaw do odmowy zaliczenia tej kwoty na poczet dochodzonych przez powoda roszczeń.

Dalej pozwany podniósł, że w toku postępowania przedstawił wnioski urlopowe, które powód złożył w trakcie trwania stosunku pracy. Jednakże powód zaprzeczył, aby złożył na nich podpis. Tymczasem zgodnie z art. 245 k.p.c. , dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Powyższy przepis zawiera domniemanie, że osoba, która złożyła podpis na dokumencie, złożyła zawarte w nim oświadczenie. Natomiast stosownie do treści art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać. Przedmiotowy przepis reguluje rozkład ciężaru dowodu w przypadku obalania domniemań prawnych łączących się z dokumentami prywatnym. Strona twierdząca, że oświadczenie zawarte w dokumencie nie pochodzi od jego wystawcy, powinna to udowodnić-w przypadku zaprzeczenia prawdziwości dokumentu przez stronę, od której podpis pochodzi ciężar dowodu spoczywa na stronie zaprzeczającej (tak m.in. Wyrok SN z 13.01.2000 r., II CKN 668/98, LEX nr 51054). Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, że obok domniemania prawdziwości wymienione przepisy statuują domniemanie, iż zawarte w dokumencie prywatnym oświadczenie złożyła osoba, która ten dokument podpisała. W sytuacji, gdy podpis na omówionym dokumencie pochodzi od powoda, a zaprzeczył on prawdziwości złożonego na tym dokumencie oświadczenia, ciężar dowodu nieprawdziwości we wskazanym zakresie dokumentu obciąża - stosownie do art. 253 k.p.c. - powoda. Powód jednak nie wykazał, że nie złożył oświadczeń objętych wnioskami urlopowymi. Co więcej, biegła sądowa w opinii z dnia 24 stycznia 2024 r. stwierdziła, że nie może ani potwierdzić, ani wykluczyć, iż podpis (...) znajdujący się na tych dokumentach został nakreślony przez powoda. Mimo to powód nie podjął żadnych innych działań w celu udowodnienia, że podpis ten nie pochodzi od niego.

Powód nie wniósł odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna.

Przystępując do badania zasadności apelacji na wstępie wskazać należy, że postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07, OSN 2008/6/55). Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok jest prawidłowy. Sąd Rejonowy przeprowadził w sprawie staranne postępowanie dowodowe i zbadał wszystkie istotne okoliczności, niezbędne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. W oparciu o dokonane ustalenia wywiódł też prawidłowe wnioski, które zawarł w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Poczynione prawidłowe ustalenia faktyczne, Sąd Okręgowy w całości aprobuje i przyjmuje za własne. Również dokonana ocena prawna, poparta szczegółowymi rozważaniami, nie nasuwa zastrzeżeń co do właściwej wykładni przepisów prawa oraz ich prawidłowego zastosowania. Wobec tego zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w niniejszym uzasadnieniu (tak postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 1997r., II UKN 61/97; wyrok SN z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98).

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy podkreśla, że nie zasługuje na uwzględnienie zgłoszony przez apelującego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Tego rodzaju zarzut wymaga wykazania dowolności przeprowadzonej przez sąd oceny, w szczególności nieliczenia się z regułami logicznego myślenia lub życiowego doświadczenia. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranym materiałem dowodowym lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. W przeciwnym racie zarzuty apelacji stanowią tylko nieskuteczną polemikę ze stanowiskiem Sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. sygn. akt IV CKN 1360/00, wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. sygn. akt II CKN 817/00).

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Apelujący nie przedstawił żadnych argumentów, które mogłyby podważyć poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia, ani nie wskazał na jakiekolwiek niespójności w ocenie zebranego materiału dowodowego czy też uchybienia polegające na wnioskowaniu w sposób nie korespondujący z zasadami logiki, czy doświadczenia życiowego. Apelujący zasadniczo powielił zarzuty zgłaszane w toku postępowania przed Sądem I instancji, z którymi rozprawił się już Sąd ten w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Jednocześnie nie wykazał, że materiał dowodowy w sprawie był oceniony nieprawidłowo, a ostatecznie wywiedzione przez Sąd Rejonowy wnioski nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne bądź przyjęte wbrew zasadom doświadczenia życiowego.

Nie znajduje zdaniem Sądu Odwoławczego potwierdzenia zarzut apelującego, jakoby Sąd I instancji błędnie ustalił, że faktycznie umówione wynagrodzenie powoda wynosiło 6.500 zł netto miesięcznie.

Sądowi Okręgowemu znany jest fakt, że niepisaną praktyką stosowaną przez pracodawców będących przewoźnikami w transporcie międzynarodowym jest oferowanie pracownikom jednej – z góry określonej – kwoty za miesiąc pracy, w której zawiera się wynagrodzenie zasadnicze oraz diety za podróże służbowe (a po zmianie przepisów – świadczeń z tzw. „pakietu mobilności”, który jednak nie dotyczy tego procesu). Następnie umówioną – czytelną dla pracownika – kwotę pracodawca rozpisuje w dokumentach płacowych na poszczególne świadczenia. Taką też praktykę zastosował pozwany w stosunku do powoda J. J. i mimo, że w pisemnej umowie wskazano, w jakiej kwocie będzie wypłacane powodowi wynagrodzenie zasadnicze oraz ryczałt za godziny nadliczbowe, za pracę w porze nocnej i za dyżur, to jednocześnie umówił się z nim ustnie, że będzie wypłacał powodowi co miesiąc kwotę 6 500 zł netto za wykonywaną pracę, w której to kwocie zawarte będzie wynagrodzenie odpowiadające minimalnemu wynagrodzeniu za pracę oraz w pozostałej części należności z tytułu podróży służbowej.

Prawdziwość powyższego ustalenia potwierdzają – jak prawidłowo wskazał Sąd Rejonowy - kwoty przelewane co miesiąc na rachunek bankowy powoda, które odpowiadają umówionej przez strony ustnie stawce wynagrodzenia. Przy czym jeżeli w jednym miesiącu powodowi wypłacono niższą kwotę niż ustalona, to w kolejnym miesiącu korygowano wypłatę o brakującą część wynagrodzenia.

Zauważyć w tym miejscu należy, że sprzeczny z logiką i zasadami doświadczenia życiowego jest argument pozwanego pracodawcy podnoszony w apelacji, jakoby co miesiąc – bez wskazania logicznego powodu – wypłacał powodowi wynagrodzenie wyższe niż wynikające z pisemnej umowy o pracę, a następnie nie dochodził zwrotu tej nadpłaty. Żaden racjonalny pracodawca nie działa w ten sposób, narażając się na ponoszenie nieuzasadnionych kosztów. Nadto zauważyć należy, że naliczaniem wynagrodzeń zajmuje się wykwalifikowany w tym kierunku personel, co wyklucza regularną, comiesięczną, dużą pomyłkę na niekorzyść pracodawcy. Podsumowując powyższe Sąd Okręgowy uznał, że skoro pracodawca regularnie, co miesiąc przelewał na konto powoda wyższe kwoty niż wynikające z pisemnej umowy o pracę, to potwierdza to prawdziwość zeznań złożonych przez powoda, że faktycznie umówił się na miesięczne wynagrodzenie za pracę w wysokości 6 500 zł netto.

Odnosząc się z kolei do argumentu strony apelującej - że Państwowa Inspekcja Pracy, która przeprowadziła kontrolę u pozwanego nie stwierdziła nieprawidłowości dotyczących wynagradzana powoda – Sąd II instancji wskazuje, że PIP dokonuje kontroli prawidłowości wypłacania wynagrodzeń jedynie na podstawie dokumentów (tj. list płac, umowy, ewidencji czasu pracy, potwierdzenia przelewów wynagrodzeń), więc jego wnioski o braku uwag do wypłat wynagrodzenia powoda nie są miarodajne dla tego postępowania. Inspekcja w ogóle nie prowadziła ustaleń co do ustnie umówionego wynagrodzenia.

Trudno również na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zgodzić się z zarzutem apelującego, że Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne w zakresie przebywania powoda na urlopie po dniu 23 stycznia 2022 roku i zwolnienia go z obowiązku świadczenia pracy do czasu rozwiązania stosunku pracy. Zauważyć należy, iż wykorzystanie przez pracownika pozostałego mu urlopu wypoczynkowego w czasie wypowiedzenia, jest częstą praktyką stosowaną przez pracodawców i korzystną dla nich. Pracownik który wykorzystuje w tym czasie urlop, nie ma bowiem roszczenia o zapłatę od pracodawcy ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń, wskazując, że powód od 24 stycznia 2022 roku przez 18 dni korzystał z urlopu wypoczynkowego, a następnie do końca trwania stosunku pracy, był zwolniony przez pracodawcę z obowiązku świadczenia pracy. Jak trafnie i logicznie wskazał Sąd Rejonowy, gdyby pozwany pracodawca oczekiwał stawienia się powoda w pracy – w okresie po wręczeniu mu wypowiedzenia, do czasu zakończenia stosunku pracy – nie odbierałby mu karty dostępu do bramy wjazdowej na teren zakładu pracy. Nadto gdyby powód nie stawił się w pracy bez usprawiedliwienia, to znalazłoby to zapewne odzwierciedlenie w innym trybie rozwiązania z powodem umowy o pracę, to jest bez wypowiedzenia z winy pracownika, do czego jednak nie doszło.

Poza tym ustalenia Sądu Rejonowego dotyczące wykorzystania urlopu wypoczynkowego przez powoda w okresie wypowiedzenia były o tyle korzystne dla pozwanego, że prowadziły do oddalenia roszczenia o ekwiwalent za urlop.

Bezpodstawny jest również zarzut błędnego uznania przez Sąd I instancji, że kwota 597,89 zł wypłacona powodowi przez pozwanego pracodawcę w dniu 11 marca 2022 roku, nie może być zaliczona na poczet żadnej z żądanych przez powoda kwot. O tym, że nie jest to wynagrodzenie za styczeń 2022 roku ani za luty 2022 roku świadczy sprzeczność deklaracji samego pozwanego co do tytułu należności. Pozwany przelał powyższą kwotę na rachunek powoda, opisując ją jedynie jako wynagrodzenie, bez wskazania za jaki miesiąc. Następnie twierdził, że kwota ta była ekwiwalentem za urlop, po czym, że stanowiła sumę kwot za ekwiwalent za urlop i nierozliczony ryczałt za godziny pracy za granicą. Z kolei na potrzeby kontroli Państwowej Inspekcji Pracy pozwany deklarował, że powód powyższą kwotę otrzymał tytułem wyrównania za przekroczone w styczniu ryczałty.

Wobec oddalenia powództwa o ekwiwalent za 14 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego apelacja pozwanego w tym zakresie była bezprzedmiotowa.

Podsumowując, w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty apelacji dotyczące naruszenia prawa procesowego nie zasługiwały na uwzględnienie. Z tych wszystkich względów wniesiona apelacja nie mogła zostać uwzględniona i podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. – o czym orzeczono w sentencji wyroku.

Sędzia Konrad Kujawa

ZARZĄDZENIE

1.odnotować,

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3. przedłożyć z wpływem lub za 21 dni,

4.projekt uzasadnienia sporządzony przez asystent sędziego Iwonę Dąbrowską zaakceptowany.

8.10.2025 Sędzia Konrad Kujawa