Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Andrzej Stasiuk (spr.)
Sędziowie:	SSO Monika Miller-Młyńska SSO Gabriela Horodnicka - Stelmaszczuk
Protokolant:	sekr.sądowy Agnieszka Furtak Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 roku w Szczecinie

sprawy z powództwa E. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Okręgowemu Inspektoratowi Służby Więziennej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powódki E. G.od wyroku Sądu Rejonowego S. C.w S. IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 grudnia 2012 roku sygn. akt IX P 864/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powódki E. G. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa - Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w S. kwotę 225 (dwustu dwudziestu pięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE

E. G., po ostatecznym sprecyzowaniu roszczenia, domagała się zasądzenia na swoją rzecz od Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej kwoty 3.422,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonym od dnia wniesienia pozwu (od dnia 9 maja 2012 r.) do dnia zapłaty, tytułem równoważnika pieniężnego. Wskazała, iż regulacja ustawowa w przedmiocie przyznania równoważnika pieniężnego przewiduje, iż funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługuje równoważnik pieniężny za brak mieszkania, jeżeli w nowej miejscowości pełnienia służby: 1) nie przyznano mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego; 2) nie przydzielono mu lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej. W ocenie powódki, tylko i wyłącznie w tych dwóch przypadkach funkcjonariuszowi przeniesionemu z urzędu nie przysługuje równoważnik pieniężny za brak mieszkania. W jej ocenie, zgodnie z art. 178 ust. 2 ustawy o służbie więziennej sam fakt nabycia przez powódkę mieszkania w S. nie jest przesłanką negatywną do otrzymywania równoważnika pieniężnego. Zdaniem powódki, bezsprzecznym jest, że w związku z przeniesieniem powódki do pełnienia służby w S. nie przyznano jej ani pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej.

W dniu 25 maja 2012 r. wydano w sprawie nakaz zapłaty.

Pozwany Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podkreślił, iż w rozdziale 18 ustawy zatytułowanym „Mieszkania funkcjonariuszy” określono prawa funkcjonariuszy (zarówno przeniesionych z urzędu, jak i nieprzeniesionych) do przydziału lokalu mieszkalnego, pomocy na uzyskanie lokalu mieszkalnego, a także prawo do równoważnika z tytułu braku mieszkania. Pozwany wskazał, iż prawa te nierozerwalnie związane są z brakiem mieszkania. Równoważnik z tytułu braku mieszkania nie dotyczy sytuacji, w której funkcjonariusz posiada mieszkanie.

Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2012 r. wezwano do udziału w postępowaniu Skarb Państwa — Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w S., a postępowanie umorzono wobec pozwanego Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w S., gdyż powódka skutecznie cofnęła w stosunku do niego pozew.

Pozwany Skarb Państwa — Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, podtrzymując argumentację Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w S..

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy S. C.w S. IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo oraz zasądził od powódki E. G.na rzecz pozwanego Skarbu Państwa-Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w S.kwotę 450 złotych tytułem kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych

E. G., funkcjonariusz Służby Więziennej pełniąca służbę w Zakładzie Karnym w G., zamieszkująca w G. przy ulicy (...) w mieszkaniu własnościowym, została decyzją Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej nr 38 z dnia 15 lutego 2010 r. przeniesiona z urzędu do pełnienia służby w Okręgowym Inspektoracie Służby Więziennej w S. z dniem 23 lutego 2010 r.

Dnia 18 października 2011 r. powódka nabyła prawo własności lokalu mieszkalnego położonego w S. przy Al. (...).

W dniu 10 stycznia 2012 r. powódka złożyła wniosek do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w S. o wypłatę równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania.

Decyzją z dnia 16 stycznia 2012 r. Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w S. stwierdzono, iż E. G. w okresie od dnia 13 sierpnia 2010 r. do dnia 18 października 2011 r. spełniała warunki do otrzymania równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania w wysokości 8 zł dziennie. W decyzji wskazano, iż utrata przedmiotowego świadczenia nastąpiła w dniu 18 października 2011 r. w związku z uzyskaniem przez E. G. w tym dniu tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego położonego w miejscu pełnienia służby tj. w miejscowości S..

E. G.w dniu 20 stycznia 2012 r. złożyła odwołanie do Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w W.. Pismem z dnia 24 lutego 2012 r. Nr (...)Dyrektor Generalny poinformował skarżącą, iż odwołanie nie może zostać rozpatrzone z powodu niedopuszczalności postępowania administracyjnego.

Stan faktyczny pozostawał bezsporny. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami pozostawała okoliczność, czy powódce będącej właścicielką lokalu mieszkalnego w miejscowości pełnienia służby przysługuje równoważnik pieniężny na podstawie ww. przepisu.

W tak ustalony stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo znajdujące podstawę prawną w treści art. 178 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.2010.79.523) okazało się nieuzasadnione.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy zbadał kognicję sądu pracy w tej sprawie. Sąd Rejonowy zauważył bowiem, że stosunek służby funkcjonariusza służby więziennej, do grona których należała powódka, jest stosunkiem administracyjno-prawnym, a nie stosunkiem pracy. Mianowanie funkcjonariusza służby więziennej do służby nie jest tożsame z nawiązaniem stosunku pracy na podstawie mianowania w rozumieniu art. 76 kodeksu pracy. Jednocześnie jednak Sąd I instancji zauważył, że w dniu 13 sierpnia 2010 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. Nr 79, poz. 523), która w odmienny niż poprzednio sposób uregulowała tryb przyznawania niektórych świadczeń pieniężnych należnych funkcjonariuszom Służby Więziennej. W rozdziale poświęconym kwestiom mieszkaniowym (Rozdział 18 ustawy zatytułowany „Mieszkania funkcjonariuszy”) w sposób wyraźny ustawodawca wskazał rodzaje spraw, które załatwiane będą w formie decyzji administracyjnej. Sprawy te dotyczą przy tym wyłącznie: przydziału lokalu mieszkalnego (art. 172), zwrotu równoważnika z tytułu braku mieszkania (art. 181 ust. 1), zwrotu równoważnika za remont lokalu mieszkalnego (art. 182 ust. 6), opróżnienia lokalu mieszkalnego (art. 188 ust. 1) i opróżnienia kwatery tymczasowej (art. 190). Regulując natomiast inne uprawnienia funkcjonariuszy Służby Więziennej, w tym m.in. prawo do uzyskania równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania (art. 178), ustawodawca nie wskazał jednocześnie wprost, w jaki sposób sprawy te winny być załatwiane, to znaczy nie określił tego - tak jak w przypadku ww. przepisów art. 172, art. 181 ust. 1, art. 182 ust. 6, art. 188 ust. 1 i art. 190 omawianej ustawy - że w tego rodzaju sprawach organ wydaje decyzję administracyjną. Jednocześnie w rozdziale 20 ustawy zatytułowanym „Rozpatrywanie sporów o roszczenia funkcjonariuszy ze stosunku służbowego” wprowadzona została ogólna zasada, że sprawy ze stosunku służbowego funkcjonariuszy Służby Więziennej rozstrzyga przełożony w formie pisemnej (art. 217 ust. 1 ustawy). W ustępie 2 zaś ww. artykułu wymienione zostały sprawy, które są sprawami ze stosunku służbowego. Wśród nich wskazano m.in. na sprawy o przyznawanie świadczeń pieniężnych. Przy tym - jako wyjątek od zasady określonej w art. 217 ust. 1 ustawy - w jej przepisie art. 218 ust. 1 zostały wymienione sprawy, w których organ obowiązany jest wydać decyzję administracyjną a w przepisie art. 219 ust. 1 i 2 enumeratywnie wskazano sprawy, w których jest wydawany rozkaz personalny, od którego nie przysługuje odwołanie. Sąd Rejonowy zwrócił przy tym uwagę, że w wyżej wskazanych przepisach nie zostały wymienione sprawy dotyczące przyznania funkcjonariuszowi jakiegokolwiek świadczenia pieniężnego. Tymczasem w art. 220 ustawy o Służbie Więziennej ustawodawca expressis verbis postanowił, że spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w art. 218 ust. i i art. 219 ust. 1 i 2 ustawy rozpatruje sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy.

W świetle zatem aktualnie obowiązującej regulacji prawnej, dotyczącej równoważnika pieniężnego przysługującego funkcjonariuszowi za brak mieszkania, zawartej w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej zdaniem Sądu Rejonowego nie ulega wątpliwości, że o przyznawaniu tego rodzaju świadczenia rozstrzyga przełożony funkcjonariusza w formie pisemnej zaś ewentualny spór, dotyczący tego rodzaju roszczenia winien rozstrzygać sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy. Stanowisko powyższe jest zbieżne z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego w W.z dnia 14 grudnia 2011 r. (I OSK 1229/11).

W drugiej kolejności Sąd Rejonowy wyjaśnił oznaczenie strony pozwanej. Sąd zwrócił uwagę, że skoro funkcjonariusza Służby Więziennej łączy z organem jakim jest Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej stosunek służby o charakterze administracyjno prawnym, to nie można stwierdzić, by między tymi podmiotami istniał pracowniczy stosunek prawny, którego podmiotami są pracownik i pracodawca. Natomiast zgodnie z treścią art. 460 § 1 k.p.c. zdolność sądową i procesową ma także pracodawca, chociażby nie posiadał osobowości prawnej. Jednostka organizacyjna służby więziennej, nie posiadając względem powódki przymiotu pracodawcy, nie znajduje się zatem w podmiotowym zakresie regulacji art. 460 § 1 k.p.c. W konsekwencji zdolność sądową i procesową organu służby więziennej Sąd Rejonowy ustalił na zasadach ogólnych, z wyłączeniem stosowania szczególnej normy art. 460 § 1 k.p.c. Generalnie zdolność sądowa przysługuje osobie prawnej (art. 64 1 k.p.c.), którą w tym wypadku jest Skarb Państwa. Z tej przyczyny w odniesieniu do pozwanego Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w S. postępowanie zostało umorzone.

Przystępując do rozpoznania niniejszej sprawy Sąd Rejonowy wskazał, że ustawodawca przewidział dwutorową realizację zasady przyznania funkcjonariuszowi w służbie stałej lokalu mieszkalnego. Po pierwsze - poprzez wydanie decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której funkcjonariusz stale pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej, po drugie - przez przyznanie określonych w ustawie świadczeń pieniężnych, w tym równoważnika pieniężnego.

Zgodnie z przepisem art. 73 ust. I ustawy o Służbie Więziennej, w razie przeniesienia z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, albo delegowania do czasowego pełnienia służby funkcjonariuszowi przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego, albo kwatery tymczasowej, o których mowa w rozdziale 18. W rozdziale 18 określono prawa funkcjonariuszy do przydziału lokalu mieszkalnego (art. 170 ustawy) które to prawo realizuje się przez przydział lokalu albo przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, zwanej dalej „pomocą finansową” (art. 171 ustawy). Stosownie do treści art. 184 ust. 1 powołanej ustawy, funkcjonariuszowi w służbie stałej, który spełnia warunki do przydziału lokalu mieszkalnego, a który lokalu tego nie otrzymał na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, przysługuje pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej, albo domu jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, położonych w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej.

Z powyższej regulacji zdaniem Sadu I instancjii wynika, iż potrzeby mieszkaniowe funkcjonariusza Służby Więziennej mogą być zaspokajane w dwojaki sposób. Podstawową formą pomocy funkcjonariuszom w uzyskaniu mieszkania jest przydział w drodze decyzji administracyjnej lokalu, z zasobów mieszkaniowych określonych w art. 172 powołanej ustawy. Dopiero, gdy przydziału takiego nie dokonano, funkcjonariuszowi można przyznać pomoc finansową. Z kolei w art. 187 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej ustawodawca przewidział, iż lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji administracyjnej, a zatem także pomocy finansowej, o której mowa wart. 184 ust. 1 nie przydziela się funkcjonariuszowi

1) w razie otrzymania pomocy finansowej, o której mowa w art. 184 ust. 1;

2) posiadającemu w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej lokal mieszkalny w spółdzielni mieszkaniowej, albo dom jednorodzinny lub dom mieszkalno-pensjonatowy, albo lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, odpowiadający co najmniej przysługującej mu powierzchni mieszkalnej;

3) którego małżonek posiada lokal mieszkalny lub dom określony w pkt 2;

4) w razie zbycia przez niego lub jego małżonka lokalu mieszkalnego lub domu, o którym mowa w pkt 2.

Zgodnie zaś z przepisem art. 178 ustawy funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, jeżeli:

1) on sam lub jego małżonek nie posiada w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu;

2) funkcjonariuszowi lub jego małżonkowi nie przyznano pomocy finansowej, o której mowa w art. 184 ust. 1.

Funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługuje równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1, jeżeli w nowej miejscowości pełnienia służby:

1) nie przyznano mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego;

2) nie przydzielono mu lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji zwrócił uwagę, że powódka powołując się na brzmienie ustępu 2 ww. regulacji, odnoszącej się do funkcjonariusza przeniesionego z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, podnosiła, iż skoro nie przyznano jej pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, ani nie przydzielono jej lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej — należy jej się wypłata równoważnika pieniężnego.

Sąd Rejonowy nie zgodził się ze stanowiskiem powódki. W tym zakresie wskazał, że powyższą regulacje oceniać należy całościowo i z zastosowaniem wykładni celowościowej. I tak Sąd I instancji zauważył, że realizacja zasady przyznania funkcjonariuszowi w służbie stałej lokalu mieszkalnego odbywa się, po pierwsze poprzez wydanie decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której stale pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej, po drugie - przez przyznanie określonych w ustawie świadczeń pieniężnych, w tym równoważnika pieniężnego. Przysługujące funkcjonariuszowi prawo do równoważnika pieniężnego jest zastępczą formą realizacji prawa do lokalu mieszkalnego, jeśli funkcjonariusz nie posiada lokalu w miejscowości pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej. Równoważnik ten ma zatem charakter kompensacyjny i jest surogatem uprawnienia zasadniczego, tj. prawa do otrzymania lokalu w naturze. Uprawnienie do uzyskania lokalu jest prawem podstawowym, a dopiero gdy nie można tego uprawnienia zrealizować, może wchodzić w grę przyznanie innej pomocy, w tym prawa do równoważnika za brak lokalu. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, ze równoważnik finansowy ma stanowić rekompensatę finansową dla funkcjonariusza, który w miejscowości pełnienia służby, nie posiada lokalu mieszkalnego. Tymczasem równoważnik pieniężny, w interpretacji powódki, stanowiłby dodatkowe świadczenie finansowe, skoro powódka posiada już w miejscowości pełnienia służby lokal mieszkalny. Zarówno pomoc finansowa jak i przydział lokalu mieszkalnego są uprawnieniami przysługującymi na wniosek funkcjonariusza, powódka zaś nie wykazała, iż o takie świadczenia się ubiegała, nie może więc skutecznie podnosić, iż pozwana odmówiła jej zarówno przydziału lokalu mieszkalnego jak i pomocy finansowej, stąd należy — niejako automatycznie — przyznać jej równoważnik pieniężny. W tym miejscu Sąd I instancji dodatkowo przywołał stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. przedstawione w wyroku z dnia 1 czerwca 2011 r. (I SA/Po 191/11), który wypowiedział się w przedmiocie pomocy finansowej. Zdaniem Sądu pomoc finansowa nie została ukształtowana jako prawo z tytułu samego pełnienia służby w charakterze funkcjonariusza Służby Więziennej. Nie może być też ona uznawana jako dodatkowy przywilej tej grupy zawodowej, co musiałoby budzić uzasadnione wątpliwości z punktu widzenia zasady równego traktowania obywateli. Sąd powołując się na orzecznictwo wydane oparciu o podobne uregulowania dotyczące prawa funkcjonariusza Policji do lokalu mieszkalnego wskazał, iż celem przepisów określających prawo funkcjonariuszy Policji (a także Służby Więziennej) do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej jest doprowadzenie do sytuacji, aby funkcjonariusz w służbie stałej mieszkał w miejscowości, w której pełni służbę lub miejscowości pobliskiej. Jeżeli posiada on odpowiednie mieszkanie w miejscowości, w której pełni służbę lub miejscowości pobliskiej, to cel tych przepisów jest osiągnięty. Zdaniem Sadu Administracyjnego pomocy finansowej nie można utożsamiać z bezzwrotnym co do zasady świadczeniem udzielanym przez Państwo na spłatę wszystkich wydatków związanych z nabyciem domu (lokalu) mieszkalnego. Świadczenie to przysługuje nie w związku z uzyskaniem domu (lokalu), ale na ich uzyskanie, czyli w celu uzyskania mieszkania umożliwiającego funkcjonariuszowi zamieszkanie w miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. Sąd wyjaśnił, iż pomoc finansowa nie jest świadczeniem udzielanym z urzędu lecz na wniosek funkcjonariusza. Dopiero po złożeniu wniosku wraz z wymaganą dokumentacją organ może prowadzić postępowanie w sprawie przyznania takiej pomocy. Zatem kwestia czy funkcjonariusz ten spełnia przesłanki do otrzymania przedmiotowego świadczenia mogła być rozważana tylko po zgłoszeniu roszczenia, a nie na dzień nabycia domu (lokalu). Sąd podkreślił wyraźnie, iż decydujące znaczenie ma sytuacja mieszkaniowa funkcjonariusza składającego wniosek o przyznanie przedmiotowego świadczenia, a zatem pomoc finansowa przysługuje funkcjonariuszowi tylko wówczas, gdy zgłaszając roszczenie nie miał on zaspokojonych potrzeb mieszkaniowych w miejscowości pełnienia służby lub pobliskiej.

Analogicznie zdaniem Sądu Rejonowego należy rozpatrywać kwestię przyznania równoważnika pieniężnego. Jego przyznanie wiąże się nie tylko z przesłankami określonymi z art. 178 ust.2 ustawy, ale również z wymogami określonymi w ustępie 1 tego przepisu, a więc z brakiem mieszkania, o czym świadczy wprost zwrot użyty przez ustawodawcę zwrot „równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania”. Jako trafną Sąd I instancji ocenił argumentację strony pozwanej, iż odmienne rozumowanie prowadziłoby do sytuacji, gdy funkcjonariusz przeniesiony z urzędu do miejscowości, w której stale mieszka i ma lokal mieszkalny, nadal otrzymywałby równoważnik z tytułu braku mieszkania czy też przysługiwałoby mu prawo do przydziału lokalu mieszkalnego, mimo że lokal mieszkalny posiada. Oznaczałoby to, iż równoważnik z tytułu braku mieszkania, stanowi faktycznie dodatek z tytułu przeniesienia z urzędu i nie ma nic wspólnego z równoważnikiem z tytułu braku mieszkania.

Sąd Rejonowy dodatkowo podkreślił, iż przysługujące funkcjonariuszowi prawo do równoważnika pieniężnego jest zastępczą formą realizacji prawa do lokalu mieszkalnego, jeśli funkcjonariusz nie posiada lokalu w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. Równoważnik ten ma zatem charakter kompensacyjny i jest surogatem uprawnienia zasadniczego, tj. prawa do otrzymania lokalu w naturze. Tak wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 lipca 2011 r. (I OSK 294/11) na gruncie przepisów już nieobowiązującej ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 z pózń. zm.). Pogląd ten, w ocenie Sądu Rejonowego, zachował aktualność.

W konsekwencji wobec przyjęcia niezasadności powództwa uległo ono oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd obciąży stronę przegrywającą kosztami procesu poniesionymi przez przeciwnika procesowego. Koszty te ograniczyły się do kosztów zastępstwa procesowego strony powodowej w kwocie 450 złotych, których stawka wynika z § 11 ust.1 pkt 2 w związku z 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Powódka wniosła apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości. Powódka wniosła przy tym o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji powódka podtrzymała argumentację wyrażaną w toku postępowania pierwszoinstancyjnego. Mianowicie wskazała, że jest funkcjonariuszem Służby Więziennej w stopniu kapitana. Decyzją Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w S. z 15.02.2010 r. została przeniesiona z urzędu do pełnienia służby u pozwanego, poczynając od 23 .02.3010 r. W tym czasie powódka zamieszkiwała w G. przy ul. (...) (nieruchomość jest objęta wspólnością ustawową powódki i jej męża), natomiast w aktualnej miejscowości pełnienia służby (S.) nie przyznano powódce pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, nie przydzielono również jej lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej. W ocenie powódki powyższe przesadza o zasadności przyznania jej równoważnika pieniężnego, o którym mowa w art. 178 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej.

W ocenie powódki sąd błędnie oparł wyrok na wykładni celowościowej oraz na orzecznictwie dotyczącym odmiennego stanu prawnego (przywołanie wyroku WSA w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2011 r. (II SA/Po 191/l 1). Zastosowanie wykładni celowościowej jest zdaniem powódki nie uzasadnione przede wszystkim ze wzglądu, na to iż w przeciwieństwie do starej ustawy o służbie więziennej z 26 kwietnia 1996 r. nowa ustawa dnia 9 kwietnia 2010 r. w sposób odmienny reguluję kwestię uprawnień (w tym mieszkaniowych) dla funkcjonariuszy przeniesionych z urzędu. Wykładni należy dokonywać także z uwzględnieniem zasady racjonalności działań ustawodawcy, który nie powinien tworzyć zbędnych regulacji. Powódka zauważyła, że zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2013 r. (II PZP 6/12) interpretowanie przepisów art. 178 w sposób szeroki jest dopuszczalne jeśli wykładnia gramatyczna (językowa) jest niejasna lub jej efekty są nie do zaakceptowania. W przypadku brzmienia przepisu art. 178 ust. 2 wykładnia językowa jest jednak jasna. Funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługuje równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1 jeżeli w nowej miejscowości pełnienia służby: 1) nie przyznano mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego; 2) nie przydzielono mu lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej. Zdaniem powódki przepis ten należy interpretować w powiązaniu z art. 73 ust. 1 ww. ustawy:,, W razie przeniesienia z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości albo delegowania do czasowego pełnienia służby funkcjonariuszowi przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego albo kwatery tymczasowej, o których mowa w rozdziale 18.

Powódka podkreśliła przy tym, że dopiero w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. (Dz.U.2010.79.523) ustawodawca w art. 73 przyjął, że funkcjonariuszowi przeniesionymi z urzędu przysługują określone uprawnienia. Zdaniem powódki w aktualnie obowiązującej ustawie przyjęto inne rozwiązanie, niż w poprzednio obowiązującej ustawie z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej, w której w art. 89 ust. 2 wprost wskazano, że funkcjonariuszowi w służbie stałej, przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, przysługuje równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1, jeżeli on sam lub małżonek nie posiada lokalu mieszkalnego albo domu w nowym miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. Mając na uwadze powyższe powódka przyznała, że pod rządami starej ustawy taki dodatek jej nie przysługiwał, gdyż pozwana mieszka w G. — tj. miejscowości pobliskiej w rozumieniu przepisów zarówno aktualnie obowiązującej ustawy jaki uchylonej. Tym bardziej nie przysługiwałby w przypadku zakupu mieszkania w S..

W ocenie powódki wraz z wejściem w życie przepisów nowej ustawy jej sytuacja się zmieniła. W przekonaniu powódki w przepisach nowej ustawy przyjęto bowiem inne kryteria, które wpływają na to że funkcjonariusz przeniesiony z urzędu nie będzie miał prawa do równoważnika pieniężnego. O jego wypłacie nie decyduje zdaniem powódki już sam fakt posiadania mieszkania lub domu w nowym miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej, lecz wyłącznie ustalenie, czy w nowej miejscowości pełnienia służby nie przyznano mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub nie przydzielono lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej. Powódka podkreśliła przy tym, że jej zdaniem brak jest podstaw do wiązania kwestii przyznania równoważnika dla funkcjonariuszy przeniesionych z urzędu z przesłankami określonymi w ust. 1 art. 178 ustawy. W ocenie powódki ustawodawca, nadając w art. 73 i art. 178 ust. 2 określone uprawnienia przeniesionym funkcjonariuszom, dostrzegł potrzebę stworzenia tutaj odmiennej regulacji (zasad) niż w tym zakresie świadczeń przysługujących ogółowi funkcjonariuszy (wykładni należy dokonywać przecież z uwzględnieniem zasady racjonalności działań ustawodawcy, który nie powinien tworzyć zbędnych regulacji). W ocenie powódki przepis art. 178 ust. 1 i przepis art. 178 ust. 2 są odrębnymi niezależnymi przepisami. Pierwszy reguluje bowiem sytuację ogółu funkcjonariuszy w służbie stałej, natomiast drugi dotyczy w służbie stałej przeniesionych z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości. Wobec powyższego nie można zdaniem powódki odnosić warunków, wymaganych wprost od funkcjonariusza (nieprzenoszonego) do funkcjonariuszy przeniesionych z urzędu. Zdaniem powódki przepis art. 178 odmiennie reguluję kwestię równoważnika pieniężnego za brak mieszkania dla funkcjonariuszy przeniesionych z urzędu i nieprzeniesionych. W odniesieniu do funkcjonariusza, przeniesionego z urzędu do służby w innej miejscowości, jedynymi okolicznościami wyłączającymi uprawnienie do równoważnika są zdaniem powódki wyłącznie okoliczności wymienione w punktach 1 i 2 ustępu drugiego art. 178.

Zdaniem powódki jej stanowisko potwierdził przy tym fakt przyznania powódce równoważnika pieniężnego za brak mieszkania od dnia 13 sierpnia 2010 r. tj. w związku z wejściem w życie nowej ustawy o służbie więziennej. W świetle powyższego zdaniem powódki kwestią zasadniczą dla jej rozstrzygnięcia była wyłącznie okoliczność, czy zakup mieszkania (fakt posiadania) przez powódkę w nowym miejscu pracy jest przesłanką pozbawiającą ją uprawnienia od otrzymywania tegoż równoważnika. Zdaniem powódki przepis art. 178 ust. 2 ustawy o służbie więziennej jednoznacznie wskazuje, że zakup mieszkania w dniu 19 października 2011 r. ze środków własnych nie może pozbawić jej uprawnienia do wypłaty równoważnika.

Niezasadne jest również ocenie powódki rozpatrywanie sprawy przez Sąd I instancji w kontekście sytuacji hipotetycznych tj. co byłoby, gdyby przeniesiono z urzędu funkcjonariusza do miejscowości, w której już ma mieszkanie. Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był bowiem odmienny- najpierw nastąpiło przeniesienie, później nabycie mieszkania.

W dalszej kolejności powódka wyjaśniła, że zgadza się z ustaleniami Sądu I Instancji, że równoważnik ma charakter kompensacyjny i jest surogatem uprawnienia zasadniczego tj. prawa do otrzymania lokalu w naturze. Uprawnienie do uzyskania lokalu jest prawem podstawowym, a dopiero gdy nie można tego uprawnienia zrealizować może wchodzić w grę przyznanie innej pomocy w tym równoważnika za brak lokalu. Powódka zauważyła przy tym, że bez znaczenia dla jej roszczenia jest to, czy chciała skorzystać z podstawowego uprawnienia. Sama okoliczność, że nie złożyła wniosku o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego ani o przydzielenie kwatery mieszkalnej jest zdaniem powódki bez znaczenia, gdyż wszelkie świadczenia, np. o przyznanie pomocy finansowej, wypłacane są na wniosek funkcjonariusza. Ta zasada odnosi się także równoważnika pieniężnego za brak mieszkania (§ 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2010 r. w sprawie równoważnika pieniężnego przysługującego funkcjonariuszowi Służby Więziennej z tytułu braku mieszkania (Dz.U. Nr 137 poz. 920)), zatem to funkcjonariusz może samodzielnie zdecydować, z której formy wsparcia chce skorzystać. Po wejściu w życie nowej ustawy powódce, tak jak innym funkcjonariuszom przeniesionym z urzędu został przyznany równoważnik bez uprzedniego ubiegania się o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego ani o przydzielenie kwatery mieszkalnej.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu za obie instancje według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanego podkreślił, że wbrew twierdzeniom powódki zasady przyznawania równoważnika pieniężnego za brak mieszkania ogółowi funkcjonariuszy określone w art. 178 ust. 1 znajdują odpowiednie zastosowanie również dla funkcjonariuszy przeniesionych z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Na wstępie wskazać należy, iż postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07, niepubl.). Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozstrzyganej sprawy stwierdzić należy w pierwszej kolejności, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a swe ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji wywiódł prawidłowe wnioski z poprawnie dokonanej analizy dowodów stanowiących podstawę przyjęcia, że powództwo znajdujące podstawę prawną w treści art. 178 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej okazało się nieuzasadnione, stąd też, Sąd Okręgowy ustalenia Sądu I instancji w całości uznał i przyjął jako własne. Sąd Odwoławczy nie stwierdził przy tym naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego, w związku z czym poparł rozważania Sądu Rejonowego również w zakresie przyjętych przez niego podstaw prawnych orzeczenia. Nie podzielił natomiast argumentów powódki podniesionych w treści apelacji.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że wbrew twierdzeniom powódki przepis art. 178 ust. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej nie reguluje kwestii dotyczących równoważnika pieniężnego za brak mieszkania dla funkcjonariuszy przeniesionych z urzędu odmiennie niż przepis art. 178 ust. 1 odnoszący się do ogółu funkcjonariuszy w służbie stałej. Taki wniosek wynika bowiem wprost z redakcji art. 178.

W art. 178 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej wskazano, że równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania przysługuje funkcjonariuszowi Służby Więziennej jeżeli:

1) on sam lub jego małżonek nie posiada w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu;

2) funkcjonariuszowi lub jego małżonkowi nie przyznano pomocy finansowej, o której mowa w art. 184 ust. 1.

Z kolei w art. 178 ust. 2 wskazano, że funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługuje równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1, jeżeli w nowej miejscowości pełnienia służby:

1) nie przyznano mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego;

2) nie przydzielono mu lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej.

Zdaniem Sądu skoro w ust. 2 cytowanego przepisu ustawodawca wskazał, że chodzi o równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1 przyjąć należy, że w ust. 2 również mowa jest o równoważniku z tytułu braku mieszkania. Przez brak mieszkania należy natomiast w świetle regulacji ustawy o Służbie Więziennej rozumieć brak tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu. W art. 178 ust. 2 uregulowano wyłącznie dodatkowe zasady przyznawania równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości (nie przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego oraz nie przydzielenie lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej).

Nie uszło przy tym uwadze Sądu Odwoławczego, że aktualna regulacja jest nieco odmienna redakcyjnie od dotychczasowych uregulowań w tym zakresie. Mianowicie w art. 89 ust. 1 poprzednio obowiązującej ustawy o służbie więziennej wskazano, że funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje równoważnik pieniężny z tytułu braku mieszkania, jeżeli on sam lub jego małżonek, nie posiadają lokalu mieszkalnego lub domu, a także jeżeli nie przydzielono funkcjonariuszowi kwatery tymczasowej. Z kolei w ust. 2 wskazano, że funkcjonariuszowi w służbie stałej, przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, przysługuje równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1, jeżeli on sam lub małżonek nie posiada lokalu mieszkalnego albo domu w nowym miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej. W aktualnej regulacji ustawodawca wskazał wyłącznie, że funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługuje równoważnik pieniężny, o którym mowa w ust. 1, nie powtarzając ogólnych negatywnych przesłanek wyartykułowanych w tymże ust. 1 (brak prawa do lokalu mieszkalnego, nie przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego). Okoliczność ta jednak zdaniem Sadu Odwoławczego, wbrew stanowisku powódki, nie uzasadnia w żadnej mierze przyjęcia, że aktualnie ustawodawca w przypadku funkcjonariusza w służbie stałej, przeniesionego z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości uzależnił przyznanie równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania wyłącznie od spełnienia warunku nie przyznania mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub nie przydzielania mu lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej.

Taka interpretacja cytowanego przepisu nie znajduje bowiem - jak słusznie już zauważył Sąd Rejonowy - potwierdzenia w wykładni funkcjonalnej i celowościowej całości regulacji dotyczących spraw mieszkaniowych funkcjonariuszy Służby Więziennej zawartych w omawianej ustawie. Nie można bowiem, jak trafnie podkreślił już Sąd I instancji, interpretować art.178 ust. 2 ustawy w całkowitym oderwaniu od innych przepisów rozdziału 18 ustawy o Służbie Więziennej ("Mieszkania funkcjonariuszy"). Jedną z podstawowych zasad wykładni przepisów prawa jest wykluczenie dopuszczalności wykładni normy prawnej w oderwaniu od pozostałych przepisów prawa, w których norma jest zawarta oraz w oderwaniu od całości rozwiązań prawnych ustawy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r., I OSK 681/07). Z przepisów Rozdziału 18 ustawy zatytułowanego "Mieszkania funkcjonariuszy" wynika, że funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której stale pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej (art. 170 ust. 1); prawo to realizowane jest przez przydział lokalu albo przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (art. 171 pkt 1 i 2). Lokal mieszkalny przydziela się decyzją administracyjną przy uwzględnieniu okoliczności, o których mowa w art. 172 (m.in. brak lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której pełni stale służbę lub w miejscowości pobliskiej). W świetle przytoczonych regulacji jak słusznie zauważył już Sąd I instancji przyjąć należy, że prawem podstawowym każdego funkcjonariusza w służbie stałej (a zatem również funkcjonariusza przeniesionego z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości) jest uprawnienie do uzyskania lokalu, a dopiero gdy nie można tego uprawnienia zrealizować, może wchodzić w grę przyznanie innej pomocy, w tym prawa do równoważnika za brak lokalu. Dlatego też art. 178 ust. 2 musi być interpretowany łącznie z art. 172 ustawy. Przepis art. 172 pkt 1 ustawy o Służbie Więziennej wyklucza możliwość przydzielenia lokalu mieszkalnego w sytuacji posiadania lokalu mieszkalnego w miejscowości pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej. Te same więc przesłanki winny wyłączać możliwość przyznania funkcjonariuszowi równoważnika pieniężnego za brak lokalu, skoro stanowi on świadczenie zastępcze w stosunku do przydziału lokalu. W ocenie Sądu ustawodawca nie przewidział prawa funkcjonariusza w służbie stałej do lokalu mieszkalnego oraz prawa do równoważnika z tytułu braku lokalu, jako dwóch niezależnych od siebie uprawnień. Przemawia za tym również analiza uzasadnienia projektu nowej ustawy. W uzasadnieniu tym wskazano wprost, że zaproponowane regulacje dotyczące uprawnień mieszkaniowych funkcjonariuszy wprowadzone ustawą z dnia 26 kwietnia 1996 r. pozostają w zasadniczej części niezmienione. Podstawowym uprawnieniem nadal pozostaje prawo do lokalu mieszkalnego. Prawo to realizowane byłoby przez: przydział lokalu mieszkalnego pozostającego w dyspozycji Służby Więziennej, przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego oraz wypłacanie równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania. A zatem funkcjonariuszowi w świetle przepisów ustawy o Służbie Więziennej niezależnie od tego czy jest to funkcjonariusz przeniesiony z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługiwałby równoważnik, wyłącznie w sytuacji braku mieszkania w rozumieniu ustawy. Inna ocena prawa funkcjonariusza do równoważnika pieniężnego odbiegałaby w sposób zasadniczy od celu omawianej regulacji prawnej.

Tymczasem powódka dokonała takiej właśnie wykładni, oderwanej od całości regulacji dotyczącej mieszkań funkcjonariuszy Służby Więziennej. Gdyby przyjąć zaproponowane w apelacji rozumienie art. 178 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej, doszłoby do paradoksalnej sytuacji. Funkcjonariuszowi w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości mimo że posiadałby lokal mieszkalny w miejscowości pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej przysługiwałoby prawo do równoważnika pieniężnego z tytułu braku prawa do mieszkania. Tymczasem jak już wyżej wskazano celem regulacji ustawowej zawartej w rozdziale 18 ustawy o Służbie Więziennej jest zapewnienie funkcjonariuszowi zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych. Potrzeby te zaś można uznać za zaspokojone, gdy funkcjonariusz posiada lokal mieszkalny spełniający normy zaludnienia, znajdujący się w miejscu pełnienia służby bądź w miejscowości pobliskiej.

Z tak przedstawionego stanu prawnego wynika wniosek, że prawo funkcjonariusza w służbie stałej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości do uzyskania równoważnika pieniężnego z tytułu braku lokalu mieszkalnego powstaje wówczas, gdy nie zostało zrealizowane określone w art. 178 ust. 2 ustawy z 2010 r. o Służbie Więziennej prawo do lokalu mieszkalnego (nie przyznano mu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, ani nie przydzielono mu lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej) i jednocześnie nie występują negatywne przesłanki wynikające z art. 178 ust. 1 tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe w analizowanym postępowaniu uznać należało, że powódce nie przysługuje prawo do równoważnika pieniężnego, o którym mowa w art. 178 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej posiada ona bowiem tytuł prawny do lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 178 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Sąd Odwoławczy zwrócił przy tym uwagę, że z ustaleń stanu faktycznego de facto wynika, ze powódce prawo to nie przysługiwało niezależnie o tego czy zakupiła mieszkanie w S.. Sąd Okręgowy zwrócił bowiem uwagę, że w dacie przeniesienia do pełnienia służby w S.powódka zamieszkiwała w mieszkaniu własnościowym w G.przy ul (...). Tym samym uznać należało, że w dacie przeniesienia posiadała tytuł prawny do lokalu mieszkalnego położonego w miejscowości pobliskiej. W art. 170 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej wskazano bowiem, że za miejscowość pobliską w rozumieniu ustawy uważa się miejscowość, do której czas dojazdu publicznymi środkami transportu przewidziany w rozkładzie jazdy, łącznie z przesiadkami, nie przekracza w obie strony dwóch godzin, licząc od stacji (przystanku) najbliższej miejsca pełnienia służby do stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania. Do czasu tego nie wlicza się dojazdu do i od stacji (przystanku) w obrębie miejscowości, z której funkcjonariusz dojeżdża, oraz miejscowości, w której wykonuje obowiązki służbowe. Zdaniem Sądu miejsce zamieszkania powódki - G.należy uznać za miejscowość pobliską w rozumieniu ustawy o Służbie Więziennej. Odległość między S., a G.wynosi ok. 40 km. Dojazd publicznymi środkami transportu przewidziany w rozkładzie jazdy nie przekracza godziny w jedną stronę ((...), (...) (...)ok. 40 min.).

Wobec powyższego na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Odwoławczy oddalił apelację, czemu dał wyraz w punkcie I orzeczenia.

Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd II instancji w punkcie II sentencji wyroku zasądził od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu poniesionych przez pozwanego kosztów zastępstwa procesowego, w kwocie wyliczonej zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt a w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 225 zł. Stosownie do treści § 11. ust. 1 pkt 2 rozporządzenia stawki minimalne wynoszą za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 - 75% stawki obliczonej na podstawie § 6 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy. Wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiła 3423 zł. W związku z tym, na podstawie § 6 rozporządzenia zastosowanie ma stawka z pkt 3 w wysokości 600 zł Z kolei na podstawie § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia należy ją pomniejszyć do wysokości 75% tej stawki, czyli do kwoty 450 zł. Następnie na podstawie § 12 tego rozporządzenia należało zasądzić 50% tej stawki, czyli kwotę 225 zł, albowiem pełnomocnik pozwanego prowadził przedmiotową sprawę przez Sądem pierwszej instancji.