Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Magdalena Rodzoch

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Andrzeja Paździórko

po rozpoznaniu w dniach 21 lutego 2017r. i 23 marca 2017 r.

sprawy J. C.

oskarżonego z art. 178a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego (...)

z dnia 17 sierpnia 2016 r. sygn. akt IV K 57/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 619,92 (sześciuset dziewiętnastu i 92/100) złotych, w tym 115,92 (sto piętnaście i 92/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty.

SSO Ryszard Małachowski

Sygn. akt IV Ka 1700 / 16

UZASADNIENIE

J. C. został oskarżony o to, że w dniu 5 października 2015r., w S., na al. (...), znajdując się pod wpływem środka odurzającego, to jest (...) w stężeniu 6,0 ng/ml, kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 20 maja 2011r., sygn. akt VII K 5 / 11, to jest o czyn z art.178a § 4 kk.

Sąd Rejonowy(...) wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2016r., sygn. akt IV K 57 / 16, uznał oskarżonego J. C. za winnego tego, że w dniu 5 października 2015r., w S. na al. (...), znajdując się pod wpływem środka odurzającego (...) w stężeniu 6,0 ng/ml kierował samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości z art. 178a § 4 kk wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z dnia 20. 05. 2011r., sygn. akt VII K 5 / 11, to jest przestępstwa z art. 178a § 4 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 42 § 3 kk orzekł wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 10.000 zł. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. M. kwotę 619,92 zł, w tym podatek VAT 23 % w wysokości 115,92 zł za obronę z urzędu. Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r.o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. z 1983r., nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę 180 zł, a na podstawie art. 627 kpk zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony. Zaskarżonemu w całości wyrokowi J. C. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu winy oskarżonego, mimo iż nie miał on świadomości, że prowadził pojazd mechaniczny będąc pod wpływem środków odurzających. Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł o uniewinnienie od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu, ewentualnie o znaczne obniżenie wymierzonej mu kary.

W piśmie z dnia 10 stycznia 2017r. J. C. zawarł wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka R. W. (1) na okoliczność tego, że w dniu 4 października 2015r. w S. został przez niego poczęstowany ciastkami nie wiedząc, że zawierają one (...).

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem niezasadne okazały się podniesione w niej zarzuty oraz wnioski.

Wbrew wywodom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne. W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać postawiony z powodu niepełności postępowania dowodowego ( błąd „ braku " ) lub dokonania ustaleń faktycznych nie mających wsparcia w przeprowadzonych dowodach ( błąd „ dowolności " ); przy czym zarzut taki może być skutecznie podnoszony wówczas, gdy skarżący jest w stanie wykazać, jakich konkretnie uchybień w zakresie wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd orzekający w sprawie. W rozpoznawanej sprawie apelujący nie sprostał temu zadaniu i ograniczył się jedynie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti. Stwierdzić bowiem należy, że Sąd Rejonowy nie tylko zgromadził pełny materiał dowodowy, ale także prawidłowo go ocenił i w następstwie tej oceny poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

Przede wszystkim wskazać należy, że dopuszczenie dowodu z zeznań świadka R. W. (2), a nie jak błędnie wskazał oskarżony R. W. (1), nastąpiło dopiero w toku postępowania dwuinstancyjnego, albowiem J. C. wniosek o jego przesłuchanie złożył dopiero po wniesieniu apelacji. Jak bowiem wynika z treści wyjaśnień złożonych przez oskarżonego na komisariacie nie pamiętał on jak się nazywa znajomy, który – jak twierdził - poczęstował go ciastkami przywiezionymi z Holandii; również wyjaśniając przed Sądem I instancji oskarżony podał, że nie wie gdzie przebywa obecnie jego kolega, bowiem nie mieszka on w S., lecz w Holandii. W tych okolicznościach stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy, z uwagi na brak – na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego - wniosku dowodowego oskarżonego w ww. zakresie przy jednoczesnym niewskazaniu przez niego personaliów ww. świadka, zgromadził kompletny materiał dowodowy.

Brak również podstaw do twierdzenia, że oceniając zebrany materiał dowody Sąd meriti naruszył dyspozycję art. 7 kpk. Jak słusznie bowiem wskazał Sąd a quo brak jest postaw, by dać wiarę oskarżonemu, iż nie miał on świadomości, że spożył haszysz oraz, że nie wiedział, iż kierując samochodem w dniu 5 października 2015r. znajdował się pod wpływem tego środka odurzającego. J. C. starał się wykazać co prawda, że dnia poprzedzającego dzień, w którym popełnił zarzucany mu czyn, spożywał ciastka przywiezione z Holandii przez kolegę, jednakże nie wiedział, że zawierają one w sobie haszysz; wskazał natomiast, że spożywał wówczas jeszcze alkohol, więc mógł znajdować się pod jego wpływem. Jak wynika jednak z zeznań, przesłuchanego przed Sądem odwoławczym R. W. (2) - ciastka, którymi poczęstował oskarżonego znajdowały się w opakowaniach, na których była informacja co to są za ciastka i jaka jest w nich zawartość narkotyku. Wskazać należy, że w tym zakresie należało uznać zeznania R. W. (2) za w pełni wiarygodne, bowiem brak podstaw, by świadek ten chciał bezpodstawnie obciążyć oskarżonego, tym bardziej, że w toku składania tych samych zeznań, podał także – chcąc zapewne wesprzeć linię obrony oskarżonego – że częstując J. C. tymi ciastkami, nie mówił mu co w nich jest ( k. 148 ). W tych okolicznościach trudno zatem dać wiarę oskarżonemu, że nie miał on świadomości co spożył. Zasadnie zatem Sąd I instancji odmówił w tym zakresie wiarygodności wyjaśnieniom J. C. wskazując przy tym, że są one niespójne i labilne.

Brak również podstaw do tego, by dać wiarę J. C. co do tego, że nie wiedział, iż kierując w dniu 5 października 2015r. samochodem znajdował się pod wpływem środka odurzającego. W tym zakresie wskazać bowiem należy, że okoliczność znajdowania sią J. C. pod wpływem narkotyku była widoczna dla zatrzymującego go funkcjonariusza Policji T. W., który zaobserwował u oskarżonego: nerwowość, trzęsące się dłonie, szkliste oczy, szpilkowate źrenice oraz wyschnięte usta, sugerujące, że oskarżony może znajdować się pod wpływem środka odurzające. Powyższe prowadzi do wniosku, że również sam oskarżony musiał - obserwując i odczuwając u siebie takie objawy - zdawać sobie sprawę ze swojego stanu, tym bardziej, że w przeszłości był już karany za czyn z art. 178a § 1 kk. Mając na uwadze powyższe stwierdzić zatem należy, wbrew twierdzeniom skarżącego, że zasadnie Sąd a quo uznał, iż J. C. miał świadomość, że spożył narkotyki oraz, że w dniu 5 października 2015r. wiedział, iż znajduje się pod ich wpływem.

Stwierdzić zatem należy, że Sąd I instancji dokonał trafnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i w jej następstwie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, a dokonanie innych ustaleń niż Sąd meriti, o co wnosił autor apelacji, stanowiłoby rażące pogwałcenie zasad logiki oraz doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy akceptując w pełni logikę poczynionych ustaleń faktycznych, co do przypisanego J. C. czynu, zaakceptował również przypisaną mu kwalifikację prawną, albowiem uwzględnia ona prawidłowe ustalenia dotyczące zachowania sprawcy.

W zakresie wymierzonej kary Sąd I instancji prawidłowo przywołał i określił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak również na jego niekorzyść. Wskazać bowiem należy, że oskarżony J. C. znajdując się pod wpływem działania środka odurzającego, to jest (...) kierował samochodem w centrum miasta ( al. (...) w S. ), w godzinach wzmożonego ruchu drogowego ( około godziny 14:40 ), przy czym stopień jego odurzenia był znaczny, bowiem wynosił 6,0 ng/ml, a dawka upośledzająca sprawność kierowania wynosi dla (...) 2 ng/ml. Co istotne także oskarżony J. C. był już uprzednio pięciokrotnie karany, w tym za czyn z art. 178a § 1 kk oraz za czyn z art. 178a § 4 kk. Mając na uwadze powyższe, a także okoliczność, że oskarżony znajdując się na wolności podejmował prace dorywcze, Sąd Rejonowy trafnie uznał, że karą należycie wyważoną oraz adekwatną tak do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia winy, jak i warunków oraz właściwości osobistych oskarżonego będzie kara 10 miesięcy pozbawiania wolności. Jednocześnie trafnie Sąd a quo nie dostrzegł podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec J. C. kary. Wskazać bowiem należy, że stosownie do treści art. 69 § 4 kk sąd może w stosunku do sprawcy czynu z art. 178a § 4 kk warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, taki zaś w niniejszej sprawie nie występuje. Szczególnie uzasadniony wypadek to taki, który zasługuje na uwzględnienie, albowiem pomimo spełnienia kryteriów formalnych, wykluczających warunkowe zawieszenie orzeczonej kary, nie powinien być tak jednoznacznie, negatywnie oceniony, zwłaszcza w kontekście możliwości osiągnięcia celów kary bez efektywnego jej wykonania ( np. w przypadku prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, gdy miało to miejsce na krótkim dystansie, w środku nocy i na odludziu ). W niniejszej zaś sprawie J. C. kierował samochodem w centrum miasta, w godzinach wzmożonego ruchu, a jego stan odurzenia był znaczny. Nadto jak wynika z informacji z Krajowego Rejestru Karnego J. C. był uprzednio już pięciokrotnie karany, w tym raz za czyn z art. 178a § 1 kk oraz raz z art. 178a § 4 kk, za które to przestępstwa, podobnie jak za dwa inne, zostały mu wymierzone kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Stwierdzić zatem należy, że orzekane uprzednio wobec oskarżonego kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie odniosły spodziewanego rezultatu, albowiem J. C. ponownie dopuścił się przestępstwa, przy czym kolejny raz przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, co świadczy o jego wysokim stopniu demoralizacji i braku poszanowania prawa. Stwierdzić zatem należy, że w niniejszej sprawie brak było podstaw do zastosowania instytucji probacji, o której mowa w art. 69 § 1 kk.

Podobnie ocenić należało wymiar orzeczonego przez Sąd Rejonowy środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, który w niniejszej sprawie miał charakter rozstrzygnięcia obligatoryjnego ( art. 42 § 3 kk ). Oskarżony dał świadectwo daleko zaawansowanej nieodpowiedzialności, braku wyobraźni, lekceważenia podstawowej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skoro po raz kolejny prowadził samochód znajdując się pod wpływem działania środka odurzającego. Sytuacja tego rodzaju wymagała zatem obligatoryjnego orzeczenia wobec J. C. dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, co prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy.

Zastrzeżeń Sądu odwoławczego nie budzi również obligatoryjne w tym przypadku rozstrzygnięcie dotyczące orzeczenia wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, którego minimalną wysokość regulują aktualnie obowiązujące przepisy ( art. 43a § 2 kk ).

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej okoliczności, a nadto stwierdzając, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2015r., poz.1801 ).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 636 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 ze zm.), nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty tych należności.

SSO Ryszard Małachowski