Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SO Grażyna Sitko

Protokolant: Kamila Michalak

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2013r.

sprawy E. M.

obwinionej z art. 86 § 1 kw, 97 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin–Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

z dnia 7 sierpnia 2012 r. sygn. V W 259/12

uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie umarza, a kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 1614/12

UZASADNIENIE

E. M. obwiniona została o to, że:

1. w dniu 24 listopada 2010r. ok. godz. 12.15 w S. na drodze publicznej ul. (...) kierowała samochodem osobowym marki F. nr rej. (...) i w wyniku nie zachowania szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania uderzyła w samochód osobowy marki S. o nr rej. (...), czynem swoim spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

2.w tym samym miejscu i czasie odjechała z miejsca zdarzenia nie podając swoich danych oraz danych dotyczących zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ,

tj. o czyny z art. 86 § 1 kw, 97 kw

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2012r. uznał obwinioną E. M. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył jej karę 300 zł grzywny.

Rozstrzygnął o kosztach postępowania w tym o opłacie.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionej, skarżąc go w całości zarzucił mu:

I. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że:

1. co do czynu pierwszego, obwiniona w wyniku niezachowania szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania uderzyła w samochód osobowy marki S., podczas gdy w rzeczywistości obwiniona w ogóle takiego manewru nie wykonywała, a to kierujący pojazdem marki S. G. D. (1) nie zachowując szczególnej ostrożności uderzył podczas hamowania w samochód prowadzony przez obwinioną,

2. co do czynu drugiego, obwiniona odjechała z miejsca zdarzenia nie podając swoich danych oraz danych dotyczących zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest urnowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, gdy w rzeczywistości miała zamiar rozpocząć rozmowę z G. D. (1)i te dane mu przekazać, lecz na skutek jego agresywnego zachowania, obawiając się o swoje zdrowie i ewentualnego uszkodzenia samochodu odjechała z miejsca zdarzeni

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie

3. art. 8 kpw w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez zastosowanie dowolnej oceny dowodów, naruszenie zasady prawidłowego rozumowania przejawiające się w uwzględnieniu w całości wniosków wynikających z opinii biegłego, podczas gdy w rzeczywistości opinia ta jest nielogiczna i wewnętrznie sprzeczna,

4. art. 8 kpw w zw. z art.5 § 2 kpk poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść obwinionej wątpliwości dotyczących odległości, w jakiej znajdowały się pojazdy obwinionej i pokrzywdzonego w sytuacji, gdy ustalenie tej odległości – mając na uwadze treść opinii biegłego – ma kluczowe znaczenie dla fizycznej możliwości wykonania manewru cofania, a tym samym ustalenia winy obwinionej,

5. art. 4 kpw w zw. z art. 39 § 1 kpw poprzez ograniczenie obwinionej prawa do obrony przejawiające się w bezzasadnym oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych.

Wobec powyższego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie E. M., względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W toku postępowania międzyinstancyjnego, obrońca wniósł wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności czynów zarzuconych obwinionej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej, okazała się częściowo zasadna, albowiem w wyniku zainicjowanej nią kontroli odwoławczej, uwzględniając złożony odrębnie wniosek obrońcy, zaskarżony wyrok uchylono, jednocześnie umarzając postępowanie przeciwko E. M. – wobec przedawnienia orzekania.

Zgodnie z art. 45 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czyn (§ 1), zaś w razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia (§ 2). Przy tym, po myśli art. 4. § 1 kw wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.

W niniejszej sprawie obwinionej zarzucono popełnienie czynów kwalifikowanych z z art. 86 § 1 kw, 97 kw, popełnionych w dniu 24 listopada 2010r.

Ponieważ postępowanie wszczęto w dniu 4 lutego 2011r. (k.1), tj. przed upływem terminu określonego w § 1 art. 45 kw, zastosowanie znalazł art. 45 § 1 zd 2 kw - wobec czego termin przedawnienia wykroczenia zarzuconego obwinionej upłynął 24 listopada 2012r.

Aczkolwiek wyrok I instancji zapadł jeszcze przed jego upływem, wobec jego skutecznego zaskarżenia oraz konieczności rozstrzygnięcia w przedmiocie zażalenia na postanowienie o odmowie przyjęcia apelacji obwinionej, nie uprawomocnił się, tym samym bieg terminu nie uległ przerwaniu i jeszcze w toku tego postępowania, przed wydaniem prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie – upłynął.

Ponieważ z chwilą ustania karalności wykroczenia nastąpiło przedawnienie orzekania (stanowiące negatywną przesłankę procesową określoną w art. 5 § 1 pkt 4 kpw), merytoryczne rozpoznanie środka zaskarżenia okazało się już niemożliwe, albowiem zgodnie z art. 62 § 2 kpw w razie stwierdzenia okoliczności wyłączających orzekanie po wszczęciu postępowania, Sąd wydaje postanowienie o jego umorzeniu, a jeżeli rozpoczęto już przewód sądowy - wyrok umarzający postępowanie.

Wobec powyższego, zaskarżony wyrok należało uchylić, zaś postępowanie przeciwko obwinionej umorzyć, z uwagi na przedawnienie orzekania, na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o treść przepisu art. 118 § 2 kpw.

……………….

SSO Grażyna Sitko