Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Daria Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2016r.

sprawy M. S.

obwinionego z art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sadu Rejonowego w (...)

z dnia 10 sierpnia 2016r. sygn. II W 20/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obwinionego M. S. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu,

II.  koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

SSO Ryszard Małachowski

Sygn. akt IV Ka 1559 / 16

UZASADNIENIE

M. S. został obwiniony o to, że w dniu 10 listopada 2015r., około godziny 8:05, w Ł., na ul. (...), kierując samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do znaku B - 1 „ zakaz ruchu w obu kierunkach ”, to jest o czyn z art. 92 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w (...) wyrokiem z dnia10 sierpnia 2016r., sygn. II W 20 / 16, uznał M. S. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 100,- zł. Nadto zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,- zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30,- zł tytułem opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca obwinionego. Zaskarżając wyrok w całości skarżący orzeczeniu temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że obwiniony nie stosując się do znaku B – 1 „ zakaz ruchu w obu kierunkach ”, wypełnił znamiona wykroczenia z art. 91 § 1 kw, w sytuacji gdy w/w znak został umieszczony przez nieuprawniony do tego podmiot oraz w sposób niezgodny z warunkami umieszczania takich znaków na drogach, wynikającymi z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r., ( Dz. U., z 2003r., nr 220, poz. 2181 ) w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

Podnosząc taki zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego i wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzuconego mu czynu ( kwalifikowanego z art. 92 § 1 kw, a nie jak zapewne omyłkowo wskazał w zarzucie skarżący – art. 91 § 1 kw ) okazały się uzasadnione.

Sąd Rejonowy procedując w przedmiotowej sprawie zgromadził kompletny materiał dowodowy, dający podstawę do merytorycznego rozstrzygnięcia w kwestii zawinienia obwinionego, jednakże wadliwie, bo w sposób sprzeczny z dyspozycją art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw oceniając przeprowadzone dowody uznał winę M. S.. Nie budzący wątpliwości ustaleniem jest fakt, że obwiniony w dniu 10 listopada 2015r. wjechał kierowanym przez niego samochodem V. (...) na teren Szkoły Podstawowej Nr (...), przy ul. (...) w Ł.. Bezsprzecznym jest także to, że przed wjazdem na teren szkoły umieszczony był znak B – 1 „ zakaz ruchu w obu kierunkach ” z zastrzeżeniem, że nie dotyczy on pracowników szkoły i osób korzystających z centrum rehabilitacji. Przy czym obwiniony nie należał do podmiotów objętych tym wyłączeniem. W toku postępowania dowodowego Sąd Rejonowy zasadnie powziął wątpliwości co do legalności okoliczności umieszczenia przedmiotowego znaku. W tym celu zwrócił się do Starostwa Powiatowego w Ł. oraz do Dyrektora Szkoły Podstawowej Nr (...) w Ł. o informacje w tym zakresie. Jednakże z informacji Starostwa Powiatowego wynikało, że znak B – 1 usytuowany przy drodze wjazdowej do Szkoły nie został ustawiony na mocy decyzji Starosty, ponieważ nie jest to droga publiczna. Z kolei Dyrektor Szkoły w swojej odpowiedzi stwierdził, że sprawa ustawienia znaku „ załatwiana była na poziomie Urzędu Miasta Ł. ”. Z kolei Burmistrz Ł. w odpowiedzi na pismo Sądu Rejonowego w tej kwestii stwierdził, że również nie występował do zarządzającego ruchem o ustawienie spornego znaku, ponieważ jest to droga publiczna. Podobnie jak Starosta (...) wskazał jako uprawnionego do ustawienia znaku – właściciela terenu. Tak uzyskane przez Sąd Rejonowy informacje nie dały odpowiedzi na pytanie, kto, kiedy oraz czy przy spełnienia warunków określonych rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dn. 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu i warunków ich umieszczania na drogach ( Dz. U., nr 220, poz. 2182 z późn. zm. ) i rozporządzeniem Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002r., w sprawie znaków i sygnałów drogowych ( Dz. U., nr 170, poz. 1393 z późn. zm. ), jak też rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dn. 23 września 2003r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem ( Dz. U., nr 177, poz. 1729 ), umieścił znak B – 1 przed wjazdem na teren Szkoły Podstawowej Nr (...). W tych zaś okolicznościach Sąd Rejonowy winien był powziąć wątpliwość co do legalności tego znaku. W badanej sprawie istniejące obiektywnie wątpliwości Sąd meriti wbrew regule określonej w art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw ustalając zawinienie M. S. rozstrzygnął na jego niekorzyść. Tymczasem nie stanowi wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw niepodporządkowanie się dyrektywie wynikającej ze znaku drogowego ustawionego przez podmiot nieuprawniony lub bez zachowania obowiązującej procedury, bowiem warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie określone w art. 92 § 1 kw jest legalny charakter tego znaku ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016r., V KK 34 / 16, OSNKW 2016 / 5 / 33 ).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zmienił zaskarżony wyrok uniewinniając M. S. od popełnienia zarzuconego mu czynu.

O kosztach postępowania w sprawie orzeczono na podstawie art. 118 § 2 kpw.

SSO Ryszard Małachowski