Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 139/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Gryficach z dnia 17 października 2019 r. sygn.. II K 19/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie (ewentualny)

☒

Zmiana (główny)

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Nie przeprowadzano dowodów.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza art. 4 kpk poprzez naruszenie zasady obiektywizmu wskutek niedostatecznego zbadania okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, przejawiających się zwłaszcza w uznaniu za niewiarygodne ich wyjaśnień.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonych nie stanowi naruszenia zasady obiektywizmu, albowiem zasada ta nie polega na tym, aby w każdej sytuacji, gdy oskarżony mówi co innego niż świadkowie, dawać wiarę oskarżonemu. Ustalenie, że J. S. uderzył G. C. i znieważył go, a K. S. naruszył jego nietykalność cielesną przytrzymując go, wynika z zeznań wynika z zeznań G. C., Z. D., D. C. i J. O., którzy widzieli zajście (choć nie wszyscy od początku do końca) i świadkowie ci nie mieliby żadnego powodu do obciążania J. S. i K. S., gdyby oskarżeni zarzucanych im czynów nie dokonali – zwłaszcza, że musieliby dokonać w tym celu starannie zaplanowanej zmowy i wspólnie ustalać treść fałszywych zeznań. Natomiast oskarżeni mają oczywisty powód, aby chcieć uniknąć odpowiedzialności za swoje zachowanie, a zatem by zaprzeczać swemu sprawstwu.

Co do spowodowania uszkodzenia ciała J. S., Sąd Rejonowy ustalił, że D. C. tego uszkodzenia ciała dokonała i dał temu wyraz w uzasadnieniu wyroku, zatem twierdzenie, że w tym zakresie również uznano za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych, jest chybione. Natomiast ustalił, że nie dokonał tego czynu G. C. i to ustalenie też jest prawidłowe, albowiem doznany przez J. S. uraz wiązać można, z uwagi na jego charakter, ewidentnie z uderzeniem zadanym narzędziem przez D. C., a nie z jakimkolwiek działaniem G. C., który żadnego narzędzia nie użył.

Co zaś tyczy się zniewag, Sąd Rejonowy również w oparciu o wymienione zeznania świadków stwierdził, iż na początku zajścia znieważali się wzajemnie J. S. i G. C., a gdy potem do zdarzenia dołączyli D. C. i K. S., ten ostatni użył słów znieważających obydwoje oskarżycieli prywatnych, natomiast J. S. D. C. wtedy nie znieważał, a D. C. nie wykrzykiwała znieważających słów w ogóle, brała natomiast w zajściu udział czynny, działając w obronie byłego męża.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonych.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przy wydawaniu wyroku zasady bezstronności zawartej w art. 4 kpk, to nie mógł zmienić zaskarżonego wyroku z powodu takowego naruszenia. Sąd Rejonowy wszystkie dokonane ustalenia oparł na dowodach, które prawidłowo wskazał i nie dokonał oceny jednostronnej – nie wszystkie twierdzenia oskarżycieli prywatnych zostały uznane za słuszne i nie wszystkie zachowania zarzucane oskarżonym przez oskarżycieli zostały uznane za wykazane.

Lp.

Zarzut

2

Obraza art. 5 kpk poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności oskarżonego wskutek przyjęcia zawinienia oskarżonych w sytuacji, kiedy zgromadzony materiał dowodowy nie dowodził ponad wszelką wątpliwość ich winy.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasada domniemania niewinności ma zastosowanie, gdy występują nie dające się usunąć wątpliwości, w tym przypadku co do przebiegu zdarzenia. Sąd Rejonowy takich wątpliwości nie miał i wskazał dowody, na których się oparł. Nie występuje w sprawie żadne ustalenie, co do którego Sąd Rejonowy by dowodów nie przywołał, zatem można byłoby co najwyżej zarzucać sądowi nieprawidłową ocenę tych dowodów, co zresztą skarżący też robi, ale nie naruszenie zasady in dubio pro reo.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonych.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Całkowita niezasadność zarzutu wyklucza zmianę wyroku z przyczyn wskazywanych w tym zarzucie.

Lp.

Zarzut

3

Obraza art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyjaśnienia oskarżonych nie korespondowały z zeznaniami M. S. i M. K., ponieważ ci świadkowie, policjanci, przyjechali na miejsce zdarzenia już po jego zaistnieniu i mogli jedynie przekazać, jak opisywały im zdarzenie osoby w nim uczestniczące, a nie to, jak zdarzenie przebiegło. Zatem na podstawie zeznań tych dwóch świadków nie można ustalić przebiegu zajścia. Świadkowi G. K. Sąd Rejonowy nie dał wiary i wyjaśnił, dlaczego tak ocenił jego zeznania. Wskazanie przyczyn uznania tego świadka za niewiarygodnego nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Natomiast historia choroby J. S. jest dowodem ocenionym prawidłowo, który przystaje do ustaleń Sądu Rejonowego, albowiem Sąd ten ustalił, że ranę zadała temu oskarżonemu D. C..

Dokumentacja lekarska dotycząca G. C. nie zaprzecza zeznaniom świadków, którym Sąd Rejonowy dał wiarę. Przeciwnie, zeznania te potwierdza, gdyż wynika z niej, że G. C. doznał tylko drobnego urazu, który przystaje do podanego przez niego opisu zdarzenia, natomiast nie doznał on poważniejszych niż opisane obrażeń ciała, ale nikt też nie twierdził, że oskarżyciel ich doznał.

Twierdzenie skarżącego, że świadek Z. D. znajdowała się w miejscu uniemożliwiającym obserwację zdarzenia jest dowolne i ma na celu w jakikolwiek sposób podważyć zeznania świadka. Z. D. jest świadkiem bezstronnym i jeśli twierdzi, że widziała zajście w pewnym, dość dużym zresztą zakresie, to nie ma racjonalnego powodu, by zeznawać fałszywie i wplątywać się w sąsiedzki konflikt. Oczywiście oskarżeni chcą tak wskazać miejsce zajścia, aby wysuwać twierdzenie, że z okna mieszkania Z. D. nie było ono widoczne, ale ich twierdzenia nie znajdują oparcia w dowodach, włącznie z przedstawionymi zdjęciami.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonych.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania, że ocena dowodów jest prawidłowa, a podnoszone przez obrońcę uchybienia nie miały miejsca, nie jest zasadna zmiana zaskarżonego wyroku w postulowanym kierunku.

Lp.

Zarzut

4

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przypisaniu oskarżonym sprawstwa co do czynów I, II, IV i V podczas gdy nie zostały one poparte dowodami.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut jest powtórzeniem zarzutów poprzednich, tyle że w innej formie, więc w istocie nie stanowi odrębnego zarzutu. Twierdzenie, że przypisanie oskarżonym sprawstwa nie zostało poparte dowodami jest nieprawdziwe, gdyż Sąd Rejonowy wskazał dowody, na których oparł ustalenie sprawstwa oskarżonych i wskazał je prawidłowo, co już omówiono. Nic zatem więcej dodać w tej kwestii nie można.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonych.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut w istocie nie zawiera żadnej nowej argumentacji poza już omówioną.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie było.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Orzeczenie o skazaniu J. S. za czyn I i za czyn II (w stosunku do G. C.) oraz K. S. za czyn III i za czyn IV (w obu przypadkach ze zmianą opisu) i co do kar za te czyny.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Żaden z argumentów mających podważyć trafność orzeczenia skazującego J. S. i K. S. nie okazał się zasadny. Co do kar za te czyny wyrok nie był zaskarżany, jako że obrońca ukierunkował swą apelację wyłącznie przeciwko orzeczeniu o winie, odrzucając w związku z tym w ogóle kwestię kary; do ukształtowania kar Sąd Okręgowy nie ma uwag.

Dodać należy, że wniosek o ewentualne uchylenie zaskarżonego wyroku złożony był z obrazą art. 437 § 2 kpk, gdyż skarżący ani nie wskazał okoliczności przewidzianych w art. 439 § 1 kpk (art. 454 kpk nie wchodził w grę, gdyż zaskarżano orzeczenie skazujące) ani nie twierdził, że zachodzi potrzeba ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości, a chcąc uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy, musiałby taką potrzebę udowodnić.

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Orzeczenie o uniewinnieniu G. C. od popełnienia czynu V i o odstąpieniu od wymierzenia kary za przypisany mu czyn VI, a także o uniewinnieniu D. C. od popełnienia czynu VI.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja tylko pozornie zaskarżała wyrok w tej części. W części wstępnej apelacji skarżący wpisał, że zaskarża wyrok również w pkt VII (uniewinnienie G. C. i D. C. od uszkodzenia ciała J. S.), w pkt. VIII co do odstąpienia od wymierzenia kary (G. C. za znieważenie J. S.) i w pkt. IX (uniewinnienie D. C. od znieważenia J. S.). Nie postawił jednak żadnego zarzutu dotyczącego któregokolwiek z tych punktów wyroku (choć zarzut obrazy przepisów postępowania mógłby zostać również z tymi punktami wyroku związany), a przede wszystkim nie wniósł o zmianę czy też uchylenie wyroku w tych punktach, ograniczając się do wniosków reformatoryjnych o uniewinnienie braci S., a wniosek o uchylenie wskazując tylko jako ewentualny, w przypadku oddalenia wniosku o ww. zmianę wyroku. Sąd Okręgowy nie rozważał więc możliwości zmiany ani uchylenia tego wyroku na niekorzyść G. C. i D. C., skoro nie złożono wymaganych przez art. 434 § 1 pkt 2 kpk wniosków, które pozwoliłyby określić jakiekolwiek granice zaskarżenia wyroku na ich niekorzyść. Należało uznać, że w istocie wyrok nie został zaskarżony na nich niekorzyść jako oskarżonych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Uchylenie orzeczenia o uniewinnieniu J. S. od zarzutu znieważenia D. C. (pkt. 3 części dyspozytywnej wyroku).

Zwięźle o powodach zmiany

Jeżeli sąd, skazując oskarżonego, zmienia opis czynu na jego korzyść, ograniczając zakres przypisanej mu winy przez wyeliminowanie z opisu czynu niektórych zachowań, to nie może zamieszczać w wyroku innego orzeczenia, którym by odrębnie uniewinniał oskarżonego od „reszty” czynu. Gdy sąd przypisuje oskarżonemu znieważenie tylko jednej, a nie dwóch osób tym samym czynem (tym samym zachowaniem, zgodnie z art. 11 § 1 kk), to nie uniewinnia go, lecz daje wyraz swemu ustaleniu przez zmianę opisu czynu. Jest to sytuacja analogiczna do przypisania komuś kradzieży tylko części mienia, którego kradzież mu zarzucono lub też skrócenia zarzucanego oskarżonemu okresu trwania przestępstwa trwałego (znęcania, niealimentacji). Jeśli zarzucano oskarżonemu jeden czyn, nie orzeka się o uniewinnieniu od np. kradzieży części rzeczy czy też od znęcania w pewnym okresie, tylko skazuje w zakresie jednego zarzutu ze skorygowanym odpowiednio na korzyść oskarżonego opisem. Orzeczenie zawarte w pkt. 3 części dyspozytywnej wyroku w sytuacji, gdy co do czynu II sąd orzekł już w punkcie 2, było bezprzedmiotowe.

0.0.12.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana orzeczenia o uniewinnieniu D. C. od popełnienia czynu V przez ustalenie, że dokonała tego czynu w granicach obrony koniecznej (pkt. 7 części dyspozytywnej wyroku).

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Rejonowy ewidentnie ustalił, że D. C. spowodowała uszkodzenie ciała J. S., co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Jednakże jednocześnie orzekł, że ją od tego czynu uniewinnia, co było rażącą sprzecznością między częścią dyspozytywną wyroku a jego uzasadnieniem, ale z uzasadnienia wynika, że Sąd Rejonowy uznał ów czyn za popełniony w granicach obrony koniecznej (w obronie zaatakowanego G. C.). Ta ocena czynu nie budzi zresztą zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Z uwagi na wskazany wyżej ewidentny brak zaskarżenia wyroku na niekorzyść D. C. w części uniewinniającej (brak wniosku reformatoryjnego), Sąd Okręgowy nie mógłby i tak orzec na jej niekorzyść, natomiast przy zachowaniu uniewinniającego charakteru wyroku należało usunąć wymienioną sprzeczność i ustalić, że podstawą uniewinnienia D. C. był kontratyp z art. 25 § 1 kk, a mianowicie ustalenie, że działała ona w obronie koniecznej. Nie jest to orzeczenie ani na jej korzyść, ani na niekorzyść, gdyż ustalenie, że jest niewinna i nie popełniła przestępstwa, pozostaje aktualne.

0.0.13.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Orzeczenie o kosztach procesu.

Zwięźle o powodach zmiany

G. C. i D. C. mieli wspólnego pełnomocnika, a zgodnie z § 17 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, za reprezentowanie dwóch osób należą się dwie opłaty. Jednakże należy zauważyć, że J. S. w niniejszym postępowaniu nie został skazany za popełnienie żadnego przestępstwa na szkodę D. C., a za czyn popełniony na jej szkodę skazany został tylko K. S. (pkt. 5 części dyspozytywnej wyroku). Biorąc to pod uwagę, należało orzec o zwrocie kosztów adwokackich w zakresie dotyczącym D. C. tylko od K. S.. Natomiast co do G. C. jest inaczej, przestępstwa na jego szkodę popełnili i J. S., i K. S., zatem obaj ci oskarżeni powinni zwrócić mu koszty pomocy prawnej. Koszty te podlegają pełnemu zwrotowi, jako że co do zasady wniesienie aktu oskarżenia było słuszne, obydwu oskarżonym przez D. C. i G. C. przypisano popełnienie przestępstw.

Jeśli natomiast chodzi o zryczałtowaną wysokość kosztów sądowych, które obydwoje oskarżyciele uiścili wspólnie i stosownie do tego faktu orzekał o tych kosztach Sąd Rejonowy, wskazując obydwoje oskarżycieli wspólnie jako uprawnionych to nie należało orzekać zwrotu pełnej kwoty od obu oskarżonych, tylko uczynić to stosownie do treści orzeczenia. K. S. został skazany za popełnienie przestępstw na szkodę obojga oskarżycieli prywatnych (niezależnie od opisu czynów), zatem wniesienie przeciwko niemu aktu oskarżenia było słuszne i należał się pełny zwrot kosztów. Natomiast J. S. nie został skazany za popełnienie przestępstwa na szkodę D. C., zatem w tym zakresie zarzut nie był słuszny, a ponadto co do jednego z czynów (znieważenia) Sąd Rejonowy ustalił popełnienie ich przez J. S. i G. C. wzajemnie, co skutkuje swoistym zremisowaniem procesu w tej części. Zatem tu zwrot należy się odpowiednio do rozstrzygnięcia sądu, obejmującego skazanie z ukaraniem, skazanie bez ukarania i odpowiednik uniewinnienia (wyeliminowania części czynu z zarzutu).

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie miało miejsca.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Apelacja obrońcy oskarżonych generalnie uwzględniona nie została, żaden z jej zarzutów nie był zasadny, a zmiana wyroku nastąpiła tylko w części nieobjętej zarzutami apelacji (choć w nieznacznym zakresie, dotyczącym kosztów, na korzyść oskarżonych). Kosztami procesu wraz z opłatą obciążono zatem oskarżonych (art. 636 § 1 i 3 kpk oraz art. 633 kpk i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych).

7.  PODPIS

SSO Maciej Strączyński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o winie co do oskarżonych J. S. i K. S. w części skazującej oraz (według części wstępnej apelacji) orzeczenie o uniewinnieniu oskarżycieli prywatnych (oskarżonych wzajemnych) G. C. i D. C. i o odstąpieniu od wymierzenia kary co do G. C. w części skazującej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie (ewentualny)

☒

Zmiana (główny)