Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 17 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:SSO Violetta Osińska

Sędziowie: SO Marzenna Ernest

SO Tomasz Szaj (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2014 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...). o.o. w S.

przeciwko J. W. (1), D. W., mał. P. W. (1), mał. Z. W. i mał. P. W. (2)

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek zażalenia pozwanych D. W. i J. W. (1) na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 19 maja 2014 r., w sprawie o sygn. akt I C 1398/13

oddala zażalenie.

SSO Tomasz Szaj SSO Violetta Osińska SSO Marzenna Ernest

Sygn. akt II Cz 2071/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 19 maja 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny, odrzucił zażalenie pozwanych z dnia 18 lutego 2014 r. na postanowienie z dnia 9 stycznia 2014 r. zawarte w pkt IV wyroku.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż postanowieniem z dnia 9 stycznia 2014 r. zawartym w pkt IV wyroku, zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Podniósł, iż od powyższego orzeczenia pozwani złożyli w dniu 18 lutego 2014 r. zażalenie, które dotknięte było brakiem fiskalnym.

Sąd Rejonowy zauważył, iż zarządzeniem z dnia 20 marca 2014 r. skierowanym do pozwanych i doręczonym w sposób zastępczy w dniu 10 kwietnia 2014 r., wezwano pozwanych do uiszczenia opłaty od zażalenia w kwocie 30 zł – w terminie tygodniowym od doręczenia wezwania, pod rygorem odrzucenia zażalenia. Według Sądu termin dla wykonania zobowiązania upłynął bezskutecznie w dniu 17 kwietnia 2014 r.

Sąd I instancji stwierdził zatem, iż pomimo wezwania i pouczenia strona pozwana nie uiściła opłaty od zażalenia, podczas gdy przepisany termin do dokonania czynności upłynął dnia 17 kwietnia 2014 r., wobec czego nieopłacone zażalenie należało odrzucić.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyli pozwani D. W. i J. W. (2) i zaskarżając je w całości wnieśli o jego uchylenie.

W uzasadnieniu skarżący podnieśli, iż nie otrzymali korespondencji z Sądu zawierającej zarządzenie z dnia 20 marca 2014 r. wzywające do uiszczenia kwoty 30 zł tytułem opłaty od zażalenia. Dodali, iż nie otrzymali także awiz dotyczących tej korespondencji z punktu I., wobec czego nic nie wiedzieli o tym, że zostali wezwani przez Sąd Rejonowy do opłaty 30 zł. Skarżący zaznaczyli, iż o fakcie tym dowiedzieli się dopiero z zaskarżonego postanowienia z dnia 19 maja 2014 r.

Skarżący zwrócili uwagę, iż jeśli chodzi o korespondencję z Sądu zawierającą zaskarżone postanowienie z dnia 19 maja 2014 r. to w skrzynce listowej było jedynie awizo dla pozwanego J. W. (2), natomiast dla pozwanej D. W. awiza takiego nie było. Nadmienili, iż w dniu 11 czerwca 2014 r. pozwana D. W. udała się do Sądu, gdzie uzyskała informację, że na korespondencji Sądu zawierającej zarządzenie z dnia 20 marca 2014 r. jest adnotacja, jakoby korespondencji tej nie odebrano w terminie. Z tego względu tego samego dnia pozwana udała się do punktu I. chcąc wyjaśnić tę sytuację. Według skarżących przedstawicielka punktu I. powiedziała, że nic nie może zrobić, że przeprasza za tę sytuację oraz, że pouczy doręczyciela. Jednocześnie dodali, iż pozwana odebrała korespondencję z Sądu z zaskarżonym postanowieniem, dla której nie otrzymała awiza.

W ocenie skarżących to wskutek nieodpowiedniej pracy punktu I. obsługującego korespondencję z Sądu doszło do przedmiotowej sytuacji skutkującej niedostarczeniem pozwanym korespondencji z zarządzeniem z dnia 20 marca 2014 r. oraz niedostarczeniem pozwanej awiza dla korespondencji z zaskarżonym postanowieniem.

Skarżący podkreślili, iż we wskazanej sytuacji nie ma żadnej ich winy, zwłaszcza, że bardzo zależy im na rozpatrzeniu przez Sąd zażalenia z dnia 18 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanych nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 130 § 1 k.p.c., jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia pisma w terminie tygodniowym.

Z treści tego przepisu wynika, że ma on zastosowanie tylko w przypadku, gdy niezachowany warunek formalny pisma jest tego rodzaju, że pismo nie może otrzymać prawidłowego biegu oraz gdy pismo dotknięte jest brakiem o charakterze fiskalnym.

Zgodnie z art. 126 ² § 1 k.p.c. Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie została uiszczona należna opłata. Zasadą postępowania sądowego w sprawach cywilnych jest, że postępowanie sądowe jest odpłatne, a koszty sądowe ponosi strona, która inicjuje czynności związane z opłatami lub wydatkami (art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Opłacie podlega pismo jeżeli przepis szczególny przewiduje jej pobranie (art. 3 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 2 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych). W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo odrzucił za zażalenie skarżących z dnia 18 lutego 2014 r., z uwagi na okoliczność, iż nie została od niego uiszczona stosowna opłata.

Podnoszone przez skarżących okoliczności dotyczące niemożności uiszczenia powyższej opłaty na skutek braku wezwania okazały się w całości nietrafne.

Przede wszystkim wskazać należy, iż do każdego z pozwanych została skierowana przesyłka zawierająca wezwanie do uiszczenia opłaty od zażalenia i każda z nich, jak wynika z zapisów na kopertach k – 117 i 118 akt, była awizowana dwukrotnie. Informacje o dokonanej awizacji zostały potwierdzone stosownymi podpisami doręczyciela i odciskami pieczęci z datownikiem. Sposób dokonywania tychże adnotacji jest zgodny z przepisami § 6 oraz § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 roku w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (Dz.U. z 2013 roku, poz. 1350 ze zm.). Wskazać zatem należy, że łącznie do pozwanych skierowano 4 zawiadomienia o przesyłce. Wobec tego, nawet przyjmując, iż jedno awizo mogło być zagubione bądź umieszczone w skrzynce pocztowej innego adresata, nie sposób przyjąć, iż taka sytuacja mogła dotyczyć obu powiadomień o dwóch przesyłkach. Nadto podnieść należy, iż skarżąca w zażaleniu nie przedstawiła żadnych dowodów ewentualnych uchybień doręczyciela, ograniczając się jedynie do własnych twierdzeń. Zdaniem Sądu Odwoławczego, skarżący jeśli rzeczywiście udali się do doręczyciela z reklamacją, powinni byli złożyć reklamację w formie pisemnej, bądź też uzyskać od doręczyciela pisemne oświadczenie, w którym przyznałby on fakt nieprawidłowego doręczania przesyłek pozwanym. Nadmienić należy, iż jak wynika z treści zażalenia, doręczyciel nie dostarczył skarżącym awiza co najmniej dwukrotnie.

Wobec powyższego należało podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż przesyłki zawierające wezwanie do uiszczenia opłaty od zażalenia, wskutek prawidłowego awizowania zostały skarżącym skutecznie doręczone.

Na marginesie można zauważyć, iż pismo wzywające do uiszczenia opłaty od rozpoznawanego zażalenia kierowane do skarżących zostało przez nich odebrane bez przeszkód.

Z racji tego, że przedmiotowe zobowiązanie nie zostało przez skarżących wykonane, wywiedzione przez nich zażalenie na zasadzie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. należało odrzucić, co prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy wydając zaskarżone postanowienie.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)