Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 26 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:SSOMariola W. ( spr.)

Sędziowie:SODorota G.- K.

SO Agnieszka Bednarek- Moraś

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2014 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika B. W.

na postanowienie Komornika Sądowego przy sądzie Rejonowy (...) K. K.z dnia 5 listopada 2013 roku, w sprawie Km 1490/13 w przedmiocie oddalenia wniosku dłużniczki o umorzenie postępowania

z udziałem wierzyciela(...)w W.Oddziału w S.

na skutek zażalenia wierzyciela na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 27 stycznia 2014 roku., w sprawie VI Co4488/13.

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że:

a. w punkcie 1 oddalić skargę;

b. uchylić punkt 3; ;

2.  zasądzić od dłużniczki B. W.na rzecz wierzyciela(...)Akcyjnej w W.Oddziału w S.kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego;

3.  pobrać od dłużniczki B. W.na rzecz (...)Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty od zażalenia.

SSO Agnieszka Bednarek- Moraś SSO Mariola Wojtkiewicz SSO Dorota Gamrat- Kubeczak

Sygn. akt II Cz 578/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie po rozpoznaniu skargi dłużnika na postanowienie komornika sądowego – uchylił postanowienie komornika sadowego z dnia 5 listopada 2013 roku w przedmiocie oddalenia wniosku dłużnika o umorzenie egzekucji (pkt I). W punkcie drugim uchylił pkt 2 i 3 postanowienia z dnia 7 czerwca 2013 roku oraz pkt 2 i 3 postanowienia z dnia 13 czerwca 2013 roku o ustaleniu częściowych kosztów w sprawie- w wysokości dwóch opłat stosunkowych i wezwaniu dłużnika do ich uiszczenia. W punkcie trzecim zasądził od wierzyciela na rzecz dłużnika kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania skargowego.

Uzasadniając swoje rozstrzygniecie, Sąd uznał za niedopuszczalną w świetle art. 49 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji stosowaną przez komornika w postanowieniu z dnia 7 czerwca 2013 roku oraz 13 czerwca 2013 roku praktykę polegającą pobieraniu kilku opłat minimalnych w wysokości 1/10 przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Powyższe skutkowało uchyleniem punktów 2 i 3 ww. postanowień.

Kolejno sąd wskazał, iż organ egzekucyjny nie rozważył całości materiału dowodowego, w tym pism pełnomocnika wierzyciela, w którym wierzyciel ograniczył żądanie do ustalenia i zwrotu kosztów egzekucji. Komornik winien ten wniosek rozpoznać i wydać orzeczenie kończące postępowanie i ustalające ostateczne koszty egzekucji, stosownie do treści przepisu art. 770 k.p.c. z tych względów sąd postanowił uchylić postanowienie z dnia 5 listopada 2013 roku.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c, uznając, iż skarga była zasadna i istnieją podstawy do obciążenia nimi wierzyciela.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się wierzyciel, który zaskarżając je w części tj. w zakresie punktu 1 i 3 wniósł o jego uchylenie oraz obciążenie dłużnika kosztami postępowania skargowego wobec bezzasadności skargi oraz zasądzenie od dłużnika na rzecz wierzyciela kosztów postępowania zażaleniowego.

Tak wnosząc postanowieniu Sądu I instancji zarzucił naruszenie art. 767 k.p.c., art. 825 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 102 k.p.c. poprzez uwzględnienie skargi, pomimo braku podstaw prawnych, uznanie zasadności wniosku o umorzenie postępowania mimo braku przesłanek z art. 825 k.p.c. a w konsekwencji niezasadne obciążenie wierzyciela kosztami postępowania skargowego z naruszeniem art. 102 k.p.c.

W ocenie skarżącego w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek, która byłaby podstawą umorzenia postępowania egzekucyjnego, co przesądza o słuszności wydanego prze komornika rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do kwestii kosztów, skarżący wskazał, iż jego zdaniem Sąd nawet uznając skargę za zasadną winien rozważyć zastosowanie art. 102 k.p.c., bowiem w przedmiotowym postępowaniu nie sposób czynić wierzycielowi jakichkolwiek zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się zasadne.

Kodeks postępowania cywilnego przewiduje nieliczne sytuacje kiedy postępowanie egzekucyjne może być umorzone na wniosek dłużnika. Są to przypadki opisane w art. 825 pkt od 2-5 k.p.c. i związane są głównie z upadkiem tytułu wykonawczego lub treścią samego tytułu, z której wynika, że nie można toczyć egzekucji przeciwko konkretnej osobie, lub w konkretnych okolicznościach. Takie ograniczenie uprawnień dłużnika co do żądania umorzenia egzekucji wynika z zasady, że dysponentem postępowania egzekucyjnego jest wierzyciel. To wierzyciel decyduje czy chce prowadzić egzekucję, nawet wówczas, gdy dłużnik twierdzi, że zaspokoił należność wierzyciela. Komornik twierdzeń dłużnika nie bada i może je przyjąć tylko wtedy, gdy potwierdzi to wierzyciel, składając odpowiednie oświadczenie, mające wpływ na los egzekucji.

Wierzyciel w piśmie, które wpłynęło do kancelarii komornika w dniu 28 października 2013 roku wskazał, że łączna suma wpłaconych na jego rzecz przez dłużniczkę należności wyniosła 2445 złotych. Kwota ta została przez niego zaliczona na poczet roszczenia głównego (2.400 złotych) oraz koszty zastępstwa procesowego egzekucji w wysokości 45 złotych. Oświadczenie wierzyciela nie zawiera wprost wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Niemniej jest na pewno stanowiskiem wierzyciela co do ograniczenia postępowania egzekucyjnego. W razie wątpliwości należało wyjaśnić stanowisko wierzyciela, a następnie uporządkować postępowania egzekucyjnego zgodnie z wolą wierzyciela. Komornik nie miał natomiast obowiązku umarzać postępowania egzekucyjnego na wniosek dłużniczki. Wniosek taki podlegał oddaleniu, co Komornik w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo postanowił, dając wyraz temu, że dysponentem postępowania egzekucyjnego nie jest dłużnik a wierzyciel. Skarga zatem dłużniczki, kwestionująca to rozstrzygnięcie podlegała oddaleniu. W tej sytuacji postanowienie Sądu Rejonowego, uchylające postanowienie Komornika nie mogło się ostać i należało je w wyniku zażalenia wierzyciela zmienić, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.

Konsekwencją oddalenia skargi było stwierdzenie, że to dłużniczka przegrała postępowanie skargowe, a zatem to ona powinna w całości, zgodnie z treścią przepisu art. 98 § 1 k.p.c. ponieść koszty postępowania wyłożone przez wierzyciela. Wierzyciel jednak z racji tego, że nie otrzymał odpisu skargi przed wydaniem postanowienia przez Sąd Rejonowy nie poniósł żadnych kosztów w postępowaniu skargowym. Jedyne koszty poniosła dłużniczka, uiszczając opłatę od skargi. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zasądzające te koszty od wierzyciela na rzecz dłużniczki pozostaje w sprzeczności z rozstrzygnięciem o skardze, a zatem Sąd Okręgowy, oddalając skargę uchylił postanowienie o kosztach postępowania skargowego. Koszty poniesione przez dłużniczkę nie podlegają zwrotowi.

Ten sam przepis art. 98 § 1 k.p.c. legł u podstaw rozliczenia o kosztach postępowania zażaleniowego. Postępowanie zażaleniowe przegrała dłużniczka i musi zwrócić wierzycielowi koszty tego postępowania, obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika wierzyciela, ustalone na podstawie (...)rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonej przez (...)kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ((...) (...)na kwotę 60 złotych, zasądzoną w punkcie 2 postanowienia.

(...)nie ma obowiązku ponoszenia kosztów sądowych- opłaty od zażalenia. Kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić wierzyciel Sąd Okręgowy w punkcie 3 postanowienia, na podstawie przepisu art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążył dłużniczkę, stosując odpowiednio zasadę przyjętą do rozliczenia kosztów postępowania zażaleniowego, a wynikającą z art. 98 § 1 k.p.c.

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...);

(...)