Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 18 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Violetta Osińska

Sędziowie: SO Robert Bury (spr.)

SO Agnieszka Tarasiuk-Tkaczuk

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2014 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa H. W.

przeciwko (...)

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 20 stycznia 2014 roku, sygn. akt I C 895/12

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt II Cz 430/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy w Goleniowie przyznał Instytutowi – (...)w S.wynagrodzenie w kwocie 1829 zł, w tym należny podatek Vat. Sąd wskazał, że (...) (...)w S.złożył protokół oględzin, opinię – stosownie do tezy dowodowej oraz fakturę VAT na kwotę 1829,93 zł. Odwołano się do treści art. 288 i 290 k.p.c. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 roku w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym i Załącznika nr 1 do rozporządzenia, zawierającego stawki należne biegłym z zakresu medycyny. Dodatkowo Sąd podkreślił, że wydatki na koszty materiałowe znajdują oparcie w § 8 rozporządzenia. Nakład pracy w wysokości 15 godzin Sąd uznano za uzasadniony.

Postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem przez powoda w części, w jakiej przyznano wynagrodzenie przewyższające kwotę 600 zł. Skarżący zarzucił, że postanowienie jest ogólnikowe, teza dowodowa nie była rozbudowana, a dokumentacja lekarska obszerna. Dwukrotne badanie lekarskie trwało po 15 minut, wywiad obejmował nieprzydatne dla wydania opinii ustalenia, wywód oraz zapisy protokołu powielają się. Skarżący zakwestionował, że biegli na wydanie opinii potrzebowali 15 godzin. Wynagrodzenie powinno obejmować celowe prace biegłych, czas faktycznie poświecony na kontakt z powodem oraz czas niezbędny do sporządzenia dokumentu opinii; ogólny czas na wydanie opinii nie powinien przekroczyć 6 godzin.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest nieuzasadnione.

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy w Goleniowie dopuścił i przeprowadził dowód z opinii Instytutu na okoliczność ustalenia, czy pobyt powoda w (...) Publicznym Szpitalu (...)w Z.na Oddziale (...) (...) w dniach od dnia 2 sierpnia 2011 roku do dnia 30 sierpnia 2011 roku wynikał wyłącznie z potrzeby jego rehabilitacji, wskazując, że do wydania opinii należy przybrać biegłego z zakresu rehabilitacji i ortopedii.

Zgodnie z art. 288 k.p.c. i w art. 291 k.p.c. oraz art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 ze zm.) instytutowi powołanemu przez sąd oraz biegłemu przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych wydatków. Przyznanie biegłemu (instytutowi) wynagrodzenia uzależnione jest od samego faktu skorzystania z jego usług. Opinia instytutu naukowego jest odmianą dowodu z biegłych, opracowana jest zespołowo i wyraża stanowisko nie poszczególnych osób, ale instytutu jako takiego. Szczegółowe zasady ustalania wynagrodzenia instytutu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 roku w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym, jak również Załącznik nr 2 do rozporządzenia, nie zaś Załącznika nr 1, jak wyjaśnił Sąd Rejonowy. Z postanowień § 7 ust. 2 cytowanego rozporządzenia wynika, że w przypadku, gdy opinię sporządził podmiot, o którym mowa w art. 290 § 1 k.p.c., wynagrodzenie za wykonaną pracę w zakresie czynności opisanych w załączniku nr 2 do rozporządzenia, można określić według stawki albo taryfy zryczałtowanej wskazanej w tym załączniku. Instytut ustalając wynagrodzenie w części odniósł się do stawek zryczałtowanych z Załącznika nr 2, zaś w części stawka wynagrodzenia mieści się w ramach wskazanych w samym rozporządzeniu w § 3 ust 3.

Wydanie opinii wymagało badania powoda, załącznik nr 2 do wskazanego rozporządzenia w punkcie II.15 przewiduje wynagrodzenie za określenie inwalidztwa, niepełnosprawności lub niezdolności do pracy oraz ich stopnia, co powinno mieć zastosowanie jako badanie najbardziej zbliżone do tego, któremu został poddany powód. Kwota 240 złotych netto wskazana w rachunku mieści się w przewidzianej rozporządzeniem stawce. Stosownie do § 8 rozporządzenia, wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku - za pomocą oświadczenia. Pozycja 1.2, 1.3 i 3.2 rachunku odzwierciedla wymienione koszty (30 zł, 54, 135,15 zł netto). Rozporządzenie w załączniku II w punkcie 26 przewiduje wynagrodzenie za wydanie opinii na podstawie akt sprawy do 21,65% kwoty bazowej; kwota 353 zł netto mieści się w wyznaczonych ramach.

Do wydania opinii nie zostali powołani poszczególni biegli, lecz instytut, który miał wydać opinię kompleksową, co oznacza, że wynagrodzenie nie mogło stanowić sumy indywidualnych wynagrodzeń biegłych, ale powinno było zostać wyliczone w całości według stawek taryfowych stosownie do § 7 rozporządzenia. Dla należytego wydania opinii istniała konieczność przeprowadzenia konsultacji i przybrania biegłego spoza zakładu, więc instytutowi przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie z tego tytułu, uwzględniające czas, jaki biegły z zakresu neurologii powinien przeznaczyć na konsultację oraz na analizę i opracowanie konkretnych zagadnień; z rachunku wynika 15 godzin przeznaczone na konsultację.

Ustalenie czasu pracy biegłego możliwe jest w oparciu o ocenę oświadczenia biegłego, dokonywaną na podstawie zasad doświadczenia życiowego, w skład którego wchodzi także doświadczenie mające swe źródło w rozpoznawaniu innych spraw sądowych. Kryteria te, z natury swej ocenne, powinny pozwolić na ustalenie, czy prawdopodobnym jest wykonywanie konkretnej opinii przez biegłego w czasie wynikającym z jego oświadczenia. Nie ma innej możliwości przy ustalaniu wynagrodzenia biegłego zweryfikowania prawdziwości oświadczenia, jak doświadczenie życiowe. Pewnym kryterium stanowi, jak wskazano, odniesienie się do innych opinii, jednak przy uwzględnieniu, że większość opinii ma charakter niepowtarzalny. Punktem wyjścia do przyznania wynagrodzenia nie może być niewiarygodność oświadczenia biegłego i nałożenie na niego ciężaru udowodnienia, że na wykonanie opinii poświecił wskazany czas. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia (...)roku (...) wskazał, że ilość czasu, którą trzeba zużyć na określoną czynność, jest zależna także od indywidualnych cech wykonawcy i czynności, że podany w rachunku czas na wykonanie czynności może być z natury rzeczy skontrolowany tylko w przybliżeniu, kwestionowanie rachunku może być skuteczne tylko wtedy, gdy podane w ilości zużytego czasu są tak jaskrawo wygórowane, że opierając się na zwykłym doświadczeniu życiowym można od razu stwierdzić, że biegły niewątpliwie zużył znacznie mniej czasu, niż podaje w rachunku. W ocenie Sąd Okręgowego nie można stwierdzić, że podane 15 godzin konsultacji neurologicznej jest czasem rażąco wygórowanym. Badanie takiego oświadczenia z natury może być jedynie przybliżone i prowadzić do wniosku o istnieniu pewnego prawdopodobieństwa. W rozpoznanej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby doświadczenie życiowe uzasadniało w sposób pewny, że konsultacja neurologiczna trwała mniej niż 15 godzin.

Powyższe czyni zbędnym odniesienie się do twierdzeń skarżącego o zbędności niektórych sformułowań opinii – wynagrodzenie częściowo ustalono w sposób zryczałtowany, w części jego weryfikacja nie prowadzi do ustalenia, że zawyżono czas poświęcony na konsultację neurologiczną.

Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji uznał zaskarżone postanowienie za prawidłowe, co skutkowało oddaleniem zażalenia na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

(...)

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)