Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Stargardzie po rozpoznaniu sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej w S. ul. (...) przeciwko Agencji Mienia Wojskowego w W. Oddziałowi Regionalnemu w S. o zapłatę (sygn. akt I C 782/17):

I. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.181,25 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie płatnymi od dnia 19 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 250,72 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd rejonowy oparł powyższe orzeczenie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach:

Agencja Mienia Wojskowego wykonuje prawo własności przysługujące Skarbowi Państwa w stosunku do niewyodrębnionych lokali użytkowych usytuowanych w budynku powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej. Lokal użytkowy, który stanowi kwiaciarnia położona przy ul. (...) nie jest technicznie związany z tą nieruchomością, jednak stoi na gruncie należącym do strony powodowej. W związku z tym pozwana nie wnosi żadnych opłat za korzystanie z części wspólnych, media i opłaty remontowe. W 2005 r. były podjęte rozmowy z ówczesnym właścicielem WAM w celu unormowania tej sytuacji. W związku z tym powódka zawarła w dniu 28 lutego 2007 r. umowę dzierżawy z Oddziałem Regionalnym Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, którego przedmiotem był grunt znajdujący się pod lokalem użytkowym kwiaciarni, położony w S. przy ul. (...), na mocy której oddała grunt do używania i pobierania pożytków. Czynsz dzierżawny został ustalony na kwotę 600 zł rocznie. Umowa została zawarta na czas nieokreślony z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2006 r. i mogła być rozwiązana z miesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

Pozwana miała przez ten czas unormować sytuację prawną, czyli albo odkupić grunt od wspólnoty lub technicznie „przepiąć” media do Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...). W 2013 r. WAM wystąpił do Wspólnoty z prośbą o zmianę udziałów w nieruchomości wspólnej Wspólnoty Mieszkaniowej (...) bowiem stwierdzono, że powierzchnia użytkowa była zbyt duża do faktycznie zmierzonej, dotyczyło to lokali użytkowych w posiadaniu WAM. Do czynności notarialnej nie doszło, gdyż notariusz odmówił dokonania czynności, bowiem z ewidencji gruntów wynikało, że na nieruchomości stanowiącej własność wspólnoty mieszkaniowej posadowiony jest inny budynek nie ujęty w udziałach. W związku z tym uchwałą Wspólnoty Mieszkaniowej w sprawie opłat za dzierżawę gruntu z dnia 17 marca 2014 r. ustalona została nowa stawka czynszu dzierżawnego dla pozwanej za dzierżawę gruntu pod lokal użytkowy – kwiaciarnię w wysokości 5.000 zł rocznie. Zgodnie z postanowieniami umowy aneks do umowy dzierżawy zmieniający postanowienia dotyczące wysokości czynszu został doręczony stronie pozwanej celem podpisu.

Pozwana zaskarżyła uchwałę powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej w sprawie opłat za dzierżawę gruntu, jednakże powództwo zostało oddalone jako nieuzasadnione.

Pozwana wypowiedziała umowę dzierżawy ze skutkiem na dzień 31 października 2015 r. W związku z wypowiedzeniem, powódka wyznaczyła na dzień 2 listopada 2015 r. na godz. 10:00 termin na przekazanie gruntu po zakończeniu umowy dzierżawy.

Z protokołu przekazania wynika, że lokal użytkowy nadal znajduje się na działce i w związku z tym nie doszło do przekazania w/w lokalu.

W związku z brakiem przekazania gruntu po zakończeniu umowy dzierżawy powódka od listopada 2015 r. obciąża pozwaną należnościami za bezumowne korzystanie z gruntu w wysokości miesięcznej wartości czynszu dzierżawnego. W celu dochodzenia swoich należności wystawiała rachunki, które doręczała pozwanej. Ta odsyłała je bez księgowania.

W dniu 20 maja 2016 r. powódka skierowała do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty zaległości za korzystanie z części wspólnych nieruchomości w wysokości 1.666,68 zł, według stanu na dzień 30 kwietnia 2016 r. Na dzień 31 maja 2016 r. zaległość wynosiła 2.083,35 zł, a na dzień 30 września 2016 r. 3.750,03 zł.

Lokal kwiaciarni położy jest na części działki nr (...), obręb ew. (...), miasto S., wchodzącej w skład nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w S..

Powódka podejmowała próby rozwiązania powstałej sytuacji. Skierowała do pozwanej zapytanie o wskazanie warunków sprzedaży wkładu budowlanego za lokal. W trwającym sporze pozwana proponowała wykup gruntu od Wspólnoty, a właściciele lokali zaproponowali zwrot poniesionych nakładów budowlanych i przejęcie lokalu na własność Wspólnoty.

W odpowiedzi na propozycję pozwana stwierdziła, że brak jest podstawy prawnej w oparciu, o którą miałaby sprzedać wkład budowlany związany z lokalem użytkowym na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, gdyż lokal stanowi własność Skarbu Państwa we władaniu tut. oddziału Agencji i jego zagospodarowanie, w tym każda forma zbycia, winna odbywać się w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Dnia 27 maja 2011 r. pozwana zawarła umowę najmu lokalu użytkowego zlokalizowanego w budynku Mieszkalnym Wspólnoty Mieszkaniowej w S. przy ul. (...) określając przedmiot najmu na kwiaciarnię oraz cukiernię z małą gastronomią. Czynsz został określony w wysokości netto na kwotę 1.615,43 zł miesięcznie. Następnie aneksem nr (...) umowa została zmieniona w części przeznaczenia lokalu – na kwiaciarnię lub inną działalność usługową oraz w części określającej wysokość miesięcznego czynszu na kwotę 1.747,56 zł netto. Część lokalu leży na terenie Wspólnoty przy ul. (...), cała kwiaciarnia należy zaś do powodowej Wspólnoty.

Początkowo budynki przy ul. (...) z parterowym łącznikiem tworzyły jeden kompleks, będący własnością pozwanej. Agencja przygotowując nieruchomość do sprzedaży dokonała podziału tego kompleksu na dwie nieruchomości. Podział ten został dokonany w sposób niezgodny ze stanem faktycznym w aspekcie gospodarczej jedności tych dwóch budynków. Pozwana prowadzi czynności zmierzające do regulacji stanu prawnego. Pod kwiaciarnią są piwnice, które wchodzą w skład sąsiedniej nieruchomości (...). Lokale, w którym znajdują się kwiaciarnia oraz piwnica jako pomieszczenia przynależne do lokalu Wspólnoty przy ul. (...) posadowione są na gruncie Wspólnoty przy ul. (...). Działka (...) należy do wspólnoty przy ul. (...), zaś działka (...) należy do Wspólnoty przy ul. (...). Lokal, w którym znajduje się kwiaciarnia znajdujący się na działce (...) jest rozliczany udziałami w nieruchomości Wspólnoty przy ul. (...) mimo iż znajduje się na działce (...), czyli należącej do wspólnoty przy ul. (...). Ponadto lokal ten nie został wyodrębniony. Znajduje się w udziale w częściach wspólnych nieruchomości przy ul. (...). Koszty związane z lokalem, w którym znajduje się kwiaciarnia ponoszone są przez stronę pozwaną na rzecz Wspólnoty przy ul. (...). Chodniki znajdujące się przed kwiaciarnią należą do Wspólnoty przy ul. (...).

Powierzchnia działki nr (...) zajmowana przez lokal kwiaciarni wynosi 80,50 m ². Wysokość wolnorynkowego czynszu dzierżawnego należnego za 1 m ² gruntu zajmowanego przez lokal kwiaciarni wynosi 19,56 zł, a roczna wysokość czynszu dzierżawnego 1.575 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd rejonowy częściowo uwzględnił żądanie oparte na art. 224 § 1 i 2 k.c.

Sąd zważył, że pozwana była samoistnym bezumownym posiadaczem nieruchomości należącej do powódki, gdyż wypowiedziała umowę dzierżawy, a nie wydała lokalu w terminie i użytkuje go, w tym wynajmuje go osobie trzeciej. Zarząd wspólnoty mieszkaniowej może zaś dochodzić od osoby trzeciej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części nieruchomości będącej we współużytkowaniu wieczystym właścicieli lokali (uchwała SN z dnia 6 czerwca 2012 r. III CZP 25/12).

Stan faktyczny w sprawie sąd rejonowy oparł na przedłożonych dokumentach, które nie wzbudziły wątpliwości co do ich wiarygodności, zeznaniach świadków i przedstawiciela strony powodowej. Zeznania te były spójne, klarowne i pozwalały na wysnucie w/w wniosków. Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie również na opinii biegłego, która oparta na merytorycznej wiedzy biegłego z wymaganej materii przyczyniła się do wyroku o treści wskazanej wyżej.

Sąd miał na uwadze, że bezspornie lokal kwiaciarni wraz z gruntem, na którym jest posadowiony znajduje się na terenach należących do dwóch wspólnot – (...) i (...). Z uwagi na to, że z winy pozwanej stan prawny tego lokalu pozostawał wątpliwy powódka zawarła z pozwaną umowę dzierżawy gruntu znajdującego się pod lokalem. Pozwana zobowiązała się uregulować stan prawny lokalu, czego przez 8 lat nie uczyniła, nadal uiszczając większość opłat na rzecz Wspólnoty przy ul. (...) oraz pobierając czynsz najmu. W ocenie sądu pierwszej instancji kluczowa w sprawie była opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości na okoliczność ustalenia wielkości powierzchni działki nr (...), Kw nr (...), zajmowanego przez lokal kwiaciarni i wysokości wolnorynkowego czynszu dzierżawnego, jaki by się powódce należał, gdyby grunt ten oddała w dzierżawę pod działalność handlową. Biegły po przeprowadzeniu oględzin wyznaczył powierzchnię działki zajmowanej przez lokal na 80,50 m ^{( 2)}. Roczna wysokość czynszu dzierżawnego za zajmowany grunt wyniosła 1.575 zł i kwotę tą sąd przyznał na rzecz powódki w części należnej za okres 9 miesięcy bezumownego korzystania, o co wnosiła strona powodowa. Dawało to kwotę 1.181,25 zł, którą sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki i w pozostałym zakresie powództwo oddalił jako zbyt wygórowane.

O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana zaskarżając go w zakresie punktu I. oraz III. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu apelująca zarzuciła:

1)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny zebranych dowodów i przyjęciu, iż pozwana jako jedyny posiadacz samoistny gruntu powódki, jest zobowiązana do uregulowania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy we wskazanej kwocie, a także, iż pozwana nie przejawia chęci uregulowania stanu prawnego nieruchomości zajętej przez kwiaciarnię, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych w sprawie i zasądzenia części dochodzonego roszczenia na rzecz powódki;

2)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów przy analizie opinii biegłego P. A. poprzez uznanie, iż pozwana zajmuje grunt powódki o powierzchni 80,50 m2;

3)  naruszenie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez uznanie, że przeprowadzone dowody są wystarczające do przyjęcia za udowodnione okoliczności, których ciężar udowodnienia spoczywał na powódce, w tym wykazania roszczenia co do wysokości;

4)  naruszenie art. 224 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wobec przyjęcia, że powódce przysługuje zgłoszone roszczenie w stosunku do pozwanej w odniesieniu do gruntu zajętego przez niewyodrębniony lokal i części wspólne budynku Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w S. i oddanego do korzystania najemcy;

5)  naruszenie art. 3 ust. 2 u.w.l. poprzez jego niezastosowanie w sprawie, mimo, iż mury i fundamenty budynku stanowią części wspólnie nieruchomości wspólnoty mieszkaniowej;

6)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż pozwana winna wydać lokal powódce.

Wskazując na powyższe pozwana wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca podniosła, iż bezspornie przy wyodrębnianiu lokali nie uwzględniono kwiaciarni. Właściciele wyodrębnionych lokali przy ul. (...) nabyli na podstawie umów ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży, lokale z udziałem w częściach wspólnych budynku i działki gruntu, przy czym tylko w bloku przy ul. (...). Pod lokalem kwiaciarni znajdują się piwnice przynależne zaś do lokalu usytułowanego w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) i w obliczaniu powierzchni użytkowej lokali wchodzących w jej skład uwzględniono lokal kwiaciarni i piwnice. Lokal kwiaciarni znajduje się w udziale w częściach wspólnych nieruchomości Wspólnoty Mieszkaniowej w S. przy ul. (...), co sąd rejonowy pominął. Jest to tymczasem w ocenie skarżącej istotne, gdyż są to części wspólne nieruchomości nie służące do wyłącznego użytku właścicieli lokali w rozumieniu art. 3 ust. 2 u.w.l., a koszt utrzymania nieruchomości wspólnej ponoszą wszyscy jej właściciele. Legitymacja bierna w niniejszej sprawie przysługuje więc w ocenie pozwanej Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w S..

Tym samym, wedle pozwanej, nie przysługuje jej legitymacja bierna w przedmiotowym postępowaniu, nadto powódka nie wykazała roszczenie co do wysokości, przy przyjęciu, iż posiadaczem samoistnym gruntu jest pozwana jak i Wspólnota Mieszkaniowa w S. przy ul. (...). Wspólnota ta bowiem również nie ma tytułu do posiadania gruntu, a z niego korzysta. Skarżąca nadmieniła, że wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy pozostaje w ścisłym związku z roszczeniem windykacyjnym, a które w sytuacji, gdy samoistny posiadacz oddał rzecz w faktyczne władanie posiadaczowi zależnemu, zachowując swój status posiadacza samoistnego, przysługuje właścicielowi tylko wobec posiadacza zależnego. Tym samym, także roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy może przysługiwać właścicielowi tylko wobec posiadacza, który w danym okresie bezprawnie faktycznie władał rzeczą. Powyższe zdaniem pozwanej również przemawia za brakiem legitymacji biernej po stronie pozwanej w przedmiotowym postępowaniu, gdyż grunt wraz lokalem kwiaciarni został umową przekazany do korzystania przez najemcę.

Niezależnie od powyższego skarżąca zarzuciła, iż błędnie sąd przyjął za biegłym, że powierzchnia zajmowana przez lokal kwiaciarni wynosi 80,50 m2. Wszak wymiar ten w świetle treści opinii obejmuje mury, fundamenty stanowiące części wspólne nieruchomości Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w S.. Nie sposób zatem uznać, by powódka zdoła sprostać ciężarowi dowodu w zakresie ustalenia powierzchni, którą zajmuje pozwana, z racji fakt, iż nad gruntem powódki są części wspólne budynku sąsiadującego bezpośrednio z lokalem stanowiącym własność pozwanej.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej doprowadziła do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia, przy czym z innych względów, aniżeli zostało to podniesione w wywiedzionym środku zaskarżenia.

Wstępnie godzi się zauważyć, iż stosownie do dyspozycji art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Z treści cytowanego wyżej przepisu wynika, że sąd odwoławczy przy rozpoznawaniu wniesionego środka zaskarżenia jest związany granicami apelacji, przy czym w polskiej procedurze cywilnej realizowana jest zasada pełnej apelacji ( por. postanowienie SN z dnia 21 maja 2014 r., II CZ 8/14, LEX nr 1483949). Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego; wiążą go wyłącznie zarzuty naruszenia prawa procesowego ( por. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSCN 2008/6/55).

Obowiązkiem sądu drugiej instancji jest nie tylko rozpoznanie zarzutów podniesionych w apelacji, lecz szerzej rozpoznanie sprawy, choć oczywiście w granicach zaskarżenia. Nakłada to na sąd obowiązek dokonania własnych ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i poddanie ich ocenie prawnej przez pryzmat mających zastosowanie właściwych przepisów prawa materialnego ( por. wyrok SN z dnia 26 czerwca 2013 r., V CSK 347/12, LEX nr 1381043).

Bacząc na powyższe oraz dokonując ponownej merytorycznej oceny zasadności żądania pozwu, sąd odwoławczy miał na względzie, iż powódka na etapie postępowania apelacyjnego domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanej kwoty 1.181,25 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie w okresie objętym żądaniem pozwu z należącego do powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej w S. ul. (...) gruntu stanowiącego działkę nr (...) w części, na której posadowiony jest budynek będący lokalem użytkowym, w którym aktualnie prowadzona jest kwiaciarnia.

W świetle tak zakreślonej podstawy faktycznej żądania pozwu zasadniczo prawidłowo sąd rejonowy uznał, iż podstawę prawną dochodzonego przez powódkę roszczenia stanowiła regulacja przepisów art. art. 224 k.c. w zw. z art. 225 k.c.

Zauważyć trzeba, iż stosownie do dyspozycji art. 224 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne (§ 1). Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (§ 2). Z kolei na gruncie art. 225 k.c. ustawodawca przewidział, że obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

W świetle jednoznacznego brzmienia cytowanych wyżej przepisów należy stwierdzić, iż roszczenie z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy może przysługiwać właścicielowi wobec posiadacza samoistnego, który w danym okresie bez podstawy prawnej faktycznie władał rzeczą i mógł być w tym okresie biernie legitymowany w świetle art. 222 § 1 k.c. Roszczenie uzupełniające z tego tytułu wchodzi w rachubę wówczas, gdy posiadacz faktycznie i trwale władał cudzą rzeczą, a przy tym nie posiada żadnego tytułu prawnego do wkraczania w przysługujące innemu podmiotowi prawo własności.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy sąd odwoławczy wskazuje, iż w świetle ogółu materiału dowodowego ujawnionego w toku tego postępowania nie powinno budzić zastrzeżeń stwierdzenie, iż do powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej w S. przy ul. (...) należy nieruchomość stanowiąca zabudowaną działkę gruntu nr (...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Stargardzie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Okolicznością bezsporną pomiędzy stronami pozostawało, iż na przedmiotowej działce jest posadowiony budynek stanowiący lokal użytkowy (kwiaciarnia), który pozostaje w dyspozycji pozwanej Agencji Mienia Wojskowa i który aktualnie wynajmuje osobie trzeciej. Nie było również przedmiotem sporu, że doszło do wypowiedzenia przez stronę pozwaną umowy dzierżawy terenu, na którym tenże budynek jest posadowiony.

Wbrew jednak oczekiwaniom powódki i temu co przyjął sąd rejonowy, ustanie stosunku dzierżawy nie oznaczało jeszcze, że pozwanej nie przysługuje tytuł prawny do korzystania ze spornego gruntu, a w świetle dyspozycji art. 224 § 1 i 2 k.c. jedynie wówczas roszczenie strony powodowej o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z tego gruntu mogłoby zostać uwzględnione.

W okolicznościach faktycznych rozpatrywanej sprawy przy ocenie zasadności żądania pozwu istotnym w przekonaniu sądu odwoławczego pozostawało bowiem, że Skarb Państwa w imieniu którego prawo własności wykonuje Agencja Mienia Wojskowego, co wynika wprost z treści widniejącego w aktach sprawy odpisu z księgi wieczystej nr (...) (k. 70-77), jest współwłaścicielem w udziale do 1848/10000 części w prawie własności zabudowanej nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę gruntu nr (...), na której to posadowiony jest sporny budynek. Oznacza to niewątpliwie, że pozwany jest współwłaścicielem części wspólnych nieruchomości, w tym gruntu, na którym tenże budynek jest posadowiony.

Powyższe jest o tyle istotne, iż zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2019 r., poz. 737 t.j.), w zakresie nieuregulowanym ustawą do własności lokali stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego . Ustawodawca na kanwie art. 206 k.c. przewidział, że każdy ze współwłaściciel jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystanie z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

W świetle powyższych regulacji należało stwierdzić, że skoro Skarb Państwa w imieniu którego prawo własności wykonuje pozwana jest współwłaścicielem nieruchomości wspólnej, to jak każdy współwłaściciel ma prawo do korzystania z części wspólnych nieruchomości, tj. zarówno z budynku, jak również gruntu. Tytułem prawnym pozwanej do korzystania ze spornej części gruntu w zakresie, na którym posadowiony jest budynek kwiaciarni z którego korzysta pozwana, wynika zatem z przysługującego jej prawa współwłasności w nieruchomości, w tym w działce gruntu nr (...). W tej sytuacji nie może być mowy o korzystaniu przez pozwaną ze spornej nieruchomości bez tytułu prawnego, co z kolei czyniło niezasadnym żądanie powódki zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości i powinno skutkować oddaleniem powództwa w całości. Oczywiście sąd odwoławczy dostrzega potrzebę uporządkowania stanu prawnego spornego budynku, niemniej wbrew oczekiwaniom powódki nie może ona niejako przymuszać pozwanej do uregulowania tej kwestii domagając się zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Nie jest to bowiem właściwa ku temu droga prawna.

Bacząc na powyższe oraz uznając, że powodowej Wspólnocie Mieszkaniowej żądane wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości się nie należy, sąd odwoławczy w uwzględnieniu apelacji pozwanej zmienił zaskarżony wyrok w zakresie punktu I. w ten sposób, iż powództwo oddalił.

Powyższa zmiana skutkowała jednocześnie koniecznością modyfikacji zawartego w punkcie III wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania. Wobec ostatecznego oddalenia powództwa w całości, należało powódkę uznać za stronę przegrywającą spór, wobec czego zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzono od niej na rzecz pozwanej kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania przed sądem pierwszej instancji. Na zasądzoną należność z tego tytułu składało się wyłącznie wynagrodzenie reprezentującego stronę pozwaną adwokata, które ustalono zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Tak argumentując we wskazanym zakresie zmieniono zaskarżone rozstrzygnięcie, o czym sąd okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. wyroku zgodnie z wyrażoną w przepisie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. regułą odpowiedzialności za wynik procesu. Wobec uwzględnienia apelacji pozwanej w całości, zasadzono od powódki na jej rzecz łącznie kwotę 195 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Na zasądzone na rzecz pozwanej koszty instancji odwoławczej składały się kwota 60 zł tytułem opłaty od apelacji oraz kwota 135 zł tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość należnego stronie pozwanej wynagrodzenia reprezentującego ją w postępowaniu apelacyjnym adwokata ustalono zgodnie z § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Małgorzata Grzesik Tomasz Sobieraj Katarzyna Longa

(...)

(...)

(...)

(...)