Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Violetta Osińska
Sędziowie:	SO Zbigniew Ciechanowicz (spr.) SO Sławomir Krajewski
Protokolant:	sekr. sądowy Ziemowit Augustyniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2016 roku w S.

sprawy z powództwa I. L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – P.
i Zachód w S. z dnia 29 kwietnia 2015 roku, sygn. akt I C 1166/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki I. L. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Violetta Osińska SSO Sławomir Krajewski

Uzasadnienie wyroku z dnia 18 marca 2016 r. :

Powódka I. L. zażądała zasądzenia na jej rzecz od (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 771,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 10 listopada 2012 roku oraz kosztów postępowania sądowego. Powódka wskazała, iż na powyższą kwotę na składa się 402,43 zł tytułem nieuiszczonej przez pozwanego części odszkodowania za uszkodzenie pojazdu oraz kwota 369 zł z tytułu kosztów poniesionych na sporządzenie kalkulacji naprawy przez niezależnego rzeczoznawcę.

Pozwane (...) S.A. z siedzibą w S. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin P. i Zachód w S. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 125,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 listopada 2012 roku (pkt I), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 75,93 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III) i nakazał zwrócić od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin -Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie powódce 40,60 zł, natomiast pozwanemu kwotę 500 zł tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Powyższe rozstrzygnięcie oparto o następujące ustalenia i rozważania:

W dniu 22 grudnia 2008 roku doszło do kolizji, w wyniku której, uszkodzeniu uległ, należący do I. L. samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji zawarł z (...) S.A. z siedzibą w S. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, obowiązującą w chwili tej kolizji. Powódka dokonała zgłoszenia zaistniałej w jej pojeździe szkody w dniu 22 grudnia 2008 roku. Ubezpieczyciel uznał co do zasady swoją odpowiedzialność odszkodowawczą, przyznając I. L., decyzją z dnia 1 września 2010 roku odszkodowanie w kwocie 1.037,89 zł. Powódka nie zgadzając się z decyzją pozwanego zwróciła się do (...) o sporządzenie kalkulacji kosztów napraw koniecznych pojazdu. Powołany rzeczoznawca określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 1.955,70 zł. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł powódkę 369 zł.

Pismem z dnia 14 marca 2011 r. pełnomocnik powódki odwołał się od decyzji pozwanej i wezwał ją do zapłaty kwoty 369 zł tytułem kosztów sporządzonej kalkulacji naprawy. Pismem z dnia 1 sierpnia 2012 roku pełnomocnik pozwanej ponownie odwołał się od decyzji pozwanej żądając zapłaty kwoty 1.286,81 zł tytułem odszkodowania na którą składają się: kwota 917,81 zł tytułem pełnej kompensaty kosztów naprawy w/w pojazdu oraz rekompensaty kosztów poniesionych przez poszkodowanego za sporządzenie oceny technicznej oraz kalkulacji naprawy przez niezależnego Rzeczoznawcę. Decyzją z dnia 5 września 2012 roku (...) S.A. z siedzibą w S. przyznało powódce dodatkowe odszkodowanie w wysokości 515,38 zł.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 25 października 2012 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 771,43 zł tytułem pełnego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu powoda w następstwie zdarzenia z dnia 22 grudnia 2008 r. Pozwana wskazała wówczas, że nie znajduje przesłanek do zmiany poprzedniej decyzji odmawiając dokonania ponownej dopłaty do odszkodowania.

Posiłkując się pisemną i ustną opinią biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej M. M. (1) Sąd I instancji ustalił, iż pojazd powódki był naprawiany. Naprawa samochodu nie przywróciła jednak pojazdu O. (...) do stanu sprzed szkody. Koszt przeprowadzonych dotychczas napraw pojazdu tj. naprawy tylnego lewego błotnika i jego polakierowanie w części dolnej wyniósł ok. 749,19 zł. W celu przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody (nie uwzględniając kosztów dotychczasowej naprawy) przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta, według cen z pierwszego kwartału 2009 roku i przy przeprowadzeniu naprawy w odpowiednio wyposażonym w komorę lakierniczą i geometryczną ramę naprawczą, niezbędny będzie koszt 1.310,17 zł. Kwota ta stanowi całkowity koszt naprawy pojazdu od początku tj. bez uwzględnienia tego co zostało zrobione i w ocenie Sądu I instancji stanowiła należne powódce odszkodowanie ustalone w trybie art. 822 k.c.

Od wyroku Sądu I instancji apelację wniosła powódka skarżąc, go co do pkt II. - w zakresie, w którym oddalono powództwo ponad kwotę 125,90 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 listopada 2012 r., to jest co do kwoty 645,53 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 listopada 2012 r. oraz co do punktów III. i IV. - w zakresie, w którym obciążają one tylko częściowo pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powódki kosztów procesu, zaś dodatkowo nakładają na powódkę obowiązek dokonania częściowego zwrotu kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa-Kasy Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

Powódka zażądała zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki dalszej kwoty w wysokości 645,53 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 listopada 2012 r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów niniejszego procesu za postępowanie przed Sądem I oraz Sądem II instancji, a obliczonych wedle norm prawem przepisanych; ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w kwestionowanym apelacją zakresie.

Powódka powyższemu wyrokowi zarzuciła:

1.  naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c., poprzez przekroczenie przez Sąd orzekający w I instancji granic swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego poprzez niezasadne zinterpretowanie, sporządzonej na potrzeby przedmiotowego procesu opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, co skutkowało nietrafnym ustaleniem przez Sąd Rejonowy, iż zebrany materiał dowodowy nie dawał dostatecznych podstaw do uznania roszczeń sformułowanych przez powódkę za trafne w przeważającej części - w sytuacji, gdy biegły precyzyjnie wyliczył w swej opinii pisemnej, że dodatkowy koszt przywrócenia pojazdu powódki do stanu sprzed szkody, oprócz poniesionego już przez nią wydatku na naprawę prowizoryczną w kwocie 749,19 złotych, powinien jeszcze wynosić 1 310,17 złotych, co powinno oznaczać, iż łączny koszt naprawy uszkodzonego pojazdu powódki wyniósł nie 1 310,17 złotych, jak mylnie orzekł Sąd I instancji, ale 2 059,36 złotych;

2.  naruszenie prawa materialnego, a to art. 361 § 1 i 2 k.c. oraz art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz 1152) poprzez ich błędną wykładnię, skutkującą niewłaściwym przyjęciem przez Sąd orzekający w I instancji, iż rzeczywista wartość uszczerbku w majątku powódki, jaka powstała po zdarzeniu szkodowym, wyniosła wyłącznie kwotę 1 310,17 złotych w sytuacji, gdy powołany w sprawie biegły precyzyjnie wyliczył w swej opinii pisemnej, że dodatkowy koszt przywrócenia pojazdu powódki do stanu sprzed szkody, oprócz poniesionego już przez nią wydatku na naprawę prowizoryczną w kwocie 749,19 złotych, powinien jeszcze wynosić 1 310,17 złotych, co powinno oznaczać, iż łączny koszt naprawy uszkodzonego pojazdu powódki wyniósł nie 1 310,17 złotych, jak mylnie orzekł Sąd I instancji, ale 2 059,36 złotych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie była zasadna.

Sąd I instancji, wbrew zarzutom apelacyjnym powódki, nie naruszył prawa procesowego w postaci art. 233 k.p.c., co miało być związane z niewłaściwą interpretację opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej.

Biegły M. M. (2) miał opracować opinię dotyczącą tego, czy dokonana przez powódkę naprawa jej pojazdu przywróciła go do stanu sprzed szkody, a jeżeli nie to biegły miał wskazać jaki jeszcze będzie niezbędny koszt naprawy pojazdu. Biegły oszacował koszt wykonanych prac na kwotę 749,19 zł, uznając jednocześnie, iż chociaż pojazd został naprawiony, to naprawa ta nie została przeprowadzona zgodnie z technologią naprawy i również niezgodnie z kalkulacją załączoną do pozwu. W treści opinii znalazło się stwierdzenie, że dla przywrócenia stanu pojazdu jak sprzed szkody należy uwzględnić dalszą naprawę błotnika lewego, cieniowanie drzwi tylnych lewych i rozbrojenie elementów do niezbędnego lakierowania, co wyniesie 1 310,17 zł. Do opinii załączone dwie kalkulacje odpowiadające wariantom opisanym w postanowieniu dowodowym Sądu I instancji. Uwagę zwraca to, iż druga wersja kalkulacji (k. 79-82), zawiera pozycje opisane również w pierwszej wersji dotyczącej napraw już wykonanych przez powódkę (k. 75-77). Przyjąć zatem należy, iż prace oszacowane przez biegłego na 1 310,17 zł obejmowały czynności związane z kompleksową naprawą szkody, w pełnym zakresie, zaś wykonanie przez powódkę części prac nie spowodowało braku konieczności ich wynikania przy czynnościach, które finalnie miały doprowadzić jej pojazd do stany sprzed kolizji, za skutki której odpowiada pozwany. Dodać przy tym należy, iż biegły na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2015 r., również w obecności powódki, składając ustne wyjaśnienia do swojej opinii określił wprost, iż całkowity koszt naprawy pojazdu powódki „od początku” to kwota 1310,17 zł. W tym kontekście twierdzenie powódki, iż koszt naprawy stanowi sumę powyższych kwot nie może zyskać akceptacji. Koszty całości wydatków związanych z naprawą pojazdu to nie jest kwota 2059,36 zł, lecz kwota 1310,17 zł. Wszystkie wydatki ponad tą kwotę, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem sprawcy szkody, który odpowiada za następstwa kolizji opisanej pozwem. Naprawa pojazdu w etapach, które planuje powódka nie może uwzględniać kosztów prac i materiałów, które należało by pokryć ponownie. Pozwana nie może ponosić konsekwencji decyzji powódki o poniesieniu kosztów naprawy nie prowadzących do pełnego naprawy szkody.

W konsekwencji zarzuty naruszenia prawa materialnego, którego przepisy opisano w pkt 2 zarzutów apelacyjnych również nie był słuszny.

Apelację powódki należało zatem w trybie art. 385 k.p.c. oddalić, zaś w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c. należało ją obciążyć kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 90 zł, stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika powoda w stawce minimalnej, stosownie do treści § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Violetta Osińska SSO Sławomir Krajewski