Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Iwona Siuta
Sędziowie:	SO Zbigniew Ciechanowicz SR del. Agnieszka Kuryłas (spr.)
Protokolant:	stażysta Anna Grądzik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2016 roku w S.

sprawy z powództwa S. Z.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gryfinie z dnia 7 maja 2015 roku, sygn. akt I C 543/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I. tylko o tyle, że w miejsce odsetek ustawowych od dnia 3 czerwca 2011 roku zasądza odsetki ustawowe od dnia 30 czerwca 2011 roku;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz powoda S. Z. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Iwona Siuta SSR del. Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt II Ca 1182/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 maja 2015 r Sąd Rejonowy w Gryfinie I Wydział Cywilny zasądził od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz powoda S. Z. kwotę 1.626 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 czerwca 2011 r do dnia zapłaty , oddalając wywiedzione powództwo w pozostałej części . Dodatkowo tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.524,79 zł .

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał , że w dniu 23 grudnia 2010 r. pojazd powoda uległ uszkodzeniu na skutek zderzenia z innym pojazdem , którego kierujący był sprawcą zdarzenia, i którego właściciel nie posiadał zawartej umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej. Powód dnia 28 grudnia 2010 r. dokonał zgłoszenia szkody, w związku z czym (...) S.A. w W. przeprowadził postępowanie likwidacyjne , dokonał wyliczenia kosztów naprawy i ustalił, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku jest ekonomicznie nieuzasadnione, gdyż przewidywany koszt naprawy pojazdu przekracza jego wartość. Wobec tego ustalono wartość pojazdu przed wypadkiem na kwotę 6.400 zł, wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę 1.900 zł, zaś wysokość odszkodowania należnego poszkodowanemu na kwotę 4.500 zł, o czym (...) S.A. zawiadomiło powoda pismem z dnia 25 stycznia 2011 r. i sprawę przekazało do pozwanego celem zakończenia postępowania likwidacyjnego. O przyznaniu kwoty 4500 zł tytułem odszkodowania pozwany zawiadomił powoda pismem z dnia 20 kwietnia 2011 r. Tego samego dnia (...) S.A. przesłało do (...) akta szkody celem dalszej likwidacji. Powód otrzymał odszkodowanie w dniu 22 kwietnia 2011 r.

Wobec faktu , iż powód prowadził działalność gospodarczą oraz nie miał możliwości zastąpienia innym pojazdem – pojazdu uszkodzonego, w dniu 3 stycznia 2011 r. zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego . Zgodnie z umową powód zobowiązał się do zapłaty za każdą dobę korzystania z pojazdu kwotę 100 zł brutto, przez okres do dnia naprawy uszkodzonego pojazdu. Wynajmujący wystawiał powodowi faktury za okresy miesięczne, na koniec danego miesiąca. Łącznie powód z tytułu zawartej umowy poniósł wydatki w wysokości 11.000 zł brutto. Powód w dniu 22 kwietnia 2011 r. po otrzymaniu odszkodowania niezwłocznie zwrócił najmowany pojazd, a umowa najmu samochodu uległa rozwiązaniu.

Pełnomocnik powoda w osobie F. S. pismem z dnia 26 maja 2011 r. zgłosił (...) roszczenie z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w okresie od dnia 3 stycznia 2011 r. do dnia wypłaty odszkodowania tj. 22 kwietnia 2011 r. oraz kosztów holowania uszkodzonego samochodu w łącznej kwocie 9.243,58 zł netto. W odpowiedzi na zgłoszone żądanie pozwany pismem z dnia 12 sierpnia 2011 r. przyznał na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.926, zł oraz 300 zł z tytułu holowania pojazdu zniszczonego. (...) wskazał, że akceptuje swoją odpowiedzialność za okres 36 dni najmu pojazdu zastępczego liczonych od dnia 27 grudnia 2010 r. do dnia 25 stycznia 2011 r., w którym to dniu wystosowano do powoda pismo informujące o wyliczeniu odszkodowania metodą szkody całkowitej w związku z nieopłacalnością ekonomiczną naprawy, oraz dodatkowych 14 dni umożliwiających poszkodowanemu podjęcie decyzji co do dalszego postępowania w zakresie likwidacji szkody bądź to poprzez zlecenie naprawy bądź sprzedaż wraku. Z decyzją tą nie zgodził się poszkodowany, wobec czego pełnomocnik wywiódł odwołanie z dnia 11 października 2011 r., w którym zakwestionował zasadność stanowiska pozwanego oraz wezwał (...) do zapłaty pozostałej części kosztów wynikających z najmu pojazdu. Pozwany w odpowiedzi na odwołanie pismem z dnia 12 grudnia 2011 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko odmawiające wypłaty dalszego odszkodowania jako bezpodstawnego, uznając swoje stanowisko za ostateczne. Wobec bezskuteczności odwołania powód przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 3 stycznia 2012 r. domagając się niezapłaconego odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Wezwanie nie odniosło skutku, bowiem pozwany w odpowiedzi z dnia 21 maja 2012 r. ponownie odmówił zapłaty na rzecz powoda jakichkolwiek dalszych kwot z tego tytułu.

Pozwem złożonym dnia 16 maja 2014 r. powód dochodził jedynie części należności wynikającej z faktur Vat wystawionych na podstawie umowy najmu samochodu zastępczego domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 1.626 zł.

Sąd Rejonowy ustalił również , że w związku z wypłatą powodowi przez pozwanego odszkodowania w kwocie 4.500 zł powód nie mógł nabyć innego samochodu o zbliżonych parametrach do pojazdu uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 23 grudnia 2010 r. Biegły sądowy ustalił natomiast , że wartość pojazdu powoda przed kolizją odpowiadała średniej rynkowej wartość takiego samochodu tj. 6.400 zł. Ponadto z treści opinii sądowej wynika, że okres najmu samochodu zastępczego uzasadniony w warunkach niniejszej sprawy obejmował czas od dnia wynajęcia samochodu przez poszkodowanego do dnia wypłaty odszkodowania, a zatem łącznie okres 110 dni kalendarzowych, a 79 dni roboczych.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał wywiedzione powództwo za zasadne w całości w zakresie roszczenia głównego, oraz zasługujące na uwzględnienie częściowe w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych.

Odpowiedzialność pozwanego za naprawienie szkody powstałej w mieniu powoda nie budziła wątpliwości, a kwestią sporną pozostawała wysokość ostatecznego odszkodowania należnego poszkodowanemu, to jest należności z tytułu kosztów najmu przez powoda pojazdu zastępczego. Powód nie kwestionował bowiem ustalenia, iż powstała szkoda na pojeździe ma charakter całkowity, i nie podważał zasadności przyznanej mu kwoty odszkodowania w tym zakresie.

W pierwszej jednak kolejności Sąd Rejonowy odniósł się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia uznając go za bezzasadny . Na uzasadnienie swojego stanowiska Sąd Rejonowy wskazał , że zgodnie z art. 109a § 1 ustawy o ubezpieczeniach roszczenia poszkodowanego do (...), o których mowa w art. 98 ust. 1 i 1a, przedawniają się z upływem terminu przewidzianego dla tych roszczeń w przepisach Kodeksu cywilnego o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym. Wobec tego termin przedawnienia roszczenia powoda wynosi trzy lata od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (art. 442 ¹ § 1 k.c.). Zwrócił Sąd uwagę, że przepisy ustawy o ubezpieczeniach przewidują szczególne okoliczności przerwania biegu przedawnienia. W art. 109a § 2 wskazano, że bieg przedawnienia roszczenia, o którym mowa w ust. 1, przerywa się także przez zgłoszenie (...) tego roszczenia. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie otrzymał na piśmie oświadczenie (...) o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia. Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji podniósł , że powód roszczenie stanowiące przedmiot niniejszej sprawy zgłosił pozwanemu pismem swojego pełnomocnika z dnia 26 maja 2011 r., a zatem z tym dniem przerwał bieg termin przedawnienia roszczenia zapłaty odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany (...) zawiadomił powoda o rozstrzygnięciu żądania zapłaty pismem z dnia 12 sierpnia 2011 r., i od tego dnia bieg terminu przedawnienia rozpoczął nowy trzyletni bieg. Wobec powyższego uznać należało , że w chwili gdy powód składał pozew dnia 16 maja 2014 r. okres przedawnienia nie upłynął, a czynność ta ponownie dokonała jego przerwania. Ponadto zwrócił Sąd również uwagę, że bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie otrzymał na piśmie oświadczenie (...) o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia. Tym samym bieg terminu przedawnienia może zostać przerwany, i to niejednokrotnie. Powód natomiast zgłaszał ponownie swoje roszczenie w odwołaniu z dnia 11 października 2011 r. oraz wezwaniu do zapłaty z dnia 3 stycznia 2012 r., które także przerywały bieg przedawnienia jego roszczenia. W ocenie Sądu I instancji , nieprawidłowe jest zatem odwoływanie się przez stronę pozwaną do decyzji dotyczącej wypłaty odszkodowania z dnia 20 kwietnia 2011r., albowiem decyzja ta nie obejmowała kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Wobec bezspornej odpowiedzialności pozwanego za naprawienie powstałej szkody , w związku z pozostającym również poza sporem ustaleniem wystąpienia szkody całkowitej w pojeździe powoda, powodującej nieekonomiczność naprawy uszkodzeń samochodu, kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy było ustalenie wielkości szkody, a w szczególności granic odpowiedzialności pozwanego co do obowiązku pokrycia kosztów najmu przez powoda pojazdu zastępczego. Pozwany nie kwestionował stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego wskazywanej przez stronę powodową, to jest 100 zł brutto (81,30 zł netto), kwestionował natomiast okres trwania najmu pojazdu. Pozwany jako adekwatny uznał okres 36 dni roboczych, na które składał się czas od dnia, w którym nastąpiła szkoda (23 grudnia 2010 r.) do dnia wystosowania do powoda pisma zawiadamiającego o stwierdzeniu szkody całkowitej (25 stycznia 2011 r.), a ponadto dalsze 14 dni, które zdaniem pozwanego powinny wystarczyć na podjęcie decyzji co do sposobu likwidacji szkody oraz zapewnienia sobie przez powoda możliwości komunikacji. Powód natomiast utrzymywał, że mógł zasadnie najmować pojazd aż do dnia faktycznego otrzymania odszkodowania z tytułu naprawienia szkody.

Zdaniem Sądu Rejonowego nie było zasadne prezentowane w procesie stanowisko pozwanego, jakoby trwanie najmu ponad wskazany przez (...) okres było ekonomicznie nieuzasadnione, bowiem powód mógł jeszcze przed otrzymaniem odszkodowania nabyć inny samochód, dążąc w ten sposób do minimalizacji szkody. Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał pogląd ten za nietrafny. Zdaniem Sądu , nie sposób bowiem o ekonomicznej zasadności najmu pojazdu zastępczego przesądzać wyłącznie poprzez proste zestawienie sumy poniesionych z tego tytułu wydatków z kwotą uzyskanego odszkodowania. Prawdą jest, iż prima facie suma należności wynikających z faktur (11.000 zł) za najem samochodu jest znaczna wobec kwoty ustalonego odszkodowania (4.500 zł), jednakże należy zważyć w ocenie Sądu , że kwota należności za najem pojazdu nie została uiszczona przez powoda jednorazowo, płatność następowała w systemie miesięcznym, przez co każdorazowo płacone przez powoda kwoty były niższe niż przyznane mu odszkodowanie, nie przekraczając w żadnym miesiącu trwania umowy kwoty 3.100 zł. Powód wyjaśnił w toku przesłuchania, że przed wypłatą odszkodowania nie dysponował środkami pieniężnymi (oszczędnościami) umożliwiającymi mu zakup innego samochodu odpowiadającego jego potrzebom i zbliżonego standardem pojazdowi, który uległ zniszczeniu, a za najem pojazdu płacił z miesiąca na miesiąc, nie wiedząc, ile czasu jeszcze będzie ten najem trwał. Wobec tego był uprawniony do powstrzymania się z tą decyzją do momentu otrzymania kwoty odszkodowania. Ostatecznie jednak zdecydował się z uzyskanych środków naprawić pojazd, co pozostaje zupełnie indyferentne dla rozstrzygnięcia sprawy. Mając na uwadze powyższe oraz wnioski płynące z opinii biegłego doszedł Sąd Rejonowy do przekonania , iż pojazd powoda, który uległ zniszczeniu przed kolizją posiadał wartość zbliżoną do średniej wartości rynkowej pojazdu marki O. (...), a zatem wypłacone przez pozwanego odszkodowanie w kwocie 4.500 zł nie było wystarczające na zakup przez powoda innego pojazdu o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego. Wobec powyższego, mając na uwadze przywołane poglądy orzecznictwa, za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego w ocenie Sądu uznać należało czas od dnia wynajęcia samochodu do dnia wypłaty odszkodowania, co na gruncie niniejszej sprawy przełożyło się na 110 dni.

Jako istotną okoliczność Sąd I instancji uznał również to , proces likwidacji szkody trwał niezwykle długo i było to zupełnie niezależne od strony powodowej. Powód w niniejszym procesie dochodził jedynie części roszczenia odpowiadającego należności za najem pojazdu zastępczego za okres 20 dni, a zatem od dnia 8 lutego do 27 lutego 2011r.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd zasądził od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego na rzecz powoda kwotę 1.626 zł, to jest kwotę wynagrodzenia za najem pojazdu zastępczego za kolejne 20 dni najmu , albowiem tylko takie roszczenie było objęte pozwem.

Rozstrzygnięcie o odsetkach Sąd Rejonowy oparł na treści przepisu art.481 k.c. i art.14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152).

Powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 7 lutego 2011 r . Sąd Rejonowy podniósł jednak , że powód zgłaszając szkodę w grudniu 2010r. nie wskazał roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego. Roszczenie to zostało zgłoszone dopiero listem poleconym nadanym dnia 27 maja 2011 r., a zatem już z tego wynika, że żądanie odsetek od daty sprzed dnia zgłoszenia roszczenia nie było zasadne. Sąd Rejonowy wyjaśnił , że w sentencji wyroku - na skutek omyłki - błędnie wskazał datę początkową naliczania odsetek od kwoty głównej, oznaczając ją datą 3 czerwca 2011r , bowiem w świetle cytowanych powyżej przepisów, prawidłową datą winna być data 30 czerwca 2011r. Uzasadniając powyższe , Sąd I instancji wskazał na brak danych , co do daty odbioru przez pozwanego wezwania do zapłaty , nadanego w dniu 27 maja 2011r. Jednak w ocenie Sądu można przyjąć, że jako przesyłka polecona pismo to zostało dostarczone pozwanemu najpóźniej do 30 maja 2011r. Dlatego też od tego dnia należy liczyć termin 30 dni na wypłatę odszkodowania, zatem decyzja w sprawie przyznania powodowi odszkodowania w tym zakresie powinna zostać wydana najpóźniej do dnia 29 czerwca 2011r , a od dnia następnego, tj. od dnia 30 czerwca 2011r. za opóźnienie w spełnieniu świadczenia należą się powodowi odsetki ustawowe od kwoty głównej. Podkreślił raz jeszcze Sąd Rejonowy , iż w wyroku na skutek omyłki pisarskiej znalazła się jednak data 3 czerwca 2011r. , a nie jak powinno być prawidłowo – data 30 czerwca 2011 r . Nieuwzględnienie w całości żądania powoda, w zakresie ustalenia daty rozpoczęcia biegu terminu naliczania pozwanemu odsetek ustawowych, obligowało Sąd Rejonowy do oddalenia powództwa w pozostałej części , o czym orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku .

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. uznając , że zasadnym było obciążenie kosztami procesu pozwanego w całości wobec uwzględnienia roszczenia głównego w całości i oddalenia roszczenia odsetkowego tylko w nieznacznej części . Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: opłata sądowa w wysokości 82 zł, wynagrodzenie adwokackie pełnomocnika powoda w kwocie 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, oraz wynagrodzenie biegłego w kwocie 825,79 zł. Zatem w pkt III sentencji wyroku, łącznie Sąd zasadził od pozwanego na rzecz powoda - tytułem zwrotu kosztów procesu - kwotę 1.524,79 zł.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego tj.:

1.  art 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie , że nie upłynął termin przedawnienia , podczas gdy w niniejszej sprawie art. 109a nie ma zastosowania ;

2.  art. 7 ustawy z dnia 19.08.2011 r ( Dz.U. nr 205 poz.1210 ) – ustawy nowelizującej ustawę o ubezpieczeniach obowiązkowych ( … ) poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie w związku ze zgłoszeniem roszczeń odszkodowawczych zgłoszonych do (...) do dnia 10 lutego 2012 r .

Wskazując na powyższe strona pozwana wniosła o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości ,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych – za obie instancje .

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł , iż nie sposób zgodzić się z argumentacją Sądu I instancji dotyczącą kwestii przedawnienia . Pozwany podniósł , że art. 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r został dodany ustawą z dnia 19.08.2011r (Dz.U. nr 205 poz.1210) , która weszła w życie w dniu 11.02.2012 r . Wskazując na przepisy przejściowe zawarte w treści art. 6 i art. 7 ustawy nowelizującej pozwany podniósł , że brzmienie cytowanych przepisów wskazuje na fakt , że nowych przepisów , w tym art. 109a nie stosuje się do umów ubezpieczenia zawartych do dnia 10 lutego 2012 r oraz do postępowań dotyczących roszczeń odszkodowawczych zgłoszonych do ubezpieczyciela lub (...) do 10 lutego 2012 r . Pozwany podkreślił , że kolizja , w wyniku której samochód powoda został uszkodzony miała miejsce w dniu 23 grudnia 2010 r , zaś powód zgłosił szkodę do pozwanego w dniu 26 maja 2011 r . Tym samym art. 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) nie ma zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na treść art. 7 ustawy nowelizującej . Pozwany wskazał , że w niniejszej sprawie poszkodowany dowiedział się o szkodzie oraz o osobie zobowiązanej do jej naprawienia najpóźniej w dniu 21 kwietnia 2011 r, kiedy to powodowi wypłacono odszkodowanie w wysokości 4.500 zł w związku ze szkodą całkowitą . Tymczasem pozew w przedmiotowej sprawie został złożony po upływie 3-letniego terminu przedawnienia tj. 16 maja 2014r.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego , w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych .

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód podniósł , że wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy i jako taki powinien się ostać . Sąd odpowiednio zinterpretował i zastosował zarówno przepisy prawa materialnego , jak i przepisy prawa procesowego , a nadto prawidłowo ustalił stan faktyczny . Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia przez Sąd art. 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) i art. 7 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r powód podniósł , że Sąd prawidłowo zinterpretował oraz zastosował powyższe przepisy . Natomiast bieg terminu przedawnienia został przerwany poprzez zgłoszenie pozwanemu roszczenia pismem z dnia 26 maja 2011 r , a następnie poprzez wniesienie pozwu . Istotne jest również to , że powoływanie się przez pozwanego na decyzję dotyczącą wypłaty odszkodowania z dnia 20 kwietnia 2011 r nie znajduje żadnego uzasadnienia przy określaniu terminu przedawnienia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego , bowiem jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy , decyzja ta nie obejmuje kosztów najmu pojazdu zastępczego , a roszczenie w tym zakresie zostało powodowi zgłoszone w terminie późniejszym . W chwili złożenia pozwu w niniejszej sprawie okres przedawnienia jeszcze nie upłynął , a co za tym idzie – zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego było słuszne i orzeczenie w tym zakresie winno się ostać jako prawidłowe .

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie .

W pierwszej kolejności wskazać należy , że Sąd Rejonowy procedując w przedmiotowej sprawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu materiału dowodowego zaoferowanego mu przez strony procesu , dlatego też Sąd odwoławczy przyjmuje je za własne bez konieczności powielenia . Również ocena prawna dokonana w pisemnym uzasadnieniu spełniającym wymagania art. 328 § 2 kpc nie budzi wątpliwości i zasługuje na pełną aprobatę Sądu odwoławczego . W sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący wskazał tok rozumowania , którym kierował się wydając zaskarżone orzeczenie , umożliwiając tym samym kontrolę jego prawidłowości , tak stronom postępowania , jak i obecnie Sądowi II instancji przez pryzmat wszystkich wyartykułowanych w apelacji pozwanego zarzutów .

Odnosząc się do stanowiska apelującego wskazać należy , że bezpodstawnym okazał się zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych , który w ocenie pozwanego nie znajduje w sprawie zastosowania oraz zarzut naruszenia przepisu art. 7 ustawy z dnia 19.08.2011 r nowelizującej ww. ustawę - poprzez jego niezastosowanie , w związku ze zgłoszeniem roszczeń do (...) do dnia 10 lutego 2012 r .

Wskazać w tym miejscu należy , że zgodnie z treścią art. 109a ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz.U.2013.392 ze zm.) roszczenia poszkodowanego do Funduszu , o których mowa a art. 98ust1 i 1a , przedawniają się z upływem terminu przewidzianego dla tych roszczeń w przepisach Kodeksu cywilnego o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym . Bieg przedawnienia roszczenia , o którym mowa w ust.1 , przerywa się także przez zgłoszenie Funduszowi tego roszczenia . Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia , w którym zgłaszający roszczenie otrzymał na piśmie oświadczenie Funduszu o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia .

Powyższy przepis został dodany ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.2011.205.1210 ze zm) , która weszła w życie z dniem 11 lutego 2012 r . Jak stanowi przepis art. 6 cytowanej ustawy do umów ubezpieczenia zawartych przed dniem jej wejścia w życie stosuje się przepisy dotychczasowe . Z kolei art. 7 ust.1 i 2 stanowi , że postępowania dotyczące roszczeń odszkodowawczych wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy toczą się według przepisów dotychczasowych . Postępowania dotyczące roszczeń Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy toczą się według przepisów dotychczasowych .

Z cytowany powyżej przepisów wynika , że ustawa z dnia 19.08.2011 r weszła w życie z dniem 11.02.2012 r i jak wskazuje zawarty w niej przepis art. 7 – przepisy dotychczasowe stosuje się tylko do postępowań dotyczących roszczeń odszkodowawczych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia jej w życie .

W niniejszej sprawie , jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy , roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego powód zgłosił pozwanemu pismem z dnia 26 maja 2011 r . Decyzja pozwanego o przyznaniu odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego zapadła w dniu 12 sierpnia 2011 r , a więc w tej dacie zostało zakończone postępowanie w sprawie roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego . Pozew wpłynął do Sądu w dniu 16 maja 2014 r , a więc przed upływem terminu przedawnienia . Przepis art. 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)znajduje więc w sprawie zastosowanie , przez zgłoszenie roszczeń z tytułu najmu pojazdu zastępczego nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia , a przywoływana przez pozwanego data 21 kwietnia 2011 r , kiedy to powód dowiedział się o osobie zobowiązanej do naprawienia szkody nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia , bowiem decyzja o przyznaniu odszkodowania nie obejmowała kosztów najmu pojazdu zastępczego . Takie żądanie zostało zgłoszone przez powoda później tj. 26 maja 2011 r. Dlatego Sąd Rejonowy słusznie uznał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia za bezzasadny i słusznie przyjął , że art. 109a ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) znajduje w sprawie zastosowanie . Skoro w dacie 26 maja 2011 r nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia , a w dniu 12 sierpnia 2011 r pozwany (...) zawiadomił powoda o rozstrzygnięciu żądania w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego , to od tej daty bieg terminu przedawnienia rozpoczął nowy trzyletni bieg. Dlatego więc bezspornie przyjąć należało , iż w dacie złożenia pozwu tj. 16 maja 2014 r przedawnienie nie nastąpiło .

Mając na uwadze powyższe , uznając zarzuty pozwanego zawarte w wywiedzionej apelacji za chybione w całości , Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił bezzasadną apelację pozwanego , co znalazło wyraz w rozstrzygnięciu zawartym w pkt 2 sentencji wyroku.

Z uwagi jednakże na fakt , iż sentencja wyroku Sądu Rejonowego dotknięta była omyłką o materialno - prawnym charakterze , a dotyczącą daty początkowej naliczania odsetek za opóźnienie od zasądzonego roszczenia , o czym szczegółowo wypowiedział się Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , Sąd II instancji zobligowany był do pełnego merytorycznego zbadania sprawy i naprawienia wadliwości , jakie miały miejsce w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. ( vide : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2015 r , I CSK 607/15 ). Sąd drugiej instancji jest bowiem nie tylko sądem odwoławczym , lecz także merytorycznym i nie może poprzestać tylko na zbadaniu zarzutów apelacyjnych . Powinien poczynić własne ustalenia i samodzielnie je ocenić z punktu widzenia prawa materialnego .

Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego , iż wobec braku danych , co do odbioru przez pozwanego wezwania powoda do zapłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego z dnia 26 maja 2011 r , nadanego w dniu 27 maja 2011 r , przyjąć należało , iż wezwanie to zostało pozwanemu doręczone najpóźniej w dniu 30 maja 2011 r . Od tej daty należało więc liczyć termin 30 dni na wypłatę odszkodowania , w myśl przepisu art. 14 ust.1i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) , a zatem decyzja pozwanego w tym zakresie powinna być wydana najpóźniej do dnia 29 czerwca 2011 r . Od dnia następnego , a więc 30 czerwca 2011 r , a nie jak omyłkowo wskazał Sąd I instancji - 3 czerwca 2011 r , należą się powodowi odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez pozwanego. Powyższe uzasadniało zmianę zaskarżonego wyroku w oparciu o treść przepisu art. 386 § 1 kpc tylko o tyle , że w miejsce odsetek ustawowych od dnia 3 czerwca 2011 r Sąd II instancji zasądził odsetki ustawowe od dnia 30 czerwca 2011 r , co znalazło wyraz w punkcie 1 sentencji wyroku.

W punkcie 3 sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania odwoławczego zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 kpc. Zgodnie z nią , strona przegrywająca sprawę winna zwrócić przeciwnikowi koszty postępowania za daną instancję . Bezzasadna apelacja pozwanego została oddalona , wobec czego to na pozwanym, jako przegrywającym sprawę , ciążył obowiązek zwrotu - wygrywającemu sprawę powodowi - poniesionych kosztów postępowania odwoławczego . Na koszty te składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 300 zł , ustalone na podstawie § 12 ust.1 pkt.1 w zw. z § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu / Dz.U. z 2013 r poz.461 ze zm. /.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku .