Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 maja 2023 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę (sygn. akt II C 306/22):

- w punkcie I. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.048,17 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 października 2020 r. do dnia zapłaty;

- w punkcie II. oddalił powództwo w pozostałej części;

- w punkcie III. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.668,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

- w punkcie IV.nakazał zwrócić od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz powódki (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S. kwotę 28,30 zł tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy oparł powyższe orzeczenie na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych przedstawionych w pisemnym uzasadnieniu znajdującym się na k. 165 - 178 akt sprawy.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając go w części, tj. w zakresie punktu I. co do zasądzonej od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3.577,77 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 października 2020 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie punktu III. oraz IV. w całości. Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:

naruszenie przepisów prawa materialnego mających wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a w szczególności:

art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnię przepisu, polegającą na:

• bezzasadnym uznaniu, że koszt wynajęcia pojazdu zastępczego przez okres 37 dni pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 28 lipca 2020 roku, podczas gdy za zasadny i pozostający w związku ze szkodą należy uznać wyłącznie najem pojazdu zastępczego przez okres maksymalnie 28 dni;

• koszty wynajęcia pojazdu zastępczego za kwotę 266,21 zł brutto za dobę najmu w okresie 37 dni pozostają w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 28 lipca 2020 roku, podczas gdy poszkodowany najszybciej jak to było możliwe został skutecznie poinformowany nie tylko o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w sieci wypożyczalni współpracujących z towarzystwem ubezpieczeń, ale również, że przypadku organizacji pojazdu zastępczego w innej wypożyczalni oraz o wysokości akceptowanej stawki w wysokości 120,00 zł brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego;

• bezzasadnym pominięciu, że po stronie poszkodowanego w zasadzie od dnia 28 lipca 2020 roku występował powód, a więc profesjonalny podmiot, który zawodowo trudni się nabywaniem wierzytelności odszkodowawczych i świadczy usługi, który zatem niewątpliwie nie jest zainteresowany minimalizacją szkody, a wręcz przeciwnie jego działania są ukierunkowane na generowanie rozmiaru swojego wynagrodzenia;

• nieuwzględnieniu akceptowanej przez pozwaną stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego w wysokości 120,00 zł brutto, mimo iż pozwana wykazała, że poszkodowany miał realną możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego za taką kwotę, co niewątpliwie ograniczyłoby rozmiar szkody;

• bezzasadnym uznaniu, że poszkodowany był uprawniony do najmu pojazdu zastępczego za kwotę wyższą niż akceptowana przez pozwaną, przy jednoczesnym pominięciu, że poszkodowany w ogólne nie był zainteresowany wynajmem pojazdu zastępczego z sieci wypożyczalni współpracujących z pozwaną;

• bezzasadnym pominięciu, że poszkodowany bezkrytycznie przyjął warunki najmu oferowane przez powoda, poszkodowany wszak nie ponosił z tego tytułu żadnych kosztów, albowiem rozliczenie w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego nastąpiło w formie bezgotówkowej, poprzez przeniesienie przez poszkodowanego na rzecz powoda wierzytelności wynikającej z wystawionej przez powoda faktury bezzasadnym uznaniu, że koszty najmu pojazdu zastępczego za kwotę 266,21 zł brutto należy uznać za uzasadnione, albowiem pozwana nie podała konkretnej oferty najmu pojazdu zastępczego, przy jednoczesnym pominięciu, że pozwana zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2015 roku o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1130, ze zm.) nie może prowadzić działalności w zakresie najmu pojazdów zastępczych, a co więcej ani powód, ani poszkodowany nie byli w zasadzie zainteresowania organizacją pojazdu zastępczego od pozwanej;

art. 354 k.c., art. 362 i art. 826 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie, w konsekwencji pominięcie faktu, iż wierzyciel ma obowiązek współpracy z dłużnikiem, a nadto poszkodowany ma obowiązek dążenia do minimalizacji rozmiarów szkody i przyjęcie, iż pozwany jest zobowiązany do pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego przez cały okres wskazywany przez powoda oraz przy stawce za dobę najmu pojazdu zastępczego za kwotę 266,21 zł brutto;

art. 6 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód wykazał zasadność i konieczność najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego przez okres 37 dni, przy stawce przekraczającej wskazaną akceptowaną stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego;

naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na:

• uznaniu, iż poniesienie przez poszkodowanego koszty najmu pojazdu przez okres dodatkowych 37 dni pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem i tym samym zasadne jest zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania tytułem ich zwrotu, przy jednoczesnym pominięciu, że w niniejszej sprawie przedłużenie czasu najmu pojazdu było spowodowane opieszałością po stronie poszkodowanych, czy też jego pełnomocnika, za które pozwana odpowiedzialności nie ponosi;

• bezzasadnym uznaniu, że pozwana jest zobowiązana do pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu stawki 266,21 zł brutto za korzystanie z pojazdu ponad okres uznany przez pozwaną, przy jednoczesnym pominięciu, że pozwana wskazywała nie tylko na możliwość zorganizowania pojazdu zastępczego w sieci wypożyczalni współpracujących z pozwaną, ale również wskazała wysokość akceptowanej stawki za dobę pojazdu zastępczego - na co poszkodowany w ogóle nie zareagował, zaniechał kontaktu z pozwaną, tym samym godził się z tym, że w tym zakresie koszty nie zostaną zrefundowane przez pozwaną;

• bezzasadnym uznaniu, że pozwana jest zobowiązana do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu stawki 266,21 zł brutto, podczas gdy pozwana wskazywała poszkodowanemu na wysokość akceptowanej stawki w przypadku organizacji pojazdu zastępczego w innej wypożyczalni tj. 120,00 zł brutto, co poszkodowany całkowicie pominął, poszkodowany nie wykazał żadnego zainteresowania wysokością stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego, bezkrytycznie akceptując stawkę wskazaną przez powoda, działając tym samym niezgodnie z obowiązkiem minimalizacji rozmiaru szkody.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 1.470,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 października 2020 roku do dnia zapłaty i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, a sąd okręgowy nie przeprowadził postępowania dowodowego, zatem uzasadnienie wyroku sporządzono w sposób odpowiadający treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Na kanwie rozpatrywanej sprawy powódka wniosła o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kosztów usługi parkingowej, wskazując iż roszczenie odszkodowawcze nabyła na podstawie zawartej z poszkodowanym umowy cesji wierzytelności z dnia 2 września 2020 roku.

Pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności odszkodowawczej co do zasady, kwestionowała wysokość roszczenia powódki ponad kwotę wypłaconego już odszkodowania.

Sąd rejonowy uznał roszczenie powódki w znamienitej części.

W ocenie sądu okręgowego zaskarżone orzeczenie wydane zostało w wyniku prawidłowo ustalonego przez sąd rejonowy stanu faktycznego, które to ustalenia sąd okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie właściwie zastosowanych przepisów prawa materialnego. W świetle materiału dowodowego legitymacja czynna powódki i odpowiedzialność pozwanego były niesporne, zaś przyjęty przez sąd rejonowy uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego i ustalone koszty usługi parkingowej, które determinowały wysokość należnego powodowi odszkodowania, nie budzą zastrzeżeń sądu odwoławczego.

Przedmiot sporu na kanwie postępowania apelacyjnego stanowiła kwestia wysokości dochodzonego przez powoda odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w związku z kolizją z dnia 28 lipca 2020 r., której sprawca posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego zakładu ubezpieczeń. Nie budzi wątpliwości, że dokonana przez sąd rejonowy ocena materialnoprawna roszczenia, w tym przede wszystkim kwalifikacja prawna żądania pozwu dokonana w płaszczyźnie art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. była prawidłowa.

Wskazać należy, że skoro szkoda podlegała likwidacji w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, oznacza to, że pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do pokrycia wszelkich kosztów związanych ze szkodą. Zgodnie z zawartą umową odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel gwarantuje naprawienie szkody. W myśl art. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.), a wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 k.c.

W ocenie sądu okręgowego utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową, dlatego też przyjmuje się, że w sytuacji uszkodzenia bądź zniszczenia pojazdu normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.p.c. jest niemożność korzystania z niego przez poszkodowanego i jeżeli poniósł w związku z tym koszty na najem pojazdu zastępczego, to uznać należy, że zasadniczo mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.

Podkreślenia wymaga, iż sąd okręgowy bierze pod uwagę, że wierzyciel ma obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2 k.c., art. 362 k.c.). Na zakładzie ubezpieczeń ciąży obowiązek zwrotu tylko wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Co do zasady sąd okręgowy podziela więc stanowisko, że jeśli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu, we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów, skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te, w zakresie nadwyżki, będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione".

Warunkiem koniecznym uznania poziomu kosztów wskazanych przez ubezpieczyciela, jest złożenie przez niego propozycji najmu pojazdu zastępczego. Aby z kolei możliwe było uznanie oferty pozwanego za prawidłowo złożoną propozycję najmu pojazdu zastępczego, oświadczenie ubezpieczyciela musi zawierać elementy, które pozwolą jego adresatowi podjąć działania w celu minimalizacji szkody. Przy czym nie jest wymagane aby ubezpieczyciel złożył poszkodowanemu ofertę w rozumieniu art. 66 k.c., to jest zawierającą wszystkie opisane w tym przepisie warunki. Wystarczające jest bowiem przedstawienie tylko podstawowych zasad najmu przez ubezpieczyciela, a nawet sama propozycja takiego najmu, po której poszkodowany powinien podjąć inicjatywę zmierzającą do ustalenia interesujących go warunków najmu i w oparciu o nie podjąć decyzję, czy korzysta z propozycji ubezpieczyciela, czy poszukuje samochodu zastępczego na rynku będąc jednocześnie świadomym, że będzie zobowiązany do pokrycia kosztów wykraczających ponad te wynikające z propozycji ubezpieczyciela. Dane przekazane przez ubezpieczyciela nie muszą więc wyczerpywać przesłanek, które pozwalałyby uznać je za ofertę w rozumieniu art. 66 k.c.; wystarczające jest, że stanowią one informacje pozwalające poszkodowanemu powziąć wiedzę co do tego, że istnieje możliwość wypożyczenia pojazdu u ubezpieczyciela, a także co do tego, jaka jest orientacyjna stawka najmu. Na podstawie bowiem tych informacji poszkodowany może uzyskać przekonanie, że w istocie stawka ta jest znacznie niższa od tej, którą zaproponował mu powód i którą przyjęto następnie w umowie.

Analizując materiał dowody w przedmiotowej sprawie wskazać należy, że pozwany nie wykazał, iż składał poszkodowanemu spersonalizowaną ofertę najmu pojazdu zastępczego. Do akt sprawy nie zostały przedłożone dowody, które wskazywałyby na to, iż pozwany przedstawił poszkodowanemu stawki dobowe najmu stosowane przez podmioty z nim współpracujące, a nadto nie wykazał aby udzielił poszkodowanemu informacji co do warunków najmu i ewentualnych opłat dodatkowych. Wprawdzie pozwany przedłożył do akt sprawy pismo z dnia 30 lipca 2023 r., niemniej jego treść była zdawkowa a pozwany nie dowiódł, by zostało ono skutecznie doręczone poszkodowanemu lub powódce. Pozwany nie podjął żadnej dodatkowej inicjatywy dowodowej w tej kwestii, w szczególności nie przedłożył dowodu nadania.

Wszystko to przekonuje, że dokonana przez sąd rejonowy ocena materiału dowodowego nie mogła być uznana za dowolną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Zaakcentować należy, że zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, że ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów przez sąd jest rażąco wadliwa lub oczywiście błędna ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne. Dlatego też zarzut obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00).

Odmienna ocena dowodów, która według pozwanego miała doprowadzić do uznania, iż wskazywał poszkodowanemu możliwość i koszt zorganizowania pojazdu zastępczego w sieci wypożyczalni współpracujących, zaś to poszkodowany nie wykazał zainteresowania tą ofertą, akceptując ofertę powódki, nie mogła podważyć dokonanej oceny dowodów przez sąd rejonowy, zwłaszcza przy braku dowodów, że pozwany rzeczoną ofertę przedstawił. Bacząc na powyższe uznać należało, że treść apelacji i podniesione twierdzenia stanowią w istocie jednie polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi sądu I instancji.

Rację ma sąd rejonowy, że pozwany nie wykazał, by skutecznie zaoferował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego na dogodnych warunkach, więc poszkodowany był uprawniony do wynajęcia pojazdu po stawkach rynkowych. W świetle powyższego, znaczący w tej kwestii był dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wyceny wartości pojazdów.

Sąd I instancji oparł się w tym zakresie o dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny wartości pojazdów – K. G., która w ocenie sądu okręgowego została sporządzona sumiennie, rzetelnie i w sposób zgodny z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nadto wnioski sformułowane przez biegłego były spójne, a osoba sporządzająca opinię dysponowała odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym. Na mocy tej opinii sąd rejonowy prawidłowo uznał, że zastosowana przez ubezpieczyciela stawka nie występowała w warunkach rynkowych w dacie likwidacji szkody, a dobowa stawka czynszu pojazdu zastępczego w klasie adekwatnej do uszkodzonego pojazdu przy dłuższym okresie najmu pojazdu zamykała się w przedziale od 209,10 do 319,80 zł brutto, zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła 266,21 zł brutto.

W niniejszej sprawie, w ślad za biegłym, sąd rejonowy przyjął stawkę w kwocie 266,21 zł brutto. Niemniej, nie zgodził się z przyjętym przez niego uzasadnionym okresem najmu w wymiarze 28 dni, co sąd okręgowy popiera. Zważenia wymaga bowiem, iż poszkodowany korzystał z przedmiotowego pojazdu w życiu codziennym i służbowym, zaś przedmiotowa kolizja bez wątpienia pozbawiła go możliwości zaspokojenia potrzeb komunikacyjnych. Jako niezasadne jawi się skracanie okresu niezbędnego do wynajmu samochodu zastępczego, celem minimalizacji kwoty odszkodowania. Pozwana nie wykazała przy tym opieszałości strony powodowej. Powyższe prowadzi do wniosku, że koszty wynajmu pojazdu zastępczego dochodzone pozwem były celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Na czas najmu pojazdu zastępczego wpływ miał sposób likwidacji szkody. W niniejszej sprawie zaistniała szkoda całkowita. Kwota odszkodowania była znaczna (14.500 zł), a została ona wypłacona dopiero 14 sierpnia 2020 roku. Za sprzedaż wraku poszkodowany otrzymał 7.200 zł. Nie można czynić poszkodowanemu zarzutu, że oczekiwał na wydanie przez pozwaną decyzji i wypłatę świadczenia. Dopiero bowiem wydanie decyzji i wypłata należnego świadczenia stanowią potwierdzenie przyjęcia odpowiedzialności przez pozwaną, nie zaś sama informacja o wystąpieniu szkody całkowitej. Nadto poszkodowany nie miał możliwości zakupić pojazdu przed wypłatą odszkodowania, zaś zaciągnięcie kredytu związane jest z dodatkowymi kosztami, w tym opłatami bankowymi i odsetkami, co bez wątpienia stanowi dodatkowe obciążenie. Podkreślenia wymaga, że gdyby pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne sprawniej, uzasadniony okres najmu pojazdu zstępczego byłby zdecydowanie krótszy.

Z przedstawionych względów sąd okręgowy nie znalazł podstaw zmiany zaskarżonego wyroku, dlatego też na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił w punkcie 1. sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto w punkcie 2. sentencji wyroku stosownie do przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i reguły odpowiedzialności za wynik procesu. Wobec oddalenia apelacji uznano pozwanego za przegrywającego spór przed sądem okręgowym i w związku z tym zasądzono od niego na rzecz powódki kwotę 450 zł stanowiącą koszt zastępstwa procesowego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ustalono w stawce minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu zgodnie z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Koszty procesu zasądzone zostały na rzecz pozwanego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku, zgodnie z art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Mariola Wojtkiewicz

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)