Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2019 r. Sąd Rejonowy w Stargardzie po rozpoznaniu sprawy z wniosku B. B. przy udziale S. B. o zobowiązanie sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania (sygn. akt I Ns 889/18):

I. zobowiązał uczestnika do opuszczenia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ul. (...) z powodu stosowania przez niego przemocy w rodzinie;

II. zasądził od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kwotę 187,60 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 147,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adw. K. K.;

III. przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Stargardzie na rzecz adw. M. K. kwotę 147,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

IV. stwierdził, że orzeczenie w zakresie pkt I staje się wykonalne z chwilą ogłoszenia.

Apelację od powyższego postanowienia wywiódł uczestnik zaskarżając go w punktach I., II. oraz IV. Skarżący wniósł o jego zmianę oraz oddalenie wniosku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania a nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania i przyznanie pełnomocnikowi uczestnika ustanowionemu z urzędu kosztów zastępstwa procesowego przed sądem drugiej instancji, które nie zostały uregulowane w całości ani w części.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawczyni wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od uczestnika na jej rzecz kosztów postępowania za obie instancji wedle norm przepisanych. Uwzględnienie wniosła o przyznanie na rzecz pełnomocnika wnioskodawczyni kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym wedle norm przepisanych z uwzględnieniem 150% stawki minimalnej, albowiem koszty te nie zostały przez nią uiszczone ani w całości, ani w części.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu, a postępowanie umorzeniu w związku z cofnięciem wniosku przez wnioskodawczynię.

Stosownie do dyspozycji art. 386 § 3 k.p.c. jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie. W myśl zaś przepisu art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Zgodnie z art. 512 §1 kpc po rozpoczęciu posiedzenia albo po złożeniu przez któregokolwiek z uczestników oświadczenia na piśmie cofnięcie wniosku jest skuteczne tylko wtedy, gdy inni uczestnicy nie sprzeciwili się temu w terminie wyznaczonym. Co istotne, jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu przed sądem drugiej instancji, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (art. 391 § 1 k.p.c.), przy tym powyższe przepisy mają z mocy art. 13 § 2 k.p.c. odpowiednie zastosowanie w postępowaniu nieprocesowym.

Podkreślić należy, iż cofnięcie wniosku jest cofnięciem wniosku o udzielenie ochrony prawnej roszczeniu procesowemu oraz jest wyrazem rezygnacji wnioskodawcy z kontynuacji postępowania rozpoczętego wskutek wniesienia wniosku. Cofnięcie wniosku może nastąpić w toku całego postępowania, a zatem także w postępowaniu apelacyjnym.

W świetle dyspozycji art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., sąd drugiej instancji był zobowiązany do uwzględnienia stanu rzeczy w chwili orzekania, a jak wynikało z pisma z dnia 22 stycznia 2020 r. (k. 241) oraz oświadczenia pełnomocnika wnioskodawczyni złożonego na rozprawie apelacyjnej, wnioskodawczyni cofnęła wniosek złożony w niniejszej sprawie. Pełnomocnik uczestnika w toku rozprawy wyraził zgodę na cofniecie wniosku, w związku z powyższym zbędne stało się wyznaczanie mu terminu do złożenia oświadczenia, czy sprzeciwia się cofnięciu wniosku. Sąd okręgowy uznał cofnięcie tegoż wniosku za skuteczne, szczególnie że sprawa niniejsza nie toczy się z urzędu (art. 512§2 kpc).

W tym stanie rzeczy sąd okręgowy przyjmując, że wnioskodawczyni cofnęła wniosek ze skutkiem prawnym, a więc zaistniała podstawa do uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz umorzenia postępowania, na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1. sentencji postanowienia.

W związku z tym, że zarówno wnioskodawczyni, jak i uczestnik korzystali w niniejszej sprawie z pomocy profesjonalnych pełnomocników ustanowionych z urzędu, należało orzec o należnym każdemu z nich wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną tak w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, jak i apelacyjnym.

Z tego tytułu w punkcie 2. oraz 3. postanowienia przyznano od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Stargardzie na rzecz adw. K. K. i adw. M. K. kwoty tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu kwoty po 180 zł, w tym po 120 zł tytułem wynagrodzenia za postępowanie przed sądem pierwszej instancji oraz po 60 zł za postępowanie apelacyjne. Wysokość tychże wynagrodzeń ustalona została na podstawie § 13 pkt 1 oraz § 13 pkt 1 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r., poz. 1714). Wynagrodzenie powiększono zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia o należną stawkę podatku VAT w wysokości 23 %, co w sumie dawało kwoty po 221,40 zł, które przyznano na rzecz każdego z pełnomocników ustanowionych z urzędu. Zważywszy, że postępowanie w tej sprawie zakończyło się cofnięciem wniosku, sąd odwoławczy nie znalazł podstaw ku temu, by przyznać pełnomocnikowi wnioskodawczyni wynagrodzenie w stawce wyższej niż minimalna, albowiem nie przemawiał za tym ani jego nakład pracy, ani stopień zawiłości sporu (§ 4 ust. 2 ww. rozpordzenia).

Violetta Osińska Tomasz Szaj Monika Rabiega