Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Ciechanowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2014 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.,

przeciwko pozwanej H. Z.,

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 14 lipca 2014r., sygn. akt III C 2057/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt II i III w taki sposób, że nadaje im brzmienie:

II. zasądza od pozwanej H. Z. na rzecz powoda H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę (...) (dwóch tysięcy stu siedemdziesięciu dwóch) złotych i 18 (osiemnastu) groszy i oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III. zasądza od pozwanej na rzecz powoda tytułem kosztów procesu kwotę 558 (pięciuset pięćdziesięciu ośmiu) złotych,

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda tytułem kosztów postępowania odwoławczego kwotę 292 (dwustu dziewięćdziesięciu dwóch) złotych.

Uzasadnienie wyroku z dnia 7 listopada 2014 r.:

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie umorzył postępowanie co do kwoty 40,50 zł (punkt I.) oraz oddalił powództwo H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. (punkt II.), a także oddalił wniosek powoda o zasądzenie od pozwanej H. Z. kosztów procesu (punkt III.)

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części, tj. co do pkt II i III. Skarżący orzeczeniu temu zarzucił:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego:

-art. 117 oraz 118 k.c. - poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu;

-art. 123 § 1 pkt 1 k.c. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, iż bieg przedawnienia nie uległ przerwaniu w sytuacji, kiedy przeciwko pozwanej były podejmowane czynności przed sądem i organem egzekucyjnym;

-art. 509 k.c. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że termin przedawnienia został przerwany wobec poprzedniego wierzyciela tj. (...) Bank S.A. we W., w sytuacji gdy przelana wierzytelność nie zmieniła swojego charakteru a jedynie zmienił się podmiot uprawniony do żądania spełnienia świadczenia;

2) naruszenie przepisu prawa procesowego:

-art. 233 k.p.c. - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także dokonaniu błędnych ustaleń faktycznych w sprawie, w tym w szczególności poprzez uznanie, że powód nie udowodnił podstawy oraz wysokości dochodzonej należności, pomimo że z załączonych do pozwu dokumentów wynikało, z jakiego tytułu i w jakiej wysokości objęta została niniejszym pozwem należność oraz podejmowane były przez poprzedniego wierzyciela wobec pozwanej czynności egzekucyjne;

-art. 365 § 1 k.p.c. - poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, kiedy w sprawie należności dochodzonych niniejszym pozwem wydane zostało postanowienie sądu powszechnego o nadaniu klauzuli wykonalności, 3 zatem podstawa prawna i wysokość roszczenia powoda wobec pozwanej była wiążąca dla sądu pierwszej instancji.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II. i III. jego sentencji poprzez zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 2.172,18 zł wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności odsetek lombardowych NBP za okres od dnia 25.06.2013 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 398,78 zł tytułem skapitalizowanych odsetek karnych oraz kwoty 357,15 zł tytułem kosztów windykacji, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania sądowego za obie instancje w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto powód wniósł o przeprowadzenie dowodów wskazanych w treści apelacji - na okoliczności opisane w jej uzasadnieniu, zaznaczając iż niemożliwe było powołanie faktów oraz dowodów przed Sądem I instancji, a zawnioskowanych w chwili obecnej, z uwagi na konieczność pozyskania niezbędnych informacji oraz związanej ze sprawą dokumentacji od poprzedniego wierzyciela, tj. (...) Bank S.A. we W., które stały się niezbędne dla poparcia zawartych w pozwie twierdzeń. Powód stwierdził, iż potrzeba powołania się na nie wynikła później, z uwagi na fakt, iż strona pozwana nie zgłaszała w tym zakresie zarzutów na etapie postępowania przedsądowego (wezwanie do zapłaty).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda skutkowała rozstrzygnięciem o charakterze reformatoryjnym.

Zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Ustosunkowując się do apelacji Sąd Okręgowy wskazuje, iż zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przy wymienionej regulacji należy podkreślić, iż c elem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta – zbywcę. Przelew powoduje więc, że cedent przestaje być wierzycielem, a staje się nim cesjonariusz. Dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia (Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2008, s. 367; W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 358; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 587; L. Stecki (w:) Kodeks..., s. 504; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 918). W wyroku z dnia 11 grudnia 2009 r. (V CSK 184/09, LEX nr 553748) Sąd Najwyższy przyjął, że zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wierzytelność przechodzi na nabywcę ze wszystkimi właściwościami, przywilejami i brakami. (...) gdyby wierzytelność miała braki, np. była przedawniona, pozostaje taką nadal. Analogicznie – gdyby nie można jej było dochodzić z uwagi na nienadejście terminu wymagalności czy niespełnienie warunku zawieszającego – pozostanie taką nadal (W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 361) (cyt. za: Rzetecka-Gil A. Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna). W wyroku z dnia 5 września 2001 r. (sygn. akt I CKN 379/00, LEX nr 52661) Sąd Najwyższy stwierdził, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Ponadto w wyroku z dnia 5 listopada 1999 r. (sygn. akt III CKN 423/98 OSNC 2000/5/92, Wokanda 2000/2/1, Biul.SN 2000/1/11, Pr.Gosp. 2000/5/17, M.Prawn. 2000/3/135, M.Prawn. 2000/4/244) Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż skuteczne jest zbycie wierzytelności, nie oznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Z kolei w wyroku z dnia 13 maja 2010 r. (sygn. akt IV CSK 558/09, OSNC 2010/12/168, LEX nr 602305, Biul.SN 2010/9/10, M.Pr.Bank. 2011/5/12-15) Sąd Najwyższy wyraził zapatrywanie, że jeżeli dłużnik banku będący kredytobiorcą nie dotrzymuje warunków udzielenia kredytu, bank może dokonać przelewu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego bez zgody zarówno tego dłużnika, jak i dłużnika banku z tytułu zabezpieczenia kredytu. W postanowieniu z dnia 4 marca 2009 r. (sygn. akt IV CSK 422/08) Sąd Najwyższy stwierdził, iż na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności może być prowadzona egzekucja tylko na rzecz banku, a nie na rzecz innej osoby.

Mając powyższe uwagi na względzie Sąd Odwoławczy zaznacza, iż w rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą we W. na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 7 czerwca 2013 r. zbył na rzecz powoda wierzytelność z tytułu umowy o kartę kredytową nr KK (...) zawartej w dniu 24 lipca 2008 r. przez H. Z. z (...) Bank spółkę akcyjną z siedzibą we W.. Jednakże Sąd orzekający nie podziela zaprezentowanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiska Sądu I instancji, w myśl którego czynności o których mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. podjęte przez cedenta nie przerywają biegu przedawnienia roszczenia w kontekście praw przechodzących na nabywcę wierzytelności w wyniku cesji, a więc czynności prawnej na podstawie której dochodzi jedynie zmiany osoby uczestniczącej w stosunku zobowiązaniowym po stronie wierzyciela. Na zaakceptowanie takiego stanowiska brak jest dostatecznych jurydycznych podstaw. Czynności podjęte przez cedenta, o których mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., a więc przerywające bieg przedawnienia, zachowują swoją moc prawną także po cesji wierzytelności, gdyż wpływają one na jej właściwości, ta zaś nie zmienia się wraz z przejściem wierzytelności na nabywcę. Dodatkowo w niniejszej sprawie z uwagi na to, iż cesjonariuszem jest H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K., pogląd Sądu Rejonowego jest także sprzeczny z istotą unormowania dotyczącego funkcjonowania tego rodzaju podmiotu w ustawie z dnia 27 maja 2004 o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546 ze zm.).

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Przy tym wymaga zaznaczyć, iż termin biegu przedawnienia roszczeń banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 r., sygn. akt IV CSK 356/06). Z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. wynika, że bieg przedawnienia przerywa się także przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W myśl art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Dalej § 2 tego przepisu stanowi, że w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. W wyroku z dnia 7 lutego 2014 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku (sygn. akt I ACa 687/13, LEX nr 1437877) stwierdził, że w art. 125 k.c. przewidziano wprawdzie wydłużenie terminu przedawnienia do 10 lat, niezależnie od długości terminu określonego w przepisie szczególnym dla danego rodzaju roszczeń - w odniesieniu do roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem organów wskazanych w tym przepisie, lub ugodą przed nimi zawartą. Jednak rozszerzenie skutku z art. 125 k.c. na tytuły egzekucyjne - wymienione w art. 96-98 ustawy z 1997 r. - Prawo bankowe - nie znajduje uzasadnienia. Inne racje przemawiają bowiem za uznaniem określonego tytułu jako wystarczającego do nadania klauzuli wykonalności, inne zaś za wprowadzeniem dłuższego terminu przedawnienia. Ten ostatni efekt ustawodawca wyraźnie wiąże wyłącznie z kontrolą zasadności roszczenia przez organ niezależny od stron.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy Sąd Okręgowy analizując roszczenie powoda, wywodzące się z umowy o kartę kredytową nr KK (...) zawartej w dniu 24 lipca 2008 r. przez H. Z. z (...) Bank spółkę akcyjną z siedzibą we W., w kontekście zarzutu przedawnienia stwierdza, iż nie jest on zasadny. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż przedmiotowe roszczenie stało się wymagalne w wyniku jego wypowiedzenia we wrześniu 2009 r. Następnie po wystawieniu w dniu 14 stycznia 2011 r. przez wymieniony Bank bankowego tytułu egzekucyjnego wobec dłużniczki H. Z., w dniu 27 stycznia 2011 r. złożył on do Sądu wniosek on o nadanie temu tytułowi klauzuli wykonalności. W ocenie Sądu orzekającego wymieniona czynność zalicza się do kategorii czynności o których mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., co oznacza iż skutkowała ona przerwaniem biegu przedawnienia roszczenia. Po nadaniu przez Sąd Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie postanowieniem z dnia 4 lutego 2011 r. wymienionemu bankowemu tytułowi klauzuli wykonalności (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą we W. wszczął na podstawie tego tytułu wykonawczego postępowanie egzekucyjne o sygn. akt KM 1977/11, które postanowieniem Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Szczecinie L. W. z dnia 7 sierpnia 2013 r. zostało umorzone z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności egzekucji. Wszczęcie postępowania egzekucyjnego zalicza się również do czynności o których mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., co oznacza że podjęcie tej czynności również skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia roszczenia. W tym stanie rzeczy w chwili wniesienia w niniejszej sprawie przez powoda pozwu (tj. w dniu 25 czerwca 2013 r.), którym objęte jest roszczenie wynikające z umowy o kartę kredytową nr KK (...), po nabyciu przez niego na podstawie umowy cesji z dnia 7 czerwca 2013 r. wierzytelności z tytułu tej umowy - nie sposób uznać tego roszczenia za przedawnione.

Wobec powyższego powód jako cesjonariusz na podstawie umowy cesji z dnia 7 czerwca 2013 r. mógł dochodzić objętych nią roszczeń od pozwanej z tytułu umowy o kartę kredytową nr KK (...). W niniejszej sprawie pozwana H. Z. już w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, a więc kwestionowała roszczenie powoda. Przy tym należy zaznaczyć, iż zajęcie stanowiska w procesie nawet w generalny sposób zasadniczo pozwala uznać, że nie można ustalać stanu faktycznego na podstawie domniemania milczącego przyznania poszczególnych faktów. Z art. 6 k.c. wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten rozstrzyga zatem na kim, w razie sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego, spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozostaje on w ścisłym związku i tłumaczony jest w powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego normującymi reguły dowodzenia. W myśl art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Uwzględniając powyższe unormowanie Sąd Okręgowy po analizie akt sprawy stwierdza, iż powód wykazał roszczenie z tytułu umowy o kartę kredytową nr KK (...) w zakresie kapitału wynoszącego 2.172,18 zł. Kwota ta wynika z załącznika do aneksu z dnia 24 czerwca 2013 r. do umowy przelewu wierzytelności z dnia 7 czerwca 2013 r. (k. 17) i mieści się w wynikającym z § 1 umowy o kartę kredytową nr KK (...) limicie kredytowym na kwotę 2.204 zł (k. 11-14). Ponadto kwota ta znajduje potwierdzenie w wysokości egzekwowanej należności głównej w postępowaniu egzekucyjnym o sygn. akt KM 1977/11, wszczętym przez (...) Bank spółkę akcyjną z siedzibą we W., co wynika z zajęcia z dnia 26 sierpnia 2011 r. (k. 40). Jednocześnie brak jest podstaw do przyjęcia, iż należność ta została wyegzekwowana jak twierdzi pozwana. Pozwana nie wykazała powyższego, nadto takiemu stanowisku pozwanej przeczy także treść postanowienia Komornika Sądowego przy Sadzie Rejonowym w Szczecinie L. W. z dnia 7 sierpnia 2013 r. o umorzeniu egzekucji (k. 43). Jednakże w zakresie dochodzonej przez powoda kwoty 398,78 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek karnych kwoty 357,15 zł tytułem kosztów windykacji oraz dalszych odsetek nie było podstaw do ich uwzględnienia. Sąd orzekający stwierdza, iż nie sposób zidentyfikować jakiego tytułu dotyczą kwoty 381,58 zł i 397,65 zł wyszczególnione w załączniku do aneksu z dnia 24 czerwca 2013 r. do umowy przelewu wierzytelności z dnia 7 czerwca 2013 r. Zatem nie ma podstaw do przyjęcia, iż przy wyszczególnieniu elementów wierzytelności cesją zostały objęte także roszczenia z tytułu skapitalizowanych odsetek karnych, jak też z tytułu kosztów windykacji. W poszczególnych wymienionych w załączniku do aneksu z dnia 24 czerwca 2013 r. do umowy przelewu wierzytelności z dnia 7 czerwca 2013 r. elementach zbywanej przez (...) Bank spółkę akcyjną z siedzibą we W. na rzecz powoda wierzytelności nie zostało również ujęte, iż prawo domagania się dalszych odsetek było także elementem cesji. Zatem w tym zakresie powód nie wykazał faktów, z których wywodzi skutki prawne. Ponadto Sąd orzekający wskazuje jeszcze, że powód twierdząc, iż kwota 398,78 zł dotyczy skapitalizowanych odsetek karnych nie przedstawił nawet na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego sposobu ich wyliczenia, tj. kwot od jakich odsetki te zostały naliczone oraz okresu ich naliczenia. Powód wyliczenie takie przedstawił dopiero w apelacji, co jednak ze względu na jego obowiązek procesowy było spóźnione. Tym samym Sąd Odwoławczy nie mógł tego uwzględnić. Powód twierdząc zaś, iż kwota 397,65 zł, a następnie kwota 357,15 zł dotyczy kosztów windykacji nie wykazał również, aby w tej wysokości te koszty poniósł. W tym miejscu Sąd orzekający wskazuje, że zawarty w apelacji wniosek dotyczący akt egzekucyjnych w sprawie KM 1977/11 nie mógł zostać uwzględniony. Zgodnie bowiem z art. 505 ¹¹ § 1 sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentu. W myśl § 2 przepisu paragrafu poprzedzającego nie stosuje się, jeżeli apelację oparto na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji.

Przechodząc dalej Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu I instancji, iż powód dochodząc w niniejszej sprawie roszczenia o zapłatę nabytej w wyniku cesji z dnia 7 czerwca 2013 r. wierzytelności wobec pozwanej H. Z. nadużywa przysługującego mu prawa podmiotowego. Po pierwsze powód H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. nabywając od (...) Bank spółki akcyjnej z siedzibą we W. działał w granicach działalności tego podmiotu unormowanej w ustawie z dnia 27 maja 2004 o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546 ze zm.). Po drugie, nie sposób nie zauważyć, iż cesja miała miejsce jedynie pomiędzy pierwotnym wierzycielem pozwanej, a powodem. Zatem twierdzenie, iż takie działanie miało na celu wyłącznie generowanie dodatkowych kosztów w stosunku do dłużnika było zbyt daleko idące. Zresztą zakładając w przypadku dalszych zbyć taką możliwość to pozwana i tak nie mogłaby domagać się zmniejszenia samego kapitału, a jedynie dodatkowo wygenerowanych kosztów kolejnych zbyć wierzytelności.

W świetle powyższych rozważań na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało zmienić zawarte w punkcie II. zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.172,18 zł.

Z kolei zmiana rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, skutkowała koniecznością zmiany zawartego w punkcie III. zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z art. 100 k.p.c. wynika zaś, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Cytowane unormowanie wyraża podstawową zasadę rozstrzygania o kosztach postępowania - odpowiedzialności za jego wynik. Mając powyższe unormowanie na względzie Sąd Okręgowy wskazuje, iż w rozpatrywanej sprawie w wyniku apelacji powoda jego roszczenie główne okazało się zasadne co do kwoty 2.172,18 zł. Przy uwzględnieniu wartości przedmiotu sporu oznacza to, iż pozwana przegrała proces w około 73 %, a tym samym powód przegrał go w pozostałej części, a więc w około 27 %. Zatem wobec złożonego przez powoda żądania w zakresie zwrotu kosztów procesu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, pozwana winna zwrócić powodowi 73 % tych kosztów. Koszty procesu strony powodowej wyniosły 764,68 zł, a składa się na nie opłata od pozwu w wysokości 149 zł, opłaty za poświadczony notarialnie wyciąg z cesji wierzytelności w wysokości 15,68 zł, wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powoda ustalone na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 490) w wysokości 600 zł. Natomiast 73 % z sumy tych kosztów stanowi kwota 558 zł.

Wobec powyższego rozważań Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyroku w punkcie II. i III., o czym orzekł w punkcie 1. wyroku, w pozostałej zaś części na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił, o czym orzekł w punkcie 2. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 3. wyroku na podstawie o art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Z art. 108 § 1 k.p.c. wynika, że sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Apelacja powoda okazała się ona zasadna co do kwoty 2.172,18 zł roszczenia głównego i w pozostałej części została oddalona. Przy uwzględnieniu wartości przedmiotu zaskarżenia oznacza to, iż pozwana przegrała sprawę w postępowaniu apelacyjnym w około 73 %, a tym samym powód przegrał ją w pozostałej części, a więc w około 27 %. Zatem wobec złożonego przez stronę powodową żądania zwrotu kosztów tego postępowania, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, pozwana winna zwrócić powodowi 73 % tych kosztów. Koszty postępowania apelacyjnego powoda wyniosły 400 zł, a składa się na nie opłata od apelacji w wysokości 100 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powoda, ustalone na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 490) w wysokości 300 zł. Z kolei 73 % z sumy tych kosztów stanowi kwota 292 zł.