Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2023 r. Sąd Rejonowy w Kamieniu Pomorskim po rozpoznaniu sprawy z wniosku I. K. przy udziale R. K. o podział majątku wspólnego (sygnatura akt I Ns 198/19):

I. ustalił, że w skład majątku wspólnego wnioskodawczyni i uczestnika wchodzą:

1)  nieruchomość w K. przy ul. (...), Kw (...) o wartości 381 000 zł;

2)  nieruchomość w K. przy ul. (...), Kw (...) o wartości 254 000 zł;

3)  środki zgormadzone w trakcie trwania wspólności ustawowej przez I. K. na subkoncie w ZUS o wartości 14 954,08 zł;

4)  środki zgormadzone w trakcie trwania wspólności ustawowej przez R. K. na subkoncie w ZUS o wartości 2,58 zł;

5)  motocykl marki Y. (...) nr rej. (...) o wartości 16 300 zł;

6)  rzeczy ruchome opisane i szczegółowo wymienione w stanowiącej część niniejszego orzeczenia opinii biegłego M. M. na k. 294-303 akt pod pozycjami od 1 do 21 i od 23 do 70, o łącznej wartości 29 770 zł;

II. ustalił, że uczestnik dokonał nieuprawnionego zbycia wchodzącej w skład majątku wspólnego nieruchomości położonej w K. przy ul. (...), Kw (...) i w związku z tym na majątek przypadający mu wskutek podziału majątku wspólnego dokonanego niniejszym orzeczeniem zaliczył kwotę 72 000 zł uzyskaną tytułem ceny sprzedaży tej nieruchomości;

III. ustalił, że wnioskodawczyni ze środków pochodzących z majątku osobistego dokonała spłaty zobowiązań wspólnych jej i uczestnika wobec (...) Banku S.A. w W. z tytułu kredytu udzielonego im na podstawie umowy kredytu z dnia 4 kwietnia 2012 r. nr (...) na kwotę 200 000 zł oraz spłaty z tytułu kredytu udzielonego im na podstawie umowy kredytu nr (...) na kwotę 50 669,82 zł;

IV. ustalił, że uczestnik ze środków pochodzących z majątku osobistego dokonał spłaty zobowiązań wspólnych jego i wnioskodawczyni z tytułu kredytu udzielonego im na podstawie umowy kredytu z dnia 4 kwietnia 2012 r. nr (...) na kwotę 144 983,87 zł, zobowiązań z tytułu kredytu udzielonego na podstawie umowy nr (...) na kwotę 14 128,55 zł oraz zobowiązań z tytułu kredytu udzielonego im na podstawie umowy kredytu z dnia nr (...) na kwotę 105 787,00 zł;

V. dokonał podziału majątku wspólnego opisanego w punkt I postanowienia w ten sposób, iż:

1)  wnioskodawczyni na wyłączną własność przyznał nieruchomość w K. przy ul. (...), Kw (...), zgromadzone przez nią na subkoncie ZUS środki o wartości 14 954,08 zł oraz ruchomości wymienione w opinii biegłego M. M. na k. 294-303 akt pod pozycjami nr 29-70 o łącznej wartości 23 080 zł,

2)  uczestnikowi na wyłączną własność przyznał nieruchomość w K. przy ul. (...), Kw (...), zgromadzone przez niego na subkoncie ZUS środki o wartości 2,58 zł, motocykl marki Y. (...) nr rej. (...) oraz ruchomości wymienione w opinii biegłego M. M. na k. 294-303 akt pod pozycjami nr 1-21 i 23-28 o łącznej wartości 6 590 zł;

VI. tytułem dopłaty do udziału w majątku wspólnym zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwotę 35 071 zł;

VII. tytułem rozliczenia spłat zobowiązań wspólnych dokonanych przez wnioskodawczynię i uczestnika ze środków pochodzących z ich majątków osobistych zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwotę 7 114,80 zł;

VIII. tytułem wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z wchodzącej do majątku wspólnego nieruchomości w K. przy ul. (...), Kw (...), zasądził od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kwotę 82 500 zł;

IX. oddalił żądania wnioskodawczyni i uczestnika w pozostałym zakresie;

X. tytułem zwrotu kosztów postepowania zasądził od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kwotę 500 zł;

XI. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kamieniu Pomorskim:

- od wnioskodawczyni kwotę 5 065,92 zł,

- od uczestnika kwotę 1 065,91 zł.

Sąd rejonowy oparł powyższe orzeczenie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Strony zawarły związek małżeński 25 lutego 1995 r., który został rozwiązany przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z 12 lutego 2018 r. sprawie X RC 2461/17.

Strony nie zawierały umów majątkowych małżeńskich. W czasie małżeństwa nabyli nieruchomości w K. przy ul. (...), Kw (...) i przy ul. (...), Kw (...). W 2016 r. uczestnik nabył na licytacji komorniczej nieruchomość w K. przy ul. (...), Kw (...), którą 28 maja 20121 r. sprzedał ją za kwotę 72 000 zł. Wartość nieruchomości przy ul. (...) wynosi obecnie 381 000 zł a nieruchomości przy ul. (...) wynosi 254 000 zł. W skład majątku wspólnego wchodzą też rzeczy ruchome wymienione w sporządzonym przez biegłego M. M. na k. 294-303 zestawieniu. Wartość rzeczy ruchomych ujętych w zestawieniu pod pozycjami 1 – 21, 23 - 28 wynosi 6 590 zł, motocykla Y. pod pozycją 22 - 16 300 zł, a rzeczy pod pozycjami od 29 do 70 - 23 080 zł. W trakcie trwania małżeństwa wnioskodawczyni zgromadziła na subkoncie w ZUS środki o wartości 14 954,08 zł, a uczestnik zgromadził środki o wartości 2,58 zł.

W czasie małżeństwa wnioskodawczyni 4 kwietnia 2012 r. zawarła umowę kredytu nr (...) z (...) Bankiem na kwotę 458 334,14 zł, przy czym środki z kredytu przeznaczono na zakup nieruchomości przy ul (...). Nadto strony wspólnie zawarły 16 października 2012 r. z (...) Bank S.A. umowę kredytu hipotecznego nr (...) na kwotę 400 000 zł i umowę pożyczki nr (...) na kwotę 16 739,86 zł, a środki z kredytu przeznaczono na zakup nieruchomości przy ul (...).

Na poczet zobowiązań z kredytu nr (...) wnioskodawczyni w maju 2013 r. wpłaciła 200 000 zł, pochodzącą z darowizny uczynionej na jej rzecz przez jej matkę K. W. ze środków ze sprzedaży nieruchomości w D. przy ul. (...).

Po ustaniu wspólności wnioskodawczyni dokonała spłaty zobowiązań wynikających z umowy kredytu nr (...) na łączną kwotę 50 669,82 zł.

Uczestnik po ustaniu wspólności ustawowej dokonał spłaty zobowiązań wynikających z umowy kredytu nr (...) na kwotę 144 983,87 zł, zobowiązań z tytułu kredytu (pożyczki) nr (...) na kwotę 14 128,55 zł oraz zobowiązań z tytułu kredytu nr (...) na kwotę 105 787 zł.

Po rozwodzie uczestnik wyprowadził się z domu przy ul. (...) i zamieszkał z nową partnerką. Bez wiedzy i zgody wnioskodawczyni wymienił zamki w drzwiach do lokalu przy ul. (...), w którym wspólnie prowadzili działalność gospodarczą i mimo wezwań (też pisemnych) nie umożliwił jej korzystania z nieruchomości. Wysokość wynagrodzenia z wyłączne korzystanie z nieruchomości kształtuje się na poziomie 2 540 zł miesięcznie.

Wyrokiem z 30 stycznia 2018 r. uczestnik został uznany winnym dwóch przestępstw z art. 157 § 2 k.k. (spowodowania lekkich obrażeń ciała) popełnionych w dniach 30 kwietnia i 5 lipca 2017 r. na szkodę wnioskodawczyni.

W tym stanie faktycznym sąd rejonowy dokonał podziału majątku wspólnego ustalając, że w jego skład prócz nieruchomości przy ul. (...) oraz ul. (...) o wartości ustalonej na podstawie opinii biegłej B. L., wchodziła także w świetle art. 31 § 1 k.r.o. nieruchomość przy ul. (...) nabyta przez uczestnika w 2015 r., a którą zbył w 2021 r. z naruszeniem art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o. bez zgody byłej żony, dlatego na majątek przypadający mu wskutek podziału zaliczono kwotę 72 000 zł ze sprzedaży tej nieruchomości. Wchodzące w skład majątku wspólnego ruchomości ustalono na podstawie opinii biegłego M. M., zaś środki na subkoncie ZUS na podstawie informacji od tego organu. Podziału wyżej ustalonego majątku wspólnego sąd dokonał zgodnie ze stanowiskiem stron, ustalając wysokość spłaty od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika na 35 071 zł (majątek wspólny 767 926 zł x ½ = udział 383.963 zł – wartość składników otrzymanych przez uczestnika 348 982 zł).

Dalej sąd pierwszej instancji orzekł o roszczeniach stron art. 45 § 1 k.r.o. ustalając, że wnioskodawczyni spłaciła w 2013 r. wspólne zobowiązanie wynikające z kredytu nr (...) kwotą 200 000 zł, którą bezspornie darowała matka wnioskodawczyni, przy czym wbrew twierdzeniom uczestnik, darowizna ta została uczyniona do majątku osobistego wnioskodawczyni, co wynikało z zeznań wnioskodawczyni i syna stron T. K.. Fakt, że matka wnioskodawczyni darowiznę przelała na rachunek uczestnika nie ma znaczenia, gdyż znajduje racjonalne uzasadnienie w podkreślanych przez wnioskodawczynię i świadka obawach przed gwałtownymi, agresywnymi zrachowaniami ze strony uczestnika. Tym samym zdaniem sądu wnioskodawczyni od uczestnika może się domagać zwrotu połowy uiszczonej kwoty - 100 000 zł, gdyż w pozostałym zakresie był to nakład na jej majątek. Sąd nie rozpoznał jednak żądania wnioskodawczyni ustalenia, że przysługuje jej wobec uczestnika roszczenie o zwrot kwoty 30 000 zł przelanej na jego rachunek przez nabywców nieruchomości jej matki w D. przy ul. (...), gdyż nie mieściło się w zakresie kognicji sądu w sprawie o podział majątku wspólnego wyznaczonej art. 45 i 46 k.r.o. oraz 567 i 618 § 2 i 3 k.p.c. Sąd rozstrzygnął zaś o spłaconych po ustaniu wspólności wspólnych zobowiązań stron ustalając w oparciu o dokumentację bankową, że na poczet spłaty kredytu nr (...) wnioskodawczyni wpłaciła 50 669 zł, a uczestnik na poczet zobowiązań z kredytu nr (...) wpłacił 144 983,87 zł, pożyczki nr (...) wpłacił 14 128,55 zł a kredytu nr (...) wpłacił 105 787 zł. Reasumując sąd rejonowy ustalił, że wnioskodawczyni przysługuje wobec uczestnika roszczenie o zapłatę kwoty 125 334,50 zł a uczestnikowi wobec wnioskodawczyni roszczenia o zapłatę kwoty 132 334,50 zł, dlatego po ich rozliczeniu należało się uczestnikowi od wnioskodawczyni 7 114,80 zł.

Finalnie sąd orzekł o roszczeniu wnioskodawczyni z art. 206 k.c. ustalając na podstawie zeznań jej i T. K., że najpóźniej od stycznia 2019 r. uczestnik pozbawił żonę możliwości korzystania z nieruchomości przy ul. (...), dokonując wymiany zamków w drzwiach wejściowych. Mimo nalegań nie przekazał jej kluczy i korzystał z nieruchomości w sposób wyłączny, co pozwalało na uznanie za zasadne roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie ze w/w nieruchomości, którego wysokość ustalono na podstawie opinii biegłego T. na 2540 zł miesięcznie. Mając jednak na uwadze, że w przypadku roszczeń o których mowa w art. 618 § 1 k.p.c. sąd jest związany granicami żądania (art. 321 k.p.c.), należało o tym roszczeniu rozstrzygnąć w zakreślonych tym żądaniem granicach tj. nie przekraczając kwoty 1 500 zł miesięcznie. Skoro od chwili, gdy wnioskodawczyni została pozbawiona posiadania nieruchomości (styczeń 2019 r.) do chwili wydania orzeczenia w sprawie upłynęło 55 miesięcy, wnioskodawczyni tytułem wynagrodzenia należało się od uczestnika 82 500 zł (55 x 1 500 zł). Argument uczestnika, że sposób korzystania z nieruchomości został wspólnie uzgodniony, nie został zdaniem sądu wykazany. Fakt, iż uczestnik dobrowolnie wyprowadził się z domu przy ul. (...) tego nie zmienia, skoro chciał zamieszkać wspólnie z nową partnerką oraz został skazany za przestępstwa popełnione na szkodę wnioskodawczyni. Sąd oddalił przy tym roszczenie uczestnika o zasądzenie wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości przy ul. (...), gdyż wnioskodawczyni i T. K. zeznali, że uczestnik w 2018 r. opuścił dom przy ul. (...), by zamieszkać wspólnie z nowa partnerką, co oznacza, że sam zrezygnował z uprawnień wynikających z art. 206 k.c.

O kosztach postępowania sąd rejonowy orzekł zgodnie z art. 520 § 1 k.p.c. zasądzając na rzecz wnioskodawczyni od uczestnika 500 zł tytułem zwrotu połowy opłaty od wniosku, zaś nieuiszczonymi kosztami sądowymi w wysokości 6 131,83 zł zgodnie z art. 83 ust. 1 i 2 u.k.s.c. obciążono obie strony, przy czym skoro uczestnik na poczet wydatków uiścił zaliczkę 4 000 zł, od niego nakazano pobrać kwotę 1 065,91 zł, a od wnioskodawczyni kwotę 5 065,92 zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł uczestnik, który po sprecyzowaniu pismem z 3 listopada 2023 r., wnosił o jego zmianę przez: ustalenie w punkcie III., że wnioskodawczyni z majątku osobistego dokonała spłaty wspólnych zobowiązań z tytułu kredytu nr (...) na kwotę 50 669,82 zł; zasądzenie w punkcie VII. od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwoty 107 000 zł tytułem rozliczenia spłat zobowiązań wspólnych przez uczestnika z majątku osobistego oraz oddalenie w punkcie VIII. roszczenia wnioskodawczyni z tytułu wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z nieruchomości położonej w K. ul. (...). Jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego wedle norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu uczestnik zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., wskutek czego doszło do niesłusznego wydania rozstrzygnięcia przez sąd, a więc niewątpliwie uchybienia te miały wpływ na wydane w sprawie postanowienie poprzez:

a)  dowolną, sprzeczną zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania ocenę dowodów, polegającą na błędnym i niezasadnym ustaleniu, że uczestnik od stycznia 2019 r. pozbawił wnioskodawczynię możliwości posiadania nieruchomości przy ul. (...) i jest obowiązany do zapłaty na jej rzecz wynagrodzenia z tytułu wyłącznego korzystania z nieruchomości, podczas gdy strony po rozwodzie zgodnie ustaliły, iż wnioskodawczyni będzie z wyłączeniem uczestnika mieszkać w nieruchomości przy ul (...) w K. a uczestnik miał w sposób wyłączny korzystać z nieruchomości przy ul. (...) w K.; zgodność stron ww. zakresie potwierdza fakt wystawienia przez wnioskodawczynię na rzecz uczestnika faktury sprzedaży, w związku z dokonanym równym podziałem ruchomości ze sklepu przy ul. (...) w K., co czyni rozważania sądu w tym zakresie zupełnie bezzasadnymi;

b)  dowolną ocenę całości zebranego materiału dowodowego skutkującą błędnym ustaleniem, że wnioskodawczyni poniosła nakład z majątku osobistego na majątek wspólny w kwocie 200 000 zł, które to przeznaczone zostały na spłatę kredytu nr (...), podczas gdy te środki pochodziły z darowizny uczynionej przez matkę wnioskodawczyni na majątek wspólny stron i również wspólnie i w porozumieniu przez małżonków zostały rozdysponowane spłatę zobowiązań i bieżące utrzymanie rodziny stron;

c)  dowolne, niezgodne z zasadami logicznego rozumowania abstrahujące od okoliczności sprawy danie wiary zeznaniom wnioskodawczyni, iż kwota 200 000 zł przeznaczona na spłatę kredytu nr (...), pochodziła z darowizny dokonanej od jej matki na jej majątek osobisty a nie jak twierdził uczestnik na majątek wspólny, podczas gdy jak sam sąd rejonowy zauważył kwota ta została przelana na rachunek bankowy uczestnika, a nie wnioskodawczyni, nadto przed sprzedażą mieszkania matki wnioskodawczyni, z której pochodziły pieniądze, to uczestnik na skutek własnej pracy oraz środków pochodzących z majątku osobistego przeprowadził gruntowny remont nieruchomości, znacznie zwieszając jej wartość, co przy podnoszonych przez wnioskodawczynię w zeznania argumentach, iż przelew środków z darowizny wynikał z rzekomego gwałtownego zachowania uczestnika patrząc na fakt, iż następnie środki zostały zgodnie i wspólnie rozdysponowane przez strony nie zasługuję na wiarę.

Apelację od powyższego postanowienia wniosła wnioskodawczyni domagając się jego zmiany w punkcie IV. poprzez ustalenie, że uczestnik ze środków z majątku osobistego dokonał spłaty wspólnych zobowiązań z tytułu umowy kredytu nr (...) na kwotę 144 983,87 zł, spłaty zobowiązań z tytułu umowy kredytu nr (...) na kwotę 14 128,55 zł oraz spłaty zobowiązań z tytułu umowy kredytu nr (...) na kwotę 105 787 zł, tym samym w punkcie VII. tytułem rozliczenia spłat zobowiązań wspólnych dokonanych przez strony ze środków z ich majątków osobistych zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kwoty 8 640,58 zł. Ponadto wniosła o zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, tj. dowodów z dokumentacji bankowej, potwierdzeń przelewów oraz zeznań stron, które sąd pierwszej instancji uznał za przekonywujące i posiadające pełen walor dowodowy, a pomimo tego, nie wyprowadził z nich logicznych wniosków, co skutkowało ustaleniem, jakoby:



uczestnik dokonał spłaty zobowiązań z tytułu umowy kredytu nr (...) w okresie od lipca 2019 r. do grudnia 2020 r. w kwocie 31510,76 zł, gdy z dokładnej analizy materiału dowodowego, w tym zeznań uczestnika wynika, że spłaty wskazanego zobowiązania w podanym okresie dokonywała wnioskodawczyni, a nie uczestnik;



uczestnikowi przysługuje wobec wnioskodawczyni roszczenia o zapłatę kwoty 132 334,50 zł z tytułu dokonanej po ustaniu wspólności ustawowej spłaty zobowiązań wspólnych podczas, gdy z dokładnej analizy materiału dowodowego, w tym zeznań uczestnika wynika, że przysługuje jemu roszczenie o zapłatę kwoty 116 579,12 zł.

Uczestnik w odpowiedzi na apelację wnioskodawczyni wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zastępstwa adwokackiego wedle norm przepisanych.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje wnioskodawczyni oraz uczestnika doprowadziły do częściowej modyfikacji zaskarżonego postanowienia.

Gwoli wyjaśnienia godzi się jednak na wstępie wskazać, że w myśl art. 378 § 1 k.p.c., który z mocy art. 13 § 2 k.p.c. ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu nieprocesowym, sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Przyjęta koncepcja apelacji pełnej (cum beneficio novorum) nakłada na sąd drugiej instancji powinność merytorycznego rozpoznania sprawy po raz drugi i skontrolowania prawidłowości postępowania w pierwszej instancji, przy uwzględnieniu związania zarzutami naruszenia prawa procesowego zawartymi w apelacji ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 czerwca 2015 r., V CSK 550/14, z dnia 25 listopada 2015 r., IV CSK 55/15, z dnia 10 marca 2016 r., III CSK 183/15 i dnia 6 października 2016 r., III UK 270/15). Przy czym podkreślić trzeba, że kontrola ta odbywa się tylko w takim zakresie, w jaki orzeczenie sądu pierwszej instancji zostało zaskarżone przez któregokolwiek uczestnika ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2014 r., II CZ 8/14).

Mając powyższe na uwadze sąd drugiej instancji realizując obowiązek merytorycznego rozpoznania sprawy w granicach apelacji zważył, iż uczestnik reprezentowany w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżył orzeczenie sądu pierwszej instancji w punktach III., VII. i VIII., a wnioskodawczyni w punktach IV. i VII. Wynika z tego, że na etapie postępowania apelacyjnego poza zakresem zaskarżenia pozostawał skład oraz wartość majątku wspólnego, sposób jego podziału i wysokości zasądzonej z tego tytułu dopłaty. Kwestie te musiały zatem pozostawać poza zakresem zainteresowania sądu okręgowego, który nie był władnym naprawić dostrzeżonego błędnego rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji w zakresie w jakim składniki opisane w punkcie I.3 i I.4 sentencji stanowiące środki zgromadzone na subkontach w ZUS nieprawidłowo podzielone z naruszeniem zasad wynikających z przywołanej zresztą trafnie przez sąd rejonowy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2022 r., poz. 1009 tj.), która w art. 40e ust. 1 stanowi, iż środki zewidencjonowane na subkoncie podlegają podziałowi w razie rozwodu na zasadach określonych w przepisach o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, dotyczących podziału środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym w razie rozwodu, a zgodnie z art. 126 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz.U. z 2022 r., poz. 2342 tj.), jeżeli małżeństwo członka otwartego funduszu uległo rozwiązaniu przez rozwód środki zgromadzone na rachunku członka funduszu, przypadające byłemu współmałżonkowi w wyniku podziału majątku wspólnego małżonków, są przekazywane w ramach wypłaty transferowej na rachunek byłego współmałżonka w otwartym funduszu. Z powołanych przepisów wynika, że podział środków zgromadzonych na subkontach ZUS powinien nastąpić poprzez ich podział między byłych małżonków w sposób odpowiadający udziałom w majątku wspólnym w ramach wypłat transferowych, a nie poprzez przyznawanie ich jednemu z małżonków obowiązkiem spłaty drugiego z nich jak uczynił to sąd pierwszej instancji. Mimo dostrzeżenia tej nieprawidłowości, sąd odwoławczy skoncentrował się jednak wyłącznie na tych aspektach skarżonego postanowienia, które stały się przedmiotem zarzutów uczestnika i wnioskodawczyni, mieszczących się w zakresie zaskarżenia wyznaczonym ich apelacjami, a te dotyczyły wyłącznie roszczeń ubocznych z tytułu spłaconych rat kredytów, obciążających małżonków z ich majątków osobistych oraz wynagrodzenia za korzystanie przez uczestnika z wyłączeniem wnioskodawczyni ze wspólnej nieruchomości przy ul. (...) w K..

Odnosząc się zatem kolejno do kwestii wyartykułowanych przez skarżących w środkach zaskarżenia poddanych rozstrzygnięciu przez sąd odwoławczy zauważyć należało, że zgodnie ze stosowanym odpowiednio art. 686 k.p.c. w zw. z art. 657 § 3 k.p.c., sąd rozstrzyga w sprawie o podział majątku wspólnego o takich długach, które powstały w czasie wspólności majątkowej i pozostawały długiem wspólnym małżonków albo jednego z nich, ale w związku z majątkiem wspólnym, które zostały spłacone przez małżonka ze środków z jego majątku osobistego przed podziałem majątku wspólnego ( por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1972 r., III CRN 477/71; z dnia 9 września 1976 r., III CRN 83/76; z dnia 7 czerwca 1984 r., III CRN 111/84; z dnia 7 stycznia 2009 r., II CSK 390/08 i dnia 15 kwietnia 2011 r., II CSK 430/10).

W rozpatrywanej sprawie wbrew zarzutom uczestnika prawidłowo sąd rejonowy ustalił w punkcie III. postanowienia, że wnioskodawczyni ze swojego majątku osobistego dokonała w 2013 r. spłaty zobowiązania kredytowego związanego z ich majątkiem wspólny wynikającego z umowy kredytu nr (...) w kwocie 200.000 zł. Uczestnik kwestionujący to ustalenie zdaje się w ogóle nie dostrzegać formalnej strony przedmiotowej umowy kredytu oraz okoliczności w jakich doszło do nadpłaty kredytu. Otóż umowa kredyt z dnia 4 kwietnia 2012 r. nr (...) zawarta została jedynie przez wnioskodawczynię w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą (...) I. K., a uczestnik i matka wnioskodawczyni K. W. byli poręczycielami, przy tym spłata kredytu jaki zaciągnięto na nabycie nieruchomości, wchodzącej w skład majątku wspólnego nieruchomości przy ul. (...) w K., zabezpieczona została hipoteka ustanowioną na lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w D. (k. 43 – 49 akt). Istotne w tym kontekście jest, że własność lokalu przy ul. (...) w D., co wynika z księgi wieczystej nr (...), przysługiwała matce wnioskodawczyni w udziale ¾ części, a wnioskodawczyni w udziale 1/4 części, w związku ze spadkobraniem po A. W., co wynikało z postanowienia Sądu Rejonowego w kamieniu Pomorskim z dnia 19 marca 2010 r., sygn. akt I Ns 71/10. Udział w majątku spadkowym po zmarłym ojcu należał w świetle art. 33 pkt 2 k.r.o. do majątku osobistego wnioskodawczyni, zatem też rozliczenie z tytułu sprzedaży nieruchomości spadkowej w związku z podziałem majątku wspólnego A. oraz K. W. oraz działem spadku po zmarłym A. W. mogło nastąpić wyłącznie pomiędzy

wnioskodawczynią i jej matką.

Wyrazem tego rozliczenia w ramach działu spadku było dokonanie w dniu 30 kwietnia 2013 r. sprzedaży nieruchomości spadkowej, tj. lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w D. za kwotę 237.000 zł (akt notarialny rep. A nr (...) k. 89 – 95 akt). Wszelkie przesunięcia majątkowe związane ze sprzedażą tego lokalu mogły odbywać się jedynie między wnioskodawczynią i jej matką, a przy tym nic nie wskazuje na to, by wolą K. W. było przekazanie rozliczenia z tytułu działu spadku po jej zmarłym mężu do majątku wspólnego stron. Nie bez znaczenia w tym kontekście pozostawały okoliczności lezące u podstaw podjęcia decyzji o nadpłacie kredytu nr (...) kwotą 200.000 zł. Z pisma (...) Banku S.A. z 22 lutego 2013 r. wynika, że zapewnienie na rachunku kredytu nr (...) środków w tej kwocie tytułem przedterminowej częściowej spłaty kredytu nr (...)warunkowało uzyskanie jego zgody na bezobciążeniowe zwolnienie zabezpieczenia hipotecznego ustanowionego na lokalu przy ul. (...) w D. (k. 31 akt). W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości, że wnioskodawczyni oraz jej matka, decydując o przeznaczeniu środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości spadkowej w istocie zmierzała do zwolnienia ich lokalu spod zabezpieczenia hipotecznego i spłaty kredytu zaciągniętego przez wnioskodawczynię, za który odpowiadała ona osobiście, a jako poręczyciel także K. W., co nie świadczyło w żaden sposób o zamiarze matki wnioskodawczyni przysporzenia w ramach darowizny małżonkom do ich majątku wspólnego. Nadmienić trzeba, że wedle § 6.2 lit. a) akt notarialny rep. A nr (...) kwota 200.000 zł ze sprzedaży lokalu miała zostać zapłacona przelewem na rachunek bankowy (...) Banku S.A. nr (...) celem częściowej spłaty kredytu udzielonego umową kredytu nr (...) z dnia 4 kwietnia 2012 r. zabezpieczonego hipoteką. Ten rachunek bankowy widnieje w punkt IV. umowy kredytowej jako właściwy do spłaty kredytu nr (...) (k. 43 akt). Fakt zatem, że środki wpłynęły na ten rachunek wynikał z tego, że właśnie z przedmiotowego rachunku bankowego były pobierane raty kredytu nr (...), więc nie mogło to świadczyć o woli dokonania przesunięcia majątkowego na rzecz obojga małżonków. Zwłaszcza, że nie uzasadniały tego też relacje uczestnika z K. W., gdyż jak zeznał świadek T. K., stosunki uczestnika z teściową nie były dobre, często poniżał ją słownie (k. 270 akt).

Z tych wszystkich względów zgodzić należało się z ustaleniem sądu pierwszej instancji zawartym w punkcie III. sentencji postanowienia, że dokonana przez wnioskodawczynię spłata kredytu nr (...) w kwocie 200.000 zł nastąpiła z jej majątku osobistego, zatem przy uwzględnieniu dalszej kwoty 50.669,82 zł z tytułu spłaty kredytu nr (...), dawało to kwotę 250.669,82 zł wydatków poniesionych przez wnioskodawczynię z jej majątku osobistego na spłatę zobowiązań związanych z majtkiem wspólnym stron. Z tytułu rozliczenia tychże należności uczestnik powinien w związku z tym zwrócić wnioskodawczyni kwotę 125.334,91 zł zgodnie z jego udziałem w majątku wspólnym (1/2 z 250.669,82 zł).

Częściowo w wyniku rozpoznania apelacji wnioskodawczyni zmianie podlegać musiało jednak rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym punkcie IV. sentencji postanowienia w zakresie w jakim sąd pierwszej instancji ustalił wysokość dokonanej przez uczestnika spłaty kredytu nr (...).

Zauważenia bowiem wymagał, że wedle zaświadczenia (...) S.A. z 18 kwietnia 2023 r. tytułem spłaty kredytu nr (...) na rzecz banku uiszczono w okresie 1 marca 2018 r. - 18 kwietnia 2023 r. kwotę 131 471,74 zł (k. 726 akt). Co istotne, w piśmie z dnia 4 lipca 2023 r. uczestnik rozszerzył sformułowane przez niego żądanie zwrotu wydatków przeznaczonych na spłatę kredytu obciążającego małżonków, obejmując nim dalsze raty z maja i czerwca 2023 r. (k. 782 akt). Z historii rachunku bankowego karty 797 akt wynika przy tym w sposób nie budzący wątpliwości, że w tym okresie uczestnik zapłacił tytułem spłaty kredytu

nr (...) w sumie kwotę 6.125,75 zł, w tym: 18 maja 2023 r. - 3.011,96 zł, 19 maja 2023 r. - 52,20 zł, 12 czerwca 2023 r. - 307,11 zł oraz 13 czerwca 2023 r. – 2.754,48 zł. Łącznie z tytułu spłaty kredytu nr (...) w okresie 1 marca 2018 r. - 13 czerwca 2023 r. kredytobiorcy dokonali wpłat na kwotę 137.597,49 zł (131 471,74 + 6125,75). Skoro sama wnioskodawczyni w piśmie z 6 czerwca 2023 r. zażądała ustalenia, że spłaciła ten kredyt łączną kwotą 50.669,82 zł (k. 733 akt), co sąd pierwszej instancji ustalił, a tego ustalenia uczestnik w postępowaniu apelacyjnym nie kwestionował, to od łącznej kwoty 137.597,49 zł spłaconego po ustaniu wspólności majątkowej kredytu należało odjąć uiszczoną przez wnioskodawczynię kwotę 50. 669,82 zł, co dawało różnicę na poziomie kwoty 86.972,67 zł wyznaczającą wysokość spłaty dokonanej przez uczestnika z tytułu spłaty kredytu nr (...). Gdyby bowiem przyjąć za sądem pierwszej instancji, że uczestnik spłacił ten kredyt kwotą 105.787 zł, to przy jednoczesnym ustaleniu, że wnioskodawczyni spłaciła kredyt kwotą 50.669,82 zł, oznaczałoby, że strony musiałyby łącznie spłacić kredyt nr (...) kwotą blisko 157.000 zł, co nie znajdowało potwierdzenia ani w zaświadczeniu z

(...) S.A. z dnia 18 kwietnia 2023 r. ani w historii późniejszej spłaty kredytu załączonej przez uczestnika. Co znamienne, ustalenie wysokości rat przedmiotowego kredytu spłaconych przez uczestnika na poziomie kwoty 86.972,67 zł pozostawało też w zgodzie z przesłuchaniem uczestnika, który zeznał przed sądem pierwszej instancji, że „ Rozwód został orzeczony w 2018 r. i przez pierwsze dwa lata spłacała go wnioskodawczyni, potem zacząłem ja go spłacać. Wydaje mi się, że samodzielnie spłaciłem około 75 000 zł kredytu. Wnioskodawczyni spłaciła o ile mi wiadomo około 50 000 zł” (k. 703 akt). Gdy uczestnik zeznawał 27 marca 2023 r. nie uiścił jeszcze raty za miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2023 r., a więc od łącznej kwoty jego spłat wynoszącej 86.972,67 zł należało odjąć uiszczoną we w/w okresie kwotę 9.463,27 zł, co dawało kwotę 77.509,40 zł, a więc kwotę korespondującą co do zasady ze wskazaną w zeznaniach uczestnika kwotą 75.000 zł.

Z tych względów sąd okręgowy, w punkcie 1.a), zmienił zaskarżone postanowienie w jego punkcie IV. w ten tylko sposób, że w miejsce kwoty 105.787. zł ustalił, że uczestnik dokonał z jego majątku osobistego spłaty kredytu nr (...) w kwocie 86.972,67 zł.

Konsekwencją powyższej modyfikacji konieczna była zmiana rozstrzygnięcia ujętego w punkcie VII. sentencji postanowienia, albowiem po doliczeniu do kwoty 86.972,67 zł także bezspornych kwot 144.983,87 zł i 14.128,55 zł z tytułu spłaty pozostałych kredytów zawartych w punkcie III. postanowienia, ostatecznie stwierdzić należało, że uczestnik wydatkował z majątku osobistego na spłatę wspólnych zobowiązań stron łącznie 246.085,09 zł. Z tytułu rozliczenia tychże należności wnioskodawczyni powinna zwrócić uczestnikowi kwotę 123 042,54 zł zgodnie z jej udziałem w majątku wspólnym (1/2 z 246.085,09 zł). Skoro uczestnika obciąża spłata na rzecz wnioskodawczyni kwoty 125 334,91 zł, a wnioskodawczynię spłata na rzecz uczestnika kwoty 123 042,54 zł, to po wzajemnej kompensacji tych należności pozostawała kwota 2.292,37 zł, którą uczestnik powinien zapłacić na rzecz wnioskodawczyni i taką spłatę ostatecznie sąd okręgowy zasądził w punkcie VII. zaskarżonego postanowienia, o czym orzekł w punkcie 1.b).

Odnosząc się z kolei do objętej zakresem apelacji uczestnika kwestii odszkodowania za wyłączne korzystanie z nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w K. zasądzonego w punkcie VIII. postanowienia sąd odwoławczy zważył, iż zgodnie z art. 618 § 1 k.p.c. w postępowaniu działowym rozstrzygane są wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy, zaś w myśl art. 206 k.c., każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. W świetle w/w przepisu współwłaściciel pozbawiający innego współwłaściciela współposiadania i korzystania z rzeczy w sposób określony w art. 206 k.c., narusza jego uprawnienie wynikające ze współwłasności, a sam w zakresie, w jakim posiada rzecz oraz korzysta z niej w sposób wyłączający współposiadanie i korzystanie innych współwłaścicieli rzeczy, działa bezprawnie ( por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2006 r., III CZP 9/06 oraz z dnia 13 marca 2008 r., III CZP 3/08). W związku z tym osoba taka może domagać się od współwłaściciela, korzystającego z rzeczy wspólnej z naruszeniem art. 206 k.c. w sposób wyłączający jego współposiadanie, wynagrodzenia za korzystanie z tej rzeczy na podstawie art. 224 § 2 lub art. 225 k.c. ( por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2013 r., III CZP 88/12). Przy czym jak trafnie wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 marca 2008 r. (III CZP 3/08), nie może usprawiedliwiać żądania przez współwłaściciela wynagrodzenia od pozostałych współwłaścicieli posiadanie rzeczy wspólnej "ponad udział", gdyż w sytuacjach objętych zakresem zastosowania art. 206 k.c. nie sposób mówić o uprawnieniu współwłaścicieli do korzystania z rzeczy wspólnej w granicach udziału ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1963 r., III CO 33/62 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1973 r., III CRN 247/73). Roszczenie przeciwko innemu współwłaścicielowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy wspólnej może uzasadniać tylko ziszczenie się określonych w art. 224 § 2 lub w art. 224 § 2 w związku z art. 225 k.c. przesłanek w razie naruszenia przez tego innego współwłaściciela art. 206 k.c.

Innymi słowy, wnioskodawczyni mogła domagać się od uczestnika wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wspólnej, gdyby wykazała, że istotnie bezprawnie uniemożliwił on jej korzystanie z nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w K..

W realiach rozpatrywanej sprawy nie budziło najmniejszym wątpliwości, że faktycznie

została pozbawiona możliwości korzystania ze spornej nieruchomości, co wynikało z zeznań wnioskodawczyni, a uczestnik sam przyznał słuchany w toku postępowania, że wymienił zamki w drzwiach wejściowych do nieruchomości przy ul. (...) w K., w której wcześniej strony wspólnie prowadziły działalność gospodarczą, co uniemożliwiło jej od stycznia 2019 r. korzystanie z nieruchomości wspólnej. Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, co ze wszech miar trafnie stwierdził sąd pierwszej instancji, pozwalała przy tym na sformułowanie jednoznacznego wniosku, że wnioskodawczyni zdołała wykazać (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.), iż uczestnik bezprawnie, z naruszeniem jej uprawnień z art. 206 k.c. uniemożliwił wnioskodawczyni korzystanie z nieruchomości, co aktualizowało po jej stronie uprawnienie do żądania zapłaty wynagrodzenia za wyłączne korzystanie przez niego z przedmiotu współwłasności stron.

Należy podkreślić, że do naruszenia uprawnień z art. 206 k.c. nie dochodzi tylko wtedy, gdy współwłaściciele zgodnie zawarli porozumienie określające inny od ustawowego sposób korzystania z rzeczy wspólnej albo gdy zostało wydane w tym przedmiocie orzeczenie sądu, albo wtedy, gdy współwłaściciel zrezygnuje z wykonywania tego uprawnienia na rzecz innego lub innych współwłaścicieli ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2023 r., II CSKP 1114/22).

Żadna taka sytuacja nie miała miejsca w rozpatrywanym przypadku, w szczególności ani nie zapadło orzeczenie sądu określającego sposób korzystania ze wspólnej nieruchomości ani wnioskodawczyni nie zrezygnowała z wykonywania tego uprawnienia o czym przekonuje jej konsekwentne stanowisko prezentowane już we wniosku z dnia 15 sierpnia 2019 r. o podział majątku wspólnego, w którym żądała zasądzenia kwoty po 1.500 zł miesięcznie, poczynając od stycznia 2019 r. z tytułu wyłącznego korzystania przez uczestnika z nieruchomości przy ul. (...) w K. (k. 1v. akt). Forsowanej z kolei przez uczestnika tezie o zgodnym ustaleniu przez małżonków po rozwodzie, iż to uczestnik będzie w sposób wyłączny korzystał z nieruchomości przy ul. (...) w K. przeczyło szereg okoliczności, w tym w szczególności to, że sporna nieruchomość, co wynika z księgi wieczystej (...), jest zabudowana budynkiem handlowo – usługowym. Z treści § 2 aktu notarialnego z dnia 11 kwietnia 2012 r., rep. (...) (k. 7 – 12 akt) wynikało z kolei, że wnioskodawczyni dnia 5 kwietnia 2012 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą (...) I. K. zawarła z (...) Bankiem S.A. umowę kredytu nr (...) z przeznaczeniem m.in. na nabycie nieruchomości przy ul. (...) w K., zaś w § 6 aktu notarialnego małżonkowie zgodnie oświadczyli, że wprawdzie nieruchomość kupują na majątek wspólny, to jednak nabycia dokonują w związku z prowadzoną przez wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Skoro nieruchomość nabyta została w związku z działalnością gospodarczą, prowadzoną przez wnioskodawczynię z kredytu zaciągniętego wyłącznie przez wnioskodawczynię w ramach działalności gospodarczej w celu prowadzenia na nieruchomości tejże działalności, to wysoce niewiarygodne twierdzenie, że wnioskodawczyni miała dobrowolnie zrezygnować z prawa do korzystania z nieruchomości, w której dotychczas od lat prowadziła swoją działalności. Oznaczałoby to wszak pozbawienie się z dnia na dzień źródła dochodu oraz możliwości korzystania ze zgromadzonych w punkcie prowadzenia działalności gospodarczej ruchomości, co nie znajdowało żadnego uzasadnienia i było nieprawdopodobne w świetle zwykłych zasad doświadczenia życiowego. Twierdzenie o braku porozumienia stron w tym przedmiocie wpisuje się też w chronologię zdarzeń jaka miała miejsce w relacjach między stronami. Wszak jeszcze w czasie rozwodu małżonkowie wspólnie prowadzili działalność na terenie nieruchomości, na co wskazywały zeznania świadka T. K. (k. 272 akt). Rozwód stron orzeczono w lutym 2018 r. i w tym też roku uczestnik się wyprowadził z domu przy ul. (...) w K., aby zamieszkać z nową partnerką, uniemożliwiając jednak wnioskodawczyni korzystanie z nieruchomości na której prowadzono działalność gospodarcza. Swój wyraźny sprzeciw ku temu wnioskodawczyni wyraziła w piśmie z dnia 16 grudnia 2018 r. wskazując na bezprawność działania uczestnika w zakresie wymiany zamków w drzwiach wejściowych (k. 96 – 97 akt). Nie jest zatem tak, że wnioskodawczyni pozostawała bierna na działania uczestnika i nie domagała się dopuszczenia jej do korzystania ze wspólnej nieruchomości. Jej sprzeciw co do uniemożliwienia korzystania z nieruchomości przy ul. (...) w K. był wyraźny i konsekwentny, dobitnie świadcząc o tym, że nie było pomiędzy małżonkami porozumienia co do podziału ich nieruchomości do korzystania. Przejęcie lokalu, w którym prowadzona była przezeń działalność gospodarcza stanowiła wyraz samowolnej i arbitralnej decyzji uczestnika ukierunkowanej na natychmiastowe przejęcie nieruchomości. Uczestnik był nastawiony na korzystanie z nieruchomości, bez liczenia się z uzasadnionym interesem wnioskodawczyni, co z oczywistych względów nie mogło spotkać się z akceptacją sądu odwoławczego.

Z powyższych względów ocenić należało, że co do zasady roszczenie o odszkodowania za wyłączne korzystanie przez uczestnika z nieruchomości przy ul. (...) w K. ponad przysługujący mu udział było ze wszech miar słuszne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie, przy czym sąd odwoławczy dostrzegł potrzebę skorygowania wysokości świadczenia jakie zostało zasądzone z tego tytułu przez sąd pierwszej instancji. Jak bowiem wynika z opinii biegłego rzeczoznawcy B. T. (k. 513 – 535 akt), wynagrodzenie za bezumowne korzystanie na poziomie kwoty 2.540 zł dotyczyć miało całej nieruchomości i takie jest ustalenie sądu rejonowego nie było kwestionowane przez strony. Skoro wnioskodawczyni posiadała w nieruchomości udział do ½ części, to mogła ona dochodzić zapłaty wynagrodzenia od uczestnika za wyłączne korzystanie z nieruchomości wspólnej tylko w zakresie jej udziału w prawie własności, co dawałoby kwotę 1.270 zł (½ z 2.540 zł), a nie 1.500 zł, które sąd pierwszej instancji przyjął, odwołując się do treści żądania sformułowanego we wniosku. Wszak skoro wynagrodzenie za korzystanie z całej nieruchomości zamykało się kwocie 2.540 zł, a uczestnik był w ramach uprawnienia wynikającego z art. 206 k.c. również uprawniony do współkorzystania z przedmiotu współwłasności, to nie mógł być zobowiązany do zapłaty byłej żonie wynagrodzenia ponad udział, który jej przysługiwał we wspólnym prawie.

Bacząc na przyjęty przez sąd pierwszej instancji niekwestionowany okres rozliczeniowy w wymiarze 55 miesięcy oraz wskazaną wyżej kwotę 1.270 zł miesięcznie to wnioskodawczyni należy się 68.850 zł tytułem wynagrodzenia za wyłączne korzystanie z nieruchomości wspólnej, a nie 82.500 zł jak przyjął sąd rejonowy, toteż w tym zakresie, w punkcie 1.c), zmieniono zaskarżone postanowienie w punkcie VIII.

Tak argumentując, sąd okręgowy zmienił postanowienie sądu rejonowego, o czym orzekł w punkcie 1. na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. W pozostałym zakresie, z przyczyn opisanych powyżej, oddalił obie apelacje na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. ( punkt 2. postanowienia).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 3. postanowienia zgodnie z art. 520 § 1 k.p.c., w myśl którego, każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Podzielając stanowisko, że w sprawach działowych (dział spadku, podział majątku wspólnego, zniesienie współwłasności) sprzeczność interesów o której mowa w art. 520 § 2 i 3 k.p.c. nie występuje między zainteresowanymi, nawet wówczas, gdy wskazują różne sposoby podziału tego majątku i zgłaszają w tym zakresie odmienne wnioski, albowiem jego wynik prowadzi zgodnie z interesem uczestników do wyjścia ze wspólności składników majątkowych i uregulowania wzajemnych stosunków majątkowych ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniach: z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 133/11 z dnia 6 czerwca 2012 r., IV CZ 13/12, z dnia 9 maja 2013 r., II CZ 28/13 i dnia 23 października 2013 r., IV CZ 74/13), sąd odwoławczy przyjął, że wnioskodawczyni i uczestnik w tym samym stopniu zainteresowani byli podziałem majątku wspólnego. Brak było zatem podstaw do odstąpienia od wyrażonej w art. 520 § 1 k.p.c. podstawowej reguły orzekania o kosztów postępowania nieprocesowego, dlatego ustalono, że wnioskodawczyni i uczestnik ponoszą koszty postępowania apelacyjnego związane ze swoim udziałem w sprawie.

Mariola Wojtkiewicz

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)