Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2014 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko B. O.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 12 czerwca 2014 roku, w sprawie III C 611/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2014 roku, sygn. akt III C 611/14, Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, zasądził od pozwanego B. O. na rzecz powoda (...) Spółki akcyjnej w W. kwotę 1442 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 października 2007 roku do dnia zapłaty (pkt I) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany i zaskarżając wyrok w całości wniósł o jego zmianę, poprzez oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu wskazał, iż nie zgadza się z treścią wyroku gdyż w jego ocenie Sąd pierwszej instancji nie dał wiary jego wypowiedzi, iż samochód osobowy B. został sprzedany w 2007 roku obcokrajowcowi ze wschodu. Dodał, iż jego zdaniem nikt nie przechowuje umowy kupna – sprzedaży przez 7 lat. Zaznaczył jednak, iż w dniu sprzedaży samochodu została sporządzona umowa w Biurze Podawczym, a podpisy zostały złożone w obecności notariusz W. W. (nr repertorium (...)). Podkreślił, iż jego osobę zapamiętała sekretarka w kancelarii notarialnej.

Ponadto w piśmie z dnia 9 lipca 2014 roku pozwany podniósł zarzut przedawnienia. Wskazał, iż wprawdzie wierzyciel uzyskał nakaz zapłaty co spowodowało przerwanie biegu przedawnienia, lecz podał on błędny adres mimo informacji zawartej w bazie PESEL w 2010 roku. Pozwany zaznaczył, iż w dniu 4 lutego 2014 roku Sąd postanowił uchylić z urzędu postanowienie z dnia 13 stycznia 2011 roku w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu w postępowaniu upominawczym w dniu 4 listopada 2010 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy trafnie uznał, że pozwany nie wykazał, że zbył przedmiotowy pojazd B. latem 2007 roku, a tym samym nie jest zobowiązany do zapłaty składki z tytułu ubezpieczenia OC za szkody związane z jego ruchem za okres od dnia 24 października 2007 roku do dnia 23 października 2008 roku.

Na okoliczność tą pozwany nie naprowadził żadnych dowodów. Wraz z pismem z dnia 28 lutego 2013 roku przełożył jedynie dokumenty na okoliczność zbycia przez siebie mieszkania oraz zamieszkiwania i pracy na terenie Danii.

Na wskazywane przez niego okoliczności w zakresie zbycia pojazdu pozwany zgłosił jedynie swe twierdzenia i nie złożył nawet wniosku o swe przesłuchanie w charakterze strony.

Podobnie w sprzeciwie z dnia 25 lutego 2014 roku, ten ostatni wniosek nie został złożony i pozwany wniósł jedynie o sprawdzenie w wydziale komunikacji czy przedmiotowy samochód jest po lipcu 2007 roku zarejestrowany gdzieś w Kraju.

Sąd Rejonowy przeprowadził taki dowód i Urząd Miejski w S. w piśmie z dnia 23 kwietnia 2014 roku wskazał, że przedmiotowy pojazd jest od 23 kwietnia 2003 roku, a więc jeszcze przed nabyciem go przez pozwanego, zarejestrowany na K. S.. Zatem, w oparciu o taki dowód nie sposób uznać za wykazaną okoliczności podnoszonej przez pozwanego.

Na uwagę zasługuje, że w piśmie sądowym z dnia 16 kwietnia 2014 roku pozwany został pouczony o treści art. 232 i 381 kpc i będąc obecnym na rozprawie w dniu 12 czerwca 2014 roku, nadal nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych.

W tym świetle nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy z naruszeniem normy prawnej zawartej w art. 233 § 1 kpc, dokonał oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skoro ocena ta nie jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

W odniesieniu do twierdzeń apelacji wskazać przede wszystkim trzeba, że pominięciu podlegają zawarte tam twierdzenia faktyczne. Są one spóźnione w rozumieniu art. 381 kpc i brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany nie miał możliwości ich zgłoszenia w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, względnie potrzeba ich powołania zaistniała dopiero w apelacji.

Skarżący zresztą nadal ogranicza się tu to własnych twierdzeń i nie zgłasza żadnych wniosków dowodowych.

Wreszcie Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do uwzględnienia podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia.

Termin przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem, jako związanego z prowadzeniem przez powoda działalności gospodarczej wynosił trzy lata (art. 118 in fine kc) i skoro pozew został złożony w dniu 21 października 2010 roku, ewidentnie został przerwany - w trybie art. 123 § 1 pkt 1 kc. Bez znaczenia jest tu okoliczność, że nakaz zapłaty został skutecznie doręczony pozwanemu dopiero w dniu 14 lutego 2014 roku. Postępowanie w sprawie przez cały ten okres było, bowiem w toku i przez ten czas termin przedawnienia nie rozpoczął ponownego biegu, o czym wprost stanowi art. 124 § 2 kc.

Reasumując należało, na podstawia art. 385 kpc, orzec jak w sentencji wyroku.