Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Wojtkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko T. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 10 marca 2015r., sygn. akt III C 1290/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. S. na rzecz pozwanego T. K. kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 674/15

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2014 r. powód A. S. wniósł o zasądzenie od T. K. kwoty 737,26 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 grudnia 2013 r. i kosztami postępowania. W uzasadnieniu swojego pozwu wskazał, że w grudniu 2013 r. dostarczył pozwanemu zgodnie z umową 18 ton miału ceglanego i z tego też tytułu wystawił pozwanemu fakturę VAT.

Z kolei pozwany podniósł, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zlecił on powodowi dostarczenie materiału na odbudowę drogi zaś dostarczony materiał nie spełniał parametrów ustalonych w umowie. Ponadto pozwany wskazał, że strony umówiły się, że koszt materiału wraz z dostawą wyniesie 600 zł brutto.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 10 marca 2015 r. oddalił powództwo oraz w pkt II. zasądził od powoda A. S. na rzecz pozwanego T. K. kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...) w grudniu 2013 r. przyjął zlecenie T. K. na kruszywo ceglane średnicy ok. 5-6 cm na odbudowę drogi w ilości 18 ton za cenę 600 zł. W umówionym terminie powód dostarczył pozwanemu 18 ton recyklingu ceglanego 0-56, który został rozplantowany przez działającego na zalecenie pozwanego pracownika. Powód z tytułu wykonania umowy zlecenia wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 737,26 zł, którą to kolejno pozwany odesłał powodowi. Pozwany wskazał, że dostarczony towar nie spełniał parametrów określonych w zamówieniu i pozostawia go do odbioru.

Zdaniem Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Jako podstawę roszczenia Sąd wskazał art. 535 k.c., zgodnie z którym przez umowę sprzedaży dostawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Zdaniem Sądu choć strony posługiwały się określeniem „dostawca” nie można powiedzieć, że w przedmiotowej sprawie zawarta pomiędzy stronami umowa była umową dostawy. Powód nie był wytwórcą zamówionego przez pozwanego towaru a jedynie miał go dowieść do miejsca zamieszania pozwanego.

Okolicznością sporną w przedmiotowej sprawie było to czy powód wydał pozwanemu towar stanowiący przedmiot zawartej umowy. Zdaniem Sądu skoro powód domagał się od pozwanego świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty ceny, powinien był udowodnić, że wydał pozwanemu materiał zgodny z zawartą z nim umową. W ocenie Sądu I instancji zaoferowane w sprawie dowody nie pozwoliły na ustalenie, czy w istocie przedmiotem umowy sprzedaży był wskazany w fakturze wystawionej przez powodowa „recykling ceglany 0-56”, jak również jakiego rodzaju materiał został pozwanemu wydany. Na okoliczność istotnych warunków umowy Sąd dysponował jedynie zeznaniami stron, które były zgodne jedynie co do ilości zamówionego materiału. Sąd nie posiadając wiadomości specjalnych przy braku dowodu z opinii biegłego na podstawie przedstawionej przez strony dokumentacji zdjęciowej nie był władny uznać, że powód swoje zobowiązanie wykonał. Skoro zatem powód nie udowodnił, że wydał pozwanemu kruszywo zgodne z umową brak było podstaw do uznania, że pozwany zobowiązany jest spełnić świadczenie wzajemne.

Od powyższego wyroku apelację w dniu 24 kwietnia 2015 r. złożył pełnomocnik powoda A. S. zaskarżając go w całości wnosząc jednocześnie o zamianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 737,26 zł, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Pełnomocnik powoda wydanemu w toku pierwszej instancji orzeczeniu zarzucił:

-

mające istotny wpływ na wynik postępowania naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

⚫

brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i w konsekwencji przyjęcie, że stanowisko powoda nie zostało poparte innymi dowodami, podczas gdy zeznania świadków D. S. i Z. D. oraz przedstawiona przez obie strony dokumentacja fotograficzna wyraźnie potwierdzają zeznania powoda odnośnie rodzaju dostarczonego materiału w postaci kruszywa ceglanego, natomiast zeznania samego pozwanego ustalenia co do ceny materiału,

⚫

przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że pozwany zamówił u powoda kruszywo o średnicy ok. 5-6 cm, podczas gdy kruszywo o takiej gradacji nie mogło być przedmiotem zamówienia, gdyż nie występuje ono w obrocie, a przedmiotem zamówienia było kruszywo o gradacji od 0 do 56 mm.

mające istotny wpływ na wynik postępowania naruszenie art. 232 zd. 1 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że powód nie udowodnił, iż wykonał swoje zobowiązanie zgodnie z umową, podczas gdy należyte wykonanie usługi wynika z zeznań powoda i korespondującymi z nimi zestawieniami zawnioskowanych świadków oraz dokumentacji zdjęciowej,

naruszenie art. 488 § 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że powód nie zaoferował świadczenia wzajemnego, w sytuacji gdy powód spełnił swoje zobowiązanie,

naruszenie art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy działanie pozwanego narusza zasady współżycia społecznego, albowiem pozwany mimo zgłoszonych zastrzeżeń w całości wykorzystał dostarczony materiał przez powoda, przy jednoczesnym braku jakiejkolwiek zapłaty z tego tytułu.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i wszystkie zarzuty dotyczące dopuszczenia się przez Sąd I instancji naruszenia w niniejszej sprawie przepisów prawa materialnego bądź procesowego są chybione.

Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Okręgowego rozważając zarzuty podniesione w apelacji w pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż nie był zasadny zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 k.p.c., a więc przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Zgodzić się należy ze stanowiskiem tego Sądu, że powód nie wykazał czy w istocie przedmiotem umowy sprzedaży był wskazany w fakturze wystawionej przez powodowa „recykling ceglany 0-56”, jak i również to jakiego rodzaju materiał został faktycznie pozwanemu wydany. W konsekwencji zaś nie sposób było jednoznacznie ustalić czy powód swoje zobowiązanie wykonał.

Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że niewystarczającym jest bowiem samo powołanie się na zawarcie umowy i na tej podstawie przedstawianie faktury przesyłanej do dłużnika. Koniecznym elementem jest wykazanie w sposób nie budzący wątpliwości ustaleń poczynionych przez strony co do przedmiotu stanowiącego jej przedmiot oraz ceny. Tego zaś strona powodowa nie uczyniła, pomimo tego, iż to na niej, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu.

Za dowód prawidłowo wykonanej przez powoda umowy z pewnością nie można przyjąć zeznań świadków D. S. i Z. D. oraz przedstawionej przez obie strony dokumentacji fotograficznej, na które to w swojej apelacji powołuje się powód. Zeznania D. S. i Z. D. oraz dokumentacja fotograficzna nie stanowią dowodu poczynionych przez strony ustaleń co do przedmiotu umowy, jego parametrów czy też ceny. Są one wyłącznie dowodem na to, że powód dostarczył i rozplantował określonego rodzaju materiał. Natomiast w świetle kwestionowania przez pozwanego zgodności dostarczonego przez powoda materiału z ustaleniami podnoszone przez powoda dowody nie są wystarczające do uznania zasadności jego roszczenia.

Trafnie więc wywiódł Sąd I instancji, iż powód nie udowodnił swojego roszczenia. Nie było rzeczą Sądu w niniejszym procesie opierającym się na zasadzie kontradyktoryjności poszukiwać dowodów, czy też zobowiązywać profesjonalnego pełnomocnika strony do złożenia odpowiednich wniosków dowodowych.

Powyższe rozważania przesądzają również o niezasadności zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 232 zd. 1 k.p.c.

Na uznanie nie zasługuje też podnoszony przez powoda zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 488 § 2 k.c.

Sąd I instancji prawidłowo stwierdził, że w przypadku nienależytego wykonania przez powoda zawartej między stronami umowy pozwany miał prawo wstrzymać się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego tj. zapłaty ceny. Nie ulega bowiem wątpliwości, że strona umowy ponosi odpowiedzialność za wykonane przez siebie świadczenie, zaś jego wadliwość rodzi dla drugiej strony uprawnienia, pomijając uprawnienia z rękojmi lub gwarancji, według gradacji, wynikającej z zasady realnego wykonania zobowiązań. Uprawnieniem takim jest żądanie spełnienia świadczenia zgodnie z treścią umowy, wyznaczając w tym celu odpowiedni termin. Strona może przy tym wstrzymać się z zapłatą wynagrodzenia, dopóki strona nie zaofiaruje świadczenia wzajemnego (art. 488 § 2 k.c.) (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2003 r., sygn. akt I CK 32/02, LEX nr 738069).

Na uwadze mieć przy tym należy, że powód w przedmiotowym postępowaniu nie wykazał, aby dostarczył towar zgodny z ustaleniami stron. Zatem nie sposób jest czynić zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 488 § 2 k.c.

Odnosząc się zaś do podnoszonego w apelacji zarzutu opartego na art. 5 k.c. wskazać należy, że jest on nieuzasadniony. Art. 5 k.c. może zostać zastosowany w każdym wypadku, gdy w świetle oceny określonego stanu faktycznego, przy uwzględnieniu treści konkretnej normy prawnej włącznie z jej celem, można powiedzieć o tym, że skorzystanie przez osobę zainteresowaną z przysługującego jej prawa podmiotowego pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Jednocześnie na uwadze należy mieć, że jest to przepis znajdujący zastosowanie w szczególnych wypadkach, a decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy w okolicznościach konkretnego wypadku występuje nadużycie prawa, ma nie odczucie strony podnoszącej zarzut z art. 5 k.c., lecz ocena tego wypadku dokonana przez sąd. Sąd Najwyższy w wyroku z 24 kwietnia 1997 r., sygn. akt II CKN 118/97 podkreślił, że: „unormowanie art. 5 k.c. ma charakter całkowicie wyjątkowy, przełamuje bowiem zasadę, że wszystkie prawa podmiotowe korzystają z ochrony prawnej. Jej odmowa musi być zatem uzasadniona faktem zachodzenia okoliczności rażących i nieakceptowanych ze względów aksjologicznych ewentualnie teleologicznych”. Przy stosowaniu przepisu art. 5 k.c. trzeba mieć zatem na względzie dwie okoliczności tj. domniemanie, iż korzystający ze swego prawa czyni to w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego (ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa), oraz że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się jako zasadę, iż regulowanie zgodnie z prawem nie narusza (poza wypadkami wyjątkowymi) klauzul przewidzianych w art. 5 k.c.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy jednoznacznie należy wskazać, że wskazywane przez powoda zachowanie pozwanego polegające na korzystaniu z drogi, na której rozplantowany został sporny recykling ceglany nie może być zakwalifikowane jako nadużycie prawa. Z całą pewnością nie można uznać za nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c. korzystania przez pozwanego z drogi w celu dojazdu do należącej do niego nieruchomości. Jednocześnie z materiału dowodowego sprawy wynika, że recykling ceglany został rozplantowany na drodze prowadzącej do nieruchomości pozwanego bez jego udziału i wiedzy. Natomiast pozwany niezwłocznie po ustaleniu, że rozplantowany materiał nie spełniał parametrów określonych w umowie poinformował o tym powoda i wezwał do usunięcia go, czego powód jednak nie uczynił.

Z uwagi na powyższe brak jest podstaw do uznania zasadności podnoszonego przez powoda zarzutu naruszenia art. 5 k.c.

Mając na uwadze przedstawione wyżej motywy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powód przegrał to postępowanie zatem obowiązany jest zwrócić powodowi koszty, obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, ustalone na podstawie § 13 ust. 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, na kwotę 90 złotych, zasądzoną w punkcie 2 wyroku.