Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Myśliborzu po rozpoznaniu sprawy z powództwa I. B. przeciwko A. S. o zapłatę (sygn. akt I C 356/18):

- w punkcie I. powództwo oddalił oraz

- w punkcie II. zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd rejonowy ustalił, że w dniu 20 października 2014 r. powódka zakupiła u pozwanego zamówione na podstawie umowy (...) drzwi. Pozwany zobowiązał się do dostarczenia i zamontowania przedmiotowych drzwi. Powódka dokonała zapłaty umówionej kwoty z tytułu ich nabycia oraz za ich montaż.

Po zamontowaniu drzwi powódka stwierdziła odkształcenia ramy, nieszczelność, przedmuchy, przenikanie dźwięków, wykonanie drzwi (miały być wykonane w całości z drewna dębowego, w rzeczywistości rama drzwi była wykonana z drewna, a środek był pusty), pęknięcie górnego zawiasu i odpadnięcie drzwi, powodujące niemożność korzystania z drzwi.

Pełnomocnik powódki pismem z dnia 26 kwietnia 2017 r. na podstawie art. 560 k.c. złożył pozwanemu oświadczenie o odstąpieniu od umowy i wezwał do zwrotu ceny.

Wady drzwi zostały zgłoszone przez pozwanego producentowi S. Drzwi, jednak producent nie uwzględnił reklamacji wskazując, że drzwi wykonano z drewna naturalnego oraz zostały zamontowane w miejscu, gdzie będą narażone na wpływ warunków atmosferycznych.

Pismem z dnia 17 maja 2017 r. powódka wezwała pozwanego do zwrotu kwoty 13.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 maja 2017 r. w terminie do dnia 26 maja 2017 r. Pozwany nie dokonał zapłaty i skierował do niej pismo z dnia 25 maja 2017 r.

W tym stanie faktycznym sąd rejonowy rozpatrując żądanie pozwu przez pryzmat art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego zauważył, że w świetle wyjaśnień powódki oraz zeznań świadka R. B., po spełnieniu świadczenia powódka dokonała zgłoszenia niezgodność towaru z umową pozwanemu. Sąd uznał jednak, iż powódka nieskutecznie odstąpiła od umowy. Przychylając się do zarzutu przedawnienia roszczenia sąd rejonowy podkreślił, że odstąpienie od umowy powódka zgłosiła pozwanemu pismem z dnia 26 kwietnia 2017 r. i okazało się ono spóźnione w świetle w/w przepisów. Z uwagi na zasadny zarzutu przedawnienia sąd odstąpił od przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu stolarki drzwiowej na okoliczność ustalenia przyczyn uszkodzenia drzwi, przy czym decyzja ta wskutek przeoczenia nie znalazła merytorycznego odzwierciedlenia w aktach sprawy w tym zakresie.

Tak argumentując sąd rejonowy na podstawie art. 560 k.c. i art. 10 pkt 1 i 2 w/w ustawy powództwo oddalił oraz zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. orzekł o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka zarzucając mu naruszenie:

a)  art. 10 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zarzut przedawnienia okazał się słuszny , podczas gdy doszło do przerwania biegu przedawnienia;

b)  art. 10 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie do stanu faktycznego sprawy i nieprawidłowe przyjęcie 2-letniego terminu przedawnienia liczonego od wydania towaru powodowi, co skutkowało uwzględnieniem zarzutu przedawnienia, podczas gdy doszło do przerwania biegu przedawnienia poprzez zawiadomienie pozwanego o niezgodności towaru z umową i wykonywanie napraw towaru tym czasie oraz przeciągającej się procedury reklamacyjnej na linii pozwany (sprzedawca) – producent;

c)  art. 8 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego przez jego niezastosowanie do stanu faktycznego sprawy, podczas gdy powód bezspornie żądał doprowadzenia towaru do stanu zgodnego z umową a pozwany nie ustosunkował się do tego w terminie 14 dniowym przewidzianym przez prawo, a więc a w świetle prawa uznał je za uzasadnione.

Wskazując na powyższe apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 13.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca obszernie rozwinęła tak postawione zarzuty wnosząc jak na wstępie.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wstępnie zauważyć należało, że niniejszą sprawę rozpoznano w trybie uproszczonym, a sąd okręgowy w postępowaniu odwoławczym nie przeprowadził postępowania dowodowego.

Ustawodawca w takiej sytuacji w art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. przewidział, że jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Bacząc na powyższe oraz dokonując ponownej merytorycznej oceny zasadności żądania pozwu zgłoszonego do rozpoznania w niniejszym postępowaniu sąd okręgowy nade wszystko zgodził się z konstatacją sądu rejonowego, iż oceny stosunku zobowiązaniowego wynikającego z zawartej przez strony dnia 20 października 2014 r. umowy sprzedaży nr (...) należało dokonać przez pryzmat przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2002 r., nr 141, poz. 1176 ze zm.), na kanwie której w art. 8 ust. 1 przewidziane zostało, że jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 4 w/w ustawy, jeżeli kupujący, z przyczyn określonych w ust. 1, nie może żądać naprawy ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy; od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia.

Nie można tracić jednocześnie z pola widzenia tego, że zgodnie z art. 10 w/w ustawy, sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu; termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku (ust. 1). Roszczenia kupującego określone w art. 8 przedawniają się z upływem roku od stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową; przedawnienie nie może się skończyć przed upływem terminu określonego w ust. 1. W takim samym terminie wygasa uprawnienie do odstąpienia od umowy (ust. 2). Zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową przerywa bieg przedawnienia. Przedawnienie nie biegnie w czasie wykonywania naprawy lub wymiany oraz prowadzenia przez strony, nie dłużej jednak niż przez trzy miesiące, rokowań w celu ugodowego załatwienia sprawy (ust. 3). Upływ powyższych terminów nie wyłącza wykonania uprawnień wynikających z niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, jeżeli sprzedawca w chwili zawarcia umowy wiedział o niezgodności i nie zwrócił na to uwagi kupującego (ust. 4).

W świetle brzmienia cytowanych przepisów niewątpliwie ustawodawca w art. 8 ustawa uregulował szereg uprawnień konsumenta w przypadku niezgodności z umową zakupionego towaru konsumpcyjnego, w tym przewidziano uprawnienie do odstąpienia od umowy, jeżeli po zgłoszeniu wystąpienia wady sprzedawca nie zdoła uczynić zadość żądaniu naprawy lub wymiany towaru w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, przy czym uprawnienie to zostało ograniczone wyłącznie do istotnej niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową.

Niewątpliwie powódka zgłosiła pozwanemu występowanie wad w zakupionych u niego drzwiach, żądając wymiany drzwi na nowe lub ich naprawy. Nawet przyjmując z korzyścią dla powódki, że wady miały charakter istotny i pozwany uznał reklamację lub w terminie 14 dni od dnia w którym otrzymał zgłoszenie nie ustosunkował się do żądania, co jest równoznaczne z uznaniem żądania (art. 8 ust. 3 omawianej ustawy), a wobec braku zadośćuczynienia żądaniu w rozsądnym terminie, powódce przysługiwałoby przewidziane w art. 8 ust. 4 w/w ustawy uprawnienie do odstąpienia od umowy. Powyższe ustalenie nie implikowałoby jeszcze wniosku, że powódka skutecznie pismem z 26 kwietnia 2017 r. odstąpiła od umowy zawartej z pozwanym i jest uprawniona do żądania zwrotu uiszczonej ceny w kwocie 13.000 zł.

Istotnym bowiem w kontekście niniejszej sprawy pozostaje, że pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powódki do odstąpienia od umowy, zaś w myśli art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, co też pozwany skutecznie uczynił podnosząc zarzut przedawnienia oraz domagając się oddalenia powództwa.

Powódka niezasadnie koncentrującej się na czynnościach jakie podejmował pozwany w stosunku do producenta drzwi celem wymuszenia podjęcia czynności związanych z naprawą lub wymianą drzwi, nie dostrzega, że przy ocenie terminowości złożenia przezeń oświadczenia o odstąpienia od umowy zawartej z pozwanym były czynności mające miejsce między powódką i pozwanym w ramach procedury reklamacyjnej, a nie między pozwanym a podmiotem trzecim. W tym aspekcie istotny zaś pozostaje, że roszczenia kupującego do odstąpienia od umowy przedawniają się z upływem roku od stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru konsumpcyjnego, przy czym termin ten nie może się skończyć przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu (art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 2). Owszem zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową przerywa bieg przedawnienia, lecz nie biegnie na nowo tylko w czasie wykonywania naprawy lub wymiany oraz prowadzenia przez strony, nie dłużej jednak niż przez trzy miesiące, rokowań w celu ugodowego załatwienia sprawy.

Z zeznań świadka R. B. (męża powódki) wynikało, że występowanie wad w drzwiach zauważył bezpośrednio po ich zamontowaniu i ściągnięciu folii oraz że małżonkowie zgłosili pozwanemu występowanie wad zanim się wprowadzili do nowo wybudowanego domu (k. 139), co jak podała powódka miało miejsce w kwietniu 2015 r. (k.147). Zawiadomienie pozwanego o wystąpieniu wad w zakupionym towarze przerwało bieg terminu przedawnienia do odstąpienia od umowy jeszcze przed kwietniem 2015 r., a nic nie wskazuje (powódka na tą okoliczność nie przedłożyła materiału dowodowego), aby pozwany przystąpił do wymiany lub naprawy drzwi w zakresie wad zgłoszonych przed kwietniem 2015 r., choć niechybnie między stronami toczyły się pewne negocjacje, które to jednak zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy nie mogły wstrzymać ponownego rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia przez okres dłuższy niż trzy miesiące. Po upływie trzech miesięcy licząc od dnia 1 kwietnia 2015 r., a więc od 1 lipca 2015 r., wobec nie podjęcia się przez pozwanego naprawy lub wymiany drzwi, rozpoczął się zatem bieg rocznego terminu przedawnienia, który upłynąłby 1 lipca 2016 r., lecz należało uwzględnić, że zgodnie z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 2 ustawy roszczenie do odstąpienia od umowy nie mogło się przedawnić przed upływem 2 lat od wydania towaru kupującemu. Z twierdzeń powódki wynikało, że do wydania towaru doszło 15 grudnia 2014 r., więc okres 2 lat liczony od tej daty upływałby 15 grudnia 2016 r. Z tym więc dniem przedawniło się roszczenie powódki do złożenia pozwanemu oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Skoro powódka oświadczenie w tym przedmiocie złożyła pozwanemu dopiero pismem z dnia 26 kwietnia 2017 r. (k. 11), to niechybnie uczyniła to po upływie terminu przedawnienia i pozwany mógł w niniejszej sprawie skutecznie zakwestionować skuteczność odstąpienia przez kupującą od umowy. Konsekwencją nieskutecznego odstąpienia przez powódkę od umowy było to, że nie mogła ona w niniejszym postępowaniu domagać się zwrotu uiszczonej pozwanemu ceny sprzedaży. Umowa sprzedaży, na podstawie której powódka spełniła świadczenie na jego rzecz nadal bowiem obowiązuje, wobec czego słusznie sąd rejonowy tak sformułowane żądanie pozwu oddalił.

Tak argumentując i nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia, sąd okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił, o czym orzekł w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto w punkcie 2. wyroku zgodnie z wynikającą z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. regułą odpowiedzialności za wynik procesu. Wobec oddalenia apelacji powódki, jako przegrywająca postępowanie, powinna zwrócić pozwanemu poniesione przezeń koszty postępowania apelacyjnego. W związku z tym zasądzono od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej kwotę 1.800 zł, którą ustalono na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

sędzia Katarzyna Longa

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)