Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 marca 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 793/18 Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie oddalił powództwo M. S. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę (punkt I.) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt II.).

Powyższe rozstrzygnięcie sąd rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

R. L. jako właściciel pojazdu R. (...) czterokrotnie zgłaszał tzw. szkodę chemiczną powstałą na jego pojeździe. Po likwidacji szkód przez pozwaną spółkę jako ubezpieczyciela zakładów chemicznych, poszkodowany zlecał lakierowanie całego nadwozia samochodu. Jedna ze szkód została stwierdzona w dniu 10 marca 2015 roku i zgłoszona do ubezpieczyciela w dniu 10 kwietnia 2015 roku. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). Pozwany ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił poszkodowanemu kwotę 5.336,11 zł.

W toku postępowania likwidacyjnego R. L. korzystał z pomocy J. Z.. Po sporządzaniu odwołania poszkodowanemu została przyznana jeszcze w dniu 22 października 2015 roku kwota 1.416,96 zł, z czego otrzymał „do rąk” kwotę 900 zł. Następnie J. Z. poinformował poszkodowanego, że kwota odszkodowania jest zaniżona. Nie informował jednakże, jaka kwota jest możliwa do uzyskania. Poszkodowany podpisał umowę cesji z dnia 6 marca 2017 roku przedłożoną mu przez J. Z., rozumiejąc ją w ten sposób, że otrzymuje 400 zł, a pan S., o którym jedynie słyszał, uzyskuje „prawa z tej umowy”.

Zgodnie z umową cesji zawartą w dniu 6 marca 2017 roku pomiędzy R. L. a M. S., cedent oświadczył, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do sprawcy i jego ubezpieczyciela w związku z doznaną szkodą z dnia 10 marca 2015 roku zarejestrowaną pod numerem (...). Cedent na mocy tej umowy przeniósł na rzecz M. S. opisaną powyżej wierzytelność, a ten przejął roszczenia. W punkcie 4. umowy wskazano, że przelew wierzytelności następuje w celu dochodzenia jej przed sądem bezpośrednio przez cesjonariusza.

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd pierwszej instancji stwierdził, że powództwo podlegało oddaleniu. W pierwszej kolejności sąd rejonowy wskazał, iż powód dochodził od pozwanego ubezpieczyciela zasądzenia kwoty 5.294,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2018 roku oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powoływał się na fakt powstania szkody w dniu 10 marca 2015 roku w wyniku kolizji drogowej w pojeździe marki R. (...) należącym do R. L., a zgłoszonej do pozwanego ubezpieczyciela w dniu 10 kwietnia 2015 roku. Z uwagi na rozbieżność pomiędzy przedstawioną dokumentacją, stanowiskiem pozwanego, zeznaniami R. L. a okolicznościami faktycznymi przytoczonymi dla uzasadnienia pozwu i mającymi stanowić podstawę ustaleń biegłego sądowego, na zarządzenie z dnia 5 grudnia 2018 roku zobowiązano pełnomocnika powoda do sprecyzowania okoliczności faktycznych przytoczonych dla uzasadnienia pozwu oraz wskazanej tezy dowodowej, zakreślając tygodniowy termin dla wykonania zobowiązania pod rygorem uznania, że powód dochodzi roszczenia w związku z kolizją drogową z dnia 10 marca 2015 roku i w związku z ustaleniem skutków tego zdarzenia drogowego wnosi o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Zobowiązanie odebrano w dniu 17 grudnia 2018 roku, jednakże strona powodowa pozostała bezczynna, wobec czego sąd rejonowy uznał, że przedmiotem żądania pozwu jest kwota 5.294,56 zł związana z kolizją drogową z dnia 10 marca 2015 roku.

Powód powoływał się, że wierzytelność przysługującą wobec pozwanej spółki nabył od R. L.. Sąd rejonowy wskazał, iż przedmiotem umowy cesji, niezależnie od ewentualnego rozważania jej ważności, była wierzytelność wobec pozwanej spółki przysługująca R. L. w związku ze szkodą powstałą w dniu 10 marca 2015 roku oraz zarejestrowaną pod numerem (...). Z dokumentacji szkodowej wynika, że pod tym numerem została zarejestrowana szkoda z dnia 10 marca 2015 roku zgłoszona rzez R. L. w dniu 10 kwietnia 2015 r. jednakże związana z uszkodzeniem pojazdu na skutek substancji emitowanych przez zakłady chemiczne w P.. Tym samym sąd rejonowy stwierdził, że przedmiotem umowy cesji było inne roszczenie, niż to zgłoszone w pozwie przez M. S.. Także dowód z opinii biegłego sądowego został zawnioskowany na okoliczność ustalenia zakresu uszkodzeń pozostających w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem pojazdu poszkodowanego oraz przeciętnych koszów naprawy. Strona powodowa nie wykazała zdaniem sądu pierwszej instancji legitymacji czynnej do występowania z roszczeniem o zapłatę kwoty 5.294,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2018 roku oraz kosztami procesu, a wynikającym z faktu powstania szkody w dniu 10 marca 2015 roku w wyniku kolizji drogowej w pojeździe marki R. (...) należącym do R. L..

Sąd rejonowy wskazał nadto, iż zasadą jest, że o treści wyroku zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym decyduje żądanie strony. Sąd nie może zatem zasądzać czego innego od tego, czego żądał powód. Związanie sądu żądaniem pozwu, poza wyjątkami przewidzianymi w ustawie, ma charakter bezwzględny. Nie jest także dopuszczalne zasądzenie świadczenia na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. W niniejszej sprawie sąd zatem nie mógł ustalić przedmiotu żądania pozwu na innej niż zgłoszona przez powoda podstawie faktycznej, inaczej bowiem orzekłby ponad żądanie. Na skutek biernego zachowania strony powodowej po zobowiązaniu zgodnie z treścią zarządzenia z dnia 5 grudnia 2018 roku sąd rejonowy został jedynie utwierdzony w podtrzymywaniu żądania pozwu i okoliczności faktycznych przytoczonych dla jego uzasadnienia, czego konsekwencją było ustalenie niewykazania legitymacji czynnej i oddalenie powództwa, o czym orzeczono w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II. na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 3 k.p.c., przyjmując stronę pozwaną za wygrywającą postępowanie w całości. Na poniesione przez pozwanego koszty postępowania złożyły się: kwota 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód M. S. i zaskarżając go w całości, wniósł o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy i obciążenie pozwanego kosztami postępowania przed sądem pierwszej instancji w całości, w tym także kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Nadto, skarżący wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj.:

1.  art. 321 § 1 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię, przejawiającą się w przyjęciu, że oczywista niedokładność i omyłka pisarska popełniona w żądaniu pozwu, polegająca na określeniu zdarzenia wywołującego szkodę kolizją i wypadkiem zamiast pochlapaniem substancjami chemicznymi, powoduje, że mamy do czynienia z inną podstawą faktyczną żądania pozwu od faktycznie zaistniałej, a w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że uwzględnienie w takiej sytuacji powództwa stanowiłoby orzekanie ponad żądanie, co przyczyniło się do nierozpoznania istoty sprawy i oddalenia powództwa;

2.  art. 230 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie tego, że pozwany wyraźnie wskazał na fakt, że źródłem szkody było pochlapanie pojazdu poszkodowanego substancjami chemicznymi, co dodatkowo znalazło potwierdzenie w zeznaniach świadka R. L., a powód temu nie zaprzeczał, co oznacza, że okoliczność tego, co było źródłem szkody nie była przedmiotem sporu między stronami, a spór dotyczył tylko wysokości szkody i ważności umowy cesji;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a polegających na ustaleniu, że oczywista niedokładność w żądaniu pozwu powoduje, iż w sprawie mamy do czynienia z inną podstawą faktyczną, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że powód w sprawie nie wykazał legitymacji czynnej, co przyczyniło się do oddalenia powództwa.

W uzasadnieniu apelacji, powód rozwinął tak sformułowane zarzuty. Wskazał nadto, iż w dniu 10 marca 2015 roku miejsce miało tylko jedno zdarzenie wywołane działaniem sprawcy, które wywołało szkodę w majątku poszkodowanego, w związku z czym zważając na całokształt okoliczności sprawy nie ma żadnych wątpliwości, że chodzi o szkodę likwidowaną przez pozwanego oraz oznaczoną numerem (...).

W odpowiedzi na apelację pozwany ubezpieczyciel wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych. W ocenie strony pozwanej, sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy, jak i również dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Zarzuty apelacji należy natomiast uznać za bezpodstawne i pozbawione uzasadnienia w treści zgormadzonego w trakcie postępowania materiału dowodowego. Powód nie wykazał ostatecznie podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia, w związku z czym sąd nie mógł dokonać samodzielnie zmiany podstaw faktycznych żądania.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda podlegała oddaleniu jako nieuzasadniona.

Sąd okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378 § 1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, że zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez sąd I instancji była prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

Strona powodowa w apelacji kwestionowała dokonane przez sąd rejonowy ustalenia faktyczne. Zgłosiła w tym względzie zarzut naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c., który dotyczył wadliwego dokonania przez sąd I instancji oceny zgromadzonego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że mamy do czynienia z inną podstawą faktyczną niż wskazana w pozwie. Zarzut ten jest zdaniem sądu okręgowego nietrafny. Wbrew zarzutom apelacji sąd rejonowy prawidłowo ustalił, że źródłem szkody, do której zaistnienia doszło w dniu 10 marca 2015 roku, było oddziaływanie na samochód R. L. substancji emitowanych przez zakłady chemiczne ubezpieczone przez pozwanego. Okoliczności te wynikały z przeprowadzonych w sprawie dowodów, w tym w szczególności z treści zeznań świadka R. L.. Potwierdzało to również stanowisko strony pozwanej, która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne związane ze wskazanym zdarzeniem. Powód także nie ma w tym względzie żadnych wątpliwości i w apelacji wskazuje na to zdarzenie, jako źródło powstania szkody w majątku zbywcy wierzytelności. Skoro zatem ustalenia sądu rejonowego odpowiadają treści zebranych w sprawie dowodów, a nadto są zgodne z wyrażanymi na obecnym etapie postępowania stanowiskami obu stron procesu, które stały się zbieżne, to zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. musiał zostać uznany za nietrafny. Powód, co wynika z apelacji, oczekuje ustaleń faktycznych tożsamych z poczynionymi przez sąd pierwszej instancji, co czyni jego zarzut w tym względzie bezzasadnym.

Nieuzasadniony okazał się również zarzut naruszenia art. 230 k.p.c., jako że okoliczności sprawy nie były niesporne przed sądem pierwszej instancji, gdyż obie strony wskazywały na odmienne zdarzenia będące źródłem szkody – powód na kolizję drogową, zaś pozwany na oddziaływanie substancji chemicznych. Zatem zachodziła rozbieżność pomiędzy stronami co do zasadniczej kwestii będącej podstawą sporu – okoliczności uszkodzenia pojazdu w dniu 10 mara 2015 roku, z czym związany był spór w sprawie. Nie było tym samym żadnej możliwości uznania przez sąd rejonowy, że stanowisko przedstawione w pozwie jest niesporne pomiędzy stronami, jako że było ono całkowicie odmienne od przedstawionego przez stronę pozwaną. Nie może być zatem mowy o naruszeniu normy wyrażonej w art. 230 k.p.c., jako że nie zachodziły okoliczności wskazane w treści statuującego ją przepisu.

Strona powodowa w apelacji zarzucała naruszenie art. 321 § 1 k.p.c., wskazując, że doszło do oczywistej niedokładności i omyłki pisarskiej w treści pozwu, co skutkowało wadliwym przyjęciem przez sąd pierwszej instancji, że powód wskazał inną podstawę faktyczną niż wynikała z ustaleń faktycznych sprawy.

Powód wskazał w pozwie, że dochodzona suma ma stanowić odszkodowanie należne poszkodowanemu zbywcy wierzytelności z tytułu kolizji drogowej, która miała mieć miejsce w dniu 10 marca 2015 roku. Swoje stanowisko podtrzymał aż do zamknięcia rozprawy, jako że w piśmie przygotowawczym z dnia 4 września 2018 roku stał na stanowisku, że bezspornym jest, iż kolizja opisana w pozwie miała miejsce i prowadził wywód dotyczący naprawy blacharsko – lakierniczej oraz konieczności użycia oryginalnych części dla jej przeprowadzenia. Ponadto pełnomocnik powoda nie zareagował na skierowane doń zobowiązanie (doręczone w dniu 17 grudnia 2018 roku) dotyczące podstawy faktycznej powództwa oraz tezy dowodowej dla złożonego wniosku dowodowego. Zobowiązanie to było obwarowane rygorem uznania, że powód dochodzi swoich roszczeń w związku z kolizją drogową, wobec czego brak odpowiedzi sąd rejonowy prawidłowo potraktował za podtrzymanie przez powoda dotychczasowego stanowiska procesowego. Wskazane zatem przez powoda na poparcie zgłoszonych roszczeń okoliczności faktyczne oraz powołane dla ich wykazania wnioski dowodowe odnosiły się wyłącznie do kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu powstałych na skutek kolizji z dnia 10 marca 2015 roku. Uzasadnienie zgłoszonego żądania nie zawierało żadnych twierdzeń związanych z faktem poniesienia przez poszkodowanego szkody związanej z działaniem związków chemicznych. Dochodzone pozwem roszczenia powoda nie znajdowały tym samym żadnego oparcia w ustalonych w sprawie okolicznościach faktycznych, zaś twierdzenia pozwu pozostawały w oderwaniu od rzeczywistych przyczyn uszkodzenia pojazdu R. L., który scedował swoje roszczenia na M. S..

Sąd rozstrzygający sprawę cywilną jest przy wyrokowaniu związany zgłoszonym żądaniem, jako że to powód decyduje nie tylko o wszczęciu postępowania, ale także o zakresie rozstrzygnięcia sprawy ( vide Andrzej Jakubecki Komentarz do art. 321 Kodeksu postępowania cywilnego. Wyd. LEX 2013 i cytowana tam literatura). Określone w pozwie żądanie jest zindywidualizowane przytoczonymi przez powoda okolicznościami faktycznymi (art. 187 k.p.c.). Powód jest zobowiązany przedstawić sądowi faktyczną podstawę swego roszczenia procesowego, i to z tym skutkiem, że sam sąd tej podstawy zmienić nie może ( vide Łętowska Ewa w glosie do wyroku SN z dnia 18 marca 2005 r., sygn. akt II CK 556/04, Państwo i Prawo 2005 nr 10 poz. 123). Zgodnie z art. 321 k.p.c. przy wyrokowaniu sąd nie może orzekać co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem powoda, ani zasądzić ponad żądanie. Oparcie wyroku na podstawie faktycznej niepowołanej przez powoda jest orzeczeniem ponad żądanie w rozumieniu powołanego przepisu, jako że żądanie powództwa określa nie tylko jego przedmiot, lecz również jego podstawa faktyczna, zaś zasądzenie sumy pieniężnej, która wprawdzie mieści się w granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej niż wskazana w pozwie, stanowi orzeczenie ponad żądanie ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2005 r., sygn. akt II CK 556/04, OSNC 2006, nr 2, poz. 38). Podstawą wyrokowania nie mogą być okoliczności faktyczne, jeżeli powód nie objął ich swoimi twierdzeniami, gdyż związanie sądu granicami żądania obejmuje nie tylko związanie co do samej treści (wysokości) żądania zasadniczego, ale także co do uzasadniających je elementów motywacyjnych ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r., sygn. akt III CSK 17/08, Lex nr 424385).

Jeżeli zatem powód domagał się zasądzenia zwrotu kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego na skutek kolizji, zaś ustalone w toku procesu okoliczności faktyczne odbiegają od przytoczonych przez powoda w pozwie i nie wskazują na to, aby doszło do takiego zdarzenia, to sąd nie ma możliwości dokonać uzupełnienia przytoczonych przez powoda faktów, zobowiązując powoda do naprowadzenia okoliczności pozostających w związku ze zgłoszonym żądaniem, ani tym bardziej samodzielnie poszukiwać tego rodzaju okoliczności w zebranym materiale dowodowym, czy wręcz dopasowywać twierdzenia powoda do faktów, które wyłoniły się z zebranego materiału dowodowego, modyfikując we własnym zakresie podstawę faktyczną powództwa. Konsekwencją żądania pozwu, na którego poparcie przytoczone zostały okoliczności faktyczne pozostające w oderwaniu od rzeczywistych okoliczności danej sprawy, jest jego oddalenie jako bezzasadnego bez konieczności prowadzenia postępowania dowodowego, jeżeli naprowadzone przez stronę wnioski dowodowe pozostają w oderwaniu od ustalonych niewątpliwie okoliczności faktycznych. Tego typu sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie. Powód domagał się zasądzenia zwrotu kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego w kolizji drogowej, zaś zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazywał, aby do jakiekolwiek kolizji w dniu 10 marca 2015 roku doszło. Do momentu zamknięcia rozprawy powód nie wyjaśnił sprzeczności swego stanowiska z ustalonymi w sprawie okolicznościami faktycznymi pomimo skierowania do jego pełnomocnika zobowiązania doręczonego w dniu 17 grudnia 2018 roku. Tym samym powód nie przedstawił podstawy faktycznej, która korespondowałaby z wynikiem postępowania dowodowego i mogłaby dać oparcie zgłoszonym roszczeniom z tytułu kosztów naprawy pojazdu, co skutkowało koniecznością ich oddalenia jako pozbawionych merytorycznego oparcia.

Również wnioski dowodowe powinny pozostawać w ścisłym związku ze zgłoszonymi żądaniami i przedstawionymi jako ich podstawa okolicznościami faktycznymi. Sąd ma bowiem rozstrzygnąć o zgłoszonym żądaniu i nie może prowadzić postępowania dowodowego dla ustalenia okoliczności, które nie pozostają w powiązaniu ze zgłoszonymi roszczeniami, jako że przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Nie jest wobec tego dopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego dla ustalenia okoliczności, które zostały przytoczone przez powoda, ale nie pozostają w związku ze zgłoszonym żądaniem. Wnioski dowodowe nie pozostające w związku z przedmiotem faktycznie zgłoszonego w sprawie żądania podlegają zatem oddaleniu na podstawie art. 227 k.p.c. Prawidłowo w tej sytuacji uczynił sąd pierwszej instancji w odniesieniu do wniosku strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, który to dowód został pominięty, jako że wniosek ten pozostawał w oderwaniu od przedmiotu niniejszej sprawy i zgłoszony dowód nie był przydatny dla rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu. Prowadzenie postępowania dowodowego było zbyteczne i skutkowałoby wyłącznie wzrostem kosztów postępowania, zaś sporządzona zgodnie z wnioskiem dowodowym opinia byłaby nieprzydatna w sprawie.

Sąd ocenia sprawę, mając na uwadze stan sprawy, czyli istniejące okoliczności faktyczne i stan prawny obowiązujący na dzień, do którego strony procesu mogły przytaczać fakty i dowody (art. 217 § 1 k.p.c.), tj. na dzień zamknięcia rozprawy (zasada aktualności orzeczenia sądowego). W niniejszej sprawie sąd rejonowy do momentu zamknięcia rozprawy miał do rozpoznania powództwo, na którego uzasadnienie przytoczone zostały okoliczności faktyczne pozostające w oderwaniu od ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Prawidłowo zatem sąd I instancji oddalił powództwo. Natomiast wysiłki strony powodowej zmierzające do usunięcia skutków błędnego sformułowania uzasadnienia żądania oraz niewykonania zobowiązania do wyjaśnienia związanych z tym wątpliwości czynione na etapie postępowania apelacyjnego okazały się spóźnione. Należało je podejmować najpóźniej w wykonaniu zobowiązania doręczonego w dniu 17 grudnia 2018 roku. Niezrozumiałe jest przy tym dążenie apelującego do przerzucenia odpowiedzialności za popełnionego przez niego błędy procesowe na sąd pierwszej instancji, który zachował się lojalnie wobec powoda i dostrzegłszy oderwanie podstawy faktycznej żądania od okoliczności zdarzenia wywołującego szkodę, podjął próbę umożliwienia pełnomocnikowi powoda wybrnięcia z tej sytuacji. Wystarczało udzielić odpowiedzi na skierowane doń przez sąd zobowiązanie, aby skorygować skutki niedbałego sporządzenia pozwu oraz sformułowania odpowiedzi na stanowisko zajęte przez pozwaną spółkę w sposób świadczący o braku jego stosownej analizy i jakiejkolwiek refleksji nad aktualnym stanem sprawy. Z sobie znanych przyczyn pełnomocnik powoda nie uznał za stosowne odnieść się do nałożonego nań zobowiązania, mimo że wynikało z niego, że uzasadnienie faktyczne sformułowanych w pozwie żądań nie pozostaje w związku z okolicznościami sprawy ujawnionymi w toku procesu. W tej sytuacji należy jednoznacznie wskazać, że to strona powodowa ponosi całkowitą odpowiedzialność za wynik niniejszego postępowania, który stanowi bezpośrednie następstwo niestarannego sposobu formułowania roszczeń oraz ich bezrefleksyjnego popierania przed sądem pierwszej instancji.

Tak argumentując i nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia sąd okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2 wyroku, zgodnie z wynikającą z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. regułą odpowiedzialności za wynik procesu. Wobec oddalenia apelacji powoda, jako przegrywający to postępowanie winien on zwrócić pozwanemu poniesione przezeń koszty postępowania przed sądem drugiej instancji. W związku z tym zasądzono od niego na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 900 złotych – wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej spółki ustalono na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 ).

Marzenna Ernest Agnieszka Tarasiuk - Tkaczuk Ziemowit Parzychowski

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)