Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie oddalił powództwo Gminy (...) przeciwko A. G. o wydanie pomieszczenia tymczasowego położonego przy ulicy (...) w S..

W uzasadnieniu sąd rejonowy wskazał, że Gmina (...) jest właścicielem pomieszczenia tymczasowego przy (...) w S.. W związku z wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 21 sierpnia 2015 roku, sygn. akt C 147/15, przeprowadzona została eksmisja pozwanej A. G. z lokalu położonego w S. przy ul. (...). A. G. nie zawarła z powódką umowy najmu wskazanego pomieszczenia tymczasowego. Nie posiada do niego kluczy i nigdy w nim nie przebywała, ani nim nie dysponowała. Pismem z dnia 28 maja 2019 roku powódka wezwała A. G. do opróżnienia i wydania pomieszczenia tymczasowego położonego przy ulicy (...) w S. w stanie wolnym od osób i rzeczy w terminie do dnia 4 czerwca 2019 roku.

W tak ustalonym stanie faktycznym, sąd uznał że powództwo oparte o treść art. 222 k.c. nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd wskazał, że powódka nie wykazała, aby pozwana władała przedmiotowym pomieszczeniem tymczasowym. Strony nigdy nie zwarły umowy najmu wskazanego pomieszczenia tymczasowego, pozwanej nie zostały wydane do niego klucze i nie ma ona dostępu do rzeczonego lokalu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa zaskarżając go w całości. Skarżąca zarzuciła Sądowi pierwszej instancji:

1. art. 222 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie oraz pominięcie, że pozwana zajmuje przedmiotowe pomieszczenie;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieustaleniu, że pozwana zajmuje sporne pomieszczenie tymczasowe, czym narusza prawo własności powódki, co doprowadziło do bezpodstawnego oddalenia powództwa w części nakazującej pozwanej opróżnienie pomieszczenia tymczasowego;

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez nakazanie pozwanej, aby opróżniła z rzeczy pomieszczenie tymczasowe oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji powódka podniosła, że w pomieszczeniu tymczasowym znajdują się rzeczy pozwanej, co przesądza o zajmowaniu przez nią przedmiotowego pomieszczenia. Taki stan narusza prawo własności powódki, albowiem nie ma ona prawnej możliwości usunięcia czy też przeniesienia rzeczy stanowiącej własność pozwanej.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki okazała się nieuzasadniona, wobec czego podlegała oddaleniu.

Sąd okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378 § 1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, że zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez sąd I instancji była prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

Przedmiotem żądania pozwu zgłoszonego przez powódkę było nakazanie pozwanej opróżnienia i wydania w stanie wolnym od osób i rzeczy nieruchomości w postaci lokalu tymczasowego położonego w S. przy ul. (...). W świetle tak zakreślonej podstawy faktycznej żądania pozwu trafnie sąd pierwszej instancji ocenił, że znajduje ono swą podstawę prawną w art. 222 § 1 k.c., w myśl którego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Uregulowane w cytowanym przepisie powództwo windykacyjne służy ochronie prawa własności i przysługuje właścicielowi w stosunku do osoby, która bez tytułu prawnego (np. w postaci umowy najmu, użyczenia, dzierżawy) włada przedmiotem stanowiącym jego własność.

Przepis art. 222 § 1 k.c. przyznaje właścicielowi roszczenie o wydanie rzeczy, adresując je do osoby, która „włada faktycznie rzeczą”. Legitymowanym biernie w sprawie o wydanie jest zatem zarówno ten, kto faktycznie włada rzeczą stanowiącą własność powoda, nie będąc do tego uprawniony, we własnym imieniu, jak i ten, kto włada rzeczą za kogo innego lub swoje prawo wywodzi od innej osoby. Z punktu widzenia skuteczności roszczenia windykacyjnego istotne jest, czy pozwany faktycznie włada rzeczą i czy ma to miejsce w chwili orzekania o żądaniu powoda. Ponieważ roszczenie windykacyjne ma charakter obiektywny, ro dla jego uwzględnienia wystarczające było ustalenie, że strona powodowa jest właścicielem nieruchomości, zaś pozwana jest w posiadaniu tej nieruchomości nie posiadając żadnego tytułu prawnego do władania przedmiotem własności powódki.

Uwzględniając całokształt materiału dowodowego ujawnionego w tym postępowaniu sąd okręgowy doszedł do przekonania, że o ile powódka wykazała, że jest właścicielem nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), to należało zgodzić się z tym, co było zresztą było okolicznością bezsporną, że pozwana bez wątpienia nigdy nie była i nie jest w posiadaniu spornej nieruchomości. Pomiędzy stronami nigdy bowiem nie została zawarta umowa najmu rzeczonego pomieszczenia tymczasowego ani też nie doszło do jego faktycznego przekazania pozwanej, bądź też do samodzielnego zawładnięcia nim przez A. G.. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na jednoznaczne ustalenie, że pozwana nie posiada do niego kluczy, co z kolei oznacza że nie ma do niego swobodnego dostępu. Nigdy w nim nie przebywała ani nim nie władała. Wobec powyższego należało podzielić stanowisko sądu pierwszej instancji, że powódka nie mogła skutecznie domagać się od pozwanej wydania przedmiotu jej własności, skoro ta ostatnia faktycznie nie włada nim.

Bez znaczenia pozostawała w tym kontekście argumentacja, jaką powołała w toku postępowania apelacyjnego powódka, że w spornym lokalu znajdują się rzeczy pozwanej. Nie było bowiem sporu co do tego, że to powódka miała umieścić owe rzeczy w należącym do niej pomieszczeniu. Tego rodzaju zachowanie świadczy o wykonywaniu przez powodową gminę władztwa nad spornym lokalem, bo to na skutek jej działań doszło do umieszczenia w nim rzeczy należących do pozwanej. To nie pozwana, ale sama powódka doprowadziła do takiego stanu, w którym należący do niej lokal został wykorzystany jako magazyn. W tym stanie rzeczy powódka nie może skutecznie zwalczać ustaleń poczynionych przez sąd pierwszej instancji na podstawie całokształtu materiału dowodowego odnośnie tego, że pozwana nie władała rzeczonym lokalem.

Tak argumentując i nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia sąd okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił, o czym orzekł w sentencji wyroku.

Marzenna Ernest Ziemowit Parzychowski Sławomir Krajewski

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)