Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego P. K. kwoty 1930,46 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wnosiła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając powództwo argumentowała, iż pozwany P. K. 21 grudnia 2017 r. zawarł z powodem Centrum (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę pożyczki o numerze (...) na okres 30 dni z terminem spłaty do dnia 20 stycznia 2018 roku. Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta za pośrednictwem platformy internetowej (...). Podkreśliła, iż dnia 21 grudnia 2017 r. pozwany zalogował się do swojego konta na portalu i złożył wniosek o udzielenie pożyczki w kwocie 1100 zł, który to wniosek został pozytywnie zweryfikowany, co z kolei skutkowało zawarciem umowy pożyczki. Pozwanemu udostępniona została w formacie PDF ramowa umowa pożyczki, regulamin świadczenia usług i potwierdzenie zawarcia umowy. Tego samego dnia na rachunek bankowy pozwanego przelane zostały środki w kwocie 1100 zł. W oparciu o przedmiotową umowę pożyczki pozwany zobowiązał się do spłaty kwoty 1386,29 zł do dnia 20 stycznia 2018 roku. Dalej zostało podniesione, że w zakreślonym pozwanemu terminie zobowiązanie wynikające z przedmiotowej umowy pożyczki nie zostało uregulowane. Z uwagi na brak uregulowania przez pozwanego zobowiązania z umowy pożyczki oraz mając na względzie wybranie przez niego opcji refinansowania pożyczki (poprzez zaznaczenia zakładki „check-box” w momencie zawierania pierwotnej umowy pożyczki) powódka uznała, iż pozwany zobowiązał się do spłaty swoich zobowiązań przy udziale pośrednika. W momencie zaznaczenia przez pozwanego tej opcji pod słowem wniosek znajdował się dokument szczegółowo charakteryzujący warunki refinansowania.

Mając na względzie powyższe powódka podnosiła, iż w dniu 24 stycznia 2018 roku została zawarta między pozwanym a powódką umowa pożyczki na dowolny cel konsumpcyjny na kwotę 1811,36 zł, która obejmowała kwotę pożyczki 1412,06 zł przekazaną na konto pierwotnego wierzyciela, prowizję 387,60 zł, oprocentowanie 11,70 zł.

Wyrokiem zaocznym z dnia 28 grudnia 2018 roku sygn. akt I C 1305/18 upr. Sąd Rejonowy w Świnoujściu oddalił powództwo w przedmiotowej sprawie.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W dniu 21 grudnia 2017 r. została sporządzona umowa pożyczki nr (...), w której jako pożyczkobiorcę wskazano pozwanego P. K., zaś jako pożyczkodawcę Centrum (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., na podstawie której pozwanemu miała zostać udzielona pożyczka w łącznej kwocie 1.386,20 zł z terminem spłaty przypadającym na dzień 20 stycznia 2018 roku. Pożyczkodawca udzielał pożyczki osobom fizycznym pod warunkiem, że: pożyczkobiorca zarejestrował się na stronie internetowej, dokonał przelewu potwierdzającego rejestrację, złożył odpowiednie oświadczenia określone szczegółowo w regulaminie, złożył w sposób prawidłowy wniosek o udzielenie pożyczki, który został zaakceptowany przez pożyczkodawcę, przeszedł pozytywnie weryfikację, a strony zawarły umowę pożyczki w sposób określony w ramowej umowie pożyczki (pkt 4.1 regulaminu).

W dniu 24 stycznia 2018 r. została sporządzona umowa pożyczki nr (...), w której jako pożyczkobiorcę wskazano pozwanego P. K., zaś jako pożyczkodawcę powoda (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W., na podstawie której pozwanemu miała zostać udzielona pożyczka w kwocie całkowitej 1.811,36 zł z terminem spłaty przypadającym na dzień 23 lutego 2018 roku, a wypłata pożyczki w kwocie 1.412,06 zł miała nastąpić na rachunek bankowy należący do Centrum (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z regulaminem świadczenia usług drogą elektroniczną przez (...) Sp. z o.o. pożyczkodawca dopuszczał udzielenie pożyczkobiorcy pożyczki refinansującej zobowiązanie u innych pożyczkodawców wymienionych na stronie internetowej pośrednika. W ramach takiej pożyczki pożyczkodawca miał spłacić zobowiązanie wobec pożyczkodawcy, względem którego pożyczkobiorca ma zobowiązanie. Dokonanie przez pożyczkodawcę wypłaty pożyczki refinansującej na rzecz pożyczkodawcy, względem którego pożyczkobiorca ma zobowiązanie, wyczerpywało roszczenia pożyczkobiorcy o wypłatę kwoty pożyczki w zakresie kwoty, która została przelana na rachunek pożyczkodawcy, względem którego pożyczkobiorca ma zobowiązanie.

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sporządził adresowane do pozwanego wezwanie do spłaty zadłużenia w kwocie 1.835,42 zł w terminie do 5 dni od daty otrzymania wezwania.

W oparciu o te ustalenia sąd rejonowy powództwo uznał za niezasadne.

Sąd wskazał, że wyrok został wydany w warunkach art. 339 § 1 k.p.c., jednak jak wskazał jego wątpliwości budziła okoliczność, czy pozwany zawarł za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość skutecznie pierwotną umowę pożyczki, jak i to czy skutecznie została zawarta umowa pożyczki refinansującej.

Przywołując przepisy art. 720 § 1 k.c. i art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2018 r., poz. 993) sąd wskazał, że nie budzi wątpliwości, że strony mogą zawrzeć umowę pożyczki bez swojej jednoczesnej obecności, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość.

Tym niemniej przedłożony przez powoda materiał dowodowy obejmuje formularz umowy pożyczki, która miała zostać zawarta przez pozwanego z Centrum (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 21 grudnia 2017 roku (nie podpisany), regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną, formularz ramowej umowy pożyczki, wydruk opatrzony tytułem „przelew weryfikacyjny” oraz wydruk opatrzony tytułem „dane przelewu pożyczki na rachunek klienta”, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną przez (...) Sp. z o.o., ramowa umowa pożyczki, formularz umowy pożyczki (nie podpisany), która to pożyczka miała stanowić – według twierdzeń powoda pożyczkę refinansującą oraz skierowanego do pozwanego wezwania do zapłaty, nie były wystarczające do pozbawionego wątpliwości stwierdzenia skuteczności zawarcia umów pożyczek, a co za tym idzie powstania po stronie pozwanego obowiązku zwrotu ich przedmiotu.

Sąd dokonał analizy poszczególnych umów jakie miał zawierać pozwany i wskazał, że bezpośrednim źródłem zobowiązania pozwanego dochodzonego na gruncie niniejszego postępowania miała być umowa pożyczki refinansującej, jednak w ocenie sądu w aktach sprawy nie tylko jednak brak jest wniosku pozwanego o udzielenie pożyczki refinansującej, który stanowiłby potwierdzenie wyrażenia przez pozwanego woli zaciągnięcia takiego zobowiązania, ale – co równie istotne -potwierdzenia przelania na rachunek podmiotu będącego rzekomo wierzycielem pozwanego jakiejkolwiek kwoty tytułem owej pożyczki refinansującej. Nie ma także żadnego dowodu na potwierdzenie twierdzeń zawartych w pozwie, że pozwany miał dokonać wyboru w momencie zawierania pierwotnej umowy opcji refinansowania pożyczki.

Z powyższych względów sąd uznał żądanie za nieuzasadnione.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucała naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz jego błędną ocenę, dokonaną z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów oraz doświadczenia życiowego w szczególności w postaci takich dowodów jak: Przelew weryfikacyjny, Regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną przez (...) sp. z oo., Ramowa umowa pożyczki z Centrum (...) sp. z o.o., Tabela Opłat i Prowizji, Potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki, Potwierdzenie przelewu bankowego na konto Pozwanego, Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, Regulamin świadczenia usług przez (...) sp. z o.o., Ramowa umowa pożyczki, Tabela Opłat i Prowizji, Potwierdzenie zwarcia umowy pożyczki, Wezwanie do zapłaty z dnia 16.12.2017 roku wraz z potwierdzeniem nadania, poprzez uznanie, że do umowy pożyczki refinansującej nie doszło, podczas gdy właściwa analiza materiału dowodowego powinna doprowadzić Sąd do wniosku, iż strony zawarły umowę pożyczki refinansującej na podstawie wniosku o refinansowanie złożonego w chwili zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwanym a Centrum (...) sp. z o.o.;

2. art. 230 k.p.c. poprzez uznanie, iż strona powodowa nie wykazała zasadności powództwa jak i wysokości roszczenia, w sytuacji gdy strona pozwana w ogóle nie kwestionowała zasadności żądania pozwu, a co za tym idzie sąd powinien uznać twierdzenia strony powodowej za przyznane.

II. Ponadto zarzucała przedmiotowemu wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1. art. 61 k.c. w zw. art. 61 § 2 k.c. w zw. z art. 5 ustawy o kredycie konsumenckim oraz art. 6 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji błędne ustalenie, iż pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia umowy refinansującej pierwotnie udzieloną pożyczkę, podczas gdy strony zawarły umowę pożyczki refinansującej w trybie zawierania umów na odległość, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, a co za tym idzie wszelkie dowody złożone do akt sprawy w formie elektronicznej, w szczególności Potwierdzenie zwarcia umowy pożyczki refinansującej są wystarczającym dowodem na zawarcie umowy pożyczki refinansującej;

2. art. 6 k.c. w zw. z 232 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie przez sąd, iż powód nie udowodnił roszczenia co do zasady jak i wysokości.

Wskazując na powyższe zarzuty powódka domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez jego uchylenie i zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 3650,81 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 03 września 2018 roku do dnia zapłaty. Równocześnie wnosiła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje wg. norm przepisanych.

Pozwany P. K. nie złożył odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie zawierała argumentów, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonego orzeczenia w sposób przez nią oczekiwany.

W ocenie sądu okręgowego, wyrok wydany przez sąd rejonowy jest w pełni zasadny. Sąd odwoławczy akceptuje zarówno ustalenia faktyczne sądu rejonowego, które nie były kwestionowane, a dodatkowo akceptuje ocenę prawną zaprezentowaną przez sąd rejonowy, co bezprzedmiotowym czyni konieczność ich powtarzania.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż podnoszone przez powódkę zarzuty w zakresie naruszenia przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w treści art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. nie znalazły uznania sądu okręgowego.

Zgodnie z powszechnie akceptowanym poglądem judykatury, dla przyjęcia, iż w konkretnej sprawie rozpoznający ją sąd naruszy granice zasady swobodnej oceny dowodów, wymaga się aby podnosząca ten zarzut strona wykazała przyczyny dyskredytujące ocenę dowodów dokonaną przez sąd. W zakresie tym niezbędnym jest aby strona wskazała przyczyny, które spowodowały, że sąd I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Jeżeli natomiast z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy dokonujący oceny materiału dowodowego sąd uchybia logice przy formułowaniu wniosków lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo poza zakres doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Dopuszczalność swobodnej oceny dowodów nie oznacza jednak dowolności czyli tego, że sąd w sposób dowolny może uznać dany dowód za prawdziwy. Skarżący powinien zatem wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im taką moc przyznając, a także wskazać, dlaczego w świetle doświadczenia życiowego, wnioski, jakie wywiódł sąd dokonując tej oceny są niewłaściwe (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05 i inne).

Dla skutecznego podniesienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zatem wystarczające przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów oraz wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez sąd pierwszej instancji, co uczyniła powódka w złożonej apelacji. Zarzuty powódki w zakresie uchybienia przez sąd rejonowy zasadzie swobodnej oceny dowodów, sprowadzały się bowiem do formułowania własnej i subiektywnej oceny stanu faktycznego, dokonanej m.in. w oparciu o przedłożone do akt niniejszej sprawy wydruki umów pożyczek, które miał rzekomo zawrzeć najpierw z Centrum (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz z powódką – pozwany.

Sąd Okręgowy nie podzielił również podnoszonego przez apelująca zarzutu naruszenia art. 230 k.p.c. W procesie cywilnym to obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne prowadzące do rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć uzasadnienie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są przyznane przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c.). W konsekwencji powód inicjujący postępowanie zobligowany jest do wykazania okoliczności, leżących u podstaw zgłoszonego przez niego żądania, a ten, który odmawia uczynienia zadość roszczeniu, musi udowodnić fakty wskazujące na to, że takie uprawnienie żądającemu nie przysługuje (por. z wyr S.A. w Katowicach z dnia 27 listopada 2014 r., I ACa 677/14, LEX nr 1621085 ).

To, że wyrok wydawany jest w warunkach zaoczności, nie oznacza że powód zupełnie jest zwolniony z dowodzenia prawdziwości prezentowanych przez siebie faktów. Oczywiście podstawę ewentualnego zaniechania wydania wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo, w przypadku zaistnienia przesłanek ustawowych, w świetle art. 339 § 2 k.p.c. stanowić może jedynie kwalifikowany poziom wątpliwości, które ustawodawca określa mianem „uzasadnionych", a zatem takich, które w sposób oczywisty stanowić mogą podstawę poglądu o niezasadności powództwa. Ocena ta musi być dokonywana na samej tylko podstawie twierdzeń pozwu, gdyż w chwili podejmowania decyzji co do wydania wyroku zaocznego stanowisko drugiej strony nie jest znane. Mechanizm przewidziany w art. 339 § 2 k.p.c. odwołuje się do procesu opartego na zasadzie kontradyktoryjności: sąd cywilny nie bada na ogół rzeczywistej treści stosunków prawnych łączących strony, poprzestając na ich twierdzeniach co do ich wzajemnych relacji. Z tego powodu fakty przyznane, a nawet fakty niezaprzeczone przez drugą stronę, mogą być uznane za udowodnione (vide art. 229 i 230 k.p.c.). W konsekwencji, jeśli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd akceptuje twierdzenia powoda przytoczone w pozwie, o ile nie budzą one wątpliwości. Sformułowanie zawarte w art. 339 § 2 k.p.c. „przyjmuje się za prawdziwe" - uzasadnia twierdzenie, że chodzi o konstrukcję „domniemania”. Należy jednak zastrzec, że jest to domniemanie mające swoisty charakter, u którego podstaw leży fikcja przyznania. Jeżeli jednak twierdzenia o faktach budzą uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa, to w takim wypadku postępowanie dowodowe powinno być przeprowadzone, choć w istocie będzie się ono ograniczało jedynie do dowodów zawnioskowanych przez powoda i ewentualnie dopuszczonych przez sąd z urzędu.

Przedstawione przez powódkę w niniejszej sprawie dokumenty budziły wątpliwości sądu rejonowego i budzą wątpliwości sądu odwoławczego. Dokumenty umów kredytowych zawierają dane pozwanego, to jednak brak jest na nich podpisu zarówno strony powodowej, jak również pozwanej, co w ocenie sądu okręgowego uniemożliwia stwierdzenie, iż pozwany wyraził zgodę na zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki (w tym jej refinansowania). Nie można również zgodzić się z prezentowanym przez powódkę stanowiskiem, w świetle którego fakt związania pozwanego i powódki w/w umową pożyczki potwierdza znajdujący się w aktach sprawy wyciąg z rachunku bankowego pożyczkodawcy, opiewający na kwotę 2000 zł (k. 32). Podkreślić bowiem należy, iż oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym nie może być automatycznie uznane za odpowiadające swoją treścią rzeczywistemu stanowi rzeczy, chociażby z uwagi na okoliczność, iż wydruki tego typu mogą być z łatwością modyfikowane. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż załączony przez powódkę potwierdzenie przelewu pożyczki na rachunek klienta nie zawiera żadnego oznaczenia (symbolu) banku, czy też poświadczenia za zgodność z oryginałem, co potwierdzałoby jego autentyczność i moc dowodową.

Ponadto skoro powódka twierdzi, że do zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki doszło, a następnie miała miejsce wypłata kwoty pożyczki na rachunek bankowy pozwanego, to winna ona przedłożyć dokument, z którego wynikałoby, że pozwany złożyła przedmiotowy wniosek o udzielenie pożyczki. Bez tego rodzaju wniosku pożyczka nie mogła bowiem zostać pozwanemu udzielona. Jak już wyżej wskazano strona dochodząca w procesie cywilnym roszczenia wynikającego z danego typu umowy, obowiązana jest do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej w sposób należyty zawarcie danego zobowiązania i istnienia wierzytelności. W sytuacji, gdy przedłożone przez stronę dowody mające na celu wykazanie dochodzonego roszczenia nie są kompletne i noszą przymiot wybiórczości, strona naraża się przez to na negatywny wynik postępowania i oddalenie dochodzonego roszczenia.

Sąd okręgowy nie podziela także zarzutu naruszenia art. 61 k.c. w zw z art. 61 § 2 k.c. w zw. z art. 5 ustawy o kredycie konsumenckim.

Stosownie do treści art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli jest złożone z chwilą, gdy doszło do drugiej osoby w taki sposób, że mogła zapoznać się z jej treścią. Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią ( § 2). W powołanym przepisie chodzi o stworzenie możliwości zaznajomienia się z oświadczeniem, a nie faktyczne z nim zapoznanie. W ocenie Sądu Okręgowego powódka nie uprawdopodobniła jednak w wymaganym stopniu, iż pozwany miał możliwość zaznajomienia się z treścią rzekomo łączącej strony umowy pożyczki. Gdyby tak było na tejże mowie widniałby podpis pozwanego jako wyrażającego zgodę na jej zawarcie. W innym przypadku, to na powódce ciążył obowiązek udowodnienia faktu, iż łączyła ją z pozwanym w/w umowa pożyczki.

Co więcej sąd odwoławczy wskazuje, że poddaje pod wątpliwość prawną dopuszczalność schematu pożyczki refinansującej, której wysokość w momencie kiedy pozwany miałby zaznaczyć opcję check box nie jest znana. Istotą pożyczki jest w świetle art. 720 k.c. uzyskanie własności jej przedmiotu. Zatem pożyczkobiorca uzyskuje prawo swobodnego rozporządzania tym przedmiotem. Oczywiście nie wynika z przepisu, by sprzeczne z celem umowy pożyczki było przeznaczenie jej przedmiotu na zaspokojenie innych (wcześniejszych) długów, jakie pożyczkobiorca zaciągnął wobec pożyczkodawcy. Rzecz jednak w tym, że w schemacie przedstawionym przez powódkę pozwany miałby zaciągać pożyczkę refinansująca już w momencie zawierania pierwotnej umowy, nie wiedząc nawet co będzie przedmiotem tej umowy. Podstawowym obowiązkiem dającego pożyczkę jest tymczasem przeniesienie na biorącego własności przedmiotu pożyczki (określonej ilości pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku). Trudno zgodzić się, że oświadczenie pozwanego miałoby niejako skutek zawieszający. Co więcej na podstawie analizy dokumentów można śmiało stwierdzić, że taka praktyka jest zupełnie sprzeczna z interesami konsumentów, którzy nieświadomie zostają obciążeni dodatkową prowizją i został zobowiązany do spłaty w miejsce kwoty 1386,20 zł, kwoty 1811,36 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących skutkować zmianą orzeczenie Sądu Rejonowego, w konsekwencji czego jako bezzasadna podlega oddaleniu – na zasadzie art. 385 k.p.c.

SSO Katarzyna Longa

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)