II Ca 600/19 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Szczecinie z 2019-12-20
Sygn. akt II Ca 600/19
UZASADNIENIE
Postanowienie z dnia 24 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy w Gryfinie po rozpoznaniu sprawy z wniosku Instytutu (...) w K. przy udziale (...) S.A. w K., Skarbu Państwa - Krajowego Ośrodka (...) w W. o ustanowienie służebności przesyłu (sygn. akt I Ns 160/16):
I. ustanowił na nieruchomości Skarbu Państwa stanowiącej przedmiot wieczystego użytkowania Instytutu (...) w K., położonej w K., Kw nr (...), służebność przesyłu na rzecz (...) S.A. w K., obejmującą prawo korzystania na cele przesyłowe z infrastruktury elektroenergetycznej stanowiącej sieć wysokiego napięcia 220 kV nr (...) relacji M. K., wraz z towarzyszącymi jej urządzeniami, zlokalizowaną na terenie działek nr (...); (...), której przebieg i zakres zostały przedstawione szczegółowo na mapie z projektem służebności będącej załącznikiem do opinii biegłego geodety K. M., znajdującej się na k. 353 akt sprawy i będącej integralną częścią postanowienia;
II. wskazał, że służebność ustanowiona w punkcie I obejmuje w szczególności prawo bieżącej eksploatacji opisanej sieci energetycznej w pasach oznaczonych na mapie z k. 353 akt sprawy jako SG1 SG2 i SG3 - na cele związane z przesyłem energii elektrycznej a także prawo dokonywania napraw, remontów, modernizacji i przeglądów tej sieci, oraz podejmowania wobec niej innego rodzaju niezbędnych czynności techniczno eksploatacyjnych zgodnych z przeznaczeniem sieci i zakresem działania przedsiębiorstwa przesyłowego, w tym czynności w zakresie utrzymania sieci w należytym stanie technicznym, wraz z prawem wstępu na nieruchomość na działkach nr (...); (...) w K. w celu wykonywania tych czynności;
III. zasądził od (...) S.A. w K. tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności:
a) na rzecz Skarbu Państwa - Krajowego Ośrodka (...) w W. kwotę 32.519 zł,
b) na rzecz Instytutu (...) w K. kwotę 32.519 zł,
IV. oddalił wniosek w pozostałym zakresie;
V. stwierdził, że każda ze stron ponosi koszty postępowania we własnym zakresie.
Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach.
Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości zapisanych w księgach wieczystych (...) położonych w obrębach K. i D.. Nieruchomości te mają charakter rolny a władanie nimi wykonuje od 1967 r. wnioskodawca na podstawie uchwały z 9 maja 1967r. o wydzieleniu zorganizowanej części mienia państwowego na potrzeby utworzenia (...) Zakładu (...) w K.. Tytuł władania gruntami i jego zasady nie zostały bliżej sprecyzowane w wydanej w tym przedmiocie uchwale.
W 1991 r. na podstawie ustawy o jednostkach badawczo - rozwojowych wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania ww. gruntów.
W przestrzeni nad nieruchomościami w obrębie działek nr (...); (...) usytuowane są przewody linii energetycznej o napięciu 220 kV relacji M. - K. oznaczonej nr (...). Ponadto na działkach (...); (...) i nr (...) usytuowane są słupy energetyczne podtrzymujące linię, w łącznej liczbie 14 oznaczone numerami od (...) do (...) oraz od (...) do (...), z czego na działkach nr (...) znajdują się po 3 słupy a na działkach (...); (...) - po 2. Linia ma charakter dwuprzewodowy. Rozstaw skrajnych przewodów linii wynosi 29, 6 m Długość linii w obrębie poszczególnych działek wynosi: na działce nr (...) m, na działce nr (...) m, na działce nr (...) m, na działce nr (...) m, na działce nr (...) m, na działce nr (...) m, na działce nr (...) m. Te urządzenia stanowią aktualnie własność (...) S.A. i wchodzą w skład jego przedsiębiorstwa. Linia energetyczna została wybudowana po 1974 r. na podstawie zezwoleń na budowę; projektu technicznego i decyzji w sprawie zatwierdzenia ogólnego planu realizacyjnego linii.
29 grudnia 1972 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w G. na podstawie art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości wydało decyzję zgodnie z którą Zakłady (...) - Zakład (...) w S. uzyskały zezwolenie na wejście na teren gruntów (...) Zakładu (...) w celu budowy linii elektroenergetycznej. Decyzja ta objęła m.in. działki oznaczone nr(...) położone w obrębach K. i D..
Odbiór techniczny linii nastąpił w drugiej połowie lat 70 – tych XX. wieku. Od tego czasu linia jest nieprzerwanie eksploatowana na cele związane z przesyłem energii elektrycznej a w ramach korzystania z niej przedsiębiorstwo podejmuje szereg właściwych dla charakteru i przeznaczenia użytkowanych urządzeń technicznych czynności, w tym dokonuje okresowych przeglądów i konserwacji linii a także bieżących napraw i remontów. Sposób eksploatacji i przebieg linii nie ulegał w dotychczasowym okresie żadnym istotnym zmianom.
Decyzjami z dnia 18 sierpnia 1997 r. Wojewody (...) w S. nieruchomości objęte księgami (...), oraz (...) zostały przekazane do zasobu własności rolnej Skarbu Państwa.
Początkowo linia była eksploatowana przez Zakład (...) w S. będący przedsiębiorstwem państwowym wchodzącym w skład Zakładów (...) a następnie przedsiębiorstwa działającego pod nazwą (...) w P. po zmianach organizacyjnych wprowadzonych 14 lutego 1985r. Na skutek podziału przedsiębiorstw państwowych i następujących przekształceń własnościowych przedsiębiorstwa energetycznego linia energetyczna 220 kV stała się własnością uczestnika. W szczególności w 1988 r. doszło do wyodrębnienia jako samodzielnego podmiotu przedsiębiorstwa Zakładu (...) w S., które przejęło zorganizowaną część mienia (...) w P., w skład którego wchodziła linia 220 kV K.- M.. W tej formie działał do 12 lipca 1993 r., kiedy to zgodnie z Zarządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu Nr (...) z dnia 9 lipca 1993 r. doszło do jego podziału i przekształcenia w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa oraz wniesienia przez Skarb Państwa zorganizowanej części mienia tego przedsiębiorstwa do spółki akcyjnej (...) S.A. w W.. Jednym ze składników przekazanego w tym trybie mienia była linia 220 kV K.- M., co zostało potwierdzone uchwałą podjętą przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy spółki (...) S.A. w W. z dnia 31 maja 1994 r., w sprawie podwyższenia kapitału akcyjnego spółki w związku z przejęciem majątku sieci przesyłowej, w tym linii 220 kV, jako wydzielonej części przedsiębiorstwa państwowego Zakładu (...) w S.. W 2004 r. na bazie (...) S.A. powstała spółka (...) S.A., której powierzone zostały zadania krajowego operatora systemu przesyłowego energii elektrycznej odpowiedzialnego m.in. za dystrybucję wysokich napięć na terenie całego kraju. (...) S.A. stanowiło jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. Działające po wyodrębnieniu tej spółki (...) S.A. funkcjonowało od 24 październiku 2007 r. pod nazwą (...) S.A. Zgodnie z uchwałami Walnych Zgromadzeń spółek (...) S.A. w (...) S.A. z 5 grudnia 2007 r. oraz ustaleniami uzgodnionego w dniu 30 sierpnia 2007 r. planu podziału (...) S.A. doszło do wydzielenia i przejęcia przez (...) S.A. części majątku (...) S.A., obejmującego m.in. linię 220 kV K.- M.. 11 grudnia 2008 r. (...) S.A. w W. zmieniła firmę na (...) S.A. w K.. W 2013 r. nazwa przedsiębiorcy została zmieniona na (...) S.A. w K..
W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy S. część obszaru działek nr (...) przeznaczona jest na realizację inwestycji drogowej związanej z budową drogi krajowej klasy głównej dla ruchu przyśpieszonego (GP) lub ekspresowego (S). Pozostałe części wymienionych działek jak też działki nr (...); (...)znajdują się poza opracowaniem planu i ich przeznaczenie jest określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Działki te są w nim klasyfikowane jako grunty orne i użytki zielone a także obszary szczególnie narażone i znajdujące się w strefie ochrony konserwatorskiej jak też tereny położone w granicach otuliny parku krajobrazowego. Działka nr (...) znajduje się w strefie lokalizacji funkcji usługowo- produkcyjno - rzemieślniczych i innych form działalności komercyjnej, w tym obsługi ruchu drogowego, oraz innych usług towarzyszących.
Powierzchnia zajmowana przez urządzenia infrastruktury energetycznej obejmującej linie wysokiego napięcia 220 kV nr (...) i powiązane z nią urządzenia wynosi: 194 383 m 2 (19, 4383 ha) na nieruchomości objętej księgą (...), z czego 132 495 m 2 - na działkach (...); (...), 58 821 m 2 (5, 8821 ha) na nieruchomości objętej księgą (...). Powierzchnia zajmowana bezpośrednio przez słupy energetyczne (pod słupami energetycznymi) wynosi 727 m 2 w tym 362 m 2 pod słupami na działkach (...). Powierzchnia stanowiąca pas technologiczny (strefa służebności czynnej) wyznaczony zewnętrznym obrysem skrajnych przewodów linii i mający szerokość 29, 6 m wynosi na działce nr (...) m 2 (* 36 268 m 2 - wg wyliczeń w opinii geodezyjnej), na działce nr (...) m 2 (* 71 m 2), na działce nr (...) m 2 (* 19 406 m 2), na działce nr (...) m 2 (* 13 390 m 2), na działce nr (...) m 2 (* 45 619 m 2), na działce nr (...) m 2 (* 16 166 m 2), na działce nr (...) m 2 (* 18 452 m 2). Powierzchnia stanowiąca strefę oddziaływania linii energetycznej (obszar służebności biernej) o łącznej szerokości 20, 40 m wyznaczona w granicach od skrajnych przewodów linii na odległość po 25 m w każda stronę od osi linii wynosi: na działce nr (...) m 2 (*24 962 m 2 - wg wyliczeń w opinii geodezyjnej), na działce nr (...) m 2 (*91 m 2), na działce nr (...) m 2 (*13 382 m 2), na działce nr (...) m 2 (*9228 m 2), na działce nr (...) m 2 (*31470 m 2), na działce nr (...) m 2 (*11139 m 2), na działce nr (...) m 2 (*12 833 m 2)
Wartość rynkowa nieruchomości na działkach wynosi w przeliczeniu na 1 m powierzchni 3, 41 zł./m 2 Wielkość uszczuplenia wartości nieruchomości związana z posadowieniem w jej obrębie słupów energetycznych i przebiegiem linii przesyłowej wynosi 20 %. Wartość służebności przesyłu odpowiada: w strefie bezpośrednio pod słupami - 0,6 wartości gruntu (60%), w strefie czynnej służebności (pas technologiczny) - 0,18 wartości gruntu (18%), w strefie biernej służebności (strefa ochronna) - 0, 06 wartości gruntu (6 %).
Wnioskodawca od chwili objęcia nieruchomości we władanie nie zgłaszał zastrzeżeń wobec przedsiębiorstwa energetycznego z tytułu użytkowania znajdującej się w obrębie tej nieruchomości linii energetycznej z towarzysząca jej infrastrukturą, w tym nie domagał się na drodze sądowej usunięcia linii z terenu nieruchomości.
Na użytkowanych wieczyście nieruchomościach, których dotyczy sprawa prowadzone są jednoroczne uprawy rolne.
W listopadzie 2015 r. pełnomocnik wnioskodawcy wystąpił z żądaniem zawarcia umowy w przedmiocie ustanowienia służebności przesyłu na nieruchomościach za zaplata jednorazowego wynagrodzenia przy czym zadanie to skierowane zostało najprawdopodobniej w wyniku omyłki do (...) sp. z o.o. w P. nie będącego dysponentem sieci. (...) zostało wezwane do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 1 mln zł za bezumowne korzystanie z gruntów.
W piśmie z 25 listopada 2015 r. (...) zawiadomiło wnioskodawcę o braku podstaw do uwzględnienia jego roszczenia w odniesieniu do linii elektroenergetycznej 220kV relacji K. M. z uwagi na posiadany przez (...) tytuł do korzystania z nieruchomości wnioskodawcy, przez które przebiega ta linia wynikający z wydanej decyzji administracyjnej.
W tym stanie faktycznym sąd rejonowy uznał wniosek o ustanowienia służebności przesyłu w odniesieniu do linii WN 220 kV za jedynie częściowo zasadny.
Ustosunkowując się do zarzutów uczestnika sąd pierwszej instancji wskazał, że skoro w odniesieniu do spornej linii energetycznej została wydana decyzja na podstawie art. 35 ust. 1 i 2 u.z.t.w.n., to stanowi ona samoistny tytuł prawny do wykonywania obsługi linii energetycznych i jest przeszkodą do ustanowienia służebności przesyłu obciążającej działkę wnioskodawczyni na podstawie art. 305 1 i 305 2 k.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2014 r., III CZP 107/13). Podniósł, że decyzja z dnia 29 grudnia 1972 r. jest na tyle czytelna i jednoznaczna, że nie ma większych z identyfikacja działek, których dotyczy. Niezależnie od powyższego w ocenie sądu usprawiedliwione jest powołanie się przez uczestnika na zasiedzenie uprawnień do korzystania z gruntów na działkach nr (...) na cele przesyłowe, wobec wykonywania ich posiadania na zasadach dobrej wiary (art. 292 i art. 172 k.c.). Nie budzi wątpliwości w świetle dokumentów przedstawionych przez uczestnika, że linię wybudowano i oddano do eksploatacji w następstwie inwestycji realizowanej w połowie lat 70-tych XX wieku. Od tego czasu jest ona wykorzystywana na cele przesyłowe zgodnie z zakresem działalności przedsiębiorstwa energetycznego będącego właścicielem infrastruktury, a brak jest dowodów, że jej przebieg lub podstawowe właściwości ulegały zmianom. Rozważając datę od której rozpoczął się bieg terminu zasiedzenia sąd bacząc na treść art. 128 k.c., art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o zmianie ustawy o przedsiębiorstwach państwowych uznał, że od 7 stycznia 1991 r. należy liczyć początek biegu posiadania prowadzącego do zasiedzenia na nieruchomościach wskazanych we wniosku uprawnień o treści służebności przesyłowej. Termin zasiedzenia wedle sądu rejonowego upłynął w styczniu 2011 r. , gdyż brak jest podstaw do obalenia dobrej wiary uczestnika w zakresie wykonywania uprawnień związanych z korzystaniem z gruntów na cele przesyłowe w odniesieniu do działek nr (...) w K. oraz nr (...) w D.. Tak więc uczestnik ma uprawnienia do korzystania z ww. gruntów w granicach wyznaczonych treścią służebności przesyłu, wobec czego wyłączona była możliwość ustanowienia tej służebności w omawianym zakresie.
Sąd rejonowy uznał jednak, że uczestnik nie posiada służebności przesyłu w odniesieniu do pozostałych działek objętych księgą wieczystą nr (...), na których zlokalizowane są urządzenia przesyłowe, tj. na działkach nr (...), albowiem grunty te nie zostały objęte decyzja z dnia 29 grudnia 1972 r., a uczestnik nie może powołać się na nabycie praw w drodze zasiedzenia z uwagi na kwalifikacje wykonywanego posiadania jako realizowanego w złej wierze dla którego wymagany jest 30 letni okres posiadania. W tym wypadku nie zachodziły bowiem, jak w zakresie działek (...), żadne szczególne okoliczności, które usprawiedliwiałyby dobrą wiarę posiadacza. Samo legalne realizowanie inwestycji na gruntach Skarbu Państwa nie jest wystarczającą ku temu przesłanką, gdyż ocenę charakteru posiadania należy odnosić do chwili rozpoczęcia biegu terminu zasiedzenia. O wykonywaniu tego rodzaju posiadania można mówić dopiero z chwilą nabycia przez przedsiębiorstwa energetyczne uprawnień do infrastruktury przesyłowej co nastąpiło ustawą z dnia 20 grudnia 1990 r. o zmianie ustawy o przedsiębiorstwach państwowych. Zdaniem sądu rejonowego przedstawiciele przedsiębiorstwa przesyłowego mieli świadomość, co do braku tytułu prawnego do korzystania z gruntów na działkach nr (...); (...) na cele przesyłowe. Reasumując sąd uznał za uzasadnione ustanowienie służebności na działkach nr (...) objętych księgą wieczystą nr (...).
Sąd podkreślił, że choć dopuszczalne jest ustanowienie służebności przesyłu na prawie użytkowania wieczystego, to jednak czym użytkownik wieczysty nie może żądać ustanowienia służebności, jeżeli urządzenia przesyłowe zainstalowane przez przedsiębiorstwo państwowe w okresie obowiązywania zasady jednolitej własności państwowej znajdowały się na nieruchomości Skarbu Państwa przed jej oddaniem w użytkowanie wieczyste (tak SN w sprawach V CSK 165/16; V CSK 500/16;V CSK 523/15). W takiej sytuacji służebność obciąża zatem nieruchomość jako taką. Powyższe winno prowadzić do oddalenia wniosku wnioskodawcy, lecz nie uszło uwadze sądu, że wniosek o ustanowienie służebności przesyłu poparł właściciel gruntów który wniósł o ustanowienia służebności na gruntach objętych Kw nr (...) i (...). Zaistniały zatem podstawy do wydania pozytywnego rozstrzygnięcia w przedmiocie ustanowienia służebności przesyłu i sąd pierwszej instancji orzekł w tym zakresie mając na uwadze wyliczenia zawarte w opinii biegłego K. M.. Orzekając o wynagrodzeniu za ustanowienie służebności sąd podkreślił, że przesłanki określenia jego wysokości zostały omówione w opinii biegłego E. G., którą uznał za miarodajną podstawę wyliczenia należnego. Odnosząc przedstawione wyliczenia do zakresu ustanowionej służebności wskazał, że łączna wysokość wynagrodzenia wynosi 65 038 zł, z czego wynagrodzenia za służebność pod słupami wynosi 741 zł, (362 m ( 2) x 3, 41 zł x 0,6), za obszar służebności w pasie SG2 o pow. 78 053 m ( 2) na działkach (...); (...) wynosi 53 232 zł (78 053 m ( 2) x 3, 41 zł x 0, 2), a za obszar służebności w pasie SG3 o powierzchni 54 080 m ( 2) na działkach (...); (...) wynosi 11 065 zł. (54 080 m ( 2) x 3, 41 zł x 0, 06). Podkreślił, że przepisy o ustanowieniu służebności przesyłowych zostały wprowadzone w celu ochrony prawa właścicieli gruntów, dlatego przy określaniu wysokości wynagrodzenia, zwłaszcza w tzw. strefie czynnej służebności sąd zastosował najkorzystniejsze dla właściciela współczynniki kalkulacyjne wynagrodzenia zgodnie z opinią biegłego odpowiadające wielkości obniżenia wartości nieruchomości (0, 2 zamiast 0,180). W przypadku strefy służebności biernej (strefa oddziaływania służebności), mając na uwadze istotnie ograniczony wpływ służebności na korzystanie z nieruchomości w tej części i uwzględnieniu rolnego charakteru tych gruntów, wysokość wynagrodzenia powinna być zdaniem sądu ustalona tak by nie wykraczało poza wartość służebności. Stąd zastosował tu współczynnik 0, 06 zamiast 0,2. Analogicznie wynagrodzenie w strefie bezpośrednio pod słupami zostało obliczone w nawiązaniu do wartości służebności, gdyż współczynnik 0,06 jest bardziej adekwatny do wielkości uszczerbku związanego z ustanowieniem służebności, ze względu na charakter tego obszaru, który jest całkowicie wyłączony z eksploatacji.
Mając na uwadze, że efektywne władanie gruntami wykonywane jest przez wnioskodawcę sąd rejonowy uznał, że ten podmiot dotknięty jest bezpośrednio ograniczeniem wynikającymi z ustanowienia służebności, więc wynagrodzenie z ustanowienie służebności powinno przysługiwać wnioskodawcy. Jednocześnie z uwagi na fakt, że ustanawiana służebność obciąża nieruchomość, wynagrodzenie należy się także właścicielowi gruntów. Z tego też względu sąd rejonowy przyznał użytkownikowi wieczystemu i właścicielowi wynagrodzenie w równych częściach.
O kosztach postępowania sąd rejonowy orzeł stosownie do dyspozycji art. 520 § 1 k.p.c.
Apelację od powyższego postanowienia wywiódł (...) S.A. zaskarżając je co do punktów I, II, III i V.
Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił naruszenie:
a) art. 510 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż wynik postępowania dotyczy praw Skarbu Państwa - Krajowego Ośrodka (...) w W. oraz wezwanie go do udziału w sprawie, w sytuacji gdy wnioskodawca wniósł o ustanowienie służebności przesyłu na prawie użytkowania wieczystego, a nie prawie własności, co oznacza, że wynik postępowania nie dotyczył praw Skarbu Państwa;
b) art. 316 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę stanu rzeczy w chwili zamknięcia rozprawy, ustalenie stanu faktycznego sprzecznego z materiałem dowodowym i nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy w zakresie posiadania przez uczestnika postępowania tytułu prawnego do korzystania ze spornej nieruchomości;
c) art. 305 2 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż mimo tego, że uczestnik legitymuje się tytułem prawnym do korzystania ze spornej nieruchomości zachodzi konieczność ustanowienia służebności przesyłu;
d) art. 305 2 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż, mimo, że służebność przesyłu została ustanowiona na nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, a nie na prawie użytkowania wieczystego, wnioskodawcy jako użytkownikowi wieczystemu obok właściciela przysługuje prawo do wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu;
e) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, iż zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na uznanie, iż uczestnik legitymuje się tytułem prawnym do korzystania ze spornej nieruchomości nabytym w drodze zasiedzenia;
f) art. 292 w zw. z art. 172 i art. 352 § 1 w zw. z art. 305 4 k.c. poprzez ich niezastosowanie i brak przyjęcia, że uczestnik zasiedział służebność przesyłu w sytuacji ciągłego władania nieruchomością w sposób odpowiadający służebności gruntowej zgodnie z art. 336 w zw. z 305 1 k.c.;
g) art. 234 k.p.c. w zw. z art. 7 k.c. poprzez błędne uznanie, iż w niniejszym postępowaniu zostało obalone domniemanie dobrej wiary, co w konsekwencji było przyczyną częściowego uwzględnienia wniosku o ustanowienie służebności przesyłu;
h) art. 7 w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne uznanie, że na uczestniczce postępowania ad 1 ciąży obowiązek wykazania, że w momencie objęcia w posiadanie posiadacz służebności znajdował się w dobrej wierze, a do obalenia dobrej wiary wystarczy ogólne przeświadczenie niepodparte dokładnymi dowodami, że posiadacz był w złej wierze;
i) art. 285 § 1 w zw. z art. 305 4 k.c. poprzez uznanie, że służebność przesyłu nie obejmuje swoim zakresem obowiązku znoszenia przez właścicieli nieruchomości ograniczeń i zakazów wynikających z istnienia pasa technologicznego o szerokości 50 m (2 x 25 m po każdej stronie osi linii), w tym zakazu wnoszenia w pasie technologicznym budynków mieszkalnych, budowli, zakazu utrzymania w pasie technologicznym drzew, krzewów i roślinności przekraczającej dopuszczalną wysokość, a także korzystania z nieruchomości w sposób zgodny z aktualnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi linii elektroenergetycznych, ochrony zdrowia i życia ludzkiego oraz ochrony środowiska, tj. obowiązku powstrzymywania się przez właścicieli nieruchomości od pewnych czynności (obowiązku „nieczynienia”, a zatem tzw. służebności biernej).
Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o oddalenie wniosku o ustanowienie służebności przesyłu i zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz skarżącego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie wniósł o zmianę postanowienia przez ustanowienie służebności przesyłu polegającej na prawie posadowienia i utrzymywania na działkach nr (...), położonej w K., zapisanej w księdze wieczystej nr (...), linii WN 220 kV relacji K.-M., a także prowadzenia eksploatacji tej linii, a w tym prawie dostępu, wejścia, przechodu i przejazdu (w tym sprzętem ciężkim) osób przez spółkę upoważnionych, w celu dokonywania czynności związanych z konserwacją, remontem, modernizacją, przebudową, usuwaniem awarii linii, w tym dokonania wymiany słupa lub innych niezbędnych elementów linii elektroenergetycznej. Nadto obowiązku znoszenia przez właścicieli w/w nieruchomości ograniczeń i zakazów wynikających z istnienia pasa technologicznego linii elektroenergetycznej o szerokości 50 m (2 x 25 m po każdej stronie osi linii), w tym zakazie wznoszenia w pasie technologicznym budynków mieszkalnych, budowli, zakazie utrzymania w pasie technologicznym drzew, krzewów i roślinności przekraczającej dopuszczalną wysokość, a także korzystania z nieruchomości w sposób zgodny z aktualnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi linii elektroenergetycznych, ochrony zdrowia i życia ludzkiego oraz ochrony środowiska. Niezależnie od powyższego apelujący wniósł o zmianę ww. postanowienia poprzez zasądzenie wynagrodzenia tylko na rzecz właściciela nieruchomości. Z najdalej idącej ostrożności procesowej wniósł o uchylenie postanowienia oraz przekazanie sądowi rejonowemu sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu apelacji uczestnik obszernie rozwinął tak postawione zarzuty wnosząc jak na wstępie.
Sąd okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja w całości zasługiwała na uwzględnienie.
Wstępnie zauważyć trzeba, iż w myśl art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Z powyższego przepisu, który z mocy art. 13 § 2 k.p.c. ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu nieprocesowym, wynika, iż sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji zakreślonej przez skarżącego. Przy czym jest sądem merytorycznym, a przyjęta przez ustawodawcę koncepcja apelacji pełnej ( por. postanowienie SN z dnia 21 maja 2014 r., II CZ 8/14, LEX nr 1483949) nakłada nań powinność merytorycznego rozpoznania sprawy po raz drugi, niezależnie od zarzutów naruszenia prawa materialnego podniesionych w apelacji. Wiążą go tylko zarzuty naruszenia prawa procesowego ( por. wyroki SN: z dnia 3 czerwca 2015 r., V CSK 550/14, LEX nr 1771404; z dnia 25 listopada 2015 r., IV CSK 55/15, LEX nr 1968452; z dnia 10 marca 2016 r., III CSK 183/15, LEX nr 2026401; z dnia 6 października 2016 r., III UK 270/15, LEX nr 2139253; uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSCN 2008/6/55).
Mając na uwadze powyższe oraz to, że z ustanowionego w art. 378 § 1 k.p.c. obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez sąd w uzasadnieniu postanowienia każdego argumentu apelacji ( vide wyrok SN z dnia 22 sierpnia 2018 r., III UK 119/17, LEX nr 2542602), sąd odwoławczy zważył, iż sporne na etapie postępowania apelacyjnego było jedynie żądanie ustanowienia na rzecz przedsiębiorstwa przesyłowego na nieruchomości Skarbu Państwa, oddanej wnioskodawcy w wieczyste użytkowanie, stanowiącej działki nr (...) położonych w K. (Kw nr (...)), służebności przesyłu w zakresie, w jakim na działkach zlokalizowana jest infrastruktura elektroenergetyczna stanowiąca sieć WN 220 kV nr (...) relacji M. - K., wraz z towarzyszącymi jej urządzeniami.
Niewątpliwie podstawą żądania wniosku był art. 305 1 k.c. przewidujący, że nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).
Z bezspornych okoliczności sprawy wynikało, że na nieruchomości stanowiącej działki nr (...) (Kw (...)) posadowione są urządzenia przesyłowe w rozumieniu art. 49 § 1 k.c. w postaci linii elektroenergetycznej WN 220 kV nr (...). Jednocześnie nie było sporne, że ww. urządzenie przesyłowe stanowi własność apelującego, będącego przedsiębiorcą trudniącym się przesyłem energii elektrycznej i wykorzystującemu przedmiotową infrastrukturę w zakresie prowadzonej przezeń działalności gospodarczej.
Powyższe nie mogło jednak w realiach sprawy prowadzić do ustanowienie służebności przesyłu, albowiem w myśl art. 305 2 § 2 k.c., jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, właściciel nieruchomości może żądać jej ustanowienia za odpowiednim wynagrodzeniem. Możliwość domagania się ustanowienia służebności przesyłu uzależnione jest zatem od odmowy przedsiębiorstwa zawarcia umowy ustanowienia służebności przesyłu i konieczności ustanowienia służebności przesyłu celem korzystania przez przedsiębiorcę z urządzeń przesyłowych. Wtedy, gdy na nieruchomości posadowione są urządzenia przesyłowe, przesłanka ta w praktyce będzie spełniona, gdyż oczywistym jest, że do właściwego korzystania z urządzeń niezbędne jest dokonywanie ich napraw i konserwacji, a niekiedy nawet wymiany. Stąd będzie istniała potrzeba wchodzenia na nieruchomość w celu dokonywania tych czynności (J. Ciszewski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, LexisNexis 2014).
Tym niemniej w sytuacji, gdy na nieruchomości posadowiono już urządzenia przesyłowe i konieczność korzystania z nieruchomości jest niejako oczywista, że może się w okolicznościach danej sprawy okazać, że pomimo to nie istnieje potrzeba ustanowienia służebności przesyłu celem korzystania przez przedsiębiorstwo przesyłowe z tych urządzeń, gdyż przednio nabyło służebność przesyłu odnoszącą się do urządzeń przesyłowych w drodze zasiedzenia. Innymi słowy, gdyby skarżący zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. - wykazał, że przysługuje mu tytuł prawny do władania sporną nieruchomością w zakresie niezbędnym do wykonywania służebności przesyłu z uwagi na jego nabycie w drodze zasiedzenia, to żądanie ustanowienia służebności przesyłu nie mogłoby zostać uwzględnione.
Dokonując merytorycznej oceny zasadności zgłoszonego zarzutu mieć należało na uwadze, iż w myśl art. 305 4 k.c. do służebności przesyłu odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy regulujące służebność gruntową, w tym art. 292 k.c., zgodnie z którym, służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio. Zgodnie z art. 172 § 1 k.c., posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), a po upływie lat trzydziestu, jeżeli jest posiadaczem w złej wierze (art. 172 § 2 k.c.). Natomiast zgodnie z art. 176 § 1 k.c., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.
Nie powielając wywodów przedstawionych przez sąd rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia w zakresie wystąpienia przesłanek zasiedzenia służebności przesyłu odnośnie zasiedzenia przez przedsiębiorstwo przesyłowe infrastruktury elektroenergetycznej związanej z linią 220 kV relacji M. – K. na działkach nr (...), które sąd okręgowy przyjmuje za własnej i czyni integralną częścią swego rozstrzygnięcia, stwierdzić należało, że odnoszą się one również do urządzeń przesyłowych posadowionych na działkach nr (...) i w okolicznościach sprawy świadczyły o nabyciu przez skarżącego w drodze zasiedzenia służebność przesyłu także na tych działkach gruntu.
Kwestią kluczową dla rozstrzygnięcia zarzutu zasiedzenia było to, czy poprzednik prawny skarżącego obejmując dnia 7 stycznia 1991 r. posiadanie służebności przesyłu w części dotyczącej linii WN 220 kV relacji M. – K. posadowionej na działkach nr (...) był w dobrej wierze, czy w złej wierze. Wszak przy 20-letnim okresie posiadania przewidzianym na gruncie art. 172 § 1 k.c. dla posiadacza służebności w dobrej wierze, do zasiedzenia służebności przesyłu doszłoby dnia 7 stycznia 2011 r., gdy tymczasem dłuższy termin zastrzeżony w art. 172 § 2 k.c. do dnia orzekania przez sąd meriti w niniejszej sprawie jeszcze by nie upłynął (nastąpiłoby to dopiero 7 stycznia 2021 r.).
Wbrew temu co stwierdził sąd pierwszej instancji, bacząc na okoliczności faktyczne jakie ujawniły się w tej konkretnej sprawie, nie sposób było przypisać poprzednikowi prawnemu strony apelującej złej wiary przy objęciu posiadania służebności przesyłu w zakresie linii 220 kV relacji M. – K. posadowionej na działkach nr (...).
Rozważając kwestię charakteru owego posiadania należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje w kodeksie cywilnym pojęcia „dobrej wiary”. W orzecznictwie przyjmuje się tradycyjną koncepcję dobrej wiary i polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu, że danej osobie przysługuje wykonywane przez nią prawo ( por. m.in. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 11 grudnia 1975 r., III CZP 63/75; uchwała SN z dnia 24 marca 1980 r., III CZP 14/80; uchwała SN z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91; a także postanowienia SN: z dnia 4 listopada 1999 r., II CKN 560/98 oraz z dnia 14 czerwca 2005 r., V CK 700/04).
Dla oceny dobrej albo złej wiary posiadacza wykonującego władztwo prowadzące do zasiedzenia istotny jest stan świadomości w chwili objęcia rzeczy w posiadanie. Późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę, a w konsekwencji na długość okresu zasiedzenia, co wynika z wykładni art. 172 § 1 k.c., w którym mowa jest o „uzyskaniu posiadania”, więc o badaniu dobrej albo złej wiary w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie ( np. postanowienie SN z dnia 25 czerwca 2003 r., III CZP 35/03). Oceny charakteru posiadania trzeba przy tym dokonywać z uwzględnieniem wynikającego z art. 7 k.c. domniemania dobrej wiary, skutkującego tym, że sąd oceniając stan świadomości posiadacza w chwili objęcia rzeczy w posiadanie i dokonując swobodnej oceny dowodów wychodzi z założenia istnienia dobrej wiary - bez dowodu przyjmuje istnienie dobrej wiary. Powyższe domniemanie prawne, wprawdzie wiążące dla sądu orzekającego (art. 234 k.p.c.), jest jednak usuwalne, zatem nie jest wykluczona możliwość wykazania faktu przeciwnego. Zmianie ulega jednak w takim wypadku ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu, z przerzuceniem obowiązku dowodzenia na stronę przeciwną ( por. postanowienia SN z dnia 10 stycznia 2013 r., V CSK 282/12 i dnia 7 maja 2014 r., II CSK 472/13). Innymi słowy, to strona przecząca istnieniu dobrej wiary winna udowodnić, że przedsiębiorca przesyłowy wiedział o okolicznościach istotnych z punktu widzenia przepisu chroniącego jego dobrą wiarę, albo że niewiedza o tych okolicznościach była wynikiem jego niedbalstwa, co uzasadniałoby przyjęcie jego złej wiary w momencie objęcia przez niego w posiadanie służebności gruntowej podobnej do przesyłu.
W kontekście rozpatrywanej sprawy podkreślenia w tym miejscu wymaga, że dobrej wiary zasiadującego nie wyłącza wiedza o prawie własności nieruchomości przysługującym osobie trzeciej. Dla wzruszenia domniemania prawnego dobrej wiary posiadacza nie jest wystarczające potwierdzenie braku podstawy prawnej do władania nieruchomością w postaci umowy lub decyzji administracyjnej ( por. postanowienie SN z dnia 9 stycznia 2014 r., V CSK 87/13,; wyrok SN z dnia 10 lipca 2013 r., V CSK 320/12).
Jeżeli do budowy urządzeń elektroenergetycznych doszło w czasie gdy Skarb Państwa był właścicielem gruntu, dla oceny istnienia dobrej wiary posiadacza istotne znaczenie ma jego wiedza wynikającą z podstawy, sposobu i zakresu przeniesienia posiadania istniejąca na datę objęcia w posiadanie ( por. wyrok SN z dnia 10 lipca 2013 r., V CSK 320/12). Wytworzenie się błędnego, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionego przekonania o powstaniu na rzecz przedsiębiorcy przesyłowego, korzystającego z urządzeń przesyłowych posadowionych na cudzym gruncie, służebności przesyłu musiałoby mieć oparcie w zdarzeniach, których zaistnienie mogło wywołać takie przekonanie ( por. uchwała SN z dnia 20 listopada 2015 r., III CZP 76/15).
W przekonaniu sąd odwoławczego w realiach sprawy istotnie istniały okoliczności, które obiektywnie mogły dawać poprzednikowi prawnemu uczestnika dnia 7 stycznia 1991 r. podstawy do błędnego, tym niemniej usprawiedliwionego przekonania, że jego korzystanie z linii WN 220 kV na działkach (...), w zakresie niezbędnym do wykonywania służebności przesyłu na nieruchomości oddanej wnioskodawcy w użytkowanie wieczyste było zgodne z prawem.
Zwrócić należy uwagę, że budowa linii elektroenergetycznej na działkach miała miejsce w latach 70-tych XX wieku, w czasie gdy – co wynika jednoznacznie z treści księgi wieczystej nr (...) - właścicielem gruntu był Skarb Państwa. Istotnym w tym kontekście pozostaje, że likwidacja jednolitej własności państwowej z dniem 1 lutego 1989 r., a następnie przekształcenie zarządu w użytkowanie wieczyste oraz uwłaszczenie państwowych osób prawnych następowało w interesie przedsiębiorstw państwowych, przyznając im samodzielność majątkową. W tych okolicznościach nie sposób jest zasadnie twierdzić, że osoby wchodzące w skład organów przedsiębiorstw państwowych mogły i powinny obejmować świadomością, że posiadanie gruntów, na których znajdowały się będące ich własnością urządzenia energetyczne istnieje bez podstawy prawnej. Organ zarządzający Zakładem (...) mógł mieć usprawiedliwione przeświadczenie, że linie energetyczne, którymi zarządza, eksploatuje zgodnie z prawem ( tak SN w postanowieniu z dnia 4 lipca 2014 r., II CSK 551/13), zwłaszcza, że oczywistym jest, iż urządzenia nadal musiały nieprzerwanie funkcjonować w celu zaopatrywania mieszkańców i innych podmiotów w energię elektryczną. W sytuacji zatem, gdy do zmiany stanu prawnego w zakresie przejścia prawa własności urządzeń przesyłowych doszło z mocy prawa, niezależnie od woli dotychczasowego właściciela nieruchomości, to obecnie nie można czynić uzasadnionych zarzutów poprzednikowi prawnemu uczestnika, że osoby wchodzące w skład organu reprezentującego przedsiębiorstwo państwowe w dniu 7 stycznia 199 r. r. miały bądź też powinny były mieć świadomość co do braku po stronie przedsiębiorstwa energetycznego tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości. Skoro nieruchomość zarówno w dacie posadowienia urządzeń jak i przekształceń własnościowych była własnością Skarbu Państwa, przedsiębiorstwa państwowe od lat 70-tych XX wieku eksploatowały linie elektroenergetyczne przebiegające przez nieruchomość, a do zmiany właścicielskiej doszło z mocy przepisu ustawy, to niewiedza czy brak świadomość po stronie poprzednika prawnego apelującego na dzień 7 stycznia 1991 r. odnośnie tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości stanowiącej działki nr (...), na której posadowiona jest linie WN 220 kV i czy może nadal z niej korzystać, jest w pełni usprawiedliwiona i uzasadnia przyjęcie istnienia po jego stronie dobrej wiary.
Wobec braku dowodów pozwalających na obalenie domniemania wynikającego z art. 7 k.c., należało przyjąć, iż posiadanie służebności przesyłu przez poprzednika prawnego uczestnika było posiadaniem w dobrej wierze do którego zastosowanie znajduje 20 - letni termin zasiedzenia (art. 172 § 1 k.c.). Uwzględniając datę wejścia w posiadanie służebności przesyłu (7 styczni 1991 r.), do zasiedzenia doszło dnia 7 stycznia 2011 r., zatem zgłoszony zarzut zasiedzenia zasługiwał na uwzględnienie, wobec czego przedsiębiorstwo przesyłowe dysponuje tytułem prawnym do władania nieruchomością w zakresie niezbędnym do korzystania z urządzeń przesyłowych na niej posadowionych. Nie została spełniona przesłanka konieczności ustanowienia służebności przesyłu celem korzystania przez przedsiębiorcę z urządzeń przesyłowych, co przesądzało o konieczności oddalenia wniosku o ustanowienie służebności przesyłu także w zakresie działek gruntu nr (...).
Z tych wszystkich względów zmieniono zaskarżone postanowienie w zakresie punktu I. w ten sposób, iż oddalono wniosek. Konsekwentnie uchylono punkty II. oraz III., bowiem w sytuacji oddalenia wniosku w całości, rozstrzygnięcia w nich zawarte stały się bezprzedmiotowe.
Jednocześnie konieczna okazała się zmiana zawartego w punkcie V. orzeczenia o kosztach postępowania, o czym sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. zgodnie z którym, jeżeli jednak uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników. Dla zastosowania powyższego przepisu istotne jest stwierdzenie, czy pomiędzy uczestnikami zachodzi sprzeczność interesów i czy są w różnym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania ( por. postanowienie SN z dnia 25 sierpnia 2011 r. II CZ 55/11, LEX nr 949024). O sprzeczności interesów można mówić, gdy prowadzone postępowanie zbliżone jest do procesu w tym sensie, że uwzględnienie stanowiska jednego z uczestników powoduje pozbawienie określonych praw innych. Przykładowo można tutaj wskazać sprawy o zasiedzenie ( por. postanowienie SN z dnia 29 maja 2011 r., III CZ 27/11, LEX nr 846595). Sprzeczność co do wyniku sprawy oczekiwanego przez wnioskodawcę i uczestnika jest tutaj wyraźna ( tak też SN w postanowieniach: z dnia 10 października 2012 r., I CZ 65/12; z dnia 15 lutego 2012 r., I CZ 1/12 oraz z dnia 28 października 2011 r., I CZ 76/11). O sprzeczności interesów możemy mówić też w sprawie o ustanowienie służebności, albowiem w sprawach tych powstaje wyraźna kontradykcja co do oczekiwanego wyniku sprawy, gdyż wnioskodawca oczekuje uwzględnienia wniosku, a będący w opozycji uczestnik jego oddalenia ( por. postanowienia SN: z dnia 5 grudnia 2012 r., I CZ 148/12, LEX nr 1284402; z dnia 25 sierpnia 2011 r., II CZ 55/11, LEX nr 949024; z dnia 19 listopada 2010 r., III CZ 46/10, LEX nr 688497). W takich postępowaniach uczestnik którego stanowisko nie zostało uwzględnione, w praktyce przegrywa sprawę, co uzasadnia włożenie na niego obowiązku zwrotu pozostałym uczestnikom poniesionych kosztów postepowania.
Zważając na powyższe sąd okręgowy uznał, że interesy uczestników niewątpliwie były sprzeczne – wnioskodawca konsekwentnie dążył ustanowienia służebności przesyłu, zaś uczestnik domagał się oddalenia wniosku, a orzeczenie sądu jest jednocześnie korzystne i niekorzystne dla jednej ze stron. Powyższe jest sytuacją zbliżoną do postępowania nieprocesowego. Co znamienne, uczestnik od początku postępowania stał na stanowisku, że przysługuje mu tytuł prawny do korzystania ze spornej nieruchomości w zakresie koniecznym do eksploatacji posadowionych na niej urządzeń przesyłowych. Nie miał zatem żadnego interesu w pozytywnym rozstrzygnięciu sądu, przykładowo przez uregulowanie stanu prawnego, istotnego dla nich i wnioskodawcy. Był zainteresowany tylko oddaleniem wniosku, a więc interes uczestnika istniał jedynie przy jednym rozstrzygnięciu. Okoliczność ta ma decydujące znaczenie dla ustalenia, że interesy uczestników były sprzeczne, co zbliża postępowanie w rozpoznanej sprawie do postępowania procesowego.
W takiej sytuacji wnioskodawcę, którego żądanie w całości oddalono, należało obciążył obowiązkiem zwrotu uczestnikowi poniesionych przezeń kosztów postępowania. Na zasądzone na rzecz uczestnika koszty postępowania w łącznej wysokości 497 zł składały się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 480 zł ustalone w oparciu o § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 r., poz. 1804 ze zm.).
W konsekwencji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1. postanowienia.
O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono również na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. Uznając, że uczestnik którego apelacja została w całości uwzględniona wygrał to postępowanie, na jego rzecz zasądzono od wnioskodawcy kwotę 280 zł, w tym 40 zł tytułem opłaty od apelacji oraz 240 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 5 pkt 3 w zw. § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych). W konsekwencji tytułem kosztów postępowania apelacyjnego zasądzono od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kwotę 280 zł, o czym orzeczono jak w punkcie 2. postanowienia.
Tomasz Szaj Iwona Siuta Ziemowit Parzychowski
Zarządzenia:
1. (...)
2. (...)
3. (...)
4. (...)
(...)
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację: Iwona Siuta, Tomasz Szaj , Ziemowit Parzychowski
Data wytworzenia informacji: