Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Karina Marczak
Sędziowie:	SO Wiesława Buczek - Markowska SO Mariola Wojtkiewicz (spr.)
Protokolant:	sekr. sądowy Katarzyna Alaszewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 roku w S.

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia
8 lutego 2016 roku, sygn. akt I C 2339/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. P. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

S SO Wiesława Buczek-Markowska SSO Karina Marczak SSO Mariola Wojtkiewicz

Sygn. akt II Ca 583/16

UZASADNIENIE

A. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) SA w W. na swoją rzecz kwoty 18.230,15 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 17.780,95 zł liczonymi od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 450 zł liczonymi od dnia 17 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, a także kosztów zastępstwa procesowego. Powód wskazał, że w dniu 15 maja 2015 r. w S. miało miejsce włamanie i zniszczenie pojazdu mechanicznego marki B., którego właściciel M. M. posiada ubezpieczenie autocasco w pozwanej spółce. Podkreślił, że umowa została zawarta w wariancie serwisowym i znajdują do niej zastosowanie Ogólne Warunki Ubezpieczeń Komunikacyjnych (...) z dnia 24 grudnia 2013 r. przekazane poszkodowanemu wraz z umową. Powód podał następnie, że w trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany wpłacił odszkodowanie w wysokości 10.929,45 zł, a przy wyliczeniu szkody sporządził kalkulację naprawy z pominięciem wiążącej strony umowy, tj. bez zastosowania wariantu serwisowego. W związku z tym, że odszkodowanie zostało zaniżone poszkodowany zlecił wykonanie prywatnej opinii – kalkulacji naprawy, z której wynika, że rzeczywisty koszt naprawy kształtuje się na poziomie 28.710,40 zł brutto. Powód wskazał nadto, że w dniu 17 sierpnia 2015 r. zawarł z poszkodowanym umowę przelewu wierzytelności dochodzenia należności z tytułu szkody rzeczywistej w pojeździe marki B..

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 września 2015 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Stargardzie Szczecińskim Wydział I Cywilny nakazał pozwanemu, aby zapłacił powodowi żądaną pozwem kwotę.

Pozwany (...) SA w W. wywiódł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania. Pozwany podniósł, że w trakcie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego ustalił ostatecznie wartość odszkodowania na kwotę 12.445,25 zł brutto, wypłacając poszkodowanemu dodatkową kwotę 1515,81 zł w dniu 15 czerwca 2015 r. Pozwany podkreślił, że zgodnie z postanowieniami § 19 ust. 5 OWU z dnia 23 grudnia 2013 r. ustalenie wysokości odszkodowania na zasadach przyjętych w opinii przedstawionej przez powoda możliwe byłoby dopiero pod warunkiem przedstawienia oryginału rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych, materiału lakierniczego. W przypadku nieprzedstawienia ww. rachunków odszkodowanie ustala się według zasad określonych w § 19 ust. 7 OWU, czego pozwany dokonał w przedmiotowym przypadku. Pozwany podał też, że żądanie zapłaty kwoty 450 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii jest niezasadne, ponieważ umowa ubezpieczenia autocasco oraz postanowienia OWU nie obejmują w ramach ochrony ubezpieczeniowej zwrotu kosztów opinii na zlecenie poszkodowanego przed wszczęciem postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy w S. (sygn. akt I C 2339/15) oddalił powództwo oraz zasądził od powoda A. P. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujący stan faktyczny i rozważania prawne:

M. M. jest właścicielem samochodu osobowego marki B. o numerze rejestracyjnym (...). Dnia 15 maja 2015 r. właściciel pojazdu stwierdził, że jego samochód został uszkodzony – w pojeździe została wybita szyba w prawych przednich drzwiach, zostały zarysowane skórzane obicia prawego przedniego fotela pasażera, karoseria została porysowana ostrym narzędziem po stronie prawej i lewej, tyle i przednich nadkolach. Zarysowane zostały klosze lampy przedniej prawej, przedniej lewej oraz tylnej prawej.

W dniu 15 maja 2015 r. około godziny 22.00 M. M. zgłosił ubezpieczycielowi szkodę z umowy autocasco. Umowę autocasco na samochód osobowy marki B. o nr. rejestracyjnym (...) właściciel pojazdu M. M. zawarł z pozwanym dnia 12 maja 2015 r., okres ubezpieczenia obejmował okres od 12 maja 2015 r. godz. 15:23, do dnia 11 maja 2016 r. Umowa została zawarta w wariancie serwisowym komfort super przy stałej wartości pojazdu oraz niepomniejszania sumy ubezpieczenia. Do umowy miały zastosowanie ogólne warunki ubezpieczeń komunikacyjnych (...), ustalone uchwałą zarządu nr 374/2013 z dnia 24 grudnia 2013 r.

W ramach likwidacji szkody samochód został odholowany na autoryzowaną stację napraw samochodów marki B. w S.. M. M. w wiadomości mailowej skierowanej do ubezpieczyciela wycofał swoją zgodę na naprawę bezgotówkową przez (...) serwis (...). Po sporządzeniu kalkulacji szkody, w dniu 6 czerwca 2015 r. pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 10.929,45 zł, a kwota ta została wypłacona poszkodowanemu w dniu 8 czerwca 2016 r. W dniu 11 czerwca 2015 r. na zlecenie M. M. sporządzono kalkulację naprawy uszkodzeń przedmiotowego samochodu przez rzeczoznawcę P. O. (1). Rzeczoznawca wskazał, że całkowity koszt naprawy tego pojazdu wynosi 28.710,40 zł brutto.

W piśmie z dnia 16 czerwca 2015 r. powód złożył odwołanie od decyzji z dnia 8 czerwca 2015 r. i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 17.780,95 zł (wraz z odsetkami za zwłokę) tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu marki B. oraz kwoty 450 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii rzeczoznawcy. Na skutek odwołania pozwany wydał decyzję w dniu 17 czerwca 2015 r. o wypłacie dodatkowej kwoty odszkodowania w wysokości 1.515,81 zł, która to kwota została wypłacona M. M. w dniu 18 czerwca 2015 r.

W dniu 17 sierpnia 2015 roku M. M. i A. P. zawarli umowę przelewu wierzytelności, jaka przysługuje zbywcy w stosunku do (...) SA w W., wynikająca z dochodzenia należności z ubezpieczenia autocasco dla klienta indywidualnego (polisa nr (...)) z tytułu szkody rzeczywistej w pojeździe mechanicznym marki B. o nr rejestracyjnym (...) powstałej na skutek zdarzenia z dnia 15 maja 2015 r., nr szkody PL (...). Zbywca wierzytelności przelał na nabywcę również wierzytelność z tytułu odpłatnego zlecenia sporządzenia kosztów naprawy ww. pojazdu (450 zł potwierdzonej fakturą VAT nr (...)).

Powód A. P. w dniu 23 sierpnia 2015 r. zawiadomił o cesji wierzytelności (...) SA w W. i jednocześnie wezwał go do zapłaty kwoty 17.780,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu mechanicznego marki B. nr rejestracyjny (...) oraz kwoty 450 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii rzeczoznawcy.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne.

Sąd I instancji wskazał, że podstawą prawną żądania pozwu są przepisy art. 805 § 1 k.c. i art. 471 k.c. Podkreślił, że niespornym w sprawie było zawarcie pomiędzy pozwanym a poszkodowanym M. M. umowy ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco w dniu 12 maja 2015 r. dotyczącą samochodu osobowego marki B. o nr. rejestracyjnym (...). Nie stanowiło sporu, że w okresie obowiązywania powyższej umowy zaistniało zdarzenie, za którego skutki ponosi odpowiedzialność pozwany oraz że M. M. zgłosił w (...) SA w W. powstanie powyższej szkody. W ocenie Sądu Rejonowego poza sporem był również fakt, iż właściciel pojazdu M. M. skutecznie zbył wierzytelność jaka przysługiwała mu z tytułu odszkodowania za szkodę jaka miała miejsce w dniu 15 maja 2015 r. łącznie z należnością, jaką uiścił z tytułu zapłaty kwoty 450 zł za opinię rzeczoznawcy.

Zdaniem Sądu Rejonowego spór w niniejszej sprawie dotyczył wysokości należnego świadczenia. Podkreślił dalej, że dla określenia wysokości odszkodowania z umowy ubezpieczenia majątkowego nie ma zastosowania art. 363 § 2 k.c., a zasady spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego określa łącząca strony umowa ubezpieczenia. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczeń z dnia 24 grudnia 2013 r. (które stanowią integralną część umowy zawartej z ubezpieczycielem) wysokość odszkodowania w przypadku szkody częściowej ustala się w oparciu o § 19 oraz przywołał treść § 19 ust. 5 i 7 OWU. Analizując treść powyższych przepisów w kontekście realiów niniejszej sprawy Sąd I instancji stwierdził, że powód nie wykonał warunków umowy autocasco, tj. nie przedstawił rachunków za naprawę pojazdu lub faktur VAT, wobec czego uznał, że nie wykazał roszczenia dochodzonego w pozwie zgodnie z przepisem art. 6 k.c., co powodowało w dalszej konsekwencji oddalenie powództwa. Sąd dodał również, że w aktach szkody znajdowała się wiadomość mailowa M. M. z dnia 16 maja 2015 r., który rezygnował z naprawy auta w stacji serwisowej B. w S..

Sąd I instancji wskazał również, że oddalił wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego celem wyliczenia szkody, ponieważ zgodnie z powołanym przepisem OWU § 19 ust. 5 i 7, co ustaliły strony postępowania, wysokość odszkodowania będzie wyliczona w oparciu o przedstawione faktury lub rachunki z tytułu naprawy pojazdu, które ma przedłożyć uprawniony. Takich rachunków poszkodowany ani powód nie przedstawili, w związku z tym bezzasadne jest przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, którego zadaniem byłoby wyliczenie szkody w sposób teoretyczny. Gdyby była taka sytuacja, że uprawniony przedstawiłby faktury za naprawę pojazdu, a ubezpieczyciel nie zgodziłby się z jej wartościami, wówczas zasadne byłoby przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, w której biegły zweryfikowałby koszty tej naprawy. Sąd I instancji podkreślił też, że w niniejszej sprawie obie strony powołały się na ekspertyzy sporządzone na ich zlecenie przez rzeczoznawców, a prywatne ekspertyzy opracowane na zlecenie stron należy traktować, w razie przyjęcia ich przez sąd orzekający, jako wyjaśnienie stanowiące poparcie, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych, stanowiska stron.

Odnośnie żądania zwrotu kosztów sporządzenia opinii technicznej w kwocie 450 zł Sąd Rejonowy podkreślił, że podstawy prawnej owego roszczenia nie można wywodzić z art. 805 k.c. W ocenie Sądu zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić jedynie te świadczenia, które przewidziane są w łączącej strony umowie ubezpieczenia oraz stanowiących jej integralną część OWU, które nie nakładały na zakład ubezpieczeń obowiązku zwrotu ubezpieczonemu poniesionych przez niego wydatków na sporządzenie ekspertyzy stanu technicznego i wartości pojazdu. Podstawą prawną powyższego roszczenia jest natomiast przepis art. 471 k.c., jednakże z ustaleń poczynionych w sprawie wynikało, że powód nie wykazał, aby pozwany nie wykonał należycie swego zobowiązania. Tym samym brak było podstaw do żądania zwrotu kwoty 450 zł tytułem kosztów opinii rzeczoznawcy jaką poniósł M. M..

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Pełnomocnik powoda zaskarżył ww. wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  nierozpoznanie istoty sprawy, poprzez oddalenie powództwa na podstawie przepisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia błędnie wskazanych przez pozwaną, nie znajdujących zastosowania w stanie faktycznym sprawy, bez zapoznania się z treścią łączącej strony umowy ubezpieczenia autocasco pojazdu poprzednika prawnego powoda, pomimo wyartykułowania w treści pozwu podstawy jego żądania i przedstawienia stosownego materiału dowodowego, przede wszystkim umowy autocasco oraz OWU, jak również złożenia szeregu wniosków dowodowych na wykazanie zasadności żądania pozwu oraz wysokości roszczenia,

2.  błędne ustalenie stanu faktycznego, a mianowicie ustalenie, że zgodnie z OWU autocasco przy kwestionowaniu wysokości odszkodowania ubezpieczony winien przedstawić rachunki celem wykazania wysokości szkody, co nie stanowiło przedmiotu sporu, ponieważ powód dochodzi prawidłowego wyliczenia odszkodowania metodą kosztorysową, a nie jego uzupełnienia po dokonaniu naprawy pojazdu, co stanowi odmienne uprawnienie poszkodowanego, niedochodzone w niniejszej sprawie, przy czym w ocenie powoda ustalenia te dokonane zostały przez Sąd z pominięciem treści dołączonej do pozwu umowy ubezpieczenia autocasco oraz Ogólnych Warunków Ubezpieczenia znajdujących do niej zastosowanie, według której pojazd ubezpieczony był w wariancie serwisowym i powołane przez pozwana przepisy OWU nie znajdują zastosowania dla wariantu serwisowego, tylko dla wariantu optymalnego, nieobowiązującego stron umowy autocasco dołączonej do pozwu,

3.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 235 k.p.c. poprzez nieuzasadnione pominięcie znacznej części postępowania dowodowego, a nadto art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny przedstawionego przez powoda w sprawie materiału dowodowego polegające na rażąco dowolnej i niewszechstronnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, a w konsekwencji powodującej błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez przyjęcie przez Sąd, iż pojazd poprzednika powoda ubezpieczony był w wariancie optymalnym, dla którego zastosowanie znajdują przepisy OWU § 19 ust. 3 pkt 2, § 19 ust. 5 i 7, podczas gdy z treści zawartej umowy wynika, iż pojazd ubezpieczony był w wariancie serwisowym, dla którego zastosowanie znajduje § 19 ust. 3 pkt 1 w zw. z § 8 ust. 2 i § 9 ust. 1 pkt 1 lit. a i b,

4.  nieprzeprowadzenie dowodów zawnioskowanych przez stronę powodową, pomimo że były one istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i oparcie orzeczenia wyłącznie na linii obrony pozwanej, która potwierdzając nieprawdę mylnie wskazała, że szkoda winna być likwidowana w wariancie optymalnym i uzupełniona na podstawie faktur naprawy, co sprzeczne jest z załączoną do pozwu umową autocasco pojazdu poprzednika prawnego powoda oraz wolą poszkodowanego przy wyborze metody likwidacji szkody jako kosztorysowej, a nie warsztatowej.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o uzupełnienie postępowania dowodowego zgodnie z wnioskami dowodowymi zawartymi w treści pozwu oraz o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi I instancji z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia co do kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie mogła doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku.

Wszelkie wywiedzione w treści apelacji przez powoda zarzuty okazały się chybione. Wbrew stanowisku skarżącego, kontrola instancyjna sprawy wykazała ponad wszelką wątpliwość, że Sąd I instancji nie tylko należycie zidentyfikował i rozpoznał istotę, ale również w sposób kompletny zgromadził materiał dowodowy (w niniejszej sprawie wyłącznie o charakterze dokumentarnym), a następnie ocenił z właściwą ostrożnością każdy dowód z osobna oraz wszystkie we wzajemnym powiązaniu, czyniąc tym samym zadość wymogom z art. 233 k.p.c. Należycie zgromadzony i oceniony materiał dowodowy stał się następnie – wbrew twierdzeniom skarżącego - podstawą poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych.

Nierozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy oraz poczynienia błędów w ustaleniach faktycznych apelujący upatruje w tym, iż Sąd Rejonowy oddalił powództwo na podstawie błędnie wskazanych przez pozwaną przepisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, bez zapoznania się z treścią umowy ubezpieczenia autocasco pojazdu poprzednika prawnego powoda, pomimo wyartykułowania w treści pozwu podstawy jego żądania i przedstawienia stosownego materiału dowodowego (przede wszystkim umowy autocasco oraz OWU). W realiach przedmiotowej sprawy zarzut ów jest zupełnie niezrozumiały. Otóż, po pierwsze, głównymi dowodami, które badał i na których opierał się Sąd I instancji rozstrzygając sprawę były właśnie umowa ubezpieczenia komunikacyjnego z dnia 12 maja 2014 r. (k. 27-29) oraz treść stanowiących jej integralną część Ogólnych Warunków Ubezpieczeń Komunikacyjnych z dnia 24 grudnia 2013 r. (k. 30-43). Sąd Rejonowy ustalił na ich podstawie wprost (dokładnie tak jak w pozwie wskazywał powód), że umowa ubezpieczenia zawarta została w wariancie serwisowym (komfort super, przy stałej wartości pojazdu oraz niepomniejszenia sumy ubezpieczenia, k. 109v.). Oceniając natomiast zasadność powództwa Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że spór w niniejszej sprawie dotyczy wysokości należnego świadczenia, co również w pełni korespondowało ze stanowiskiem powoda wyrażonym w pozwie („odpowiedzialność pozwanej co do zasady jest pomiędzy stronami bezsporna, sporna natomiast jest wysokość kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu” – k. 6). Za podstawę zaś ustalenia wysokości świadczenia ubezpieczeniowego Sąd I instancji przyjął – co także nie budziło wątpliwości stron w toku postępowania – przepisy Ogólnych Warunków Ubezpieczeń, a dokładniej wprost odnoszące się do tej materii przepisy § 19 OWU. Interpretacja tychże przepisów ma niewątpliwie kluczowy charakter dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, co zresztą wynikało już z treści pozwu, kiedy to powód wskazywał, że w toku likwidacji szkody pozwana sporządziła kalkulację naprawy z pominięciem wiążącej strony umowy, to jest bez zastosowania wariantu serwisowego, a w jego miejsce z zastosowaniem wariantu optymalnego (alternatywnej i tańszej formy ubezpieczenia autocasco). W ocenie Sądu Okręgowego należyta wykładnia treści umowy ubezpieczenia łączącej pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda oraz regulacji zawartych w OWU przekonuje w pełni o trafności stanowiska Sądu Rejonowego.

Zgodnie bowiem z treścią § 19 ust. 3 OWU z zastrzeżeniem ust. 4, koszty naprawy pojazdu ustalane są na podstawie następujących cen części zamiennych zakwalifikowanych do wymiany: 1) w wariancie serwisowym – cen części oryginalnych serwisowych; 2) w wariancie optymalnym: a) cen części oryginalnych serwisowych, pomniejszonych w zależności od okresu eksploatacji pojazdu (…). Natomiast z § 19 ust. 5 OWU wynikało, że z zastrzeżeniem ust. 6 i 7, wysokość odszkodowania ustala się z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 2-4 i sposobu naprawy pojazdu w wybranym przez ubezpieczonego warsztacie wykonującym naprawę oraz w oparciu o zasady zawarte w systemie A. lub E., z zastosowaniem: 1) norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu; 2) stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie miejsca naprawy pojazdu; 3) cen części zamiennych ustalonych stosownie do ust. 3 i 4; 4) cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach A. lub E.. (...) ustala odszkodowanie w sposób przewidziany w niniejszym ustępie pod warunkiem przedstawienia rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych, materiałów lakierniczych i normaliów. Z kolei § 19 ust. 7 wskazuje jasno, że w razie nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, o których mowa w ust. 5, (...) wypłaca bezsporną część odszkodowania ustaloną na podstawie wyceny (...) sporządzonej w oparciu o zasady zawarte w systemie A. lub E., z zastosowaniem: (…) 3) cen części zamiennych zawartych w systemie A. lub E. ustalonych w wariancie optymalnym; (…). Dokonanie wyceny w sposób przewidziany w niniejszym ustępie nie pozbawia ubezpieczonego możliwości ustalenia wysokości odszkodowania na zasadach określonych w ust. 5, po przedłożeniu rachunków i faktur VAT, o których mowa w ust. 5.

Z treści wyżej przytoczonych przepisów OWU wynika jednoznacznie, co prawidłowo zauważył Sąd Rejonowy, że niezależnie od ustalonego w umowie ubezpieczenia wariantu ubezpieczenia, tj. wariantu serwisowego, czy też wariantu optymalnego, w razie nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, o których mowa w § 19 ust. 5 OWU, ubezpieczyciel wypłaci bezsporną część odszkodowania ustaloną na podstawie wyceny (...), przy uwzględnieniu cen części zamiennych ustalonych w wariancie optymalnym (czyli pomniejszonych w zależności od okresu eksploatacji pojazdu według wskazanych w OWU wskaźników). Poprzednik prawny powoda (rezygnując z naprawy w trybie „warsztatowym”) znał treść owych regulacji, zapoznał się bowiem z treścią Ogólnych Warunków Ubezpieczeń, które – jak wskazano wyżej – stanowiły integralną część umowy ubezpieczenia. W sprawie niewątpliwe było również, co dobitnie podkreślił Sąd I instancji, że ani powód, ani poszkodowany nie przedstawili rachunków za naprawę pojazdu lub faktur VAT, a było w kontekście dochodzonego roszczenia ich obowiązkiem, wynikającym zarówno z treści art. 6 k.c., jak i ww. przepisów OWU. Tak więc w tej sytuacji zachowanie pozwanego, tj. wykonanie kalkulacji naprawy i ustalenie wysokości kosztów naprawy samochodu marki B. w oparciu o postanowienia § 19 ust. 7 OWU, a następnie niezwłoczne wypłacenie ustalonej kwoty ubezpieczonemu, odpowiadało w pełni zapisom zaakceptowanych przez strony Ogólnych Warunków Ubezpieczeń. Jak słusznie wskazał pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty, ustalenie wysokości odszkodowania, jakiej domagał się w toku postępowania powód (ustalonej na podstawie sporządzonego na jego zlecenie kosztorysu przez P. O. (2)), możliwe byłoby dopiero pod warunkiem przedstawienia oryginałów rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych, materiałów lakierniczych i normaliów (a nie samej ich abstrakcyjnej wyceny), w przypadku zaś nieprzedstawienia tychże rachunków odszkodowanie ustala się na według zasad określonych w § 19 ust. 7 OWU.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut nieprzeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez stronę powodową w pozwie. Sąd Rejonowy uzyskał bowiem wszelkie niezbędne dowody, które dotyczyły faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd I instancji, wbrew stanowisku apelującego, przeprowadził dowód z kosztorysu naprawy sporządzonego przez rzeczoznawcę P. O. (1) na zlecenie poszkodowanego, uwzględnił w odpowiednim zakresie dokumenty z akt dochodzenia w sprawie zniszczenia mienia poszkodowanego, uzyskał od pozwanego i poddał ocenie także akta szkodowe. Były to więc – za wyjątkiem dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej – wszystkie zawnioskowane przez powoda w treści pozwu dowody. W pełni podzielić należy również argumentację Sądu Rejonowego odnośnie przesłanek oddalenia dowodu z opinii biegłego sądowego celem wyliczenia szkody. Słusznie bowiem Sąd I instancji zauważył, że z treści § 19 ust. 5 i 7 OWU wynikało jasno, iż wysokość odszkodowania ma być wyliczona w oparciu o przedstawione faktury lub rachunki z tytułu naprawy pojazdu, które winien przedłożyć uprawniony. Skoro więc takich rachunków ani powód, ani poszkodowany nie przedłożyli, opinia biegłego nie miałaby racji bytu, gdyż jej zadaniem byłoby jedynie teoretyczne wyliczenie szkody. Należy podkreślić, co zdaje się umykać skarżącemu, że z treści zaakceptowanych przez strony OWU wynikała możliwość dochodzenia odszkodowania na dwa sposoby - albo ubezpieczony mógł się domagać naprawy auta w stacji serwisowej, tzw. „metoda warsztatowa” (z czego osobiście zrezygnował), albo też skorzystać z metody kosztorysowej, przy czym w wariancie tym należało stosować się do przepisów § 19 OWU. W ocenie Sądu Okręgowego zarówno sprzecznym z przytoczonymi powyżej przepisami OWU, jak i niezgodnym z interesem ubezpieczyciela byłoby przyjęcie, że uprawniony może domagać się odszkodowania na podstawie abstrakcyjnie wyliczonych kosztów, których rzeczywistego poniesienia nie jest w stanie odpowiednio wykazać (rachunkami bądź fakturami VAT).

Mając na względzie powyższe, wywiedzioną przez skarżącego apelację należało uznać za bezzasadną i - po myśli art. 385 k.p.c. - oddalić (pkt I wyroku).

O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c., zasądzając od powoda A. P. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 2.400 zł, zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej ustalono na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015, poz. 1800).

SSO Wiesława Buczek-Markowska SSO Karina Marczak SSO Mariola Wojtkiewicz