Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariola Wojtkiewicz
Sędziowie:	SSO Zbigniew Ciechanowicz (spr.) SSR del. Grażyna Sienicka
Protokolant:	sekr. sądowy Małgorzata Idzikowska-Chrząszczewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014 roku w S.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w S.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie

z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt I C 1288/11

1.  oddala apelację;

2.  odstępuje od obciążania pozwanej kosztami zastępstwa prawnego powódki w postępowaniu apelacyjnym;

3.  przyznaje radcy prawnemu M. M. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 110 (stu dziesięciu) złotych i 70 (siedemdziesięciu) groszy, w tym podatek VAT, tytułem pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygnatura akt: II Ca 508/13

Uzasadnienie wyroku z dnia 24 stycznia 2014 r.:

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w S. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. K. kwoty 1.942,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia powództwa, z tytułu zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną za okres od 1 kwietnia 2008 r. do 31 marca 2011 r. wraz z odsetkami za zwłokę w ich regulowaniu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu podniosła, iż opłacając, co miesiąc należności z tytułu opłat eksploatacyjnych w wysokości 216,21 zł była przekonana, że wszystko jest wliczone w uiszczoną kwotę. Dodała, że jest samotną, schorowaną osobą w podeszłym wieku i wymaga stałej opieki osób drugich, a powódka nie informowała jej dokładnie o koniecznych wpłatach.

Wyrokiem z dnia 23 października 2013 r. sygn. akt I C 1288/11 Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanej A. K. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w S. kwotę 1 163,94 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 12 maja 2011 roku (pkt I) i oddalił powództwo w pozostałej części (pkt II). Nadto zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Sąd I instancji rozstrzygnięcie wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych:

Lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) stanowi własność A. K.. Lokal ten położony jest w nieruchomości stanowiącej własność Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w S.. W dniu 1 czerwca 2002 r. ogół właścicieli powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej podjął uchwałę nr 6/2002, wyrażając zgodę na przyjęcie regulaminu określającego zasady rozliczania kosztów centralnego ogrzewania w opomiarowanych lokalach.

W dniach 5 kwietnia 2007 r., 9 kwietnia 2008 r., 8 kwietnia 2009 r., 25 marca 2010 r., ogół właścicieli powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej podejmował uchwały ustalające wysokość zaliczek na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną w następujących wysokościach: w 2007 r. - 1,71 zł miesięcznie za jeden metr kwadratowy powierzchni lokalu; w 2008 r. - 1,87 zł miesięcznie za jeden metr kwadratowy powierzchni lokalu; w 2009 r. - 1,80 zł miesięcznie za jeden metr kwadratowy powierzchni lokalu; w 2010 i 2011 - 1,93 zł miesięcznie za jeden metr kwadratowy powierzchni lokalu. W uchwałach przyjęto, że zaliczki na pokrycie kosztów zarządu właściciele zobowiązani są uiszczać w terminie do 10-go każdego dnia miesiąca za dany miesiąc na rachunek Wspólnoty Mieszkaniowej. Zgodnie zaś z § 2 uchwał na pokrycie kosztów dostawy mediów (tj. cieplej wody, zimnej wody, ścieków, gazu, centralnego ogrzewania, śmieci) do poszczególnych lokali, właściciele tych lokali zobowiązani są do wnoszenia zaliczek w cenach dostawcy w terminie płatności zaliczki na poczet kosztów zarządu. Kwotę zaliczki w oparciu o ceny dostawcy ustalić miał zarządca wspólnoty. Wobec powyższego zaliczka na koszty zarządu nieruchomością wspólną od maja 2008 r. wynosiła 180,27 zł, od maja 2009 r. wynosiła 185,07 zł, od stycznia 2010 r. wynosiła 196,19 zł, od maja 2010 r. wynosiła 199,18 zł, od października 2010 r. wynosiła 210,69 zł, od stycznia 2011 r. - 216,21 zł.

Pozwana nie regulowała zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną w zakresie należności wynikających z rozliczenia energii cieplnej. Wysokość zaliczek ustalana była rzecz powódkę w drodze uchwał, zaś rozliczeniem zaliczek i kosztów dostawy mediów do lokalu pozwanych zajmował się zarządca powódki. Właściciele lokali zostali także obciążeni kosztami dzierżawy podzielników elektronicznych i zaworów termostatycznych z głowicą. Powódka po rozliczeniu zaliczek i kosztów dostarczania mediów wyliczyła należność główną zaległości pozwanej narastająco: w 2008 r. na kwotę 410,14 zł, w 2009 r. na kwotę 820,28 zł, w 2010 r. na kwotę 1.411,75 zł, w 2011 r. na kwotę 1.646,65 zł. Należność obejmująca rok 2008 r. uwzględniała kwotę 267,70 zł, która to zaległość powstała przed kwietniem 2008 r. Ponadto powódka naliczyła odsetki od zaległości, które wyniosły: w 2008 r. 28,54 zł, w 2009 r. 78,76 zł, w 2010 r. 137,75 zł, w 2011 r. 51,23 zł.

Zadłużenie pozwanej było wynikiem niepłacenia opłat za centralne ogrzewanie. Energia cieplna rozliczana jest raz w roku od maja do kwietnia następnego roku. Po rozliczeniu zaliczek pozwana była informowana o tym, że musi dokonać dopłaty do kosztów ogrzewania. Pozwana kwestionowała obowiązek płacenia wskazując, że ponosi koszty zaliczek.

Pozwana nie skarżyła uchwał Wspólnoty ani też nie kwestionowała prawidłowości działania podzielników ciepła.

Pismem z dnia 16 grudnia 2010 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty zaległości z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością, fundusz remontowy i na poczet kosztów dostawy mediów, które na dzień 30 listopada 2010 r. zostały wyliczone przez powódkę na kwotę 1.331,88 zł. Do tego powódka doliczyła kwotę 91,50 zł tytułem kosztów wezwania. W dniu 13 czerwca 2011 r. pozwana dokonała wpłaty na rachunek powódki kwoty 511,29 zł tytułem spłaty należności za okres od 1 maja 2009 r. do 30 kwietnia 2010 r.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w części, ustalając, iż podstawą prawną żądania jest ustawia z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 t.j. ze zm.). Zgodnie z art. 12 ust. 2 tejże ustawy, do obowiązków właścicieli lokali - członków wspólnoty mieszkaniowej - należy ponoszenie wszelkich wydatków i ciężarów związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej przy czym właściciele odpowiadają za owe ciężary i wydatki w stosunku odpowiadającym wartości ich udziałów w nieruchomości wspólnej. Zgodnie z art. 13 ust. 1 powyższej ustawy właściciel oprócz tego, że ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest również obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Sąd I instancji uznał, że pozwana jest właścicielem lokalu położonego w nieruchomości należącej do powodowej wspólnoty. Pozwana miała więc obowiązek uiszczania zaliczek na koszty zarządzania nieruchomością wspólną, w tym dokonywanie opłat tytułem należności za energię cieplną. W ocenie Sąd I instancji bezsporna była przyjęta w powodowej Wspólnocie wysokość zaliczek i opłat, a także terminy, w których należało dokonywać opłat. Wątpliwości budziły kwestii istnienia zaległości po stronie pozwanej, okresu w którym te zaległości wystąpiły, poinformowania pozwanej przez powódkę o wysokości zaliczek oraz zasadności i wysokości naliczania należności ubocznych.

Sąd I instancji uznał, iż roszczenie powódki obejmujące okres do kwietnia 2008 r. nie mogło zostać uwzględnione z uwagi na podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe wynosi trzy lata. W ocenie Sądu I instancji zaliczki, o których mowa w art. 15 ust 1 ustawy o własności lokali, mają charakter świadczeń okresowych miesięcznych, płatnych z góry do 10 dnia każdego miesiąca, więc zbliża je to do świadczeń czynszowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2008 r., V CSK 133/08, LEX nr 500183). Sąd I instancji uznał również, iż wierzytelność okresowa z tytułu zaliczek przysługuje wspólnocie mieszkaniowej, gdyż jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 grudnia 2007 r. (III CZP 65/07, OSNC 2008, Nr 7-8, poz. 69), posiada, w ramach przyznanej jej ustawowej zdolności prawnej, własny majątek składający się z praw związanych z zarządem nieruchomością wspólną, w skład którego wchodzą między innymi uiszczone zaliczki na koszty zarządu lub wierzytelności z tego tytułu, (por. R. Strzelczyk, A. Turelej, Własność lokali. Komentarz, wyd. C.H. Beck, Warszawa 2010 r., s. 335). Wspólnota może więc domagać się od właściciela również odsetek za zwłokę w uiszczeniu zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną i fundusz remontowy. W świetle tych okoliczności Sąd I instancji uznał, iż roszczenie obejmujące zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, wymagalne 10 dnia każdego miesiąca w okresie do marca 2008 r. włącznie, a więc co do kwoty 267,70 zł, uległo przedawnieniu w całości w terminie trzyletnim, tj. najpóźniej w marcu 2011 r. Tymczasem pozew w niniejszej sprawie wpłynął w dniu 12 maja 2011 r.

W ocenie Sąd I instancji niewątpliwy był fakt, iż ogół właścicieli powodowej wspólnoty podjął uchwały nr 4/07, 3/08, 3/09, 2/10 i 2/11 w sprawie przyjęcia ustalenia wysokości miesięcznych zaliczek na utrzymanie nieruchomości wspólnej w wysokości 1,71, 1,87, 1,80, 1,93 i 1,93 za jeden metr kwadratowy powierzchni lokalu dla właścicieli lokali wyodrębnionych. Na pokrycie kosztów dostawy mediów (tj. ciepłej wody, zimnej wody, ścieków, gazu, centralnego ogrzewania, śmieci) do poszczególnych lokali, właściciele tych lokali zobowiązani byli do wnoszenia zaliczek w cenach dostawcy w terminie płatności zaliczki na poczet kosztów zarządu. Kwotę zaliczki w oparciu o ceny dostawcy ustalić miał zarządca wspólnoty. Sąd I instancji stwierdził, że dochodzona przez powódkę kwota obejmowała przede wszystkim należności powstałe w wyniku rozliczenia kosztów dostawy energii cieplnej do lokalu pozwanej. W tym zakresie pozwana podniosła zarzut nieprawidłowego naliczenia przez powódkę mediów i zawyżenia opłat z tytułu dostawy ciepła. Pozwana argumentowała, że uiszczała zaliczki, które uznawała za wystarczające opłaty w tym zakresie. Sąd I instancji dokonał analizy dokumentacji księgowej złożonej przez powódkę oraz treści zeznań świadków i uznał, że rozliczenie kosztów dostawy energii cieplnej do lokalu powódki odbywało się zgodnie z postanowieniami uchwał oraz regulaminu wspólnoty oraz opierało się na przedłożonych przez dostawcę energii fakturach VAT. Sąd I instancji podkreślił, iż pozwana w swych zeznaniach jednocześnie twierdziła, że nie zużywa ogrzewania w ogóle a następnie podnosiła, iż ogrzewanie w jej lokalu nie działa prawidłowo. W ocenie Sądu I instancji wewnętrzna sprzeczność zeznań pozwanej ma wpływ na ocenę wiarygodności jej zarzutów wobec rozliczeń. Sąd I instancji uznał zaproponowane przez powódkę dowody za wystarczające do uznania zgłoszonego roszczenia za częściowo zasadne. Dodatkowo zauważył, że pozwana w dniu 13 czerwca 2011 r. dokonała wpłaty na rachunek powódki kwoty 511,29 zł tytułem spłaty należności za okres od 1 maja 2009 r. do 30 kwietnia 2010 r. a więc mieszczący się w granicach czasowych zgłoszonego powództwa. Zgłoszone w niniejszej sprawie roszczenie zostało częściowo zaspokojone i w tym zakresie Sąd I instancji nie mógł go uwzględnić.

Sąd I instancji stwierdził, iż zaległość przypadająca na pozwaną, powstała w okresie od kwietnia 2008 r. do 31 marca 2011 r. mogła wynieść co najwyżej kwotę 867,66 zł (1.646,65 - 267,70 - 511,29). Do tej kwoty Sąd I instancji doliczył odsetki za zwłokę w regulowaniu naliczonych opłat w ww. okresie, wyrażające się kwotą 296,28 zł. Dlatego też w pkt I wyroku Sąd I instancji zasądził na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w S. kwotę 1.163,94 zł zaś w pozostałym zakresie Sąd I instancji oddalił powództwo jako nieuzasadnione.

W kwestii odsetek Sąd I instancji rozstrzygnął zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., wedle, którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Nadto za podstawę rozstrzygnięcia posłużył Sądowi I instancji także art. 482 § 1 k.c., zgodnie z którym od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Jako, że w dacie zainicjowania niniejszej sprawy pozwana niewątpliwie pozostawała w zwłoce w opłatach na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, dzień 12 maja 2011 r. Sąd I instancji uznał, za datę początkową naliczania odsetek.

O kosztach procesu Sąd I instancji rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.,

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła pozwana, zaskarżając je w części w zakresie pkt I oraz III wyroku i wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia apelacji o przyznanie pełnomocnikowi pozwanej od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyroku zarzucono:

1.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 118 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że odsetki od przedawnionych należności okresowych nie ulegają przedawnieniu w tym samym trzyletnie terminie oraz

2.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na ocenie dowodów w sposób dowolny oraz brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, uznając iż powód wykazał w sposób dostateczny wysokości i sposób wyliczenia dochłodzonych należności.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że Sąd I instancji nie uwzględnił trzyletniego terminu przedawnienia w odniesieniu do skapitalizowanych odsetek naliczonych od kwoty 1.646,65 zł, gdyż kwota ta obejmowała przedawnioną należność w wysokości 267,70 zł. Pozwana twierdzi, że Sąd I instancji naliczył odsetki od należności uznanej przez Sąd za przedawnioną, podczas gdy po przedawnieniu należności głównej nie mogą już być naliczane odsetki za dalszy okres opóźnienia. Pozwana uważa, iż powódka nie wykazała wystarczająco wysokości należnych opłat. Podniosła, iż w aktach sprawy bark jest istotnego dowodu w postaci załącznika do umowy łączącej powódkę z (...) Sp. Z o. o. oddział w S.., określającego wysokość opłat z tytułu dokonywanych obliczeń. Dodatkowo pozwana podkreśliła, iż wyliczenia dokonane przez powódkę są zawyżone i nieprawidłowe.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanej w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że kwota główna nie obejmowała przedawnionej należności oraz kwoty wpłaconej przez pozwaną w trakcie trwania procesu. Powódka uważa, nietrafny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. Stwierdza, iż wysokość dochłodzonych opłat została przez powódkę wykazana, co przejawiało się w przedstawieniu odpowiednich dowodów, na podstawie, których Sąd I instancji doszedł do prawidłowych wniosków. Powódka zarzuca, iż pozwana w żaden sposób nie wykazała, iż wyliczenia się nieprawidłowe. Uważa, iż nieprzedłożony dowód w postaci załącznika, o którym mowa w apelacji nie przesądza o bezzasadności roszczenia powódki. Na koniec powódka stwierdza, iż udźwignęła ciężar dowodu w przedmiotowej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie była uzasadniona.

Pierwszy z zarzutów apelacyjnych dotyczył obrazy prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 118 k.c. Wątpliwości budziła kwestia przedawnienia odsetek w sytuacji przedawnienia roszczenia głównego.

Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, co uszło uwadze Sąd I instancji, iż w przedmiotowej sprawie faktycznie nie były dochodzone zaliczki na zarząd nieruchomością wspólną, czyli kwoty określone planem gospodarczym Wspólnoty za dany rok, ale sumy stanowiące dopłaty do rzeczywistych kosztów zarządu tej nieruchomości (art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali). Z treści dokumentów, które powódka określiła jako „wydruki z konta obciążeniowego” wynika, iż rozliczenie wyniku finansowego Wspólnoty następowało w pierwszym kwartale kolejnego roku, zaś za centralnie ogrzewanie w połowie kolejnego roku.

Przyjąć więc należy, wbrew ocenie Sądy Rejonowego, że faktycznie kwota 267,70 zł nie uległa przedawnieniu. Kwestia ta została jednak prawomocnie osądzona przez Sąd I instancji, który oddalił powództwo w części dotyczącej wymienionej kwoty. W konsekwencji przyjąć należy, iż odsetki od tej kwoty również nie mogą być przedawnione.

Marginalnie wyrazić należy wątpliwość co do słuszności tezy wynikającej z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. (III CZP 42/04), stanowiącej, że z chwilą przedawnienia roszczenia głównego, przedawnia się także roszczenie o odsetki za opóźnienie. Orzeczenie to wzbudziło kontrowersje doktrynalne i było sprzeczne z jednolitą do tej pory linią orzeczniczą Sądu Najwyższego (zob. Marcin Lemkowski „Odsetki cywilnoprawne” Oficyna 2007, str. 314 i dalsze). Na wstępnie należy przywołać uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1994 r. (III CZP 141/94), gdzie stwierdzono, że roszczenie o odsetki ulega przedawnieniu w terminie przewidzianym dla świadczeń, niezależnie od charakteru długu głównego, a więc do odsetek również należy stosować art. 118 k.c. wedle, którego termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. O wzajemnej relacji świadczenia głównego i odsetek wypowiedział się również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 kwietnia 1991 r. (III CZP 21/91), podając, że jeżeli powstanie roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, to uzyskuje ono byt niezależny od długu głównego i według własnych reguł ulega przedawnieniu. Roszczenie o odsetki staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 lipca 1991 r. (I ACr 204/91): Jeżeli powstanie roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, to uzyskuje ono byt niezależny od długu głównego i według własnych reguł ulega przedawnieniu. Roszczenie o odsetki staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno na każdy dzień opóźnienia. Wobec tego spełnienie świadczenia głównego rodzi jedynie ten skutek, że przerywa proces narastania należności z tytułu odsetek za opóźnienie, ale nie niweczy samego bytu roszczenia o te odsetki.

Przytoczone tu rozważania prowadzą do wniosku, iż roszczenie o odsetki ma charakter odrębny wobec roszczenia głównego, wobec czego termin przedawnienia może dla tych dwóch roszczeń upływać w zupełnie innym czasie. Nieuzasadnione będą więc zarzuty zgodnie, z którymi roszczenie o odsetki powinno ulec przedawnieniu już w momencie przedawnienia roszenia głównego. Dlatego na gruncie rozpoznawanej sprawy pomimo tego, że roszczenie głównie ulegało przedawnieniu w części, którą należało pominąć przy ustalani ostateczności należności to odsetki należą się za cały okres opóźnienia w zapłacie.

Sąd Okręgowy uznał, iż zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § k.p.c. jest nieuzasadniony, podobnie jak i twierdzenia pozwanej, iż powódka nie wykazała wysokości i sposobu wyliczenia dochodzonych należności. Powódka przedstawiła faktury wystawione przez dostawcę ciepła oraz wyliczenie dokonane przez zewnętrzną firmę, która dokonała rozliczenia tak powstałych kosztów między właścicieli lokali, w oparciu o wskazania podzielników ciepła.

Nie ma również podstaw do uznania za wiarygodne twierdzeń pozwanej wedle, których wyliczenie opłaty za dzierżawę podzielników ciepła jest zawyżone i nieprawidłowe a ponadto, iż nie wykazano podstaw tegoż wyliczenia. Istotny w tej kwestii jest fakt, że pozwana posiada jeden grzejnik, na którym umieszczono jeden podzielnik ciepła, na co sama wskazała podczas zeznań składanych przed Sądem I instancji. W aktach sprawy znajdują się faktury zbiorcze dotyczące dzierżawy podzielników, na których widnieją ceny jednostkowe dzierżawy tych urządzeń (k. 109, 111 i 112). Daje do oczywistą podstawę do ustalenia wysokości opłaty należnej od pozwanej.

A zatem, pozwana nie wykazała, aby Sąd I instancji naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Zważywszy na to, że pozwana reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika takie zarzuty tym bardziej nie zasługują na uwzględnienie, co znajduje odzwierciedlenie w wyroku Sąd Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 marca 2013 r. (I ACa 1265/12), który stwierdził, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. - sformułowanego przez pozwaną reprezentowaną przez fachowego pełnomocnika w sposób nienawiązujący bezpośrednio do tego przepisu prawa - nie jest wystarczającym stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych z pominięciem wskazania wpływu stwierdzonego uchybienia na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w całości.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd Okręgowy oparł o treść przepisu art. 102 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd Okręgowy miał na uwadze złą sytuację majątkową pozwanej, jej niskie dochody a także jej podeszły wiek.

W pkt III wyroku Sąd Okręgowy przyznał pełnomocnikowi pozwanej ustanowionemu z urzędu, od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie wynagrodzenie w łącznej kwocie 110,70 zł., w oparciu o treść § 2, § 6 pkt 3, § 12 ust. 1 pkt 1 i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm).

SSR del. Grażyna Sienicka SSO Mariola Wojtkiewicz SSO Zbigniew Ciechanowicz