Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 października 2018 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie po rozpoznaniu sprawy z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. Oddziału (...) w S. przeciwko W. D. , K. D. i M. D. (1) o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego (sygn. akt I C 67/15):

1. utrzymał w mocy w całości wyrok zaoczny z dnia 29 września 2015 r.,

2. przyznał ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie radcy prawnemu D. B. kwotę 221,40 zł wraz z podatkiem VAT – tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanym.

Sąd rejonowy oparł powyższe orzeczenie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach.

Lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) znajduje się w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z siedzibą w W..

Lokal zajmowany był pierwotnie przez pozwanych na podstawie decyzji nr (...) z dnia 22 kwietnia 2003 r. wydanej w stosunku do męża W. D. i ojca pozwanych M. D. (1) i K. D. - M. D. (2), w sprawie zwolnienia osobnej kwatery stałej przy ul. (...) w S. i przekwaterowania do kwatery zastępczej położonej przy ul. (...) w S.. Do 1998 r. M. D. (2) był bowiem zawodowym żołnierzem.

W dniu 29 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie orzekł rozwód M. D. (2) i W. D.. Wyrok uprawomocnił się dnia 21 lipca 2005 r.

Pisemnym oświadczeniem z dnia 20 grudnia 2008 r. M. D. (2) zrzekł się prawa do kwatery wskazując, że w lokalu nigdy nie zamieszkiwał ani nie był zameldowany.

Pismami z dnia 13 listopada 2014 r. powódka wezwała pozwanych do dobrowolnego opuszczenia lokalu mieszkalnego.

Pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego. Nie uiszczali opłat z tytułu korzystania z lokalu i dług urósł do kwoty 94.350,46 zł. Część zadłużenia powód umorzył pozwanym.

W. D. ma 60 lat. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług sprzątających. Jej dochód wynosi ok. 8.000 zł brutto miesięcznie.

M. D. (1) ma 28 lat. Do 2014 r. posiadała orzeczenie o niepełnosprawności stopnia umiarkowanego z uwagi na chorobę (...). Obecnie nie ma orzeczenia o niepełnosprawności. Ukończyła studia artystyczne – malarstwo na (...) we W.. Na studiach otrzymywała dotacje i nagrody za naukę. Aktualnie szuka pracy.

K. D. ma 31 lat i jest kawalerem. Studiuje na II roku studiów na Uniwersytecie (...) na kierunku Bezpieczeństwo Morskie. Jest zatrudniony w firmie matki na stanowisku specjalisty do spraw reklamy. Zarabia 1.500 zł miesięcznie.

Pozwani nie są zarejestrowani w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoby bezrobotne. Nie korzystali i nie korzystają z pomocy (...) w S..

W tak ustalonym stanie faktycznym sąd rejonowy uznał powództwo oparte na art. 222 § 1 k.c. za zasadne w całości.

Sąd zważył, iż bezspornie powód jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) , którzy pierwotnie zajmowany był przez pozwanych na podstawie decyzji wydanej w stosunku do M. D. (2) w sprawie przekwaterowania do kwatery zastępczej. M. D. (2) pisemnym oświadczeniem z dnia 20 grudnia 2008 r. zrzekł się prawa do kwatery. Uznając, że tytuł prawny do lokalu posiadał tylko M. D. (2), sąd pierwszej instancji stwierdził, że pozwani nigdy nie posiadali i nie posiadają obecnie żadnego tytułu prawnego do jego zajmowania. Sąd nie przychylił się do stanowiska pozwanych, by fakt długoletniego zamieszkiwania w spornym lokalu oznaczał, że strony łączył stosunek najmu, zwłaszcza, że pozwani nie regulowali na bieżąco opłat za korzystanie z lokalu. Powód nie miał przy tym obowiązku zrealizowania art. 41a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, bowiem dotyczy on jedynie sytuacji żołnierzy zawodowych w przypadku orzeczenia rozwodu. M. D. (2) przeszedł na emeryturę w 1998 r., zatem w 2005 r., w którym orzeczono jego rozwód z pozwaną W. D., nie był już żołnierzem zawodowym i nie istniała podstawa prawna do rozkwaterowania byłych małżonków. W ocenie sądu pierwszej instancji w stosunku do pozwanych ma zastosowanie art. 29 b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, zgodnie z którym, osoby inne niż żołnierz zawodowy, które zamieszkują kwatery albo inne lokale mieszkalne, są obowiązane do ich opróżnienia w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania właściwego dyrektora oddziału regionalnego. Pismami z dnia 13 listopada 2014 r. powód wezwał pozwanych do opuszczenia lokalu, więc uzyskał podstawę prawną do skierowania do sądu pozwu o eksmisję.

Z powyższych względów sąd uwzględnił powództwo o wydanie i jednocześnie mając na art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP nie znalazł podstaw do ustalenia po stronie pozwanych prawa do lokalu socjalnego, gdyż W. D. prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje niemały dochód i będzie ją stać na wynajem mieszkania na wolnym rynku. Z kolei M. D. (1) ukończyła studia we W., gdzie musiała się utrzymywać. Ma zatem możliwość samodzielnego zaspokojenia swoich potrzeb mieszkalnych. Ważność jej orzeczenia o niepełnosprawności wygasła i pozwana nie podjęła starań w celu zaktualizowania orzeczenia. Stąd też nie można jej uznać za osobę niepełnosprawną.

W konsekwencji sąd rejonowy na podstawie art. 347 k.p.c. utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 29 września 2015 r. i orzekł o kosztach procesu zgodnie z art. 98 k.p.c. Z uwagi na fakt, że pozwani reprezentowani byli przez pełnomocnika z urzędu w osobie r. pr. D. B., przyznano mu wynagrodzenie w kwocie 221,40 zł zgodnie z Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani zarzucając mu naruszenie:

a)  art. 5 k.c. poprzez zaniechanie jego zastosowania w sprawie, w sytuacji gdy wytoczone powództwo pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą humanitaryzmu,

b)  art. 660 k.c. w zw. z art. 29a ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poprzez zaniechanie zastosowania tych przepisów w niniejszym postępowaniu i odmowę uznania przez sąd, że strony łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S.;

c)  art. 328 § 2 w zw. w zw. z art. 386 § 4 k.p.c. przez brak odniesienia się przez Sąd Rejonowy do wszystkich zarzutów pozwanych, co doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnieśli o zmianę wyroku poprzez uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych za obie instancje. Ewentualnie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. W przypadku oddalenia apelacji pozwani wnieśli o odstąpienie od obciążania ich kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c. i przyznanie ich pełnomocnikowi z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, gdyż nie zostały one opłacone.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zarzucili, że sąd w uzasadnieniu wyroku nie odniósł się do wszystkich ich zarzutów, co doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy. Wszak pozwani zarzucali m. in. że powództwo jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c., a do tego zarzutu sąd pierwszej instancji nie odniósł. Tymczasem wedle strony pozwanej przepis ten winien prowadzić do oddalenia powództwa, albowiem pozwani od lat zamieszkują w spornym lokalu i pomimo wcześniejszych trudności, aktualnie zobowiązania czynszowe są regulowane na bieżąco. Z uwagi na trudną sytuację życiową, stan zdrowia pozwanej M. D. (1) oraz brak złej woli w zakresie przyczyn powstałego wcześniej zadłużenia, będącego wynikiem braku środków do życia i pewnej nieporadności, w ocenie skarżących domaganie się eksmisji jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w tym z zasadą humanitaryzmu.

Niezależnie od powyższego apelujący wskazali, że zamieszkiwali w spornym lokalu od wielu lat, co powód akceptował, zatem zgodnie z art. 660 k.c. w zw. z art. 29a ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP pomiędzy stronami powstał stosunek najmu, który nadal istnieje Wprawdzie powód wezwał pozwanych do opróżnienia lokalu mieszkalnego, lecz było ono w ocenie pozwanych bezskuteczne, gdyż nie wypowiedział im umowy najmu lokalu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych doprowadziła do zmiany zaskarżonego orzeczenia, choć z innych względów aniżeli zostało to podniesione w rozpatrywanym środku zaskarżenia.

Wstępnie wyjaśnienia wymaga, iż zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Z brzmienia w/w przepisu wynika, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji zakreślonej skarżącego. Powyższe nie oznacza jednak, że sąd jest związany ustaleniami faktycznymi czy oceną prawną wyrażoną przez sąd pierwszej instancji, jeśli nie były przedmiotem zarzutów apelacji. Sąd okręgowy jest sąd merytorycznym, a przyjęta przez ustawodawcę koncepcja apelacji pełnej (cum beneficio novorum) nakłada nań powinność merytorycznego rozpoznania sprawy po raz drugi, w tym dokonania samodzielnej oceny dowodów zgromadzonych przez sąd pierwszej instancji i na ich podstawie dokonania własnych ustaleń faktycznych oraz materialnoprawnej podstawy rozstrzygnięcia, niezależnie od zarzutów apelacji i skontrolowania prawidłowości postępowania przed sądem pierwszej instancji, przy uwzględnieniu jedynie związania zarzutami naruszenia prawa procesowego przedstawionymi w apelacji ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 czerwca 2015 r., V CSK 550/14; z dnia 25 listopada 2015 r., IV CSK 55/15; z dnia 10 marca 2016 r., III CSK 183/15 oraz z dnia 6 października 2016 r., III UK 270/15, LEX nr 2139253).

W konsekwencji, sąd drugiej instancji może - a jeżeli je dostrzeże powinien - naprawić w stwierdzone naruszenia przez sąd pierwszej instancji prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia, zaś wynikający z art. 378 § 1 k.p.c. obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji oznacza, że sąd drugiej instancji nie koncentruje się tylko na ocenie zasadności zarzutów apelacyjnych, lecz rozstrzyga merytorycznie o zasadności zgłoszonych roszczeń procesowych ( vide wyrok SN z dnia 29 listopada 2016 r., II PK 242/15, LEX nr 2202494).

Tak przyjmując i dokonując ponownej merytorycznej oceny rozpatrywanej sprawy sąd okręgowy doszedł do przekonania, iż zaskarżony wyrok jako nieodpowiadający prawu nie mógł się ostać, a to z uwagi na dopuszczenie się przez sąd pierwszej instancji naruszenia przepisów prawa materialnego.

Godzi się zauważyć, iż w niniejszej sprawie okolicznością bezsporną było, iż powódka Wojskowa Agencja Mieszkaniowa jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w S. oraz że przedmiotowy lokal zajmują pozwani, którzy poza wszelką wątpliwością nigdy nie byli i nie są zawodowymi żołnierzami. Ponadto nie było przedmiotem sporu pomiędzy stronami, że lokal ten stanowi kwaterę w znaczeniu określonym przez art. la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2018 r. poz. 133 t.j.), a tym samym jest lokalem mieszkalnym przeznaczonym do zakwaterowania żołnierza zawodowego i ujętym w wykazie kwater na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 1017 r., poz. 1456 t.j. ze zm.).

Kluczowym dla oceny zasadności żądania pozwu w niniejszej sprawie było wobec tego ustalenie, czy pozwanym przysługuje względem powódki skuteczny tytuł prawny do władania przedmiotem jej własności, albowiem zgodnie z art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Uregulowane w cytowanym przepisie roszczenie windykacyjne służy ochronie prawa własności i przysługuje właścicielowi w stosunku do osoby, która bez tytułu prawnego (np. w postaci umowy najmu, użyczenia) jest w posiadaniu przedmiotu stanowiącego własność innej osoby. Przewidziane w art. 222 § 1 k.c. roszczenie windykacyjne ma charakter obiektywny, zatem dla jego uwzględnienia wystarczającym było ustalenie, że powódka jest właścicielem opisanego w pozwie lokalu oraz że pozwani są w jego posiadaniu (co bezspornie ustalono), pomimo tego, że nie przysługuje im żaden tytuł do władania przedmiotem własności powódki.

Mając na uwadze ogół okoliczności faktycznych rozpatrywanej sprawy sąd okręgowy odmiennie aniżeli sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, że pozwani posiadają tytuł prawny do władania spornym lokalem mieszkalnym, wobec czego nieuprawnione było domaganie się nakazania pozwanym wydania go powódce.

Dokonując takiej oceny sąd odwoławczy miał na uwadze, że wprawdzie istotnie prawo do przedmiotowego lokalu mieszkalnego zostało przydzielone decyzją z dnia 22 kwietnia 2003 r. znak OT SW-3230-4-1-03 w sprawie zwolnienia osobnej kwatery stałej i przekwaterowania się do kwatery zastępczej na podstawie art. 38, art. 42 ust. 1 i art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej emerytowanemu żołnierzowi M. D. (2) (k. 10), będącemu wówczas mężem pozwanej W. D., lecz powyższe, wbrew błędnemu zapatrywaniu sądu rejonowego oraz powódki, nie oznaczało w realiach niniejszej sprawy, że prawo do lokalu przysługiwało wyłącznie M. D. (2), a pozostali członkowie jego rodziny dysponowali tytułem do korzystania z lokalu pochodnym w stosunku do M. D. (2) i wobec zrzeczenia się przez M. D. (2) prawa do przedmiotowego lokalu pismem z dnia20 grudnia 2008 r. (k. 20), automatycznie także pozwani mieliby utracić tytułu prawy do władania przedmiotem własności powódki.

Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że prawo do kwatery przyznano M. D. (2), będącemu w dacie przydziału mężem pozwanej W. D.. Okoliczność ta była o tyle istotna, iż pomiędzy małżonkami obowiązywał z mocy ustawy ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej, który powodował, że niektóre prawa nabywane przez małżonków nie stanowiły praw należących wyłącznie do jednego z małżonków, ale wchodząc w skład majątku wspólnego również drugi z małżonków stawał się współuprawnionym z tytułu danego prawa.

Oceniając charakter prawa do kwatery i rozstrzygając o jego przynależności do majątku wspólnego należy zauważyć, że prawo żołnierzy zawodowych do uzyskania kwater było przewidziane zarówno w ustawie z dnia 31 stycznia 1961 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz.U. z 1961 r., nr 6, poz. 38), jak i ustawie z 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 19 ze zm.). W mającej moc zasady prawnej uchwale składu siedmiu sędziów z 16 listopada 1979 r., III CZP 48/79 (OSNC 1980, Nr 6, poz. 107), Sąd Najwyższy stwierdził, że przyznanie kwatery stałej wiąże się bezpośrednio ze służbą żołnierza zawodowego. W związku z przydziałem żołnierzowi osobnej kwatery stałej między nim a Skarbem Państwa nie powstaje stosunek najmu lub inny stosunek cywilnoprawny, samo zaś prawo do zajmowania takiej kwatery ma charakter stosunku administracyjno-prawnego związanego ze stosunkiem zawodowej służby wojskowej, mającym taki sam charakter.

Po podjęciu uchwały z 16 listopada 1979 r., weszła jednak w życie ustawa z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1995 r., nr 86, poz. 433), na gruncie której uregulowania prawne dotyczące kwater wojskowych istotnie się zmieniły. Te kierunki zmian legislacyjnych dostrzeżono w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym statusu prawnego wojskowej kwatery stałej oraz związanej z tym przynależności prawa do kwatery stałej do majątku wspólnego żołnierza i jego małżonka. Już w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 131/06 (OSNC 2007, nr 10, poz. 152) nastąpiło odejście od poglądu o pochodnym charakterze prawa małżonka do zamieszkania w osobnej kwaterze stałej przydzielonej współmałżonkowi uzasadniając to nieadekwatnością wcześniejszego poglądu do aktualnego stanu prawnego powstałego na skutek nowelizacji przepisów w tym zakresie. Wyrazem tej zmiany jest ugruntowany w późniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym, prawo do korzystania z osobnej kwatery stałej przydzielonej żołnierzowi w trakcie trwania małżeństwa na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 1989 r. oraz na podstawie ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej stanowi składnik majątku wspólnego małżonków ( tak również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 listopada 2009 r., III CZP 96/09, wyroku z dnia 4 kwietnia 2012 r., I CSK 8/12, postanowieniu z dnia 21 czerwca 2013 r., I CSK 597/12, postanowieniu z dnia 7 lutego 2014 r., III CZP 120/13 oraz uchwale z dnia z dnia 16 września 2015 r., III CZP 50/15). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 7 lutego 2014 r. wydanego w sprawie III CZP 120/13, prawo żołnierza do uzyskania kwatery stałej realizuje się przez wydanie decyzji przydzielającej mu kwaterę, w celu zaspokojenia nie tylko jego własnych potrzeb, ale także potrzeb założonej rodziny. Wydanie decyzji o przydziale kwatery stałej kreowało prawo żołnierza do konkretnego lokalu, ale podmiotem tego prawa do lokalu stawał się również jego małżonek, dlatego uprawnienie do korzystania z przydzielonego lokalu, jako kwatera stała dla żołnierza, stanowiło składnik majątku wspólnego małżonków.

Podzielając zaprezentowane wyżej ugruntowane stanowisko panujące w orzecznictwie sąd odwoławczy zważył, iż w niniejszej sprawie bezspornym było, że prawo do kwatery zostało przydzielone M. D. (2) decyzją z dniu 22 kwietnia 2003 r. Jasnym jest, że zostało ono przydzielone mu w czasie trwania ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, bowiem pozwana W. D. i M. D. (2) zawarli związek małżeński w dniu 14 czerwca 1986 r., który został rozwiązany przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 czerwca 2005 r. wydanym w sprawie o sygn. akt X RC 3610/03, który uprawomocnił się dnia 21 lipca 2005 r. (k. 181-182). Skoro prawo do spornej kwatery przydzielono w trakcie trwania małżeństwa, to w konsekwencji przedmiotowe prawo weszło do majątku wspólnego i W. D. była współuprawniona do korzystania z tego prawa.

Zważywszy, że pozwana W. D. jako małżonka żołnierza stała się z mocy prawa osobą współuprawnioną do osobnej kwatery stałej położonej przy ul. (...) w S., a prawo to nie było prawem pochodnym od prawa przysługującego w tym zakresie M. D. (2), to w konsekwencji zrzeczenie się przez byłego męża pozwanej prawa do lokalu w roku 2008 nie miało najmniejszego wpływu na dalsze istnienie prawa do spornego lokalu po stronie W. D., zwłaszcza, że M. D. (2) zrzekł się tego prawa już po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej i nie mógł składać oświadczeń woli w imieniu byłej żony. W konsekwencji stwierdzić należało, że decyzja z 2003 r. wykreowała prawo do kwatery stałej po stronie obojga małżonków i uwzględniając okoliczności sprawy wynikające z zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budziło wątpliwości sądu odwoławczego, że prawo to nadal pozwanej W. D. przysługuje, w konsekwencji przysługuje jej tytuł prawny do władania przedmiotem własności strony powodowej niweczący w aktualnym stanie istnienie po jej stronie roszczenia windykacyjnego w stosunku do wszystkich pozwanych (M. D. (1) i K. D. z uwagi na łączące ich stosunki rodzinne wywodzą swe prawo do korzystania z przedmiotowego lokalu z prawa przysługującego W. D.). O ile powód chciałby doprowadzić do eksmisji pozwanych powinien wypowiedzieć pozwanej W. D. umowę najmu, a czego dotychczas nie uczynił.

Tak argumentując oraz uznając zgłoszone roszczenie windykacyjne za niezasadne, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż w punkcie 1 uchylił wyrok zaoczny z dnia 29 września 2015 r. w całości i powództwo oddalił. Jednocześnie zgodnie z ostatecznym wynikiem sprawy oraz wynikającą z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. regułą odpowiedzialności za wynik procesu, kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu w wysokości 221,40 zł obciążono powódkę zasądzając je na rzecz strony pozwanej.

O powyższym na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono w punkcie I. wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. wobec uwzględnienia apelacji pozwanych, zasądzono na ich rzecz w punkcie II. wyroku od powódki kwotę 120 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym zgodnie z § 7 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

Marzenna Ernest Tomasz Szaj Katarzyna Longa

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)