Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie po rozpoznaniu sprawy z wniosku (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. przy udziale M. U., G. U., P. K. o zasiedzenie służebności przesyłu (sygn. akt I Ns 441/17):

I. stwierdził, iż z dniem 5 grudnia 2010 r. (...) sp. z.o.o. w P. nabyła przez zasiedzenie służebność przesyłu polegającą na prawie do nieodpłatnego korzystania (w zakresie dystrybucji energii elektrycznej oraz w zakresie podejmowania czynności niezbędnych do utrzymania, eksploatacji, dokonywaniu kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji i remontów, dozoru czy usunięcia awarii urządzeń przesyłowych, wymianie urządzeń infrastruktury elektroenergetycznej, swobodnego wstępu do nich w celu wykonywania prac przyłączeniowych oraz na prawie wstępu na obciążony grunt w celu wykonywania przedmiotowych prac oraz jego zajęcia w trakcie wykonywania przedmiotowych prac), a także na obowiązku znoszenia (patii) istnienia urządzeń na gruncie, w tym znoszenia podejmowanych przez wnioskodawcę powyżej opisanych czynności, na powierzchni łącznie 31,00m2 nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...), obręb ewidencyjny nr (...) B., gmina N., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Goleniowie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...), przypadającej w części, na której posadowiona jest stacja transformatorowa i słup rozkraczny na pow. 8m2, linia elektroenergetyczna średniego napięcia 15 kV wraz z odgałęzieniem zasilającym ww. stację, przewody oraz napowietrzna linia elektroenergetyczna niskiego napięcia 0,4 kV 0 dwa odcinki, tj. pasy gruntu w przebiegu wykreślonym wzorami czerwonej szrafury przez biegłego geodetę W. S. na projekcie służebności sporządzonym w opinii z 6 sierpnia 2018 r. i naniesionym na kopię mapy zasadniczej i kopię mapy ewidencyjnej mapy numerycznej znajdujących się na k. 368 i 370 akt sprawy /(...)/ stanowiących załącznik nr 1 i załącznik nr 3 do opinii i będących integralną częścią niniejszego orzeczenia;

II. stwierdził, iż z dniem 5 grudnia 2010 r. (...) sp. z o.o. w P. nabyła przez zasiedzenie służebność przesyłu polegającą na prawie do nieodpłatnego korzystania (w zakresie dystrybucji energii elektrycznej oraz w zakresie podejmowania czynności niezbędnych do utrzymania, eksploatacji, dokonywaniu kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji i remontów, dozoru czy usunięcia awarii urządzeń przesyłowych, wymianie urządzeń infrastruktury elektroenergetycznej, swobodnego wstępu do nich w celu wykonywania prac przyłączeniowych oraz na prawie wstępu na obciążony grunt w celu wykonywania przedmiotowych prac oraz jego zajęcia w trakcie wykonywania przedmiotowych prac), a także na obowiązku znoszenia (patii) istnienia urządzeń na gruncie, w tym znoszenia podejmowanych przez wnioskodawcę powyżej opisanych czynności, na powierzchni łącznie 764,00m2 nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...), obręb ewidencyjny nr B., gmina N., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Goleniowie prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...), przypadającej w części, na której posadowiona jest napowietrzna linia elektroenergetyczna średniego napięcia 15 kV wraz z odgałęzieniem zasilającym stację (...), przewody wraz z dwoma stanowiskami słupowymi – słupami przelotowymi, tj. pas gruntu w przebiegu wykreślonym czerwoną szrafurą przez biegłego geodetę W. S. na projekcie służebności sporządzonym w opinii z 6 sierpnia 2018 r. i naniesionym na kopię mapy hybrydowej i kopię ewidencyjnej mapy numerycznej znajdujących się na k. 369 i 371 akt sprawy /(...)/ stanowiących załącznik nr 2 i nr 4 do opinii i będących integralną częścią niniejszego orzeczenia oraz stwierdził, że (...) sp. z o.o. w P. nabyła przez zasiedzenie z dniem 5 grudnia 2010 r. służebność, o łącznej powierzchni 32m2, polegającą na prawie do nieodpłatnego dojazdu do ww. słupów posadowionych na działce – w przebiegu wykreślonym brązową szrafurą zgodnie z projektem biegłego geodety W. S. z 6 sierpnia 2018 r. i naniesionym na kopię mapy hybrydowej i kopię ewidencyjnej mapy numerycznej znajdujących się na k. 369 i 371 akt sprawy /(...)/ stanowiących załącznik nr 2 i nr 4 do opinii i będących integralną częścią niniejszego orzeczenia;

III. oddalił wniosek w pozostałym zakresie;

IV. oddalił wnioski wnioskodawcy i uczestników o przyznanie kosztów postępowania, ustalając, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie;

V. nakazał pobrać od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Goleniowie kwotę 1.513,15 zł tytułem nieuiszczonych wydatków, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcie sąd pierwszej instancji oparł na ustalonym stanie faktycznym i rozważaniach prawnych przedstawionych w pisemnym uzasadnieniu postanowienia na k. 441 – 463 akt sprawy.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł uczestnik G. U. zaskarżając go w zakresie punktów I. i II. domagając się jego uchylenie w zaskarżonej części oraz oddalenia wniosku w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

1.  błędne ustalenie stanu faktycznego odnośnie ciągłego korzystania przez wnioskodawcę z działki nr (...);

2.  błędne ustalenie stanu faktyczno – prawnego działki nr (...);

3.  błędnie ustalenie faktyczno – prawne, że do realizacji budowy lub remontu nie potrzeba jest zgoda właściciela nieruchomości, tj. działki nr (...);

4.  naruszenie art. 5 k.c. i art. 58 k.c. poprzez umożliwienie wnioskodawcy, który dokonał czynu zabronionego korzystanie z owoców tegoż czynu zabronionego w zakresie działki nr (...);

5.  naruszenie art. 5 k.c. poprzez naruszenie ładu, porządku prawnego i lekceważenia postanowień organów samorządu w przedmiocie nieuwzględnienia zmiany stanu faktyczno – prawnego działki nr (...), którą wydzielona w celu jej przekazania wnioskodawcy, a uczestnik na jej wydzielę poniósł określone koszty.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż w przypadku działki nr (...) przerwany na czas budowy został okres jej użytkowania przez wnioskodawcę w wyniku likwidacji starej linii, zaś zajęcie nieruchomości pod budowę nowej linii i wejście na teren nieruchomości nastąpiło wówczas w wyniku przestępstwa realizacji samowoli budowlanej. W zakresie działki nr (...) apelujący podniósł z kolei, że w stosunku do niej został ustalony prawomocny stan prawny wydzielenia tej działki w celu jej przekazania przedsiębiorstwu energetycznemu, stąd zaskarżone orzeczenie narusza zasadę powagi rzeczy osądzonej oraz narusza ład prawny podważając uprawnienie organu samorządowego do uporządkowania relacji własnościowych i wprowadza tylko bałagan, gdyż nie wiadomo w jaki sposób i po co miałby uczestnik korzystać z działki faktycznie zajętej przez wnioskodawcę.

W odpowiedzi wnioskodawca wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od uczestników postępowania na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestnika jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Wstępnie zauważyć trzeba, iż w myśl art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Z powyższego przepisu, który z mocy art. 13 § 2 k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu nieprocesowym, wynika, iż sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji zakreślonej przez skarżącego. Powyższe nie oznacza, że jest związany ustaleniami faktycznymi czy oceną prawną wyrażoną przez sąd pierwszej instancji, jeżeli nie były przedmiotem zarzutów apelującego. Sąd drugiej instancji jest sąd merytorycznym, a przyjęta koncepcja apelacji pełnej (cum beneficio novorum) nakłada nań powinność merytorycznego rozpoznania sprawy po raz drugi, niezależnie od zarzutów apelacji i skontrolowania prawidłowości postępowania pierwszoinstancyjnego, przy uwzględnieniu jednak związania zarzutami naruszenia prawa procesowego przedstawionymi w apelacji ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 czerwca 2015 r., V CSK 550/14, LEX nr 1771404; z dnia 25 listopada 2015 r., IV CSK 55/15, LEX nr 1968452; z dnia 10 marca 2016 r., III CSK 183/15, LEX nr 2026401; z dnia 6 października 2016 r., III UK 270/15, LEX nr 2139253).

Mając na uwadze powyższe oraz dokonując ponownej merytorycznej oceny zasadności żądania wniosku przez pryzmat tego materiału dowodowego, który został zgromadzony w aktach sprawy, sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż zaskarżone postanowienie jako odpowiadające prawu musiało się ostać, bowiem sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy zgromadził w niniejszej sprawie materiał dowodowy, a dalej dokonał jego niewadliwej oceny i ustalił stan faktyczny odpowiadający treści tych dowodów. W konsekwencji te ustalenia faktyczne sąd okręgowy przyjął za własne, czyniąc podstawą swego rozstrzygnięcia, bowiem gdy sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, gdyż wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne ( por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37 Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83; a także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2017 r., II PK 292/16, LEX nr 2426549 oraz z dnia 16 lutego 2017 r., I CSK 212/16, LEX nr 2294410; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2015 r., I CSK 654/14, LEX nr 1781773 i dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, LEX nr 966804). Nadmienić wypada, iż wprawdzie uczestnik w apelacji sformułował szereg zarzutów dotyczących błędnego ustalenia przez sąd stanu faktycznego niniejszej sprawy, lecz analiza ich treści wskazywała, że w istocie jego zarzuty dotyczyły nie tyle rzekomo błędnie poczynionych przez sąd meriti na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustaleń faktycznych, co nieuwzględnienia okoliczności, które zdaniem uczestnika powinny być wzięte pod uwagę przy ocenie wniosku. Zapatrywanie skarżącego w tym przedmiocie było jednak chybione, do której to kwestii sąd okręgowy odniósł się szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Jednocześnie ocenić należało, że sąd pierwszej instancji na podstawie tak prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych dokonał również trafnej oceny prawnej wniosku pod kątem mających zastosowanie w sprawie przepisów prawa materialnego.

Podstawy prawnej wniosku zgłoszonego w niniejszej sprawie upatrywać należało w art. 305 ¹ k.c., zgodnie z którym, nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu). Co ważne, służebność przesyłu przechodzi na nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 (art. 305 ³ § 1 k.c.). Na gruncie art. 305 ⁴ k.c. do służebności przesyłu odpowiednie zastosowanie mają przepisy regulujące służebność gruntową, w tym art. 292 k.c., zgodnie z którym, służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio. Co istotne, w myśl art. 172 § 1 k.c., posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), a po upływie lat trzydziestu, jeżeli jest posiadaczem w złej wierze (art. 172 § 2 k.c.). Natomiast zgodnie z art. 176 § 1 k.c., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

W świetle powołanych wyżej przepisów żądanie wnioskodawcy stwierdzenia nabycia przezeń służebności przesyłu ocenić należało za zasługujące na uwzględnienie, gdy co prawda przepisy art. 305 ¹ – 305 ⁴ k.c. wprowadzające instytucję służebności przesyłu obowiązują od dnia 3 sierpnia 2008 r., tym niemniej przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu dopuszczalne było nabycie przez zasiedzenie służebności gruntowej o treści służebności przesyłu, zaś jeżeli stan ten utrzymywał się po tym dniu, stwierdzenie zasiedzenia winno dotyczyć już służebności przesyłu, a okres występowania na nieruchomości stanu faktycznego odpowiadającego treści przesyłu przed wejściem w życie art. 305 ¹ – 305 ⁴ k.c. podlega doliczeniu do czasu posiadania wymaganego do zasiedzenia tej służebności – tj. służebności przesyłu ( por. wyroki SN: z dnia 12 grudnia 2008 r., II CSK 389/08; z dnia 10 lipca 2013 r., V CSK 320/12 oraz z dnia 25 kwietnia 2014 r., II CSK 433/13; uchwała 7 sędziów SN z dnia 9 sierpnia 2011 r., III CZP 10/11; postanowienia SN: z dnia 26 lipca 2012 r., II CSK 752/11; z dnia 6 lipca 2011 r., I CSK 157/11, oraz z dnia 26 czerwca 2013 r. II CSK 626/12). Podzielając powyższy pogląd oraz przekonującą argumentację przedstawioną przez sąd pierwszej instancji w obszernym uzasadnieniu jego orzeczenia, sąd odwoławczy uznając za zbędne powielanie obecnie tych wywodów wskazuje, że istotnie wynikające z przepisów art. 305 ¹ k.c., w zw. z. 305 ⁴ k.c. w zw. z art. 292 k.c. oraz art. 172 § 1 k.c. w zw. z art. 176 § 1 k.c. przesłanki zasiedzenia służebności przesyłu w odniesieniu do przedmiotowej infrastruktury przesyłowej wystąpiły. Bezsprzecznie bowiem te elementy infrastruktury energetycznej stanowią widoczne urządzenia o których mowa w art. 292 k.c., a okres przez który przez wnioskodawcę oraz jego poprzedników prawnych na nieruchomościach stanowiących działki gruntu nr (...)/ i nr 213/1 wykonywane były czynności odpowiadające treściom służebności przesyłu, przy prawidłowo przyjętej dobrej wierze posiadania służebności i ustalonej dacie rozpoczęcia biegu zasiedzenia, istotnie uprawniały wnioskodawcę do żądania stwierdzenia zasiedzenia służebności.

Słusznie zatem sąd pierwszej instancji stwierdził zasiedzenie żądanego ograniczonego prawa rzeczowego, a argumentacja przywołana przez skarżącego w wywiedzionej apelacji nie mogła podważyć trafności wydanego w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia, albowiem zarzuty sformułowane przez uczestnika nie dotyczyły kwestii istotnych z punktu oceny wystąpienia przesłanek warunkujących stwierdzenie zasiedzenia służebności przesyłu.

Odnosząc się zaś do poszczególnych zarzutów apelacji nade wszystko sąd odwoławczy wskazuje, iż argumentacja skarżącego nie mogła doprowadzić do negatywnej oceny żądania wniosku dokonanej przez pryzmat normy art. 5 k.c., gdyż jak przyjmuje się w ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego, przepis ten nie może być podstawą odmowy stwierdzenia nabycia prawa przez zasiedzenie, ponieważ nabycie to następuje ex lege. Stwierdzenie przez sąd nabycia określonego prawa w drodze zasiedzenia ma charakter deklaratywny, co wyklucza dopuszczalność zastosowania tego przepisu do ustalenia istnienia lub nieistnienia prawa ( por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 26 marca 2002 r., III CKN 311/01, LEX nr 2709337; z dnia 30 stycznia 2015 r., III CSK 123/14, LEX nr 1652392; z dnia 4 marca 2016 r., I CSK 750/15, LEX nr 2019495 oraz z dnia 17 czerwca 2016 r., IV CSK 662/15, LEX nr 2080886).

Odnośnie argumentacji apelującego związanej z wydzieleniem działki nr (...) należy podkreślić, że okoliczności podawane w tym zakresie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jeszcze raz podkreślić stanowczo trzeba, że postanowienie stwierdzające zasiedzenie służebności przesyłu ma charakter deklaratoryjny, bowiem jeżeli zajdą przesłanki przewidziane w art. 172 w zw. z art. 292 w zw. z art. 305 ⁴ k.c., a nie zajdą przesłanki negatywne, nabycie po stronie przedsiębiorcy przesyłowego uprawnienia do korzystania z nieruchomości w zakresie służebności przesyłu następuje z mocy samego prawa ( ex lege) wraz z upływem terminu zasiedzenia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2019 r., V CSK 181/18). Innymi słowy, w sytuacji, gdy wystąpiły przesłanki zasiedzenia służebności przesyłu, sąd rejonowy obowiązany był wydać orzeczenie o charakterze deklaratoryjnym stwierdzającym zasiedzenie ograniczonego prawa rzeczowego i dla oceny zasadności wniosku bez znaczenia pozostawała kwestia tego, czy nieruchomość na której posadowione są urządzenia przesyłowe po wydaniu orzeczenia stwierdzającego istnienie na niej obciążenia będzie mogła być przez jej właściciela efektywnie wykorzystywana oraz jakie plany inwestycyjne miał on w stosunku do nieruchomości. Okoliczności te pozostają poza zakresem kryteriów, które sąd bierze pod uwagę orzekając w sprawie o zasiedzenie służebności przesyłu.

Chybiona jest również argumentacja apelującego, jakoby wydane w sprawie orzeczenie naruszało stan powagi rzeczy osądzonej. Owszem decyzja organu o podziale działki nr (...) na działki nr (...) była podstawą do ujawnienia nowego stanu prawnego nieruchomości, lecz nie mogła mieć znaczenia przy ocenie zasadności wniosku o zasiedzenie, gdyż dotyczyła zupełnie innej kwestii i jednocześnie nie wpływała w żaden sposób na istnienie na działce nr (...) stanu odpowiadającego służebności przesyłu uprawniającego do zasiedzenia tego prawa. Zwłaszcza, że do geodezyjnego podziału działki doszło w 2014 r., a więc już po nabyciu ex lege przez wnioskodawcę ograniczonego prawa rzeczowego. Nadmienić wypada przy tym, że stan powagi rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 366 k.p.c. jest wynikiem stanu powstałego na skutek wydania prawomocnego orzeczenia sądu. O naruszenie tej zasadny można by w realiach sprawy mówić wówczas, gdyby uprzednio sąd meriti wydał orzeczenie oddalające wniosek o zasiedzenie służebności przesyłu i w niezmienionym stanie faktycznym sprawy sąd w niniejszej sprawie orzekłby odmiennie w zakresie wniosku o zasiedzenie. Na istnienie takiego orzeczenia skarżący w toku postępowania się nie powoływał i z materiału dowodowego widniejącego w aktach sprawy również nie wynikało, iżby takowe orzeczenie zostało uprzednio wydane.

Myli się też apelujący twierdząc, że przebudowa linii elektroenergetycznej skutkowała przerwaniem biegu terminu zasiedzenia. Owszem do takowej modernizacji linii polegającej na jej całkowitej przebudowie doszło, jednak posiadanie nieruchomości w zakresie służebności przesyłu następuje od chwili wejścia na grunt w celu wybudowania urządzenia służącego do przesyłania energii elektrycznej ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2013 r., V CSK 287/12, OSNC 2014/2/20) i z tym zdarzeniem należy wiązać początek biegu terminu do zasiedzenia służebności ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 września 2013 r., V CSK 440/12 oraz postanowieniach: z dnia 31 maja 2017 r., V CSK 557/16; z dnia 18 sierpnia 2017 r., IV CSK 609/16 i z dnia 7 listopada 2017 r., II CSK 297/17). Posiadać wchodzi w posiadanie służebności przesyłu już z momentem wejścia na grunt w celu wybudowania na nim urządzeń przesyłowych i wykonywanie służebności przesyłu nie jest związane wyłącznie z faktycznym wykorzystywaniem urządzeń przesyłowych do przesyłu energii. Oznacza to, że także w czasie, gdy wnioskodawca dokonywał prac budowlanych związanych z modernizacja linii termin zasiedzenia służebności przesyłu biegł. Powyższe jest tym bardziej uzasadnione, jeżeli weźmie się pod uwagę, że nowoposadowione elementy spornej infrastruktury przesyłowej ulokowane zostały dokładnie w tym samym miejscu, co uprzednio istniejące. Przebieg trasy służebności nie uległ zatem jakiejkolwiek zmianie, a oczywistym jest, że przedsiębiorstwo energetyczne w związku ze zużyciem się elementów infrastruktury przesyłowej musi je wymieniać, co jednak nie świadczy o zaprzestaniu wykonywania służebności przesyłu w czasie prowadzenia remontu linii elektroenergetycznej.

Finalnie nie sposób podzielić zarzutów apelującego, że przeciwko żądaniu stwierdzenia służebności przesyłu mogło przemawiać to, iż wnioskodawca dokonał modernizacji linii bez zgody właściciela nieruchomości. Postanowienie sądu stwierdzające zasiedzenie ma charakter deklaratoryjny i potwierdza jedynie istnienie prawa, które powstało już w dacie upływu terminu zasiedzenia. Skoro do zasiedzenia doszło z dniem 5 grudnia 2010 r., a prace budowlane miały miejsce dopiero w 2012 r., to niewątpliwie już wówczas wnioskodawca jako uprawiony z tytułu służebności przesyłu miał prawo do prowadzenia prac związanych z przebudową linii i w tym celu nie potrzebował zgody właściciela nieruchomości.

Mając na uwadze wszystko powyższe i nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia, sąd okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. apelację oddalił jako bezzasadną, o czym orzekł w punkcie 1. postanowienia.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. postanowienia zgodnie z art. 520 § 1 k.p.c. stanowiącym, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Cytowany wyżej przepis statuuje podstawową regułę orzekania w przedmiocie kosztów postępowania w przypadku sprawy rozpoznawanej w postępowaniu nieprocesowym, zaś sąd odwoławczy w realiach sprawy nie znalazł podstaw do odstąpienia od niej. Zarówno wnioskodawca, jak też uczestnicy postępowania byli bowiem w równym stopniu zainteresowani uregulowaniem sytuacji prawnej związanej z korzystaniem przez przedsiębiorcę przesyłowego z urządzeń infrastruktury elektroenergetycznej jaka jest położona na nieruchomościach uczestników. W konsekwencji ustalono, że wnioskodawca i uczestnicy ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania apelacyjnego związane ze swym udziałem w sprawie.

Tomasz Radkiewicz Iwona Siuta Katarzyna Longa

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

(...)