Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie wyrokiem z dnia 13 listopada 2017 roku, sygn. akt I C 1784/15, w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji (...) spółki komandytowej w W. przeciwko Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta S.:

I.  oddalił powództwo;

II.  zasądził od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji (...) spółki komandytowej w W. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta S. kwotę 5200 zł tytułem kosztów procesu;\

III.  nakazał ściągnąć od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji (...) spółki komandytowej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 915,49 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy wydał powyższe rozstrzygnięcie w w oparciu o ustalony w sposób następujący stan faktyczny:

Skarb Państwa jest właścicielem gruntu z działek nr(...) o powierzchni 30.099 metrów kw. położonych w obrębie ewidencji gruntów – (...) i 68 ul. (...).

Powód jest wieczystym użytkownikiem ww. nieruchomości.

W pismach z dnia 30 października 2000 roku Prezydenta Miasta S. dokonał wypowiedzenia obowiązującej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowanie wieczystego gruntu stanowiącego składającego się z działek (...) położonych w obrębie ewidencji gruntów — (...) i 68 ul. (...) oraz oferty nowej jej wysokości.

W dniu 16 października 2014 roku rzeczoznawca majątkowy A. P. sporządziła operat szacunkowy, w którym określiła wartość rynkowa prawa własności działek gruntu składającego się z działek (...) położonych w obrębie ewidencji gruntów — (...) i 68 ul. (...) na kwotę 5.022.018 zł.

W październiku 2013 roku Prezydent Miast S. upoważnił E. O. do dokonywania w imieniu Prezydenta Miasta aktualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntów Gminy M. S. i Skarbu Państwa oraz podpisywania w imieniu Prezydenta wypowiedzeń zmieniających opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych na podstawie art. 78 ust 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W piśmie z dnia 25 listopada 2014 roku E. O., działająca w imieniu Prezydenta Miasta S., dokonała wypowiedzenia powodowi obowiązującej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowanie wieczystego ww. gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa oraz oferty nowej jej wysokości. W uzasadnieniu wskazała, iż z dniem 1 stycznia 2015 roku wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste tego gruntu wynosi 150.660,54 zł, co odpowiada 3 % aktualnej wartości gruntu ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę 5.022.018 zł.

Wartość rynkowa prawa własności działek gruntu składającego się z działek (...) położonych w obrębie ewidencji gruntów — (...) i 68 ul. (...) według stanu na dzień 1 stycznia 2015 roku wynosi kwotę 5.026.000 złotych.

Sąd wskazał, że ustalony stan faktyczny oparł na niekwestionowanych przez żadną ze stron dowodach z dokumentów oraz opinii biegłego sądowego. Sporządzoną w sprawie opinię Sąd uznał za w pełni wiarygodny dowód w sprawie, nadto żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń.

Oddalaniu podlegały natomiast wnioski dowodowe pełnomocnika powoda zgłoszone w piśmie z dnia 18 maja 2017 roku oraz wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wartości nieruchomości z uwzględnieniem poniesionych przez powoda nakładów.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne.

W., że w niniejszej sprawie aktualizacja opłaty miała miejsce po 14 latach od poprzedniej aktualizacji (dopuszczalna jest aktualizacja nie częściej niż raz na trzy lata). Jednocześnie pozwany wykazał okoliczność, iż wartość nieruchomości ulegała zmianie.

W tym zakresie decydujący w sprawie miał dowód z opinii biegłego sądowego. Biegły sądowy w swojej opinii wskazał, iż wartość rynkowa prawa własności ww. gruntu według stanu na dzień 1 stycznia 2015 roku wynosi kwotę 5.026.000 zł.

Powyższe w ocenie Sądu świadczyło o zasadności dokonanego wypowiedzenia oraz aktualizacji opłaty z tytułu wieczystego użytkowania.

Odnosząc się do żądania powoda zaliczenia wartości nakładów Sąd Rejonowy wskazał, iż zaliczeniu podlegają nakłady, których wysokość oraz rodzaj zostały wykazane. Ciężar dowodu poniesienia danych nakładów obciąża wieczystego użytkowania zgodnie z regułą art. 6 k.c.

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie powód nie wykazał faktu poniesienia nakładów oraz ich rodzaju.

Dopuszczenie dowodów z dokumentów mających obrazować wysokość poniesionych nakładów spowodowałby zwłokę w rozpoznaniu sprawy, dlatego Sąd oddalił wnioski dowodowe zawnioskowane przez powoda w piśmie z dnia 18 maja 2017 roku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Rejonowy oparł na treści art. 98 k.p.c., w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., przy zastosowaniu § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd Rejonowy orzekł jak w pkt III. sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości, wniósł o jego zmianę, poprzez ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie przy dokonywaniu aktualizacji wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nakładów poniesionych przez powoda w łącznej kwocie 5.328.236,16 zł i wreszcie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

Skarżący zarzucił Sądowi pierwszej instancji:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 6 k.c. oraz art. 78 ust. 3 u.g.n. przez przyjęcie, że powód w toku procesu nie wykazał poniesionych przez siebie nakładów na nieruchomość, podczas gdy powód w toku postępowania na skutego wydania przez biegłego sądowego opinii i jeszcze przed wydaniem przez biegłego sądowego opinii uzupełniającej dokonał sprecyzowania żądania pozwu przez uwzględnienie przy dokonywaniu aktualizacji wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nakładów poniesionych przez powoda na nieruchomość oraz złożył w celu udowodnienia swoich twierdzeń stosowne wnioski dowodowe;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. oraz art. 217 § 1 k.p.c. i art. 207 § 6 k.p.c., poprzez oddalenie przez sąd pierwszej instancji wniosku powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie opinii uzupełniającej biegłego, która dokonywałaby weryfikacji i zaliczenia poniesionych przez powoda nakładów, w sytuacji, gdy powód wnosił o dopuszczenie takiej opinii już w piśmie z dnia 5 stycznia 2017 roku i wnosił od samego początku postępowania o zaliczenie poniesionych przez niego na nieruchomość nakładów, zaś opinie sporządzone przez biegłego sądowego w żaden sposób nie dokonały zweryfikowania i zaliczenia poniesionych przez powoda na nieruchomość nakładów tym samym były niepełne i nie mogły stanowić podstawy dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, zaś wniosek o przeprowadzenie tego dowodu jako zgłoszony w dniu 5 stycznia 2017 roku nie może zostać uznany jako spóźniony.

Dodatkowo apelujący wniósł o rozpoznanie na podstawie art. 380 k.p.c. przez Sąd Okręgowy postanowienia sądu pierwszej instancji oddalającego wniosek dowodowy powoda na rozprawie w dniu 13 listopada 2017 roku oraz na podstawie art. 241 k.p.c., w zw. z art. 382 k.p.c., o przeprowadzenie przez sąd odwoławczy dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, która dokona weryfikacji i zaliczenia poniesionych przez powoda nakładów, w oparciu o złożoną do akt sprawy dokumentację,

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że Sąd pierwszej instancji błędnie oparł rozstrzygnięcie w sprawie o normy prawne zawarte w art. 77 ust. 4 i 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w ich brzmieniu obowiązującym od dnia 23 sierpnia 2017 roku gdy tymczasem, jak wprost stanowi art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw, do spraw zaliczania wartości poniesionych nakładów na podstawie art. 77 ust. 4 i 6 ustawy zmienianej w art. 1 wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie z art. 77 ust. 4 u.g.n. w brzmieniu sprzed dnia 23 sierpnia 2017 roku przy aktualizacji opłaty, o której mowa w ust. 1, na poczet różnicy między opłatą dotychczasową a opłatą zaktualizowaną zalicza się wartość nakładów poniesionych przez użytkownika wieczystego nieruchomości na budowę poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej po dniu dokonania ostatniej aktualizacji. Wedle ust. 5 tego art. zaliczenie wartości nakładów poniesionych przez użytkownika wieczystego nieruchomości na budowę poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej następuje również w przypadku, gdy nie zostały one uwzględnione w poprzednio dokonywanych aktualizacjach. Wreszcie jak głosi art. 77 ust. 6 zasady, o których mowa w ust. 4 i 5, stosuje się odpowiednio do nakładów koniecznych wpływających na cechy techniczno-użytkowe gruntu, poniesionych przez użytkownika wieczystego, o ile w ich następstwie wzrosła wartość nieruchomości gruntowej.

Powyższe uchybienie Sądu pierwszej instancji pozostaje całkowicie bez wpływu na rozstrzygmięcie w sprawie.

Zarówno, bowiem w porzednim, jak i obecnie obowiązującym stanie prawnym weryfikacja faktu dokonanika nakładów poniesionych przez użytkownika wieczystego nieruchomości na budowę poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej, jak też nakładów nakładów koniecznych wpływających na cechy techniczno-użytkowe gruntu, poniesionych przez użytkownika wieczystego, o ile w ich następstwie wzrosła wartość nieruchomości gruntowej oraz określenie ich wartości wymaga sporządzenia operatu szacunkowego, co w realiach procesu sądowego oznacza konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

Wynika to w sposób niebudzący wątpliwości z unormowań § 28 ust. 6 i 7 oraz § 35 ust. 3 i 6 rozpozrządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego. Co istotne okolicznośc ta nie jest w żaden sposób kwestionowana przez skarżącego.

Przechodząc do rozważań w w przedmiocie meritum sprawy wskazać przede wszystkim trzeba, że sprawa, jak niniejsza, tocząca się na skutek sprzeciwu wniesionego w trybie art. 80 ust. 1 – 4 u.g.n. od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego, ma charakter stricte procesowy.

W konsekwencji to na właściwym organie (Skarbie Państwa, względnie gminie), który dokonał wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste spoczywa ciężar wykazania okoliczności zwiększenia wartości nieruchomości, alboiem z tego faktu organ wysnuwa korzystne dla siebie skutki prawne, w postaci powstania uprawnienia do wypowiedzenia dotychczasowej wysokości przedmiotowej opłaty. O takim rozkładzie ciężaru dowodu ustawodawca wprost przesądził w treści art. 79 ust. 3 zdanie drugie u.g.n., który głosi, że ciężar dowodu, że istnieją przesłanki aktualizacji opłaty rocznej, spoczywa na właściwym organie.

Odmiennie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do okoliczności poniesienia i wartości nakładów podlegających zaliczeniu na wypowiadaną opłatę za wieczyste użytkowanie. Nie może być wątpliwości, że w przypadku obu rodzajów takich nakładów, przy uwzglęnieniu ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu unormowanej w art. 6 k.c., ciążar dowodu tych okoliczności spoczywa na użytkowniku wieczystym, w okolicznościach sprawy na powodzie, który z faktów tych wysnuwa korzystne dla siebie skutki prawne, w postaci powstania roszczenia o zaliczenie wartości tych nakładów na część opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania przewyższającą dotychczasa opłatę.

Również ta ostania okoliczność nie była przez skarżącego kwestionowana.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że w przypadku kwestii tych nakładów brak było i jest nadal jakichkolwiek podstaw do podejmiowania przez Sąd inicjatywy dowodowej z urzędu.

Sąd nie może, bowiem zastępować niezbędnej inicjatywy dowodowej stron przeprowadzaniem dowodów z urzędu, w tym dowodu z opinii biegłego, gdyż naruszałoby to podstawową zasadę równości stron (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 21 grudnia 1998 r., III CKN 985/98). Przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego (...) rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń, w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przeprowadzenia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Dobitnie w tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 12 grudnia 2000 roku (V CKN 175/00), w którym podkreślił, iż działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu tego orzeczenia, iż ani w toku postępowania dowodowego, ani po wyczerpaniu wniosków dowodowych stron sąd nie ma obowiązku ustalania, czy sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia. Nakaz uzupełniania z urzędu udzielonych przez strony wyjaśnień i przedstawianych przez nie dowodów, jak i dokonywania oceny stopnia wyjaśnienia sprawy skreślony został, bowiem zarówno z art. 232 in fine k.p.c., jak i z art. 316 § 1 k.p.c. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża strony. Zachowana w art. 232 k.p.c. możliwość przeprowadzenia przez sąd dowodu z urzędu ma charakter wyłącznie wspierający i wykorzystywana może być jedynie w sytuacjach wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych wypadkach (tak też wcześniejsze orzecznictwo Sądu Najwyższego, choćby uchwała z dnia 19 maja 2000 r., III CZP 4/00). Nie może jednak w żadnym przypadku prowadzić do zastępowania strony w spełnianiu jej obowiązków. Również w doktrynie prawa i postępowania cywilnego powyższa argumentacja została zaakceptowana. Działanie sądu z urzędu – o ile nie zachodzą wyjątkowe, szczególnie uzasadnione wypadki rażącej nieporadności strony – i przeprowadzanie dowodów z urzędu stanowi z reguły, bowiem działanie na korzyść jednej ze stron, co jest oczywiście niedopuszczalne. Obowiązkiem sądu jest jedynie umożliwienie stronom złożenia stosownych wniosków dowodowych, ale nie formułowanie tych wniosków za stronę (tak też W. Broniewicz, glosa do wyroku SN z 12 grudnia 2000 r., OSP 2001, poz. 116). Powyższe poglądy ulegają dalszemu wzmocnieniu, jeśli się zważy, iż zgodnie z obecną treścią art. 224 § 1 k.p.c. sąd nie ma już, jak to miało miejsce przed lutym 2005 roku, ustalać przed zamknięciem rozprawy czy sprawa została dostatecznie wyjaśniona.

Powoda w żadnym razie nie można uznać za osobę rażąco nieporadną, skoro jest on osobą prawną, korzystającą ze stałej fachowej obsługi prawnej.

W okolicznościach sprawy Sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że powód nie wykazał okoliczności poniesienia przez siebie nakładów na przedmiotową nieruchomość, a w szczególności ich wartości.

Wbrew stanowisku skarżącego nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy oddalając wniosek dowodowy powoda w tym przedmiocie, zgłoszony po raz pierwszy w piśmie procesowym z dnia 5 stycznia 2017 roku (omyłkowo opatrzonym datą 5 stycznia 2016 roku), naruszył wskazane w apelacji normy procedury cywilnej, w szczególności zawartą w art. 207 § 6 k.p.c.

Zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Powyższy dowód posiadał w okolicznościach sprawy przymiot spóźnionego.

Zważenia wymaga, że okoliczności poniesienia i wartości przedmiotowych nakładów była pomiędzy stronami sporna już w fazie postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w S., gdzie zostały one wyraźnie zakwestionowane przez pozwanego.

Powód w sprzeciwie z dnia 29 czerwca 2016 roku od orzeczenia SKO ograniczył się do sformułowania żadania zaliczenia na poczet wypowiadanej opłaty za użytkowanie wieczyste poniesionych przez siebie nakładów, poprzez odwołanie się do załączonej do sprzeciwu tabeli określającej poszczególne nakłady i ich wartość. W piśmie tym nie został zgłoszony na tą okoliczność żaden wniosek dowodowy, w szczególności o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Powód nie zgłosił takiego wniosku także w świetle okoliczności, że pozwany w piśmie z dnia 2 lutego 2016 roku, stanowiącym odpowiedź na sprzeciw, wprost zakwestionował przedmiotowe okoliczności i wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości przedmiitowej nieruchomości.

W tym stanie rzeczy Sąd pierwszej instancji postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2016 roku słusznie dopuścił dowód z opinii biegłego tylko na tą ostatnią okoliczność.

Powód, po doręczeniu mu tego postanowienia miał możliwość złożenia wniosku dowodowego o uzupełnienie tezy dowodowej opinii, czego zaniechał i odpowiedni wniosek zgłosił dopiero we wskaznym powyżej pismie z dnia 5 stycznia 2017 roku.

Wniosek ów w okolicznościach sprawy był spóźniony.

Nie sposób w szczególności za zasadne uznać zapatrywania skarżącego niemającego żadnego umocowania w treści norm prawnych zawartych zarówno w u.g.n., jak i k.p.c., że na samym początku postępowania przed sądem pierwszej instancji powód nie miał obowiązku przeprowadzenia dowodzenia w przedmiocie poniesionych przez niego nakładów, albowiem w pierwszej kolejności to pozwany miał obowiązek udowodnić, że w ogóle wystąpiły przesłanki uzasadniające podwyższenie opłaty rocznej.

W szczególności sam tylko wzgląd na opisany powyżej rozkład ciężaru dowodu, nie może przemawiać za aktualizowaniem się obowiązku inicjatywy dowodowej jednej ze stron, dopiero po przeprowazeniu części postępowania dowodowego, tym bardziej, że ocena dowodów jest dokonywana przez sąd dopiero w fazie wyrokowania, a nie w toku postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie nie zaistniały okoliczności pozwalające na uznanie, że niezgłoszenie dowodu z opinii biegłego już w początkowej fazie postępowania, nastąpiło bez winy powoda.

Ten nie uprawdopodobnił takiej okoliczności. Przemawia przeciwko temu wskazany już wyżej fakt statusu prawnego powoda, króry jest dużą spółką, prowadzącą działalność gospodarczą, na dodatek korzystającą z fachowej obsługi prawnej. Ponownie zważyć trzeba, że powód już na etapie postępownaia przed SKO miał świadomość istnienia pomiędzy stronami sporu, co do faktu i wartości poniesionych nakładów.

Tak samo należy ocenić kwestię braku spowodowania zwłoki w rozpoznaniu sprawy, w rezultacie uwzględnienia spóźnionego wniosku dowodowego.

W tym przedmiocie ważkim jest, że pismo procesowe z dnia 5 stycznia 2017 roku zostało wniesione już po wydaniu przez biegłego zasadniczej opinii w sprawie, która toczyła się przed Sądem pierwszej instancji od początku lipca 2015 roku, a biegły stosunkowo szybko, bo już w dniu 15 maja 2017 roku sporządził opinię uzupełniającą, w ustosunkownaiu się do zarzutów pozwanego do opinii głównej w przedmiocie oszacowania wartości nieruchomości.

Co więcej Sąd pierwszej instancji nie miał możliwości, tylko w oparciu o wniosek powoda zawarty w piśmie z dnia 5 stycznia 2017 roku, dopuścić dowodu z opinii biegłego na okolicznośc spornych nakładów, skoro sam powód, w późniejszym piśmie z dnia 6 marca 2017 roku wnosił o zakreślenie mu 14 – dniowego terminu na przedłożenie dokumentów źródłowych na okoliczność poniesienia tych nakładów i dokumenty te złożył dopiero wraz z pismem z dnia 18 maja 2017 roku, które wpłynęło do Sądu pierwszej instancji już po zwrocie przez biegłego akt sprawy, wraz z opinią uzupełniającą.

W tych okolicznościach przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność nakładów ewidentnie spowodowałaby zwłokę w postępowaniu, co także stanowi negatywną przesłankę przeprowadzenia spóźnionych dowodów.

Brak jest wreszcie w sprawie jakichkolwiek wyjątkowych okoliczności przemawiających za przeprowadzeniem sprekludowanych dowodów. Nie może być nimi sama tylko deklarowana przez powoda wysoka wartość przedmiotowych nakładów.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował stanowisko Sądu pierwszej instancji o istnieniu podstaw do pominięcia aktualnie analizowanego wniosku dowodowego, co czyni bezzasadnym także wniosek powoda o pzreprowadzenie tego dowodu w postępowaniu apelacyjnym.

Skoro, więc powód nie wykazał w sprawie okoliczności poniesienia przez siebie nakładów na przedmiotową nieruchomość, o jakich mowa w art. 77 ust. 4 i 6 u.g.n. i ich wartości i na obecnym etapie sprawy nie kwestionuje już wartość nieruchomości, uzasadniającej wypowiedzenie dotychczasowej wyskości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, która to wartość tak czy inaczej wynika z w pełni miarodajnej dla rozstrzygnięcia opinii biegłego, to apelacja powoda jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 385 k.p.c., orzeczono jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., przy uwzględnieniu konieczności uznania powoda za przegrywającego to postępowanie w całości i wysokości jego kosztów poniesionych przez pozwanego, w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu jego pełnomocnika procesowego, obliczemu zgodnie z obowiązującymi stawkami.

SSO Violetta Osińska SSO Tomasz Sobieraj SSO Sławomir Krajewski

Zarządzenia:

- odnotować;

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda;

- zwrócić akta sprawy SR.