Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 maja 2019 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Gminy M. S. przeciwko T. W., A. M., D. M. (1) i R. W. o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 2523/18:

I.  nakazał pozwanym, aby opróżnili i wydali powódce Gminie M. S. w stanie wolnym lokal mieszkalny nr (...) położony w S. przy ul. (...);

I.  ustalił, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

II.  zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 440 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie sąd rejonowy oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach zawartych na k. 113-116 akt postępowania.

Apelację od powyższego wyroku w imieniu własnym wywiodła pozwana T. W. i zaskarżając go w całości, wniosła o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów postępowania za obie instancje; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Apelująca T. W. zarzuciła sądowi pierwszej instancji:

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie istniała podstawa uprawniająca pozwanych do korzystania z przedmiotowego lokalu, w sytuacji gdy z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że powódka posiadała wiedzę co do okoliczności zajmowania i korzystania z lokalu przez pozwanych, a nadto stan ten akceptowała oraz pobierała z tego tytułu wynagrodzenie na podstawie zawartej ugody czym dała pozwanym podstawy do przyjęcia, że traktuje ich jako prawowitych lokatorów;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie zachodzą przesłanki uzasadniające przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego albowiem pozwani nie znajdują się w złej sytuacji finansowej i posiadają wystarczające środki na pokrycie wynajmu mieszkania na wolnym rynku, podczas, gdy jedyny dochód jaki pozwana uzyskuje to emerytura w kwocie 1 111,46 zł netto miesięcznie, natomiast pozwany 800 euro netto, z których znaczną część przeznacza na bieżące utrzymanie siebie w Niemczech;

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przepis ten stosuje się wyłącznie w stosunku do osób będących lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, w sytuacji gdy literalna treść tego przepisu nie pozostawia wątpliwości co do tego, że winno się go stosować wobec wszystkich osób których dotyczy wyrok nakazujący opróżnienie lokalu, a tym samym jego wykładnia jest niedopuszczalna, a w związku z tym pozwany ma prawo do otrzymania lokalu socjalnego;

4. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r . o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie ustalenia czy dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanych z lokalu oraz ich szczególna sytuacja materialna i rodzinna uprawnia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego;

5. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. polegającego na bezpodstawnym uwzględnieniu powództwa w sytuacji, gdy takie rozstrzygnięcie godzi w zasady współżycia społecznego, sprawiedliwości społecznej oraz uczciwości gdyż, powódka będąc świadoma sytuacji pozwanej utrzymywała ją w zapewnieniu o możliwości zamieszkiwania w lokalu oraz pobierała z tego tytułu wynagrodzenie na podstawie zawartej ugody, a następnie wezwała pozwanych do opuszczenia lokalu czym naraża ich i członków ich rodziny na pozbawienie miejsca do zamieszkania;

6. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. polegające na dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego i przyjęcie, iż pozwanym nie przysługiwało prawo do władania lokalem, w sytuacji gdy z zachowania powódki polegającego na akceptowaniu faktu zamieszkania przez pozwanych z lokalu oraz obciążania ich wszelkimi kosztami jakimi byliby obciążaniu w sytuacji zawarcia pisemnej umowy najmu lokalu, a tym samym braku zróżnicowania sposobu traktowania pozwanych oraz osób trzecich posiadających zawarte z powódką umowy najmu wynika, że w istocie pozwani posiadali podstawę do władania przedmiotowym lokalem;

7. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pozwanych i ustalenie, że nie spełniają oni kryteriów warunkujących przyznanie im lokalu socjalnego, w sytuacji gdy z treści zeznań pozwanych wynika wprost, iż nie posiadają środków pozwalających im na wynajem lokalu na wolnym rynku.

W uzasadnieniu, na kartach 128-129 akt, pozwana rozwinęła tak postawione zarzuty i wniosła jak wyżej.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł również pozwany A. M. i zaskarżając go w całości, wniósł o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów postępowania za obie instancje; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Apelujący A. M. zarzucił sądowi pierwszej instancji:

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie istniała podstawa uprawniająca pozwanych do korzystania z przedmiotowego lokalu, w sytuacji gdy z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że powódka posiadała wiedzę co do okoliczności zajmowania i korzystania z lokalu przez pozwanych, a nadto stan ten akceptowała oraz pobierała z tego tytułu wynagrodzenie na podstawie zawartej ugody czym dała pozwanym podstawy do przyjęcia, że traktuje go jako prawowitego lokatora;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie zachodzą przesłanki uzasadniające przyznanie pozwanemu prawa do lokalu socjalnego albowiem pozwany nie znajduje się w złej sytuacji finansowej i posiada wystarczające środki na pokrycie wynajmu mieszkania na wolnym rynku oraz pozostaje osadzony w zakładzie penitencjarnym;

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r . o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie ustalenia czy dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanych z lokalu oraz ich szczególna sytuacja materialna i rodzinna uprawnia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego;

4. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. polegającego na bezpodstawnym uwzględnieniu powództwa w sytuacji, gdy takie rozstrzygnięcie godzi w zasady współżycia społecznego, sprawiedliwości społecznej oraz uczciwości gdyż, powódka będąc świadoma sytuacji pozwanych utrzymywała ich w zapewnieniu o możliwości zamieszkiwania w lokalu oraz pobierała z tego tytułu wynagrodzenie na podstawie zawartej ugody, a następnie wezwała pozwanych do opuszczenia lokalu czym naraża ich i członków ich rodziny na pozbawienie miejsca do zamieszkania;

5. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. polegające na dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego i przyjęcie, iż pozwanym nie przysługiwało prawo do władania lokalem, w sytuacji gdy z zachowania powódki polegającego na akceptowaniu faktu zamieszkania przez pozwanych z lokalu oraz obciążania ich wszelkimi kosztami jakimi byliby obciążaniu w sytuacji zawarcia pisemnej umowy najmu lokalu, a tym samym braku zróżnicowania sposobu traktowania pozwanych oraz osób trzecich posiadających zawarte z powódką umowy najmu wynika, że w istocie pozwani posiadali podstawę do władania przedmiotowym lokalem;

6. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pozwanych i ustalenie, że nie spełniają oni kryteriów warunkujących przyznanie im lokalu socjalnego, w sytuacji gdy z treści zeznań pozwanych wynika wprost, iż nie posiadają środków pozwalających im na wynajem lokalu na wolnym rynku.

W uzasadnieniu, na kartach 136-137 akt, pozwany rozwinął tak postawione zarzuty i wniósł jak wyżej.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie obu apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Apelacje D. M. (1) i R. W. zostały prawomocnie odrzucone.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje pozwanych – T. W. i A. M. nie zasługiwały na uwzględnienie.

Ustalenia i ocena stanu faktycznego zawarta w zaskarżonym orzeczeniu, jak również dokonana przez sąd pierwszej instancji wykładnia zastosowanych przepisów prawa materialnego oraz procesowego okazała się trafna i nie budzi zastrzeżeń. Sąd drugiej instancji akceptuje te ustalenia i przyjmuje je za własne, czyniąc je jednocześnie integralną częścią poniższych rozważań, uznając, iż wywiedzione przez pozwanych apelacje, z uwagi na sformułowane w nich zarzuty i podniesioną argumentację, nie mogły ostatecznie doprowadzić do poczynienia ustaleń odmiennych aniżeli przyjęte przez sąd rejonowy.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów wyartykułowanych w apelacji wskazania wymaga, iż nade wszystko nie zyskał aprobaty ten, jakoby sąd pierwszej instancji w sposób dowolny ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Wyjaśnić należy, że w myśl art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący winien wskazać, jakie kryteria naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak SN m.in. w orzeczeniach z 23.01.2001 r., IV CKN 970/00; z 12.04.2001 r., II CKN 588/99 oraz z 10.01.2002 r., II CKN 572/99).

Zdaniem sądu drugiej instancji, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż sąd rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego. To z kolei czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. gołosłownym. Wywodom sądu pierwszej instancji nie można zarzucić dowolności, ani przekroczenia granic logicznego rozumowania. Sąd odniósł się do podniesionych przez strony w toku sprawy zarzutów. Wskazał fakty, które uznał za udowodnione i na których oparł swoje rozstrzygnięcie. Odniósł się do całego zaproponowanego przez strony materiału dowodowego, wyjaśniając motywy, którymi się kierował.

Sąd okręgowy podzielił zaprezentowane w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia stanowisko sądu rejonowego, zauważając przy tym, że sformułowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. odnosi się w istocie do tych pozwanych, których apelacje zostały w sposób skuteczny odrzucone tj. R. W. oraz D. M. (2), wobec których sąd rejonowy ustalił, że nie posiadali oni statusu lokatora.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, lokatorem jest wyłącznie osoba, która posiadała tytuł prawny do lokalu, który ustał wobec zakończenia stosunku najmu i który może mieć charakter zależny wobec prawa przysługującego najemcy. Natomiast przymiotu lokatora nie posiadają osoby, które nigdy nie dysponowały tytułem prawnym do zajmowanego lokalu, w tym osoby, które objęły go samowolnie (postanowienie Sądu Najwyższego z 22 marca 2017 roku, III CZP 64/16). Tymczasem pozwani R. W. i D. M. (2) zajęli przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Wprowadzili się do niego już po wypowiedzeniu pozwanej T. W. umowy najmu, co jak trafnie zauważył sąd pierwszej instancji, wynika z jej zeznań. Niewątpliwie przy tym sąd rejonowy ustalając okoliczności faktyczne przyznał status lokatora pozwanej T. W., która była uprzednio najemcą pokoju I oraz A. M., który wszedł w posiadanie pokoju III na podstawie umowy użyczenia zawartej z J. S., a następnie przeanalizował przesłanki przyznania wskazanym pozwanym uprawnienia do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego w oparciu o art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Przyjmując zatem, że sąd pierwszej instancji ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób odpowiadający wymogom stawianym na gruncie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i na jego podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, sąd odwoławczy podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji, iż na uwzględnienie zasługiwało roszczenie o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w S. przy ul. (...). Skoro bowiem pozwanym nie przysługiwało uprawnienie do skutecznego względem powódki władania jej lokalem, to ich powinnością było wydanie powódce lokalu, jak to trafnie przyjął sąd rejonowy. Skierowane zatem wobec pozwanych żądanie oparte na treści art. 222 § 1 k.c. było uzasadnione.

Przechodząc do najdalej idącego zarzutu naruszenia przez sąd rejonowy art. 5 k.c., który zmierzał niejako do pozbawienia powódki prawa do domagania się wydania przez pozwanych lokalu, wskazać należy, że nie mógł on zostać uznany za słuszny.

Jak wskazuje się w części orzecznictwa, w sprawach dotyczących roszczenia o wydanie nieruchomości na podstawie art. 222 § 1 k.c., zastosowanie art. 5 k.c. jest wyłączone ponieważ zasady współżycia społecznego nie mogą uzasadniać trwałego pozbawienia właściciela uprawnienia do wyłącznego korzystania z nieruchomości (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 27 maja 1999 r., II CKN 337/98, postanowienie Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2012 r., I CSK 534/11, postanowienie Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2012 r., I CSK 590/11). Przyjmuje się jednak, że nie można całkowicie wykluczyć możliwości oddalenia powództwa windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 4 kwietnia 2013 r., I ACa 815/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 marca 2013 r., VI ACa 1177/12). Skuteczność zarzutu na podstawie art. 5 k.c. może być jednak dopuszczona na zasadzie wyjątku i tylko po dokonaniu oceny całokształtu okoliczności stanu faktycznego danej sprawy (postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2011 r., I CSK 520/10).

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2013 roku (II CSK 438/12) wskazano, że art. 5 k.c. ma wyjątkowy charakter, przełamuje zasadę, że wszystkie prawa podmiotowe korzystają z ochrony prawnej. Odmowa udzielenia ochrony musi być uzasadniona okolicznościami rażącymi i nieakceptowanymi ze względu na system wartości istniejący w społeczeństwie. Wszelkie rozstrzygnięcia będące wyjątkiem od strzeżenia praw podmiotowych wymagają ostrożności oraz wnikliwego rozważenia wszystkich aspektów rozpoznawanego przypadku. Objęte art. 5 k.c. zasady współżycia społecznego pozostają w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności konkretnej sprawy, występujących tak po stronie powoda, jak i pozwanego i w takim ujęciu wyznaczają podstawy, granice oraz kierunek jej rozstrzygnięcia, w wyjątkowych sytuacjach, które ten przepis przewiduje.

Ostrożne korzystanie z instytucji przewidzianej w art. 5 k.c. postuluje także Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia 17 października 2000 roku (SK 5/99, OTK 2000, Nr 7, poz. 254), opowiada się przeciwko stosowaniu art. 5 k.c. wtedy, gdy istnieją normy wystarczające dla zabezpieczenia interesu zagrożonego wykonywaniem prawa podmiotowego. Art. 5 k.c. nie może bowiem zastępować szczegółowych instytucji prawa cywilnego, gdyż prowadziłoby to do prawotwórczej roli sądów, która mogłaby zagrozić pewności prawa. Jak słusznie wskazuje Trybunał Konstytucyjny „klauzula generalna zawarta w art. 5 k.c. nie kształtuje praw podmiotowych ani nie zmienia praw wynikających z innych przepisów prawa” (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z 3 lutego 1998 r., I CKN 459/97). Wąskie ujęcie konstrukcji nadużycia prawa podmiotowego wymaga, by w każdym przypadku stosowania art. 5 k.c. ustalić istnienie uprawnienia po stronie osoby, której zachowanie jest oceniane. Klauzula generalna, zawarta w art. 5 k.c. nie może być rozumiana jako pozostawienie sądowi orzekającemu dowolności w udzielaniu określonej stronie procesu ochrony prawnej lub odmowy takiej ochrony.

Mając powyższe rozważania na względzie, sąd okręgowy stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzą żadne szczególne okoliczności uzasadniające odmowę udzielenia ochrony prawnej powódce dochodzącej wydania lokalu na gruncie art. 222 § 1 k.c. Pozwanym nie przysługiwało względem powódki skuteczne uprawnienie do władania lokalem, zatem domaganie się przez nią wydania tegoż lokalu stanowi przejaw zwykłego korzystania z przysługujących jej uprawnień właścicielskich. Sąd nie dopatrzył się w takim działaniu powódki naruszenia jakichkolwiek zasad współżycia społecznego.

Wbrew stanowisku pozwanych, przeciwnego wniosku nie można wysnuć z faktu, że pomiędzy pozwaną T. W. a powodową gminą zostało zawarte porozumienie dotyczące spłaty zadłużenia. Przedmiotowe porozumienie uchroniło bowiem pozwaną jedynie od wszczęcia postępowania sądowego czy egzekucyjnego oraz zmierzało do zaspokojenia uzasadnionych roszczeń gminy. Nie stanowiło natomiast podstawy do przyjęcia, że gmina wyraża zgodę na dalsze zajmowanie lokalu przez pozwanych.

Sugestia pozwanej jakoby na skutek zawarcia owego porozumienia doszło pomiędzy stronami również do dorozumianego zawarcia innych umów, w tym umowy regulującej zajmowaniem przez pozwanych lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), jest niezasadna. Oczywiście zgodnie z art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). W przypadku umowy najmu, dla oświadczeń woli wynajmującego i najemcy (z wyjątkiem formy ad eventum – umowy zawartej na czas powyżej roku) nie jest wymaga żadna forma szczególna, co oznacza to, że umowa najmu może dojść do skutku również per facta concludentia. Umowa ta jest jednak umową konsensualną, co oznacza że dochodzi do skutku, gdy obie strony mają wspólny zamiar jej zawarcia.

Stanowczo jednak należy zakwestionować stanowisko, wiążące fakt zawarcia porozumienia w zakresie spłaty zadłużenia, z rzekomą dorozumianą zgodą Gminy M. S. na dalsze zamieszkiwanie przez pozwanych w tym lokalu. Podobnie fakt braku wcześniejszego wytoczenia powództwa o wydanie nieruchomości, nie może być ujmowany w kategoriach dorozumianej woli Gminy ponownego nawiązania stosunku najmu. Wyjaśnić należy, że aby zachowanie się strony mogło być potraktowane jako uzewnętrzniające wolę zawarcia umowy, musiałyby za tym przemawiać obiektywne okoliczności, które w sposób zrozumiały i dostatecznie jasny wyrażały wolę wywołania skutków prawnych objętych treścią czynności prawnej. W okolicznościach niniejszej sprawy poza wszelkimi wątpliwościami pozwanej T. W. zostało doręczone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Powódka oświadczenia tego nigdy nie cofnęła, a tym samym z punktu widzenia obiektywnego, pozwana nie mogła być przeświadczona, że Gmina wyraża zgodę na dalsze jej zamieszkiwanie w tym lokalu.

Reasumując sąd okręgowy uznał, iż zasadnym jest żądanie powódki nakazania pozwanym opróżnienia i wydania jej lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w S., w stanie wolnym od osób i rzeczy. Sąd okręgowy podzielił przy tym stanowisko sądu rejonowego, zgodnie z którym, pozwanym nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. W ust. 4 powyższego przepisu wymieniono zaś osoby, wobec których orzeczenie o prawie do lokalu socjalnego jest obligatoryjne, zaliczając do tego grona m.in. obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej oraz osoby posiadające status bezrobotnego.

Nie ulega wątpliwości, że pozwana T. W. oraz A. W. nie zaliczają się do żadnej z kategorii osób wymienionych w tym ostatnim przepisie. Nie oznacza to oczywiście, iż sąd nie może orzec wobec nich o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Różnica polega na tym, iż w tej sytuacji nie następuje to obligatoryjnie, ale zależne jest od oceny konkretnych okoliczności danego przypadku. Kwestia ta została pozostawiona uznaniu sędziowskiemu, a w cytowanym wyżej art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów wskazano jedynie kryteria, którymi powinien kierować się sąd, dokonując oceny w omawianym przedmiocie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy wskazać, iż ustalony stan faktyczny sprawy w zakresie dotyczącym sytuacji materialnej i rodzinnej pozwanych nie pozwala na ustalenie prawa pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego.

Co do sytuacji finansowej to wskazać należy, iż w toku postępowania pozwani nawet nie starali się wykazać, jak wygląda ich sytuacja materialna. Przedłożona umowa o pracę, z której wynika, że R. W. uzyskuje dochód około 800 euro, tj. ok. 4.500 zł dotyczy roku 2018 i okresu półrocznego. Strona pozwana nie wskazywała przy tym jakie koszty utrzymania ponosi R. W. w związku z przebywaniem na terenie Niemiec. Jednocześnie w toku postępowania apelacyjnego strona pozwana w żaden sposób nie próbowała wskazać jaka jest jej aktualna sytuacja finansowa. W związku z tym sąd okręgowy nie dysponuje jakimkolwiek materiałem dowodowym, który wskazywałby, że sytuacja materialna pozwanej T. W., która prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z mężem, uniemożliwia im zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych. Jeśli chodzi natomiast o pozwanego A. M. to wskazać należy, że apelacja nie próbowała nawet skontrować stanowiska, jakie zajął sąd pierwszej instancji, a które sąd okręgowy podziela w całej rozciągłości. Pozwany A. M. aktualnie przebywa w jednostce penitencjarnej, a planowany koniec wykonywania kary pozbawienia wolności przypada na rok 2023. Tym samym w chwili obecnej potrzeby mieszkaniowe pozwanego nie wymagają zabezpieczenia. Jednocześnie w toku postępowania sytuacja majątkowa wskazanego pozwanego w żaden sposób nie została wyjaśniona.

Uznając wszystkie zarzuty apelacji za chybione i nie dopatrując się okoliczności, które winny być uwzględnione z urzędu w postępowaniu drugoinstancyjnym, sąd okręgowy oddalił apelacje jako bezzasadne stosownie do art. 385 k.p.c., o czym orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanych T. W. i A. M. na rzecz Gminy M. S. kwoty po 60 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania stanowiącego wynagrodzenie pełnomocnika stosownie do treści § 7 pkt. 1 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r, poz. 1804). Powyższe znalazło odzwierciedlenie w punkcie 2. sentencji wyroku.

sędzia Tomasz Radkiewicz sędzia Katarzyna Longa sędzia Iwona Siuta

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)