Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Daria Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2015r.

sprawy R. W.

obwinionego z art. 92a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

z dnia 9 września 2015r. sygn. VII W 1421/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 30 (trzydzieści) złotych opłaty.

SSO Ryszard Małachowski

Sygn. akt. IV Ka 1671 / 15

UZASADNIENIE

R. W. został obwiniony o to, że w dniu 26 października 2014 roku, o godzinie 20:31:36, w miejscowości J. DW 107, kierując pojazdem o nr rej. (...) nie zastosował się do przepisu ograniczającego prędkość do 70km/h, jadąc z prędkością 91 km/h, to jest o czyn z art. 92a kw

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 9 września 2015r., sygn. VII W 1421 / 15, uznał R. W. za winnego popełniania zarzucanego mu czynu to jest czynu z art. 92a kw i za to wykroczenie na podstawie art.92a kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym zryczałtowane wydatki w kwocie 100 złotych i opłatę w kwocie 30 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony R. W..

Zaskarżając wyrok w całości skarżący orzeczeniu temu zarzucił:

1. naruszenie przepisu postępowania mającego wpływ na jego treść, a mianowicie art. 5 § 1 pkt 9 kpw, poprzez uznanie obwinionego (...) za winnego popełnienia zarzuconego mu czyny, mimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela;

2. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, poczynienie ustaleń dowolnych i sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz naruszenie zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego w ocenie dowodów, które miały wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

- art. 5 § 1 i 2 kpk, poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, iż przeprowadzone w sprawie dowody uzasadniały ustalenie, iż obwiniony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję czynu z art. „ 92 § 1 ” kw,

- art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i błędne przyjęcie przez Sąd, iż obwiniony dopuścił się zarzuconego mu czyny, gdy tymczasem wyjaśnienia obwinionego wskazują, na to, że nie prowadził pojazdu w miejscowości i dacie przypisanej obwinionemu, a tym samym nie mógł przekroczyć dopuszczalnej prędkości;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a mianowicie, że obwiniony prowadził pojazd w miejscu i dacie przypisanej obwinionemu, a tym samym przekroczył dopuszczalną prędkość, podczas gdy obwiniony nie prowadził pojazdu w miejscu i dacie przypisanej obwinionemu, a tym samym nie mógł przekroczyć dopuszczalnej prędkości;

4. przy ustalaniu przez sąd „ apelacyjny ”, że obwiniony prowadził pojazd w miejscu i dacie przypisanej obwinionemu, a tym samym przekroczył dopuszczalną prędkość; przyjęcie, iż należy obwinionemu wymierzyć karę łagodniejszą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, albowiem sąd idąc za wnioskiem straży miejskiej wymierzył obwinionemu karę najsurowszą z możliwych.

Formułując takie zarzuty obwiniony wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania przeciwko obwinionemu (...) z uwagi na istnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 104 § 1 pkt 7 kpw, a mianowicie braku skargi uprawnionego oskarżyciela,

ewentualnie

2. mamine zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzuconego mu czynu z art. „ 92 § 1 ” kw,

ewentualnie

3. zmianę zaiskrzonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,

ewentualnie,

4. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego okazała się bezzasadna.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku zainicjowana bardzo niestarannie sporządzoną przez skarżącego apelacją ( m. in. wskazywanie nazwiska innego obwinionego oraz innego czynu niż przypisany obwinionemu ) wykazała, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, zebrane zaś w sprawie dowody poddał analizie i dokonał ich oceny zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem w oparciu o reguły określone w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw. Pozwoliło to Sądowi I instancji na poczynienie niewadliwych ustaleń faktycznych i doprowadziło do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia co do sprawstwa i winy obwinionego w zakresie przypisanego mu wykroczenia kwalifikowanego z art. 92a kw.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy rozważył kwestię zgodności z prawem instalacji i eksploatacji przez Straż Miejska w K. stacjonarnego fotoradaru w pasie drogowym drogi wojewódzkiej (...), w miejscowości J.. Kwestionowanie bowiem prawa Straży Miejskiej do prowadzenia w takiej formie kontroli przestrzegania przez kierujących przepisów ruchu drogowego, stanowi podstawę sformułowania przez obwinionego zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisów procesowych generujących bezwzględną przesłankę odwoławczą z art. 104 § 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5 § 1 pkt 9 kpw. Jednakże argumentacja obwinionego na wsparcie takiego zarzutu, aczkolwiek zrozumiała ze względu na wielość zmian odnoszących się do uprawnień straży gminnych i użytkowania przez nie fotoradarów, nie może być przekonywująca. Nie uwzględnia bowiem dostatecznie szczegółowo przepisów ustawy z dnia 29 października 2010r. ( Dz. U. , nr 225, poz. 1466 ) nowelizującej Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie ich treścią, jak to doprecyzowywuje Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 maja 2014r., III KK 393 / 13: „ straże gminne ( miejskie ) nie utraciły uprawnień do korzystania z dotychczas posiadanych urządzeń rejestrujących mających charakter stacjonarny, z tym, że pod warunkiem przekazania Generalnemu Inspektorowi (...) w terminie określonym przez art. 10 tej ustawy wykazów wskazanych w pkt 3 tego przepisu oraz że są one również obecnie uprawnione do instalowania takich urządzeń i korzystania z nich, ale jedynie za zgodą tego Inspektora i tylko przy spełnieniu powyższych warunków straże te mogą, w razie ujawnienia tym urządzeniem wykroczenia z zakresu naruszenia przepisów ruchu drogowego, być uznane za uprawnionego oskarżyciela publicznego w rozumieniu art. 17 § 3 k.p.s.w. ” ( OSNKW 2014 / 10 / 77 ). Ponieważ w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie sprawdzono, czy opisany wyżej fotoradar funkcjonuje zgodnie ze wskazanymi w powołanej noweli warunkami, Sąd Okręgowy zwrócił się w tej sprawie do Straży Miejskiej w K., a po otrzymaniu odpowiedzi, na rozprawie apelacyjnej ujawnił pismo Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 10 listopada 2012r., (...). (...). (...) (...), którym wyraża on zgodę na instalację stacjonarnego urządzenia rejestrującego w pasie drogowym drogi wojewódzkiej nr (...), na km 16+240, w miejscowości J., umożliwiającego ujawnianie naruszeń przepisów ruchu drogowego polegających na niestosowaniu się przez kierujących pojazdami, do obowiązujących ograniczeń prędkości. Ustawiony następnie zgodnie z warunkami określonymi ustawą fotordar posiadał również ważne świadectwo legalizacji wystawione przez Dyrektora Okręgowego Urzędu Miar w W.. Ostatnie takie świadectwo legalizacji ponownej wystawione zostało w dniu 5 lutego 2015r. z ważnością do dnia 29 lutego 2016r. ( k. 23 ). Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że Straż Miejska w k. (...) była uprawnionym podmiotem zarówno do kontroli przestrzegania ograniczenia prędkości, jak też kierowania wniosków o ukaranie kierowców, którzy nie stosowali się do tych ograniczeń.

Kolejne zarzuty sformułowane w apelacji mimo ich wielości sprowadzają się do zakwestionowanie oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji oraz poczynionych w oparciu o tak ocenione dowody ustaleń faktycznych. W tym zakresie Sąd odwoławczy - wbrew stanowisku skarżącego - stwierdził, że obwiniony w istocie nie prezentuje żadnych argumentów, które podważałyby logikę wywodów Sąd meriti oraz sprzeczność jego ocen z wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wszak w tej sprawie jej istotą było stwierdzenie, czy obwiniony jest kierowcą zarejestrowanym przez fotordar oraz, czy kierując pojazdem przekroczył on dopuszczalną na danym odcinku drogi prędkość. Jeżeli chodzi o kwestię rozpoznania obwinionego na załączonym do wniosku zdjęciu, to w żadnym ze swoich pism kierowanych w przedmiotowej sprawie, R. W. nie zaprzeczył, że to nie jego podobizna jest na zdjęciu z fotorodaru. Oczywiste podobieństwo udostępnionego przez Prezydenta Miasta S. i załączonego do akt zdjęcia obwinionego ( k. 17 ), takie rozpoznanie jedynie potwierdza, a w zestawieniu z faktem, że kierujący porusza się samochodem zarejestrowanym na obwinionego, prawidłowym czyni ustalenie Sądu Rejonowego, że kierującym samochodem m – ki O. nr rej. (...), w dniu 26 października 2014r., o godzinie 20:31, na drodze wojewódzkiej (...), w miejscowości J., był obwiniony R. W..

Przy takich ustaleniach faktycznych bezprzedmiotowe są zarzuty skarżącego związane z wzywaniem go do wskazania osoby, której powierzył swój samochód w dacie zdarzenia. Przedmiotem osądu w badanej sprawie nie jest bowiem zachowanie R. W. wypełniające znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw ( ani też art. 92 § 1 kw – jak wskazuje skarżący w apelacji ), ale zarzucone mu wykroczenie z art. 92a kw, polegające na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości. Jak wyżej wskazano prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, że to R. W. jadąc samochodem zarejestrowanym przez fotordar, przekroczył dopuszczalną administracyjnie prędkość w terenie zabudowanym o 21 km/h. Tym samym zasadnie Sąd Rejonowy przypisał obwinionemu sprawstwo tego czynu.

Przechodząc do kwestii rozstrzygnięcia o karze i zarzutu skarżącego w tym zakresie, w ocenie Sądu drugiej instancji, przy uwzględnieniu istniejących w sprawie okoliczności, w tym statusu zawodowego i majątkowego skarżącego, orzeczona wobec R. W. kara grzywny nie tylko nie razi niewspółmiernością, ale musi być oceniona, z obiektywnego punktu widzenia, wręcz jako bardzo łagodna, a nawet symboliczna. Jej wymiar należycie przy tym uwzględnia charakter przypisanego obwinionemu wykroczenia, jak i jego sylwetkę oraz dotychczasowy nienaganny tryb życia.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia apelacji, stosownie do treści art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

W przedmiocie kosztów sądowych rozstrzygnięto w oparciu o przepisy art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, a opłatę wymierzono na podstawie art.
3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U., nr 49 z 1983r., poz. 223 z późn. zm. ), nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa tych należności.

SSO Ryszard Małachowski