Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydanym w sprawie z powództwa Gminy M. S. przeciwko M. R. (1) o opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego (sygn. akt III C 1072/15) utrzymał w mocy wyrok zaoczny wydany przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 25 stycznia 2016 roku, w sprawie o sygnaturze akt III C 1072/15.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) należy do mieszkaniowego zasobu Gminy M. S.. Na podstawie umowy najmu zawartej w dniu 20 grudnia 2007 roku najemcą tego lokalu została M. R. (2). Uprawnionymi do zamieszkania w lokalu zostali J. R. i M. R. (1). Na podstawie aneksu do umowy najmu z dnia 14 marca 2011 roku najemcą lokalu został R. R..

R. R. nie regulował opłat eksploatacyjnych za lokal oraz czynszu najmu. Na dzień 17 lutego 2015 roku lokal był obciążony zaległością z tego tytułu na kwotę 12 553,40 złotych. Miesiąc później Gmina M. S. wyraziła zgodę na rozłożenie zaległości na raty.

W dniu 25 czerwca 2015 roku Gmina M. S. wypowiedziała R. R. umowę najmu.

M. R. (1) i R. R. czynili użytek z zajmowanego lokalu w sposób sprzeczny z zasadami porządku domowego. Obydwaj nadużywali alkoholu. W czasie jednej z interwencji policji w lokalu M. R. (1) miał stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu 0,97 mg/l. Obydwaj lokatorzy kłócili się między sobą. Padały groźby karalne. M. R. (1) był odwożony przez interweniujących policjantów do Izby Wytrzeźwień. W mieszkaniu przebywały osoby nie będące lokatorami. Pokoje w mieszkaniu były wynajmowane. Sąsiedzi oceniali, że w mieszkaniu przebywało i nocowało około dziesięciu osób. Z okien wyrzucane były puszki po piwie. Pewnego razu osoby, które chciały wejść do mieszkania zajmowanego przez M. R. (1) pomyliły drzwi i usiłowały dostać się do sąsiada, szukając osoby o imieniu K.. W każdy weekend w tym mieszkaniu odbywały się głośne imprezy. Cisza nocna była zakłócana awanturami i głośną muzyką. Pewnej nocy sąsiadów obudził dym. Pod budynek przyjechała Straż Pożarna. Dochodziło często do bójek pomiędzy mężczyznami, którzy zamieszkiwali we wskazanym mieszkaniu. Uszkodzone zostały drzwi do klatki schodowej. Na klatce schodowej były załatwiane potrzeby fizjologiczne. Sąsiedzi obawiali się o bezpieczeństwo swoich dzieci z uwagi na osoby, które mieszkały w tym lokalu. Sąsiedzi, reagując na zakłócanie porządku oraz ciszy nocnej, a także w obawie o siebie, często wzywali Policję. W mieszkaniu przy ulicy (...) w 2015 roku Policja interweniowała 11 razy.

R. R. pobierał emeryturę w wysokości ok. 650 złotych netto. M. R. (1) otrzymuje rentę w wysokości 757,21 złotych netto. Obaj byli w przeszłości okresowo zarejestrowani jako bezrobotni. Korzystali także z pomocy opieki społecznej. R. R. nie był ubezwłasnowolniony całkowicie lub częściowo. Z uwagi na jego stan fizyczny i konieczność opieki przez osoby trzecie został przeniesiony do domu pomocy społecznej.

M. R. (1) postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 8 września 2016 roku został z powodu choroby psychicznej ubezwłasnowolniony całkowicie.

M. R. (1) otrzymał pomoc i opiekę prawną od ustanowionego przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie opiekuna prawnego M. M..

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Za podstawę prawną powództwa przyjęto normę wyrażoną w art. 222 § 1 k.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą (nieruchomością), ażeby rzecz została mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwani nie dysponowali skutecznym względem właściciela uprawnieniem do władania lokalem w oparciu o zawartą umowę najmu. W dniu 25 czerwca 2015 roku Gmina wypowiedziała R. R. umowę najmu. Mając powyższą okoliczność na względzie powództwo podlegało uwzględnieniu.

Rozstrzygając w przedmiocie prawa do lokalu socjalnego dla osób objętych orzeczeniem eksmisyjnym Sąd Rejonowy oparł się na treści art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2001 roku, nr 168 poz. 1383 ze zm.), którego treść przywołał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Z uwagi na opisane symptomy naruszania przez pozwanych porządku domowego i czynienie szczególnej uciążliwości dla sąsiadów w korzystaniu z ich lokali mieszkalnych, pozwani nie uzyskali prawa do lokalu socjalnego.

Orzekając w zakresie uprawnienia do lokalu socjalnego sąd powinien brać pod uwagę indywidualną sytuację danej osoby, a więc „dotychczasowy sposób korzystania z lokalu i szczególną sytuację materialną oraz rodzinną osób zobowiązanych do jego opróżnienia” (art. 14 ust. 3). Takiego obowiązku sąd nie ma, gdy zachodzi rażące wykraczanie przez pozwanego o eksmisję przeciwko porządkowi domowemu, albo rażąco naganne postępowanie uniemożliwiające wspólne zamieszkiwanie. Ustalone w toku postępowania dowodowego okoliczności mają, zdaniem sądu rejonowego, znamiona nagannego zachowania wykraczającego w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu. W mieszkaniu zajmowanym przez pozwanych przebywały osoby nie będące lokatorami. Przychodziły tam osoby nietrzeźwe. Osoby te zakłócały swoim zachowaniem spokój sąsiadom. Z mieszkania dochodziły hałasy awantur i głośna muzyka. Sąsiedzi oceniali, że mieszkanie zajmuje ok. 10 osób. Odwiedzający pozwanych zanieczyszczali klatkę schodową. W lokalu odbywały się hałaśliwe spotkania towarzyskie. Sąsiedzi w obawie o swoje zdrowie i broniąc się przed takimi zachowaniami wzywali często policję. Mieszkanie nachodziły różne osoby, myląc lokal pozwanych z mieszkaniami sąsiadów. Do jednego ze zdarzeń powodującego zadymienie budynku wezwano straż pożarną. Powyższe okoliczności i wydarzenia można, w ocenie sądu rejonowego, wprost identyfikować z pozwanymi oraz przyzwoleniem z ich strony na takie zachowania osób trzecich. Nie ma wątpliwości, że taki stan stanowił zagrożenie pod każdym względem dla domowników, otoczenia sąsiedzkiego oraz budynku i może być jednoznacznie kwalifikowany jako negatywna przesłanka w zakresie uprawnienia pozwanego M. R. (1) do uzyskania lokalu socjalnego. Wykraczanie w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu oraz czynienie w ten sposób uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku powoduje, że sąd może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Takie też rozstrzygnięcie jest uzasadnione, zdaniem sądu rejonowego, wobec pozwanego M. R. (1). Sąd ten nie podzielił argumentacji opiekuna prawnego pozwanego, że jego zachowanie nie spełniało przesłanek ustawowych pozbawienia prawa do lokalu socjalnego, a spostrzeżenia sąsiadów co do jego zachowania były wyolbrzymione, ponieważ istnieje nietolerancja dla osób chorych psychicznie. Zeznający sąsiedzi zgodnie opisali szczególnie rażące zachowania pozwanych. Ani razu nie pada w zeznaniach odniesienie przedstawianych w nich faktów do stanu choroby psychicznej pozwanego. Mając na względzie również okres w jakim dochodziło do opisanych ekscesów należy uznać, że zachowania te były także uporczywe.

Zamieszkiwanie w budynku wielolokalowym rodzi po stronie lokatora określone obowiązki stosowania się do norm ogólnie nazywanych normami porządku domowego. Jeśli nie został wprowadzony regulamin pochodzący od administratora, znaczenie i właściwą miarę takich zachowań należy odnieść do zasad współżycia społecznego. Ustawa nie różnicuje tu przyczyn prowadzących do rażąco nagannego zachowania na te wywołane świadomie i te wynikające z zachowań w stanie wyłączającym świadome i swobodne wyrażenia woli. Nie ma podstaw ustawowych do obejmowania takiego zachowania jakimkolwiek kontratypem lub uznawania, że pozwany nie dokonuje ich w istocie i nie ponosi za nie odpowiedzialności z racji choroby psychicznej, czy niepoczytalności. Wystarczy natomiast, że stopień nasilenia tych zachowań ma postać rażącą w znaczeniu obiektywnym.

Sąd Rejonowy przyjął, że negatywne zachowania pozwanego i jego gości nie mają punktów stycznych z chorobą psychiczną pozwanego M. R. (1). Nie są to zachowania, przy których istnieje konieczność izolacji psychiatrycznej pozwanego. Interwencje Policji nie są wspierane przyjazdami pogotowia ratunkowego. Jedna z takich interwencji zakończyła się natomiast odwiezieniem go do izby wytrzeźwień. Sąd Rejonowy przyjął zatem, że zachowania pozwanego wynikają w większości z nadużywania alkoholu. Podejmując określone decyzje lub przyzwalając na zachowania osób przebywających w lokalu, pozwany sprawia obiektywną uciążliwość dla lokatorów lokali sąsiednich. Wynika to z zachowań pozwanego: przyzwolenia na zamieszkiwanie dużej liczby osób, zachowanie tych osób, spożywanie przez nie alkoholu, zaśmiecanie budynku, awantury i głośne hałasy, powody do interwencji Policji i raz interwencji Straży Pożarnej.

Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy utrzymał w mocy wydany w sprawie wyrok zaoczny.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Rejonowy oparł o treść art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 440 złotych, tj. kwotę poniesionych przez nią w toku postępowania kosztów procesu, na które składa się kwota 200 złotych z tytułu opłaty od pozwu oraz kwota 240 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany i zaskarżając go w części obejmującej podtrzymane tym wyrokiem rozstrzygnięcie zawarte w wyroku zaocznym o braku uprawnień pozwanego do lokalu socjalnego (punkt II wyroku zaocznego) oraz w części dotyczącej kosztów postępowania (punkt III wyroku zaocznego) wniósł o uchylenie wyroku zaocznego w zaskarżonej części i orzeczenie, że pozwanemu przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że zebrany materiał dowodowy wskazuje, że pozwany awanturował się i zakłócał porządek, ale jest on osobą chorą psychicznie na schizofrenię paranoidalną i w tym okresie nie leczył się. Jego zachowanie mogło być zatem nieracjonalne i winien być przewieziony do szpitala na leczenie psychiatryczne a nie na izbę wytrzeźwień. Pozwany był ponadto w konflikcie z ojcem, który prowokował do kłótni, nie rozumiał jego choroby i nie wspierał go w leczeniu. Przy braku leczenia objawy psychotyczne i agresywne mogły się nasilić. Obecne zachowanie w lokalu tymczasowym jest wręcz wzorowe. Sąsiedzi nie skarżą się na pozwanego, zaś jego opiekun podczas wizyt nie zauważył zachowań agresywnych czy spożywania alkoholu. Ojciec, będący źródłem konfliktu, został umieszczony w Domu Pomocy Społecznej. Do pozwanego nie można bezkrytycznie stosować przepisów o pozbawieniu prawa do lokalu socjalnego.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powódka wniosła o oddalenie apelacji oraz wskazała, że choroba pozwanego nie może usprawiedliwiać jego nagannych zachowań, zaś stanowisko opiekuna jest subiektywne i podyktowane chęcią pomocy pozwanemu. W szczególności nie można chorobą usprawiedliwiać libacji alkoholowych i ciągłego zakłócania porządku. Pozwany powinien ponieść koszty postępowania, jako że jest stroną przegrywającą proces.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się uzasadniona.

Strona pozwana w apelacji nie kwestionowała dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, nie zgłosiła zarzutów naruszenia przez ten Sąd norm procesowych, natomiast zarzuciła nieprawidłowe pozbawienie pozwanego prawa do lokalu socjalnego, czyli de facto naruszenie norm prawa materialnego – nieprawidłowe zastosowanie względem pozwanego art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako „ustawa o ochronie praw lokatorów […]”), na który powołał się Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zgodnie z treścią art. 387 § 2 ¹ k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, uzasadnienie wyroku może zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Tego rodzaju sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie – Sąd Okręgowy w pełni podziela prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne, jako że apelujący nie wskazywał na jakiekolwiek nieprawidłowości w procedowaniu przez Sąd I instancji. Wobec tego dalsze rozważania ograniczą się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz przytoczenia przepisów prawa.

Podniesione przez pozwanego w apelacji zarzuty Sąd Okręgowy uznał za trafne. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i prawidłowo ustalił stan faktyczny, ale Sąd Okręgowy nie podziela dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej w zakresie odnoszącym się do rozstrzygnięcia o uprawnieniu pozwanego M. R. (1) do lokalu socjalnego. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, że ustalone w stanie faktycznym zachowania pozwanego oraz jego ojca wykraczały w sposób rażący przeciwko porządkowi domowemu, nadto miały charakter uporczywy, jako że występowały wielokrotnie, a jednocześnie czyniły realnie uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku. Nie można jednakże powyższych okoliczności oderwać od kwestii zawinienia osób, które dopuszczają się tego rodzaju zachowań. Jedynie w razie obiektywnej możliwości uznania, że pozwany miał pełne rozeznanie, że sposób korzystania przez niego z lokalu wykracza poza dopuszczalne granice wyznaczone prawem innych mieszkańców do niezakłóconego korzystania z zajmowanych przez nich mieszkań oraz części budynku przeznaczonych do wspólnego korzystania, a nadto świadomie podjął decyzję co do realizowania tego rodzaju zachowań, można przyjąć, że działania pozwanego dają podstawę dla ustalenia w wyroku braku po jego stronie prawa do lokalu socjalnego. Dla orzeczenia przez sąd w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu mieszkalnego o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów […] ze względu na dotychczasowy sposób korzystania z lokalu przez byłego lokatora niezbędną przesłankę stanowi możliwość postawienia osobie eksmitowanej zarzutu zawinionego zachowania wyczerpującego przesłanki rażąco nagannego i uporczywego wykraczania przeciwko porządkowi domowemu. Jeżeli nie ma możliwości przyjęcia, że zachowanie pozwanego było zawinione, to brak jest podstaw dla pozbawienia takiej osoby prawa do lokalu socjalnego. Z tego rodzaju sytuacją mamy do czynienia m.in. w przypadku osób, których zdolności poznawcze oraz możliwość świadomego kierowania swoim postępowaniem uległy zaburzeniu na skutek przyczyn od nich niezależnych – takich jak choroba czy wypadek.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy nie podziela zapatrywania wyrażonego przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku, że negatywne zachowania pozwanego M. R. (1) nie pozostają w związku z jego chorobą psychiczną, ale w dominującej mierze wynikają z nadużywania przez niego alkoholu. Wnioski wyciągnięte przez Sąd Rejonowy w tym względzie są nadmiernie kategoryczne i zdają się pomijać ustalone przez ten Sąd okoliczności faktyczne niniejszej sprawy związane z chorobą pozwanego. Sąd I instancji prawidłowo dostrzegł, że pozwany cierpi na schorzenie natury psychicznej oraz że nadużywa alkoholu. Negatywne zachowania pozwanego powiązał zaś wyłącznie z tą drugą przyczyną. Tymczasem schorzenie pozwanego jest tego rodzaju (schizofrenia paranoidalna – jak wskazali biegli psychiatra i psycholog w opinii sporządzonej na potrzeby sprawy o ubezwłasnowolnienie, z której to Sąd Rejonowy prawidłowo dopuścił oraz przeprowadził dowód z dokumentu), że dla przyjęcia, iż jedynym źródłem negatywnych zachowań M. R. (1) jest nadużywanie alkoholu należałoby dysponować dowodem jednoznacznie pozwalającym na wysnucie tego rodzaju wniosku. Nadużywanie przez pozwanego alkoholu potwierdzili przesłuchani w niniejszej sprawie świadkowie, nadto szkodliwe używanie przez niego alkoholu, amfetaminy i marihuany zostało potwierdzone przez Sąd Rejonowy wskazanym wyżej dowodem z dokumentu w postaci opinii biegłych sporządzonej na potrzeby innej sprawy sądowej. Niewątpliwie taki sposób korzystania z alkoholu i narkotyków miał bezpośredni wpływ na sposób postępowania M. R. (1). Nie można jednakże oceny zachowania pozwanego oderwać całkowicie od dotykającego go schorzenia, które zaburzyło funkcje poznawcze, obniżyło funkcjonowanie intelektualne i pozbawiło możliwości racjonalnego kierowania swoim postępowaniem (wnioski ze wskazanej wyżej opinii – k. 148 akt sprawy). Niewątpliwie połączenie ciężkiej choroby psychicznej ze wskazanymi wyżej substancjami psychoaktywnymi wpłynęło negatywnie na stan umysłowy pozwanego. Brak jest jednak podstaw dla kategorycznego wykluczenia wpływu schorzenia M. R. (1) na jego zachowanie. Nie daje ku temu podstaw fakt, na który wskazywał Sąd Rejonowy, że interwencje policji nie skutkowały umieszczeniem pozwanego na leczeniu szpitalnym, ale odwiezieniem do izby wytrzeźwień, jako że nie można od funkcjonariuszy policji oczekiwać wiedzy medycznej umożliwiającej diagnozę osoby nietrzeźwej pod kątem jej zdrowia psychicznego. W tej sytuacji zrozumiałe jest, że wszelkie agresywne czy nietypowe zachowania M. R. (1) podczas interwencji zostały potraktowane przez funkcjonariuszy policji jako wynikające z upojenia alkoholowego, co nie może stanowić podstawy dla kategorycznego stwierdzenia, jakie było ich rzeczywiste podłoże oraz wykluczenia dotykającej pozwanego choroby jako ich współwystępującego źródła. Także zeznania sąsiadów, którzy nie upatrywali przyczyny postępowania pozwanego w jego schorzeniu, ale wskazywali na nadużywanie przez niego alkoholu, nie mogą stanowić rozstrzygającego dowodu w tej kwestii. Świadkowie ci również nie dysponowali fachową wiedzą medyczną, zaś ich kontakt z M. R. (1) był mocno ograniczony, zatem trudno oczekiwać od nich, aby mogli rozeznać, jak złożony jest problem przyczyn zaburzających jego zachowanie. Wobec powyższego stanowisko Sądu Rejonowego co do źródeł negatywnych zachowań pozwanego i braku ich związku z jego chorobą psychiczną Sąd Okręgowy uznał za zbyt daleko idące i pozbawione wystarczająco solidnego oparcia w materiale dowodowym sprawy. Stąd też odmiennie ocenił przyczyny tychże zachowań i przyjął, że schorzenie M. R. (1) stanowi jedną z nich i ma na te zachowania istotny wpływ, która to okoliczność nie może zostać pominięta przy rozstrzyganiu kwestii prawa pozwanego do lokalu socjalnego. Nie można wobec powyższego zasadnie przyjąć, że rażąco naganne zachowania pozwanego miały charakter zawiniony, jako że na swoje postępowanie nie miał on wpływu i nie mógł nim racjonalnie kierować z uwagi na dotykającą go chorobę, a tym samym nie można uznać, że zachowania te mogą stanowić podstawę dla pozbawienie pozwanego prawa do lokalu socjalnego. Dodatkowo można jedynie wskazać, że z uwagi na wysokość uzyskiwanej przez pozwanego renty spełnia on przesłanki dla obligatoryjnego orzeczenia o prawie do lokalu socjalnego na podstawie art. 14 ust. 4 pkt 4), zaś pozbawienie takiej osoby prawa do lokalu socjalnego może nastąpić jedynie w oparciu o art. 17 ustawy o ochronie praw lokatorów […], co wymaga m.in. wskazania w wyroku powodów nakazania opróżnienia lokalu oraz oparcia żądania pozwu wprost na okolicznościach dających podstawę dla zastosowania wskazanego przepisu. Tymczasem rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego nie zostało oparte o normę wyrażoną we wskazanym przepisie, na co jednoznacznie wskazuje zarówno treść wydanego orzeczenia, jak i jego uzasadnienie. Kierując się powyższymi motywami Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżony wyrok wymaga zmiany polegającej na ustaleniu w wydanym przez Sąd Rejonowy wyroku zaocznym prawa pozwanego do lokalu socjalnego oraz związanej z tym konieczności wstrzymania wykonania orzeczenia eksmisyjnego w stosunku do pozwanego M. R. (1) do czasu złożenia mu przez Gminę M. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Jednocześnie Sąd Okręgowy stwierdził, że ze względu na sytuację majątkową pozwanego i wysokość uzyskiwanej przez niego renty zachodzą też podstawy do zmiany wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia o kosztach procesu poprzez odstąpienie od obciążania pozwanego tymi kosztami.

W efekcie powyższego wyrok Sądu I instancji wymagał zmiany polegającej na konieczności częściowego uchylenia w stosunku do pozwanego M. R. (1) wyroku zaocznego, którym nakazano pozwanemu opróżnienie lokalu w części, która dotyczyła uprawnień pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego, co implikowało konieczność nadania orzeczeniu Sądu Rejonowego nowej treści przez Sąd II instancji. Stąd też wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2019 roku Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadając mu nową treść, w punkcie I. utrzymał w mocy w stosunku do pozwanego M. R. (1) wyrok zaoczny Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 25 stycznia 2016 roku w zakresie punktu I i uchylił go w pozostałej części; w punkcie II. ustalił, że pozwanemu M. R. (1) przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego; w punkcie III. wstrzymał wykonanie punktu I wyroku zaocznego z dnia 25 stycznia 2016 roku stosunku do pozwanego M. R. (1) do czasu złożenia mu przez Gminę M. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego; zaś w punkcie IV. odstąpił od obciążania pozwanego M. R. (1) kosztami procesu.

Tak argumentując i znajdując podstawy do częściowej zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskami apelacji Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. uwzględnił apelację strony pozwanej w całości, o czym orzekł w treści formuły sentencji wyroku.

SSO Tomasz Szaj SSO Iwona Siuta SSR del. Ziemowit Parzychowski

ZARZĄDZENIE

1. Odnotować sporządzenie uzasadnienia.

2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3. Przedłożyć z zażaleniem na orzeczeniem o kosztach postępowania apelacyjnego albo za 14 dni zwrócić do Sądu Rejonowego wraz z dołączonymi aktami sprawy sądowej.

Dnia 25 kwietnia 2019 roku

SSR del. do SO Ziemowit Parzychowski