Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 17 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2014 roku w S.

sprawy z powództwa M. S. (1) i M. S. (2)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powodów

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

z dnia 17 października 2013 r., sygn. akt I C 1925/09

1.  odrzuca apelację;

2.  zasądza od powodów M. S. (1) i M. S. (2) solidarnie na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 172/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 października 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie z powództwa M. S. (1), M. S. (2) przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. (sygn. I C 1925/09): umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 29.400 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 7.07.2009 r. (pkt 1); zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnych kwotę 20.600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7.07.2009 r. (pkt 2) oraz orzekł o kosztach procesu (pkt 3-5).

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż w toku procesu powodowie ograniczyli swoje powództwo w zakresie żądania kwoty 29.400 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 7 lipca 2009 r. i zrzekli się roszczenia w powyższym zakresie. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku, przy czym sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu w przypadku wystąpienia okoliczności wskazanych w art. 203 § 4 k.p.c. Zdaniem Sądu z okoliczności sprawy nie wynika, by cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa zatem uznał, iż powód skutecznie cofnął pozew i na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzekł w pkt 1 wyroku.

W pozostałym zakresie Sąd I instancji podtrzymane powództwo o zapłatę 20.600 zł uwzględnił w całości. O czym orzeczono jak w pkt 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i 100 zd. 2 k.p.c. dokonując rozdzielenia poniesionych kosztów postępowania, przy uwzględnieniu stosunku, w jakim każda ze stron ponosi odpowiedzialność za wynik procesu. O nieuiszczonych kosztach sądowych orzekł na podstawie art. 83 ust. 2 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa zaskarżając go w części, tj. co do pkt 2 – w zakresie kwoty 1.000 zł oraz co do punktów 3 i 4. Wniosła o jego zmianę poprzez zasądzenie na rzecz powodów solidarnych kwoty 21.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 07.07.2009 r. oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Orzeczeniu zarzucili naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ocenę, iż opinia biegłego sądowego Z. K. oraz biegłego K. B. zawierały wyczerpujące wywody dotyczące okoliczności oznaczonych w tezie dowodowej podczas gdy obie opinie wskazywały na wadę w postaci zbudowania ścian międzylokalowych z pustaka pozaklasowego, co obniża wartość nieruchomości lokalowej powodów, a co nie znalazło odzwierciedlenia przy obliczaniu wartości nieruchomości,

- art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i 100 zdanie 2 k.p.c. poprzez błędne rachunkowo rozdzielenie kosztów zgodnie z wynikiem procesu,

- art. 100 k.p.c. oraz art. 83 ust. 2 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez nieuwzględnienie w rozliczeniu kosztów sporządzenia opinii biegłych sądowych zaliczek uiszczonych przez powodów.

W uzasadnieniu apelujący rozwinęli tak postanowień zarzuty i wnieśli jak na wstępie.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie oraz zasądzenie od powodów solidarnie na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 370 k.p.c., sąd pierwszej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym apelację wniesioną po upływie przepisanego terminu, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Z kolei w myśl art. 373 k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji.

Godzi się w tym miejscu zauważyć, iż strona może zaskarżyć orzeczenie Sądu I instancji li tylko i wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest ono dla niej w jakikolwiek sposób krzywdzące czy niekorzystne. Warunkiem dopuszczalności zaskarżenia orzeczenia jest bowiem interes skarżącego w tym zaskarżeniu, zachodzący w wypadku tzw. gravamen, polegający - najogólniej mówiąc - na niezgodności orzeczenia z żądaniem zgłoszonym w procesie przez strony ( postanowienie Sądu Najwyższego z 5 września 1997 r., III CKN 152/97). Zauważenia wymaga, iż w niniejszej sprawie strona powodowa zaskarżyła wyrok w zakresie jego punktu 2, którym to Sąd Rejonowy w całości uwzględnił żądanie strony powodowej i zasądził na jej rzecz – zgodnie z żądaniem po cofnięciu powództwa co do kwoty 29.400 zł - kwotę 20.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu. W tych okolicznościach uznać należało, iż strona powodowa nie posiadała wymaganego interesu prawnego w zaskarżeniu punktu 2 wyroku, albowiem był on dla niej korzystny i z tego też względu, zdaniem Sądu II instancji, apelacja strony powodowej była niedopuszczalna.

Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż przedmiotowa apelacja była niedopuszczalna także z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, zaskarżone może być tylko orzeczenie istniejące. Nie można zatem wnieść środka odwoławczego od orzeczenia, które nie zostało - w rozumieniu przepisów prawa procesowego - wydane. Chodzi tu zarówno o brak orzeczenia w ogóle, jak i o brak w wydanym orzeczeniu rozstrzygnięcia w określonym przedmiocie ( postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2011 r., II PZ 34/11, LEX nr LEX nr 1130377). Jeżeli strona wniosła środek odwoławczy dotyczący przedmiotu nieobjętego rozstrzygnięciem w sentencji orzeczenia, to środek ten podlega odrzuceniu jako niedopuszczalny z powodu braku substratu zaskarżenia ( postanowienie SN z dnia 21 września 2011 r., II PK 34/11, LEX nr 1103014).

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 07 czerwca 2013 r. ograniczyła powództwo o kwotę 29.400 zł i w tym zakresie zrzekła się roszczenia oraz jednocześnie wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda solidarnie kwotę 20.600 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu (k. 709). Z sentencji zaskarżonego wyroku wynika, iż w Sąd I instancji zgodnie z żądaniem strony powodowej umorzył w punkcie 1. sentencji postępowanie co do kwoty 29.400 zł, a w punkcie 2. sentencji zasądził od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 20.600 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 07 lipca 2009 r., tj. od dnia wniesienia pozwu. Z powyższego wynika, iż strona powodowa nie wnosiła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 21.600 zł, a zatem nie było przedmiotem rozstrzygania przez Sąd I instancji żądanie zapłaty dodatkowej kwoty 1.000 zł, której apelujący domagają się obecnie. Mając na uwadze, iż Sąd Rejonowy uwzględnił w całości żądanie powodów, a przy tym brak jest jakiegokolwiek rozstrzygnięcia w sentencji wyroku, którym oddalone byłoby ich żądanie, to uznać należało, iż apelacja powodów z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia jest niedopuszczalna.

Dodać należy, iż przesłanką badania zasadności zarzutów wywiedzionej apelacji w zakresie kosztów postępowania jest dopuszczalność – niekoniecznie skuteczność – apelacji w jej zasadniczym zakresie, tj. co do istoty sprawy. Sąd Odwoławczy stanął na stanowisku, iż mając na względzie, że w niniejszej sprawie apelacja strony powodowej okazała się niedopuszczalna w jej zasadniczej części, brak jest podstaw do czynienia rozważań odnośnie prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie kosztów postępowania.

Reasumując, Sąd Okręgowy na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c. apelację jako niedopuszczalną odrzucił, o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490 j.t.). Wobec odrzucenia apelacji strony powodowej w całości, zasadnym było obciążenie jej kosztami procesowymi strony przeciwnej, na które to składało się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 90 zł. O czym Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 2 sentencji.